HET WEEKBLAD - Zoek direct in de EYE-bibliotheek

OP LEVEN EN DOOD
EEN RtEKS SPANNENDE AVON-
TUREN. NAAR WAARHEID VERTEUD
Tegen het einde der negentiende eeuw vormde
Afrika, nog meer dan dit thans het geval is, een
aantrekkelijk domein voor allen, die belust wa-
ren op avontuur. ,,Het donkere werelddeel" was
nog niet, zooals dit nu wèl gebeurd is, naar alle
richtingen doorkruist, en het „geheimrinnige-on-
bekende" deed zijn machtige roepstem dan ook
nog met volle kracht hooren.
Onder hen, die omstreek; dezen tijd ook In
de jungles van Afrika ronddoolden, behoort wel
in de allereerste plaats Congo Jake genoemd te
worden, de man wiens avonturen tot de span-
nendste sensaties behooren, die men zich op dit
gebied denken kan. Onze lezers zullen het daar-
om zeker op prijs stellen, dat wij in de gelegen-
heid zijn, hier een en ander van zijn reizen en
trekken in Afrika te vertellen.
Op 'n nacht, toen zij ergens in den Congo hun
kamp hadden opgeslagen - Congo Jake was ver-
gezeld door twee blanken, Myers en King, en door
een aantal inheemschen als spoorzoekers - wer-
den zij plotseling door een hevig lawaai gewekt.
Toen zij verschrikt opsprongen, kwam het geluid
steeds nader, en weldra waren zij in staat het te
herkennen als het getrappel van duizenden hoeven
en het krakend omvallen van boomen.
Het duurde toen om zoo te zeggen geen se-
conde meer, voordat zij begrepen wat er aan de
hand was. Een kudde buffels kwam in volle vaart
door het struikgewas aangerend - precies In de
richting van hun kampl Jake schreeuwde onmid-
dellijk zijn bevelen uit, en iedereen snelde zoo
gauw hij kon naar den dichtsfbijzijnden boom,
terwijl Jake en King zich met de zorg voor Myers
belastten, die den vorigen avond in een oÜfanten-
val terechtgekomen was en zich daarbij leelijk
had bezeerd.
De kudde vloog onder hen voort, In een wolk
van stof gehuld, die hun bijna den adem benam.
Ze scheerden bijna rakelings langs den boom,
waarin Jake, Myers en King gezeten waren. Had-
den zij den boom geraakt, dan zou Jake het relaas
van zijn avonturen nooit te boek hebben kunnen
stellen, zooals trouwens wel bleek uit het lot van
twee inheemschen, die in een zwakkeren boom
geklommen waren, en die door de kudde, die
zeker wel uit een zeven- a achthonderd dieren be-
stond, werden verpletterd!
Eemge dagen later namen zij een verfrlsschend
bad in de buurt van 'n Inheemsche nederzetting
toen zij plotseling zagen hoe een der dorpsbewo-
ners stokstijf bleef staan en zijn mond wijd open
sperde van schrik. Opeens hief hij luid schreeu-
wend zijn armen boven zijn hoofd, klaarblijkelijk
om zijn metgezellen, dlë zich in zijn buurt be-
vonden, te waarschuwen, en zette het toen op een
loopen. De anderen renden hem, eveneens luid
schreeuwend, na . . .
Zijn woede deed Jake begrijpen, dat hij
Plotseling ontdekte Jake, waarvoor zij de vlucht
genomen haddenI Er kwam een luipaard uit het
bosch sluipen - een der gevaarlijkste soorten, die
er bestaan en die de keel van hun slachtoffers
openscheuren om hun bloed te kunnen drinken
Terwijl Jake en zijn makkers verstijfd van schrik
het dier gadesloegen, ontdekten zij nog twee
slankere gedaanten achter hen. Het was een
mannetje met zijn belde wijfjesl
Ongelukkig genoeg hadden zij hun wapens in
het kamp achtergelaten. Myers en Jake snelden
naar de boomen, die er in de buurt stonden.
„Kingl Kingl" riepen zij, zoo hard ze konden.
