Untitled

Samenvatting 

Wanneer alles voorbij lijkt te zijn kunnen de Anubis bewoners een nieuwe start 

maken en genieten van hun laatste schooljaar. Maar wat de club niet weet is dat het 

gevaar nog steeds dichtbij is. Wanneer Fabian de nieuwe leraren toevallig iets hoort 

zeggen over zijn Nienke gaat hij op onderzoek uit. Doordat hij, uit bezorgdheid, niets 

tegen Nienke zegt, vertrouwt Nienke hem niet meer als zij merkt dat hij iets verbergt. 

Toch wil Fabian Nienke beschermen en besluit hij niks te zeggen. Fabian komt achter 

een nieuw mysterie en doordat hij daar zo mee bezig is heeft hij niet door gehad dat 

Nienke de nacht niet thuis is geweest. Wanneer hij dat door heeft gaat hij op zoek en 

nadat hij haar gevonden heeft vond hij het tijd om alles te vertellen. De club belooft 

om ook dit mysterie te gaan oplossen. 

Verder gebeuren er nog allemaal leuke en spannende dingen. Lukt het Mick 

bijvoorbeeld om Joyce voor zich te winnen? Waarom doen Noa en Jeroen mee aan 

een (stijl)danswedstrijd? En wat doen Amber en Appie op het moment van de 

wedstrijd midden op de dansvloer? Waarom maakt Robbie zich zorgen over Patricia? 

Wat is er met haar aan de hand? Ook verandert Victor de huisregels, wat zal dit voor 

gevolgen hebben?

Hoofdstuk 1 – Een nieuwe start 

Het is maandag en de wekker van Nienke ging in Het Huis Anubis. Vandaag begint het 

nieuwe schooljaar weer. Het is het allerlaatste jaar op die school. Nienke had haast niet 

geslapen. Ze dacht na over alles wat er gebeurd is. De geschiedenisleraar Wolf die eigenlijk 

Raven heette en samen met Vera de tombe wilden leegroven. Vera, die aardige huishoudster. 

Nienke had nooit gedacht dat zij slecht zou zijn, ook al had Amber honderd keer gezegd dat 

ze haar niet vertrouwde. Gelukkig is alles goed gekomen en hebben ze de graal weer terug 

naar de tombe gebracht. Nienke was alleen nog niet helemaal beter. Nadat ze vergiftigd is 

door Wolf/Raven heeft ze nog steeds last van vermoeidheid, duizeligheid, hyperventilatie en 

flitsen in haar hoofd. Fabian maakt zich daar veel zorgen om, maar de dokter heeft gezegd 

dat het gif heel langzaam verdwijnt. Nienke stapte uit bed, pakte haar kleren en liep naar de 

douche. In de douche bleef ze alles maar herhalen en ze werd er gek van. Toch voelde deze 

dag wel als een nieuwe start. Haar eerste schooldag in het examenjaar. Normaal heeft ze 

altijd een rotgevoel als ze na de vakantie weer naar school moet, maar nu voelt het goed. Ze 

ziet dit als een nieuwe start en is er zeker van dat alles goed komt met haar gezondheid. 

Ondertussen was Amber ook wakker geworden en liep naar beneden. Daar had Trudy al een 

heel lekker ontbijt gemaakt voor iedereen. Fabian, Appie en Patricia zaten al aan tafel. “Slaapt 

Nienke nog?” vroeg Fabian die Amber aan zag komen lopen. “Nee, ze staat onder de 

douche”. “Al heel erg lang” zei Patricia. “Je wil niet weten hoelang ik al zit te wachten.” Fabian 

schrok: “Zou er iets gebeurt zijn?”. “Doe niet zo bezorgd” zei Patricia. “Ze kan heus wel alleen 

douchen hoor, het gaat toch veel beter met haar?” “Af en toe niet hoor” antwoordde Fabian. 

“Dan schrik je wel als je haar ziet. Helemaal aan het shaken en soms ook hyperventileren. Ik 

ga toch even kijken”. Fabian stond op en liep weg. “Nienke heeft het maar getroffen met 

hem”, zei Amber. “Hij is echt heel lief voor haar”. “Ja, Robbie is ook heel lief voor mij” zei 

Patricia die helemaal begon te stralen. Amber keek droevig en zei: “Wanneer komt er nou 

iemand voor mij”. “Nou, misschien vandaag wel. Ja er zijn weer een aantal nieuwe leraren op 

school, dus wie weet” grapte Patricia. “Haha, leuk hoor, dus niet”. Ondertussen kwam Noa 

helemaal aangekleed en opgetut binnen. “Zo”, zei Patricia. “We gaan vandaag naar school 

hoor, niet naar een modeshow”. Noa lachte: “Weet ik, maar na school ga ik met Jeroen uit 

eten”. “Toe maar, hebben jullie iets te vieren?” “Ja, eigenlijk wel”, zei Noa. “Na alles wat er 

gebeurt is vond Jeroen dat ik dit wel verdiende, lief hè?” “Ja enorm” zei Amber geïrriteerd en 

liep naar de keuken. “Wat heeft zei?” vroeg Noa. “Aah joh, die wil ook een prins op het witte 

paard, laat haar maar” zei Patricia. 

Fabian klopte op de badkamerdeur: “Nienke?” vroeg hij. Nienke deed de deur open en zag 

Fabian staan. Ze was blij hem te zien. Hij is er altijd voor haar en ze is nog altijd smoorverliefd 

op hem. Ze omhelsde Fabian. “Gaat het wel?” vroeg hij. “Ja hoor” antwoordde Nienke. “Vind 

je het eng om weer naar school te gaan? Ik bedoel, misschien herinnert het je weer aan 

Wolf?” vroeg Fabian. “Nee, ik ben juist blij dat we weer naar school gaan. Het voelt als een

nieuwe start en ik probeer alles achter me te laten.” “Goed zo”, zei Fabian en hij legde zijn 

armen om haar middel. “Maar je hebt nog wel steeds geheugenverlies hè? Dus doe alsjeblieft 

voorzichtig aan.” “Doe ik”, zei Nienke lief en kuste Fabian. “Ga je mee ontbijten?” vroeg 

Fabian. “Ja is goed” antwoordde Nienke en ze liepen hand in hand naar beneden. 

Toen Fabian en Nienke beneden kwamen zat iedereen te ontbijten, behalve Joyce. “Waar is 

Joyce?” vroeg Mick. “Moet jij dat niet weten?” grapte Appie. Mick werd rood. “Die slaapkop 

ligt nog in haar bed.” Lachte Patricia. Toen Trudie dat hoorde in de keuken kwam ze met haar 

hoofd om de deur en zei: “Kan iemand haar dan wakker maken? Ze moet op tijd op school 

komen.” “Ja ik ga wel, ik moet toch nog douchen”, zei Patricia. Ze stond op en liep de kamer 

uit. Jeroen keek naar Mick die nog steeds een rood hoofd had. “Hee, hebben jij en Joyce nou 

wat? Of bak je er nog steeds niks van?” zei Jeroen lachend. Noa stompte Jeroen omdat ze zijn 

opmerking niet leuk vond. Fabian wist dat Mick het er moeilijk mee had en ging over op een 

ander onderwerp: “Hebben jullie weer zin om naar school te gaan?” “Ja duh” zei Appie. 

“Eindelijk weer leraren voor de gek houden, en vooral Meneer van Swieten!” “Pas maar op dat 

je niet geschorst wordt” zei Nienke. “Het is wel het examenjaar.” “Precies” hoorden ze iemand 

zeggen. Victor kwam geërgerd de woonkamer binnenlopen. “Wat doen jullie dan allemaal 

nog hier? Hup! Naar school!” Iedereen stond op, pakten hun tas en jas en gingen naar school. 

Het eerste uur hadden ze een introductie uur van Meneer van Swieten. Ze kregen hun 

lesroosters en Amber en Nienke vergeleken hun lesrooster met elkaar. “Toch nog veel vakken 

samen” zei Amber blij. “Geschiedenis van meneer Loost” zei Nienke. Fabian draaide zich om 

naar Nienke en pakte haar hand. “Zal vast een goeie leraar zijn” zei hij lief. “Loost” zei Amber 

denkend. “Hmm, klinkt wel jong.” “Dat zal jou wel goed uitkomen hè”, zei Nienke lachend. “Ik 

hoop dat hij heel oud is” grapte Nienke. “Nou, lekker is dat” antwoordde Amber. “Gun mij 

ook eens een liefdesleven.” “Oh, maar dat gun ik je wel. Maar denk maar niet dat een leraar 

iets met een leerling gaat beginnen, dan wordt hij gelijk geschorst.” Terwijl Amber en Nienke 

verder discussieerden draaide Fabian zich hoofdschuddend om en keek naar Appie die zijn 

papier tegen zijn oog had gedrukt. “Wat doe jij nou?” vroeg Fabian verbaasd. “Dit is mijn 

nieuwe spioneerpapier. Ik heb er een gaatje in en zo kan ik ongestoord mensen 

bespioneren.” Fabian lachte Appie uit. “Alsof het niet opvalt dat je zo’n papier op je gezicht 

hebt. Dan gaan mensen juist naar je kijken.” “Jij snapt zulke briljante ideeën gewoon niet” zei 

Appie geïrriteerd. “Jongens, meisjes, mag ik nu even stilte?”, riep meneer van Swieten. 

“Amber, Nienke, ook even stil graag.” Nu jullie je lesrooster hebben bestudeerd, kan ik wat 

verdere uitleg geven over het examenjaar. Patricia en Joyce gingen vermoeiend verder 

onderuit zitten en maakten een gaapgebaar naar elkaar. Meneer van Swieten vertelde over 

alles wat hun te wachten staat en na bijna een uur ging de bel en liep iedereen naar de echte 

les. 

Fabian zat als eerste in de klas. Hij had economie. Mick kwam de les in, keek naar Fabian en 

vroeg: “Is Nienke er nog niet?” “Nienke heeft geen economie”, antwoordde Fabian. “Oh”, zei 

Mick. “Dan mag ik vast wel naast je zitten of niet?” “Natuurlijk” lachte Fabian. Mick ging

zitten, deed zijn tas open en haalde zijn boeken eruit. “Hoe gaat het eigenlijk met Nienke?” 

vroeg Mick. “Ja, gaat wel. Ze doet zich gezonder voor dan dat ze is, dat wel. Ze heeft af en 

toe nog dipjes.” “Oké, en tussen jullie gaat het ook nog steeds goed?” “Ja, heel goed” zei 

Fabian stralend. “Hoe euhm..” begon Mick zijn zin. “Hoe weet je eigenlijk zo zeker dat je 

verliefd op haar bent?” Fabian begon te lachen. “Dat weet ik al gelijk als ik naar haar kijk, zelfs 

als ik aan haar denk. Ik kan er nog veel meer over vertellen, maar dat gaat niet om mij en 

Nienke maar om jou en Joyce hè?” Mick zuchtte: “Ja. Ik weet gewoon niet hoe het zit. Ik kom 

niet uit mijn woorden als ik bij haar ben, ik voel me echt stom dan. Wat moet ik nou doen..?” 

Fabian begon weer te lachen. “Waarom lach je mij nu uit?” vroeg Mick teleurgesteld. “Ik lach 

je niet uit” zei Fabian, “Maar dat jij aan mij advies vraagt over meisjes vind ik gewoon 

grappig.” “Ja, omdat jij er nu wel succes mee hebt.” “Weet je?” zei Fabian. “Vraag haar 

gewoon mee uit eten. Dan kan je gelijk uitzoeken wat ze van je vindt en misschien komt er 

nog wel wat moois uit die avond.” Mick keek iets blijer. “Oké is goed. Dan zoek ik een heel 

mooi restaurant uit en dan pak ik haar helemaal in.” “Zo ken ik je weer”, lachte Fabian terwijl 

hij zijn mobieltje pakte. Hij stuurde een smsje naar Nienke: “Ik mis je nu al” zette hij erin en 

drukte op versturen. 

“Wat zit jij nou te lachen” vroeg Amber verbaasd toen Nienke haar smsje las. Nienke liet 

Amber haar smsje lezen en Amber zuchtte. “Jullie kunnen ook geen moment zonder elkaar 

hè.” Nienke reageerde niet en smste Fabian terug: “Ik jou ook!” Patricia en Joyce zaten voor 

Amber en Nienke en Joyce zat al een tijdje voor zich uit te staren. “Waar zit je aan te 

denken?” vroeg Patricia nieuwsgierig. “Nergens aan” loog Joyce. “Aan Mick hè?” antwoordde 

Patricia. “Ja..” zuchtte Joyce. “Ik had gewoon nooit met hem moeten zoenen. Dan hadden we 

gewoon normaal met elkaar kunnen doen. Ik kan hem nu zelfs niet eens normaal meer 

aankijken.” “Je bent gewoon verliefd”, zei Patricia lachend. “Je moet gewoon actie 

ondernemen, hem veroveren.” “Ja, dat is iets voor jou. Dat durf ik niet. Trouwens, het is 

makkelijker gezegd dan gedaan.” “Komt wel goed, ik help je wel.” Patricia bedacht veel 

ideeën, maar Joyce was het er steeds niet mee eens. Toen er door de lerares werd gevraagd 

of ze stil wilden zijn, besloten ze om het later te bedenken. 

De uren op school gingen snel voorbij en aan het einde van de schooldag stonden Nienke en 

Amber bij hun kluisje. “Zo, eerste schooldag voorbij” zei Amber opgelucht. “Ja, was best een 

lange dag. Moet ik weer even aan wennen.” Ineens werd het zwart voor haar ogen omdat er 

twee handen voor haar ogen kwamen. “Wie ben ik?” klonk een stem. Nienke wist dat het 

Fabian was en draaide zich blij om. Ze omhelsde hem. “Hoe ging je laatste les?” vroeg ze aan 

hem. “Goed, maar gelijk al veel huiswerk.” “Dat vind jij toch niet erg?” plaagde Amber hem. 

Nienke gaf Fabian een kus en ze liepen naar de fietsen. Ze kwamen Noa en Jeroen tegen, die 

gingen samen uit eten. Toen ze bij de fietsen kwamen was er een briefje op Nienke’s zadel 

geplakt. Nienke pakte het briefje en las het voor. “Denk maar niet dat jullie hier nog vrolijk 

rond kunnen lopen als ik met jullie klaar ben.” Ze schrokken. Nienke dacht gelijk aan Wolf. Ze 

zag hem voor zich en voelde zich duizelig. Het werd zwart voor haar ogen en viel op de 

grond….

Hoofdstuk 2 – Appie zijn fout 

“Nienke!” riepen Fabian en Amber. Ondertussen kwam Patricia aangerend. “Wat is er 

gebeurd?” vroeg ze geschokt. Fabian liet haar het briefje lezen. “Dit lag op Nienke haar 

zadel.” “Oh nee” zei Patricia. “Hoe kan dit? Wie kan dit hebben gedaan?” “Ja die Wolf 

natuurlijk! Hij gaat wraak nemen!” riep Amber bang. “Nienke?” zei Fabian. “Ze komt bij!” 

Nienke opende haar ogen en Fabian zette haar rechtop. “Gaat het?” vroeg hij. “Ik voel me 

niet zo lekker” antwoordde ze. “Kom, je gaat bij mij achterop naar huis. We laten je fiets hier 

wel staan tot morgen.” Fabian hielp haar overeind, pakte zijn fiets en samen fietsten ze naar 

huis. 

Toen ze thuiskwamen bracht Fabian Nienke naar haar kamer. Amber en Patricia liepen de 

woonkamer in. Mick, Joyce en Appie waren monopoly aan het spelen. “Woehoee, Ap is de 

rijkste!” riep Appie enthousiast. “Ap!” zei Amber. “Kunnen wij je even spreken?” “Ap is een 

spelletje aan het doen” antwoordde Appie. “Nu!” zeiden Amber en Patricia tegelijk met een 

boze blik waardoor Appie geen nee meer durfde te zeggen. Amber liet het briefje aan Appie 

zien waardoor Appie heel hard begon te lachen. “Goeie grap he?!” zei Appie lachend. Toen 

was het even stil. Appie had ineens door dat ze nog niet wisten dat hij het briefje had 

geschreven. Hij wilde wegrennen, maar Patricia had hem al bij zijn capuchon vast. “Pardon?” 

zei ze. “Heb jij dat briefje geschreven?” Appie kreeg niet eens de kans om antwoord te geven 

want ze wisten het toch al zeker. “Jij stomme gemene Ap!” schreeuwde Amber. “Weet je wel 

niet allemaal wat je gedaan hebt! Nienke is er nu weer veel slechter aan toe door jou!” Appie 

schrok. “Nienke?” vroeg hij. “Wat is er met Nienke.” “Nienke werd ineens niet goed en viel 

flauw nadat ze dat briefje had gelezen.” Zei Patricia boos. “Oh, dat was niet Ap zijn 

bedoeling” zei hij. “Zeg dat maar tegen Nienke!” zei Amber. 

“Gaat het alweer een beetje” vroeg Fabian die aan de rand van Nienke’s bed zat. Nienke 

knikte. “Dank je wel” zei ze lief. Fabian glimlachte. Hij boog zich wat meer naar haar toe en op 

het moment dat hij haar wilde zoenen, stormde Amber heel hard binnen. Fabian zag dat 

Nienke erg schrok en sloeg een arm om haar heen. “Wat is er?” zei hij geïrriteerd. “Het was 

Appie” zei Amber uitgeput. Nienke en Fabian keken haar niet begrijpend aan. “Appie heeft 

dat briefje geschreven, als grap.” “Wat?” zei Fabian boos. Hij keek naar Nienke die verbijsterd 

voor zich uit zat te kijken. Hij stond boos op en rende naar Appie, die zich had verscholen in 

zijn kamer. “Wat zijn dit voor stomme grappen!?” schreeuwde Fabian naar Appie. “Sorry, 

sorry, sorry” riep Appie. “Weet je wel wat je Nienke hebt aangedaan! Jij weet dat het nog niet 

goed met haar gaat en dan doe je dit?” “Sorry, ik dacht een grapje op zijn tijd is wel leuk!” zei 

Appie. “Hier maak je geen grapjes over! Je speelt gewoon met haar gezondheid!” 

antwoordde Fabian boos en hij liep weg, gooide Appie zijn deur dicht en liep terug naar 

boven. 

Mick en Joyce die nog steeds aan tafel zaten, keken verbaasd. “Wat is er nu weer allemaal 

aan de hand” zei Joyce. “Geen idee” antwoordde Mick. “Maar het gaat in ieder geval om

Nienke en Appie heeft er iets mee te maken.” “Zo, goed opgevangen van je hoor” plaagde 

Joyce hem. Mick lachte. “Ik zie Fabian namelijk nooit zo boos. Alleen als iemand Nienke iets 

aandoet, al is het maar iets heel kleins. Ik ken hem gewoon goed” “Zo, goed van je hoor.” Zei 

Joyce. Mick begon te glimlachen en tegelijkertijd te blozen. Hij durfde haar niet lang aan te 

kijken en dat vond hij zo stom van zichzelf. Hij voelde dat Joyce naar hem keek en wist dat dit 

het moment was om haar te vragen of ze mee uit eten wilde. Maar in plaats van dat te doen 

begon hij op te ruimen en zei: “Nou, zonder Appie kunnen we niet meer verder spelen hè.” 

Joyce keek teleurgesteld maar begon toch mee te helpen. Ondertussen kwamen Fabian, 

Amber en Patricia binnenlopen. Ze gingen op de bank zitten. “Aan de andere kant is het ook 

wel weer een opluchting dat het briefje niet van Wolf was” zei Patricia zacht. “Ja”, zei Amber. 

“Volgens mij zijn we echt van hem af.” “Ik hoop het” zei Fabian zacht. Amber zette de tv aan. 

“Is Trudie er nog niet? Ik heb nu al honger” zei Patricia hard. “Trudie is wat later, ze ging 

aquajoggen vanmiddag, proefles ofzo.” Antwoordde Joyce. “Maar ze kwam zo snel mogelijk 

en ze maakt iets makkelijks.” Patricia zuchtte. “Heee moet je kijken!” zei Amber enthousiast. 

“The letters of love” komt morgenavond op Tv! Die film wil ik altijd al een keer zien!” “Jaa ik 

ook!” antwoordde Joyce. “Die film moet echt geweldig zijn!” “Echt een film voor meiden” 

zuchtte Mick terwijl hij wegliep om het monopoly spel naar zijn kamer te brengen. “Ik heb 

een super idee!” zei Patricia enthousiast. “Wij maken er morgen gewoon een gezellige 

meidenavond van!” “Jaa leuk! Het mag wel bij mij en Nienke op de kamer, maar dan regelen 

jullie de hapjes en drankjes.” Zei Amber. “Hoo, wacht.” Zei Fabian. “Dat lijkt me geen goed 

idee, Nienke blijft in bed.” Op dat moment zagen ze Nienke door het raam in de keuken 

lopen. “Nou, volgens mij kan het gewoon op onze kamer hoor.” Fabian stond op en liep de 

keuken binnen. “Wat doe jij hier?” vroeg hij. “Euhm, ik woon hier? En ik heb dorst” 

antwoordde Nienke terwijl ze melk in een glas schonk. “Het lijkt me beter dat je in bed blijft 

liggen.” “Fabian” zei ze, “Dat wil ik niet, ik voel me prima.” “Ja op dit moment misschien” 

antwoordde hij bezorgd. Op dat moment kwam Amber binnen: “Nienke! Hoe gaat het?” “Het 

gaat goehoed” zei Nienke een beetje geïrriteerd terwijl ze haar glas neerzette. “Mooi” zei 

Amber. Dan kan je morgen mooi meedoen met de meidenavond!” “Meidenavond?” vroeg 

Nienke. “Ja, Jij, Patricia, Joyce, Noa, maar die moeten we nog vragen, en ik! Er komt een hele 

mooie film op: The letters of love, weet je nog?” “Ohjaa” zei Nienke. “Die hadden we lang 

geleden gemist hè? Hij kwam een dag eerder op tv dan dat wij dachten”. Amber en Nienke 

lachten erom. “Oh, was dat die film? Toen lachten jullie anders niet zo hard hoor.” Zei Fabian. 

“Nee duhh” zei Amber. “Wij zaten er helemaal klaar voor met allemaal lekkere chips en toen 

kwam er zo’n stomme vechtfilm.” Fabian moest heel hard lachen. “Ik zie het weer helemaal 

voor me” zei hij schaterend. “Stop maar Fabian, zo grappig was het nou ook weer niet.” Zei 

Amber en liep weer terug naar de woonkamer. “Nou, dan ga ik na het eten maar beginnen 

met het huiswerk voor overmorgen. Anders heb ik geen tijd meer.” Zei Nienke. “Zal ik je 

helpen?” vroeg Fabian. Nienke begon te glimlachen. “Graag” zei ze terwijl ze haar armen om 

zijn nek sloeg. Fabian sloeg zijn armen om haar heen en begon haar te zoenen. Zonder dat 

Fabian en Nienke het door hadden kwam Mick de keuken binnenlopen. Hij zag Fabian en 

Nienke en was jaloers. Waarom lukte het Fabian wel een meisje te krijgen en hem niet?

Waarom stond hij daar niet met Joyce? Dat waren vragen die allemaal in zijn hoofd 

afspeelden. Hij werd er gefrustreerd van en liep naar de fruitmand. “Stoor jullie niet aan mij 

hoor” zei Mick op een gefrustreerde toon. Fabian en Nienke schrokken en keken hem aan. 

Mick pakte een mandarijn uit de fruitmand, liep terug naar zijn kamer en gooide zijn deur 

dicht. Nienke keek verbaasd naar Fabian: “Wat is er met hem aan de hand?” “Ik denk dat hij 

wat problemen heeft” antwoordde Fabian. Op het moment dat Nienke wilde vragen wat voor 

problemen, zei Fabian: “Ik ga wel even naar hem toe”. Hij gaf haar een kus en liep de keuken 

uit naar de kamer van hem en Mick. 

Mick zat op zijn bed met de mandarijn te worstelen. “Alles goed Mick?” zei Fabian toen hij 

binnenkwam. “Ja hoor prima, met jou? Oh ja heel goed, dat was wel te zien” antwoordde 

Mick met een boze blik op zijn gezicht. “Waarom doe je nou zo? Zei Fabian geïrriteerd. “Dat 

jij je liefde nou laat lopen betekent niet dat ik dat ook moet doen” Mick keek teleurgesteld 

naar beneden. Fabian realiseerde dat het erg onaardig was wat hij zei en ging naast hem op 

Mick zijn bed zitten. “Euh sorry” zei Fabian. “Dat was erg gemeen van me.” “Het geeft niet” zei 

Mick. “En weet je? Je hebt ook nog gelijk ook. Ik heb het verpest bij Joyce.” “Hoezo heb je het 

verpest?” vroeg Fabian verbaasd. Mick vertelde over dat hij bijna Joyce mee uit wilde vragen 

maar het hem gewoon niet lukte. “Wat ben ik toch voor een loser!” zei Mick gefrustreerd en 

gooide de mandarijn tegen de deur. “Nee dat ben je niet” zei Fabian. “Fabian, als ik haar al 

niet eens durf mee te vragen, hoe moet het dan als ik daar straks met haar alleen ben?” “Dat 

komt wel goed” zei Fabian. “Je moet gewoon vertellen wat je voor haar voelt!” “Maar dat 

weet ik juist niet precies.” “Je bent overduidelijk verliefd, zeg dat gewoon tegen haar” zei 

Fabian die het even simpel probeerde te maken. “Ja en wat nou als ze niks voor mij voelt?” 

“Tja, dan weet je in ieder geval waar je aan toe bent” antwoordde Fabian. “Nee dat is een 

complete afgang!” zei Mick met een somber gezicht. “Nou, dan moet je uitzoeken wat ze 

voor jou voelt.” Zei Fabian slim. “En hoe doe ik dat?” zei Mick. “Je kan zelf toch ook wel iets 

bedenken?” antwoordde Fabian. “Nee, want ik gedraag me stom als ik bij haar ben. Kun jij 

het niet voor me doen?” smeekte Mick. “Ik? Dat heeft ze toch gelijk door? Wil je dat soms?” 

“Nee, maar als je het heel subtiel doet.” Zei Mick. “Of nee wacht, Nienke! Kan Nienke het niet 

doen?” Fabian aarzelde. “Meiden die praten toch over dat soort dingen?” veronderstelde 

Mick. “Ik weet het niet Mick, als Joyce dat hoort zou ze het niet echt leuk vinden.” “Maar 

Joyce krijgt het niet te horen, niet van mij, niet van jou en ook niet van Nienke, oke? Kan ik op 

je rekenen?” “Oke,” zei Fabian met een zucht. “Ik zal het vragen aan Nienke, maar ik beloof 

niet dat ze het echt gaat doen!” 

“Waar gaan we heen?” vroeg Noa die bij Jeroen achterop de fiets zat. Het was nog te vroeg 

om te gaan eten. “Dat zie je vanzelf wel” lachte Jeroen die de spanning er nog even inhield. 

“Zeg nou!” smeekte Noa. Jeroen hield zich stil, maar op een gegeven moment zag Noa het. 

“Oeeh het strand!” riep Noa. “Leuk!” “Ik wist wel dat je het leuk zou vinden.” Zei Jeroen. Hij 

zette zijn fiets in een rek, pakte Noa’s hand en samen liepen ze over de dijk richting het 

strand.

“Yoeehoee” klonk het bij de voordeur. Daar kwam Trudie aan met wat boodschappentassen. 

Patricia en Joyce liepen gelijk naar Trudie toe. “Sorry dat ik zo laat ben, maar ik ben nog even 

wat boodschappen gaan doen.” “Dat geeft niet” zei Patricia die samen met Joyce de tassen 

van haar overnam. “Maar ik heb wel honger.” “Dat komt mooi uit, want ik heb heel erg veel 

kant en klare poffertjes gekocht!” zei Trudie. Patricia en Joyce begonnen helemaal te stralen 

en hielpen Trudie mee zodat ze zo snel mogelijk konden eten. 

“Nien, moet je kijken!” zei Amber die achter de computer zat tegen Nienke. Nienke kwam van 

de bank af en liep naar Amber om het beeldscherm te bekijken. “Wat is dat?” vroeg Nienke. 

“Een uitnodiging voor een feest met liveband!” “Cool! Ga je daarheen?” “Ja, met jou!” 

antwoordde Amber. Nienke begon te lachen: “Met mij? Wanneer is dat?” “Zaterdag.” 

Antwoordde Amber. “Oh, en dat vertel je nu pas? Misschien heb ik al wel andere plannen of 

misschien wil ik wel helemaal niet met jou heen,” plaagde Nienke haar. Maar Amber was 

ervan overtuigd dat Nienke wel wilde. “Ik weet zeker dat je mee wilt! We gaan Patricia, Joyce 

en Noa ook nog vragen, goed? Wij gaan morgen na school nieuwe outfits kopen, mijn vader 

betaalt!” zei Amber enthousiast. “Dat klinkt al beter” lachte Nienke. 

