Een kwalitatief en kwantitatief onderzoek naar de dj ... - Poppunt

context te worden beschreven. We doen dit aan de hand van de Vlaamse situatie, die zo
goed als identiek is als de Amerikaanse, maar dan enkele decennia later. In Vlaanderen
werd muziek tijdens de jaren ’40 en in het begin van de jaren ’50 door zogenaamde
“Big Bands” gebracht. Dit zijn orkesten die voornamelijk jazz getinte muziek spelen en
gekend waren door hun grote bezetting aan muzikanten. Ze waren afkomstig uit de
Amerikaanse “folly twenties” en werden snel erg populair in Vlaanderen. Maar wanneer
de jaren ’50 verder evolueerden geraakten de Big Bands niet meer aan de bak. Hun stijl
paste niet meer in de veranderende behoeften van het jonge muziekpubliek. Die raakten
immers meer en meer geïnteresseerd in de nieuwe muziekgenres die vanuit de VS
kwamen overgewaaid. Vooral rock and roll sprak tot de verbeelding. Die nieuwe
muziek kon niet meer worden verzorgd door de grote big bands, maar slechts door een
handvol muzikanten, gewapend met elektrische gitaren en drumstellen, wat erg
verschillende instrumenten waren dan het arsenaal van de big bands. Zo ontstonden snel
heel wat nieuwe muziekgroepen, maar weinigen haalden een hoog niveau. De meeste
geraakten niet verder dan het spelen van covers van groepen die het wel maakten. Ze
gingen zich dan ook richten op feesten in de eigen regio waar gedanst werd, die feesten
die vooraf het terrein waren van de big bands. Maar niet alleen de veranderingen op
muzikaal gebied speelden een grote rol, ook het feit dat de coverbands een lagere
bezetting hadden, maakte dat ze hun vraagprijs onklopbaar laag konden zetten. Maar
ook daar bleef het niet bij, want terwijl de coverbands in Vlaanderen furore maakten,
zette zich in de Verenigde Staten en ook de UK alweer een nieuwe evolutie door. Daar
kwam ondertussen, zoals reeds uitgelegd, de mobiele dj immers op de proppen.
Waarom kon die mobiele dj de coverbands nu verdringen? Ten eerste omwille van zijn
vakmanschap. De dj werd de persoon die door zijn perfecte muziekkennis en het
gebruik van apparatuur als platenspelers en een mengpaneel het publiek immers
constant aan het dansen kon houden. Er waren geen stiltes meer tussen de nummers en
de geluidskwaliteit was ook stukken beter. De dj’s brachten ook de echte muziek,
terwijl de coverbandjes de muziek enkel konden imiteren. Ten tweede speelde opnieuw
geld een belangrijke rol. Daar waar de coverbandjes al een stuk minder vroegen dan de
big bands, kon de dj nog minder vragen. Hij moest immers enkel zichzelf betalen. In
Vlaanderen speelde deze laatste ontwikkeling zich dus af in 1969. In Wallonië duurde
het, omwille van de populariteit van de France “chanson” nog een stuk langer vooraleer
de mobiele dj op de proppen kwam (Hendrickx, 1999, pp.22-28).
24