Asbest in ons milieu?

Men onderscheidt volgende typen P-maskers (maskers tegen inademen van
stof):
P0: groffilters;
P1: fijnfilters voor hinderlijk stof, beschermingsfactor 4;
P2: fijnfilters voor schadelijk stof, beschermingsfacor 10;
P3: fijnfilters voor giftig stof, beschermingsfactor 30-50.
De maximaal aanvaardbare inadembare concentratie is gelijk aan de MACwaarde.
In Nederland volgt men de volgende benadering: Een P3-masker zal
voldoende tegen asbest beschermen indien de (concentratie asbestvezels in
de omgevingslucht / 50) kleiner is dan de MAC-concentratie voor asbest.
Voor wit asbest zal een P3 masker dus voldoende bescherming bieden tot een
concentratie van 5 miljoen vezels per m³ omgevingslucht.
Een optimale bescherming bieden persluchtmaskers waarbij de ingeademde
lucht uit een persluchtfles komt.
zie ook beschermingsfactor
− referentiemethode voor luchtmetingen:
de referentiemethode voor luchtmetingen dient als ijkpunt voor de bescherming
van werknemers die in professionele situaties aan asbest worden blootgesteld.
De methode maakt gebruik van de membraanfiltermethode met optische
fasecontrastmicroscopie (NBN T96-102), gevold door een telling van het aantal
vezels.
De methode heeft haar beperkingen:
met de referentiemethode meet men alle vezels die voldoen aan de criteria van
afmetingen, of het nu asbestvezels betreft of niet. Volgens Spurny and Strober
(Int. J. Environ. Anal. Chem, 9:256-281,1981) bestaan meer dan 90 procent
van de minerale vezels die in landelijke streken werden bemonsterd uit andere
dan asbestvezels.
De methode meet ook geen vezels met een diameter kleiner dan 0,2 tot 0,3
µm (dit is de maximale resolutie van een lichtmicroscoop).
Volgens studies zou er bij de chrysotielen 9 tot 80 procent van de vezels met Ø
< 3 µm een Ø hebben < 0,2 µm, bij de amfibolen 33 tot 66 procent (Inserm,
1997).
Het zijn net de fijnere vezels (< 0,3 µm) die overwegend (weliswaar in lagere
concentraties) in de buitenlucht voorkomen. Uitzondering dient gemaakt te
worden van plaatsen nabij asbestemissiebronnen waar ook langere vezels
frequent voorkomen. Deze dunnere vezels zijn uitgesproken carcinogeen.
De methode is derhalve minder selectief en niet gevoelig genoeg voor het
meten van zeer fijne asbestvezels in de lucht. Elektronenmicroscopie heeft
deze nadelen niet.
Voor het meten van asbest in materialen gebruikt men de procedure MDHS 77
(“Methods for the Determination of Hazardous Substances”) op basis van
dispersiekleuring en polarisatiemicroscopie;
− risicobeoordeling:
de risicobeoordeling zoals bedoeld in de Codex dient om, in geval van asbest,
uit te maken of de werkgever bij asbestsloop- en verwijderingswerken de
methode van de eenvoudige handelingen mag laten toepassen.
Deze risicobeoordeling (gedefiniëerd in art. 4 van het KB van 2 december
1993) omvat een inschatting van de blootstelling van de werknemers (aard,
mate, duur) en de mogelijke gevolgen hiervan op vlak van veiligheid en
gezondheid. De beoordeling moet om het jaar en bij elke wijziging van de
werkomstandigheden herhaald worden. De werkgever moet verslagen ervan
ter beschikking houden van toezichthoudende ambtenaren;
116