Na een romantische strandwandeling fietste Jeroen met Noa achterop naar restaurant ‘De 

rode loper’. “Ik vind het zo lief van je Jeroen” zei Noa en ze sloeg haar armen om zijn middel. 

Jeroen begon te stralen en hij bleef zo fietsen tot ze bij het restaurant waren. “Daar zijn we 

dan!” zei hij en zette zijn fiets neer. “Woow” zei Noa enthousiast. “Wat een mooi restaurant!” 

Er lag een rode loper voor de deur, de ingang was helemaal versierd met gouden lampjes en 

om de ramen heen zaten allemaal mooie bloemen. Noa keek even door het raam. Ze zag 

allemaal mooie meubels en gezellige verlichting. “Wat geweldig!” zei ze en ze omhelsde hem. 

“Nou maar hopen dat het eten ook te vreten is” zei Jeroen met een glimlach. Noa begon te 

lachen, pakte zijn hand en liepen samen naar binnen. 

“Aan taaaafel!” riep Patricia door het hele huis. Patricia en Joyce gingen zitten. Amber sloot 

de computer af en liep met Nienke naar de tafel. Mick en Fabian kwamen uit hun kamer en 

kwamen ook aan tafel zitten. Ook Appie kwam zijn kamer uit en ging met een schuldige blik 

zitten. Het viel Mick op dat Appie zich anders gedroeg en zag ook dat Fabian Appie niet 

aankeek. Mick stootte Fabian aan: “Wat heeft Appie gedaan dat je hem niet eens aankijkt?” 

fluisterde Mick. “Niks, laat het maar” fluisterde Fabian terug met een boze blik. Nienke zag 

Fabian zijn gezicht en keek toen naar Appie. Hij keek alleen maar naar beneden. Ze bedacht 

zich ineens dat Fabian wel eens heel erg kan zijn uitgevallen tegen Appie. Dat vond ze best 

zielig want ze weet dat hij het niet zo bedoelde. Ze tikte op de arm van Appie die tegenover 

hem zat: “Ap?, het is al goed hoor” zei Nienke lief. Appie begon weer een beetje te lachen 

totdat Fabian zijn mond weer opentrok: “Hoe kun je dat zou zeggen!” zei Fabian tegen 

Nienke. “Hij is veel te ver gegaan!” Nienke zuchtte: “Hij bedoelde het echt niet slecht” en ze 

keek Appie aan: “Toch?” Appie schudde zijn hoofd en zei: “Sorry, ik wilde alleen een grap 

uithalen, maar ik weet nu wel dat het stom was” Op het moment dat Fabian wat wilde zeggen 

zei Nienke: “Fabian, hou er nou over op, het is goed, echt.” Fabian zuchtte en keek een

andere kant op.” Joyce en Mick hadden geen idee waar dit over ging en voordat Joyce kon 

vragen wat Appie had gedaan kwam Trudie uit de keuken met twee pannen vol poffertjes. 

“Maar waar zijn Noa en Jeroen?” vroeg ze verbaasd. “Die zijn uit eten” zei Amber. “Ja” zei 

Joyce. “Romantisch hè?” Fabian keek naar Mick en Mick keek naar Fabian. Mick kreeg nu nog 

meer moed om haar uit eten te vragen. Fabian maakte een gebaar dat hij het moest vragen. 

“Vanavond” fluisterde Mick. Trudie zei ondertussen: “Maar waarom is dat mij gister niet 

verteld? Nou heb ik veel te veel!” “Dat geeft helemaal niks” zei Appie met een brede grijns. 

De anderen begonnen te lachen en iedereen pakte poffertjes. 

Jeroen en Noa hadden intussen al het eten besteld en gekregen en waren aan het genieten. 

“Hmm, echt zo lekker eten heb ik nog nooit in een restaurant gehad.” Zei Noa die op haar 

bord spareribs met friet en salade had liggen. “Je maakt een grapje hè?” zei Jeroen die met 

een vies gezicht keek. “Nee echt niet.” Antwoordde Noa. “Dit is echt niet te vreten”, zei Jeroen 

die vis op zijn bord had liggen. Noa begon te lachen. “Vind je dit grappig?” zei Jeroen. “Ja” 

antwoordde Noa eerlijk. “Waarom bestel je dan ook vis? Ik heb je nog nooit vis zien eten.” 

“Nee, omdat bijna niemand het lekker vind in huis en daarom maakt Trudie het nooit. Vis was 

altijd mijn lievelingseten, maar nu twijfel ik daaraan.” Noa begon weer te lachen. “Misschien is 

je smaak wel veranderd.” Jeroen schudde met zijn hoofd. “Nee, echt niet. Dit restaurant is 

gewoon niet goed, ze hebben hier de vieste vis die ik ooit gehad heb” zei Jeroen zonder dat 

hij door had dat er een ober naast hem stond. “Alles dus niet naar wens begrijp ik?” zei de 

ober. Jeroen schrok en keek naar de ober met een neplach. Jeroen wilde wat gaan zeggen, 

maar omdat Noa bang was dat hij weer wat vervelends zou zeggen, nam zij het woord over: 

“Jawel hoor meneer” zei Noa vriendelijk. “Hij vindt de vis niet zo lekker, maar verder is alles 

naar wens hoor.” De ober zei niks meer en liep weg. “Ze mogen toch wel weten dat het 

verschrikkelijke vis is?” zei Jeroen verbaasd. “Dat hoef je nog niet zo bot duidelijk te maken, 

ze doen hun best verder,” antwoordde Noa. “Nou, als je maar niet denkt dat ik dit op ga 

eten” “Oké, wat jij wilt. Wil je wat van mij?” vroeg Noa. Zonder dat Jeroen antwoord kon 

geven had hij al de helft van Noa op zijn bord. Jeroen keek lief naar Noa. “Lief van mij hè?” 

zei Noa. “Ja, heel erg lief!” antwoordde Jeroen met een lach. Hij pakte haar hand en gaf er 

een kus op. 

Aan tafel was Amber enthousiast aan het vertellen over het feest die zaterdag. “Dus daar 

gaan Nienke en ik zaterdag heen gaan jullie mee?!” vroeg ze aan Patricia en Joyce. “Natuurlijk 

gaan wij mee!” antwoordde Joyce vrolijk. “Zaterdag?” vroeg Patricia. “Deze zaterdag?” “Ja! 

Het begint om 11 uur.” Nienke keek naar Fabian die bezorgd naar haar keek. Nienke had al 

door wat hij dacht. “Ik ga” zei ze tegen Fabian. “Wat jij ook zegt.” Fabian had al wel door dat 

hij haar niet tegen kon houden. Maar toen had hij een briljant idee wat hem goed zou doen 

en tegelijkertijd Mick ook. “Oke, Mick en ik gaan ook mee!” zei Fabian tegen iedereen. Mick 

keek Fabian niet begrijpend aan, maar toen hij naar Fabian zijn gezicht keek had hij het door. 

“Hoezo? Ik wist helemaal niet dat jullie daarvan hielden.” Zei Amber verbaasd. “Natuurlijk” zei 

Mick ineens enthousiast. “Wij houden altijd wel van een feestje.” Nienke had geen zin meer 

om op Fabian in te gaan en liet het maar zo. Ze keek naar Patricia die erg verward keek. Toen

zei Patricia ineens: “Ik ga niet mee, want ik kan dan niet.” “Hoezo kan je niet?” vroeg Joyce 

verbaasd. “Gewoon niet, ik heb een afspraak” zei Patricia. “Midden in de nacht?” vroeg 

Nienke. “Patricia verandert ’s nachts altijd in een weerwolf, natuurlijk kan ze dan niet mee.” 

Grapte Appie. “Haha, leuk hoor” zei Amber sarcastisch. “Maar wat voor afspraak heb je dan?” 

“Een afspraak ja!?” zei Patricia ineens boos. “Als ik zeg dat ik niet kan dan kan ik niet, laat me 

gewoon met rust.” Patricia stond boos op en rende naar boven. Iedereen keek verbijsterd en 

snapten niks van Patricia’s reactie…. 

Hoofdstuk 3 – Nieuwe leraren 

De volgende ochtend riep Trudie dat het ontbijt klaarstond. Langzaam kwamen de bewoners 

de kamer inlopen. Toen Fabian zag dat Nienke er nog niet was en Amber zag aan komen 

lopen vroeg hij: “Slaapt Nienke nog?” “Nee, ze staat onder de douche” antwoordde Amber 

met een zucht. Fabian keek haar raar aan: “Wat is er?” “Niks” zei Amber geïrriteerd. Amber 

vond dat Fabian zich de laatste tijd veel te veel met Nienke bemoeide waardoor Amber 

weinig leuke dingen alleen met Nienke kon doen. Daar was ze een beetje zat van, maar ze zei 

het niet omdat ze weet dat hij het niet slecht bedoelt. “Zo, gezellige stemming hier” zei 

Jeroen die stralend binnenkwam. “Heee Jeroentje!” riep Appie met een mond vol brood. “Hoe 

was het gister? Je was laat thuis, of niet?” Jeroen zag dat Noa nog niet aan tafel zat. “Jaa 

geweldig!” zei Jeroen met een grote glimlach op zijn gezicht. “Wat heb je dan al die tijd 

gedaan dat je zo laat thuis was?” vroeg Mick geïnteresseerd. Jeroen begon te vertellen over 

te tijd tot ze klaar waren met eten. “En daarna gingen we weer naar het strand.” Zei Jeroen als 

laatste. “Alweer?” vroeg Fabian. “Ja..” antwoordde Jeroen. “Romantisch!” zei Amber 

enthousiast. “En, waar hebben jullie het dan zoal over?” vroeg Mick verder. “Nou,” begon 

Jeroen. “We hebben daar niet echt veel gepraat” zei Jeroen met een grijns op zijn gezicht. 

Toen Jeroen Mick zijn niet begrijpende gezicht zag zei hij: “Mick jongen, waar is je gevoel 

voor romantiek gebleven?!” zei Jeroen pestend. Fabian zag dat Mick het weer moeilijk had en 

had medelijden met hem. Om te voorkomen dat Jeroen door zou gaan met zijn opmerkingen 

vroeg Fabian: “Heeft er iemand zin in school?” Maar Jeroen had het door: “Ja, ga maar snel 

over op een ander onderwerp.” Zei Jeroen. “Wanneer heb jij Nienke eigenlijk voor het laatst 

mee uit genomen, of iets leuks samen gedaan?” vroeg Jeroen. Fabian keek verlegen voor zich 

uit waardoor Jeroen het extra leuk vond om nog even door te gaan: “Ja, dat is belangrijk hoor 

Fabiantje, anders loopt ze zo bij je weg.” Zei Jeroen met een grijs op zijn gezicht. “Jeroen” zei 

Appie. “Ophouden”. Amber wilde Fabian verdedigen maar deed dat op een onhandige 

manier: “Nou, Fabian ging Nienke gister wel helpen met huiswerk hoor!” Jeroen begon te 

lachen: “Zo, leuk! Romantisch ook!” “Oh jaa!” begon Amber weer. “Ik mocht namelijk niet 

eens mijn eigen kamer in.” “Ooh, dat is een ander verhaal” zei Jeroen met een lach. “Fabian is 

toch niet zo onschuldig als dat hij lijkt. Is het huiswerk eigenlijk wel afgemaakt?” Fabian 

reageerde niet. Op dat moment kwam Trudie met een nieuw mandje vol warme broodjes

innen: “Maar waar blijft de rest nou?” vroeg Trudie verbaasd. Joyce kwam aangelopen: 

“Patricia ligt nog steeds in bed, ze heeft nergens zin in, ze wil niet eten, ze wil niet naar 

school, ze wil helemaal niets.” “Maar wat is er toch met haar aan de hand? Gisteravond deed 

ze ook al zo raar.” Zei Trudie bezorgd. “Zal ik eens met haar gaan praten?” “Oh nee doe maar 

niet, ik heb het al heel vaak geprobeerd, ze trekt vast wel weer bij.” Antwoordde Joyce. “Ja, 

maar ze moet wel gewoon naar school hoor” zei Trudie. Joyce antwoordde: “Ik zal het straks 

nog eens proberen”. Ze ging zitten en pakte een warm bolletje. “En waar blijven Nienke en 

Noa?” vroeg Trudie. “Noa slaapt denk ik nog.” Antwoordde Jeroen. “Het was een beetje laat 

geworden gisteravond.” “Hoezo laat geworden? Je weet toch dat Victor een avondklok 

heeft?” zei Trudie. “Ja, maar we waren de tijd vergeten.” “Victor heeft niet voor niets die regel 

ingesteld, dat is voor jullie eigen veiligheid. En waar is Nienke?” “Ik ga wel even kijken.” Zei 

Fabian. Hij stond op en liep de kamer uit. 

Toen hij boven de hal inliep riep hij: “Nienke!” Hij hoorde haar stem uit de kamer van haar en 

Amber komen: “Ja?” Fabian liep de kamer in en zag Nienke op het bed zitten met haar 

schooltas in de handen. Ze was haar boeken voor vandaag aan het uitzoeken. “Waarom kom 

je niet beneden? Het eten staat allang klaar.” “Ik heb geen honger” antwoordde Nienke en 

ging verder met haar boeken uitzoeken. “Waarom niet? Trudie heeft hele lekkere warme 

broodjes klaargemaakt.” Nienke antwoordde niet. Fabian pakte haar boeken en haar tas uit 

haar handen en legde die op de grond. “Wat is er met je?” vroeg Fabian bezorgd. “Niks” zei 

Nienke en ze wilde haar boeken weer pakken. Fabian pakte haar bij haar schouders vast en 

keek diep in haar ogen. Fabian schrok toen hij een grote bult op haar voorhoofd zag. “Wat is 

dit?” vroeg hij geschokt en wees naar de bult op haar hoofd. Nienke wilde het niet, maar toch 

kwamen er tranen in haar ogen. Ze legde naar hoofd op zijn schouder en sloeg haar armen 

om hem heen. “Hee, rustig” zei Fabian lief. “Wat is er gebeurd?” Het was even stil. “Ik werd 

vanochtend vroeg wakker op de grond in de badkamer” zei Nienke snikkend. “Ik weet niet 

wat er gebeurd is.” Fabian schrok hier erg van. Hoe kan het dat ze daar op de grond lag? En 

hoe kan het dat Nienke niet weet hoe ze daar kwam? Hij stelde haar gerust: “ssst, het komt 

allemaal wel goed.” Hij aaide over Nienke’s rug. Na een tijdje zo te hebben gezeten droogde 

Nienke haar tranen en pakte haar boeken weer. Fabian was verbaasd en vroeg: “Je gaat nu 

toch niet naar school? Jij blijft gewoon de hele dag in bed.” Hij hoopte dat Nienke na dit wel 

door had dat ze beter in bed kan blijven, maar zij dacht er heel anders over: “Fabian, als ik de 

hele dag in bed blijf liggen wordt het echt niet beter hoor. Dan duurt het juist veel langer.” 

Fabian zuchtte. Hij wist dat hij hier niks tegenin kon brengen. “Oké” zei hij zuchtend. “Maar 

als dit nog een keer gebeurt of wat anders, dan blijf je in bed en dan heb je niks meer te 

zeggen want ik ben de baas.” Hij gaf haar een kus op haar neus. Nienke begon te lachen. 

“En,” zei Fabian “Je slaapt vannacht bij mij.” “Oh?” zei Nienke. “Misschien wil ik dat wel 

helemaal niet.” “Nou dan heb je pech want het moet.” Zei Fabian lachend. Nienke begon hem 

te knuffelen en zei: “Je bent lief.” 

Ondertussen was Noa bij tafel aangeschoven. Ze zag dat iedereen al uitgegeten was, behalve 

Jeroen. Ze begon te lachen. Jeroen keek op en vroeg: “Wat is er zo grappig?” “Jij, hoe je jezelf

nu zit vol te eten. Appie is zelfs al klaar” zei Noa lachend. “Ja, vind je het heel gek?” 

antwoordde Jeroen met een lach. De anderen keken Jeroen en Noa niet begrijpend aan. Noa 

begon te vertellen: “Jeroen had gister vis besteld want dat is zijn lievelingsgerecht. Maar nu 

niet meer want hij vond die vis vreselijk. Hij kon geen hap door zijn keel krijgen” De anderen 

begonnen te lachen. “Dat had ik wel willen zien!” plaagde Appie Jeroen. “En dat is nog niet 

eens alles” vertelde Noa verder. “Op het moment dat hij het eten en het restaurant helemaal 

begon af te kraken stond er een ober naast hem.” “Nee!” zei Amber met open mond en 

begon te lachen. “Dat heb jij ook weer hè!” Noa vertelde verder: “En weet je wat die ober 

toen zei?: Alles dus niet naar wens begrijp ik? Ik praatte het een beetje goed maar hij liep 

geïrriteerd weg.” “Dus toen heb jij helemaal niets gehad?” vroeg Joyce. “Geen wonder dat je 

nu meer eet dan ik” zei Appie. “Nee, hij heeft de helft van mij gehad.” Zei Noa. “Je bent veel 

te goed voor hem” zei Joyce en keek Jeroen plagend aan waardoor Jeroen zijn tong naar 

haar uitstak. Joyce stond op en zei: “Ik ga nog even bij Patricia kijken.” Ze kwam Nienke en 

Fabian tegen op de trap die net naar beneden liepen. Ze schoven aan tafel en Nienke pakte 

een broodje. “Waar bleef jij zolang?” vroeg Amber aan Nienke. Voordat Nienke kon 

antwoorden zei Amber ineens: “Wat heb jij op je hoofd? Wat is er gebeurd?” Nienke keek 

naar Ambers geschokte gezicht en naar de rest die haar vragend aankeek. Ze wilde het liever 

niet vertellen omdat ze zich stom voelde. Ze wilde gewoon weer normaal zijn en niet aldoor 

gezien worden als een zwak persoon. Zo voelde Nienke het namelijk. “Ik heb heel stom mijn 

hoofd gestoten tegen de kast.” Loog ze. “Wanneer?” vroeg Amber. “Gisteravond” loog 

Nienke weer. Amber keek verbaasd. Fabian zag dat Amber weer wat wilde vragen en zag dat 

Nienke dat niet leuk vond. Daarom zei Fabian snel: “Wow, het is al laat, Nienke eet je even 

door? We moeten zo weg.” De anderen keken naar de klok en stonden op. Trudie had heel 

lief voor iedereen een lunchpakketgemaakt en gaf dat aan iedereen. “Ik neem mijn broodje 

wel mee op de fiets, ik moet toch bij jou achterop.” Zei Nienke tegen Fabian. Ze stonden op 

en gingen naar school. 

Ondertussen zat Joyce bij Patricia op bed. “Peet, wat is er nou?” “Niks” antwoordde Patricia. 

“Ik ben nog steeds chagrijnig en daar kan niemand wat aan veranderen.” “Maar hoe komt dat 

dan?” vroeg Joyce. “Dat heb jij toch ook wel eens. Gewoon een moment dat je helemaal 

nergens zin in hebt en overal van baalt!?” zei Patricia op een boze toon. “Maar het is al sinds 

gisteravond zo. En het kwam volgens mij toen je zei dat je zaterdag niet naar dat feest kon.” 

“Dat heeft daar niks mee te maken.” Antwoordde Patricia. “Toen was ik gewoon moe en nu 

nog steeds. Hou op met al die vragen ik word er gek van.” Joyce zuchtte: “Oké. Ik hou op met 

vragen als jij nu mee naar school gaat. Robbie wacht op je weet je nog?” Er kwam een kleine 

glimlach op Patricia’s gezicht en begon Joyce te knuffelen. “Bedankt dat je nog zo lief bent 

terwijl ik zo rot tegen je doe.” “Geeft niet” zei Joyce. “Ik ben het gewend” zei ze plagend. 

“Oooh” zei Patricia lachend. “Die krijg je nog wel terug hoor!” Ze kleedde zich snel aan en 

even later gingen ze samen naar school.

Op school zat iedereen, behalve Joyce en Patricia, al op zijn plek. De leraar was er nog niet. 

Amber en Nienke zaten in de middelste rij vooraan. Daarachter zaten Appie en Fabian. In de 

rij vlakbij de deur zaten Noa en Jeroen helemaal achteraan. En Mick zat in zijn eentje achterin 

bij het raam. Fabian zag dat Mick droevig keek en hij wilde hem graag helpen, maar Mick 

moest dit alleen oplossen en dat wist hij zelf ook. “Nien?” zei Amber die aandachtig haar 

rooster bekeek. “Zie deze afkorting. We hebben nu les van JOPE, wie is dat?” “Geen idee” 

antwoordde Nienke. “Misschien wel een nieuwe.” Amber begon helemaal te glunderen: “Een 

nieuwe? Oh laat het alsjeblieft een knappe jonge man zijn!” Nienke begon te lachen. “Nee hè 

niet weer.” “Nienke, je zou me juist moeten steunen. Ik ben nou eindelijk wel eens toe aan 

mijn liefde van mijn leven.” “Liefde van je leven?” ving Appie op. “Die zit hier al de hele tijd 

achter je” grapte hij. “Haha grappig” zei Amber sarcastisch. “Ik meen het, jij hoopt het toch 

ook voor me?” ze keek Nienke vragend aan. Nienke begon weer te lachen: “Zul je net zien dat 

het zo’n oude vieze man is, of een vrouw!” Op dat moment kwam er een man binnen. Hij zag 

er jong en verzorgd uit. Hij had kort bruin haar en was netjes gekleed. “Hallo allemaal” zei hij 

vriendelijk. “Ik ben jullie nieuwe leraar voor Engels.” Nienke keek naar Amber die met open 

mond naar hem keek. Nienke stootte haar aan en zei: “Je kwijlt.” Amber was helemaal aan het 

stralen: “Zie je wel! Dit moest gewoon zo zijn! Zo’n knappe man heb ik echt nog nooit 

gezien.” Zei ze fluisterend. De leraar schreef met grote letters ‘JOCHEM PETERSEN’ op het 

bord. “Mijn naam is Jochem Petersen en ik ben 26 jaar. Ik heb Engels gestudeerd. Ik heb vorig 

jaar op een andere school les gegeven en nu ben ik hier aangenomen. Willen jullie verder 

nog iets van me weten?” Voordat iemand nog kon nadenken stak Amber haar vinger al op. 

“Ben u getrouwd, heeft u kinderen? Of gewoon een vriendin?” “Nee, nee, nee” antwoordde 

Jochem lachend. “Ik heb een eigen kamer en deel de woon- en badkamer met twee andere 

jongens van mijn leeftijd.” Amber stootte Nienke lachend aan. Ze was er helemaal van 

overtuigd dat dit de liefde van haar leven is. “Verder geen vragen mee? Willen jullie je naam 

allemaal op een papiertje zetten en voor je leggen?” Amber begon meteen een briefje te 

schrijven en schreef er een hartje bij. “Nienke?” Nienke keek omhoog en keek in de ogen van 

Jochem. “Mooie naam hoor” zei hij met een glimlach. Hij liep naar zijn tas en haalde er wat 

boeken uit. Amber gaf Nienke een duw. “Wat doe je nou” zei Amber lachend. Fabian keek toe 

met een jaloerse blik. Ineens kwamen Patricia en Joyce lachend binnenstormen. “Wat heeft 

dit te betekenen?” vroeg Jochem. Patricia en Joyce keken Jochem vol bewondering aan. 

“Sorry, wij zijn een beetje laat” zei Patricia. “Normaal gesproken mogen jullie dan een briefje 

halen, maar omdat het mijn eerste dag is zie ik dit door de vingers” zei Jochem met een 

knipoog. Patricia en Joyce begonnen te giechelen en zochten een plek uit. “Nou, die nieuwe 

leraar valt wel in de smaak volgens mij.” Zei Appie tegen Fabian, maar Fabian reageerde er 

niet op. “Dan wil ik nu echt beginnen” zei Jochem en hij sloeg zijn boeken open. De les ging 

snel voorbij en Jochem had veel uitgelegd. Toen de bel ging en iedereen hun boeken inpakte 

viel het Nienke op dat Amber erg aan het treuzelen was. “Schiet je even op?” zei ze tegen 

Amber. Amber keek Nienke aan en zei tegen Appie en Fabian: “Gaan jullie maar alvast hoor, 

wij komen zo wel.” “Hoezo?” vroeg Nienke. “Alsjeblieft” zei Amber. “Blijf nog even voor mij.” 

Nienke zuchtte en had Amber wel een beetje door. Ze gaf Fabian een kus op de wang en

Appie en Fabian liepen de klas uit. Nadat Amber zag dat de rest de klas uit was deed Amber 

haar tas dicht en liep wat dichter naar Jochem toe die bezig was het bord schoon te vegen. 

“Hoe vond u het eigenlijk? Voor het eerst lesgeven in deze klas?” vroeg Amber. “Leuk!” 

antwoordde Jochem. “Dit is een interessante school en deze klas heeft goeie leerlingen.” Hij 

liep wat dichter naar Amber en Nienke toe en legde een hand op Nienkes schouder. “Jullie 

mogen wel vaker vooraan zitten” zei Jochem en glimlachte naar Nienke. Amber keek jaloers 

toe. Nienke vond dat Jochem raar deed en zei: “We moeten naar de volgende les, kom je 

mee Amber?” Ze pakte Ambers hand en nam haar mee het lokaal uit. Amber zwaaide nog 

naar Jochem. Eenmaal buiten de deur zei Amber: “Wat doe je nou?” “Amber, ik weet het niet, 

maar er is iets aan hem dat niet goed voelt. Zag je hoe hij keek?” zei Nienke. “Ja, naar jou ja. 

Volgende keer blijf ik wel alleen met hem in het lokaal” zuchtte Amber. “Amber, ik ben 

serieus. Volgens mij is het net zo’n Jimmy-type.” “Nou dan mag ik helemaal wel oppassen.” 

“Hoezo?” vroeg Nienke. “Daar viel jij toch ook voor?” zei Amber gemeen. Nienke vond dat 

gemeen van Amber. “Dat was één grote fout die ik nooit meer zal maken. Je weet hoe dat 

voor mij was toen…” zei Nienke. “Oké sorry” zei Amber. Maar Nienke reageerde daar niet op 

en ging door: “Weet je? Ik hou je niet tegen, maar ik heb je wel gewaarschuwd.” Amber liep 

weg en Nienke wilde achter haar aan lopen maar werd bij haar arm gepakt. Ze keek om en 

zag dat het Jochem was. “Kan ik je even spreken?” vroeg hij vriendelijk. 

Amber kwam de klas van Scheikunde in. De meeste mensen hadden al een witte jas 

aangetrokken. Amber pakte een jas en ging aan dezelfde tafel als Appie en Fabian staan. 

“Waar is Nienke?” vroeg Fabian. Amber keek om zich heen. “Geen idee, ze liep net nog achter 

me.” “Heb je gezellig over Jochem zitten kwijlen?” vroeg Appie plagend. “Nee, Jochem zat te 

kwijlen. Maar niet over mij, maar over Nienke.” Fabian keek op en vroeg: “Hoezo?” “Hij zat 

haar zowat te versieren, hij keek haar aan als ik iets vroeg.” Zei Amber verbaasd. Fabian vond 

ook al dat Jochem in de les aldoor naar Nienke zat te kijken. Hij besloot Nienke te gaan 

zoeken. Hij legde zijn scheikundejas weg en liep de klas uit. “Ambiebambie, je hebt hem 

jaloers gemaakt.” Zei Appie. “Hij is te snel jaloers” zei Amber. “Nienke hoeft niks van hem.” 

Nienke stond met Jochem te praten op de gang. Nienke was even bang dat hij het gesprek 

van haar en Amber had gehoord maar dat was niet het geval. “Hoe vond jij de les?” vroeg hij. 

“Ik vond het duidelijk, je kan goed uitleggen.” Ze zag dat Jochem daar blij om was. Ze voelde 

zich een beetje ongemakkelijk doordat hij lang naar haar bleef kijken. “Je hebt mooie ogen.” 

Zei hij opeens. Nienke vond dit raar om uit de mond van een leraar te horen. “Bedankt, maar 

nu moet ik naar mijn les.” Hij pakte haar opnieuw bij haar arm maar hield hem nu vast. “Wat 

wil je van me” vroeg Nienke verbaasd. “Ik..” begon hij. “Ik heb nog geen rondleiding in de 

school gehad. Wil jij me even rondleiden?” “Niks daarvan.” Klonk er een stem. Nienke keek 

achterom en daar stond Fabian. “Wil je mijn vriendin loslaten?” vroeg hij op een botte toon. 

Jochem liet Nienkes arm los en keek verbijsterd. “Vraag maar aan Meneer van Swieten om 

een rondleiding, Nienke heeft les.” Fabian pakte Nienkes arm en liepen samen weg. “Dank je” 

zei Nienke om de hoek en gaf hem een kus.

Meneer van Swieten was al begonnen met de les Scheikunde toen Nienke en Fabian 

binnenkwamen. “En waar komen jullie zo laat vandaan?” zei Meneer van Swieten boos. 

