HET WEEKBLAD - Zoek direct in de EYE-bibliotheek

9de Jaargang
lo. 31 -12 Aug. 1939
CIMEMAi
THEATER
EDWARD VII (VICTOR
FRANCEN) EN KO-
NINGIN ALEXANDRA
(ARLETTE MARCH AL)
IN DE COLUMBIA-FILM
ENTENTE CORDIALE"!
* iT
HET WEEKBLAD
■siëf
15 mt* •O^.v^
•' _ vO
ï

Terug van een vaeantle-reitje door Mexko, na
haar optreden in „They made her a spy", werd
Sally Ellers gekiekt In dit typische kostuum, dat
xij kocht tijdens haar verblijf In hel geboorteland
van den beruchten radié-hond.
UWSTE
Tünchen de opnamen van
„Racketeer! of »he range",
ward George O'Brien gefoto-
grafeerd ' mat lijn trainer.
Rube Schaeffer. Coed Inge-
pakt na een vermoeiende
«ein«, (laat O'Brien lijn Part-
nerin, Marjorle Reynold«,
gade, die nu voor de camera
ttaat.
Anne Shirley it de lleftallig-
J held In persoon in dexe
■ gedrapeerde Japon van ivoor-
kleurige crépe, die Edward
Stevenson, de studio-mode-
ontwerper, voor haar var-
vaardigde, geïnspireerd door
de gewaden der inboor-
lingen in de film „Gunga
Din". Opmerkelijk Is de
typische sluier, welke op
het voorhoofd vastgehouden
wordt met een gouden clip,
passend bij het halssnoer en
den armband van goudan i
schakelt. Dexe hoofddraperie
is wel het nieuwste op
tluiergebied. f
In een genre, waaraan hij xljn hart verpand heeft, tpeeit
leo Carllio, uitstekend ultbeelder van het latljntcha type.
In „The girl and the gambler" als do caballero, de figuur,
die de Intrige beheerscht.
Opname-pauxel Een kijkje In de sludio-canlina. Het
«ehijnt regisseur W. S. van Dyke, regle-attlttant
Hugh Botwell en de filmtterren Robert Taylor en
Wallace Beery goed te smaken.
Hedy lamarr brengt een bexeek aan de manucure.
ZIJ heeft kort geleden «en langdurig ster-contract
afgesloten.
Sabu, naar een teekening van Ray Cook.
Dit is de romantische levensgeschiedenis van
een der lievelingen van het publiek Sabu,
den kleinen Indischen jongen, die vice jaar ge-
leden in de jungle van Mysore ontdekt werd
en op slag beroemd was in „Elephant Boy ,
de film gebaseerd op het bekende verhaal van
Rudyard Kipling „Toomai, of the Elephants",
^ en die in zijn tweede film „The Drum" even-
eens veel succes oogstte.
Toen de bekende regisseur Robert Flaherty in Britsch-
Indië tijdens de opnamen voor de Alexander Korda-
productie „Elephant Boy" Sabu ontdekte, leefde
deze kleine wees van een pensioen van twee roepijën per
maand in de olifanten-stallen van den Maharadja van
Mysore.
Sabu werd vijftien jaar geleden in de jungle van Kara-
pore geboren, temidden van uitgestrekte bosschen, die
begrensd werden door wazig blauwe bergen ... het land,
waar de meeste wilde olifanten voorkomen en waar de
nachten vol opwinding en gevaar zijn. •
Sabu aanbad zijn vader Ibrahim, die een mahout was
SABU
van den Maharadja van Mysore, zooals zijn vader en zijn grootvader,
en tot zijn negende jaar was het kereltje volkomen gelukkfg, want zi)n
vader had hem beloofd, dat hij een groot mahout vän hem zou maken
en dat was Sabu's liefste wensch.
Toen hij acht jaar oud was, was hij de onbetwiste meester over zijn
vaders olifant, die al zijn bevelen prompt opvolgde. Als hij boven op
den grooten olifant zat, voelde hij zich als op een troon en verheugde
zich. dat hij later zijn vader zou opvolgen en dan de ijzeren ankus zou
hanteeren, zooals zijn voorvaderen dat gedaan hadden.
Negen jaar lang gaf het leven Sabu alles, wat hij maar wenschte. Toen
kwam de teleurstelling. Op een avond naar huis terugkeerend. vond hij
een groote groep menschen voor zijn huis. Men vertelde hem. dat zijn
vader was gedood in de jungle, maar dat hij niet verdrietig moest zijn,
want het was zeer eervol om in den dienst van den Maharadja te sterven.
Sabu was een dappere kleine jongen, die alleen achterbleef in de
olifanten-stallen, waar men het weeskind zoo goed mogelijk verzorgde.
Maar een week later kwam er nog meer verdriet . . . Ibrahim s olifant werd
afgetrokken en treurig na den dood van zijn geliefden meester en zelfs
Sabu kon hem niet bewegen te eten of te drinken. Er werd een nieuwe
mahout aangewezen, maar zoodra deze in de nabijheid kwam. begon de
olifant woedend te trompetteren en nam een dreigende houding aan. Men
zond om Sabu, die den olifant tijdelijk kalmeerde, maar het trouwe dier
bleef alle voedsel weigeren.
De hoofdmahout wilde nu den olifant verkoopen, daar Sabu toch nog
te klein was om de plaats van zijn vader in te nemen. Maar de kooper
zag het treurende dier en wilde het niet hebben, want hij wist maar al
te goed, dat olifanten vaak sterven aan een gebroken hart.
Dit alles kwam de Maharadja ter oore en deze besloot edelmoedig, dat
Sabu zou beslissen, wat het lot van den olifant zou zijn. Sabu was er
van overtuigd, dat het dier zijn nieuwen mahout zou verwonden, zoo niet
dooden en dan zou, volgens het oude recht, de olifant moeten
sterven. Dat zou vreeselijk zijn. Waarom mocht hij toch niet
zijn vaders plaats innemen?
Eindelijk besloot hij, dat, als hij niet voor het dier kon
zorgen, niemand anders dit zou doen en hij liet het dier los
in de jungle. Toen keerde hij terug naar den stal en huilde
alsof zijn hart zou breken.
Het waren droevige dagen voor Sabu. die steeds meer af-
leiding zocht bij de olifanten. Zijn lieveling werd Irawatha, de
reusachtige kolos, die tegelijk met zijn kleinen meester beroeird
zou worden. Dit groote dier gaf hij al zijn liefde en langzame:-
hand begon het verdriet over zijn vader en het verlies van z ,n
olifant te slijten. Urenlang lag hij op den breeden rug ■ ?
- l~
Sabu en Irawatha.

Irawatha te droomen, hij voerde het dier suikerriet, sprak
met hem, liefkoosde hem, maar gaf hem ook uitbranders.
Irawatha scheen ook van het kind te zijn gaan houden, want
hij liet zich alles welgevallen en gehoorzaamde al zijn be-
velen.
Op een mooien zomerdag in 1935 droomde Sabu in den
stal van Irawatha van den dag. waarop hij de beroemdste
mahout van heel Indië zou zijn geworden, toen zijn vriendje
Ali hem met groot nieuws tot de werkelijkheid terugbracht.
Opgewonden vertelde Ali, dat er een gezelschap blanken was
aangekomen, dat voorbereidingen trof voor een groote
,.Keddah" of olifantenjacht. Zij zouden films opnemen en
zochten een kleinen jongen, die een olifant kon berijden.
Het gezelschap was een film-expeditie uit Denham in En-
geland, die opnamen kwam maken voor een nieuwe film
„Elephant Boy". Robert Flaherty regisseerde de film met
Zoltan Korda en Osmond Borrodaile bediende de camera's.
Sabu had nooit van Kipling gehoord en nooit een film
gezien. Alles wat hij begreep was, dat er een kleine jongen
noodig was om een grooten olifant voor de blanke beeren
te leiden. Zijn opgewondenheid kende geen grenzen. Als ze
hem eens namen! Hij zou ze toonen, hoe knap hij was,
Sabu besloot in de buurt der filramenschen te blijven, hij
volgde hen, waar ze ook gingen. Maar hij was niet de
eenige jongen van dien leeftijd, die zulke hooge aspiraties
had! Er waren wel twintig candidaten.
Zes maanden lang hadden Osmond Borrodaile en Robert
Flaherty uitgekeken naar een jongen, die de rol van den
kleinen Toomai kon spelen. Talrijke proeven waren er ge-
nomen, maar men had geen geschikten jongen kunnen vinden.
Tijdens hun verblijf in Mysore waren de Engelschen vrij-
wel permanent omgeven door een troep jongens. Slechts vier
konden echter voor proefopnamen in aanmerking komen, de
andere kinderen waren te mager of te bang voor olifanten
Sabu met zijn oude fiets
: ♦ -
,Wal een mooie schaatsen!'
Sabu en de prachtige Arabische volbloed, dien hij in de film „The
Drum bereed.
Op een middag zag Borrodaile hoe Sabu een van de olifanten een standje
gat en hij besloot het met den jongen te probeeren. Spoedig merkte hij dat
babu een geboren mahout was, die onbevreesd met de dieren omsprong en
alles van hen gedaan kon krijgen. Deze eigenschappen en zijn rechte gestalte
zouden van Sabu een idealen Toomai maken. Een filmproef werd genome i
en . . . hij kreeg de rol.
Sabu was in den zevenden hemel. Toen den volgenden dag de werkelijk'
opnamen begonnen, bleef hij volkomen natuurlijk en zonder eeniqen anq^t
voor de camera's.
Nu begon er voor Sabu een nieuw leven vol opwinding en nieuwe ge-
zichtspunten. De eenige schaduw over zijn geluk was de teleurstelling va;.
All. die ook vurig op de rol gehoopt had. Sabu vroeg of Ali ook geen rel
kon krijgen en als dat niet ging of hij dan met de expeditie mee mocht 011
in babu s buurt te kunnen zijn.
De jongens legden de plechtige gelofte af, dat zij altijd vrienden zoude,
blijven en waar hun levenspaden ook heen leidden, als zij de kans zaqei
zouden zij elkaar altijd gaan opzoeken.
Sabu heeft zich altijd streng aan deze vriendschapsbelofte gehouden Hl
praat vaak over Ah en wil hem vast gaan bezoeken, als hij in zijn vaderlan.l
terugkomt.
Niemand die de film „Elephant Boy" gezien heeft, zal ooit den-reus
achtigen kolos Kala Nag vergeten. Sabu's grootste verdriet tijdens de opname,
was. toen Irawatha, die de rol van Kala Nag speelde, „mush" werd dat i.
een soort van dolheid bij olifanten.
Plotseling, toen IraWatha in een rij olifanten liep met Sabu op zijn ruc
begon hij te trompetteren en viel het voor hem loopende dier aan. Onmiddel
lijk heerschte er een paniek. Vergeefs sloeg Sabu het razende dier met zij.
ankus... voor den eersten keer gehoorzaamde Irawatha niet en het wa
slechts aan het moedige optreden van den hoofdmahout te danken dat e
geen ongelukken gebeurden.
Irawatha werd gekalmeerd, maar het duurde weken voordat hij weer ko.
werken. Hij werd in boeien gesloten en in afzondering gehouden en allee,
sabu kon hem troosten.
Maar Irawatha was gelukkig hersteld tegen den tijd, datde groote keddal
met zesendertig olifanten en duizend drijvers zou plaats vinden.
loen Zoltan Korda besloot, dat een kleine Indische jongen de rol va.
loomai zou spelen, was het laatste, wat hij verwachtte, dat hij een ste
zou ontdekken. Het origineele draaiboek had voor den jongen maar een heel
keine rol en rustte voornamelijk op het spel der blanke acteurs en d.
olitanten-sccnes.
Maar bij het vertoonen van de eerste opnamen bleek reeds, dat Sabu cei
opmerkelijk flair voor acteeren had. Hoewel hij geen woord Engelsch kende, was hij zoo
intelligent, dat hij zijn dialoog met gevoel nasprak. Hij was nooit verlegen en zijn gevoel
voor dramatiek was opvallend.
Deze ontdekking leidde er toe, dat het origineele draaiboek veranderd werd ora babu
een grootere rol te geven. Nu kwam de figuur van Toomai ten volle tot zijn recht. Verder
werd er besloten om Sabu mee naar Engeland te nemen om hem in andere films te laten
optreden. En zoo veranderde in den zomer van 1935 Sabu's heele leven. Van het geheimzinnige
Oosten, vol tradities, werd hij overgeplaatst naar het drukke, verwarrende leven
van het Westen. Van een armen wees werd hij plotseling, naar zijn eigen idee, geweldig
rijk. Hij zou in één jaar bijna evenveel verdienen als zijn vader in zijn heele leven had
gedaan. Toen men Sabu vertelde, dat hij met de blanken zou meegaan, over zee naar
het land van den Koning-Keizer, kende zijn opwinding geen grenzen meer. Mocht hij een
ouderen broer meenemen, dien hij in langen tijd niet gezien had? Ja, dat mocht. En mocht
hij zijn lievelingsdiertjes, de „maki's", ook meenemen? Ja, dat mocht hij ook. En zijn bulbul
Tharang (een soort van harp-instrument), waarop hij zoo graag speelde? Natuurlijk. En
toen kwam de allerbelangrijkste vraag. Zou het mogelijk zijn. dat hij Irawatha ook kon
meenemen? Maar men legde hem uit, dat Irawatha van den Maharadja was. Bovendien
zou het dier gelukkiger in Indië zijn, dan in Engeland, waar het zou worden opgesloten
in een kooi. Het was een droevig afscheid tusschen den kleinen jongen en zijn grooten
vriend, maar Sabu troostte zich met het vooruitzicht op het weerzien. Toen de papieren
en contracten moesten worden ingevald en geteekend, bleek dat niemand, ook Sabu
zelf niet, precies wist, hoe oud hij was. Maar toch werd dit probleem opgelost door een
van de mahouts, die zich herinnerde, dat op den dag van Sabu's geboorte een van de
olifanten van den Maharadja een jong had gekregen. Het stamboek in het paleis werd
nageslagen en toen kwam men te weten, dat Sabu twaalf jaar oud was.
De reis naar Southampton was één groot, opwindend avontuur voor Sabu. Hij had
nog «nooit de zee gezien en nu dreef hij in een mimatuurpaleis op het groote water, dagenlang,
zonder land te zien en hij had nooit gedacht, dat er water kon bestaan, waarbij men
de rivieroevers niet meer kon zien. En wat een heerlijk eten kreeg hij! En wat een
vreemd land was dat, waar hij na de reis kwam! Vreemde dieren, kleine boschjes in plaats
van het oerwoud, gladde zwarte wegen, reusachtige stations, die grooter waren dan zijn
dorp, een enorme stad met roezemoezige auto's en roode bussen, met prachtige winkels
en groote gebouwen en met millioenen blanke sahibs.
Na een paar weken vertelde men hem, dat hij weer voor de film moest spelen en dat
hij bij eiken oproep naar de Denham studio's moest komen om de scènes af te maken,
die binnenshuis werden opgenomen,.
Sabu was in zijn element tijdens de buitenopnamen van zijn nieuwe film
,,The Drum" in de bergen van Wales, duizend voet boven een dorpje.
Het was tien kilometer van den dichtstbijgelegen weg, hetgeen beteekende,
dat de heele expeditie en het zware materiaal langs een steil, rotsachtig
pad omhoog moesten worden gebracht. Voor Sabu was dit een nieuw
landschap met hooge bergen en stille meren. Tot zijn groote vreugde moest
hij voor zijn rol een prachtigen witten Arabischen volbloed leeren berijden.
De buitenopnamen duurden vijf weken en na afloop ging Sabu weer
terug naar Kapitein Thomson, het hoofd van zijn school in Bcaconsfield,
Omdat Sabu aanleg voor allerlei spelen heeft, prefereert hij den omgang
met oudere jongens, tusschen wie hij werkelijk geen slecht figuur slaat.
Eiken Zaterdag speelt hij als rechsthalf in het tweede elftal van Beaconsfield
en hoewel hij de kleinste speler van het team is, is hij ook de snelste,
's Zomers zwemt hij veel in de rivier en hij is een goed duiker. Hij
tennist, maar zijn lievelingssport is ijshockey.
Toen Sabu in Beaconsfield kwam, mocht hij een oude tweedehandschc
fiets koopen voor een pond, maar hij wierp jaloersche blikken op de
glimmende, lichte fietsen van zijn makkers. Op 'n goeden dag kwam hij
opgewonden naar huis terug. „Kapitein!" riep hij uit: „Ik hem n nieuwe
fiets gekocht."
,,]ou kleine aap." antwoordde de Kapitein, „waarom heb je het mij niet
eerst gevraagd?" — „Wel, ziet u. kapitein," verklaarde Sabu. „ik zag
precies de fiets, die ik graag wou hebben en ik wist dat er geen andere
kon zijn ,die me meer zou bevallen en ik voelde, dat ik haar moest koopen
en daarom heb ik het maar meteen gedaan."
Eens toen een vriend hem had uitgenoodigd om met hem een dag in
Londen door te brengen, vroeg deze Sabu, wat hij het liefste wilde doert.
„Dat kan ik moeilijk zeggen," antwoordde Sabu, „want er zijn twee
dingen, die ik het liefste zou doen."
,,En wat is dat?"
„Ik zou graag m'n maki Rikki opzoeken, die in den winter in den
dierentuin is , . . en ik zou graag gaan schaatsen."
Er werd besloten om 's morgens naar den dierentuin te gaan en 's middags
naar de ijsbaan. Sabu zou door zijn vriend van het station gehaald worden.
In den dierentuin gekomen, merkte Sabu op: „Ik houd van dezen geur.
Dat doet me aan vroeger denken." Zijn maki bevond zich met vijf anderen
in dezelfde kooi en voor een vreemde leken zij allen precies op elkaar.
Maar Sabu herkende Rikki. Het dier ging op zijn rug liggen om geaaid
te worden en toen Sabu de kooi betrad, sprong hij tegen hem op om
zich warm in zijn jas te nestelen. Bij de olifanten was Sabu niet weg te
slaan. Later in den middag op de ijsbaan verklaarde hij plotseling: „Ik
ben toch maar blij, dat Irawatha niet met me meegekomen is. Ik zou
nooit gelukkig kunnen zijn, als ik wist, dat hij zijn heele leven lang
opgesloten moest blijven,"
En dit is het verhaal van Sabu, den kleinen olifanten-jongen, die een
filmster werd en nu . . . een klein beetje in het vergeetboek raakt. Hij gaat
nu op school en leert flink. Of hij nog weer eens zal filmen' Wij hopen
van wel, want Sabu heeft talent. En anders? Och, dan wordt hij misschien
een beroemde mahout en zal eens de dag komen, waarop hij Irawatha
berijdt in de Dehli Durbar voor zijn Koning-Keizer.
„Ik ben zoo vaak gefotografeerd, nu wil ik zelf ook
eens een foto maken."
Sabu in gesprek met zijn beroemde collega Carole Lombard.
Sabu op school te Beaconsfield.

