De Wijnpress - De Wijnpers

Jaargang 3 nr 2
Gedicht in de nieuwe bibliotheek te
Amsterdam
Het Konijn en de vos
Door Niels Vermeulen 5 BKa, onder
leiding van A. Lefever, leerkracht
Nederlands
Er waren eens een vos en een konijn en ze
waren al 15 jaar lang verliefd op elkaar…Wisten
zij veel dat zij in de vrije
natuur eigenlijk elkaars vijanden waren.
Op een dag kwam het konijn een wezel
tegen. Ze knoopten op het kille, kale veld
een gesprek aan. De wezel vertelde het
konijn dat een vos eigenlijk konijnen
opeet.
Hiervan schrok het konijn. Ze besloot vos
te verlaten. Dit deed haar veel pijn, want
zij zag vos graag. Maar kon ze, na het
verhaal van wezel, vos nog vertrouwen?
Vos zou haar misschien ooit opeten. Dit
zou haar altijd blijven achtervolgen.
De volgende ochtend riep konijn vos bij
haar en ze vertelde dat ze op iemand
anders verliefd geworden was. Het deed
haar pijn om te liegen tegen vos, maar
welk alternatief had ze? Ze durfde niet
tegen vos te vertellen wat wezel haar
had toevertrouwd. Konijn verkoos, uit
schrik, de leugen boven de waarheid.
Vos was overstuur en zeer kwaad. Hij zou
kost wat kost wraak nemen op de zo gezegde
minnaar van konijn. Niemand zou
zijn geliefde konijn van hem afnemen. De
Gedichtendag
Donderdag 28 januari 2010
Groeten uit Amsterdam vanuit de Openbare Bibliotheek.
Het Boek
Toen we konden schrijven was er nog geen Boek
De geest moest zichzelf verzamelen.
Om zich te openbaren moest hij zich verbergen
Zonder een geheim dat zich laat raden geen Boek.
Toen ging het Boek op reis langs blinkende ogen
En tierende lippen, de weg van de ene stilte
Naar de andere woestijn, soms zelf de weg
Altijd meer dan geheugen, wetten en de waarheid.
Toen we konden drukken dreigde voor het Boek
Zich te verliezen in de breedte van de wereld
Maar het hernam zich telkens in andere gedaanten
Altijd vindbaar voor wie zoeken wilde, fluisterend
Op het marktplein , wijdend bij het flakkerend tl
Altijd vindbaar in de letters die hem dragen – tot
hier.
Robert Anker, stadsdichter van Amsterdam 2008
sluwheid van vos kwam naar boven. Hij
nam zich voor konijn een tijdje te volgen,
in de hoop zo haar minnaar tegen te
komen. Dan zou hij toeslaan. Iedere poging
om de minnaar te vinden mislukte.
Op een dag, toen hij naar huis keerde,
kwam vos een vreemde gedaante tegen.
Het kwam door de dichte mist naar hem
toe geslopen. Het was wezel. Wezel
vroeg uit nieuwsgierigheid aan vos:
”Maar vos toch, ik zie u hier al 5 dagen
op hetzelfde tijdstip ronddwalen en dit
net nadat konijn hier voorbij kwam.
Waarom toch ?”
Nadat vos alles tegen wezel uitgelegd
had, begon wezel plots luidop te lachen
en daarna begon hij te gniffelen. Vos
keek met scherpe ogen naar wezel
waarop wezel het verhaal, dat hij aan
konijn verteld had, aan vos uitlegde.
Maar wezel vertelde in zijn verhaal aan
vos weer leugens, om het nog dramatischer
te maken . Het verhaal van wezel
maakte vos heel kwaad, want konijn had
tegen hem gelogen. Vos wilde wraak
nemen.
Zoals al eerder in dit verhaal vermeld
zijn vossen en konijnen in de vrije natuur
vijanden van elkaar. Het plan van vos
was konijn aan te vallen en op te peuzelen.
Zijn wraak zou zoet zijn.
De volgende ochtend sloop vos rond
achter een eenzaam verlaten kapel. De
aangrenzende weide was met een dichte
mist bedekt. Er hing spanning in de lucht.
Foto nieuwe bibliotheek
Amsterdam
Plots kwam konijn voorbij gehuppeld. De
op wraak beluste vos sprong opeens
vanuit het niets naar konijn toe. Zijn
scherpe klauwen grepen konijn bij de
nek. Vos had zijn vreselijk wraakplan
doorgezet. Op hetzelfde ogenblik kwamen
er twee kraaien aangevlogen. Zij
hadden het hele gebeuren vanuit de
lucht met argusogen gade geslagen. Zij
moesten konijn redden, dat stond als
een paal boven water. De kraaien namen
een duikvlucht en lieten zich op vos
vallen. Met al hun kracht pikten ze erop
los. Zij bleven zolang pikken totdat konijn
zich uit de scherpe klauwen van vos
kon bevrijden. Het lukte konijn om te
vluchten, dankzij de hulp van haar vliegende
vrienden, de kraaien.
Vos was zo geschrokken van het hele
gebeuren dat hij besloot weg te lopen.
Hij liep en liep tot hij al zijn krachten
opgebruikt had. Hij had geen uitweg
meer. Zijn wraak was hem fataal geworden.
Zijn grote liefde was hij kwijt.
Hij had niets meer om voor te leven. Vos
was zo fel uitgeput dat hij neerviel en
niet meer verder kon.
Zo kwam het dan ook dat de jagers
hem zelfs niet moesten vangen, zij konden
hem gewoon meenemen. Hier eindigde
voor vos wat eens zo mooi begon.
Pagina 11