Voordat ze konden antwoorden zei hij: “Ga maar een briefje halen, ik was allang begonnen.” 

Nienke en Fabian keken elkaar verbaasd aan. “Maar meneer, ik was al binnen. Mijn tas lag 

hier al.” Fabian liep naar zijn tas en liet hem zien. “Dan is het al helemaal stom om te laat te 

komen.” Antwoordde Meneer van Swieten. Fabian vond het gemeen van hem, nam zijn tas 

mee en liep het lokaal uit. “Kom Nienke” zei hij. “Waarom neem je je tas mee?” vroeg Nienke 

verbaasd. “Wij gaan even gezellig een tussenuurtje houden.” Zei Fabian lachend. Hij pakte 

haar hand en samen liepen ze de school uit. 

Joyce en Patricia hadden een tussenuur en zaten samen in het redactielokaal van de 

schoolkrant. Ze waren ideeën aan het bedenken voor het volgende nummer. Patricia lag in 

een zitzak in de hoek van het lokaal en Joyce zat achter de computer. Patricia had ineens een 

idee: “Hee weet jij nog toen we het thema ‘Liefde’ hadden een paar maand geleden?” “Ja,” 

antwoordde Joyce. “Hoezo?” “Nou..” begon Patricia haar zin. “We kunnen nu wel een deel 

twee maken, het was toen best een succes!” Joyce twijfelde. “Kom op Joyce. Vorige keer was 

het zo leuk! Al dat onderzoeken en die interviews.” Joyce reageerde niet en keek wat voor 

zich uit. “Wat is er nou?” vroeg Patricia. “Mick..” zei Joyce. Ook al was het maar één woord die 

Joyce uitsprak, toch begreep Patricia direct wat Joyce bedoelde. Ze stond op, zette een stoel 

naast Joyce en ging daar zitten. “Hee, je moet hem gewoon laten weten wat je voor hem 

voelt.” Zei Patricia en sloeg een arm om haar heen. “Dat is niet zo makkelijk, en vooral niet 

omdat ik niet weet wat hij voor mij voelt.” Patricia zuchtte: “Liefde maakt zo blind hè. Hij vindt 

je echt hartstikke leuk.” “Echt?” zei Joyce met een glimlach op haar gezicht. “Dat is duidelijk te 

zien.” Zei Patricia. “Maar toch” zei Joyce. “Als hij mij echt wil moet hij de eerste stap zetten, 

dat hoort zo.” Patricia zuchtte en snapte Joyce af en toe gewoon niet. Ze liet het maar zo en 

begon weer over de schoolkrant: “Dus het thema wordt ‘Liefde?” Joyce begon weer te 

glimlachen: “Kom maar op!” 

“Fabian wat gaan we doen?” vroeg Nienke die door Fabian werd meegenomen naar zijn fiets. 

“Ga maar achterop zitten dan zie je vanzelf waar we heen gaan.” Hij pakte zijn fiets en tikte 

achterop zijn fiets zodat Nienke zou gaan zitten. “Maar we moesten een briefje halen weet je 

nog?” Fabian zuchtte: “Heb jij nu nog zin om terug te gaan naar de oneerlijke Meneer van 

Swieten?” Nienke dacht na. “Nee eigenlijk niet” zei ze. Fabian lachte en zei: “Nou kom op 

dan.” Hij fietste met Nienke achterop weg van school. Na een tijdje kwamen ze aan in een 

park met daarachter een hele grote heide. “Waauw” zei Nienke die bewonderend om zich 

heen keek. Fabian deed zijn tas open en liet twee broodjes zien. “Het wordt niet echt een 

uitgebreide picknick” zei Fabian lachend. Nienke begon ook te lachen: “Oh, ik dacht dat je 

wel wat beter voorbereid was” Fabian deed net alsof hij serieus was: “Ja, ook stom van me. Ik 

had kunnen weten dat we weggestuurd zouden worden door van Swieten en een tussenuur 

zouden houden in het park.” Samen liepen ze lachend naar de heide. “Het gras is best hoog” 

zei Nienke. Fabian plukte ondertussen een paar grassprieten en plaagde Nienke door 

daarmee in haar nek te kietelen. “Nee, niet doen” zei ze. “Dat kietelt.” “Dat is juist de

edoeling” zei Fabian lachend. Nienke rende weg, maar Fabian bleef maar achter haar aan 

rennen. Nienke besloot om hetzelfde te doen en plukte ook een paar grassprieten. “Ik ben 

toch sterker” zei Fabian pesterig. “Oh ja? Let maar eens op.” Nienke deed net alsof ze veel 

Judo trucs kende en probeerde Fabian om te duwen. Fabian had haar in één greep vast en 

wilde haar op de grond duwen maar Nienke hield haar armen stevig om zijn nek waardoor ze 

allebei lachend in het gras vielen. Ze keken elkaar aan. Fabian legde zijn hand op haar wang 

en aaide zachtjes. “Je bent zo mooi” zei hij tegen haar. “Doe niet zo gek” zei Nienke die 

verlegen werd. “Ik meen het” zei hij. “Ik hou zo veel van je.” Nienke werd er erg verlegen van, 

maar ze vond het zo lief dat hij dat zei. “Ik ook heel veel van jou” zei ze tegen hem. Fabian 

boog wat meer naar haar toe en zoende haar lang. 

“Waar blijven Fabian en Nienke?” vroeg van Swieten aan Amber en Appie die allang bezig 

waren met de eerste opdracht van Scheikunde. “Hoe moeten wij dat nou weten?” zei Amber 

bot. “Als u ze niet had weggestuurd dan waren ze gewoon hier.” Meneer van Swieten zuchtte 

en zei: “Ik ga ze nu even zoeken en als ik ze niet vind dan kunnen ze een straf verwachten.” 

Amber keek hem na en zuchtte: “Hij is zo streng.” “Vertel eens wat nieuws.” Zei Appie die 

druk bezig was om houtstokjes in een reageerbuis te laten verbranden. Amber hield zich niet 

meer bezig met de proef: “Waar denk je dat Fabian en Nienke zijn? Ze hoefden toch alleen 

maar een briefje te halen? Straks is er wat met Nienke gebeurd!” zei Amber paniekerig. Appie 

werd afgeleid door die vraag waardoor hij niet meer zo goed op zijn reageerbuisje lette. “Zag 

je Fabian niet zijn jas en tas pakken? Die zijn er natuurlijk vandoor.” Amber dacht na: “Maar 

dat is eigenlijk niks voor Fabian.” “Nou en? Misschien toch wel. Sinds hij met Nienke is zie je 

veel meer van Fabian naar boven komen.” Amber wilde antwoorden maar toen zag ze het 

reageerbuisje van Appie. “Ap!” zei ze schreeuwend terwijl ze naar het reageerbuisje keek. Er 

kwam enorm veel rook uit het reageerbuisje en de houtstukjes stonden in brand. Appie keek 

snel naar zijn reageerbuisje, maar voordat hij kon zien wat er aan de hand was hoorden ze 

een enorme knal en alle brandende houtstukjes vlogen weg. Appie dook naar de grond en 

schreeuwde: “Brand!” Hij keek op, waar was Amber gebleven? 

Hoofdstuk 4 – Alleen meiden 

“Amber!?” riep Appie. Hij zag de voeten van meneer van Swieten voor zijn neus. Hij keek op 

en stond op. Hij merkte op dat er alleen maar wat rook van zijn plek kwam en dat iedereen 

hem verontwaardigd aankeek. Hij zag Amber bij de deur staan. “Meneer Tahibi?” begon van 

Swieten zijn preek. “Waar zijn wij in hemelsnaam mee bezig?” Appie keek hem aan met een 

neppe lach en wilde wat zeggen maar meneer van Swieten praatte erdoorheen: “Het is 

volstrekt overbodig om zoveel lawaai te maken. En als je goed opgelet hebt tijdens mijn 

uitleg dan had dit helemaal niet hoeven te gebeuren.” Appie bood zijn excuses aan: “Sorry 

meneer, maar het zag er wel cool uit toch?” grapte hij. “Dit is geen moment om grapjes te 

maken” schreeuwde van Swieten met een streng gezicht. “Na de les mogen jullie alles 

schoonmaken en opruimen, dat betekent geen pauze voor jullie.” Hij keek van Amber naar

Appie. “En nu aan het werk allemaal!” Iedereen ging weer verder met de opdracht en Amber 

liep zuchtend terug naar Appie. “Je wordt bedankt Ap” zei ze. “Hoezo? Het is jouw schuld, jij 

zat me af te leiden door dat gezeur over Fabian en Nienke.” Amber keek boos en zei: “Je kan 

toch wel opletten en luisteren tegelijk! Hoe stom ben je dan!” Appie werd nu ook boos en 

antwoordde: “Als jij niet zo hysterisch paniekerig had gedaan dan was dat wel gelukt ja!” Ze 

schreeuwden door elkaar heen en bedachten allemaal redenen om elkaar de schuld te 

geven.” “En nu is het genoeg!!” schreeuwde manier van Swieten die tussen hun in kwam 

staan. Amber en Appie waren ijzig stil. “Als ik jullie de rest van de les nog hoor dan mogen 

jullie je melden na de les op mijn kantoor, begrepen?” Amber en Appie knikten allebei braaf 

en probeerden weer aan het werk te gaan. “Maar toch was het jouw schuld.” Fluisterde Appie 

nog even snel naar Amber. Amber keek hem met een hele boze blik aan maar ze wilde er niet 

meer op in gaan. Na schooltijd zou ze namelijk gaan winkelen met Nienke, Patricia en Joyce. 

Ze had Noa nog gevraagd maar die kwam een uurtje later. Die had namelijk een uur langer 

les. 

Toen de les was afgelopen waren Amber en Appie druk aan het schoonmaken in het 

scheikundelokaal. Opeens kwamen er twee meisjes binnenstormen. Het waren Patricia en 

Joyce. “Wat is hier gebeurd?” vroeg Joyce. “Appie heeft een reageerbuisje laten ontploffen.” 

Antwoordde Amber. “Niet, dat deed jij.” Begon Appie weer. Amber wilde weer reageren maar 

Patricia kwam erdoorheen. “Stelletje sufkoppen. Dus jullie mogen nu het hele lokaal 

schoonmaken?” Ze begon samen met Joyce te lachen. Amber en Appie reageerden niet. 

Joyce stopte met lachen en zei: “Hee ik heb Patricia overgehaald om toch mee te gaan 

zaterdag dus die gaat vanmiddag ook mee kleren shoppen.” Amber keek verrast. “Hè maar je 

kon toch niet?” Patricia trok een vreemd gezicht. “Euh, misverstand” antwoordde ze. Snel 

ging ze over op een ander onderwerp: “Waar zijn Fabian en Nienke eigenlijk? We zoeken hun 

overal.” “Geen idee, ze waren te laat voor de les en moesten een briefje halen maar zijn niet 

meer teruggekomen.” Antwoordde Amber die druk aan het schoonmaken was. “Oh, en nu?” 

vroeg Joyce aan Patricia. “Geen idee” antwoordde ze. “Ze zijn vast niet op school gebleven als 

ze niet terug kwamen in de les.” Joyce zuchtte maar kwam toen op een idee: “Maar het is wel 

leuk voor in de schoolkrant.” Ze bedacht een titel voor een artikel: “Stelletje spijbelt om 

samen te zijn” zei Joyce hardop. Patricia begon te lachen. “Ja! We moeten ze echt 

interviewen. Zullen we anders eerst op zoek naar stoere jongens? Misschien doen we nog wat 

ideeën op.” Samen liepen ze lachend de deur uit terwijl Amber en Appie druk waren om alles 

schoon te maken. 

Fabian en Nienke lagen nog steeds in het gras en keken naar de wolken. “Weet je?” begon 

Nienke. “Die wolk daar lijkt best op Victor.” Ze wees naar een wolk recht boven hen. Fabian 

begon te lachen: “Ik zie daar eerder een wolf in.” “Daarom juist” antwoordde Nienke. Fabian 

had ineens door dat hij het woord ‘Wolf’ gezegd had en bood gelijk zijn excuses aan: “Sorry, 

zo bedoelde ik het niet. Ik bedoelde een echt beest.” Nienke keek hem aan en glimlachte: 

“Het geeft niet, ik had het niet eens door. En als we er steeds over zwijgen wordt het er ook 

niet echt beter op.” Fabian knikte. Hij was blij dat Nienke dat zelf ook inzag. “Je begrijpt dus

ook dat je nog steeds flashbacks kan krijgen tot je geheugen weer terug is?” vroeg hij 

voorzichtig. Nienke keek bang, maar knikte een klein beetje. Fabian pakte haar hand en gaf 

er een kus op. “Ik laat deze nooit meer los” zei hij lief. Nienke begon te lachen. “Nooit meer? 

Dat betekent dat je mee moet naar mijn Franse les en vanmiddag met de meiden mee moet 

shoppen en een film kijken.” “Als jij er bij bent vind ik niks erg” antwoordde Fabian. Nienke 

rolde op haar buik en legde haar hoofd op zijn borst. Fabian legde zijn armen om haar heen. 

Na een tijdje zei ze: “Ik kan hier wel de hele middag zo blijven liggen.” “Nou dan doen we dat 

toch” antwoordde Fabian. Nienke keek op en zei: “Dat kan toch niet.” “Waarom niet? Als we 

zo terug gaan en van Swieten ziet ons dan mogen we de rest van de dag op school blijven. 

Dan kan je je meidenmiddag wel vergeten.” Nienke dacht na. Meneer van Swieten wilde dat 

ze een briefje gingen halen en vervolgens zijn ze niet meer teruggekomen. “Oké” besloot 

Nienke. Fabian glimlachte en antwoordde: “Maar we kunnen onze straf niet ontlopen hè?” 

“Liever morgen straf dan vandaag” lachte Nienke. Fabian lachte ook en keek Nienke lang aan. 

Hij bedacht zich ineens dat hij nog wat van Mick moest vragen. “Hee weet je nog laatst dat 

Mick zo gefrustreerd naar zijn kamer liep?” vroeg Fabian. Nienke dacht na: “Ja” antwoordde 

ze. “Nou,” begon Fabian. “Wat ik je nu ga vertellen moet je beloven aan iedereen geheim te 

houden oké? Dat wil hij graag.” Nienke keek verbaasd en was benieuwd wat Fabian wilde 

gaan vertellen. “Ja..” zei ze. “Hij heeft het een beetje moeilijk. Hij is namelijk erg verliefd op 

Joyce maar hij durft niks te ondernemen. Hij weet ook niet wat Joyce van hem vindt.” Nienke 

begon te glimlachen. “Ik dacht het al,” zei ze. “Dat zie je gewoon aan hem.” Fabian wilde 

verder vertellen maar Nienke was hem voor. “En nu wil je mij natuurlijk vragen om stiekem 

Joyce te ondervragen wat zij van Mick vindt?” Fabian keek verbaasd en snapte niet hoe 

Nienke dit zo snel kon weten. “Je bent doorzichtig” lachte ze. “Maar dat wil ik wel doen 

vandaag hoor, ook al weet ik bijna wel zeker dat zij ook verliefd op hem is.” “Ja?” vroeg 

Fabian. Nienke knikte. “Dank je!” zei Fabian en drukte Nienke dicht tegen zich aan. Zo bleven 

ze de hele ochtend/middag nog liggen. 

Het was na schooltijd voor Amber, Patricia en Joyce en ze stonden te wachten bij de kluisjes 

op Nienke. Amber baalde dat ze niks meer van Nienke had gehoord, maar was ondertussen 

toch wel een klein beetje ongerust. “Hee Fabian was er toch ook de rest van de dag niet 

meer? Ze zijn zeker weten samen, maak je nou niet zo druk.” Stelde Patricia haar gerust. 

“Misschien is er wel wat gebeurd” antwoordde Amber weer. “Heb je haar al geprobeerd te 

bellen dan?” vroeg Joyce. Amber keek op en het was duidelijk dat ze daar nog niet aan 

gedacht had. Ze pakte haar telefoon en belde naar Nienke. Patricia en Joyce keken elkaar aan 

en zuchtten. Ze vonden het dom van Amber dat ze daar de hele dag nog niet aan gedacht 

had. De telefoon ging over. Amber zette haar telefoon op de luidspreker zodat Patricia en 

Joyce ook mee konden luisteren.“Met Nienke” klonk er aan de andere kant van de telefoon. 

“Nien!” riep Amber vol opluchting. “Waar ben je?” “Ik lig in het park, in de heide”, 

antwoordde Nienke. Amber hoorde Fabian zachtjes lachen op de achtergrond. “Ben je met 

Fabian?” vroeg Amber een beetje onnozel. “Ja” antwoordde Nienke. Amber werd een beetje 

gefrustreerd. “Ben je daar de hele dag al?” Toen Nienke daar antwoord op had gegeven zei 

Amber boos: “En je neemt niet even de moeite om mij even te bellen?” Het was even stil aan

de andere kant van de telefoon. Toen zei Nienke: “Sorry Amber, ik was alles een beetje 

vergeten, dus ook de tijd. Als jullie naar de stad gaan dan kom ik daar ook oké? Zullen we 

afspreken bij die nieuwe fontein?” Amber zuchtte en keek Patricia en Joyce aan die allebei 

knikten. “Ja, is goed. Dan gaan wij daar nu heen. Tot zo!” “Tot straks” hoorden ze Nienke nog 

zeggen. “Zo, als dat niet romantisch is weet ik het ook niet meer” zei Patricia droog. Dat 

brachten Joyce en Patricia weer op een leuk idee voor de schoolkrant en waren helemaal 

enthousiast aan het praten over hun ideeën. Amber wilde daar niks van weten en liep naar de 

Wc. “Amber?” hoorde ze een stem achter zich. Amber keek om en zag dat het Jochem was. 

“Weet jij toevallig waar dit lokaal is?” Jochem wees op zijn rooster waar een nummer van een 

lokaal op stond. Amber bleef iets te lang in zijn ogen kijken omdat ze die zo mooi vond. 

“Euhm..” begon ze stotterend. “Dat is nog een verdieping naar boven en dan naar rechts 

lopen en dan zie je het vanzelf.” Jochem keek blij en hij bedankte haar door over Amber haar 

wang te aaien. “Bedankt” zei hij daarbij. Amber leek helemaal in de wolken en keek hem na 

toen hij wegliep. “Hee, waar zit jij met je hoofd?” zei Patricia die kwam aanlopen met Joyce 

aan haar zij. “Amber! Hallo?” Amber leek weer terug te komen op de wereld. “Oh, sorry” zei 

ze. “Ik moet even naar de Wc.” Patricia en Joyce lachten om Amber haar gedrag en Joyce zei: 

“Zullen we daarna gaan?” Amber knikte en liep met een vrolijk gezicht de Wc’s in. 

Noa had nog een uurtje langer les dan de andere meiden en liep naar haar lokaal waar ze 

Jeroen voor de deur zag staan. “Wat doe jij nou hier?” vroeg Noa verrast. “Jij was toch al een 

uur geleden vrij?” Jeroen keek verlegen. “Ik wilde je nog even zien.” Noa begon te 

glimlachen. “Wat lief!” zei ze stralend en ze omhelsde hem. Ze vond het heel erg lief dat hij 

speciaal voor haar een uur langer had gewacht. “Ik zie je namelijk pas bij het avondeten weer, 

dat duurde me te lang” zei Jeroen. Noa lachte en kuste hem op zijn mond. Op dat moment 

kwam mevrouw van Swieten/Engelen de deur uit. “Kom je ook binnen Noa?” Noa keek opzij 

en bloosde. “Euh, ja” zei ze en lachte schaapachtig. “Sorry, dat was maar van korte duur” zei 

Noa tegen Jeroen. “Geeft niet, dit maakt mijn dag weer goed” antwoordde hij. Noa begon te 

lachen: “Gelukkig! Dan zie ik je bij het eten!” Ze gaf hem nog een laatste kus en liep het 

lokaal binnen. 

Toen Patricia, Joyce en Amber vlakbij de fontein waren zagen ze Fabian en Nienke al staan 

knuffelen. “Hoezo klef?” zei Patricia sarcastisch tegen Joyce. Ze begonnen te lachen. “Hee dit 

is een meidenmiddag en avond hè?” zei Patricia tegen Fabian toen ze bij de fontein 

aankwamen. “Weet ik,” lachte Fabian en pakte Nienke’s hand vast.. “Ik kwam Nienke alleen 

even brengen.” “Oké, dus zou je haar nu los moeten laten, de meidenmiddag is begonnen.” 

Patricia maakte de handen van Fabian en Nienke los en duwde Fabian wat naar achteren. 

Fabian liep nog even snel om Patricia heen, legde zijn handen op Nienke’s wangen en gaf 

haar een laatste lange kus. “Fabian!” lachte Joyce. Patricia en Joyce trokken Fabian samen 

weg van Nienke en duwden hem naar zijn fiets. Fabian wilde als laatste nog wat zeggen maar 

Amber kwam er doorheen: “Dag Fabian!” Fabian lachte en gaf Nienke nog een kushandje en 

Nienke deed hetzelfde terug. “Tot vanavond!” “Oké, zullen we de fietsen bij de bibliotheek 

zetten?” vroeg Amber. Iedereen was het ermee eens en fietsten samen nog een stukje verder

naar de biobliotheek. Amber wist al helemaal wat ze wilde kopen. “Ik moet in ieder geval nog 

een mooie jurk hebben voor zaterdag. Daar moeten natuurlijk ook mooie schoenen bij 

passen dus daar moet ik ook nog even naar kijken. En ik moet nodig nieuwe kleren!” Patricia 

zuchtte. Amber zegt altijd dat ze nodig nieuwe kleren moet. Dat was ook de reden waarom 

niemand erop in ging. Ze lieten Amber haar gang maar gaan. “Zullen we dan even kijken bij 

die nieuwe winkel op de hoek van de Heerestraat kijken? Ik weet even niet hoe die heet, maar 

daar heb je hele mooie jurken” vroeg Joyce. “Ja ik weet welke je bedoelt!” zei Patricia 

enthousiast. “Ik hoop zo dat ik een mooie jurk vind voor zaterdag! Zal ik Robbie meevragen?” 

“Ja moet je doen, die vindt dat vast leuk!” antwoordde Nienke. “Zal ik Jochem meevragen?” 

vroeg Amber enthousiast. De andere meiden keken Amber met een raar hoofd aan. 

“Jochem?” vroeg Patricia verbaasd. “Je bedoelt toch niet die nieuwe leraar?” Nienke keek heel 

verbaasd naar Amber. Ze dacht namelijk dat Amber Jochem al niet meer zag zitten. ‘”Ja? Wat 

is daar mis mee?” vroeg Amber. “Het is je leraar! Je denkt toch niet dat hij met een leerling uit 

wil?” zei Patricia bot. Amber wilde reageren, maar Nienke was haar voor: “Ik snap het niet, je 

was toch klaar met hem nadat gedoe na de les?” Amber begon te stralen. “Ja, maar 

vanmiddag kwam hij naar me toe en vroeg naar een lokaal en toen ik hem de weg had 

gewezen legde die zijn hand op mijn wang!” vertelde ze enthousiast. “Nou, dat is inderdaad 

een reden om hem mee uit te vragen” zei Patricia sarcastisch. “Jullie hebben niet gezien hoe 

die naar me keek, echt hij is zo leuk!” Nienke vond Jochem maar een rare leraar. Ze dacht dat 

Jochem net zo naar Amber had gekeken als naar haar na de les toen. Is dat gewoon een 

manier om aardig te doen tegen mensen? Of bedoelt hij hier meer mee? Nienke besloot om 

daar niet verder over na te denken. Ze wantrouwde de laatste tijd veel sneller mensen door 

dat hele gedoe met Wolf. En Amber is veel te snel geobserveerd als een ‘knappe’ jongen zo 

naar haar kijkt, dat was met Jason ook al zo. Ze heeft zelfs Wolf een tijdje heel leuk 

gevonden. Daarom vertrouwde Nienke Jochem ook niet helemaal dacht ze. Het voelde 

gewoon niet zo goed, maar ze probeerde dat gevoel weg te zetten en genieten van de leuke 

dingen. “Zijn we er al bijna?” vroeg Nienke die stiekem over een ander onderwerp verder 

ging. “Ja, daar op de hoek.” Joyce wees naar het einde van de straat waar ze bijna waren. 

Toen ze de winkel binnen liepen was Amber zowat helemaal aan het gillen zulke mooie 

dingen zag ze. “Wauw, zie deze schoenen! Die moet ik echt hebben!” Nienke zuchtte: 

“Misschien moet je eerst even kijken naar een jurk?” Amber vond dat Nienke gelijk had en ze 

liepen samen naar achteren waar de kleding hing en keken tussen de jurken. Patricia en Joyce 

bleven bij de tassen kijken. “Vind je deze mooi?” vroeg Nienke aan Amber die een zilveren 

jurk met een zijden stof omhoog hield. Amber schudde haar hoofd: “Nee, veel te lang en die 

stof is in deze jurk niet mooi.” “Te lang?” vroeg Nienke. “Deze jurk komt net over je knieën 

volgens mij.” “Daarom juist. Jij gaat niet zo’n lange jurk aan doen hoor. Ik heb al het perfecte 

model in gedachte voor je” antwoordde Amber. “Wat dan?” vroeg Nienke. Amber reageerde 

niet en was druk aan het zoeken. Na een tijdje had ze volgens zichzelf de perfecte jurk 

gevonden voor Nienke. “Kijk Nienke! Dit is een perfect jurkje voor jou!” zei Amber 

enthousiast. Nienke liep om de kledingrekken heen en keek naar wat Amber in haar hand 

had. Amber hield een zwart jurkje omhoog met bovenaan wat zilveren diamantjes en

onderaan wat zilveren glitters. “Kijk, dit zit heel mooi en strak om je bovenlichaam tot je 

heupen en daarna poft hij als een soort rokje!” Nienke vond het wel mooi met dat zwart en 

zilver maar twijfelde wat over het model: “Ik weet niet of het model zo mooi staat en is hij 

niet veel te kort?” “Nee, helemaal niet te kort en volgens mij staat dat model jou heel mooi! 

Ga je hem passen?” Amber drukte de jurk in Nienke’s handen en wees haar naar de 

pashokjes. Nienke bleef even staan, ze keek naar de prijs en begon te zuchten. “Amber, ik kan 

dit toch niet betalen?” “Ik zei toch dat mijn vader betaalde?” fluisterde Amber. “Dat heb ik 

beloofd. Niet tegen de rest zeggen want dat zou mijn vader niet goed vinden.” Amber gaf 

Nienke en knipoog en Nienke liep naar de pashokjes. “En al wat gevonden?” vroeg Joyce aan 

Amber die met Patricia kwam aanlopen. “Nee, maar Nienke is nu wel een jurkje aan het 

passen.” “Cool, ik ben benieuwd hoe die eruit ziet” zei Patricia die nu ook druk tussen alle 

jurken zat te kijken. Ondertussen had Joyce al een leuke jurk gevonden en liep ook naar de 

paskamers terwijl Amber en Patricia nog aan het zoeken waren. “Amber?” klonk er vanuit de 

pashokjes. “Ik heb hem aan hoor!” Amber en Patricia liepen gelijk naar de pashokjes en zagen 

Nienke in het jurkje. “Wauuuw!” riep Amber. “Hij staat je echt geweldig!” Patricia was het daar 

helemaal mee eens. Joyce kwam ook half aangekleed even om het gordijn en keek met open 

mond naar Nienke. “Het staat je echt super mooi!” Nienke was zelf ook enthousiast en 

bekeek zichzelf met een vrolijk gezicht in de spiegel. Het jurkje had dunne bandjes met 

allemaal diamantjes erop. Nienke bekeek de onderkant nog eens goed. “Is het echt niet te 

kort?” vroeg ze nog eens. “Nee echt niet, toch Patries?” vroeg Amber. “Nee, die lengte is juist 

goed, helemaal van deze tijd.” Nienke straalde. Het was heel lang geleden dat ze een mooi 

avondjurkje aan had. Door het hele mysterie had ze bijna nooit tijd om naar een feestje te 

gaan. “Tadaa!” zei Joyce die met haar jurkje aan uit het pashokje kwam. Ze keken allemaal 

naar Joyce. Zij had een blauw jurkje aan met wijde mouwen. Het jurkje zelf was ook wijd en 

een strakke band om haar bovenbenen. “Wow die is ook heel mooi!” reageerde Patricia 

enthousiast. Nienke vond Joyce er heel zelfverzekerd uitzien. Ze wilde dat zijzelf ook wat 

meer zelfverzekerder was. “Echt heel mooi is die!” zei Nienke tegen Joyce. Amber vond hem 

ook heel mooi en ging snel weer verder kijken voor een jurk voor zichzelf. Patricia deed 

hetzelfde terwijl Nienke en Joyce zich weer aankleedden. Na een tijd had Amber vijf jurkjes 

gevonden die ze ging passen en Patricia twee. Terwijl Patricia en Joyce aan het passen waren 

gingen Joyce en Nienke kijken naar schoenen. Daar hadden ze nog helemaal geen tijd voor 

gehad omdat ze Amber en Patricia hielpen. Opeens klonk er een sms toon. “Hee die is van 

mij,” hoorden ze Amber roepen uit de paskamers. “Het is Noa, ze is onderweg!” “Zo, de tijd 

vliegt wel snel voorbij,” zei Joyce. Ze bekeken alle schoenen even en kwamen tot de conclusie 

dat deze winkel eigenlijk helemaal geen leuke schoenen had. “Nienke, Joyce! We hebben ze 

aan!” riep Amber. Ze liepen naar Amber en Patricia die voor de spiegel stonden. Amber had 

een goud jurkje tot boven haar knieën. Eerst keken ze allemaal naar Amber’s jurk. “Hmm,” 

begon Nienke. “Ik vind hem niet heel mooi.” Amber keek ook twijfelend. “Er zit eigenlijk geen 

vorm in, het is net een rechthoek” zei Joyce voorzichtig. Amber lachte: “Ik heb ook geen 

vorm.” Nu lachten ze allemaal. “Trek maar weer uit Amber. Wat vinden jullie van deze?” 