NIEUWS UIT DE STUDIO'S
Gerhard Menzel schrijft het scenario voor de
nieuwe Willy Forst-film „Radetzky-marsch".
R. Ä. Stenunie ensceneert de film „Donau-
schiffer". De belangrijkste rollen lijn In handen
van Hilde Krahl, Attila Hörbiger, Paul Javor en
Oskar Sima.
Franz Seitz zet de film „Das jüngste Gericht"
in scène. De medespelenden zijn: Susi Lanner,
Hans Holt, Gertrud Wolle, Oily Holzmann, Erik
Frey, Anton Pointner, Fritz Imhoff en Mimi Shorp.
Heidemarie Hatheyer is door Fritz Peter Buch
geëngageerd voor de film „Ein ganzer Kerl".
•
Robert Stevenson, de 33-jarige regisseur van
„De moordzaak Ware", die in Engeland reeds
een groote vermaardheid bezit als regisseur door
films als „Tudor Rose", „Non-Stop New York" en
„Old Bob", heeft verklaard, dat er slechts vijftien
verschillende filmonderwerpen bestaan. Van elk
genre wil hij een film maken.
James Stuart, Ann Sheridan en Humphrey
Bogart vertolken de hoofdrollen in de Warner
Bros-film „And it all came true", een productie,
welke onder leiding van Edmund Goulding tot
stand zal komen.
De lof. welke destijds de critici Bette Davis toe-'
zwaaiden voor haar uitbeelding van Mildred in
IV. Somerset Maugham's ..Of human Bondage",
komt in de herinnering terug door de Amerikaan-
sehe hervertooningen van deze dramatisclte film.
fc**
'«%S
--»."S
Alois Lippl regisseert de film „Im Rebeloch ru-
mort's". De belangrijkste rollen worden gespeeld
door: Jupp Hussels, Leo Peukert, Hilde Krüger,
Ludwig Schmitz en Hans Adalbert Schlettow.
Kaethe von Nagy is geëngageerd door de Ufa.
Zij zal de hoofdrol spelen in „Zwischen Hamburg
und Haiti", met Gustav Knuth en Ferdinand
Marian als partners.
M. W. Kimmich zal de nieuwe Emil Jannings-
film „Der letzte Appell" in scène zetten.
Horst Bndjahn en Knrt E. Walter schrijven
het scenario voor de Aco-film „Drei Lilien", naar
een roman van Hadrian M. Netto.
Arthur Maria Rabenalt heeft zich voor de film
„Johannisfeuer" de medewerking verzekerd van:
Otto Wernicke, Anna Dammen, Maria Koppen-
höfer, Hans Brausewetter, Erich Dunskus en Char-
lott Daudert.
Pat O'Brien zal de hoofdrol vervullen In „The
spirit of Notre Dame".
Paula Wessely gaat de hoofdrol vertolken in
-Des widerspenstigen Zähmung", een vroolijke
film, die onder regie van Geza von Bolvary wordt
opgenomen.
Ernst Waldow zal de hoofdrol spelen in „Der
Stammbaum des Dr. Pistorius". De verdere mede-
spelenden zijn Helga Meyer, Hans Leibelt en
Carsta Löck.
Hilde Weissner en Paul Dahlke spelen de
hoofdrollen in de Fanal-film „Kennwort:Machin".
Regisseur is Erich Waschneck.
ONZE WEKELIJKSCHE
PRIJSVRAAG
Vraag vijfhonderd negen en veertig
Wie deed in de oudheid bij het baden een
belangrijke ontdekking, en welke?
Wij stellen een hoofdprijs van / 2.50 en
vijf troostprijzen beschikbaar om te verdeelcn
onder hen die vóór 28 Augustus (abonné's uit
overzeesche gewesten vóór 28 September) goede
oplossingen zenden aan ons redactie-adres-
Woordeinde 8, Leiden. Op de enveloppe of
briefkaart gelieve men duidelijk te vermelden-
Vraag 549.
DE OPLOSSING
Vraag vijfhonderd vijf en veertig
Een Pyrrhus-overwinning is een overwin-
ning, waarbij de overwinnaar zoodanig is ver-
zwakt, dat hij niet meer tegen zijn overwonnen
tegenstander is opgewassen.
Deze zegswijze is ontleend aan de overwin-
ning, die koning Pyrrhus van Epirus, in 279
v. Chr. bij Asculum op de Romeinen behaalde,
echter met groot verlies.
De hoofdprijs werd ditmaal verworven door:
den heer P. Spoormakers te Eindhoven, terwijl
de troostprijzen ten deel vielen aan: den heer
B. Diemer te Amsterdam, den heer H. C. Muller
te Wageningen, den heer N. van Dantzig te
Gouda, mejuffrouw S. Mooyman te Amsterdam
en den heer L. v. Bergen te Heerlen.
Rolf Hansen zet de film „Sommer, Sonn(
Erika" in scène. De belangrijkste rollen wordt
vertolkt door Karin Hardt, Paul Klinger en
Rudolf Platte.
Marianne Hoppe, Willy Birgel en Rere
Deltgen zullen de hoofdrollen spelen in „Kongo-
Expr« een film, die door Eduard von Borsody
wordt geregisseerd.
De Ufa gaat een film vervaardigen, getiteld „Dei
ferne Ruf".
Hannes Stelzer zal men in de rol van Mozart
kunnen zien in de filip „Eine kleine Nachtmusik"
Jeffrey Lynn zal een hoofdrol spelen in „The
world moves on", een Warner-productie, waarin
James Cagney, Ann Sheridan, Humphrey Bogart
en Priscilla Lane eveneens hoofdrollen «pelen
Hertha Feiler en Attüa Hoerbiger spelen
onder regie van Gerhard Lamprecht In „Frau
im Strom".
Geraldine Fitzgerald zal de hoofdrol spelen in
„Lost Beauty". De verdere medespelenden zijn:
George Brent, Claude Rains en Jeffrey Lynn.
Regisseur is Edmund Goulding.
Evelyn Brent, jaren geleden een bekende stir, vet -
vnlt thans een belangrijke rol in RKO's ..Panama
Lady" met Lucille Ball en Allan Lane.
m um mm
Regie: Edward Killy.
Nederland-film.
,,. ",„,- . Gertrude Michael
SS d.p»«v::;.::. w^.
_.
Dave Bennett
o _ M.
• "
Erik Rhodes
Virginia Howard huwt Kenneth Carpenter, cen
knappen weduwnaar, die eenige jaren ouder is
dan zij. Carpenter heeft een zoontje van tien jaar,
Junior genaamd. Dave Bennett, die altijd veel moeite ge-
daan heeft voor Virginia, waarschuwt haar, dat zulk een
huwelijk moet mislukken, aangezien zij altijd de verge-
lijking heeft te doorstaan met de eerste vrouw en moe-
der, waarbij zij steeds in 't nadeel blijft. Virginia dringt
er op aan, dat Carpenter hun huis opnieuw inricht, aan-
gezien de huidige omgeving te veel herinnert aan wat
geweest is. Carpenter stemt toe; op hun huwelijksreis m
Europa brengt hij zijn zoontje naar een school in Zwit-
serland, tegen Virginias wil in, met de bewering, dat hij
't eerste jaar met haar alleen wil zijn.
Er verloopt een jaar en Virginia verwacht de geboorte
van haar baby. Er wordt een telegram "bezorgd, dat
Junior ziek is en naar zijn vader vraagt. Zonder zich
één moment te bedenken en zonder zijn vrouw te raad-
plegen, pakt Kenneth zijn koffers om naar zijn zoon te
gaan. Hij vliegt naar Europa met de nieuwe Zeppelin
Voordat hij weggaat, zegt Virginia, dat uit dit voorval
blijkt, dat zij voor hem niet de eerste in zijn leven is.
Indien hij het haar gevraagd had, zou zij hem zelf gezegd
hebben te gaan. maar hij heeft haar nu niet eens geraad-
pleegd, alvorens zijn, beslissing te nemen. Kenneth, diep
bedroefd om dit incident, vertrekt desondanks. Hij treft
zijn zoon aan in een al iets beteren toestand en na eemgen
tijd neemt hij hem mee naar de Vereenigde Staten en
doet hem daar ergens op een school.
Als Kenneth weer thuis komt, is het kindje al geboren.
Virginia's gevoelens voor hem zijn geheel bekoeld.
Dave Bennett, die van de verwijdering "tusschen Ken-
neth en Virginia gebruik tracht te maken, dringt zich met
veel tact en list bij Virginia in en probeert haar voor
zichzelf te winnen.
Kenneth bespreekt zijn moeilijkheden met de moeder
van zijn eerste vrouw. Zij geeft hem den raad om Virginias ver-
trouwen terug te winnen, want haar liefde voor hem kan niet dood
Als Virginia op 't punt staat met Dave Bennett te vluchten, laat
deze op zeer onhandige wijze blijken, hoe buitengewoon egoïstisch
hij is. Virginia beseft nu. welk een ernstige fout zij bijna had begaan
en tevens, dat zij feitelijk nog veel van Kenneth houdt.
Zij geeft Dave Bennett voorgoed.z'n congé en vertrekt. In wer-
kelijkheid gaat zij naar de school, waar Junior is. Zij brengt hem
aan zijn verstand, dat zij altijd gewild heeft, dat hij thuis kwam.
Als Kenneth zijn vrouw ziet temgkeeren. tezamen met zijn zoon,
begrijpt hij, dat hun geluk weer volkomen is.
JBHtó lihil ; ia
Erik Rhodes. Gertrude Michael en Walter Abel.
Margot Lustig en Gertrude Michael,

Regie: Jack Conway.
[
M.G.M.-film.
Steve Logan Nelson Eddy
Maggie Adams Virginia Bruce
Chris Mulligan Victor McLaglen
Thomas Logan Lionel Bärrymore
Jim Knox Edward Arnold
David Bronson Guy Kibbee
..De Makreel" Charles Butterworth
Rutledge H. B. Warner
Underwood Raymond Walburn
D
eze film behandelt een thema, dat den
laatsten tijd sterk opgeld doet. en
waarlijk niet alleen in Amerika.
Nu bijna een eeuw geleden was het aanleggen
van een spoorweg dwars door de
prairiën van het verre Westen, een onderneming,
waarbij het niet altijd even zachtzinnig
toeging. In dit geval gaat het om den strijd
tusschen de eerste boeren-voortrekkers van
Clover-City en den avonturier Jim Knox, die
hun het pas gewonnen land weer poogt te ontnemen
om er zijn spoorweg dwars doorheen te
bouwen. En Jim Knox gebruikt daarvoor kerels,
die wel weten, dat er in Clover-City maar weinig
vertegenwoordigers van het sterke, geregelde
gezag zijn.
De inwoners van Clover-City wachten dan
ook met ongeduld op de terugkomst van den
jongen Steve Logan, die als zoon van den alom
geachten Tom Logan in het Oosten gestudeert
heeft. Steve Logan zal hun kampioen worden
Steve komt terug, juist op het oogenblik, da
Knox en rijn ploegbaas Mulligan samen met hui
trawanten bezig zijn zijn vaders boerderij ir
brand te steken, omdat deze zijn land niet wi
afstaan. En in de duisternis begint Steve's eer
ste gevecht met een der kerels: hij overwint
ofschoon gewond.
Daar het geld van Knox in staat geweest i;
ook rechter Bronson, den eenigfen man van ge
zag uit Clover-City, om te koopen, besluit Steve
zijn strijd in het geheim te voeren. Zijn won-
Charles Butterworth en Nelson Eddy.
den hebben hem een geestelijken schoK
gegeven, waardoor zijn ouders en vrien-
den denken, dat hij niet normaal is en
teveel drinkt. Niemand is meer teleur-
gesteld in Steve dan zijn vroegere meisje,
Maggie Adams, die een eethuis houdt in
Clover-City en achtervolgd wordt door
de atterities van Knox. Steve zingt zelfs,
schijnbaar dronken, op het verlovings-
feestivan Knox en Maggie Adaras.
Nelson Eddy en Charles Butterworth.
Maar Steve werkt in het geheim. Met
behulp van een merkwaardig individu,
„de Makreel", die zijn brood verdient
door zich voor een dollar door ieder, die
wil, bewusteloos te laten slaan, ontvoert
hij den uitgever van de krant van Clover-
City, Underwood, en steelt zijn drukpers,
die hij in zijn schuilhoek in de bergen
opstelt.
Hier drukt hij pamfletten, die Knox en
zijn mannen aan de kaak stellen, en ver-
deelt ze des nachts tusschen de arbeiders
van den spoorweg. Hij onderteekent al-
tijd met „de Wesp". Maar Underwood
vernielt zijn pers en Steve bedenkt een
list; Knox heeft maar één uitweg, n.1. een
concurreerend dagblad opzetten. In den
thans volgenden strijd pogen Knox, Mul-
ligan en zijn menschen den „Wesp" on-
schadelijk te maken, waarbij ongelukki-
gerwijze de oude heer Logan doodclijk
gewond wordt. Steve lokt dan Mulligan
in zijn schuilhoek en stelt hem voor een
beslissing. Een vuistgevecht tusschen deze
twee zal beslissen. Wint Steve, dan zal
Mulligan en zijn mannen de zijde der Lo-
gans kiezen. En de Ier. overwonnen door
Steve's vuisten, houdt zijn woord. Als hij
terugkeert, onthult Steve wat hij in het
geheim heeft volbracht en Knox wordt
uit Clover-City verdreven. Als vrije
Amerikanen zullen de * menschen van
deze primitieve stad zelf hun spoorlijn
voltooien.
Edward Arnold, Nelson Eddy en Virginia
Bruce.
Virginia Bruce en Lionel Barrymore.