„Um s hemelswil . . . luipaardenl"
Hef was toen pas, dat King zag wat er aan de
hand was. Hij was juist bezig zich af te drogen
en, met den handdoek over zijn hoofd, slaakte bij-
een doordringenden kreet en... sprong weer in
den poel, dien zij juist verlaten hadden en die
misschien hoogstens een middellijn van twee a
twee en een halven meter hadl
Jake had het gevoel, alsof zijn haren te berge
rezen, toen hij zag hoe de luipaard naar den poel
'iep, zich daar op zijn voorpooten neerliet en
met veel lawaai begon te drinken. King drukte
rich zooveel mogelijk tegen den anderen kant van
den poel aan, terwijl de luipaard op nog geen
anderhalven meter afstand van hem lag te drinken
De beide wijfjes waren hun heer en meester ge-
volgd, en de dieren hurkten nu met hun drieën
boven het water. Gezien hurr dorst en de gulzige
manier, waarop zij dronken, was het duidelijk dat
zij juist gegeten moesten hebben, en Indien King
er het leven af zou brengen, dan zou dit stellig
aan dit laatste feit te danken zijn. Hij diende zich
echter onbeweeglijk stil te houden, want indien
hij zich bewoog, zouden de luipaarden zeker op
hem toespringen en hem met één slag van hun
machtige klauwen den schedel verbrijzelen
Plotseling kreeg Jake een idee. Hij zou de aan-
dacht der luipaarden op zichzelf vestigen en daar-
"Ik ^ '' ans j ¥er9r00ten ' dat Kin 9 er het leven
afbrachtl Hij droeg een mes in zijn gordel en
wierp dit met al de kracht, waarover hij beschikte
naar den mannetjes-luipaard. Hij trof het dier
tegen den schouder, zonder het evenwel te ver-
wonden. Het deed echter een vervaarlijk gebrul
hooren en keerde zich om, ten einde te zien, wie
hem had aangevallen. Door luid te roepen, slaag-
de Jake er in het dier, dat weldra door de beide
wufjes gevolgd werd, naar den boom te Jokken
waarm hij een toevlucht had gezocht. De luipaard
bleef hier eenige oogenblikken staan, als vroeg
hij zich af, hoe hij zich op zijn aanvaller zou kun-
— ö —
de vader der beide jonge dieren was...
oen wreken. Plotseling hief hij zich in zijn volle
lengte tegen den stam op, als maakte hij zich ge-
reed om In den boom te klimmen. De beide wijf-
jes liepen grommend om den boom heen en Jake
maakte werkelijk eenige benauwde oogenblikken
door daar de luipaarden hem stellig zouden heb-
ben kunnen bereiken als zij er moeite voor hadden
gedaan. Ze bleken na hun maaltijd echter te traag
om tot den aanval over te gaan, en nadat het
mannetje nog eens flink gebruld had, draalde het
z.ch om en verdween, gevolgd door de beide
vrouwtjes, in het kreupelhout
Hoeveel keeren het alleen zijn tegenwoordig-
heid van geest was, die Jake uit een of andere
precaire situatie redde, valt moeilijk te zeggen
maar een geval willen wij hier toch vertellen
Op zekeren keer was hij In zijn eentje een
bosch ingetrokken, dat zich rechts van het kamp,
dat zij hadden betrokken, uitstrekte.
H-j had nog maar nauwelijks eenige tientallen
meters afgelegd, tpen hij plotseling twee aller-
aardigste kleine leeuwtjes ontdekte, die naar
schafting niet ouder dan een week of vier waren
Zonder zich lang te bedenken, nam hij de beide
diertjes op van den grond, borg ze in zijn wijde
blouse, en keerde terug naar het kamp. Plotseling
hoorde hij echter vlak naast zich een vervaarlijk
gebrul. De takken van een boschje kreupelhout
weken krakend uiteen en een kolossale leeuw
deed een sprong naar voren. Op misschien twee
meter afstand van Jake kwam hij met een plof
op den grond terecht. Zijn woede deed Jake be-
grijpen, dat hij de vader van de belde jonge
dieren wasl
Hij had geen tijd zijn revolver te trekken om te
trachten den leeuw daarmee neer te leggen Eer
hij zijn wapen kon hebben gegrepen, zou het dier
hem reeds lang hebben besprongen, hetgeen
"ker zijn einde - en welk een eindel - zou
hebben beteekend . . .
Gelukkig liet zijn tegenwoordigheid van geest
hem niet In den steek. Hij begreep, dat hem
slechts een ding te doen stond, wilde hij althans
nog een kans hebben, zijn leven te redden Hij
greep de beide leeuwtjes en gooide hen zoover hij
kon van zich af - het eene diertje naar links,
het andere naar rechts ... En wat hij had gehoopt
gebeurde: de leeuw had opeens geen belang-
stelling meer voor hem, en zijn besluiteloosheid
naar welk van zijn beide Jongen hij het eerst zou
gaan, schonk Jake den zoo kostbaren tijd om zich
uit de voeten te maken .. .
J
NS.
^
r m
/^
>
<
X
LU
Q
LU
Q_
a.
O