Patricia stond aandachtig in de spiegel te kijken. Zij had een kort rood jurkje aan met een

diepe hals. “Ik vind hem wel erg laag” zei Nienke eerlijk. “Ik weet niet of je dat erg vindt?” 

Patricia dacht na. “Ik denk dat Robbie dat niet zo erg vindt,” lachte Amber. “Ligt eraan hoe je 

het bekijkt” antwoordde Joyce. “Als er aldoor andere jongens zitten te kijken.” “Hee, zo kan 

die wel weer hè,” reageerde Patricia. “Ik doe die tweede wel aan, deze is eigenlijk ook best te 

kort.” “Ja, dan moet je er een legging onder doen ofzo.” Opeens keek Amber geschokt naar 

Patricia’s armen. “Wat is er met jou gebeurd? Hoe kom je aan die blauwe plekken?” De 

anderen zagen het nu ook. Patricia had aan beide bovenarmen veel blauwe plekken. Amber 

zag dat Patricia erg geschrokken kreeg. “Geen idee” antwoordde ze. “Ik denk uit bed gevallen 

ofzo, ik zag het toen ik wakker werd.” Amber keek verbaasd en wilde er nog over doorvragen 

totdat Noa kwam aanlopen. “Hallooo!” riep ze enthousiast. “En allemaal al iets gevonden?” 

Patricia verstopte zich snel in het pashokje om het volgende jurkje aan te trekken. “Nienke en 

Joyce hebben al een jurkje en Patricia en ik nog niet,” antwoordde Amber. Amber ging haar 

pashokje weer in om de volgende jurk te passen. Noa ging ondertussen voor zichzelf kijken. 

Patricia haar tweede jurkje was heel mooi en besloot die te kopen. Amber was erg lang bezig 

met haar vijf jurken en ondertussen was Noa ook al geslaagd. Amber had na een lange tijd 

ook haar keuze gemaakt. Het was een andere jurk dan die bij de eerste vijf zaten. Ze waren 

blij dat ze allemaal een leuk jurkje hadden en liepen allemaal blij met een tas de deur uit. “En 

nu schoenen!” riep Amber. Ze liepen snel naar de dichtstbijzijnde schoenenwinkel en zochten 

allemaal naar leuke schoenen. “We kunnen nu in ieder geval allemaal schoenen uitzoeken die 

bij onze jurken passen,” zei Noa. Nienke zag leuke schoenen maar vond dat niet mooi bij 

haar jurkje passen. “Hee Nien,” riep Amber. Nienke liep naar Amber toe. “Deze schoenen 

passen ontzettend mooi bij jouw jurkje!” Nienke keek naar de schoenen. Het waren hoge 

zwarte pumps met zilveren diamantjes langs de randjes.” Nienke vond ze echt heel mooi en 

het paste inderdaad heel erg goed bij haar jurk. Toch twijfelde ze: “Ik vind ze heel mooi maar, 

ze zijn best hoog.” “Nou en?” was Amber’s reactie. “Dat is toch juist mooier? En je kan daar 

toch op lopen?” Nienke knikte en pakte de schoenen uit Amber’s handen. Ze paste ze en 

vond ze heel lekker zitten. De anderen vonden ze geweldig en wilden die ook aanpassen. 

“Oké ze passen dan geweldig bij Nienke’s jurk, maar eigenlijk passen ze wel bij elke jurk van 

ons,” zei Joyce. “Vind je het goed als ik ze ook neem?” vroeg Joyce aan Nienke. Nienke vond 

het geen probleem. Ze hoorde haar telefoon.. Ze pakte het uit haar broekzak en bekeek haar 

telefoon. Het was een sms’je van Fabian. ‘Hé lieverd! Hoe gaat het daar? Al leuke dingen 

gekocht? Love you, Kus Faab.’ Amber keek over de schouder van Nienke mee. “Hee, geen 

jongens deze middag hè?” Amber pakte de telefoon uit Nienke’s handen en deed hem terug 

in Nienke’s broekzak. Nienke glimlachte en ze liepen met z’n allen met nog een tas de winkel 

uit. 

In het Huis Anubis was het erg stil. Trudie was rustig aan het koken, Victor zat, zoals 

gewoonlijk, in zijn kelder, Fabian zat op de bank een boek te lezen, Mick was op zijn kamer 

muziek aan het luisteren en Jeroen en Appie waren op hun kamer een film aan het kijken. 

Fabian keek weer op zijn telefoon, hij vroeg zich af waarom Nienke niet terug smste. Mick 

kwam uit zijn kamer en zag Fabian op de bank zitten. “Hoi!” zei Mick tegen Fabian. “Hoi,” zei 

Fabian terug. Mick ging naast Fabian op de bank zitten en keek voor zich uit terwijl Fabian

ustig doorlas in zijn boek. Na een lange stilte zei Mick: “Rustig hè, zonder de meiden.” “Ja” 

antwoordde Fabian. “We zijn wel erg aan dat gekibbel gewend hè” lachte Mick. Fabian lachte 

een beetje mee. “Is er iets?” vroeg Mick. Fabian schudde zijn hoofd. “Je gaat me toch niet 

vertellen dat je Nienke mist hè. Ze is nog geen paar uur weg.” Fabian lachte nu wat harder. 

Waarom moest Mick dat nou weer door hebben? “Nou,” begon Fabian. “Ik heb haar gesmst, 

maar ik krijg niks terug.” Mick begon te glimlachen: “Natuurlijk niet, die is veel te druk bezig 

met alle winkels in en uit huppelen en die heeft haar handen vast vol met tassen en kan ze 

niet terug smsen.” Fabian lachte en dacht ook wel dat Mick gelijk had. Toch zag Mick dat hij 

Fabian niet helemaal gerustgesteld had. “Je maakt je nog steeds zorgen om haar hè?” Fabian 

keek Mick aan en knikte. “Ze werd vanochtend wakker op de grond in de badkamer. Ze had 

geen idee hoe ze daar was gekomen en hoelang ze daar heeft gelegen.” Mick schrok en keek 

Fabian serieus aan. “Ze doet zo dapper, maar ik zie ook aan haar dat ze bang is en zich soms 

niet goed voelt. En ik wil er ook niet steeds over beginnen, dat is alleen maar vervelend voor 

haar. ” Mick zuchtte en legde zijn hand op Fabian’s schouder. “Ze zegt wel dat we niet 

hoeven te zwijgen over alles wat er gebeurd is, maar ik ben zo bang dat ze dan weer een 

terugval krijgt. Maar als ze alles wegstopt dan lijkt het me niet dat ze echt beter wordt.” Mick 

dacht na. “Misschien moet je er af en toe voorzichtig over beginnen. Als je ziet dat ze het 

moeilijk heeft ofzo?” Fabian keek Mick denkend aan. “Ja,” zuchtte hij. “Ik zal mijn best doen 

en weet je? Ik moet me er nu ook niet zo druk over maken. Ze heeft nu een hele leuke dag 

die ze in tijden niet gehad heeft.” “Daarom!” antwoordde Mick. “Het komt allemaal wel goed 

met haar!” Hij klapte Fabian vriendschappelijk op zijn rug. Trudie kwam de kamer 

binnenlopen. “Maar zijn de meisjes nu nog niet terug? Ik heb het eten al bijna klaar!” “Ze zijn 

bijna thuis,” zei Jeroen die binnen kwam lopen. “Ik heb Noa even gebeld.” “Oké , mooi” 

antwoordde Trudie. “Helpen jullie dan even mee met de tafel dekken en roepen jullie Appie 

?” Jeroen haalde Appie van de kamer die natuurlijk onmiddellijk kwam voor het eten. Toen hij 

hoorde dat hij nog even moest wachten op de meisjes werd zijn gezicht wat minder vrolijk. 

Alle jongens zaten al aan tafel te wachten, maar Trudie wilde perse op de meisjes wachten. 

“Je zei toch dat ze er bijna waren?” vroeg Fabian ongeduldig aan Jeroen. “Ja, dat zei ze wel,” 

antwoordde Jeroen. “Die zijn vast weer een leuke winkel tegengekomen, of leuke jongens,” 

zei Appie voor de grap. Jeroen en Fabian keken Appie boos aan. “Oké dat neem ik terug,” zei 

hij met een grijns. “Maar Ap vindt het niet eerlijk dat wij daarop moeten wachten.” 

Plotseling ging de voordeur open. Daar kwamen de meiden lachend binnen. “Joeehoee” riep 

Amber door heel het huis. “We zijn er weer!” riep Joyce erna. De jongens keken hoe de 

meiden met tassen binnenkwamen. “Als ik het niet dacht,” zei Appie. “Zo, jullie hebben je ook 

niet ingehouden hè” zei Jeroen die opstond om Noa een kus te geven. Ook Fabian stond op 

om naar Nienke toe te lopen. Hij gaf haar een kus en omhelsde haar. “We hebben echt zoveel 

leuke dingen gekocht!” zei ze enthousiast en liet haar tassen zien. “Aan tafel allemaal, nu 

meteen,” riep Trudie erdoorheen. “Jullie zijn te laat dames. Het is hier geen restaurant” “Sorry 

Trudie, de tijd ging snel voorbij, we hebben echt ons best gedaan om snel hier te zijn,” zei 

Patricia eerlijk. “Goed dan” zei Trudie lief. “Snel aan tafel dan, ik heb heerlijk eten gemaakt, al

zeg ik het zelf.” Trudie haalde twee pannen met pasta uit de keuken. Iedereen lustte dat 

graag en at het met plezier op. Zelfs Victor kwam nog even een bord ophalen. Trudie vond 

het geweldig dat haar ‘kinderen’ zo genoten van het eten dat zij gemaakt had. Toen ze ook 

allemaal hun toetje op hadden vroeg Amber: “De film begint pas om half negen toch? Dan 

hebben we nu even tijd om al onze kleren even te passen!” De meiden reageerden 

enthousiast terwijl de jongens zuchtten. Fabian pakte Nienke’s hand en vroeg: “Kom je nog 

wel gezellig naar mijn kamer voordat de film begint?” Nienke glimlachte en gaf een kus op 

zijn wang. “Misschien” zei ze en liep de kamer uit achter de andere meiden aan. Fabian keek 

haar lachend na. Daarna keek hij opzij waar Noa nog op Jeroen zijn schoot zat. “Wel even je 

kleren aan mij showen hè?” zei Jeroen die haar stevig vastpakte. “Als je me nu loslaat dan zal 

ik er over nadenken,” lachte Noa. Ze gaf hem een kus en liep weg. Opeens stond Mick op en 

liep chagrijnig naar zijn kamer. Fabian liep hem achterna. Appie zat nog aan tafel om alle 

restjes eten op te eten, maar Jeroen pakte hem bij zijn capuchon en trok hem mee naar hun 

kamer. “Kom we gaan tv kijken.” Trudie bleef achter om alles af te ruimen. 

Amber, Nienke, Patricia, Joyce en Noa besloten om alles te passen in de kamer van Amber en 

Nienke. Behalve de jurkjes en de schoenen hadden ze nog veel meer gekocht. Zo had Amber 

nog een paar schoenen gekocht, een truitje, een broek en een rokje. Verder had ze nog 

oorbellen en een ketting gekocht. Nienke had een gewoon jurkje met een legging gekocht 

en een ketting. Patricia had alleen nog een paar schoenen gekocht, Joyce een t-shirt en een 

broek en Noa nog een jurk met oorbellen. Nadat ze de ‘gewone’ kleding hadden gepast 

gingen ze de jurkjes aandoen die ze zaterdag gaan aantrekken. Ook deden ze de schoenen 

erbij aan. “Dit is wel erg cool hè dat we allemaal dezelfde schoenen hebben. Ik kan er alleen 

niet goed op lopen” zei Joyce. “Ah dat gaat vanzelf” antwoordde Patricia. “Hee Nienke, kan jij 

er eigenlijk wel op lopen?” vroeg ze. Nienke knikte. “Ja hoor, ik zat een paar jaar geleden op 

stijldansen en daar moest ik veel op hakken lopen, ook op die feestjes.” “Echt?” reageerde 

Noa enthousiast. “Wat leuk! Waarom ben je ermee gestopt?” “Toen ik hierheen ging 

verhuizen was het veel te ver weg van mij, dus moest ik er wel af.” “Dat is zonde” was 

Patricia’s reactie. Nienke knikte. “Maar had je ook een vaste danspartner?” vroeg Joyce. “Ja 

best wel, in die vijf jaar dat ik erop zat heb ik de eerste twee jaar een partner gehad en de 

laatste drie jaar een andere.” “Een leuke partner?” vroeg Amber met een grijns. Nienke begon 

te lachen. “Ja, best wel.” “Oeeh, laat Fabian dit maar niet horen,” lachte Noa. “Nee, het is nooit 

meer geworden dan een paar keer zoenen.” “Een paar keer zoenen? Maar je had niks met 

hem?” vroeg Amber verbaasd. “Nee niet echt” antwoordde Nienke vaag. “Dat dacht hij wel, 

maar ik was toen niet echt verliefd en dat besef ik nu des te meer.” “Nu je Fabian hebt bedoel 

je?” vroeg Joyce. Nienke knikte en begon te glimlachen. Ze keek naar Joyce haar gezicht die 

ineens voor zich uit begon te staren. “Vind jij eigenlijk iemand leuk?” vroeg ze voorzichtig. Ze 

had namelijk tegen Fabian gezegd dat ze Joyce stiekem zou uithoren over Mick. Ze voelde 

zich wel schuldig ten opzichte van Joyce, maar ze wilde Fabian ook niet teleurstellen. En 

misschien pakt het allemaal wel goed uit als Joyce zegt dat ze Mick ook leuk vindt. Joyce 

keek haar verlegen aan. Nienke zag Patricia wel glimlachen. “Nee, niet echt?” antwoordde

Joyce. “Niet echt?” vroeg Amber verbaasd die probeerde haar ketting om te krijgen. Noa zag 

Amber worstelen en hielp haar met haar ketting. Joyce begon aarzelend te vertellen: “Nou, Ik 

vind Mick wel leuk. Denk ik.” “Denk je dat, of weet je het zeker?” vroeg Noa. Nienke vroeg: 

“Ben je verliefd?” Ze zag Joyce nadenken. Eigenlijk wist Nienke het antwoord al wel. Ze 

herkende zichzelf in Joyce. Zo ging het namelijk ook tussen haar en Fabian. Dit duurde 

eigenlijk veel te lang dan nodig was en dit wilde ze Joyce niet aandoen. Ze pakte Joyce bij 

haar arm. “Weet je? Als jij wel verliefd bent dan moet je gewoon iets ondernemen, dan komt 

het echt wel goed. Ik weet zeker dat Mick jou heel leuk vindt.” “Echt?” vroeg Joyce stralend. 

“Hoe weet je dat dan zo zeker?” Patricia begon te zuchtten en pakte Joyce bij haar andere 

arm. Ze keek naar Nienke en ze dachten allebei hetzelfde. “Dat is gewoon overduidelijk” zei 

Nienke. “Zullen we nu dan eindelijk onze kleren showen beneden?” zei Noa enthousiast. Ze 

liepen allemaal de kamer uit naar beneden. 

“Modeshoooow!” riep Amber het hele huis door. Ze gingen met z’n vijven naast elkaar in de 

kamer staan. Trudie kwam door de keukendeur en begon helemaal enthousiast te 

schreeuwen. “Oooh wat mooi meisjes! Wat zien jullie er geweldig uit!” De kamerdeuren van 

de jongens gingen tegelijk open waar uit de ene deur Jeroen kwam lopen en uit de andere 

deur Fabian. Appie en Mick kwamen erachteraan. Ze kwamen de kamer inlopen en bleven 

met open mond stilstaan. Ze keken naar de meisjes die net deden alsof ze aan een 

modeshow meededen en maakten verschillende poses. Fabian had alleen maar oog voor 

Nienke en hij liep verliefd naar haar toe. “En?” vroeg Nienke nieuwsgierig. Fabian bekeek 

Nienke nog eens goed en pakte haar handen vast. “Je ziet er prachtig uit!” zei hij stralend. 

Nienke begon ook te stralen. Ze sloeg haar armen om zijn nek. “Dank je wel” zei ze zacht. 

Fabian sloeg zijn armen om haar middel, boog wat meer naar haar toe en gaf haar een lange 

zoen. Jeroen had ook alleen maar oog voor ‘zijn’ meisje. “Je bent geweldig, echt heel mooi!” 

zei hij terwijl hij zijn handen op Noa’s wangen legde. Noa keek heel gelukkig en gaf Jeroen 

een kus. “Jij ook,” zei ze. “Zelfs in je joggingkleren” lachte ze. Mick die probeerde onopvallend 

naar Joyce te kijken, hij had het gevoel dat hij zo rood was als een tomaat. Hij vond haar er 

echt heel mooi uit zien, maar durfde dat niet te zeggen. Appie had de tafel in de woonkamer 

leeggeruimd en ging met een grijns op zijn gezicht op de bank zitten. “Dit is de catwalk 

meisjes! Kom er allemaal maar op!” Ze begonnen te lachen. Alleen Patricia, Joyce en Amber 

waren zo gek om te doen wat Appie zei. Toen ze doorhadden dat Appie probeerde onder 

hun jurken te kijken stapten ze meteen van de tafel af. Amber gaf Appie een klap. “Viezerik!” 

riep ze. Appie kon alleen maar lachen. “Slim is Ap hè?” Jammer voor hem reageerde er 

niemand. Trudie stond nog steeds vol trots te kijken. “Wat een mooie meisjes wonen hier 

toch hè. Kom eens hier!” Ze spreidde haar armen voor zich uit en Nienke, Amber, Joyce, 

Patricia en Noa kwamen in haar armen. 

Victor kwam de kamer binnenlopen: “Wat is dit voor pandemonium?” zei hij geïrriteerd. 

“Patricia, er is telefoon voor je.” Patricia keek op. “Is het Robbie?” vroeg ze enthousiast. “Nee, 

één of andere Peter. Ga nou maar, hou het kort want ik heb nog meer werk te doen.” Joyce 

keek verbaasd. “Wie is Peter?” vroeg ze. Patricia keek ook verbaasd. “Geen idee” en ze liep de

trap op naar Victor’s kantoor. De andere meiden liepen met haar mee, maar liepen door naar 

de kamer van Amber en Nienke. 

“Met Patricia” zei Patricia die de telefoon had opgepakt. Er klonk een donkere stem aan de 

andere kant van de lijn. Patricia herkende die stem en ze schrok. “Heb je al wat gevonden?” 

vroeg de stem. Patricia stotterde: “Nnnee, ik euhm, ik kan niks vinden.” De stem klonk steeds 

serieuzer: “Volgens mij heb je nog helemaal niet gezocht! Jij gaat nu zoeken, of wil je soms 

dat ik je weer opzoek?” Patricia kreeg het benauwd. “Nee, neeee, ik ga meteen verder 

zoeken.” “Goed zo,” klonk de stem zacht. “Je wilt natuurlijk niet dat er wat met Nienke 

gebeurt hè?” Patricia keek bang, maar reageerde niet. “Ik wil binnen 24 uur nieuws hebben, 

anders zal Nienke het er niet goed vanaf brengen.” De telefoon werd opgehangen en het was 

stil. Patricia keek angstig voor zich uit en had tranen in haar ogen. Ze moest doen wat de 

man zei. Ze besloot om terug te gaan om haar om te kleden en daarna op onderzoek uit te 

gaan. 

Patricia liep uit Victor zijn kantoor waar ze bijna tegen Nienke opbotste. “Oh sorry,” was 

Nienke’s reactie. Patricia schrok en keek Nienke lang aan. Ze dacht aan wat ze net aan de 

telefoon hoorde. “Gaat het?” vroeg Nienke. Patricia knikte eventjes. “Wie was die Peter nou?” 

Patricia keek even niet begrijpend maar bedacht zich toen ineens dat Victor ‘Peter’ zei over 

diegene die aan de telefoon was. Die man had een schuilnaam bedacht. “Oh, Robbie,” 

antwoordde Patricia. Nienke keek verbaasd. “Ja, het was toch Robbie, hij had zich voor de 

grap voor gedaan als iemand anders.” Patricia vond dat ze ongeloofwaardig klonk maar 

gelukkig had Nienke dat niet door. Nienke lachte: “Gekke Robbie.” Nienke liep de trap af. 

“Wat ga je doen?” vroeg Patricia. Nienke keek om en zei: “Naar Fabian.” Patricia bleef even 

kijken en voordat ze verder kon vragen zei Nienke: “Ik kom zo weer terug! Ik wil niks missen” 

zei ze met een knipoog. Patricia liep terug om zich om te kleden en daar kreeg ze natuurlijk 

dezelfde vraag. Ze vertelde precies hetzelfde verhaal als dat ze tegen Nienke had gezegd en 

gelukkig vroegen ze niet door. 

Nienke klopte op de deur van Fabian. “Ja?” klonk het uit de kamer. Het was Fabian. Nienke 

deed de deur open en zag Fabian aan zijn bureau zitten. “Hee” zei Fabian vrolijk. Nienke 

glimlachte en keek verder rond. “Is Mick er niet?” “Nee, die is aan het sporten” antwoordde 

Fabian. Nienke liep nu binnen en deed de deur dicht. “Mooi,” zei ze en ging op Fabian zijn 

bed zitten. Fabian glimlachte en begon een beetje te blozen. Hij stond op van zijn stoel en 

ging naast Nienke zitten. Hij boog naar haar toe en begon haar te zoenen. Hij boog zo erg 

over haar heen dat Nienke op haar rug viel en hij ongeveer boven op haar lag. Fabian ging 

door maar Nienke stopte even. “Wil je het dan niet weten?” vroeg ze. Fabian keek haar niet 

begrijpend aan. “Wat bedoel je?” vroeg hij. “Je wilde toch weten wat Joyce van Mick vindt?” 

Fabian ging rechtop zitten en keek een beetje teleurgesteld. Hij dacht namelijk dat Nienke 

wat anders bedoelde met de vraag waar Mick was. Nienke had het door haar enthousiasme 

niet door en begon te vertellen: “Je ziet gewoon heel erg dat ze ook verliefd is op hem, alleen

durft ze het niet toe te geven.” Fabian keek haar aan. “Dus je weet het niet zeker?” “Jawel,” 

antwoordde ze. “Ze zei dat ze hem wel leuk vindt.” Fabian leek nog niet overtuigd: “Wel 

leuk?” “Ja, maar je had haar gezicht moeten zien, je ziet gewoon dat ze heel verliefd is.” 

Fabian keek aarzelend. Nienke zuchtte: “Jee, wat heb jij?” zei ze geïrriteerd. “Ik heb gedaan 

wat je vroeg en geloof me, ik deed dit alleen voor jou, want ik voelde me best schuldig 

tegenover Joyce. En het heeft goed uitgepakt want ze vindt hem leuk, en dan reageer jij zo?” 

Fabian keek Nienke aan en vond het stom van zichzelf dat hij zo reageerde. Hij was juist erg 

blij dat ze dit had gedaan. Hij pakte haar handen en zei: “Sorry, ik vind het heel lief van je dat 

je dit hebt gedaan. Maar ik wil ook niet het risico lopen dat Mick verkeerde hoop krijgt.” “Dus 

je vertrouwt me niet?” reageerde Nienke. Fabian begon te lachen: “Natuurlijk wel, gekkie.” 

“Nou dan,” was Nienke’s reactie. “Als je mij vertrouwt dan kan je dus gewoon tegen Mick 

zeggen dat Joyce ook verliefd is op hem. Geloof me, als Mick de eerste stap zet komt alles 

goed.” Nienke was er echt van overtuigd dat alles goed kwam en keek blij naar Fabian. 

Fabian pakte haar vast en knuffelde haar. 

Amber, Joyce en Noa waren de kamer van Amber en Nienke netjes aan het maken. Patricia en 

Joyce hadden eerder al inkopen gedaan en Joyce zette lekkere toastjes, chips en champagne 

op een tafeltje. “Waar is Peet nou gebleven?” vroeg Joyce aan niemand in het bijzonder. 

Amber en Noa haalde hun schouders op. Joyce liep de kamer uit richting haar eigen kamer. 

Toen ze binnenkwam zag ze dat Patricia onder de dekens lag. “Peet? Wat is er?” vroeg Joyce 

bezorgd en ze ging bij Patricia op het bed zitten. Patricia reageerde niet. Joyce haalde de 

dekens weg en zag dat Patricia huilde. “Hee, wat is er?” Patricia haalde haar tranen weg en 

keek Joyce aan. “Niks,” antwoordde ze. Joyce keek verbaasd, ookal had ze zo’n reactie wel 

verwacht van Patricia. “Niks?” vroeg ze. “Ik voel me niet zo lekker.” Joyce aaide over Patricia’s 

hoofd en vroeg: “Wat heb je dan?” “Hoofdpijn en keelpijn” loog Patricia. Joyce had 

medelijden met Patricia. Ze trok haar naar zich toe en knuffelde haar. “Arme Peet… Het 

avondje is niet leuk zonder jou dus je zal wel mee moeten naar de kamer hiernaast. Zal ik 

aspirientjes halen?” Patricia keek twijfelend maar toen ze in de ogen van Joyce keek wilde ze 

haar ook niet teleurstellen. Patricia knikte en keek lief: “Dank je wel,” zei ze. Joyce glimlachte: 

“Het is goed. Ik zal goed voor je zorgen. Ga je maar even opfrissen dan haal ik de 

aspirientjes.” Joyce liep de kamer uit waar ze Amber’s hoofd zag die om de hoek van de 

andere kamer uitstak. “Ga je naar beneden?” vroeg ze. “Ja,” antwoordde Joyce. “Aspirientjes 

voor Patricia ophalen, die voelt zich niet zo lekker.” “Oh, wat vervelend,” was Amber’s reactie. 

“Wil je gelijk Nienke even meenemen?” “Waar is ze dan?” vroeg Joyce een beetje onnozel. 

“Vast bij Fabian” antwoordde Amber. Joyce lachte en liep weg. 

Toen ze bijna beneden was ging de voordeur open. Daar stond Mick, recht tegenover haar. 

“Hoi,” zei Mick verlegen. Joyce werd een beetje rood. “Hoi,” zei ze terug. “Heb je gesport?” 

vroeg ze. “Ja,” reageerde Mick. “Het begon alleen te regenen, toen ben ik snel weer 

teruggegaan.” Joyce knikte. Het gesprek liep een beetje stroef. Ze keken elkaar aan. Joyce 

wilde wel zeggen dat ze hem leuk vindt, maar ze kon het niet. “Ik moet Nienke op komen 

halen, die zit vast bij Fabian.” Joyce liep van de laatste treden af en liep richting de kamer van

Fabian en Mick. “Ja, dat denk ik wel,” antwoordde Mick en samen liepen ze die kant op. Mick 

deed zijn deur open en Joyce kwam erachteraan. Hij stond ineens stil toen hij Fabian en 

Nienke zag zoenen op Fabian’s bed. Fabian en Nienke schrokken en gingen rechtop zitten. 

Fabian bloosde. Ze keken naar Mick en Joyce die ongemakkelijk in de kamerdeur stonden. 

Joyce begon uiteindelijk te praten. “Nienke, ik kwam je ophalen.” Nienke knikte, stond op en 

liep langs Mick de kamer uit. Mick deed de deur achter zich dicht. Hij deed zijn jas uit en ging 

op zijn bed zitten. Fabian voelde zich nu ongemakkelijk en keek Mick aan. Mick keek niet echt 

vrolijk, maar Fabian wist hoe hij hem moest opvrolijken. “Nienke heeft Joyce stiekem 

uitgehoord over jou.” Mick keek nieuwsgierig op. Fabian vertrouwde volledig op Nienke en 

zei: “Ze is ook verliefd op jou.” Mick voelde zijn hart harder bonken en was helemaal 

opgevrolijkt: “Echt?” Fabian knikte. Mick stond op en deed een vreugdedansje. Hij pakte 

Fabian vast en samen dansten ze de kamer rond. Op dat moment kwam Nienke binnen. Ze 

keek verbaasd naar de twee jongens. “Verder alles goed?” zei ze met een grijns. Ze hoefde 

niet eens antwoord maar liep de kamer in. “Mijn vest ligt hier nog ergens.” Ze zocht even en 

vond hem achter Fabian’s bed. Ze keek de jongens aan en zei: “Veel plezier nog verder” en 

liep de deur uit. Fabian en Mick lachten. Mick was zo enthousiast dat hij Fabian begon te 

knuffelen. Fabian duwde hem weg en zei serieus: “Maar, je bent er nog niet hè? Nu moet jij 

de eerste stap zetten.” Mick keek moeilijk. Hij had geen idee hoe hij dat aan moest pakken. 