Een
nj NederlanclérsHflict onze waar-
achtige en diepe vereering voor
onzen nationalen held, Willem den
Zwijger, wij kunnen ons niet altijd reali-
seeren. dat andere volkeren evenzeer
groote leiders liefhebben en eerbied betui-
gen aan hun nagedachtenis. Het is dan
ook niet altijd gemakkelijk, eenigszins ge-
lijksoortige figuren naast onzen Vader des
Vaderlands te zetten, hem te vergelijken
met bijv. een Wilhelm Teil, een Andreas
Hofer, een Giuseppe Garribaldi, of wien
dan ook. Met andere figuren gelukt dat
beter: met een Thomas Garrigue Masaryk
kan Willem I zeer wel vergeleken worden
en ook Abraham Lincoln, de groote Ame-
rikaan, is een waardige partner.
Om de nagedachtenis van zoo groote
figuren ontstaat een eerbiedige stilte. Er
worden geen questions brülantes opge-
worpen, geen discussies gevoerd. Het is,
als zijn deze figuren hun eigen monument
geworden.
Toch is af en toe een deel der huide-
betuiging gelegen in een biografie, hetzij
in roman- of dichtvorm, als studiewerk,
tooneelstuk, of film. Zelden echter komt
zulk een vorm van biografie er toe, slechts
een enkele episode — en dan nog wel een
episode, voorafgaande aan de heroieke
ontplooiing der persoonlijkheid — uit te
werken. De Amerikanen hebben dit thans
ondernomen, met een film .,Young Mr.
Lincoln" genaamd.
Zij kozen een tijdvak, toen Lincoln nog aan den wansmaak van een deel van het
in de verste verte niet aan zijn president bioscooppubliek. Of de makers dezer film
schap toe was en toen de burgeroorlog in hun opgave al dan niet geslaagd zijn,
zijn schaduw nog niet zichtbaar vooruit behoeft hier niet in het geding te komen,
wierp. Ziftoonen ons een jongen man,.die
dat kan in de critische bespreking naderautodidactisch
rechten studeert (wat in hand worden onderzocht. Maar wél mag
dien tijd en in dat land zeer wel mogelijk worden vastgesteld, dat men volstrekt ernwas)
en die naar Springfield tijgt, om stig geweest is, dat men heeft willen
advocaat te worden. Zij vergasten den toonen, welk een zuiver mensch de jonge
toeschouwer dan op slechts één enkele Lincoln was, hoe hij onkreukbaar was en
strafzaak, waarbij de jonge Mr. Lincoln rechtschapen en hoe men enkel en alleen
als pleiter optreedt.
door innerlijken adel kan rijzen tot de
Om nu in zulk een sober gegeven den hoogheid van een Vader zijns Vaderlands.
ganschen mensch Lincoln ten voeten uit
Welk een bij uitstek moeilijke rol om
te teekenen, om hem onmiskenbaar en te spelen! Welk een zware film om te
voor elkeen in het oog loopend te laten
regisseeren! Welk een afstand van de gezien
als den zuiveren mensch, die later tot
ijkte filmmiddelen: het mooie meisje, dat
grootheid stijgen zou, om zulk een film
aan het slot in de armen van den ,,held"
de allure te geven, gelijkwaardig aan een
pleegt te vallen, ontbreekt. Eenzaam
monument dat is een opgave, die niet
schrijdt „Young Mr. Lincoln" door de
licht kan worden vervuld.
scènes. Wél wordt hier een film afgeslo-
20th Century-Fox is daar toch in geten,
maar Lincoln's faam en glorie moeten
slaagd en zelfs op een wijze, die genoemd
nog volgen, als deze film reeds ten einde is.
en geroemd mag worden. Zonder hoege-
Deze film is een overwinning op het
naamd te willen vooruitloopen op een
filmpeil. En zij levert het bewijs, dat de
filmcritiek, die ten tijde van de première
liefde en aanhankelijkheid van het Amealsnog
zal verschijnen, mag hier worden
rikaansche volk voor zijn President Lincoln
uitgesproken, dat de verdienste van deze
nog altijd diep zijn en een waardigen uitfilm
ligt in de afwezigheid van concessies weg vinden.
Henry Fonda als de jonge Lincoln.
■i
i ü
I II

VAN LEZER TOT LEZER
f.l.ly, Pa i ln ' '" ,nn ,» n °P" «bonné-i, onder de „Rullrubri.k", gratis «an advar-
tanti. p aauen, waarin »ij lau aanbiadan in ruil voor lau .ndar."Dazapia.öin.
*.«.'„ tV^'""""/"" 0 "«•'V""' «dvartantla. Advartantl.., w«rin voor'
werpan ta koop worden aanjeboden of gevraagd, woningen ta huur worden
gevraagd of te huur aangeboden, di.n.ten worden aangeboden, Mzoovöört enioo-
voort, worden onder de rubrieken „Te koop aangeboden", „ri "oop gtvra.gd" en
..Dlvaraen" geplaat.t en berekend ,egen 5 cuf per regi min^ïm vijf ?.geT."
TE KOOP
AANGEBODEN
Te koop : Een nieuw
karp., mooi dessin, 2 x
3 M. v. ƒ27.50, F. Post-
ma, 2e Helmersstr. 80-b
A'dam (W.).
Aangeb. : Coupon zeil,
blauw geblokt 3,50 x
183 M, Pr, ƒ2.50 C, C,
Habi, Postjesw, 103-1
A'dam (W,).
Te koop : Een racefiets,
merk Magneet, Pr, bill.
Buis, Hemonystr,51-llI
A'dam (Z,),
Te koop : Een h,rijwiel.
Sijsjesstr. 25-1, A'dam
(N.).
Te koop : Kodak rol-
filmcamera, 6} x II
m. tasch ƒ8,— ; I paar
heerensch., rh. 41, ƒ2,—
en radio, wisselstroom
.Schaaper" ƒ 17,50, alles
in pr, st. J, Visser, Haar-
lemmerw. I49-I, A'dam
(W.),
RUILRUBRIEK
Ik heb te ruilen een p
nwe witte schoenen m
39 v, schoenen m, 40
Een schilderij m. br
eiken lijst v, poppenw.
of step, Mej, L, v. Veen,
Sport laan 49, Poeldijk.
Ter ruiling ; Een jong.-
fiets. voor den leeftijd v.
8 tot 12 j. Ook Zondags
te zien. Fr. Valentijn-
str. 18, Den Haag.
Damesrijw, te ruilen v.
2-pers. Aupingmatras,
Starrenburg. Noorder-
beekdwarsstraat 97,
Den Haag,
Ik heb eenige boeken
(geen rom,) en een kistje
Talens pastels (48 ver-
schill, kleuren) te ruilen
v. een compl. Eng,
curs. v, „Zelfontw,".
Het aangeb. is in goeden
st. Titels der boeken op
aanvr. Bommelschestr
29, Schiedam.
Te ruilen 1400 Hagz
100 Leversz.,350 Klokz,
90 Riemvis-b,, 150 Del-
tazeepb., 400 Hille Artis
1400 vr, en Holl, postz,,
400 Verk. Artis, 550
Liga, tegen Jam., Wenn.
Vaca, Tripb.. Niemeijer,
Duifm., Linnenk., Haas
en Brero, Genoma en
and. piostz. insluiten.
M. Koning, Heilbronstr.
48, Den Haag.
In ruil aangeb. ; 1 trop.
aq., geh. koper, 65 \
45 45, m. tafel, visch,
planten, pomp, electr.
verwarm., ook v. olie-
verwarming ; 2 trop
aq., 60 • 30 x 30. éen
er van bevolkt ; 2 teel-
bakjes, I koudw.bak,
60 30 - 30. Egelan-
tiersgr. 91-hs., A'dam.
Wie wil ruilen ? 22 Jam.
kwartj.-b. m. roode str.,
14 Hilles Artisb, m,
Olif, coup,, 9 Hilles
pl.b., 4 Verk. Artisb.,
28 Verk. pi., 18 Paulab.
4 Bussinkpl., 25 Honigs
Vliegtuigb., 14 Drosteb.,
2 Drostepl, Java 11, 5
Drostepl. Het water op,
4 Haustpl., 10 Klaver-
bl.b., 20 Kw.sold. uit-
sluitend tegen Sunl.
Radion, Vim, Rinso of
Luxb. Geef hoogste waar-
de ! Mevr. De Jong,
Koningsweg99, Utrecht.
Gr. I-pers. Eng, ledik.
m. spir al te ruilen v.
goed onderh. handnaai-
mach. Na 6 uur. Vrolik-
str. 459-111. A'dam (O.).
Ik heb 46 Droste-b. en
pi., 17 Bussink-b. en pi.,
11 Ringerspl. Wie ruilt
deze met mij voor bib.
Heyn koffie-b. of Sunl.
enz. bons, 1 tegen 1
Mej. C. Schaffhausen,
Paulusstr. 20, Weert
Wie ruilt mijn 2-pers.
eiken ledik., m. spiraal,
z.g.a.n., v.een 1-per.led.?
Lieben, 3e Oosterpark-
str. 153-1, A'dam (O.).
Gratis kunt u gangbare
bonnen, die u niet spaart.
rullen voor wat u wil
spaart en tekort komt.
Bij zending postzegel
Insluiten voor terugstu-
ren. Wed. S. v. Zanten,
Daniël Wlllinkplein 41,
A'dam,
ABONNE'S OP DIT BLAD,
welke in onze registers zijn ingeschreven en in het be-
zit zijn van een door onze administratie afgegeven
polis, zijn gratis verzekerd volgens polisvoorwaarden:
f2000.- bij levenslange invaliditeit; féOO,- bij over-
lijden; f 400.- bij verlies van een hand, voet of oog;
f 75. - bij verlies van duim of wijsvinger; f 30.- bij
verlies van een anderen vinger, een en ander ten ge-
volge van een ongeval.
Is het ongeval een gevolg van een aan een personen-
trein, tram of autobus enz. overkomen ongeval, waarin
verzekerde als gewoon betalend passagier reist, dan
wordt de uitkeering bij levenslange invaliditeit gesteld
op f3000.- en de uitkeering bij overlijden op f 1000.-
De uitkeering dezer bedragen geschiedt door de
NIEUWE HAVBANK N.V, te Schiedam.
Denk er om bij een eventueel ongeval binnen 3 x 24 uur
aan het kantoor der N.V. Nieuwe Havbank te Schie-
dam daarvan kennis te geven, ook al meent U, dat de
directe gevolgen niet ernstig kunnen zijn.
Anders vervalt het recht op uitbetaling.
- 2 —
1
II II IIII
?J1 ttliÜr ii \
'M ■ ■
De eene dienst is den anderen waard.
CC -, : • i' ■ M im^
„Ziezoo, dat zal je leeren om met je koffiemolen den sterksten man
der wereld aan te rijden.
„Goedenmorgen, Janl De zee is een beetje ruw, hè?"
Gevangenpoort
's-Gravenhage.
Éffi
ïtrtiitöwif«^
mm
..;: ii
•s-Giavennage. — »*•
sprookjesachtige verlich-
ting van den Vijverberg
*''- : < "W i «Ü*
" '%&&(
WEER HEERSCHT ER VREUGDE
IN NEDERLAND!
X A/ederom hebben er saluutschoten gedreund, hebben er klokken gebe.erdl En
W brachten zij ons de heuglijke tijding, dat er een Prinsesje was ^J
De dynastie der Oranjes, aan wie ons land zoo ° n "°;7 , '' k / . ee, J 6 ^ '' 9 e uk 'g
tot betrekkelijk kort geleden In haar voortbestaan werd bedre.gd, . ^Z o^
danige wijze verstevigd, dat men naar menschelijke berekemng haar regeenng over
tot in een verre toekomst verzekerd mag achtenl
Ons volk heeft de groote, verblijdende beteekenis hiervan doorvoeld, en het
spontane wijze uiting gegeven aan zijn vreugde hieroverl
Overal wapperden de vlaggen, overal werd feest gev.erd -/ roe 3 ^^J'
zoowel hier te lande als in onze gewesten over zee, gingen de gedachten ut
Prinses en onzen Prins, en niet in de laatste plaats ook naar °"" ^'"'^
men zich over het geluk, dal ook Haar door deze nieuwe geboorte beschoren was.
Dat S nog lange jaren den voorspoedigen groei van Haar kleinkinderen moge
En dat het Prinselijk Gezin slechts voorspoed beschoren moge zijnl
m
.V.-»
andermaal
doch die
op zoo-
Nederland
heeft op
En overal,
naar onze
verheugde
gadeslaanl
De monumentale ver-
siering in het Dam-
plantsoen te Amsterdam
in een feeërieke ver-
lichting.

„Een volk met zulke vrouwen, zulke
Iken dag worden er in Nederland on-
geveer vijfhonderd babies geboren. En
elk van die kleinen brengt, na span-
ning en zorg, licht en vreugde in het
gezin. De komst van een kind wekt
de allerbeste gevoelens in bijna ieder menschen-
hart, en de vreugde om een kind deelt zich min of
meer mee aan elk, die aan het gezin is verwant
of verbonden.
Meestal echter is die kring maar klein. Alleen
bekende stemmen spreken hun gelukwensch uit.
En onder de schriftelijke felicitaties komt een on-
bekend handschrift maar hoogst zelden voor
Hoe anders is het, nu 't Oranjehuis de hooge
vreugde om het pas geboren kind weer vieren
mochtl Hoe ongemeten is nü de ruimte, waardoor
de blijde tijding klonk; hoe ongeleid de stemmen,
die nu woorden vonden van blijdschap en dank.
Bij elke geboorte is maar op énkele aangezich-
ten de glans van licht en van trots. Maar thans
geldt hef jubelend woord van Vondel:
"^ m^m
*
'lfi*r< -*A* MW» ■ViNw*
DB! MEI ©RÄNJEMIUB6
TWEE GELUKKIGE MOEDERS,
moeders in zijn koningshuis mag niet enkel hoop hebben, maar ook vertrouwen...'
Men ziet één aangezicht
In duizenden ontwaken,
op steigers, wal en brug,
op straten, dam en daken.
De huizen zwellen van
het schaterend geluid;
de vensters springen op,
de blijdschap vliegt er uit. . .
Elke komst van een baby vereenigt en vertee-
dert en verbindt. Twist en onmin worden opzij
gezet; harde dingen blijven ongezegd. De onver-
schilligheid begint zich voor zichzelf te schamen,
en het medeleven is geen eisch van beleefdheid
meer, maar wordt een drang van het hart.
Zóó zijn de algemeene gevoelens. En in ge-
lukkige harmonie paren zich daaraan de zéér bij-
zondere, die in het Nederlandsche hart ontwaken
als de jonggeborene een Oranjetelg is.
Toen Prinses Juliana geboren was, had ook te
Batavia in de Wlllemskerk een dank- en bede-
stond plaats. En de prediker had tot tekst: „Een
kind is ons geboren".
De tekst zegt al véél, maar dat „ons" zegt nog
veel meer. Nationale en economische belangen,
sociale en cultureele beroepen, luchtvaart en
scheepvaart, radio en televisie -r- ze hebben de
eenheid van Indië en Nederland tot grond, tot
eisch en tot doel — maar nóöit misschien kwam
die eenheid dieper doorvoeld tot uiting dan in de
keus van dien tekst met dat woordje: ons.
Ik weet het: niet altijd, niet alom is de vreugde
om een jonggeborene van blijvenden duur. Er zijn
babies, die tegenvallen als ze opgroeien. Er zijn
ook moeders, die tegenvallen als het aureool der
heilige eerste dagen is verbleekt en zij' in hel ge-
wone leven beginnen moeten aan haar gewone
taak.
Wie las nooit in de levensgeschiedenis van
groote mannen woorden, glanzend van liefde en
doortriid van dank, waarmee ze eerden en her-
dachten wat hun moeder voor hen was geweest?
Maar wie weet ook niet van gevallen als van dien
jongeman, die in gezelschap geestdrihig ver-
klaarde: „Voor mijn moeder zou ik door het vuur
gaan," doch de moeder, die het later vernam, zei
enkel: „Als hij maar eens niet vergat me te
schrijven als ik jarig ben!" Moeders en kinderen
\ - daar is misschien geen schooner spel van het
leven. Ook in dit spel doet het tragische mee.
Doch gelukkig de moeder, die zeggen kan: dat
tragische was de macht der omstandigheden,
doch onze schuld was het niet. En gelukkig het
kind, dat bij zulke woorden enkel maar teeder
zijn hand legt op het grijze hoofd! . . ,
Het is goed, het Is noodig, het is bemoedigend
i öök, om in deze vreugdedageh te bedenken en te
* herdenken, hoe hoog en nobel, zonder uitzonde-
ring, die reeks van vorstelijke vrouwen is, die
moeders in het huis van Oranje zijn geweest.
Wij bepalen ons tot enkele historische voor-
beelden.
Daar is zij, die de stammoeder was, de moeder
van den eersten Willem van Oranje: Juliana van
Stolberg. Talrijk waren de kinderen, die zij in hun
jeugd omringde met liefde, leidde met vastheid in
hun groei, bijstond met wijsheid in hun volwas-
senheid. Het leven op den Dillenburg verschijnt
ons ook nil nog als een aantrekkelijk beeld. En
de gehechtheid van den Prins van Oranje aan
zijn moeder doet ons het waarheidsgetrouwe van
dat beeld bevestigen.
Reeds heel jong trok hij naar den vreemde en
zijn verdere opvoeding is van gansch anderen aard.
Maar de oude gehechtheid verdwijnt nooit ge-
heel. Integendeel: steeds drukker en steeds harte-
lijker wordt het verkeer tusschen Dillenburg en
Breda, waar de Prins woonde sinds zijn huwelijk
met Anna van Egmond. En de volle zon der
moederlijke liefde komt hem nog eens koesterend
beschijnen als hij, in ballingschap uitgedreven,
schuilplaats zoekt en vindt in de moederlijke
woon en aan het moederlijke hart. Hij rijpt er
tot den grooten leider en strijder voor onze vrij-
DILLENBURG
MET HET SLOT
waar reeds een
zeer gelukkig
familieleven
heerschte.
JULIANA VAN STOLBERG,
de stammoeder van het Oranjehuis.
heid en onze onafhankelijkheid; hij rijpt er tot den
„Vader des Vaderlands". Maar hij dankt dien in-
nerlijken wasdom aan den invloed zijner moeder,
die niet weet van versagen, die mede lijdt en mede
offert, en hem telkenmaal vermaant toch nooit
een vrede te sluiten, die „der ziele zaligheid" in
gevaar brengen zou.
Ook de kinderen van dezen prins hebben, na
zijn gewelddadigen dood in 1584, bij alle duister
het licht der moederlijke liefde niet ontbeerd.
Slechts één jaar heeft Louise de Coligny geleefd
aan Prins Willems zijde. Maar vele jaren lang was
zij de trouwe, onversaagde moeder der Oranje-
kinderen. Van haar ging de goede en nooit ver-
laten gewoonte uit, volgens welke al die broers
en zusters door uitvoerige en geregelde brief-
wisseling elkander van hun M en leven op de
hoogte hielden. En hoe kon ze Maurits en Fre-
derik Hendrik terechtwijzen, als bij krijgsstudie en
krijgsbedrijf het hoofd hun niet altijd naar familie-
aangelegenheden stond . . .
Trouwens: nog bij zijn vaders leven was Maurits
al naar Leidens hoogeschool gestuurd en ook
toen was blijkbaar zijn lust tot brieven schrijven
niet bijster groot. Maar: één brief uit zijn „studen-
tentijd" maakt het verzuim van vele andere goed,
omdat hij van dank en van erkentelijkheid spreekt.
Zijn vader had hem in 1582 naar Leiden ge-
zonden. En in een brief van aanbeveling, dien hij
-***■
den Senaat zendt en waarin hij zich noemt: Uw
bijzonder toegenegen vriend Guillus a Nassau,
heet het o.a. „Ik zend mijn zoon Maurits naar
Leiden opdat hij daar grootere vorderingen in de
goede letteren moge maken en met beschaafde
zeden eens tot mij terugkeere. Dat hij, door Uwe
hulp met de noodige kennis toegerust, eens den
algemeenen Staat moge dienen, tot groot voor-
deel van het gansche gemenebest en bijzonderlijk
van Holland, en met eenigen luister van zijnen
naam".
Die kostelijke, vaderlijke eerzucht naar „eenigen
luister" is in de geschiedenis wél vervuld. Maar
de vader zelf heeft daarvan niets mogen beleven.
Reeds twee jaar later moest Maurits, ten gevolge
van den moord op zijn vader, zijn studies te
Leiden afbreken en den meest verantwoordelijken
staatspost aanvaarden. En dan betuigt de zeven-
tienjarige zijn spijt om het afscheid en zijn dank
om wat hij ontving en hij schrijft den Senaat:
„Ofschoon mijn vermogen en mijn omstandigheden
zoodanig zijn, dat ik U geen evenredige ver-
gelding kan toebrengen, wil ik nochtans dat gij U
overtuigd houdt dat het herdenken aan dat alles
mij zoolang ik adem zal halen, hoogst aangenaam
zal wezen .
Zoo'n zelfgetuigenis van „loffelijke zeden"
excuseert wel het verzuim van een familiebriefje.
Maar steeds, alle eeuwen door, vinden we be-
vestigd wat de kracht van het Oranjehuis was:
moederlijke bezorgdheid om de sfeer van het ge-
zin; vaderlijke bezorgdheid om 't heil van den slaat...
Gelukkig de jonggeborene, die als gebed ligt
in zulke historische tradities. En gelukkig hel volk,
dal met jubeltonen zulk een jonggeborene in zijn
koningshuis begroet.
In dat fel bewogen jaar 1918, dat ook onzen
staatsvorm niet onbesproken liet, moet eens een
Fransch staatsman lot 'n Nederlandschen minister
hebben gezegd: „Als jelui ooit een republiek
wordt, maakt je toch Koningin Wilhelmina lot
Presidente!" Een woord, dat boekdeelen spreekt...
leder kind, dal geboren wordt, predikt terstond
het Evangelie van de Liefde. En bij het konings-
kind, dal ons thans wederom geschonken is,
weten wij opnieuw, dat de rijkste en de reinste
klanken van dat liefde-evangelie te beluisteren
zijn bij de Moeders uil het Oranje-huis...
Een volk met zulke vrouwen, zulke moeders in
zijn koningshuis mag niet enkel hoop hebben,
maar ook vertrouwen.
*****
wêétofm
—lÊÊ

