Download nu - Vlaanderen Vakantieland

18 19
‘Ik ben er al duizenden
keren gepasseerd,
maar toch blijf ik genieten
van de Damse Vaart’
Iedereen Flandrien
IntervIew
met Johan Museeuw, een gesprek met een Vlaamse Leeuw
Johan Museeuw is een geboren en getogen Brugse Ommelander.
Ter wereld gekomen in Varsenare, verhuisd naar
Stalhille en uiteindelijk in Gistel beland van waaruit hij,
kassei per kassei, de hele wereld veroverde. Over zijn palmares
hoeven we het niet te hebben, dat staat genoteerd
in de geschiedenisboeken. Gelukkig is deze Vlaamse Leeuw
al net zo gepassioneerd over zijn streek.
‘Koers zit de familie Museeuw in de genen. Mijn vader had tien
broers en één zus en alle jongens hadden koersambitie, maar
mijn vader heeft het uiteindelijk het verst geschopt. Hij werd
als enige van de Museeuw-broers profrenner. Een verdienstelijk
profrenner zelfs, maar de tijden waren toen anders. Er
waren geen budgetten, er was geen sponsoring, er was geen
marketing, er was geen televisie. Dus toen hij zelfstandig garagehouder
werd, heeft hij zijn wielercarrière, ongetwijfeld met
pijn in het hart, vaarwel gezegd. Jarenlang hebben mijn ouders
dag en nacht gewerkt. Er was weinig tijd voor plezier of vertier.
Toen ik 15 was begon ik op mijn beurt te koersen en hoorde ik
voor het eerst dat mijn vader me jaren eerder was voorgegaan.
Het was meteen duidelijk, de koers zat in mijn genen. Ik had
daarvoor allerlei sporten gedaan, maar zodra ik een koersfiets
op mocht, wist ik het: dit is mijn sport en ik word profrenner.’
werd je als kind vaak op Flandrienverhalen getrakteerd?
‘We zijn altijd een familie van koerslegendes en koersverhalen
geweest. En op zondag, als de grote klassiekers uitgezonden
werden, dan zaten we, net als zovele gezinnen, voor de buis
gekluisterd. Die zondagen waren heilig. Soms gingen we kijken
en stonden we ergens langs de kant van de weg de passerende
renners aan te moedigen. Mijn vader had zelf in de buik van
het peloton gezeten en alleen dan weet je hoe het er écht
aan toe gaat. Terwijl we naar de koers keken, gaf hij me altijd
zijn ervaring mee. En dat is natuurlijk een ongelooflijk cadeau.’
Had je grote voorbeelden die je wou evenaren?
‘Ik keek uiteraard geweldig op naar Eddy Merckx, Roger De
Vlaeminck en Freddy Maertens die ook een streekgenoot was.
Na een van zijn vele overwinningen stonden mijn vader en ik
hem, samen met vele honderden anderen, op te wachten aan
zijn huis. Ik was nog een klein manneke, maar dat heeft een
ongelooflijke indruk op me gemaakt. En jaren later overkwam
me hetzelfde. Werd ik verwelkomd door supporters en kwam
Freddy me feliciteren. De cirkel was rond.’
Je hebt uren, dagen, weken, jaren in het Brugse Ommeland
getraind, zorgt dat voor een band met je streek?
‘Ik heb elk jaar rond de wereld gefietst. Dat kan tellen. Dus ja,
ik ken de streek op mijn duimpje. Ik vertrok elke ochtend stipt
om 9.00 uur en ik wist op voorhand hoe lang ik wou trainen. 3,
4, 5, 6 of 7 uren. Ik sprong elke morgen gezwind op mijn fiets
en na een halve minuut wist ik welke richting ik zou uitgaan