Fabian zuchtte. “Eerst wist jij toch altijd zo goed hoe dat moest?” Mick keek naar Fabian en 

twijfelde. Fabian zei: “Denk gewoon aan hoe jij het toen zou doen, dan komt het vast wel 

goed.” Fabian gaf Mick een knipoog en ging aan zijn bureau huiswerk maken. 

De meiden zaten allemaal klaar op twee bedden die ze in een rechte lijn aan elkaar hadden 

geschoven. Ze zaten allemaal met een glas champagne in de hand. De film begon en de 

meiden zaten allemaal met een glunderend hoofd voor de televisie. Ze zaten allemaal in de 

film en er werd af en toe gepraat. Toen de film afgelopen was begon het gekakel. Ze hadden 

er allemaal een mening over en praatten nog een tijdje na. “Die ene jongen op het einde hè, 

die lijkt wel een beetje op die jongen uit de andere vierde klas.” Patricia wist gelijk over wie 

ze het had. “Jaa, die is zo knap hè!” Nienke wist ook waar Amber het over had. “Die jongen 

waar jij altijd zo raar naar begint te lachen als die langsloopt?” plaagde Nienke Amber. De 

rest begon te lachen. Maar Amber ging er tegenin. “Je kunt mij niet vertellen dat jij hem niet 

knap vindt.” Nienke reageerde niet en keek weg. “Oeeh, zie je wel” zei Amber. “Als Fabian dit 

zou horen!” Nienke haalde haar schouders op. “Fabian vindt dat heus niet erg hoor.” “Nee 

nee” zei Amber. “Dat zullen we nog wel eens zien!” Nienke keek naar Amber die haar 

grijnzend aan zat te kijken en gaf haar een duw. Amber wist Nienke altijd terug te pakken. 

Iemand nog een glaasje? Patricia stond met de champagnefles in haar handen. Ze haalden 

hun glas tevoorschijn en strekten hun armen naar Patricia. “Oké” begon Noa. “Allemaal in één 

keer achterover gieten.” Nadat Patricia bij iedereen het glas had gevuld gingen de glazen 

naar de mond. Noa telde af: “Één, twee, drie!” Alle meiden dronken in één keer het glas leeg 

en ze begonnen te juichen toen iedereen het was gelukt. Het bracht Amber op een idee en 

haalde een spel tevoorschijn. Ze maakte de doos open en er zat een bord in met glaasjes

eromheen. “Oké, we hebben wel wat sterkere drank nodig” zei Amber. “Maar, daar heb ik wel 

om gedacht.” Ze haalde een fles achter haar nachtkastje tevoorschijn. “Hoe werkt het 

precies?” vroeg Joyce. Amber legde het spel uit terwijl ze alle glaasjes inschonk: “Je moet aan 

de wijzer draaien van het bord. De wijzer stopt bij een vakje. Daar staat het onderwerp op van 

de vraag. Als dat bijvoorbeeld ‘sport’ is, dan moet degene links van je een kaartje pakken met 

dat onderwerp achterop. Je moet dus een vraag over sport beantwoorden. Je moet deze 

beantwoorden binnen de tijd van de zandloper. Als je hem fout hebt, moet je dat glaasje in 

één keer achterover gieten.” “Oké, cool!” antwoordde Joyce. Ze begonnen bij Nienke. Ze 

draaide aan de wijzer en kwamen bij het onderwerp ‘Politiek’ uit. “Ooh neeee” schreeuwde 

Nienke en sloeg haar handen voor haar gezicht. Noa zat links van haar en pakte een kaartje. 

Ze las de vraag voor: “Hoe heet de huidige minister van binnenlandse zaken?” Nienke zuchtte 

maar dacht toch na. “Mag ik misschien even een minuutje naar beneden om na te denken?” 

De anderen lachten. “En het dan aan je wandelende encyclopedie te vragen zeker? Ik dacht 

het niet!” reageerde Patricia. De anderen begonnen nu hard te lachen. “Zo kan ik niet 

nadenken hoor,” zei Nienke. “Tijd voorbij!” schreeuwde Amber. Nienke zuchtte en pakte het 

glaasje. Ze vond het maar klein. Ze wilde even stiekem proeven maar Amber had het door. 

“Ho, je mag niet proeven. In één keer achterover. Wij tellen wel tot drie.” Amber begon 

zachtjes te lachen, zij wist wel hoe het smaakte. “Één, twee, drie!” Nienke sloeg het glaasje 

achterover en op het moment dat de drank haar tong raakte trok ze een heel vies gezicht. 

“Doorslikken!” riep de rest. Nienke deed het met moeite maar slikte het toch door. “Bah, dit is 

echt het smerigste wat ik ooit gehad heb! Hoe heb je dit nou kunnen kopen Amber!?” Amber 

lachte. “Grappig toch? Oké Noa is!” Noa draaide aan de wijzer en hij kwam uit bij het 

onderwerp ‘Muziek’. “Joehoee” gilde Noa. “Dit is zo niet eerlijk” protesteerde Nienke. Patricia 

pakte het kaartje en las de vraag voor: “Hoe heet het nummer dat Marco Borsato en Sita 

zongen op de trouwdag van Willem-Alexander en Maxima?” Noa begon te glunderen: 

“Lopen op het water!” schreeuwde ze. “Woeehoee, Noa, Noa, Noa!” riepen Patricia en Joyce. 

“Dat had ik niet geweten hoor!” zei Amber. “Nou, dit was echt een makkelijke vraag. Jij hebt 

echt mazzel!” lachte Nienke. Met deze gezelligheid gingen ze een paar rondes door. Amber 

was uiteindelijk de verliezer die de meeste glaasjes heeft gedronken. Nienke had ook aardig 

wat glaasjes op. Ze waren aan het roddelen over leraren waardoor ze helemaal op de grond 

lagen van de slappe lach. Maar Amber wilde het nu over een andere leraar hebben. “Jochem 

is de aller-leukste!” zei Amber. “Echt niet!” reageerde Nienke. “Jochem is de grootste slijmbal 

die er op de wereld bestaat.” De anderen begonnen te lachen. “Nee, nee, nee,” was Amber’s 

reactie. “Jochem is Jochem.” “Aah, duidelijk” zei Noa. “Nou, alsof jij zo duidelijk bent” 

antwoordde Amber. “Ik zie je helemaal wazig.” Ze begon heel hard te lachen waardoor de 

anderen ook weer in de lach schoten. Maar opeens viel het licht uit en vlogen de ramen 

open. Alle meiden keken geschokt naar het raam en begonnen heel hard te gillen. “Aaaaah, 

geesten!” riep Amber heel hard. De meiden waren bang en kropen naar elkaar toe. Wat 

gebeurde daar nou?

Hoofdstuk 5 – (Geen) paniek 

“Aaaaah!” gilden de meiden allemaal. Ze zagen een schaduw in het raam en er klonk een 

donkere stem: “De zombie komt jullie haaaaaalen.” De schaduw klom door het raam de 

kamer in. Ze kropen nog dichter tegen elkaar aan totdat het licht weer aan ging. Nu zagen ze 

opeens iemand met een wit gezicht en een zwart pak aan staan. Toen ze wat beter keken 

zagen ze dat het Appie was. “Appie!!” schreeuwden ze. Amber stond op om een kussen tegen 

Appie’s hoofd te gooien maar viel gelijk weer op de grond. Nienke begon daar heel hard om 

te lachen waardoor de anderen ook weer konden lachen. Appie keek verbaasd. “Wat is dit? 

Krijg ik geen klappen ofzo?” Ze keken hem aan. “Oh dus jij wilt klappen?” zei Nienke. Ze 

probeerde op te staan om hem klappen te geven maar toen ze bijna bij hem was viel ze 

voorover in zijn armen en begon weer heel hard te lachen. “Hohohoho wat is dit nou? 

Waarom doen jullie zo raar?” reageerde Appie die Nienke voorzichtig op de grond legde. 

Patricia, Joyce en Noa stonden nu ook op, maar die konden aardig recht blijven staan. “Wij 

raar?” antwoordde Patricia lacherig. “Moet je eens naar jezelf kijken.” Noa liep naar hem toe 

en deed lachend de capuchon van Appie’s hoofd af. Hij trok een vies gezicht. “Ieehl wat stink 

je uit je mond?” Hij keek naar onderen waar Nienke nog steeds in de slappe lach op de grond 

lag. Daarna keek hij naar Amber die probeerde op het bed te klimmen. “Jullie doen echt raar.” 

Nienke ging rechtop zitten en probeerde overeind te komen. Ze stak een hand uit naar 

Amber die nu op het bed zat. Amber hielp haar te staan en Nienke hielp Amber te staan. 

Samen liepen ze schaterend en wankelend naar Appie en bonden zich aan hem vast. Appie 

keek met open mond voor zich uit maar kon er nu opeens wel om lachen. Hij voelde zich nu 

helemaal de man en dat vond hij helemaal leuk. “Zo dames, waar gaat de reis naartoe?” 

Nienke antwoordde: “Naar Fa.. naar Fa-bi-an. Daar slaap ik vannacht.” Appie trok zijn 

wenkbrauwen op. “Oh, dan zal je toch wel een pyjama mee moeten? En je tanden poetsen? 

Wat erg nodig is trouwens.” Nienke pikte dit niet en wilde een klap tegen zijn hoofd geven 

maar raakte per ongeluk Amber waardoor ze weer in lachen uitbarstten. Appie zuchtte. Hij 

probeerde nog met Amber en Nienke naar de deur te lopen maar liet ze al snel los. Hij liep 

de deur uit, draaide zich nog even om en riep: “Gekke wijven!” De meiden bleven lachend 

achter. 

Appie liep de trap af naar de woonkamer. Daar zat Mick tv te kijken, Fabian een boek te lezen 

en Jeroen zat te wachten op Appie. “Wat een gegil zeg, briljant! Victor heeft helaas snel het 

licht weer aangedaan.” Appie lachte een beetje. “Nou, ik vond het nogal kinderachtig” zei 

Mick. “Laat ze nou een keer een avondje samen!” Appie dacht na en vroeg: “Wat houdt een 

meidenavondje eigenlijk in?” Jeroen trok zijn wenkbrauwen op. “Wat is dat nou voor domme 

vraag. Je weet toch wel wat meiden doen als ze samen zijn? Die monden staan geen seconde 

stil!” lachte hij. “Maar..” begon Appie. “Ze doen echt raar.” “Ja, die doen toch altijd raar?” 

antwoordde Jeroen. “Nee, serieus je moet echt even gaan kijken.” Fabian zuchtte: “Laat hun 

nou gewoon even.” Appie zuchtte nu ook. “Ik meen het, ze waren de hele tijd aan het lachen. 

Amber en Nienke konden niet eens opstaan. Nienke viel gewoon letterlijk voor me.” Fabian 

legde zijn boek neer en keek op. “Ik zei letterlijk hè” grijnsde Appie. “Wat zijn dit voor

grapjes?” Jeroen keek nu ook serieus naar Appie. Appie werd wat bozer. “Waarom denk je nu 

dat ik grapjes maak? Echt, Amber en Nienke konden niet eens normaal lopen, ik moest ze 

helpen naar de deur. En de rest helemaal in de slappe lach.” Fabian keek nu erg serieus. 

“Hoezo kon Nienke niet normaal lopen?” vroeg Fabian bezorgd. Appie haalde zijn schouders 

op. “Ze stond op en viel zo voorover, ik kon haar nog net opvangen.” Fabian bedacht zich 

geen minuut en rende de trap op naar boven. De andere jongens kwamen erachteraan. Toen 

Fabian de kamerdeur van Amber en Nienke opendeed schrok hij toen hij Nienke op de grond 

zag liggen. Fabian knielde snel bij haar neer. Hij dacht eerst dat ze aan het huilen was maar 

zag toen dat ze aan het lachen was. “Nienke?” Nienke keek op, recht in de ogen van Fabian. 

“Heee, Faab. Heb ik ooit weleens gezegd hoeveel ik van je hou?” Fabian keek haar verbaasd 

aan. “Nee hè? Nee hè?” Nienke schudde daarbij haar hoofd. “Heeeeeel veeel!” zei ze 

overdreven en omhelsde hem daarna. Fabian begreep niets van Nienke’s gedrag en keek de 

andere jongens aan. Hij zag dat Jeroen Noa in zijn armen had die precies zo keek. Joyce liep 

naar Mick toe en ze durfde eigenlijk niet, maar het leek alsof ze niet na kon denken en ineens 

omhelsde ze Mick. Mick keek verbijsterd voor zich uit en legde voorzichtig zijn armen om zijn 

middel. Fabian zag dit en stak blij zijn duim op naar Mick. Nienke zag het ook en zei zonder 

schaamte: “En nu zoenen en dan zijn jullie eindelijk samen.” Fabian schrok van Nienke’s 

reactie en stootte haar aan. Het leek alsof Nienke ineens doorhad wat ze net had gezegd en 

dat zag Fabian aan haar gezicht. Hij kon er ook wel om lachen. Het kwam namelijk erg 

grappig uit haar mond vond hij. Hij keek weer om naar Mick en zag toen tot grote verbazing 

dat Joyce haar lippen op die van Mick had gedrukt. Iedereen keek met open mond naar de 

twee die zich van niemand iets aantrokken. Nienke legde haar hand op Fabian’s wang, 

draaide zijn gezicht naar die van haar toe en zoende hem vol op zijn mond. Mick keek blij in 

de ogen van Joyce en hij wilde vertellen dat hij haar heel leuk vindt, maar toen werd Joyce 

van achter geknuffeld door Patricia. Ze fluisterde wat in Joyce haar oor waar ze allebei om 

begonnen te giechelen. “Fabian!” riep Jeroen. Fabian keek om terwijl Nienke hem nog steeds 

kusjes gaf op zijn wang. Jeroen wees naar een fles en een draaischijf die voor hem lag. Fabian 

pakte de fles op en keek wat erop stond. Fabian zuchtte: “Aah, vandaar.” Hij bekeek de 

draaischijf eens goed. “Is dit een spel of zoiets?” vroeg hij aan niemand in het bijzonder. “Ja,” 

antwoordde Noa. “En deze horen erbij.” Ze gooide alle kaartjes naar hem toe waardoor de 

allemaal over de grond verspreid lagen. Noa begon daar heel hard om te lachen waardoor de 

andere meiden ook lachten behalve Amber, die lag op Nienke’s bed naar het plafond te 

staren. “Amber?” zei Patricia. Amber reageerde niet. “JOCHEM” riep Nienke heel hard 

waardoor Amber direct opkeek. Ze begonnen allemaal te lachen. Nienke stond wankelend op 

en plofte naast Amber neer. “Hoezo Jochem?” vroeg Fabian. “Volgens Amber is Jochem haar 

ware liefde.” Nienke begon nu lacherig te vertellen: “Bij de laatste vragen antwoordde Amber 

alleen maar ‘Jochem’, waardoor ze de laatste rondes alleen maar glaasjes moest drinken.” 

Nienke had de slappe lach. Nienke stak Fabian aan waardoor hij erg om haar moest lachen. 

“Dus zo gaat dat spel?” vroeg Jeroen. “Als je een vraag niet goed beantwoordt moet je een 

glaasje drinken?” Noa antwoordde: “Ja, en je moet aan de schijf draaien voor de categorie! 

Daar had Nienke heel veel geluk mee,” lachte ze terwijl ze haar hoofd schudde. Fabian keek

Nienke aan: “Niet?” vroeg hij. Nienke lachte. Ze liep naar Fabian en ging op zijn schoot zitten. 

“Neee,” zei ze heel zielig. “Ik wilde jou ophalen, maar dat mocht niet!” Fabian lachte, maar 

Appie nog harder. “Gelukkig had je dat niet gedaan, dan had ik niet zo kunnen lachen,” zei 

Appie. Fabian keek Appie aan met gefronste wenkbrauwen met de bedoeling te zeggen dat 

hij die opmerking niet hoefde te maken. “Ik snap hem niet” zei Nienke eens serieus. Appie 

kon niet meer stoppen met lachen. Hij vond het grappig om die meiden zo te zien. Mick 

probeerde nog steeds onopvallend naar Joyce te kijken, maar voor de andere jongens viel 

het eigenlijk wel op. Ineens hoorden ze voetstappen. Ze keken naar de deur waar ineens 

Victor tevoorschijn kwam. “Wat is dit?” zei hij op een boze toon. Nienke stond op en riep: 

“Victooor!” Ze liep naar hem toe en omhelsde hem. Amber vond dit grappig en stond 

voorzichtig op om dit ook te doen. “Zeg, wat moet dat!” reageerde Victor boos. Hij duwde 

Nienke van zich af die natuurlijk op de grond viel, net als Amber die daar net liep. Alle 

meisjes lagen natuurlijk weer in de slappe lach. Hij keek verbaasd en boos tegelijk. “Het is 

allang tien uur geweest! Jullie horen allang te slapen!” Patricia en Joyce liepen lachend de 

gang op naar hun eigen kamer. Mick liep Joyce als een hondje achterna, maar toen hun 

kamerdeur voor zijn neus werd dichtgedaan liep hij langzaam naar beneden. Jeroen kon Noa 

niet van zich afduwen en bleef nog even. Nienke en Amber stonden op. Victor hield hun 

gedrag in de gaten. Hij liep naar Nienke toe, pakte haar bij haar arm en vroeg: “Wat hebben 

jullie gehad?” Nienke keek verbaasd. “Gehad?” Ze keek Amber aan. “Jij hebt toch een 

proefwerk gehad?” Amber keek nu ook verbaasd. “Nee toch? Volgende week toch pas?” 

Appie lachte zich nu helemaal suf. “Wat is dit voor nonsens!” schreeuwde Victor. Hij kneep nu 

harder in Nienke’s arm waardoor Fabian opstond en naar hem toe liep. “Laat haar los!” zei hij. 

Victor liet Nienke los en Fabian trok haar naar hem toe. Victor zag de fles op de grond liggen 

en bestudeerde het. “Dit pik ik niet van jullie dames! Hier staan straffen op, flinke straffen kan 

ik jullie vertellen!” zei hij kwaad. Hij keek Nienke en Amber met een strenge blik aan. “En nu 

allemaal naar jullie kamers!” schreeuwde Victor. Noa gaf Jeroen een laatste kus en liep naar 

de zolder en Jeroen liep stiekem mee. Victor bleef net zolang staan totdat Fabian ook 

eindelijk weg ging. Nienke liep hem achterna maar werd door Victor teruggetrokken. “Heb je 

me soms niet gehoord?” Nienke zuchtte en wilde er tegenin gaan maar Victor was haar voor: 

“Naar je bed!”. Nienke deed wat hij zei en langzamerhand werd het stil in het Huis Anubis. 

s’ Ochtends werd Nienke wakker van een wekker. Ze opende en voelde een enorme steek in 

haar hoofd waardoor ze direct haar hand op haar hoofd legde. Ze keek opzij en zag Fabian 

liggen. Ze keek verbaasd om zich heen. Waarom lag ze in zijn armen in zijn kamer? “Goeie 

morgen?” zei Fabian terwijl hij zijn wekker uitzette. Nienke die nog steeds haar hand op haar 

hoofd had gaapte. Fabian lachte. “Hoofdpijn? Hoe zou dat nou komen?” Nienke trok haar 

wenkbrauwen op. “Was ik toch nog met je meegegaan gister?” Fabian keek Nienke raar aan. 

“Nee, je kwam midden in de nacht aanstormen. Gelukkig is Victor daar niet wakker van 

geworden, anders had je nog een zwaardere straf gekregen.” Nienke dacht na: “Straf?” Fabian 

tikte op haar neus en lachte. “Jij was echt ver heen hè.” Nienke zuchtte. “Ik voel me echt niet 

lekker.” “Ja, dat heb je aan jezelf te danken,” hoorden ze ineens aan de andere kant van de 

kamer. Nienke keek op en zag dat Mick het was. Hij zat recht op de rand van zijn bed en

pakte zijn kleren. “Nee, ik had gewoon pech dat ik van die moeilijke vragen kreeg.” Ze keek 

naar Mick die opstond. “Wat ga jij doen?” vroeg ze aan Mick. “Wat denk je? Naar school 

natuurlijk.” Nienke zuchtte nu nog dieper. “Ooh nee hè, school..” Ze voelde zich helemaal niet 

fit om naar school te gaan en daarbij had ze ook helemaal geen zin. Ze ging nog dichter 

tegen Fabian aanliggen. Ze besloten nog even zo te blijven liggen en er daarna snel uit te 

gaan. 

Op de zolder lag Noa ook dicht tegen haar vriendje aan. “Wakker worden!” zei Jeroen terwijl 

hij Noa op haar wang tikte. “Hee slaapkop.” Noa opende langzaam haar ogen. Ze zag Jeroen 

en begon te glimlachen. Ze zag dat Jeroen ook net wakker was en dacht na. Opeens 

herinnerde ze zich weer dat Jeroen gisteravond achter haar aan was gekomen toen Victor zo 

boos was. “Lekker geslapen?” vroeg ze schor. Jeroen knikte: “Natuurlijk, ik slaap hier altijd 

veel lekkerder dan in mijn eigen bed.” Noa lachte: “Jij bent gek.” “Weet ik,” lachte Jeroen. 

Opeens hoorden ze Trudie roepen: “Eten!! Iedereen aan tafel!” Noa zuchtte: “Het is nog veel 

te vroeg.” “Nou, het is al bijna tien voor acht” zei Jeroen die op Noa’s wekker wees. “Hè? Heb 

ik de wekker niet gezet?” Jeroen lachte: “Nee, daar stond je hoofd ook niet naar.” “Oh,” 

antwoordde Noa een beetje verlegen. Ze bedacht zich opeens wat voor chaos het einde van 

de avond gister was. “Waarnaar dan wel?” vroeg ze voorzichtig. “Naar van alles en nog wat,” 

lachte Jeroen nu harder. “Je was een enorme warhoofd.” Noa lachte schaapachtig. Ze hoopte 

niet dat ze zichzelf enorm voor gek had gezet. Jeroen tikte op haar neus. “Maar het was wel 

grappig hoor.” Noa keek hem lief aan en zoende hem. “Betrapt!” klonk ineens een stem. 

Jeroen en Noa schrokken en keken naar de deur waar een lachende Appie stond. “Ap! Wat 

doe jij hier?” vroeg Jeroen geïrriteerd. “Wat doe jij hier?” zei Appie met een grijns. “Of weet 

Victor soms dat je hier geslapen hebt? Zal ik het hem eens vragen?” Appie liep de deur uit. 

“Ap! Nee wacht!” riep Jeroen. Maar Appie reageerde niet waardoor Jeroen uit bed sprong om 

hem achterna te rennen. Hij rende de deur uit en zag Appie stilstaan op de trap. Hij lachte: 

“Stoute Jeroen!” Ook Noa kwam om de hoek van de deur kijken. “Nee, ik moest jullie direct 

halen voor het ontbijt. Dit was wel een goeie manier om jullie snel aan tafel te krijgen of 

niet?” lachte hij. Jeroen zuchtte en gaf Appie een klap voor zijn hoofd: “Prutser!” 

Appie, Jeroen en Noa kwamen beneden waar iedereen al aan tafel zat. De andere meiden 

zaten een beetje versuft aan tafel. “Zo, allemaal een beetje bijgekomen?” vroeg Jeroen 

pesterig. Er reageerde niemand. Hij keek naar Nienke en het viel hem op dat zij de badjas van 

Fabian aan had. Hij wist meteen dat Fabian en Nienke ook bij elkaar geslapen hadden. “En 

heb jij eigenlijk wel kunnen slapen Fabian?” pestte Jeroen hem. Fabian keek Jeroen 

nadenkend aan. Wat bedoelde Jeroen? Jeroen zag dat Fabian het niet begreep: “Ja, 

aangezien je vriendin bij je was, lijkt me toch zwaar” zei hij met een grijns op zijn gezicht. 

“Moet jij zeggen,” reageerde Appie. “Die van jou was ook niet bepaald rustig.” “Nou die van 

mij kon tenminste nog lopen” antwoordde Jeroen plagend terwijl hij van Fabian naar Nienke 

keek. Nienke keek hem geïrriteerd aan. Ze had helemaal geen zin om erop in te gaan. “Ik had 

er geen moeite mee hoor,” zei Fabian eerlijk. Hij gaf zijn gesmeerde broodje aan Nienke, 

want hij zag dat Nienke nog niks had gepakt. Nienke glimlachte naar hem en nam een hap

van het broodje. Jeroen was blijkbaar nog niet uitgepest want nu zag hij Mick zitten. “En hoe 

is het met jou? Macho Mick? Die zoen heeft je wel goed gedaan hè?” Mick kreeg een rood 

hoofd. Joyce draaide haar hoofd weg toen Jeroen lachend naar haar keek. “Hebben jullie nou 

wat, of doen jullie nog steeds zo moeilijk..” Noa zuchtte: “Jeroen.” Ze keek hem met een 

bepaalde blik aan waaruit Jeroen gelijk kon opmerken dat hij onmiddellijk moest stoppen. 

Amber lag nu met haar hoofd op tafel. “Ambie Bambie! Wakker blijven, je moet zo naar 

school!” riep Appie keihard. Amber keek op en greep naar haar hoofd. “Je hoeft niet zo te 

schreeuwen!” zei ze geïrriteerd. “Hoofdpijn?” lachte Fabian. “Ik ken er nog één.” Hij lachte 

naar Nienke die hem een klap op zijn rug gaf. Ze stond op, liep naar de keuken en kwam met 

aspirientjes weer terug. “Nienke, je hebt je brood nog niet op,” zei Fabian. “Ik hoef ook niet 

meer, eet jij maar op,” antwoordde ze. “Maar je hebt maar twee happen gehad of zo.” “Ik heb 

geen honger meer,” zei Nienke terwijl ze een aspirientje naar binnen werkte. De laatste tijd 

heeft ze zoveel aspirines gehad dat ze geen enkele moeite meer had om ze in één keer door 

te slikken. Ze keek naar de klok en zag dat het al best laat was. Snel rende ze naar boven om 

zich aan te kleden en klaar te maken. Joyce en Patricia stonden vermoeid op en gingen naar 

school. Daarna volgden de rest. 

Op school hadden ze de eerste twee uur gezamenlijke vakken: Engels en Nederlands. 

Volgens Amber waren de eerste twee uur nog nooit zo langzaam voorbij gegaan, ook al lag 

ze meer dan de helft van de les met haar hoofd op tafel. Tussen het tweede en het derde uur 

hadden ze een kwartiertje pauze en zaten Fabian, Nienke, Amber en Appie gezellig in de 

zitzakken van de kantine. “Ik vind het echt jammer dat we geen clubvergaderingen en 

opdrachten meer hebben. Nu hebben we helemaal geen spannende dingen meer om over te 

praten,” zei Appie. “Nee,” reageerde Amber. “Maar we hebben nu in ieder geval veel minder 

stress. Dat is echt slecht voor je huid.” Nienke lachte. Ze vond Amber altijd zo hysterisch 

wanneer ze stress had door de opdrachten. Ineens klonk er een stem door de luidsprekers 

van de school: ‘Willen Fabian Ruitenburg en Nienke Martens zich melden bij het kantoor van 

de directeur. Herhaling: Willen Fabian Ruitenburg en Nienke Martens zich nu onmiddellijk 

melden bij de directeur.’ Fabian en Nienke keken elkaar geschrokken aan. “Oeeeeeeh!” was 

Appie’s reactie. “Wat hebben jullie uitgespookt? Zitten zoenen op zijn kantoor?” vroeg Appie 

met een grijns op zijn gezicht. Nienke negeerde zijn opmerking en keek Fabian serieus aan. 

“Dit gaat natuurlijk om gister! Toen we niet meer terug zijn gekomen in de les!” Fabian 

zuchtte. Amber had volgens haar een briljante oplossing: “Kom op, jullie moeten vluchten!” 

Nienke fronste haar wenkbrauwen. Fabian keek ook vreemd naar Amber. “Natuurlijk niet, als 

we nu weer weggaan dan moeten we morgen komen, of overmorgen. Daarbij zal de straf ook 

alleen maar groter worden.” Hij stond zuchtend op, pakte Nienke’s hand en nam haar mee. 

“Succes!” riepen Amber en Appie hen nog na. 