SOESTDIJK
• ■ . ■:
■■ ■ ■ ■
^m
HET MIDDELPUNT VAN BLIJDE BELANGSTELLING
UIT DE GESCHIEDENIS VAN EEN VORSTELIJKE WOON.
Wie iets over het Koninklijk Palels Soestdijk
wil vertellen, waar thans voor de tweede
maal zoo'n groot geluk heerscht, zal niet
kunnen nalaten, ook 'n beschouwing te wijden aan
de historie van het slot, dat zulk 'n belangrijke rol
gespeeld heeft in de geschiedenis der Oranjes, dus
in die des vaderlands. Wanneer men de historie
van het oude paleis nagaat, dan ziet men, dat de
stichting daarvan eigenlijk het gevolg Is ge-
weest van den oorlog der Vereenigde Provinciën
met Engeland, Frankrijk, Munster en Keulen in het
rampjaar 1672. Aanvankelijk immers werd een
groot deel van de geünificeerde gewesten bezet
door den vijand. Daartoe behoorde ook Utrecht.
Het beloop van den oorlog was gelukkig zóó, dat
aan die bezetting in het najaar van 1673 een
einde kwam. Er werd toen evenwel door de
Staten Generaal overwogen om van Utrecht af-
stand van het grondgebied te elschen, wilde dit
gev -»st althans in de Unie blijven; daarnaast zou
he ewest dan bovendien zijn aiouden rang ver-
lit.dn. Voor deze vernederingen werd Utrecht
echter gespaard door denzelfden vorst, die het
vaderland van vreemd geweld had gered. Wil-
lem III verdedigde in de Staten van Holland de
rechten van Utrecht, en mede daarvan was het
gevolg, dat de Staten Generaal op 20 April 1674
een besluit namen, waarbij de Prins werd gemach-
tigd de zaken met Utrecht te regelen naar de
billijke voorwaarden, door hem voorgestaan.
Ti i dens zi Jn gedenkwaardige zending verrichtte
Willem III een persoonlijke handeling. Op 26 April
kocht hij zich namelijk In het gewest Utrecht een
grondeigendom, de kern van 't tegenwoordige
paleisgebied. De bedoelde grond was het eigen-
dom van de familie de Graeff te Amsterdam, die
voortdurend ten nauwste verbonden was geweest
met de Oranjes, van Willem den Zwijger af. Het
bedoelde stuk grond was blijkens de koopacte
„een hofstede met zijn bepotinge en beplantinge
en alle 't gene aerd- en nagelvast is, gelegen aan
Soestdljck". De bedoeling was, om op dit ter-
rein „eene lustplaetse ende Wildbane op te
regten . 's Prinsen decisie Is vooral dan zeer be-
grijpelijk, als men weet, dat „de jagt" voor hem
de ontspanning bij uitnemendheid wasl
Dadelijk stonden zijn Amsterdamsche vrienden
PRINS WILLEM III
die op 26 April 1674 in het gewest Utrecht
een grondeigendom kocht, dat de kern van
het tegenwoordige paleisgebied vormde.
het af. Doch het bezit van den Prins was kort
voor September 1674 reeds uitgebreid met een
kleine bezitting, die onder den naam Eljckendaal
m de herinnering bewaard bleef. Dit stuk bezit
werd gekocht van zekeren Johan Hooft, uit het
geslacht ven den beroemden Drossaard van
Muiden.
Spoedig werd 't gebied van Soestdijk door den
Prins nog aanzienlijk uitgebreid. Zoo gelukte het
hem in 1676 eenigen grond aan te koopen, waar-
op de tegenwoordige Koningslaan werd aange-
legd, de laan, die van het Paleis naar de Gedenk-
naald loopt. De vergrooting van het oorspronke-
lijke Soestdijk houdt op In 1680; dan beslaat het
gebied een oppervlakte van ruim 174 morgen.
Van het eigenlijke paleis van toen zijn geen
goede beschrijvingen bekend. Voor zoover zij er
wel zijn, krijgt men den indruk van een betrek-
kelijk eenvoudige huizinge. Er Is een prent, dag-
teekenende uit een periode van ten hoogste twin-
tig jaren na den aankoop van het eerste gedeelte
van het gebied - het tegenwoordige hoofdge-
bouw valt hierop nog te herkennen - waaruit
blijkt, dat de noordelijke zijgevel werd bespoeld
door een vijver, de zuidelijke werd begrensd door
een tuin. Het geheele paleis was omgeven door
de „tuinkunst" uit die dagen. In de tuinen bevon-
den zich springende fonteinen, aangedreven door
een molen: Voorts vond men om het gebouw de
paardenstallen en een veranda met kostbare vo-
gels en dieren. In de bij het goed behoorende
oude hoeve Eljckendaal waren de honden onder-
gebracht.
Willem III heeft er niet zoo heel veel getoefd;
de goede tijd voor Soestdijk zou eerst later aan-
breken. Bij zijn dood kwam het aan Jan Willem
Fnso, die huwde met Maria Louise van Hessen
Cassel. Hij liet haar als 23-iarige weduwe achter,
en zij was het, die nieuw leven aan Soestdijk
gaf. Door haar langdurig verblijven In het slot
legde zij den grondslag voor de latere grootheid:
er werden aanmerkelijke verfraaiingen aange-
bracht, terwijl er ook woningen voor het gevolg
worden ingericht.
In 1747 werd Willem IV eigenaar van Soestdijk.
Ook hem werden de heerlijke rechten, die inder-
tijd na den dood van den Stadhouder-Koning wa-
ren teruggenomen, weer opgedragen. Toen hij
in 1751 stierf, was Willem V nog zeer jong, zoo-
dat zijn moeder het beheer over zijn bezittingen
voerde. In 1758 kocht zij, ter uitbreiding van
Soestdijk, een boerenhofstede onder Baarn aan,
genaamd de Eult. Het merkwaardige is wel, dat
Johan de Witt hier een tijdlang vertoefd heeft;
later heeft dit gebouw gediend als verblijf voor
de bedienden.
In 1767 huwde Willem V met een nicht van
Frederik den Groote. Op den feeslelijken tocht
van Berlijn naar Den Haag werd ook Soestdijk
bezocht. Dan komt, twintig jaar later, de - ver-
ijdelde - aanslag der Patriotten op het paleis,
waarbij de dappere schildwacht Christoffel Pullman
het leven zou laten.
In de weinige jaren, die hierop volgden, werd
Soestdijk nog weer verfraaid en vergroot, doch
slechts zelden bezocht. In 1795 verklaarde men
het nog niet verbeurd, doch In naarn^ werd het
paleis bezit van den Staat. Dan volgt 'n periode,
waarin het lustslot en het bijbehoorende eigendom
bijzonder verwaarloosd worden. Men kapt hout en
ziet naar het gebouw weinig om. Dit duurde zoo
Maria Louise van Hessen Cassel, die door
haar langdurig verblijf in het slot in de
zeventiende eeuw den grondslag voor de
latere grootheid legde.
H.. ,*~.m o-. *• *•' •^1A.cï.rA. b,w ~ rt - -' """rï Ä
zoon aanschouwde op hetzelfde lustslot 't levens-
licht: Prins Willem Frederik Hendrik.
Veel is er in die jaren aan het Paleis Soestdijk
verfraaid en uitgebreid. Ook werden in dezen tijd
opgetrokken de „Boerderij van Prinses Sophie"
en de jachthuisjes van Prins Willem, Prins Alexan-
der en Prins Hendrik.
Na het overlijden van Koningin Anna Pauwlona
kwam het eigendom Soestdijk aan Prins Hendrik,
een zoon van Willem II.
Onder Koning Willem III zijn er aanzienlijke
stukken grond verkocht, waardoor Baarn nieuwe
uitbreidingsmogelijkheden kreeg. H.M. Koningin
Emma stond grond af ten behoeve van den spoor-
lijn Baarn - Utrecht, voor het ziekenhuis en na
den oorlog ook nog voor andere doeleinden. Na
Haar overlijden ging het bezit over aan H.M.
Koningin Wilhelmina, die echter een deel van
het Palels heeft afgestaan ter voortdurende be-
woning door Prinses Juliana on Prins Bernhard.
Als nlet-onaardlge bijzonderheid zij nog ver-
voort, tot een der hofdienaren van Lodewijk Napo-
leon het paleis in beslag kwam nemen.
In 1815 komt het domein dan aan de Oranjes
terug. Bij de wet van 8 Juli No. 41 werd, als ge-
schenk, het domein Soestdijk erfelijk aangeboden
aan den Prins van Oranje, om in vollen eigen-
dom en als patrimonieel goed te worden bezeten.
Het bij het domein behoorende „jagtslot" zou ten
koste van den lande In bewoonbaren staat ge-
bracht en gemeubileerd worden. Tevens zou In
het domein een gedenkzuil worden aangebracht,
ter vereering van 's Prinsen moed in de hard-
nekkige verdediging der positie bij les Quatre Bras.
De uitvoering van bovengenoemde wet geschied-
de met spoed. In 1818 vierde Soestdijk 't feest van
de eerste komst van den Prins en de Prinses van
Oranje. Reeds voor de inhuldiging van 't Konings-
paar was de latere Koning Willem III geboren.
In hetzelfde jaar werd er 'n tweede zoon geboren,
die den naam kreeg van Willem Alexander Wede-
rik Konstantijn Nlcolaas Michael. En ook de derde in vroeger tijd.
meld, dat omstreeks het einde der achttiende
eeuw Soestdijk een tijdlang in gebruik is ge-
weest als logement (evenals het Huls ten Bosch
ten tijde der Bataafsche Republiek). Doch in het
algemeen heeft deze exploitatie voor den pachter
geen aanzienlijke baten opgeleverd.
Eenigen tijd geleden Is, gelijk bekend, een ge-
deelte gerestaureerd onder leiding van de Amster-
damsche architecten Ir. De Bie Leuveling Tjeenk
en Ir. Van der Steur. De woonvertrekken van
wijlen Koningin Emma bleven toen om piëteits-
redenen ongewijzigd.
Ziehier, in 't kort, een en ander verteld van de
geschiedenis van het schitterend gelegen paleis,
waarop thans de oogen van ons gansche volk
gericht zijn. Waar ons Prinsesje Beatrix het le-
venslicht aanschouwde, en waar thans een geluk-
kig Echtpaar zich verheugt over de geboorte van
zijn tweede kind - met het volk, dat Prinses
Juliana en Haar Gemaal op de handen draagll
HET HUIS SOESTDIJK
Het hoofdgebouw valt nog duidelijk te herkennen.

OP LEVEN EN DOOD
EEN RtEKS SPANNENDE AVON-
TUREN. NAAR WAARHEID VERTEUD
Tegen het einde der negentiende eeuw vormde
Afrika, nog meer dan dit thans het geval is, een
aantrekkelijk domein voor allen, die belust wa-
ren op avontuur. ,,Het donkere werelddeel" was
nog niet, zooals dit nu wèl gebeurd is, naar alle
richtingen doorkruist, en het „geheimrinnige-on-
bekende" deed zijn machtige roepstem dan ook
nog met volle kracht hooren.
Onder hen, die omstreek; dezen tijd ook In
de jungles van Afrika ronddoolden, behoort wel
in de allereerste plaats Congo Jake genoemd te
worden, de man wiens avonturen tot de span-
nendste sensaties behooren, die men zich op dit
gebied denken kan. Onze lezers zullen het daar-
om zeker op prijs stellen, dat wij in de gelegen-
heid zijn, hier een en ander van zijn reizen en
trekken in Afrika te vertellen.
Op 'n nacht, toen zij ergens in den Congo hun
kamp hadden opgeslagen - Congo Jake was ver-
gezeld door twee blanken, Myers en King, en door
een aantal inheemschen als spoorzoekers - wer-
den zij plotseling door een hevig lawaai gewekt.
Toen zij verschrikt opsprongen, kwam het geluid
steeds nader, en weldra waren zij in staat het te
herkennen als het getrappel van duizenden hoeven
en het krakend omvallen van boomen.
Het duurde toen om zoo te zeggen geen se-
conde meer, voordat zij begrepen wat er aan de
hand was. Een kudde buffels kwam in volle vaart
door het struikgewas aangerend - precies In de
richting van hun kampl Jake schreeuwde onmid-
dellijk zijn bevelen uit, en iedereen snelde zoo
gauw hij kon naar den dichtsfbijzijnden boom,
terwijl Jake en King zich met de zorg voor Myers
belastten, die den vorigen avond in een oÜfanten-
val terechtgekomen was en zich daarbij leelijk
had bezeerd.
De kudde vloog onder hen voort, In een wolk
van stof gehuld, die hun bijna den adem benam.
Ze scheerden bijna rakelings langs den boom,
waarin Jake, Myers en King gezeten waren. Had-
den zij den boom geraakt, dan zou Jake het relaas
van zijn avonturen nooit te boek hebben kunnen
stellen, zooals trouwens wel bleek uit het lot van
twee inheemschen, die in een zwakkeren boom
geklommen waren, en die door de kudde, die
zeker wel uit een zeven- a achthonderd dieren be-
stond, werden verpletterd!
Eemge dagen later namen zij een verfrlsschend
bad in de buurt van 'n Inheemsche nederzetting
toen zij plotseling zagen hoe een der dorpsbewo-
ners stokstijf bleef staan en zijn mond wijd open
sperde van schrik. Opeens hief hij luid schreeu-
wend zijn armen boven zijn hoofd, klaarblijkelijk
om zijn metgezellen, dlë zich in zijn buurt be-
vonden, te waarschuwen, en zette het toen op een
loopen. De anderen renden hem, eveneens luid
schreeuwend, na . . .
Zijn woede deed Jake begrijpen, dat hij
Plotseling ontdekte Jake, waarvoor zij de vlucht
genomen haddenI Er kwam een luipaard uit het
bosch sluipen - een der gevaarlijkste soorten, die
er bestaan en die de keel van hun slachtoffers
openscheuren om hun bloed te kunnen drinken
Terwijl Jake en zijn makkers verstijfd van schrik
het dier gadesloegen, ontdekten zij nog twee
slankere gedaanten achter hen. Het was een
mannetje met zijn belde wijfjesl
Ongelukkig genoeg hadden zij hun wapens in
het kamp achtergelaten. Myers en Jake snelden
naar de boomen, die er in de buurt stonden.
„Kingl Kingl" riepen zij, zoo hard ze konden.
„Um s hemelswil . . . luipaardenl"
Hef was toen pas, dat King zag wat er aan de
hand was. Hij was juist bezig zich af te drogen
en, met den handdoek over zijn hoofd, slaakte bij-
een doordringenden kreet en... sprong weer in
den poel, dien zij juist verlaten hadden en die
misschien hoogstens een middellijn van twee a
twee en een halven meter hadl
Jake had het gevoel, alsof zijn haren te berge
rezen, toen hij zag hoe de luipaard naar den poel
'iep, zich daar op zijn voorpooten neerliet en
met veel lawaai begon te drinken. King drukte
rich zooveel mogelijk tegen den anderen kant van
den poel aan, terwijl de luipaard op nog geen
anderhalven meter afstand van hem lag te drinken
De beide wijfjes waren hun heer en meester ge-
volgd, en de dieren hurkten nu met hun drieën
boven het water. Gezien hurr dorst en de gulzige
manier, waarop zij dronken, was het duidelijk dat
zij juist gegeten moesten hebben, en Indien King
er het leven af zou brengen, dan zou dit stellig
aan dit laatste feit te danken zijn. Hij diende zich
echter onbeweeglijk stil te houden, want indien
hij zich bewoog, zouden de luipaarden zeker op
hem toespringen en hem met één slag van hun
machtige klauwen den schedel verbrijzelen
Plotseling kreeg Jake een idee. Hij zou de aan-
dacht der luipaarden op zichzelf vestigen en daar-
"Ik ^ '' ans j ¥er9r00ten ' dat Kin 9 er het leven
afbrachtl Hij droeg een mes in zijn gordel en
wierp dit met al de kracht, waarover hij beschikte
naar den mannetjes-luipaard. Hij trof het dier
tegen den schouder, zonder het evenwel te ver-
wonden. Het deed echter een vervaarlijk gebrul
hooren en keerde zich om, ten einde te zien, wie
hem had aangevallen. Door luid te roepen, slaag-
de Jake er in het dier, dat weldra door de beide
wufjes gevolgd werd, naar den boom te Jokken
waarm hij een toevlucht had gezocht. De luipaard
bleef hier eenige oogenblikken staan, als vroeg
hij zich af, hoe hij zich op zijn aanvaller zou kun-
— ö —
de vader der beide jonge dieren was...
oen wreken. Plotseling hief hij zich in zijn volle
lengte tegen den stam op, als maakte hij zich ge-
reed om In den boom te klimmen. De beide wijf-
jes liepen grommend om den boom heen en Jake
maakte werkelijk eenige benauwde oogenblikken
door daar de luipaarden hem stellig zouden heb-
ben kunnen bereiken als zij er moeite voor hadden
gedaan. Ze bleken na hun maaltijd echter te traag
om tot den aanval over te gaan, en nadat het
mannetje nog eens flink gebruld had, draalde het
z.ch om en verdween, gevolgd door de beide
vrouwtjes, in het kreupelhout
Hoeveel keeren het alleen zijn tegenwoordig-
heid van geest was, die Jake uit een of andere
precaire situatie redde, valt moeilijk te zeggen
maar een geval willen wij hier toch vertellen
Op zekeren keer was hij In zijn eentje een
bosch ingetrokken, dat zich rechts van het kamp,
dat zij hadden betrokken, uitstrekte.
H-j had nog maar nauwelijks eenige tientallen
meters afgelegd, tpen hij plotseling twee aller-
aardigste kleine leeuwtjes ontdekte, die naar
schafting niet ouder dan een week of vier waren
Zonder zich lang te bedenken, nam hij de beide
diertjes op van den grond, borg ze in zijn wijde
blouse, en keerde terug naar het kamp. Plotseling
hoorde hij echter vlak naast zich een vervaarlijk
gebrul. De takken van een boschje kreupelhout
weken krakend uiteen en een kolossale leeuw
deed een sprong naar voren. Op misschien twee
meter afstand van Jake kwam hij met een plof
op den grond terecht. Zijn woede deed Jake be-
grijpen, dat hij de vader van de belde jonge
dieren wasl
Hij had geen tijd zijn revolver te trekken om te
trachten den leeuw daarmee neer te leggen Eer
hij zijn wapen kon hebben gegrepen, zou het dier
hem reeds lang hebben besprongen, hetgeen
"ker zijn einde - en welk een eindel - zou
hebben beteekend . . .
Gelukkig liet zijn tegenwoordigheid van geest
hem niet In den steek. Hij begreep, dat hem
slechts een ding te doen stond, wilde hij althans
nog een kans hebben, zijn leven te redden Hij
greep de beide leeuwtjes en gooide hen zoover hij
kon van zich af - het eene diertje naar links,
het andere naar rechts ... En wat hij had gehoopt
gebeurde: de leeuw had opeens geen belang-
stelling meer voor hem, en zijn besluiteloosheid
naar welk van zijn beide Jongen hij het eerst zou
gaan, schonk Jake den zoo kostbaren tijd om zich
uit de voeten te maken .. .
J
NS.
^
r m
/^
>
<
X
LU
Q
LU
Q_
a.
O

ROND DE BLIJDE GEBEURTENIS
3. Tot in het kleinste dorp van ons land werd de
«Jdlng met uitbundige vreugde ontvangen. -
?-.XX 9 schoonen fl itin8 ""
4. De saluutschoten dreunen
5 ^ e nT Sche p L advinde , r - iohn. Chr. Nagel, die
Paar hU *"* ^ '''*"" 0m het Pr *W
faar bloemen te kunnen aanbieden. - Ziin
aankomst bij het paleis te Soestdijk.
6. Direct na het bekend worden der blijde ge-
beurtenis werd door de ver.eniging „D. Prin"-
omV Vt ette u naar Soe$tdi ' lc flwrganlseerd
om de gelukwenschen over te brengen. - De
laatste looper voor het palels.
,, > -
OEFJE
m eh ANNIE v. EES
In Loet C. Barnstijn's Fllmstad te VGravenhage wordt op 't
1 oogenblik door de City-Film de Nederlandsche film „Boefje
Het scenario voor deze film heeft Carl Zuckmayer geschreven naar
't bekende boek van H. J. Brusse. De regie is in handen van Detie
Sierck, en het kon wel niet anders of Annie van Ees moest de rol
van „Boefje" vertolken. Zij wordt terzijde gestaan door Guus Brox
all Pietje Puck. Piet Bron als Vader Grovers Albert van Dalsum
al! de pastoor. Jan C. de Vos als de psychiater en Henri de
Vries als de president van de rechtbank. . _ , .„ „
Het was reeds geruimen lijd in de pen, dal „Boe je v-n Brusse
gefilmd zou worden, maar nu zal men toch werkehjk binnen niet
al te langen tijd de filmbewerking kunnen zien.
Wij "jn in de gelegenheid hier reeds eenlge beelden uit deze
rolprent weer te geven.
Guus Brox als Pietje Puck.

»9
.DE GIER
##
G E A U T
jLrz^z d Jt: z£*z JoodVu" e a : ,o è o,sin9 , plaa,s ,- Di ""X""^
man moe. na de botsing uit den au.o ac,|,'i"?- ■ De c conc l u '" Hjkt duidelijk: de
den doode. en wij« d'e agenTen er op Z he. , ' n 1; Een "" oms,and '" herkent
moord betreft. Wanneer men he!. n,H. k- j !' J h " r 9ee " ""Seval, doch een
onflemerk, verdwenen In den autovind,ó:: 0 B nd ' rhedea i, Wil Vra9cn - bli * k, h de koP
'i «>""
Va0
een gier ge.eekend ,,„,. Éën"^ ?gen."„ heeften" dr"^' J 8 " 0 "
Rogers herkend, en men vereenzelvig? hem „u met n?C,"**"""' *"' Pud 9 e
denaar. Pudge Rogers begeeft lieh n.ar ^. " G ' er ' cen -nassa-moor-
komen Ayres. n,aar het bl«k da, ",„ h """T? Van den 0m h « '"'" 8"
gebroken! Als de poli'ie verschil, ? ". V66r 9eWeeS, • D ' "'e is open-
De lezer maakt nu kennis ^.'maioör^D " V'"^' " Ontkomt '" «" '"'•
politie - sinistere figuur drede"elfd7 b^'? "^i T ' '" dt 00 9 der
S Havilt is
he, slachtoffer van een teer Intel gntnm^ A ^ 5" ^^ Ro9 "
den schijn wek,, da. Havik ^0"^ diH T ^ d T *""*" ""'"P"^"*
laatsten tijd op sljn geteten heef" opzienbare moorden van den
.O^Ha^rtsT/n^dooTifd "^""r 3 '"* 0m '■""«"« B^er in
H.vik krijg, bezot" vft ' aa"e^EJeVn^Dwf" "^ "", T" «■ , " a " 9 -
verband n,e, het gebeurde, ernstige vérdenkina d„e "'" m e d edeeli„gen. in
Walter Ware, die een halfbroe? Jl. &r^ en / ,i ." n te9en t,aar stiefvader,
üenaan, Hij zou Avres door den Cie V ? n W '" ,ard ^'" '" ">" eenlge erf-
doen vermoorden. G " ,e9en "'■ Seldelijke vergoed.ng hebben
da^; ^er^; s, ::;keërsi:^e:arH:,^krd r , d,: ^ ric :- ov " komt Ha ^ -^
de stuunnricbnng van Hav'ks auto , n f "^ S". )" Werk van den G '" ^
al» zi,n asslstenf worden ^^^1, dö 0pIt " el ^ dtf ec« Bemaak,. Zoowel hij
Booker laa, Hav.k op aller Ie 'in "" T^" 9 "P aard -
c.sch, da, de pol„ie de- maatreoëe C " n,r0 ' € " e " en ''^^n. doch Havik
gelegenhcd geven ,„ znn n'ab.Uefd t, 9 -ch.erwege laa,. Hij wil den ..Gier'
en wie er ,0, zijn bende hooren ^ "" d '" kb " ld " ^V "ie hij is
^^."taa'd 9 ^'hem'on'.vlZ ^ '^ °"'7" d " '" een soor, spelonk
^r h„ gemaskerd is e^ ^r^rÄ^^^^U^" 1 —
c (üCT" bi'Kon te lachen.
wóonl!]c. i |'ii k "'o:;i < h't Si,,,a,ie '" Wcinige woorden "it." ant-
hd .,„v,.r„lij,U.|\lU. ';,?(K, h >. , „""| , )en,"u.:, '" * ZW " kS " ! " Cn, ■ "" *" '"
müzdf Ie /orß.-n (W-liikkiV .Vw.V ■ ■• t ,k ben van P ,an v oor
beter dan .Ik v: i óu DwZ.r .^ •• . m « n .. or ^nisatie grooter en
ik in jouVn.ach ben Ie h7 X.« ■• JU . ,n n,U " n,achf in plaa,s dat
'
te sfurc'rK o„ eeHiik ... ,ii, Tb ,nU '. door "•"" P' a "nen in de war
dot.den Is k "„ vli t ku," • \ ZO VJ net Z00 « e "' a kke]ük kunnen
"iH.s v,,:;, nij.Cl lu',Vk ie 0,::;'! ik'" '^'"^h-J.'-en beteekent
hi..rh,.,.n !.,,.;, , "" " t ' , IK .l ( - oiiKlal ik je een hand een kerel vind
k..nl l,„l,.„ ,k ' . i.':rk " ,! ,1 rj'h v "." li '--" *"' ie »"it
gevonden!
Hu zweeg, en na een oofienblikje vroeg Havik-
..(■-n als ik weiger?"
De (lier haalde de schouders op
mtileeirtn't't^n ^ "^..^^ * "ni ie besluit
kan da gen.s' doen Z-L Z { ^ ^f ? ndt ' r heden vertellen. Ik
kunt. is i^7l K k m ie he n- n '• ,i: " K " Vi,n hk,r «"«vluchten
mijn -irgMi, sa.i, '^ Ti, '..^ ^ mimne " z «." al 'e" leden van
"...'...'1 uï',',,; ,, ;,'; ll , , , , ; 'jr'Cn'dä ïir " d T h --'."-«&
tic /ikcn ,.,..,. ., I l Vi- ^ ander zou kunnen getuigen als
chauffeur, .lic ie ax ' h stnur. Wa ""eer je eet, je dokter, de
•oevertrou^ -i ^ X ku b nn; i n^Vhd a ta 0 n Caat - aan Wien je jt ' bela "8 en
ORISEERDE
HERTALING
rofmünTerÄ^rssirnrrakfn^- ^ andere toreen, i^ zal je
zoSn er0m ZWeeg ^ te^WÜ, z " n 00 « e " ^t gezicht van den ander
de'T^chnleniTeSLnLönenT' 86 0O « enb ' ik ^". "-"en w«
zal hèn treffen die inXd h^l? »"f macht kriigen - De d ood
zün _ een chaos zoo groot a^s de -■.n"^/- 8 . 1 ' 1 * 88 * Za, een cha os
kend! Uit dien chaos /afUt L, menschheid nog nooit heeft geheerscher
- heerscher o^Vrane 0 n rSC W Un * u^" a,S • een »"«^feerend
vestigen - we zullen de anLrll'i., 6 ZUi ] en 9. ns in a ndere landen
in het bloed van hun heersche^Enik 0 "^^^,^^ hen ir erdrinken
gansche wereld ik zal de crnnKt» 1 ~ lk ^ I heersch er van de
dit echter niet aHeen bereiken kmn^^K^"
m zUn! Ik kan
om mü fe helpen Ik zou Iev^ • "^t*. g f.? ch,kte menschen hebben.
Ik zou liever gXiikmLken^ni' 1 ' d f .'V VO P r dan te 8 en m W *-
ter dood te moeUM* brengen " J ultst ekende capaciteiten dan je
Plotseling kreeg Havik een idee
„Sir Henry Manners " viel hü nit ie «.-^ v »,
ook " nu ""• " 1S »'f Henry Manners
„De Gier" schudde zijn hoofd
organlä'tiet Ik'heïdanl^ 6 e [ k f l " k ' dat h W «een lid van nu|n
— de chauffeur, die ie in de v&l hS. ^ i' uf n va . n mm menschen
wereldvermaardheid Hii hPPft h » gelokt - is een artist van
derd. EnTrheeft ook hp, tic, 6 W ^ Pen 0 J? de P orti eren geschil-
noot ig. die Kefoond hohhnr, K r / cro .Y eren - 'k heb menschen
Jij/elf^ n, als , leul" tl^ U " Z,Jn T m als niun ,ei ^schen zooals
aers te kunnen optreden. Ik bied ie een
.Nooit!" riep Havik uit. „Integendeel - indien ik kans zie te
— 12 -
fe-^
ilr»^^iv$Al>.(.'' : \ ■
Trengën! al zou ik er ook mün heele verdere leven aan moeten
opofferen!" . V *•"
•fk^^rge^rande^^ÄK^acM van een man met jouw
móel" antwoordde h« ernstig..„Ik geloof echter, dat je te zyner t«d
-SnaT^ïtaTnetme L^Trn.uur zaten, een teeken.
mÊmÊSÊm
D^Äe^el gXld leek in een doodskleed, ^ond op en begaf
STn'S ïSbtStiÏÏ'dr .Sedige r„bberba„de„, die
tU" oogen Er »«s ».ter ^'^S' S^Un kTo" waaronder hti
STevSd^eÄ Jf -"'^t LsM. He. .u.te hem me
groot. i^r'VUVvMd S mlddeiTo ïfreoaach" „ aquarium.
Ärd 0 e\1Ä b Äli»^^^
diepzee-monsters van allerlei soort.
KEN KLEINE HAAI SCHOOT OP ZIJN GEVANGENIS AF EN »''^TK MCT
ZU^N^S TEGEN HET GLAS TOEN HET DIEK ZICH OP ZIJN RUG \MKKI'.
Hii draaide zich met een rilling van afschuw om. Het gat in den
boven in zijn gevangenis te Roeien en hoorde hy de stem van „De
r.ipr" die door cen soort spreekbuis tot hem sprak.
H^t verdCovingsmiddcl. waarmee wij je zenuwstelsel gedeelteluk
heïS n reriamdS spoedig uitgewerkt z«n" zei hu- ^t -wendde
v^n
fmmmmm
ie ulazen eevangenis is zóo ingericht, dat je met kleine noevcei
vau je hand. bevind. ïich aan een koord een ^lle.ie. Er bestaan
in je cel binnendringen en jij, mijn vriend, zult ^rdrinken incuen
de haaien, die om je heen zwemmen, je met eerder te pakken
kr i)?"weede mogelijkheid is, dat je stikt. Nog geruimen tijd zal er
,|at de lucht er in perst, s aan een uurwerk verbonden, uai Seitme
!. ÄKin^ix^u^ÄrsH
ISch, Sappen .7. een viseh op hel droge. En he. e.nd zal zm. da.
'^ÄrmoViuSeid ia bet beUe.ie" ve-.gde - dan. OP
E^Ss^^hrsiÄS
%^r^rL^Z^TSt rs Sen in .ün atme
gevangenis....
HOOFDSTUK XI.
en slaapt er in te ontkomen.
fcr/^rgeAirsraiArs'^gTeJA
Gedurende verscheidene uren zat Havik daa ^ zonde ^ z |f h v^n C Jd e :
g ttfee 0 r U sftr V o 0 kÏÏn zyn be-ging^ ^ rÄ v.; zj.! mc.ge-
^n-aSrïU'^lSe^^Ug^l H ^S kü '^Ln
Song" hoëterhi sinVhet ontbijt.niets had gegeten Bo^n hem
Ver ^tf dc^MS 11 d^'hS^nï ^hlSi^v^^ geva 0 n n gSis
u?, C m.a h kte. d HÜ S.'bijna een k'reet van vreugde toen hu to, de
ontdekking k ^^f J^^/^.'^^^S hZ dU'gXkf ^ |
- 13 -
"^Iwam ^n gevoel van vermoeidheid over hem. Hij^werd ma, ^n
zoo ver hij kon z.en door het hch t; da * ^'m^ch o aan de zolde-
strekten de steenen wanden van het aquarium zien uu
^^rv:Jz^,iï"iï^ °«" e".
(Wordt vervoUnD