Joyce, Patricia en Robbie waren in de pauze nog een aantal dingen aan het bespreken over 

de schoolkrant in het redactielokaal. “Oké, dus wat hebben we nu?” vroeg Joyce serieus. Ze 

ergerde zich een beetje aan Patricia en Robbie die de hele tijd klef aan het waren doen. 

Patricia had dit door en deed weer wat serieuzer. “Euh, al aardig wat. We moeten Fabian en

Nienke ook nog steeds vragen voor een interview hè? Of gaan we dat niet meer doen?” 

vroeg Patricia. “We kunnen het best vragen. Zal wel leuk zijn, aangezien ze wel een leuk 

verhaal te vertellen hebben.” Robbie keek hun vragend aan. “Hoezo?” Patricia lachte: “Nou, 

dat ze gespijbeld hebben om samen wat leuks te doen. Waarom denk je dat ze net werden 

omgeroepen?” Robbie lachte: “Oei, die zitten nu wel in de problemen!” “Dat denk ik ook.” 

Patricia en Robbie keken naar Joyce die een beetje met haar pen zat te spelen. “Wat is er met 

jou?” vroeg Robbie. Joyce reageerde niet. Patricia had wel door wat er aan de hand was en 

probeerde Robbie subtiel weg te werken. “Hé, heb jij die foto’s van die stelletjes al uitgeprint? 

We zouden toch de beste eruit zoeken?” Robbie keek verbaasd. “Die zoeken we toch gewoon 

uit op de computer?” “Nee, ik vind dat we het veel beter kunnen uitzoeken als je ze op papier 

hebt.” Robbie snapte haar niet en vroeg: “Waarom? Dit is toch veel makkelijker?” Patricia 

werd gefrustreerd dat Robbie niet mee werkte en verzon iets anders. “Moest jij dan nog niet 

even dat andere doen?” Robbie begreep er nu helemaal niets meer van: “Welk andere?” Hij 

zag Patricia’s gezicht en had eindelijk door dat hij weg moest. “Ooh ja dat. Dat kan ik mooi 

even snel voor de volgende les doen.” Hij stond op, gaf Patricia een kus en liep weg. Patricia 

draaide zich om naar Joyce. “Hé, gaat het?” Joyce keek Patricia aan en knikte. “Ben je niet blij 

dat je met hem gezoend hebt?” Joyce zuchtte: “Jawel. Maar het is toch niet echt.?” Patricia 

keek verbaasd. “Hoezo is het niet echt?” “Nou, iedereen was erbij en volgens mij deed ik het 

ineens uit een opwelling en ik was ongeveer dronken. Mick weet dat ook.” Patricia sprak haar 

tegen: “Hallo, je zoende hem omdat je hem leuk vindt! Dat was echt wel duidelijk hoor. Of 

zou jij bijvoorbeeld ook Appie zomaar zoenen in een opwelling?” Joyce keek vies: “Nee 

natuurlijk niet!” “Nou dan! Jij doet echt veel te moeilijk!” Joyce keek weer wat vrolijker. Ze wist 

van zichzelf ook dat ze moeilijk deed, maar ze vond de situatie gewoon zo lastig. Ze besloot 

er niet te lang meer over te piekeren en ging weer voor honderd procent voor de 

schoolkrant. 

Fabian en Nienke waren aangekomen bij het kantoor van Meneer van Swieten. Fabian klopte 

op de deur. “Binnen!” klonk van Swieten zijn stem. Fabian keek Nienke aan en deed 

voorzichtig de deur open. “Aah, daar zijn jullie. Ga snel zitten, de pauze is zo voorbij.” Ze 

namen plaats op de stoelen die tegenover van Swieten stonden. Hij keek hun erg serieus aan. 

Fabian en Nienke wisselden een blik met elkaar. “Jullie dachten zeker dat jullie er zomaar mee 

wegkwamen hè?” Hij keek van Fabian naar Nienke en weer terug met een strenge blik. 

Nienke keek Fabian aan. Wachtte hij nou op een antwoord? Moest ze daar serieus op 

antwoorden? Ze dacht helemaal niet dat ze ermee weg kwamen, Fabian had het er zelf nog 

over gehad. ‘We kunnen onze straf niet ontlopen hè?’ heeft hij nog gezegd. “Oké, vertel dan 

maar waar jullie de rest van de dag waren.” Nienke schrok van deze vraag. Wat moest ze daar 

dan op antwoorden? Ze heeft wel vaker gespijbeld maar dat kwam door alle opdrachten met 

de club. Daar kwamen ze gewoon niet naar bepaalde lessen, maar ze zijn daarvoor nooit naar 

van Swieten moeten komen. Nu was het natuurlijk heel vreemd dat ze een briefje moesten 

halen en niet meer zijn teruggekomen. Ze keek naar van Swieten zijn vragende hoofd. Nienke 

werd er zenuwachtig van. Ze keek naar Fabian en zag dat hij heel hard aan het nadenken was.

Hij durfde natuurlijk ook de waarheid niet zeggen. Nienke vond het ook stom om de zeggen 

dat ze de hele middag in het gras hebben gelegen. Dan zou hij waarschijnlijk nog bozer 

worden. Nienke zag dat Fabian iets wilde zeggen maar dat hij twijfelde. “Komt er nog wat 

van?” vroeg van Swieten. “Nienke voelde zich niet lekker.” Nienke keek even op van wat er uit 

Fabian’s mond kwam. Ze probeerde mee te spelen met zijn verhaal, ook al had ze geen idee 

van wat voor verhaal er verder kwam. “Ja, waarom denkt u dat we te laat binnen kwamen?” 

Meneer van Swieten trok zijn wenkbrauwen op. Eerst keek hij naar Nienke, die onschuldig 

keek. Daarna keek hij naar Fabian en wachtte op een vervolg. “U weet toch nog wel wat er 

met haar is gebeurd? Toen ze nog niet in de les was ben ik haar gaan zoeken. Ik kwam haar 

overstuur tegen omdat ze zich niet lekker voelde. Ik heb haar getroost en toen gingen we 

weer naar de les.” Nienke kon niet geloven dat Fabian dit allemaal kon verzinnen. Ze vond 

het wel een goed verhaal, maar Fabian liegt normaal niet. Ze voelde hoe Fabian haar hand 

pakte onder de tafel. Ze keek naar van Swieten die nadacht. “En waarom heb je dat dan niet 

gemeld?” vroeg hij. “Omdat we daar de kans niet voor kregen,” antwoordde Fabian. “Dan is 

het nog geen reden om de hele dag verder weg te blijven.” Hij keek Nienke aan. Ze voelde 

dat ze nu wat moest zeggen maar wat? Ze werd er zenuwachtig van en deed haar best om 

iets ze verzinnen. Fabian kneep zachtjes in haar hand. Fabian had zo zijn best gedaan om een 

geloofwaardig verhaal te verzinnen, dat wilde ze niet verpesten. “Fabian heeft me gelijk naar 

huis gebracht. Ik heb een paar uur in bed gelegen, maar ik kon niet slapen. Ik wilde graag dat 

Fabian bij me bleef.” Nienke verbaasde zich over hoe ze dit zo makkelijk uit haar mond kon 

brengen. Meneer van Swieten keek wat minder streng. Hij zuchtte: “Wat moet ik hier nou 

mee? Jullie hadden op zijn minst even kunnen bellen wat er aan de hand was. Ik weet wel wat 

er gebeurd is, maar ik kan het ook niet zomaar over mijn kant laten gaan.” Hij was hard aan 

het nadenken. Fabian glimlachte naar Nienke. Nienke keek starend voor zich uit. Ze vond het 

eigenlijk helemaal niet leuk om te liegen, maar ze liet het maar allemaal gebeuren. Ze voelde 

zich nog steeds niet echt fit door de dag ervoor, daar zal het waarschijnlijk ook een beetje 

aan liggen. “Dan is de straf om jullie vier uur na te laten blijven. Ik wilde jullie eerst acht uur 

laten nablijven verdeeld over volgende week. Dus jullie komen er nog aardig goed vanaf.” 

Fabian en Nienke leken niet echt opgelucht, maar wisten dat er niks meer aan te doen was. 

“En laat dit volgende keer niet weer gebeuren. Vertel mij volgende keergewoon wat er aan de 

hand is oké?” Fabian en Nienke schudden hun hoofd. De bel ging op dat moment. “En nu 

snel naar jullie les!” Ze stonden op en liepen het kantoor uit, op naar geschiedenis. Fabian 

legde een arm om Nienke’s schouder heen. “Sorry” zei hij. “Waarvoor precies?” vroeg Nienke. 

“Nou, dat ik eigenlijk misbruik heb gemaakt van de situatie.” Nienke wist wel waar hij het 

over had. Ze voelde zich regelmatig niet goed, maar Fabian verzon het dit keer. “Het geeft 

niet” zei ze eerlijk. “We hebben in ieder geval de helft minder nablijfuren gekregen, bedankt!” 

Fabian glimlachte en gaf haar een kus op haar wang. 

Toen ze in de geschiedenisles aankwamen zaten Appie en Jeroen propjes naar elkaar te 

gooien. Toen Appie expres een grote prop tegen Noa aangooide, kreeg hij hem tien keer zo 

hard terug van Jeroen. Fabian en Nienke gingen achter Amber zitten die natuurlijk vooraan in 

het midden zat. Ze negeerde Fabian en Nienke omdat ze druk naar Jochem zat te kijken die

zijn spullen uitpakte. “Welkom allemaal,” begon Jochem zijn les. “Graag allemaal even jullie 

boeken pakken en openslaan op bladzijde vijfenvijftig.” Appie was nog steeds Jeroen aan het 

bekogelen met propjes. “Wil je daarmee ophouden?” vroeg Jochem geïrriteerd. Nienke 

merkte op dat Jochem niet zo erg vriendelijk was als altijd. Appie stopte en probeerde 

aandachtig te luisteren. Dat duurde niet lang, Jochem werd al snel weer verstoord door 

Appie. Jochem probeerde er goed mee om te gaan de rest van de les, maar toen Appie maar 

grappen bleef maken en stiekem propjes gooien had Jochem er genoeg van, dat liet hij 

duidelijk merken. “En nu heb ik er zo genoeg van!” schreeuwde hij hard. Nienke schrok van 

Jochem’s reactie. “Je bent niet helemaal goed bij je hoofd weet je dat?” Jochem kon zich niet 

meer inhouden en schreeuwde er van alles uit. Nienke kon niet helemaal volgen wat hij 

schreeuwde want ze was zo verstijfd van zijn gedrag. Nienke keek hoe zijn ogen stonden en 

werd helemaal duizelig. Die ogen herkende ze toch, of niet? Ze kreeg het helemaal benauwd 

en had het gevoel dat alle muren naar haar toe trokken. Ze voelde haar hart ontzettend hard 

bonken. Haar armen voelden heel zwaar en probeerde haar hand richting Fabian te bewegen 

die met zijn rug naar haar toe zat om Jochem te bekijken. Ze kon nog net zijn rug aanraken 

waarnaar haar arm daarna weer naar beneden viel. Fabian keek om en schrok zich helemaal 

wild toen hij Nienke zo zag. Ze hyperventileerde en keek strak voor zich uit. “Nienke! Nienke!” 

schreeuwde Fabian. Hij voelde dat ze steeds slapper werd. Jochem rende naar Nienke toe, 

pakte haar hoofd vast en schudde het heen en weer. “Nienke!” Nienke zag nog een vage 

schim voor zich, een blik die ze vaag herkende. Ze voelde zich steeds slapper en zakte 

helemaal weg. Fabian was helemaal in paniek en probeerde Nienke bij kennis te brengen, 

maar niets hielp. Amber rende in paniek door het lokaal: “Bel een ambulance!!” 

Hoofdstuk 6 – Weer terug bij af? 

“Bel een ambulance!” schreeuwde Fabian nu ook. Hij was zo in paniek dat hij Jochem 

wegduwde en Nienke zelf in zijn armen nam. “Nienke, kom op!” Hij keek op en zag een waas 

van leerlingen die in paniek waren, tussen die leerlingen zag hij dat Amber een ambulance 

aan het bellen was. Ze zullen toch niet te laat komen, dacht hij. Snel voelde hij aan haar pols. 

Hij kreeg een schok door zijn lichaam toen hij niks voelde. Hij legde twee vingers in haar hals 

en voelde gelukkig nog een hartslag. Hij snapte niet wat er aan de hand was. Is dit een 

terugval, waar de dokters het over hadden? Maar hoe kan dit gebeurt zijn? Fabian was zo in 

paniek dat hij daar niet lang over na kon denken. Hij keek Jochem aan die nog steeds 

tegenover hem zat. “Ja, wat zit je hier nou, ga hulp halen!” schreeuwde Fabian. Jochem legde 

een hand op Fabian’s schouder: “Fabian, rustig. De ambulance is onderweg, ze zijn er vast 

zo.” Fabian zuchtte. Hij probeerde van alles, maar Nienke werd niet wakker. Fabian keek weer 

op en zag Patricia en Joyce knuffelen die erg bezorgd naar Nienke keken. Appie had Amber 

ook vast, maar het leek alsof Appie veel meer met Amber bezig was dan met Nienke. “Waar 

blijft die ambulance!” riep Fabian. Jochem stond op en liep het lokaal uit om te kijken of de 

ambulance kwam. Meneer van Swieten kwam het lokaal binnen nadat hij van Jochem hoorde 

wat er aan de hand was. Hij leek ook in paniek. “Heb je enig idee hoe dit is gekomen?” 

probeerde hij rustig aan Fabian te vragen. Fabian schudde flink zijn hoofd. Hij schoot vol en

kon er geen woorden meer uitbrengen. Hij zuchtte even toen hij het geluid van de 

ambulance hoorde. Binnen een halve minuut stonden de ambulancechauffeurs in het lokaal 

en bekeken Nienke. “Wat is er gebeurd?” vroegen ze snel. Fabian legde precies uit wat er 

gebeurde en ook over het gif in haar lichaam. Na Nienke even onderzocht te hebben vroeg 

Fabian: “Hoe gaat het met haar?” Een ambulancechauffeur schudde zijn hoofd. “Niet zo goed, 

ze lijkt in een soort van coma.” Ook al dacht Fabian dit al, toch kreeg hij weer een schok door 

zijn lichaam. Hij zag hoe zijn vriendin op de brancard werd gelegd en hoe ze werd ´ingepakt´. 

Er sprongen tranen over zijn wangen. “Ik ga mee,” zei hij stellig. Hij zag hoe de 

ambulancechauffeurs twijfelden en liet zich niet van de wijs brengen: “Ik blijf bij haar,” zei hij 

snikkend. Appie legde een hand op zijn schouders om hem te steunen. Fabian bleef zo dicht 

mogelijk bij Nienke en liep mee toen ze de brancard snel wegreden. “Oké, deze les is 

afgelopen mensen” zei Jochem die terug naar zijn bureau liep. Amber keek verdrietig. Zij 

wilde eigenlijk ook mee naar het ziekenhuis, maar ze zag al dat Fabian eigenlijk al niet mee 

mocht. Amber pakte de spullen van Nienke en Fabian en liep met de rest mee naar de 

kantine. Amber voelde zich erg schuldig en er kwamen tranen in haar ogen. Joyce zag dat en 

probeerde haar te troosten. “Het is allemaal mijn schuld,” snikte ze. Appie en Joyce keken 

verbaasd. “Hoezo is het jouw schuld?” vroeg Joyce. Amber slikte en zei: “Het komt vast door 

gister. Door al die glaasjes, de drank en het gif gaan vast niet samen.” Het was even stil. “Hee 

Amber. Oké stel, je hebt gelijk en het ligt aan de drank. Dan is het toch niet jouw schuld?” “Ja 

natuurlijk wel,” er stroomden nu veel tranen over Amber’s wangen. “Als ik dat spel niet 

gepakt had of die fles, dan was dit nooit gebeurd.” “Amber, nu ophouden. Het is niet jouw 

schuld. En je weet niet hoe het is gebeurd,” zei Joyce. Ze keek Joyce aan. “Waar is Patricia?” 

Joyce antwoordde: “Ze is weggegaan,. Je kent Peet, die moet het denk ik even alleen 

verwerken.” Amber stond ineens op. “Wat ga je doen?” vroeg Appie. “Ik ga naar het 

ziekenhuis. En jullie kunnen me niet tegenhouden” riep ze en liep snel de kantine uit. 

De ambulance was binnen tien minuten in het ziekenhuis aangekomen. Nienke werd door 

veel artsen onderzocht en Fabian zat op de gang met zijn hoofd in zijn handen te wachten. 

Hij zag steeds het beeld voor zich toen hij zich omdraaide en Nienke zo in paniek zag. Hij 

voelde zich schuldig dat hij met zijn rug naar haar toe zat. Op dat moment was hij veel te veel 

bezig met de grappen van Appie. Fabian sloeg zichzelf voor zijn hoofd. Hij dacht na over de 

afgelopen dagen. Hij had veel beter op haar moeten letten, dacht hij. Zal het misschien 

hebben gelegen aan de alcohol? Ze heeft vanochtend nog gezegd dat ze zich niet lekker 

voelde, maar Mick zei dat ze dat aan zichzelf te danken had en stiekem was hij het daar wel 

mee eens. Hij keek ongeduldig om zich heen. Normaal was hij altijd heel geduldig maar nu 

pas weet hij wat lang wachten is. Voor zijn gevoel duurde elke minuut wel een uur. Wanneer 

kwam er nou een arts langs om te vertellen wat er met Nienke is? Op dat moment kwam er 

één arts naar buiten. Fabian kende hem nog van de vorige keer en de arts kende Fabian ook. 

Fabian stond gelijk op: “En? Is ze al wakker?” vroeg hij. De arts keek Fabian serieus aan en 

schudde zijn hoofd. “De andere artsen zijn nog steeds met haar bezig. Het spijt me Fabian. Ze 

heeft inderdaad een terugval gehad en ligt nu weer in coma.” Er sprongen tranen in Fabian’s 

ogen en hij keek verdrietig naar beneden. “Maar hoe heeft dit kunnen gebeuren? Wij hebben

allemaal zo voorzichtig met haar gedaan,” Fabian keek vragend naar de arts, maar die wist 

ook geen antwoord. “Misschien dacht ze er zelf teveel over na? Of is er een moment geweest 

waardoor ze erge flashbacks kreeg?” Ineens ging er een pieper af. “Sorry Fabian, ik moet weer 

verder. Sterkte!” Fabian staarde de arts nog na en ging toen weer afwachtend zitten. Hij wist 

het allemaal niet meer. 

Patricia was erg geschrokken van wat er met Nienke is gebeurd en wilde even alleen zijn. 

Daarom is ze terug naar huis gefietst. Ze dacht aan de man die aan de telefoon. ‘Je wilt 

natuurlijk niet dat er wat met Nienke gebeurt hè?’ waren zijn woorden. Patricia schrok van die 

gedachten. Zou hij er wat mee te maken hebben? Maar hoe heeft hij dat dan kunnen doen. 

En waarom? Ze ging toch op zoek voor hem? Ze wist dat ze op zoek moest naar iets en ze 

dacht dat ze het kon vinden in de geheime kamer. Toen ze de voordeur binnenkwam liep ze 

voorzichtig naar de kelder. Ze hoopte dat Victor er niet zou zijn. Ze vermoedde dat ze heel 

snel iets moest vinden voordat er nog ergere dingen zouden gebeuren. Ze kwam de donkere 

kelder binnen. Gelukkig, dacht ze. Geen spoor van Victor te zien. Ze liep langs alle potten met 

vreemde dingen erin. Ze heeft dit nooit een leuke plek gevonden. Altijd als ze hier kwam 

kreeg ze een raar gevoel. Ze dacht terug aan die keer dat Appie haar en Amber ontzettend 

had laten schrikken toen hij als Zombie verkleed de kast uit kwam. Ze waren zo geschrokken 

dat ze het hele huis bij elkaar gilden en bijna geen adem meer konden halen. Ook al vond ze 

dat toen vreselijk, ze verlangde wel weer terug naar die tijd. Toen was alles nog ongeveer 

normaal. Nu dacht iedereen dat ze het hele mysterie achter de rug hebben, maar zij zat er 

nog middenin… 

Fabian zat nog steeds te wachten op de artsen die met Nienke bezig waren. Plotseling ging 

de deur open en Fabian sprong weer op. “Is ze wakker?” De artsen schudden hun hoofd. “Ze 

reageert niet op wat voor impuls dan ook. Maar ze wordt goed bewaakt en ligt aan de 

zuurstof.” Fabian keek ernstig: “Komt het wel weer goed?” De arts haalde zijn schouders op. 

“Het is nu echt afwachten. We kunnen niets voorspellen.” Fabian knikte teleurstellend zijn 

hoofd. “Mag ik nu naar haar toe?” vroeg hij verlegen. Toen de artsen hun hoofden knikten 

wist hij niet hoe snel hij naar binnen moest. Fabian zag Nienke liggen. De kamer was erg stil 

en leeg. Het enige wat hij hoorde was het gepiep van de hartbewakingmonitor. Hij keek naar 

het aantal slangetjes die bij Nienke lagen en slikte even. Nienke had een zuurstofslang door 

haar keel. Fabian veegde een traan weg van zijn wang. Hij pakte haar hand vast. “Meisje 

toch,” zei hij zacht. “Hoe kon dit nou gebeurd zijn?” Hij was even stil en ging op de rand van 

haar bed zitten. “Het spijt me zo. Ik had veel beter op je moeten letten.” Hij snikte even en 

boog zich wat meer naar haar toe. “Ik ga er alles aan doen om je beter te maken,” fluisterde 

hij. Hij gaf een kus op haar wang en aaide over haar gezicht. Op dat moment kwamen Amber 

en Appie binnen. Fabian keek om. Ze keken schokkend naar hoe Nienke erbij lag. “Hee,” zei 

Amber zachtjes. Ze wist niet goed wat ze moest zeggen. “Hoi,” zei Fabian terug en hij draaide 

zich weer om. “Hoe gaat het?” vroeg Amber die voorzichtig dichterbij kwam. “Slecht,” was het 

enige wat Fabian eruit kon brengen. Hij wist wel dat Amber er niks aan kon doen, maar toch 

houdt hij een gedachte in zijn hoofd dat het ook door de alcohol kan komen. Hij wilde het

niet op haar afreageren maar deed het onbewust toch. Amber had dit wel door en zei: “Jij 

denkt ook dat het mijn schuld is hè?” Fabian keek om, hoe kon ze dat nou weten? Appie 

zuchtte en vertelde dat Amber zich schuldig voelde. Fabian had medelijden en vertelde haar 

eerlijk dat ze er toch niks aan kon doen. Hij legde hun uit wat de artsen hadden verteld. Na 

een tijdje wist Appie Amber te overtuigen dat ze weer naar school moesten, alleen Fabian 

wilde nog blijven. En hij bleef er de hele middag en een deel van de avond tot hij een sms 

kreeg dat hij thuis MOEST komen. 

In het Huis Anubis hebben de overige mensen het slechte nieuws ook gehoord. Ze waren 

allemaal geschrokken. Alleen Victor liet geen spoor van emotie zien en zat een beest op te 

zetten in zijn kantoor. Toen Fabian thuiskwam werd hij heel goed opgevangen door iedereen. 

Hij beantwoordde rustig alle vragen, maar wilde het liefst gelijk in bed liggen. Hij zat voor 

zich uit te staren op de bank terwijl de rest om hem heen zat die nog lang niet klaar waren 

met vragen stellen. Vaag hoorde hij de stemmen, maar hij had zijn hoofd alleen maar bij 

Nienke. Eigenlijk wilde hij gelijk weer terug naar Nienke, maar de zuster had ook al gezegd 

dat hij naar huis moest. Daarom wilde hij nu echt naar zijn kamer. Hij wilde opstaan maar op 

dat moment kreeg hij een bord met spaghetti op zijn schoot geduwd. Hij keek omhoog in de 

ogen van Trudie. “Je dacht toch niet dat ik je naar je kamer laat gaan zonder te eten hè?” Ze 

glimlachte en aaide lief over zijn hoofd. Fabian kon eigenlijk geen hap door zijn keel krijgen, 

maar hij wilde Trudie niet teleurstellen. Ze bedoelt het namelijk goed en ze zorgt zo goed 

voor hem. En hij zag dat Trudie het er ook moeilijk mee had. Hij at zijn bord leeg en liep 

daarna naar zijn kamer. De anderen hadden erg met hem te doen. 

De rest van de week ging net zo moeizaam voorbij. Fabian was meer in het ziekenhuis dan op 

school en Meneer van Swieten confronteerde hem hiermee. Hij reageerde er bijna niet op 

want het kon hem allemaal toch niet meer schelen. Meneer van Swieten maakte zich hier 

zorgen om en lichtte zijn ouders in. De ouders van Fabian waren op de hoogte van alles en 

steunden Fabian veel. Zij kenden Nienke best goed want Fabian kwam vaak samen met haar 

bij hun langs. Zij weten hoe belangrijk Nienke voor hem is. Ze deden er alles aan om Fabian 

nog een beetje op te vrolijken maar ze konden niet veel doen. Patricia voelde zich schuldig 

dat ze te druk bezig was met andere dingen, maar ze kon niet anders. Amber was ook niet in 

een al te vrolijke stemming en vond het meer dan terecht dat de andere meisjes ook niet 

meer naar het feest wilden. Het feest dat namelijk vanavond al zou zijn, het is namelijk 

zaterdag. 

Jeroen en Noa liepen samen in de tuin. “Ik kan je niet genoeg zeggen hoe blij ik ben dat je 

meedoet!” zei Noa enthousiast. “Ja, ja, nu weet ik het wel,” zei Jeroen zuchtend. Noa keek 

hem lachend aan. “Je moet nu niet doen alsof je het niet leuk lijkt. Kom op, anders had je 

nooit ‘ja’ gezegd.” “Ik doe dit allemaal voor jou,” antwoordde Jeroen. Noa keek hem lief aan. 

“Maar als je het waagt dit aan iemand te vertellen, dan stop ik meteen!” Noa kon niet 

geloven dat hij dit speciaal voor haar deed. Ze dacht even terug aan de vorige dag. Vlakbij 

school liep ze namelijk een man tegen het lijf. Hij stelde zich voor met de naam: Robert. Hij

gaf haar complimenten over haar uiterlijk en vertelde dat hij precies zo’n soort Egyptisch 

uiterlijk zocht. Ze had toen gevraagd waarvoor en hij vertelde dat het voor een 

stijldanswedstrijd is. Ze had toen een beetje raar gereageerd, omdat ze nooit heeft gedanst. 

Hij vertelde dat hij mensen heeft ingehuurd die twee keer per week gratis danslessen geven 

voor meisjes met een soortgelijk uiterlijk als Noa en een partner met donker haar. Hij werkt 

namelijk voor zijn baas die daarmee een record wil halen in het Wereldrecordboek, waar hij 

bekend mee wil worden. Er vallen ook geldprijzen te winnen en dus ook gratis danservaring. 

Noa was helemaal enthousiast geworden, maar ze moest wel een partner vinden. Ze wilde 

perse met Jeroen, anders wilde ze het niet. Daarom kreeg ze een paar dagen bedenktijd. 

Jeroen had haar eerst keihard uitgelachen en vond het een dom idee. Nadat ze vertelde over 

de geldprijzen twijfelde hij nog, maar ze heeft hem nu uiteindelijk weten te overtuigen door 

lang te zeuren. Jeroen ziet zichzelf alleen nog niet dansen en wil dan ook absoluut niet dat 

iemand het weet. Noa glimlachte. Ze pakte hem vast en zoende hem vol op zijn mond. Op 

dat moment kwam Fabian vanachter de schutting vandaan. Hij zag Jeroen en Noa en zij 

zorgden ervoor dat zijn gemis naar Nienke er extra werd in gewreven. Ineens zag Jeroen 

Fabian staan. “Hee Fabian!” Jeroen voelde zich een beetje ongemakkelijk. Hij stond hier met 

zijn vriendin terwijl de vriendin van Fabian in coma ligt. En waarom moest hij hen nu net zo 

aantreffen? Hij merkte dat hij medelijden had met Fabian. Hij moest er namelijk niet aan 

denken dat Noa daar zou liggen. Fabian knikte vriendelijk en liep verder. “Gaat het?” Fabian 

draaide zich even om en knikte. “Kom je uit het ziekenhuis?” was Noa’s onnozele vraag. Zelf 

had ze ook door dat die vraag een beetje onnozel was en vroeg snel verder: “ Hoe gaat het 

met haar?” Fabian keek naar omlaag en zei: “Nog steeds hetzelfde. Ze ligt nog steeds aan de 

beademing.” Hij wilde er niet verder over vertellen dus draaide hij zich om en liep naar 

binnen. 