OPLOSSINGEN ZOEK EN VIND
2 AUGUSTUS
OPLOSSING
GEïLLUSTREERD KRUISWOORDRAADSEL
E
OPLOSSING INVULRAADSEL
KIN L£ £1 W£ AN NA GAR
D€R D£R D€R D€R DER D£R D£R
TAAL HUID DONS DI€NST HAAL BIJ BRO€K
OPLOSSING
WOORDVIERKANT
OPLOSSING
LADDERRAADSEL
1 £ R S C H
€
A
n A N 1 A K
A
Z
N AIJ A D €
D T
£ f f £C T
C £
N € 1 G £
H
A 1 T
R 1 C A R
N
S T A A R T
T U M U L T
M O R G £ N
L £ M M £ T
'
N S L A G
G ULO £ N
OPLOSSING
LOGOGRYPHE
vervallen
nonsens
nevel
doel
eend
EEN LEVEN AL8 EEN
OORDEEL
OPLOSSING
HEKWERKRAADSEL
i V
i
k i
P i 0
B
D O A 0
i i 0 * A R A | R
ri
O R T £ z
£ f Lf 0 ^1 R
f Jf N f y D 1 £ 1 n
^T ^7 \ T f £
Nf
\ R '
STERRAADSEL
TOOVERWOORDRAADSFL
horUo«..! en veHilT^A^ÏZét tlltlt «~'^
1
2
3.
4.
5.
6.
7.
8.
9,
10.
gelijk
«emeente in de prov. Noord-Brabant
»treelen
«emeente Eiberüen. prov. Gelderland
laargetijde
rijganoer
Pliat. in de gemeente Noord-Brabant
vervoermiddel ■"«"
bevelichrifl
intereat
- 14 -
Alle woorden moe-
ten van buiten naar
binnen ingevuld
worden. Bij goede
invulling ontataat
op de 5 punten de
naam van een
spijker.
1. klinkende volgen
en later ploegen
2- tegen ieta wrij-
ven en zitten
aan of bij ieti
3. de gemeene bur-
gerij van een
atad (meervoud)
en bedrieglijke
toeren verrichten.

Mickey Rooney als
Andy Hardy.
Jake Holt en Andy
Hardy Zooais men
ziet, is het tienjarige
meisje hem leelijk de
baas!
PMPV HRPPy In h«de weifen
Holt en Sara Haden alt
a^ Tante Milly.
REGIE: GEORGE B. SEITZ
Rechter Hardy
Andy Hardy
Marian Hardy
Mrs. Hardy
Polly Benedict
Tante Miliy
Dennis Hunt
„Jake" Holt
Ray Holt
Bill Northcote
Dora Northcote
Aldrich Brown
Cliff Thomas
(„Out West with the Hardys")
METRO GOLDWYN MAYER
. Lewis S
Mickey Roi
Cecilia P
. Fay H<
Ann Ruthe
Sara H<
Don C
Virginia We
Gordon J(
Ralph Moi
Nana B
Tom
Anthony A
D
ere'film leidt ons binnen In he» In
wezen zoo intens genoeglijke, gelukkige,
slechts door kleine rampspoeden
en charmante avonturen onderbroken
familieleven van rechter
Hardy en zijn kinderen, en het is vooral
zoonlief Andy, waarop onze aandacht
geconcentreerd wordt.
Dit jongmensch heeft veel te veel
verbeelding gekregen omdat hij korfbalkampioen
van zijn school geworden is
en nu een trui mag dragen met een
groote C er op. Zijn meisje Polly
Benedict is hier dan ook niet over
te spreken en Andy vindt het daarom
maar beter om niet te trouwen en
daardoor misschien veel meisjes gelukkig
te maken, dan wèl te trouwen en
juist één meisje ongelukkig te doen
worden.
Intusschen heeft rechter Hardy een
brief gekregen van een vrouw, om wie
hij vroeger veel gegeven heeft: Dora
Northcote. Zij is thans getrouwd met
een heereboer in Arizona, die groote
moeilijkheden heeft met een kwaden buur over de bevloe.mg van
zijn landerijen, die wel eens droog konden komen te l.ggen als
hii niet veel geld betaalt.
Rechter Hardy zal het geval probeeren te ontwarren en daartoe
vertrekt het geheele gezin naar de ranch in het Wide Westen
waardoor zij een soort cowboy-vacantie tegemoet 9»an ^üy
Hardy, in een natuurlijk veel te fantast.sch kostuum, vindt als
speelkameraadje, dat hem leelijk de baas i». het t.enja ge
dochtertje van Ray Holt, een jongen weduwnaar, op w.en de alt.jd
wat onvaste Marian Hardy natuurlijk prompt verliefd wordt.
Rechter Hardy weet echter op juiste wijze in te gr.jpen, namelijk
door Marian pen tijdje lang het veel te zware hu ' sho " d « n ., v »" ^ a /r
Holt te laten doen. In verband met de waterkwestie besluit rechter
Hardy eerst met eigen geld het land boven dat van den kwaden
buur te koopen, teneinde aldus zelf den waterloop ten gunste van
•Iv jj
zijn vriend te kunnen regelen. Maar hij heeft daarbij buiten zekere, in die
streek geldende rechten gerekend en dreigt op " .^even oogenbhk a z^n
eigen geld en het bezit van zijn vriend er bij te nskeeren. Doch dan brengt,
als de familie Hardy in desolaten toestand naar haar woonstede is terugge-
keerd, een oude Indiaansche deken van Mrs. Hardy "J*^ ( da V "chten
primitieve wijze een landkaart op geschetst, die ten duidehjkste de rechten
der Northcoles in het verleden bewijst. . j » i^.r
■ Wal de familieverhoudingen betreft, Marian heeft nu we ingezien dat haar
„vaste vriend" van vroeger toch een betere partij is. Andy Hardy heeft, na vele
misstappen wijs geworden, hartroerend afscheid van de kleine dappere Jake
genomen, en Polly Benedict neemt den rakker maar weer in genade aan.
Ëciiff Thomas (Anthony
| Allan), Polly Benedict
en Andy Hardy.

VOOR KOELE DAGEN
\yoor dezen keurigenjumper, die bijzon-
der geschikt is voor dagen, waarop
het zonnetje niet wil schijnen, en
waarvan de werkwijze uiterst eenvoudig is,
hebhen we noodig: ca. 35ü gram fijne koord-
wol, 2 lange breinaalden no. IVi, 1 haakpen
no. 3. Voor de garneering restjes wol in twee
afstekende kleuren. 1 klein knoopje.
Malen: lengte 52 cm., bovenwijdte 92 cm.,
begin der armsgaten ter hoogte van 31, bin-
nenmouwlengte 43 cm.
3(1 steken en 40 toeren zijn beiden ca. 10
cm. lang.
De lusschen x liggende .steken steeds her-
halen.
Grondpatroon: Ie toer (bovenkant van het
werk): x 1, recht, 3 averecht x.
2e toer: (achterzijde van het werk): do in
den vorigen toer recht gebreide steken wor-
den averecht gebreid, de in den vorigen toer
averecht gebreide steken worden recht ge-
breid.
3e toer: als de Ie toer.
4e toer: als de 2e toer.
5c toer: x uit den len steek 3 steken breien
(1 averecht, 1 recht, 1 averecht), de 3 vol-
gende steken in 1 averechten steek samen-
breien x. (De toer eindigt met uit den laat-
sten steek 3 steken breien).
(ie toer (achterzijde van het werk): x 3
recht, 1 averecht x.
7e toer als de 2e toer.
8e toer als de 6e toer.
9e toer als de 7e toer.
lüe toer als de 6e toer.
11e toer (bovenkant van het werk): x de
eerste 3 steken in een averechtschen steek
samenbreien,uit den volgenden steek3steken
breien (1 averecht, 1 recht, 1 averecht) x.
12e toer x 1 averecht, 3 recht x.
len tot 12en toer steeds herhalen.
Voorpand.
Wy beginnen aan den onderrand en zetten
120 steken op. Hierboven breien wü een
boordje van 30 toeren in ribbelpatroon, 2
recht, 2 averecht. Vanaf den 31sten toer
breien wy in het grondpatroon, waarbij wy
aan het begin van den 31sten toer 1 steek
meerderen, zoodat wy 121 steken op de pen
hebben, en het patroon eindigt met 1 recht.
Vanaf den 40en tot den 104en toer meer-
deren wy om de 8 toeren aan weerskanten
telkens 1 steek. Voor de armsgaten kanten
wy vanaf den 125en tot den 136en toer aan
het begin van eiken toer telkens 3 steken af,
zoodat er voor ieder armsgat 18 steken ge-
minderd worden. By
den 181en toer kanten
wy voor de halsuitsnij-
ding de middelste 15
steken af en breien de
schouders verder afzon-
derlijk. Rechterschou-
der: bij den 182en toer
en verder om de 2 toe-
ren kanten wy aan de
halszyde telkens 2 ste-
ken af, totdat wy 36
steken overhouden. Aan
het begin van den 197en
toer en verder om de 2
toeren kanten wy aan
den armsgatkant voor de
schouderafschuining tel-
kens 6 steken af, totdat
alle steken opgebruikt
zyn. Linkerschouder: op
dezelfde wyze in tegen-
gestelde richting.
Rug.
Deze wordt tot den
168en toer op dezelfde
wyze gebreid als het
voorpand. By den 169en
toer wordt het werk
voor de halssplitsing
in 2 helften verdeeld.
Rechterhelft: boven 52
steken breien wy tot
den 196en toer. Aan het
begin van den 197en
toer eh verder om de
- 18 -
2 toeren kanten wy aan den armsgat-
kant telkens 6 steken af, tot er in totaal
36 steken afgekant zyn; de overgebleven
steken worden in één lyn afgekant. Voor
de linkerhelft meerderen wy aan de zyde van
de halssplitsing 1 steek, zoodal wy eveneens
52 steken verkrijgen en breien daaina op
dezelfde wyze als de rechterhelft, echter in
tegenovergestelde richting.
Mouw.
Wü beginnen aan den onderrand en zetten
54 steken op. Hierboven breien wy een
boordje van 30 toeren in ribbelpatroon, 2
recht, 2 averecht; dan volgt het grondpa-
troon. Vanaf den 31en tot den 161en toer
meerderen wy om de 5 toeren aan Weers-
kanten telkens 1 steek. Daarna breien wy
over dezelfde breedte tot den 172en toer.
Voor den kop van de mouw kanten wy van-
af den 173en tot den 176en toer aan het
begin van eiken toer telkens 2 steken af,
en vanaf den 177en tot den 244ên toer aan
het begin van eiken toer telkens 1 steek. De
overgebleven steken worden in één lyn af-
gekant.
De deelen worden vochtig gemaakt en ge-
spannen. Nadat ze goed droog zyn, worden
ze aan elkaar gezet. Dan nemen wy de steken
van de halsopening op een naald en breien
een boordje van 10 toeren in ribbelpatroon,
2 recht, 2 averecht; daarna afkanten.
Voor de opgenaaide versieringen worden
van donkere wol smalle reepjes gehaakt. Wy
zetten een aantal lossen op van de vereischte
lengte en haken 2 toeren vasten voor de
kleine strikjes en 3 toeren vasten voor de
versiering in het midden. Deze strikjes wor-
den volgens afbeelding opgenaaid en met ge-
borduurde bladeren in de tweede kleur
versierd.
De halssplitsing wordt met 1 toer vasten
in de grondkleur omgehaakt en met een
gehaakt lusje en 1 klein knoopje gesloten.
Gememgd Nleums
MUGGEN ALS DRAADLOOS
ZENDSTATION
Den eerstvolgenden keer, dat
u een mug doodt, denk er
dan aan, dat u tevens een
draadloos zendstation vernielt. De ge-
leerden vertellen ons, dat het gomen
van deze kleine en schadelijke diertjes
tot op een afstand van ruim een kilo-
meter door andere insecten kan wor-
den gehoord, ' en dat er geen twee
muggen zijn, die op dezelfde golflengte
„zenden".
En terwijl de mannen der weten-
schap bescheiden genoeg zijn om er
aan toe te voegen, dat deze vliegende
zendstations, in vergelijking met hun
grootte, veel krachtiger zijn dan die,
welke door de menschen zijn gebouwd,
erkennen zij tevens, dat de insecten
ons ook op nog velerlei ander gebied
slaan.
Het cement, dat wij gebruiken voor
het maken van onze bouwwerken, is
niet half zoo hecht als dat wat de
wespen bezigen om hun nesten te ma-
ken, ofschoon wij door zorgvuldige
waarnemingen toch voldoende aanwij-
zingen hebben verkregen, hoe wij het
beste met cement kunnen omgaan.
Maar wij kunnen nog altijd niet, wat de
mieren wèl kunnen: een wond in de
maag van een der leden van hun stam
met cement hechten I
Ten slotte zoekt de wetenschap nog
altijd naar de oplossing van het geheim
der gloeiworm, die „koud licht" voort-
brengt. De mensch vindt het moeilijk
om licht te maken zonder hitte, die
verspild wordt. Men zegt, dat, als men
dit probleem kon oplossen, wij onze
huizen voor een halven cent per week
zouden kunnen verlichtenl
AARDBEVINGEN-TIJD
Juli en Augustus zijn de maan-
den, waarin de aarde „beeft".
Waarnemingen, over de ge-
heele wereld verricht, toonen, evenals
gegevens, die eeuwen ver terugreiken,
aan dat de ergste aardbevingen om-
streeks het einde van Juli plaatsgrijpen.
Aan het einde van Augustus en het
begin van October worden de lichtere
bevingen geregistreerd.
In Europa hebben wij niet erg vaak
van aardbevingen te lijden, doch indien
er geen vulkanen waren op IJsland en
Italië, zouden groote gebieden van ons
werelddeel geregeld door ernstige aard-
schokken worden geteisterd.
WIJ ONDERZOEKEN HET ATOOM!
D'
Vladimir Zworykin, 'n Rus,
heeft een super-microscoop
gemaakt, die een millioen
maal vergroot. Tijdens een demonstratie
voor een gezelschap van verscheidene
geleerden was hij in staat dezen talrijke
dingen te toonen, die zij nog nooit
eerder hadden gezien. Hiertoe behoorde onder
anderen een atoom, dat tot een voorwerp van
ongeveer twee en een halven centimeter was vergroot!
Dr. Zworykin beweert, dal de grens der vergrootings-mogelijkheden
nog lang niet is bereikt,
en zijn ideaal schijnl te zijn, de medische welenschap
hel schouwspel te verloonen van een bacil,
die zijn vergif in hèl menschelijk lichaam brengt.
HET RAADSEL DER WENTELTRAPPEN
Engelsche geschiedkundigen hebben lan-
gen tijd gepeinsd over de vraag,
waarom in eenige oude Schotsche
kasleelen de wenteltrappen niet in de richting
der wijzers van de klok waren gebouwd. Thans
heeft, men de oplossing gevonden.
ü^
Karel was zo
vaak 9 verhinderd",
en als hij kwam, ging
hij vroeg weg.
Annie zei, dat
misschien mijn teint
f' de oorzaak was... een
"vermoeide huid'moet elke
dag met LUX TOILET ZEEPi
worden gewassen.
Vermoeide trekken, een lelijke, onaantrekkelijke huid, die
niet bestand is tegen de vermoeienissen van het moderne,
gejaagde leven ... zorg dat U hiervoor gespaard blijft,
tïen „vermoeide huid" moet dagelijks worden opgefrist
met Lux Toilet Zeep, die speciaal wordt bereid om een
onaantrekkelijke teint nieuwe schoonheid te geven.
LUX TOILET ZEEP
tnini „VERMOEIDE HUID"
Karel was ^' ff \
gauw veranderd — hij •«
wist nietjioe gauw hij
de huwelijksdatum zou ï
vaststellen... noemde mij. \
zijn schattig bruidje../
LTS 163-0«
»a«^ «^»rf:
ONWl
„ ,anaer W**
oiti de
lf£ morgens v is
jeu^ tE doen Ü
^ dg C«Se ?a«.
heVdere
diep
Het mag a!s waarschijnlijk worden aangenomen,
dal men in de middeleeuwen niel door gebrek aan
ruimte wenteltrappen in plaats van gewone trap-
pen heeft gebouwd, maar uil een oogpunt van
verdediging. Hel is opvallend, dal alle oude
wenteltrappen in de richting van de wijzers der
klok zijn gebouwd, dus „van links naar rechts"
als men naar boven gaal, en „van rechts naar
links" als men naar beneden komt. De ver-
dediger, die boven 'den aanvaller op de trap
stond, had daardoor — mei de spil der trap aan
zijn linkerhand - de grootste ruimte voor zijn
zwaard, terwijl de aanvaller juist met zijn ge-
wichtigen rechterarm slechts weinig ruimte vond
om Ie slaan. Een wenteltrap moet dus in de
middeleeuwen een moeilijk te nemen „vesting
zijn geweest
- 19
stot
de ^;
erlriscMvuü
verst er
f/Pn wordt
D.D- D -
*' e ; «ele \a ren SindS . ter be-
^cces toegepast ^
^nf vU Ecze«n. Z.daan.
striiding andere
puist'ies en
doeningen
o A IB cent,
flacons a . 2&o
« 150 otheVets
^HOoamKtH
iHvno
In oude Schotsche kasleelen, die een wijdver-
takte familie Kerr heeft laten bouwen, liepen de
wenlellrappen echter in omgekeerde richting, en
nu liet zich inderdaad vaststellen, dat bijna alle
leden van deze familie linksch waren!
FEITEN
Groote Schotten. - Volgens de laatste sta-
tistieken zouden de Scholten op één na het langste
menschenras vormen. De eerste plaats wordt
Ingenomen door de Zweden. — De meeste men-
schen groeien lot hun zeven en twintigste jaar,
Een jaar te oud. - Een schol, die door een
Engeischen visscher in de Noordzee werd ge-
vangen, had een lootje voor de lersche Sweep-
stake van het jaar 1938 in zijn bekl

HIER
CROYDON //
N r adat ik uit mijn laxi was «estapt bu Le
Hourset, de vlieghaven van Parijs,
snelde ik het hoofdgebouw binnen en
begaf mij regelrecht naar een loket, waar-
boven met groote letters te lezen stond:
„International Airways".
„Goedenmorgen," zoo begroette ik den be-
ambte, die mij te woord stond. „Hebt u de
passagierslijst voor mij van het vliegtuig, dat
om tien uur naar Croydon vertrekt?"
„Zeker, Mr. Thornley," antwoordde de
man, mij de lijst overhandigend. „Maar ik
dacht, dat u met verlof was? üf hebben ze
u soms overgeplaatst?"
„Ik ben inderdaad met verlof," zei ik, „en
overgeplaatst hebben ze my niet. Ik maak
dezen tocht slechts om een vriend een genoe-
gen te doen." - Ik zei het tamelijk kort, en
omdat ik liever niet uitgehoord wenschte te
worden, verdween ik zoo gauw mogelijk.
De kwestie was, dat ik zélf slechts zeer
weinig wist, en er daarenboven niet veel
voor voelde om wat ik wist riiet een vreem-
de te bespreken.
Ik moet den lezer hier mcdedeelen, dat
ik radio-telegrafist van beroep ben, en dat
ik van de Western Airways veertien dagen
extra verlof had weten los te krijgen, die ik
in Parijs doorbracht. Een paar dagen geleden
had ik echter Terry Brinton ontmoet, op
Montmartre.
„Hallo, Bill," zei hij, mij plagend een por
in de ribben gevend. „Geniet je weer eens
van een welverdiende rust na een ontzettend
druk en vermoeiend leven?"
Ik fronste mijn voorhoofd; hy deed altijd
alsof iemand louter voor zijn genoegen radio-
telegrafist aan boord van een vliegtuig was.
„Ja, natuurlijk," antwoordde ik lachend.
„Je wou zeker wel, dat je daar ook kans toe
zag? Maar alle gekheid op een stokje,"
plaagde ik hem terug, „ik vind het niet zoo
hècl erg, dat ik je ontmoet. Ga mee. dan gaan
we ergens een kopje koffie drinken."
„Dat kan ik niet, ouwe jongen," zei hy.
„Het spijl me heel erg, maar ik heb geen tyd.
Wat ik echter zeggen wilde: zou je my een
dienst willen bewijzen?"
„Als ik kan, natuurlijk...."
Hij nam me een eindje mee, tot we buiten
het gedrang waren.
„Ik zou graag willen, dat je als telegrafist
mee ging aan boord van de Invicta, die om
tien uur Vrijdagochtend van Parys naar
Croydon vertrekt. Neen, val me niet in de
rede! Ik zal je alles uitleggen. Ik weet toe-
vallig, dat Groothertog Michael Poroff met
dat vliegtuig naar Croydon zal vertrekken
onder den naam van Mr. George. Prentice,
zyn secretaris, gaat met hein mee, en ze zul-
len een kapitaal aan juweelen by zich heb-
ben, die hy in Engeland in veiligheid wil
brengen. Begryp je?"
„Natuurlijk " zei ik, „er valt niet veel
aan te begrijpen...."
„Juist. Nou, ik weet toevallig óók,.of beter
gezegd, ik heb het sterke vermoeden, dat
er een poging zal worden gedaan om onder-
weg die juweelen te stelen!"
„Het spyt me, ouwe jongen," antwoordde
ik direct, „maar je bent absoluut by my aan
het verkeerde kantoor. Als het werkelijk
waar is, wat je zegt, waaraan ik evenwel
nog sterk twijfel, dan is zooiets toch niets
voor mij!.Bovendien zou ik toch weinig kun-
• • «vt— ^
EEN COMPLEET VERHAAL DOOR D A
nen uitrichten. Ik zou voorin bij mijn instru-
menten zitten met de koptelefoon om, en in
zalige onwetendheid van hetgeen er achter
mijn rug gebeurde."
„Nog altijd net als vroeger," zei Terry,
„nog altyd gevolgtrekkingen maken vóórdat
je alles weet. En natuurlijk verkeerde ge-
volgtrekkingen! Ik zou graag willen, dat je
aan boord was voor het geval, dat ik je
hulp noodig mocht hebben."
„0," zei ik, echter toch nog wat aarzelend,
„als jy meegaat, dan maakt het natuurlijk
verschil. Dat had je direct moeten zeggen.
Maar wat denk je wel, dat ze op het bureau
van de International Airways zullen zeggen
als ik daar kom vertellen, dat ik mee wil
als radio-telegrafist?"
„Hoor eens. Bill," zei Terry, misschien wat
gepikeerd, „je moet nu niet denken, dat ik
heelemaal een ezel ben! Natuurlijk heb ik
wat dat betreft alles in orde gemaakt. Ik
wist dat je hier logeerde en was juist van
plan naar je hotel te gaan. Je hebt niets
anders te dotm dan naar hun kantoor
in de Hue de Victor Hugo te stappen, en
liefst direct, om daar te zeggen, dat je de
radio van de tien uur Vrydag a.s. naar Croy-
don wilt bedienen. Doe je het?"
„O.K." zei ik, echter nog niet geheel van
harte. „Maar vertel me eens wat meer. Ik
zou graag...."
Doch Terry schudde zyn hoofd.
„Later, kerel! Later! Ik heb nu werkelijk
geen tyd. Ik spreek je echter in ieder geval
Vrijdag. Tot ziens " En met deze woor-
den sprong hy in een taxi, die juist voorbij-
kwam, en nadat hy aan den chauffeur in-
structies had gegevea, die ik niet verstond,
verdween hy in het verkeersgewoel.
Ik moet direct zeggen, wil de lezer my niet
voor een krankzinnigen dwaas houden, dat
ik Terry Brinton reeds heel lang kende. Hy
was indertijd ook by de Western Airways,
en hy had zich daar als een uitstekend piloot
onderscheiden. Wy hadden samen verschei-
dene duizenden kilometers gevlogen. Toen
was er echter een tante van hem gestorven,
en die had hem een fabelachtig fortuin na-
gelaten, terwijl Terry absoluut niet wist, wat
hy er mee moest aanvangen. Het geval
maakte hem werkelijk ellendig.
Hij verliet de Western Airways omdat hy
er niet het nut van inzag, een ander uit zijn
baantje te houden, en dobberde rond, op
zoek naar avontuur. Hy ging naar Afrika om
er op groot wild te jagen; hy ging naar Zwit-
serland om er bergen te beklimmen; hy werd
kunstvlieger en deed de meest gewaagde
stunts — maar niets bevredigde hem. Toen
werd hij detective en specialiseerde zich op
het ontmaskeren van gevaarlijke misdadigers.
En toen voelde hy zich opeens gelukkig
Hy had direct succes ook — succes in
dubbelen zin, want hy wist de politie te over-
reden van zyn diensten gebruik te maken,
èn hy sloeg den spyker dikwyls op zijn kop.
Hy was het, die den moordenaar van Leith
ontmaskerde, een geval waar de couranten
dagenlang over geschreven hebben, hoewel
nooit precies bekend is geworden, wat zyn
aandeel in de geschiedenis eigenlijk is ge-
weest.
Maar ik geloof, dat ik nu wel genoeg heb
gezegd om te doen uitkomen, wie Terry
Brinton was — en waarom ik op zijn ver-
zoek was ingegaan. En hier stond ik nu, in
een hoekje van de entrée-hall, wachtend met
meer dan gewone belangstelling op de pas-
sagiers, die met het vliegtuig zouden reizen.
Ah, daar kwamen er reeds twee! De een
was een oude dame; ze liep erg gebogen en
had spierwit haar. Ze was geheel in het
zwart, en op haar witte haren stond een
kwart kanten kapje, zooals ze dat in den tyd
van myn grootmoeder droegen. Over haar
eene oor droeg zy een microphoon.
Ze leunde zwaar op den schouder van een
jong meisje en op een stevigen stok, dien zy
in haar linkerhand droeg. Ze bleek zwaai-
mank te zyn.
Toen ze my passeerde, zag ik dat ze zich
ergens kwaad over maakte. Ze sprak luid,
me . t e *:. n hoo « e ' twistzieke stem. Ik keek op
myn lyst en had geen moeite haar identiteit
vast te stellen. Het was Mrs. Salter uit Droit-
wich Spa, met Miss Salter, van wie ik ver-
onderstelde, dat het haar kleindochter was.
„Waarom kun je toch niet een beetje meer
rechtop loopen, Julia?" hoorde ik haar
zeggen. „Voel je dan niet, dat ik zoo heele-
maal geen steun aan je heb? Ach, ach, die
moderne meisjes! Ik wou dat ik een klein-
zoon had."
„Het spyt me, grootma," zei het meisje.
„Ik loop heusch zoo recht als ik maar kan."
Ik had werkelijk met het meisje te doen,
want ze leek my veel te zwak voor de taak,
die er van haar verlangd werd. Mrs. Salter
was heel erg mank; met lederen stap, dien
zij deed, zwaaide zy hevig van den eenen
naar den anderen kant. Het duurde echter
niet lang, of de oude dame bleek iets anders
te hebben gevonden om over te mopperen,
dan hef niet voldoende rechtoploopen van
haar kleindochter.
„Ik begryp werkelijk niet, Julia, waarom
ze een koets op zoo'n onmogelijk uur van den
dag laten ryden! Tien uur 's morgens! Hoe
komen ze er by! Ik vind, dat twaalf uur vroeg
genoeg is. In myn tyd vertrokken de koet-
siers nooit vóór twaalf uur."
„Maar grootma, het is een vliegmachine,
en geen koets," protesteerde Julia.
„Onzin, kind, of ze nu door de lucht of
over den weg gaan, het zyn allemaal koet-
sen! En ze zyn heusch niets slechter of beter
dan in myn tyd. Tien uur het is een
schande!"
Ik glimlachte in myzelf. Wat een excen-
triek mensch! Ik hoorde haar schrille stem
nog toen ze reeds lang door de dub-
bele deuren verdwenen was, die toegang
gaven tot het vliegveld. Ik zette een kruisje
by hun namen op myn lyst.
Eenige oogenblikken later verschenen er
twee beeren, die heel snel liepen en nóg
sneller praatten. Ik herkende hen als mon-
sieur Duval en monsieur Beauprès, twee
Fransche zakenlieden, die minstens twee
maal per week naar Londen overstaken. Toen
verscheen er een Fransche dame, naar ik
meende met haar kamenier.
Ik keek op myn lyst. Ja, hier stonden ze.
Gravin de Cheaulant en Mile. Gautier. Hier-
na kwamen er twee mannen, Amerikanen,
leelyke kerels met dikke lippen, groote •
ooren en hoofden als «ummiballen, zoo rond
en opgeblazen. Volgens mijn lyst waren het
Mr. Smith en Mr. James, woonachtig in
Londen.
,ZITTKN BLIJVEN ALLE-
MAAL!" BKILDE JIMMY
BANKS. «DE EERSTE, DIE
ZICH VERHOEKT, KRIJGT
EEN }vOfJEL."
„Hé, jij daar," riep een van hen tegen my.
„Loopen we zoo goed naar de boot voor
Croydon?"
„Ja," antwoordde ik zonder meer.
Vervolgens kwam er een Mr. Branscombe,
een heel ander type. Hy was slank gebouwd,
en droeg een kleine zwart snorretje en een
monocle. Klaarblijkelijk was hij dol op goud.
Hij had althans verscheidene tanden van dat
materiaal, een zwaren gouden horlogeketting
en talrijke ringen. Toen verscheen de
Groothertog zelf, die als Mr. George reisde.
Maar het lag er zóó dik bovenop, dat hy een
uiterst gewichtig personage was, dat zyn
aangenomen naam slechts een loutere forma-
liteit was.
Hij was een groote, forsch gebouwde man
met een zwarten slappen hoed, dien hy diep
over zyn hoofd had getrokken, zoodat hij
haast één geheel vormde met zyn zwarten
baard en den astrakankraag van zyn over-
jas. Vóór hem uit, als een soort ceremonie-
meester, liep zijn veel kleinere secretaris.
Hij liep klaarblijkelijk voor, opdat Mr. George
een oogje kon houden op hem, want in zyn
hand droeg hij een kleine tasch, die met een
dikken ketting aan zijn pols bevestigd was.
Zonder één blik naar rechts of links te wer-
pen, passeerden zij my en verdwenen door
de deuren naar het vliegveld. Mr. Branscom-
be scheen echter geen haast te hebben om
zijn plaats in te nemen, want hy was niet
ver van my blijven staan om zijn monocle
op te poetsen.
Iets zei mij, dat hy mij wilde aanspreken,
en werkelijk kwam hij na eenige oogenblik-
ken naar mij toe. Hij nam beleefd zijn dop-
hoed voor mij af en ik groette hem, naar ik
geloof, wat verbaasd, terug.
„Neem me niet kwalijk, mijnheer," zei hij,
„maar heeft u daar misschien de lijst van de
passagiers?"
„Inderdaad," antwoordde ik, en ik liet hem
het papier in mijn hand zien.
„Zoo," zei hij, na er een poosje op gekeken
te hebben. „Het vliegtuig >s dus heelemaal
vol."
„ledere plaats is besproken, mijnheer,"
antwoordde ik.
„En zijn alle passagiers er al?" vroeg hy
verder, met een blik op de klok in de hall.
— Het was drie minuten vóór tien.
„Allemaal, behalve nummer twaalf," ant-
woordde ik.
„Jammer, dat Mr. Brinton zoo laat is," zei
hij, met wèèr een blik op de lijst. „Maar we
vertrekken toch zeker niet later dan den
vastgestelden tijd? Ik heb belangrijke zaken
in Londen te doen, zoodat ik niet graag te
laat aankom!"
„We hebben de gewoonte om vyf minuten
te wachten als een der passagiers er nog niet
is," antwoordde ik, „maar we komen dan
tóch nog op tijd aan."
Ik was zelf echter ook wat ongerust ge-
worden, want er was nog steeds geen spoor
van Terry te bekennen. Maar, zoo dacht ik,
het was net iets voor hem om op het aller-
laatste moment te verschijnen en dan tóch
nog met zyn hakken over de sloot te komen,
zooals men dat noemt.
Mijn bezorgdheid was niet overdreven,
want niets zou my er toe hebben kunnen be-
wegen als telegrafist met de Invicta mee te
gaan als ik er ook maar één oogenblik aan
had kunnen twijfelen, of hij wel mee zou
gaan. Ongelukkig genoeg kon ik nu echter
niet meer terug. ...
Het was tyd geworden, en samen met
Branscombe begaf ik mij naar het vliegveld.
„ü vertrekt toch beslist op tyd?" vroeg
hij weer.
„Daar heb ik niets over te zeggen," viel
ik wat geprikkeld uit. „Ik ben de piloot niet;
vraagt u het maar aan den commandant."
Het was een trieste dag, grauw en kil,
en ofschoon de thermometer niet ongewoon
laag was voor den lijd van hel jaar, woei er
een vochtige wind, die mij deed huiveren.
Ik begon hoe langer hoe minder voor de
onderneming te voelen, en vooral had ik iels
tegen Mr. Branscombe. Hy had een bleek ge-
zicht, dat eenigszins aan een fret deed den-
ken, terwijl zijn monocle hem wal van een
- 21 —
duivel deed hebben. Ondanks zijn beleefde
manieren begon ik te vermoeden, dal als er
moeilijkheden kwamen, hy er wel eens ver-
antwoordelijk voor zou kunnen zyn!
Hy zou de auctor intellectualis kunnen
zijn, terwijl die Amerikanen zonder twijfel
voor hel ruwe werk zouden zorgen. Maar
opeens begreep ik, dat deze redeneering erg
dom moest zyn, want van alle plaatsen waar
men een misdaad zou kunnen begaan, was
de cabine van een vliegtuig wel de minst
geschikte. Zelfs al zouden alle passagiers
worden vermoord, dan zou dit den moorde-
maar nóg niet veel helpen. Onze bestemming
was Croydon, waar niet alleen de douane,
maar ook de politie op ons zou wachten! By
het eerste spoor van moeilijkheden zou ik
de laatste natuurlijk verzoeken, aanwezig te
willen zijn ....
De eenige manier om den buit in bezit te
krijgen zou zyn, hem naar beneden te wer-
pen in de hoop hem later te kunnen terug-
vinden. Maar dat was eigenlijk een armzalige
hoop. Een beter plan zou nog zyn, als één
van de passagiers met een jjarachute uit het
vliegtuig zou willen springen. Maar dat plan
zou ook niet gemakkelijk uitvoerbaar blijken,
daar hel niet was toegestaan bagage in de
cabine mee te nemen — of het moest zoo'n
kleine lasch zyn zooals Mr. Prentice aan
zijn pols droeg. Maar daar kon geen para-
chute in worden geborgen!
Het zou dus niet meevallen, stelde ik bij
mezelf vast, en waarschijnlijk maakte ik mij
zorgen voor niets. Mijn stemming werd nog
beduidend beter, toen ik zag. dat de steward
Jimmy Banks was. Hy en ik hadden vaak
samen gevlogen. Het was een goede kerel,
het soort, dat tegen iedere situatie is opge-
wassen en van wiens aanwezigheid alleen
reeds een geruststellende werking uitging
op nerveuze passagiers. Hij bezat bovendien
een goed stel hersens, en radio was zijn hob-
by. Ik geloof, dal hij er minstens evenveel
van wist als ik. Iets dat van nul zou kun-
nen blijken te zyn. Ik voelde altyd. wan-
neer wij tezamen waren, dat ik een plaats-
vervanger aan hem had, want indien my eens
iets mocht overkomen, zou hij mijn plaats
kunnen innemen om het vliegtuig naar zyn
beslemming te brongen.
Ja, ik was blij toen ik hem zag, en hij van
zijn kant scheen ook verheugd te zijn toen
hy my ontdekte. We spraken eenige oogen-
blikken met elkander; ik verklaarde hem
waarom ik meeging en vertelde hem van den
passagier, die er nog niet was. Toen stapte
hij in en ging naar zijn keuken, zooals hij
zijn domein aan boord noemde, terwijl ik
naar de cabine ging.
Ik wachtte even alvorens de eerste cockpit
in te gaan en wierp een blik op de passa-
giers. Op de eerste plaats aan stuurboord-
zijde zat de gravin de Cheaulant. Ze zag erg
bleek; haar oogen waren gesloten en haar
kamenier liet haar aan een fleschje reukzont
ruiken. Ik kende dat type. Ze zijn zóó ont-
vankelijk voor luchlziekte, dat ze reeds on-
passelijk schijnen te worden op het moment,
dat ze in een vliegmachine slappen.
Vlak achter haar zat de Groothertog, Mr.
George, die onafgebroken naar de tasch
staarde, welke zijn secretaris, die naast hem
zat, aan zijn pols had geketend. Op de vol-
gende rij zaten de beide Franschen Duval en
Beauprès, die zich klaarblijkelijk ergerden
aan Mrs. Salter, die achter hen zat te mop-
peren.
Ik kon begrijpen, dat ze het vervelend, von-
den, want ze was blijkbaar zichzelf te Veel,
en ik veronderstelde, dat ze nog niets anders
had gedaan dan zeuren en zaniken. Af en toe