Amber zat in de woonkamer een beetje te internetten op de computer. Ze ergerde zich aan 

Appie die op de bank een moppenboekje aan het lezen was en constant in de lach schoot. Ze 

zat eigenlijk een beetje naar haar muis te kijken die ze doelloos van de ene kant van het 

beeldscherm naar het andere schoof. Ze bedacht zich wat ze nu moest gaan doen. Als ze zich 

verveelde kon Nienke altijd wel wat leuks voor haar verzinnen. Of ze gingen samen leuke 

dingen doen. Amber had door dat ze Nienke heel erg miste. Opeens verscheen er een 

venstertje rechtsonder in beeld. Amber schoot rechtop toen er stond dat ze een e-mailbericht 

had ontvangen van Jochem Petersen. Ze kon haar ogen niet geloven. Dit was toch dé 

Jochem? Ze opende snel haar e-mail en zag dat Jochem haar heeft toegevoegd op hyves. 

Amber kreeg een glimlach op haar gezicht. Meteen accepteerde ze hem als vriend en bekeek 

vol bewondering zijn hyves pagina. Ze had er nooit verwacht dat hij hyves had. Ze heeft er 

ook niet aan gedacht, anders had ze hem allang opgezocht. Opeens kreeg ze een bericht in 

beeld. ‘Jochem zegt: Hoi Amber!’ stond er in het venster. Ze kon het niet geloven: Ze was met 

hem aan het chatten! ‘Hai Jochem. Alles goed?’ typte ze terug. Ze wachtte hoopvol op 

antwoord. ‘Ja, alles gaat goed. En hoe gaat het met jou?’ kreeg ze terug. ‘Prima’ stuurde ze 

terug. Ze loog een beetje, want zo prima ging het eigenlijk niet. Maar volgens haar kan je niet 

tegen een jongen/man zeggen dat het niet zo goed gaat. ‘Weet je het zeker? Het lijkt me best

zwaar als je beste vriendin in het ziekenhuis ligt. Hoe is het nu met Nienke?’ Amber typte haar 

verhaal: ‘Nog steeds hetzelfde. Ze reageert op niks en we snappen niet hoe dat komt. Ze wordt 

goed in de gaten gehouden, maar het is nu alleen maar afwachten. Wachten op dat ze wakker 

wordt.’ Jochem stuurde terug: ‘Dus je hebt geen idee hoe het gekomen is? En de artsen? 

Hebben die geen vermoeden?’ Amber was druk bezig om terug te typen, maar ineens werd ze 

bij haar schouders gepakt en gilde het hele huis bij elkaar. Ze keek om en zag Appie 

helemaal in de slappe lach liggen. “Appie!!” schreeuwde ze. “Goeie hè!” lachte hij. Hij stopte 

met lachen toen hij Jochem Petersen zag staan. “Wat ben jij aan het doen?” vroeg hij terwijl 

hij het gesprek probeerde te lezen. Amber legde snel haar handen en armen voor het 

beeldscherm: “Niks, ga weg!” Appie’s mond viel open: “Chat jij met onze geschiedenisleraar?” 

Amber had niet verwacht dat Appie dat zo snel door zou hebben, maar antwoordde wel 

eerlijk: “Ja, en?” Appie snapte er niks van: “Wat moet hij van je?” Amber fronste haar 

wenkbrauwen: “Niks, hij vraagt gewoon over Nienke en we praten verder. Maar daar heb jij 

niks mee nodig, dus ga nou maar!” Appie bemoeide zich er verder niet mee en liep naar zijn 

kamer. Amber typte weer verder. ‘Nee, niemand.’ Ze had verder niet echt zin om een heel 

verhaal te vertellen over wat de artsen allemaal zeiden en liet het maar zo. ‘Oké, dat is 

vervelend’ was Jochem’s antwoord. Amber bedacht wat ze verder tegen hem wilde zeggen, 

maar ze kreeg op dat moment weer een bericht: ‘Ik weet dat het ten strengste verboden is, 

maar ik kan het niet laten om het te vragen’. Amber snapte niet wat hij bedoelde, maar ze 

hoopte wel iets. ‘Zullen wij misschien samen wat leuks doen volgende week?’ Amber’s mond 

viel open en kon haar ogen niet geloven. Hij wilde iets met haar afspreken! Ze kon nog net 

voorkomen dat ze hardop begon te gillen. Ze wilde niet te enthousiast reageren dus typte 

terug: ‘Ja, lijkt me leuk!’ Ze wachtte vol spanning op zijn antwoord. ‘Oké, leuk! Ik moet nu heel 

snel gaan, maar zullen we de volgende keer afspreken wat we gaan doen en wanneer?’ was 

Jochem’s vraag. ‘Ja is goed’ typte Amber terug. Jochem was offline en Amber sloot de 

computer af. Ze was helemaal aan het stuiteren en rende vrolijk naar boven. 

Fabian lag op zijn bed te leren voor een proefwerk. Hij las de zinnen uit het boek wel één 

voor één door maar nam totaal niet in zich op van wat er stond. Hij zat ondertussen heel 

ergens anders met zijn hoofd. Plotseling werd er op de deur geklopt. “Binnen” zei Fabian. De 

deur ging open en Jeroen en Noa verschenen om de hoek van de deur. Zij waren wel de 

laatste personen die Fabian had verwacht, omdat zij eigenlijk alleen maar oog voor elkaar 

hebben. Natuurlijk hebben ze hem wel even gesteund, maar meer dan dat ook niet. “Mogen 

we even gaan zitten?” vroeg Jeroen. Fabian knikte, omdat hij erg benieuwd was wat er ging 

komen. Hij had door dat Jeroen een beetje geduwd werd door Noa. Ze gingen aan het einde 

van Fabian’s bed zitten en Jeroen begon aarzelend te praten. “We.. we komen even zeggen 

dat..” Jeroen stopte zijn zin even en keek naar Noa. “Dat we er voor je zijn,” vulde Noa hem 

aan. Fabian had dit totaal niet verwacht en glimlachte lief. “We weten ook dat het de laatste 

tijd niet het geval was en dat spijt ons. We zien namelijk hoe moeilijk je het hebt.” Fabian’s 

glimlach werd nog groter. Hij was erg blij met de vrienden in dit huis. “Dank jullie wel” zei hij. 

Noa keek Jeroen indringend aan. “Ja, ik vind het echt erg voor je. Ik moet er namelijk niet aan 

denken als mijn vriendin daar lag.” Fabian schrok een beetje en zag dat Noa Jeroen een tik

gaf. Noa probeerde het goed te maken door te zeggen: “Dus als je wat nodig hebt of wilt 

praten, dan kan je altijd bij ons terecht.” Ze stond op en trok Jeroen mee. Fabian knikte 

dankbaar. Noa en Jeroen verdwenen door de deur. Fabian zuchtte en probeerde weer verder 

te leren. Even later werd er weer op de deur geklopt, maar voordat Fabian kon antwoorden 

werd de deur al opengedaan. Amber, Appie en Patricia kwamen binnen. “Clubvergadering” 

zei Appie tegen Fabian. Fabian keek verbaasd en legde zijn boek weg. “Clubvergadering? We 

hebben geen club meer,” zei hij. “Appie denkt dat het nog niet afgelopen is met de club,” 

vertelde Amber. “Hoezo denk je dat?” vroeg Fabian en hij keek Appie serieus aan. Hij ging op 

de rand van zijn bed zitten terwijl de rest plaats nam op Mick zijn bed. Appie begon 

aarzelend te vertellen: “Nou, ik denk.” Hij zuchtte even. “Ik denk dat we met nog een vloek te 

maken hebben.” De rest keek hem niet-begrijpend aan. “Ja, hoe verklaar je dan wat Nienke 

heeft? Er is vast nog een vloek die we moeten opheffen waardoor Nienke echt helemaal weer 

beter wordt.” Hij zag de anderen twijfelen. Fabian heeft altijd gezegd dat hij niet in een vloek 

wilde geloven en sprak hem ook nu weer tegen: “Appie, Nienke heeft door één of andere 

reden een terugval gehad. Dat komt omdat het gif nog steeds in haar lichaam zit. Dit heeft 

niets met een vloek te maken.” “Maar, het zou toch kunnen?” probeerde Amber hem te 

overtuigen. “Nee het kan niet!” zei Fabian nu nog wat gefrustreerder. “We hebben alles 

afgerond, oké! Niets wijst erop dat we nog niet klaar zijn.” Hij keek de anderen boos aan. 

Ergens wist hij ook wel dat er een kans was dat ze gelijk hadden, maar hij wilde er niks van 

weten. Ze hadden de graal terug naar de tombe gebracht en dat was wat moest gebeuren. 

Patricia probeerde het ook eens: “Maar je wilt toch ook dat Nienke wakker wordt? Als wij 

daar nou voor kunnen zorgen?” Nou knapte er iets in Fabian. Hij stond op en bracht er 

zonder controle over te hebben allemaal woorden uit: “Wat denk je nou zelf? Dat ik niet wil 

dat Nienke weer wakker wordt? Kom op! Ik wil niets liever! Ik kan nergens anders meer aan 

denken, ik heb nergens meer concentratie voor, ik slaap zowat niet eens meer! Ik heb niet 

eens zin om een boek te lezen, nou dat is heel wat voor mij hoor. En dan ga je aan mij vragen 

of ik wil dat Nienke wakker wordt?” De anderen schrokken van zijn boze reactie en konden 

niets meer uitbrengen. Er sprongen tranen in Fabian’s ogen. Hij plofte neer op zijn bed en 

legde zijn hoofd in zijn handen. Patricia liep naar hem toe knielde bij hem neer en legde haar 

arm om hem heen. “Sorry Faab.” Maar Fabian wilde alleen zijn en duwde haar arm weer weg. 

“Willen jullie alsjeblieft weg gaan? Sorry” zuchtte hij. De rest liep de kamer rustig uit en 

Fabian legde zich neer op zijn bed. Hij piekerde over alles en nog wat, maar doordat hij zo 

oververmoeid was viel hij vreemd genoeg toch in slaap. 

Mick kwam binnen nadat hij flink gesport had. Op dat moment kwam Joyce net de trap af 

met een wasmand in haar handen. Ze groette Mick vriendelijk en liep het washok in. Mick 

had genoeg moed bij elkaar verzameld om haar achterna te gaan. Joyce was druk bezig haar 

was op te ruimen toen Mick haar nog een keer groette. “Hoi,” zei hij verlegen. Joyce schrok 

een beetje want ze had niet door dat hij haar achterna was gelopen. “Hee,” zei ze lachend. 

Eventjes was het stil. Joyce zag hoe Mick zijn gezicht betrok. Hij begon stotterend te praten. 

“Zou je het leuk vinden om met mij,” hij stopte even met zijn zin en keek een beetje angstig. 

Joyce trok haar wenkbrauwen en zag dat Mick een beetje trilde. “Hee gaat het wel?” ze liep

naar hem toe en pakte, zonder dat ze erover nadacht, zijn handen. Mick wilde gewoon zijn 

stoere gedrag terug en probeerde er alles aan te doen. Hij keek in Joyce haar ogen en 

verzamelde nog meer moed bij elkaar. “Zou je het leuk vinden om met mij uiteten te gaan?” 

Joyce kreeg een glimlach op haar gezicht. “Ja, heel graag,” zei ze verlegen. Mick voelde een 

enorme opluchting en tegelijkertijd bonkte zijn hart nog sneller. Op één of andere manier 

kon hij niet nadenken en boog zich iets meer naar Joyce. Zijn lippen raakten die van haar en 

zij zoende hem terug. Ze voelden vlinders in hun buik en leken van de wereld, totdat de deur 

werd opengedaan. “Hier is mijn was!” klonk Patricia’s stem. Mick en Joyce schrokken en 

keken naar de deuropening waar een geschokte Patricia met open mond stond te kijken. 

Daarna keek ze verward en lachte tegelijkertijd. Mick en Joyce wisten niks uit te brengen en 

hun hoofden kleurden. Mick wist niet hoe snel hij weg moest komen. Patricia wilde 

voorkomen dat Joyce ook wegliep en hoorde haar helemaal uit. Patricia was erg blij voor 

Joyce en omhelsde haar. 

Fabian schrok wakker en had ineens door dat hij in slaap was gevallen. Hij keek op zijn klok: 

‘Al 18 uur,’ dacht hij en hij stond op en trok zijn jas aan. Hij liep zijn kamer uit op weg naar de 

deur. “Waar ga jij zo snel heen?” klonk een stem achter hem. Hij draaide zich om en keek 

recht in de ogen van Trudie. “Ik ga naar Nienke.” “Het bezoekuur is allang afgelopen, en jij 

moet nu gaan eten.” Ze trok Fabian mee naar de eettafel waar de rest al aan tafel zat. Fabian 

kon niks tegen Trudie inbrengen en besloot gelijk na het eten te gaan. Hij ving niks op van de 

gesprekken die werden gevoerd onder het eten. Niet dat het zo belangrijk was, want Amber 

was natuurlijk weer vol lof aan het vertellen over ‘haar’ Jochem. Ze vertelde niet dat ze 

binnenkort een date met hem heeft, maar wel dat ze zeker wist dat hij haar ook leuk vindt en 

dat ze het perfecte koppel zijn. Iedereen had eigenlijk allang genoeg van haar verhalen, maar 

toen Appie vieze verhalen begon te vertellen verlangden ze eigenlijk wel weer terug naar het 

verhaal van Amber. Fabian had zijn eten op en vroeg Trudie of hij mocht gaan. Trudie wilde 

Fabian niet tegenhouden en liet hem gaan, wat had ze een medelijden met hem. 

Toen Fabian in de kamer van Nienke was gekomen was hij een beetje teleurgesteld omdat ze 

er nog net zo bij lag. Hij hoopte toch altijd stiekem dat ze wakker was wanneer hij binnen zou 

komen. Hij werd nog steeds een beetje bang van alle apparaten om haar heen. Ze lag nog 

steeds aan de beademing en vooral daardoor wist Fabian dat het nog steeds erg slecht met 

haar ging. De dokter had gezegd dat ze heel zwak ademhaalde, waardoor ze niet genoeg 

zuurstof binnen zou krijgen. Hij liep naar het bed en ging op de rand zitten. Met zijn 

linkerhand pakte hij haar hand en met zijn rechterhand aaide hij over haar hoofd. “Het komt 

goed,” zei hij zacht. De dokter zei dat ze hem waarschijnlijk wel zou horen en daarom praatte 

Fabian vaak tegen haar. “Jij bent straks gewoon weer beter en dan gaan we alle leuke dingen 

doen die jij graag wilt doen!” Het was even stil. “Je wilde toch nog zo graag samen op 

vakantie naar Spanje? Dan gaan we dat doen!” Fabian probeerde zich voor te stellen hoe het 

zou zijn als zij daar samen waren, maar het wilde niet echt lukken. Hij kon het gewoon niet. 

Niet nu hij haar zo zag liggen. Tranen sprongen weer in zijn ogen. Hij heeft zich nog nooit 

van zijn leven zo gevoeld, zo verdrietig en bang tegelijkertijd. Hij boog zich voorover en gaf

een lange kus op haar wang. Daarna keek hij haar lang aan. Hij had het gevoel dat ze elk 

moment haar ogen open kon doen. Plotseling voelde hij haar hand. Haar hand kneep één 

seconde zachtjes in de zijne. Hij schrok en keek met open mond naar zijn hand. Dit had hij 

zeker weten niet gedroomd, dacht hij. “Nienke!?” zei hij met een blij gezicht. Hij tikte zachtjes 

op haar wang. “Nienke!” riep hij wat harder. Hij kneep nu in haar hand in de hoop dat ze het 

weer terug zou doen. “Dokter!” riep hij hard. Er kwam een dokter aan en vroeg wat er aan de 

hand was. “Ze kneep me!” zei hij opgewonden. De dokter keek hem twijfelend aan. “Ze kneep 

net in mijn hand!” zei Fabian nog een keer. De dokter maakte een gebaar dat Fabian op 

moest staan. Hij scheen een paar keer lichtjes in Nienke’s ogen. “En?” vroeg Fabian hoopvol. 

De dokter draaide zich om en Fabian voelde een kleine opluchting toen hij een glimlach van 

de dokter zag. “Haar pupilreflex is beter geworden,” zei hij. De dokter draaide zich weer om 

en bestudeerde Nienke nog even. Na even zei de dokter: “Ik haal er even een andere arts bij 

om te bepalen of ze van de beademing af mag.” Fabian kon zijn oren niet geloven. Hij had 

weer meer hoop in dat het allemaal echt goed zou komen. Hij liep naar haar toe en legde 

beide handen op haar wangen. “Je bent zo sterk! Ik ben trots op je!” Na een tijdje kwam de 

dokter terug met een andere man erbij. Fabian moest even in de hal wachten. Duizenden 

gedachten gingen door zijn hoofd. ‘Zou ze binnenkort weer wakker worden? Heeft Appie 

helemaal ongelijk met zijn vloek? Is het gif nog steeds in haar lichaam of niet? Zou Nienke 

helemaal weer de oude worden? Hoe zit het met haar geheugen?’ Fabian merkte dat hij veel 

te snel van stapel liep. Hij weet niet eens zeker of ze wel van de beademing mag en ook niet 

hoever ze nu vooruit is gegaan. De doktoren kwamen de deur uit en keken Fabian aan. “Ze is 

van de beademing af,” zei de dokter rustig. Een vlaag van opluchting ging door Fabian’s 

lichaam heen. “En nu?” vroeg Fabian. “Het betekent dus dat ze weer zelfstandig kan 

ademhalen. Haar pupilreflex is ook verbeterd en dat betekent dat ze weer reageert op een 

aantal impulsen. Ze reageerde dus ook op jou, aangezien ze in je hand kneep.” Fabian kreeg 

een kleine glimlach op zijn gezicht. “Morgenochtend gaan we nog een aantal testjes met 

haar doen om te kijken waar ze allemaal op reageert, want daar is het nu te laat voor.” Fabian 

knikte begrijpelijk: “Kan ik er morgenochtend bij zijn?” Hij wist wel dat hij morgenochtend 

een belangrijk proefwerk had, maar dit vond hij veel belangrijker.” De doktoren overlegden 

even met elkaar en vonden het wel een goed idee om Fabian bij de testjes de betrekken. 

“Kan jij hier dan morgen om 8 uur zijn?” Fabian knikte hevig zijn hoofd. “Prima. Dan lijkt het 

mij nu een goed idee als je naar huis gaat, of niet?” Fabian wilde eigenlijk niet, maar wis wel 

dat hij nu moest gaan. Toen de doktoren zich omdraaiden had hij nog één vraag. “Wacht 

even. Het is nu de eerste nacht dat ze zonder beademing ligt. Is dat niet gevaarlijk?” De 

dokter vertelde dat ze goed in de gaten wordt gehouden en dat het niet gevaarlijk is. Dat 

stelde Fabian gerust en hij fietste eindelijk een keer met een vrolijk gevoel naar huis. 

In Het Huis Anubis hadden de andere bewoners besloten om een film te kijken. De film was 

alleen interessantere voor de jongens. Noa lag dicht tegen Jeroen aan met haar hoofd op zijn 

borst te slapen. Amber zat een beetje haar nagels te vijlen en Joyce en Patricia waren aan het 

kletsen. Hun gesprek werd alleen telkens verstoord door Appie die aldoor zei dat ze stil 

moesten zijn. Jeroen keek naar Noa en aaide over haar hoofd. Hij was heel blij met haar. Hij

kon zich niet voorstellen wat hij zonder haar moest. Toen dacht hij aan Fabian. Hij merkte dat 

hij nog nooit zoveel medelijden met iemand had gehad, maar toch kon hij dat niet uiten. Hij 

wist eigenlijk niet waarom, heeft hij dat nooit geleerd? De film was afgelopen en Patricia en 

Joyce stonden zuchtend op. “Nou, dit was echt de leukste film die ik ooit gezien heb,” zei 

Patricia sarcastisch. “Dat we het volgehouden hebben!” zei Joyce erachteraan. Ze liepen de 

gang in en op dat moment kwam Fabian binnen. “Hee!” zei hij opgewekt. Patricia en Joyce 

keken elkaar verbaasd aan. Zo opgewekt hebben ze hem de laatste tijd nooit meer gezien. 

“Het gaat weer wat beter met Nienke!” zei hij enthousiast. “Wat? Echt?!” riepen ze tegelijk en 

namen Fabian mee de woonkamer in. Hij vertelde alles wat er was gebeurd en de rest bleef 

aandachtig luisteren. Ook vertelde hij over de testjes de volgende morgen en dat hij moest 

spijbelen. De anderen begrepen het en hielden hun mond tegen de leraren. Ze waren 

allemaal blij en hoopten dat het steeds beter met Nienke zou gaan. 

De volgende morgen ging de rest naar school terwijl Fabian allang in het ziekenhuis was. Hij 

was wel zenuwachtig maar de testjes verliepen goed. Ze reageerde op meer dan de helft van 

de impulsen en dat was een goed teken zei de dokter. Hij kon niet met zekerheid zeggen 

wanneer ze uit haar coma zal ontwaken. Hij had gezegd dat het ook nog jaren kan duren, 

maar de kans dat ze sneller zou ontwaken is er nu wel groter op geworden. Hij wist ook niet 

hoe ze uit haar coma zou ontwaken. Fabian wist niet wat hij daarmee bedoelde en hij legde 

uit dat er een kans zou zijn dat ze hem niet meer zou herkennen. Fabian versteende zowat 

van die gedachte, daar moest hij niet aan denken. Aan de andere kant is nu het belangrijkste 

dat ze weer wakker wordt. Hij bleef de hele ochtend en middag nog bij Nienke. Zijn ouders 

zijn ook nog langs geweest en hij was blij met die steun. Ze heeft nog een paar keer in zijn 

hand geknepen en daar kreeg hij een heel blij gevoel door. 

De rest van de dag ging snel voorbij. De andere bewoners waren blij dat ze het moeilijke 

proefwerk achter de rug hadden. Trudie had als beloning van iedereen hun harde werken 

lekkere patat gemaakt en daar genoten ze van. Fabian had zijn verhaal aan tafel verteld en 

beantwoordde alle vragen. Ze waren blij dat Fabian weer wat opgewekter was, want ze 

konden hem de laatste tijd echt helemaal niet meer opvrolijken. Trudie had Fabian duidelijk 

gemaakt dat hij de volgende dag wel naar school moest gaan. Fabian was het daar wel mee 

eens en had nu ook meer concentratievermogen. De avond liep snel voorbij en het was al 

snel stil in Het Huis Anubis. 

De volgende dag hadden ze na de tweede pauze Nederlands. Ze kregen de opdracht om een 

betoog (een overtuigende tekst) te schrijven over een eigen gekozen onderwerp. Fabian 

dacht na over een onderwerp. Hij wilde iets over mensen in een coma schrijven, maar hij wist 

niet wat. Amber schreef over dat Mode de Wet is en schreef er op los. Appie schreef 

natuurlijk weer iets over horror en Jeroen over geld. Ze waren allemaal zo druk bezig dat ze 

niet door hadden dat de deur werd opengedaan door meneer van Swieten. “Mag ik even 

storen?” zei hij terwijl hij zoekend rond keek. Fabian keek richting van Swieten die hem 

serieus aankeek. “Wil jij even met mij meekomen?” zei hij tegen Fabian. Fabian schrok,

waarom? “Het gaat over Nienke,” zei hij rustig. Fabian voelde zijn hart overslaan en slikte 

even. Hij bleef even verstijfd naar hem kijken en stond op toen van Swieten hem nog een 

keer wenkte te komen. Gedachten stroomden door zijn hoofd. “Wat is er met Nienke?” vroeg 

hij ernstig… 

Hoofdstuk 7 – Vreemd gedrag 

Fabian keek van Swieten met een bang gezicht aan waarna van Swieten zijn hand op Fabian’s 

schouder legde. Van Swieten begon te glimlachen. “Kijk niet zo ernstig” zei van Swieten. “Het 

is juist goed nieuws. Ik kreeg net telefoon uit het ziekenhuis dat Nienke is ontwaakt uit haar 

coma!” Fabian kreeg een rilling door zijn hele lichaam. Opeens veranderde zijn gezicht van 

ernstig naar heel blij. Hij kon zijn oren niet geloven en stond verbijsterd naar meneer van 

Swieten te kijken. “Wat?” kon hij nog net uitbrengen. Van Swieten was ook erg blij door het 

goede nieuws en pakte Fabian bij beide schouders vast. “Ze is wakker Fabian!” Hij wist hoe 

moeilijk Fabian het de laatste tijd had en was blij om dit goede nieuws aan hem te vertellen. 

“Ik kan het niet geloven,” zei Fabian zacht. “Je mag nu naar haar toe Fabian, jij alleen.” Fabian 

keek van Swieten verast aan. Normaal is van Swieten altijd zo streng en had dat nooit 

gemogen. Fabian keek hem dankbaar aan en rende de klas in om zijn spullen te pakken. “Ze 

is wakker!” riep hij enthousiast naar de rest van het Anubis huis. De anderen keken hem met 

open mond aan en begonnen enthousiast te vragen en te praten. “Silecium!” riep van 

Swieten. “Nienke is inderdaad ontwaakt uit haar coma en Fabian mag er nu alleen heen. Hij 

houdt jullie wel op de hoogte, toch Fabian?” Fabian knikte en maakte toen een gebaar dat hij 

wegging en rende de klas uit. “Sorry voor het storen van uw les,” zei meneer van Swieten 

tegen mevrouw van Swieten/Engelen. “Nou die is eindelijk ook weer wat vrolijker,” zei Jeroen 

lachend tegen Noa. “Ongelofelijk toch? Ik ben echt blij voor hem!” Jeroen knikte. “We kunnen 

helaas na schooltijd niet langs hè,” zei Noa. Jeroen dacht na en begon daarna te glimlachen. 

“Nou, we kunnen toch best even gaan?” Noa gaf hem een tik. “Ik heb je heus wel door hoor. 

Nee, we gaan gewoon naar de dansles.” Na schooltijd hadden ze hun eerste dansles. Noa 

had de man opgebeld en gezegd dat ze meededen waardoor de man helemaal begon te 

juichen aan de telefoon. Jeroen zuchtte: “Vooruit dan maar.” Noa keek blij en gaf hem een 

kus op zijn wang. “We kunnen ook vanavond nog langs Nienke gaan.” Amber was ook 

helemaal blij dat haar beste vriendin weer wakker was en daardoor had ze helemaal geen 

inspiratie meer voor haar betoog. Ze heeft nog geprobeerd om ook weg te mogen, maar dat 

ging helaas niet door. 

Fabian fietste als een gek naar het ziekenhuis. Hij kon niet wachten om weer bij Nienke te 

zijn. Daarom zette hij zijn fiets zo dicht mogelijk bij de ingang en rende naar binnen. Toen hij 

bij haar kamerdeur was en de deur opendeed bleef hij plotseling staan. Hij schrok omdat hij 

Nienke anders dacht aan te treffen. Ze lag namelijk nog steeds met haar ogen dicht en had 

nu een zuurstofmasker op. Hij keek achterom en zag de dokter naar hem toe lopen. “Fabian!” 

riep de dokter. Toen hij vlakbij was zei Fabian: “Wat is dit? Ze was toch wakker? En waarom

heeft ze een zuurstofmasker op?” Hij keek erg verward. “Rustig,” begon de dokter. “Ze is 

ontwaakt uit haar coma en ze kwam even bij. Maar ze is heel moe en slaapt nu. En we 

hebben haar een zuurstofmasker omgedaan omdat ze erg benauwd is.” Fabian was weer 

gerustgesteld. Hij dacht dat van Swieten het misschien verkeerd begrepen had, wat wel heel 

stom zou zijn. “Weet jij of ze ooit ademhalingsproblemen heeft gehad, vroeger 

bijvoorbeeld?” vroeg de dokter serieus. Fabian dacht na en schudde daarna zijn hoofd. Hij 

heeft Nienke er nog nooit over gehoord in ieder geval. De arts keek bedenkelijk. “Hoe is het 

verder met haar? Ik bedoel, over de schade waar u het een keer over had?” Fabian wist dat er 

een kans zou zijn dat ze een nog groter deel van haar geheugen kwijt zou zijn of dat ze zelfs 

haar vrienden niet meer zou herkennen. “Daar kunnen we nu nog niet heel veel over zeggen. 

We denken dat ze geen ernstige schade heeft opgelopen, ook omdat ze nog naar jou vroeg.” 

Fabian smolt toen hij dat hoorde. De dokter zei Fabian gedag omdat hij snel door moest. 

Fabian sloot de deur achter zich en ging aan de rand van Nienke’s bed zitten. Het zag er 

precies hetzelfde uit als alle andere dagen, maar het voelde nu wel anders. ‘Ze slaapt nu 

alleen,’ dacht Fabian. Hij kon haar gewoon wakker maken, maar dat wilde hij niet. Ze had 

haar rust hard nodig. Na een paar uur zag hij haar ogen knipperen en hij keek hoopvol naar 

Nienke. Haar ogen openden langzaam en draaide haar hoofd naar Fabian toen ze hem zag. 

“Hee,” zei Fabian lief terwijl hij over haar arm aaide. Nienke wilde wat zeggen maar het kwam 

er niet uit. Ze reikte haar hand naar haar zuurstofmasker en haalde het van haar mond af. 

“Fabian,” zei ze zacht. Er rolde een traan over haar wang die Fabian vervolgens wegveegde. 

Hij pakte een glas met water dat op het kastje naast haar stond en gaf haar wat water. 

“Rustig,” zei hij zacht toen Nienke begon te snikken. Ze legde haar armen om Fabian’s nek 

waarna ze hem naar zich toe trok om hem vervolgens te knuffelen. Toen Fabian hoorde hoe 

benauwd ze was, pakte hij snel het zuurstofmasker. Hij gaf een kus op haar mond en deed 

vervolgens het zuurstofmasker weer bij haar om. Maar Nienke haalde het weer weg en vroeg: 

“Hoe kan het dat ik hier weer ben?” “Je hebt een terugval gehad op één of andere manier,” 

vertelde Fabian rustig. Hij wilde eigenlijk vragen of ze nog iets wist maar was doodsbang dat 

het weer mis zou gaan. Toen zag hij dat ze een beetje in paniek raakte. “In de les,” begon ze. 

“Ik werd ineens niet goed.” Ze slikte even: “Zomaar..” Ze ademde moeilijk. Fabian pakte haar 

handen: “Rustig Nienke..” Hij zette weer het zuurstofmasker op haar mond en aaide over haar 

hoofd. “Het komt allemaal weer goed, ga nu maar weer slapen.” Nienke was erg moe en had 

niet de kracht meer om met Fabian te praten. Fabian was allang blij dat hij Nienke even 

gesproken had, maar zag tegelijkertijd dat ze goed in de gaten gehouden moest worden. Die 

middag na school waren Amber, Appie, Joyce, Patricia en Mick nog langsgekomen. Nienke 

was nog even bijgekomen, maar haar ogen vielen al snel weer dicht. Iedereen werd al snel 

weer weggestuurd omdat het te druk was volgens de dokter. In de avond zijn Noa, Jeroen en 

Trudie ook nog langs geweest waarna ze Fabian weer mee terug namen. 

De dagen erna ging het steeds iets beter met Nienke. Ze had geen zuurstofmasker meer 

nodig en ze heeft zelfs met Fabian een rondje door het ziekenhuis gelopen. Maar omdat ze 

nog wel erg moe was kon ze dit niet lang volhouden. Fabian was zo vaak in het ziekenhuis 

waardoor hij erg veel miste van school. Zijn ouders hebben hem weten te overtuigen

waardoor hij toch weer de lessen volgde. 

Jeroen en Noa gingen die week erna naar hun tweede dansles. Noa trok Jeroen weer met 

tegenzin naar binnen. De eerste les hadden ze wat basisoefeningen geleerd wat Jeroen totaal 

onzin vond. Hij kreeg daarom ook gelijk een soort van ruzie met de vrouwelijke leider Maria. 

“Ik hoop dat dat mens er vandaag niet is,” klaagde Jeroen. Noa gaf Jeroen een por zodat 

Jeroen wist dat hij zijn mond moest houden. Maria kwam er namelijk net aanlopen. “Aaah, 

Noa,” zei Maria enthousiast toen ze Noa aankeek. “.. en Jeroen,” zei ze wat minder 

enthousiast. “Doen jullie dit maar aan.” Ze gaf Noa een rood katoenen jurkje met 

dansschoenen en Jeroen een zwart joggingpak ook met dansschoenen. Jeroen keek met vol 

afschuw naar die kleren. “Vriendelijk bedankt!” zei hij sarcastisch waardoor Noa hem 

wegduwde naar de kleedkamers. “Dat mens spoort echt niet,” zei Jeroen tegen Noa. Noa 

zuchtte: “Dat heb je al duizend keer gezegd. Probeer er gewoon wat van te maken.” Jeroen 

zuchtte en liet zich door Noa de jongenskleedkamer induwen. “Tot zo hè?!” Noa glimlachte 

en liep toen weg. Een poosje later stonden ze aangekleed in een oefenzaal. Er waren een stuk 

of 10 dansparen. Eerst moesten ze de leraar en lerares een aantal keer nadoen. Daarna ging 

de muziek aan en moesten ze allemaal basispassen samen op dat nummer doen. Behalve een 

aantal conflicten tussen Jeroen en de lerares vond Noa het gedrag van Jeroen best 

meevallen. Hij had vast door dat Noa het echt zat was. Eerst dacht ze dat het zijn bedoeling 

was zodat Noa ermee wilde stoppen. Niet dat ze dat liet gebeuren, maar deze dag viel haar 

echt mee. 

Ondertussen was het doodstil in het Huis Anubis. De rest was er namelijk ook niet: Fabian 

was natuurlijk bij Nienke in het ziekenhuis, Mick was naar een vriend gegaan om te sporten, 

Amber had zich door een meisje uit haar klas in de verleiding laten brengen om te winkelen 

en Appie moest nablijven omdat hij een brugpieper twee lesuren in de wc’s had opgesloten. 

Ook Trudie was weg, zij had namelijk een dag vrij. Zelfs Victor was weg om inkopen te doen 

voor zijn geheimzinnige experimenten. Joyce zat met Robbie te vergaderen over de 

schookrant. Patricia hoorde daar ook bij te zijn, maar waar die uithing: ze had geen idee… 

De rust in het huis werd al snel verstoord doordat Patricia het huis binnen kwam stormen. Ze 

was helemaal buiten adem en de tranen liepen over haar wangen. Ze richtte haar ogen op de 

kelderdeur. Zonder er bij na te denken stormde ze ook de kelder in, naar de geheime kamer. 

Ze hoopte iets zinnigs te vinden. Ze had een hele mand vol gereedschap mee: zaklampen, 

UV-licht, een hamer, schroevendraaiers en nog een aantal spullen. De hele middag bleef ze 

haar zoektocht voort zetten. Waar ze naar zocht? Ze had geen idee. Vorige keer had ze een 

boek gevonden in de geheime kamer die ze mee had genomen, maar vandaag was het 

hopeloos. Ze verliet huilend de kelder en toen ze doorhad dat er al een aantal mensen weer 

thuis waren, rende ze naar haar kamer. Joyce en Robbie zaten in de woonkamer en zagen 

Patricia op de trap rennen. Joyce wilde opstaan maar Robbie hield haar tegen. “Ik ga wel,” zei 

hij en liep naar boven. Joyce en Robbie hadden wel even vergaderd maar toen Patricia weg 

bleef en ze haar telefoon ook niet opnam, besloten ze maar naar het huis te gaan. Robbie 

liep zonder te kloppen de kamer van Joyce en Patricia binnen. Hij zag Patricia op haar bed

liggen met de kussen tegen haar buik aangedrukt. Toen hij zag dat ze aan het huilen was liep 

hij snel naar haar toe en ging op de rand van haar bed zitten. “Hee, wat is er?” vroeg hij 

bezorgd. Patricia probeerde onopvallend haar tranen weg te vegen, maar ze had door dat 

dat toch geen zin had. “Niks,” zei ze stellig. Robbie zuchtte, hij kende die koppigheid van haar 

wel. “Waar was je vanmiddag?” Patricia dacht na: “Ik voelde me niet zo lekker” loog ze. “Maar, 

waarom heb je dan niet even gebeld? Of je telefoon opgenomen? Joyce en ik hebben je echt 

heel vaak gebeld.” Patricia zuchtte: “Heb ik niet aan gedacht en mijn telefoon stond op stil.” 

Robbie fronste zijn wenkbrauwen, maar hij zag hoe zielig ze erbij lag. Hij aaide over haar 

hoofd en keek haar vol medelijden aan. Hij wilde haar een kus op haar wang geven maar 

bleef geschokt boven haar hangen toen hij een stukje van haar schouder zag. “Wat is dit?” 

vroeg hij geschrokken. Hij schoof haar truitje wat over haar schouder en keek haar met open 

mond aan. Haar hele schouder en haar bovenarm kwam om van de blauwe plekken. Robbie 

zag dat Patricia hier erg van schrok. Ze trok haar truitje recht en zei: “Ik heb me vannacht heel 

erg gestoten.” Ze verzon de ene leugen na de andere. Ook al wilde ze het niet: ze kon niet 

anders. Na nog een aantal vragen van Robbie was ze het helemaal zat: “Robbie, alsjeblieft! Ik 

voel me echt niet lekker, mag ik even rusten?” Robbie keek haar verontwaardigd aan. “En zeg 

alsjeblieft tegen Joyce wat ik net ook tegen jou heb gezegd, anders moet ik die vragen ook 

weer beantwoorden. Ik wil graag slapen.” Robbie knikte, gaf haar een kus en liep naar de 

deur. “Beterschap,” zei hij zacht en liep toen weg. 

Nadat Robbie het verhaal aan Joyce had verteld vroeg Trudie of hij wilde blijven eten. Robbie 

schudde dankbaar zijn hoofd en verliet toen het huis. Trudie kwam met een grote pan vol 

stamppot boerenkool de kamer in en zette het op tafel. Alle bewoners zaten aan tafel, 

behalve Patricia, Fabian (en Nienke natuurlijk). “Maar is Fabian nog steeds niet terug?” vroeg 

ze bezorgd. “O ja, dat was ik vergeten te zeggen” zei Amber. “Die eet met Nienke in de 

kantine van het ziekenhuis.” Amber had verwacht dat Trudie teleurgesteld zou zijn dat ze dat 

niet eerder had gezegd, maar Trudie’s gezicht werd juist vrolijker. “Dus dat mag ze ook al?” 

Amber knikte blij haar hoofd. Victor kwam mopperend de kamer inlopen. “Wie is er in mijn 

kelder geweest?” De bewoners keken hem vragend aan. Wat zouden ze daar te zoeken 

hebben? Amber was blij dat ze daar nooit meer heen hoefde. Ze vond het altijd zo spannend. 

En vooral op dit soort momenten als Victor er weer achter was gekomen dat ze in zijn kelder 

waren geweest. Ze voelde ze die spanning helemaal niet meer: het is allemaal voorbij, dacht 

ze. “Ja, zeg vooral niks,” mopperde Victor. “Maar Victor? Wat zouden ze te zoeken hebben in 

je kelder?” “Dat is mijn vraag ook!” zei Victor. “Er lagen een paar flessen op de grond!” “Maar 

dat zijn gewoon de muizen, Victor. Die houden nog steeds van je kelder!” was Trudie’s 

logische verklaring. Victor zuchtte: “En waar is Patricia?” Hij zag ook wel dat Fabian er niet 

was, maar zelfs voor Victor was het duidelijk waar Fabian was. “Patricia is ziek, ze ligt te 

slapen.” “Och dat arme schaap. We moeten wel wat voor haar over houden want ze moet wel 

wat eten,” zei Trudie. Victor reageerde er niet en liep weer terug naar zijn kelder. “En hoe was 

het nablijven?” lachte Jeroen naar Appie. “Erg leuk,” antwoordde Appie sarcastisch. “Eigen 

schuld, dikke bult,” lachte Noa. “Onterecht, het was compleet onschuldig!” De anderen

gingen er niet op in. Ze vonden het wel een typische Appie grap om een brugpieper op te 

sluiten in de Wc’s, maar ze vonden het ook zielig. 

“En wat staat er vanavond op het menu?” vroeg Fabian aan Nienke. Trots liep hij met haar 

aan de arm naar de kantine. “Geen idee,” antwoordde Nienke. “Ik hoop dat er veel keus is, 

want heel veel is hier niet lekker.” “Je moet ook niet zo kieskeurig zijn,” lachte Fabian en gaf 

haar een tikje op haar neus. “Wacht jij maar af,” zei Nienke lachend. Fabian keek haar aan. Hij 

was blij dat hij haar eindelijk weer een keer echt zag lachen. Nienke heeft al zoveel 

meegemaakt in haar leven, daarom zou hij vanaf nu nog meer zijn best doen om haar 

gelukkig te maken. Hand in hand liepen ze de kantine binnen. Ze konden hun eten zelf 

opscheppen en Fabian schepte van alles en nog wat op zijn bord. Nienke zat allang aan een 

tafeltje en zuchtte toen Fabian aan kwam lopen. “Ik weet dat jij heel veel eten lust en dat je 

ook veel op kan, maar in dit geval denk ik toch dat het anders is hoor,” zei Nienke. Fabian 

schudde zijn hoofd. “Welnee, dat komt gewoon omdat jij niet veel lust, maar dat is bij mij…” 

Hij stopte even met praten toen hij een stukje varkensvlees in zijn mond deed en er een heel 

vies gezicht bij trok. Nienke kon haar lachen niet inhouden. Fabian probeerde wat ander eten. 

“Bah, wat is dit voor iets vies,” klaagde hij. “En dit moet jij elke dag opeten?” Nienke vertelde 

wat er wel lekker was en raadde hem aan dat op te eten. “Ik sta niet toe dat mijn vriendin dat 

elke dag opgediend krijgt,” zei Fabian stoer. “Volgende keer neem ik wel wat mee van de Mc 

Donalds.” Nienke keek blij en pakte Fabian’s hand. “Je bent lief,” zei ze. “Jij nog liever,” zei hij 

terug en aaide even over haar wang. “Oké, nu moeten we ons hier even doorheen slaan. Als 

je hier weg mag neem ik je mee naar het beste restaurant ooit!” Nienke lachte: “Daar houd ik 

je aan!” Fabian moest toch echt Nienke gelijk geven, want hij kon zijn bord niet leegeten. 

Toen er wat medewerkers niet keken zijn ze snel weggelopen en hebben halfvolle borden 

laten staan. Fabian zag dat Nienke moe was en zorgde ervoor dat ze weer zo snel mogelijk in 

haar bed lag. Hij was zelf eigenlijk ook best moe en begon te gapen. Nienke zag dit door de 

spleetjes van haar ogen. “Jij moet ook snel gaan slapen,” zei Nienke. “Ja, ik ga zo meteen als 

jij slaapt.” “Kom hier dan even liggen.” Nienke schoof wat op, sloeg de dekens om en klopte 

naast zich.” Fabian kon dit aanbod niet afslaan en ging naast haar liggen waarna Nienke 

helemaal dicht tegen hem aankroop. Hij aaide haar over haar arm en gaf haar een kus op 

haar hoofd. Hij was zo blij dat het weer wat beter met haar ging. Nienke sliep al snel, maar 

even later viel Fabian zelf ook in slaap. De zuster kwam nog even kijken en zag Fabian liggen. 

Ze besloot dit zo maar te laten, dus deed ze het licht uit en sloot de deur. 

In het Huis Anubis waren de bewoners laat op de avond nog een film aan het kijken. Joyce 

had Patricia weer wat op kunnen vrolijken en zaten dicht tegen elkaar aan op de bank. 

Patricia keek naar Mick die lui in de stoel lag. “Wanneer gaan jullie nou wat leuks doen?” 

fluisterde Patricia. “Binnenkort. We moeten nog afspreken wanneer,” fluisterde Joyce terug. 

“Duurt lang,” fluisterde Patricia lachend. Joyce glimlachte: “Weet ik, maar Mick wil er graag 

voor Fabian zijn en hij heeft het ook wel zwaar met school.” Dat bracht Patricia op een idee: 

“Jij kan hem toch met school helpen?” Joyce haalde haar schouders op. “Ik zie nog wel.” 

Patricia zuchtte. Ze had echt door dat ze in dit soort gevallen echt anders was dan Joyce.

Amber keek op haar horloge en zei ineens hardop: “Waar blijft Fabian nou? Het bezoekuur is 

allang afgelopen!” Jeroen zuchtte: “Hou jij je nou eens met je eigen liefdesleven bezig?!” Noa 

gaf hem een tik. Amber keek hem niet-begrijpend aan: “Ik snap je niet.” “Nee dat dachten we 

al,” antwoordde Jeroen lachend. Amber ging er verder niet op in, maar nam Jeroen zijn 

woorden serieus. Ze dacht aan Jochem en was helemaal weer in de wolken. Wanneer gingen 

zij nou wat leuks doen? Ze dacht dat ze het de volgende dag wel zou weten, dan had ze 

namelijk geschiedenis. Ineens was dat haar lievelingsvak geworden. De film was nog niet eens 

afgelopen of Victor kwam woedend de woonkamer binnen: “Wat doen jullie hier allemaal 

nog! Het is allang tien uur geweest en jullie weten wat dat betekent! Hup, allemaal naar jullie 

kamers!” Iedereen deed wat Victor zei en al snel werd het helemaal stil in het huis. 

De volgende morgen was iedereen geïrriteerd omdat Amber de badkamer al een uur bezet 

hield. Jeroen, Appie en Patricia stonden zelfs voor de deur te wachten terwijl de rest aan het 

ontbijten waren. “Nog even en ik trap die deur in!” riep Jeroen kwaad. “In je dromen!” 

hoorden ze Amber vanuit de badkamer roepen. “In mijn nachtmerries zal je bedoelen, maar 

ik kan niet anders nu.” Hij deed net alsof hij de deur wilde inslaan maar op dat moment 

hoorden ze: “Oké, oké, oké!” Amber deed de deur open en kwam er helemaal opgedoft uit. 

Appie keek met open mond naar Amber die Jeroen vervolgens weer dicht duwde. Op dat 

moment rende Patricia snel de badkamer in. “Patricia!” schreeuwde Jeroen. Hij stompte hard 

tegen de deur aan en daarna zuchtend tegen de muur ging staan. “Vrouwen.. ze zijn ook 

allemaal hetzelfde.” 

Toen de bewoners op school aankwamen liepen ze naar hun kluisje om boeken op te halen. 

“Fabian!” gilde Amber terwijl ze naar Fabian toe rende. Fabian stond bij de kluisjes. Amber 

omhelsde hem: “Waar ben je geweest?” Ze had zelf eigenlijk ook wel door dat het een beetje 

een domme vraag was. “Bij Nienke, ik was in slaap gevallen.” “Heb je bij haar geslapen? Toe 

maar jongen, ik wist niet eens dat dat mocht daar,” was Jeroen zijn opmerking die samen met 

Noa weer wegliep. “Hoe gaat het met haar?” vroeg Joyce. “Het gaat wel,” antwoordde Fabian. 

“Zolang ze veel rust en voorzichtig doet gaat het steeds beter.” Joyce glimlachte: “Gelukkig.” 

Joyce en Patricia liepen samen naar de les terwijl Appie zijn boek zocht tussen zijn horror 

spullen. Fabian keek nadenkend naar beneden. “Is er iets?” vroeg Amber die naar Fabian 

keek. Hij zuchtte: “Ik moet vanmiddag twee proefwerken inhalen en dat ben ik vergeten..” 

“Oh jee,” zei Amber. “En nu ken je het niet?” Fabian haalde zijn schouders op: “Ik denk het 

wel, maar daar gaat het niet op. Ik zou naar Nienke gaan.” Hij keek schuldig voor zich uit. “Ik 

ga wel naar Nienke gelijk na schooltijd. Jij maakt gewoon je proefwerken, anders krijg je van 

Swieten op je dak denk ik.” Fabian keek haar betwijfelend aan. “Echt, ik zorg wel voor haar. Ik 

heb toch nog een heleboel te vertellen,” zei ze geheimzinnig. Fabian trok zijn wenkbrauwen 

op. “Als je maar niet de hele tijd achter elkaar doorpraat hè. En als je ziet dat ze erg moe is 

dan moet je haar alleen laten. En absoluut niet over dingen praten die ze zich niet kan 

herinneren.” Amber zuchtte: “Neehee, dat weet ik wel.” De tweede bel ging. Amber en Fabian 

haastten zich naar de les. Het eerste uur ging eigenlijk wel snel voorbij tot grote opluchting 

van Amber. Toen de bel ging wist ze niet hoe snel ze weg moest gaan. Ze stormde het

geschiedenislokaal binnen waar Jochem binnen naast de deur stond. Hij sloot de deur toen 

Amber binnen was en ging ervoor staan. Amber glimlachte verlegen. “Ik stond al op je te 

wachten,” zei hij en pakte haar hand vast. “Wat dacht je van vanavond om 19.00 uur bij mij 

thuis? Ik zorg voor een diner,” Amber voelde het kriebelen in haar buik en keek hem 

bewonderend aan. Ze knikte zachtjes. Hij pakte haar hand nu beter vast en stopte er een 

briefje in. “Mijn adres,” en hij gaf haar een knipoog. “En onthoud: meneer van Swieten mag 

hier niets van weten, snap je?” fluisterde hij in haar oor. Amber kon alleen maar knikken. Op 

dat moment kwam de rest van de klas binnen. Fabian keek verbaasd naar Amber. “Ging je 

hier zo snel heen? Wat deed je hier?” vroeg hij. “Niks,” loog Amber. Fabian keek haar 

doordacht aan. “Ik heb je heus wel door hoor. Ik denk dat je hem beter met rust kan laten, hij 

is je leraar.” Amber reageerde niet en bleef de hele les starend naar Jochem kijken. 

Na schooltijd ging Fabian zijn proefwerken inhalen, Amber fietste snel naar Nienke, Jeroen, 

Noa, Mick en Appie gingen naar huis en Patricia en Joyce zaten in het redactielokaal de 

laatste dingetjes voor het publiceren van de schoolkrant te bespreken. Robbie kwam binnen 

en liep gelijk naar Patricia toe. Hij gaf haar een kus en vroeg bezorgd: “Gaat het wel weer met 

je?” Patricia knikte lief. “Ja hoor. Sorry dat ik gisteren zo deed. Je was zo lief en ik deed zo 

bot.” Robbie glimlachte: “Het geeft niet, ik snap het wel.” Hij gaf haar een aai over haar bol en 

ging snel zitten voor de bespreking. “Wist je al dat er een nieuwe leraar komt?” zei Joyce 

ineens uit het niets. Patricia en Robbie keken op. “Oh ja? Voor welk vak?” vroeg Robbie. 

“Biologie! Wij krijgen hem Patries.” “Misschien ik ook wel,” reageerde Robbie. “Volgens mij 

komt hij morgen!” zei Joyce enthousiast. Het kon Patricia niet zoveel schelen, maar aan de 

andere kant was ze ook wel weer benieuwd wat voor leraar het is. 

Amber rende helemaal hysterisch het ziekenhuis in op weg naar Nienke’s kamer. Nienke sliep 

maar schrok wakker toen Amber buiten adem aan haar bed stond. “Sorry, sorry,” zei Amber. 

“Wil je verder slapen?” Nienke keek verward naar haar vriendin die naast haar bed stond. 

“Nee, nee. Maar wat doe jij hier? En waarom ben je zo buiten adem?” Amber ademde een 

paar keer diep in en uit en begon toen te vertellen. “Ik heb nog zoveel te vertellen, ik dacht ik 

kom de hele middag even bij je langs. En Fabian was vergeten dat hij twee proefwerken 

moest inhalen, dus hij komt vanavond.” Nienke was een beetje teleurgesteld maar vond het 

ook heel fijn dat Amber er was. “Oké, nou vertel!” “Wat?” vroeg Amber een beetje onnozel. 

“Je wilde toch nog zoveel vertellen?” vroeg Nienke verbaasd. Amber werd ineens weer helder. 

Ze ging snel op de rand van Nienke’s bed zitten en begon te vertellen: “Oh ja. Je raadt het 

nooit, je raadt het nooit,” begon ze opgewonden te vertellen. “Ik heb een date!” Nienke keek 

haar verwonderend aan. “Een date?” Voordat ze kon vragen met wie Amber een date heeft 

begon Amber te gillen. “Ja! Vanavond! Ik ga naar zijn huis toe en dan staat er een diner 

klaar!” Amber was helemaal vrolijk. Nienke vond het leuk om haar zo vrolijk te zien maar had 

wel een aantal vragen. “Met wie heb je een date dan?” Amber wilde er bijna uitflappen dat ze 

naar Jochem gaat, maar dat leek haar toch niet zo’n goed idee om dat te vertellen. “Oh, die 

ken jij niet. Maar hij is heel leuk!” Nienke fronste haar wenkbrauwen. “Hoezo ken ik hem 

niet?” Nienke kende volgens haar alle jongens waar Amber mee omging. “Omdat ik die net

heb leren kennen,” loog ze. “Toen lag jij hier al.” Nienke keek haar een beetje verward aan. 

“En je hebt zo snel al een date? En Jochem dan? Daar was je toch helemaal vol van?” Amber 

deed zo goed mogelijk haar best dat Nienke haar niet doorkreeg. “Zoals jij en Fabian al 

zeiden: het is mijn leraar.” Nienke was blij dat Amber dat zelf eindelijk ook inzag. Ze kon 

namelijk zo een teleurstelling verwachten zoals dat bij Jason ook was gebeurd. Toch vond 

Nienke het raar. “En hij nodigt je gelijk bij hem thuis uit? Alleen?” Amber zuchtte: “Nou je 

kunt ook blij voor me zijn hoor.” “Oh ja maar dat ben ik ook hoor. Heel blij zelfs, maar ik weet 

niet. Laat maar.” Amber glimlachte: “Oké, het is al goed. Maar alleen omdat je hier in de 

gaten gehouden wordt. Anders had je allang de kieteldood gehad.” Nienke en Amber lachten 

allebei. “Maar nu even iets anders,” zei Amber. “Hoe gaat het nu tussen jou en Fabian?” Ze 

keek Nienke aan met een brede grijns op haar gezicht. Nienke begon te lachen en te blozen 

tegelijk. “Nog steeds staaaaaapel verliefd?” lachte Amber. Nienke knikte en haar glimlach 

werd steeds groter. “Oeeeh, leuk hoor! En hij ook op jou dat ontgaat echt niemand.” Nienke 

kreeg daar kriebels in haar buik van. Ook al wist ze dit al weg, toch vond ze het leuk om te 

horen. Amber en Nienke bleven de hele middag nog doorkletsen, maar op het moment dat 

er eten werd gebracht kon Nienke haar ogen eigenlijk niet meer openhouden. Amber nam 

het eten aan en zette het naast Nienke neer. “Ik ga me klaarmaken voor vanavond, wel goed 

eten hè?” Ze nam afscheid en liep weg terwijl Nienke gelijk in slaap viel. 

Amber rende thuis snel naar boven om zich klaar te maken. Fabian mocht van Trudie eerder 

eten en zat dus als enige aan tafel snel zijn bord leeg te eten. Hij moest nog even meehelpen 

de tafel te dekken voor de andere bewoners en ging toen snel naar het ziekenhuis. De rest 

kwamen stuk voor stuk aan tafel zitten om te wachten op het eten. Na heel vaak Amber te 

hebben geroepen was Trudie het zat en zei dat iedereen mocht eten. Ze snapte niet waar 

Amber bleef. Opeens hoorden ze voetstappen op de trap en daarna de voordeur die hard 

dichtgeslagen werd. “Was dat Amber?” vroeg Trudie aan niemand in het bijzonder. “Ja, 

volgens mij wel,” zei Noa die bedenkelijk keek. “Maar wat gaat ze dan doen?” “Het zal wel 

koopavond zijn Truud en je kent Amber: die heeft af en toe van die rare buien.” Het kon 

niemand verder wat schelen, blijkbaar hadden ze erge honger en daarom genoten ze van de 

lekkere zuurkool van Trudie. 

Fabian kwam de kamer van Nienke binnen en keek geschokt naar het bord vol met eten dat 

nog naast haar stond. Nienke lag met haar ogen dicht op bed. “Nienke!” zei Fabian en 

schudde haar heen en weer. Nienke werd langzaam wakker en zag een bezorgde Fabian die 

haar meteen omhelsde. “Waarom heb je je eten niet opgegeten?” vroeg hij bezorgd. Nienke 

keek naar haar volle bord en herinnerde zich als laatste dat Amber wegging toen haar eten 

werd gebracht. “Ik ben ik slaap gevallen, ik was heel moe,” zei ze zacht. “Heeft Amber je de 

hele tijd aan de praat gehouden?” Nienke lachte: “Ja, best wel. Ze heeft een date dus was 

helemaal enthousiast.” Fabian keek verbaasd. “Een date? Met wie?” Nienke haalde haar 

schouders op. “Geen idee, ze zei dat ik hem niet kende. Ze heeft hem ontmoet toen ik hier al 

lag.” Fabian trok nu zijn wenkbrauwen op. “Oh? Daar weet ik niks van.” Nu vond Nienke het al 

helemaal vreemd. “Nou ja, ik zie haar de laatste tijd ook niet zoveel,” zei Fabian die er

lijkbaar niets achter zocht. “Maar volgens mij zit ze nog steeds achter Jochem aan hoor. Ze 

had zich vandaag helemaal opgedoft en rende naar de eerste les gelijk naar hem toe zodat 

ze met hem alleen was.” Nienke fronste haar wenkbrauwen en dacht aan hoe raar Amber die 

middag eigenlijk deed. Er klopte hier iets niet, dacht ze. Opeens schrok ze op. Ze sloeg de 

dekens van zich af en sprong uit bed. Fabian keek helemaal verbaasd en rende gelijk achter 

Nienke aan die de gang op was gerend. “Nienke! Wat doe je?!” riep hij bezorgd. Waar ging 

ze heen? Wat is er aan de hand? Wist hij het maar..

Untitled

You also want an ePaper? Increase the reach of your titles

Delete template?

Save as template?