Brunettes kunnen
^NcvenBEKOORüJK
"" h zijn als
Het is een lek. dit Blondines sterk de
undacht trekken. Dit komt. omddt zij un
de verzorging van het haar gewoonlijk
rqeer zorg beatcdeii dan Brunettes. Blon-
dines gebruiken een speciale shampoo.
Thans kunnen ook Brunettes moot en be-
koorlijk haar krijgen met den gloed van
duizenden tichtreflexen. want NU-BRUIN
met zijn 3 geheime bestanddeelen maakt
het haar mooier dan U ooit kon verwachten.
Probeer vandaag nog NU-BRUIN. Zijn
vitamine F geeft Uw haar de levendige
tinteling, die gezond haar kenmerkt.
mrïïüïïT
Vitamine-Shampoo
bonkte ze met haar stok op den grond om
haar woorden kracht by te zetten.
„Waarom gaan we nou nog niet, Julia?"
vroeg ze met haar hooge, krakende stem, die
iedere andere conversatie onmogelijk scheen
te maken. „Het is een schandaal, en ik zal
er een klacht over indienen, zoodra we in
Londen zun. Ze verlangen, dat je om tien
uur hier bent, en dan zyn ze zélf nog niet
klaar. Steward!"
Steward Banks kwam onverstoorbaar uit
zijn pantry. „Ja, Madam?" zei hy.
„Waarom vertrekken we nog niet? Waar is
de koetsier?"
„Pardon, madam? Waar is.. wiè?"
„Schei uil met je „pardon, madam!" Je
hebt heel goed gehoord wat ik zei. Waar is
de koetsier?"
„Ze bedoelt den piloot," verklaarde Julia
wat zenuwachtig. „Windt u toch niet zoo op,
«rootma! We zullen heusch wel spoedig ver-
trekken." K" » «=
„Het is de gewoonte, madam, dat we niet
vertrekken voordat de commandant aan
boord is," zei Banks met de grootste waar-
digheid.
„Als de bestuurder komt, stuur hem dan
direct bij me," riep de oude dame opgewon-
den. „Dan zal ik hem eens zeggen wat ik van
zoo'n toestand denk." ,
De steward boog even het hoofd en trok
zich terug.
„Stil toch wat, grootma," zei Julia.
„Ik ben hel volkomen met u-eens, madam,"
zei Branscombe. Hij zat gehe.'l achjterin, en
nu stond hij op en boog zich vóór Mr. James
heen, die zich kwaad wat terugtrok. Ze
dienen op tijd Ie vertrekken!"
Mrs. Sailer draaide zich om op haar
plaats. „Als ik uw meening wil welen, zal ik
ze wel vragen, jongeman!" zei ze.
Op dat oogenblik zag ik door het raampje
van de cabine commandant Hogers komen,
on mijn hart zonk in myn schoenen! Vlak
achter Mrs. Salter zaten Mr. Smith en James,
een paar verschrikkelijk onaangename kerels
| VEfi WACHT.'
ELEANOR POWELL
in haar wonderbaarlijkste dans-creatie
„HONOLULU"
met ROBERT YOUNG
GEORGE BURNS - GRACIE ALLEN
om te zien, terwyl heelemaal achterin naast
Mr. Branscombe nog altyd één plaats leeg
was.
Terry Brlnton had my in den steek gela-
ten, want geheel volgens de gewoonte, zou
er niemand meer in het vliegtuig worden
toegelaten zoodra de commandant aan boord
gekomen was. We zouden nu onmiddellijk
vertrekken. Maar tot het laatste oogenblik
hoopte ik nog, dat ik Terry Brinton zou zien.
terwyl hy aan kwam hollen, en die hoop
werd pas voorgoed de bodem ingeslagen,
toen Rogers aan boord kwam. We kenden
elkaar van gezicht, ofschoon we nooit samen
hadden gevlogen.
„Kom eens hier, jongeman," riep Mrs. Sal-
ter tegen hem. „Kom eens hier, dan zal ik
je vertellen wat ik van jullie denk!"
Hogers wierp een verbaasden blik door de
cabine.
„Blyf daar ni^t staan kijken!" schreeuwde
Mrs. Salter. „Als jy de koetsier bent, komt
dan hier."
Zonder een woord te zeggen draaide Hogers
zich om en verdween in de voorste cockpit.
Ik volgde hem en sloot de deur.
„Waarom ben jy hier?" vroeg hy. terwyl
hy zich op zijn plaats liet vallen. „Ze hebben
me niet medegedeeld, dat er een verandering
in de bemanning is aangebracht."
Er was geen tijd om hem alles in détails
uit te leggen, en daarom vertelde ik hem
slechts, dat ik toestemming had gevraagd
om een tocht als radio-telegrafist naar Groy-
don te mogen maken. Toen deed ik myn kop-
telefoon om en vertrokken wy.
We taxi-den een eind over het veld, draai-
den vóór den wind, kregen het „Alles in
orde! van den contróle-toren en verhieven
ons van den grond. We beschreven een hal-
ven cirkel boven het vliegveld en zetten toen
koers in noordelijke richting. Vóór ons uit
op misschien een kilometer of tien afstand'
eindigde het zicht tegen een gryzen muur.'
Ik stemde af op Le Bourget, en sprak met
hen. We hadden kennis gekregen van het feit,
dat de draadlooze telefoon, die zulke goede
diensten had bewezen tydens tallooze vluch-
ten, plaats zou maken voor een tele-
grafisch systeem van kortegolf morse-code,
maar die verandering was er toen nog niet.
13e beide laatste letters van onze registratie
waren XZ. en om verwarring te voorkomen,
werd de letter Z vervangen door het woord
Zanzibar.
„Internationale X Zanzibar roept Le Bour-
get op." zei ik. „Internationale X Zanzibar
roept Le Bourget op. Over."
Het antwoord kwam. „Hallo. Internationale
A Zanzibar. Le Bourget antwoordt. Le Bour-
get antwoordt. Over."
Volgens deze methode vroeg ik om een
rapport van de weersomstandigheden en men
antwoordde my, dat het zicht aan de Fran-
sche kust en verder erg slecht was, en dat we
op draadlooze aanwijzingen zouden moeten
vertrouwen om veilig op Croydon te kun-
nen landen.
Inderdaad zaten wy spoedig genoeg in een
dichten mist, waarby wy onder instructies
onzen koers vlogen op vierduizend meter
hoogte. Na eenigen tyd zei ik Le Bourget
vaarwel en riep Croydon op.
Het antwoord dat ik kreeg, verbaasde mü
en de peiling, die zy gaven, en welke ons naar
Lroydon zou moeten brengen, bewees, dat wy
reeds twee myl uit onzen koers waren!
Ik schreef de peiling op en gaf ze aan Ho-
MeUoGddwyn-Mayer. Wonder-Show | In de «-plsche kassen va'n d.n H.a0sch,n oLntuln stonden twee LTTZ!^^
1 men waren «cht-rose van kleur en hadden een middellijn van 25 centimeter.
gers, die verbaasd keek en de machine vijf
graden meer stuurboord zette. Ik was even-
eens verbaasd, omdat de stem van Croydon
mij totaal vreemd voorkwam, en omdat ik
ze hoorde met een veel grootere sterkte dan
ik ooit had meegemaakt. Daar ik niet eerder
dan over tien minuten weer hoefde aan te
roepen, keek ik eens achter my om te zien,
hoe het stelletje zonderlinge passagiers het
maakte.
De gravin lag achterover met gesloten
oogen; ze zag doodsbleek en haar kamenier
hield nog steeds het fleschje reukzout onder
haar neus. Mr. George staarde als gefasci-
neerd naar de pols van zijn secretaris.
Mrs. Salter had zich omgekeerd op haar
plaats, zoodat zy er op knielde, en zwaaide
heftig met een opgeheven arm, ongetwijfeld
om de aandacht van den steward te trek-
ken. Ze was er zich blijkbaar in het geheel
niet van bewust, dat Mrs. James en zyn
metgezel keken alsof zy haar wel konden
vermoorden
Mr. Branscombe hield zich rustig, terwyl
er een ondoorgrondelijke glimlach om zyn
lippen speelde. Achter de glazen deur, die
Banks' pantry van de rest van het vliegtuig
scheidde, zag ik net een stukje van het witte
jasje van den steward.
Toen riep ik Croydon weer op, en de pei-
ling, die ik kreeg, maakte, dat wy nog ver-
der naar stuurboord moesten zwenken. Het
bleek, dat ons kompas geheel van streek
was. Ik gaf de mededeeling door aan Ho-
gers, die ze met een grauw aannam. Ik denk,
dat hy my de schuld gaf van den onjuisten
koers.
Ik keek nog eens om my heen. en terwyl
ik dat deed, zag ik, dat de steward zich
naar Mrs. Salter begaf. Ze zag, er uit, alsof ze
hem wel een klap in zijn gezicht had willen
geven, maar hij keerde onverschillig naar
zijn domein terug en verscheen even later
weer met een glas bier. dat de oude dame tot
mijn niet geringe verbazing in één teug leeg-
dronk!
Ik meende, dat we nu wel zoowat de En-
gelsche kust gepasseerd moesten zyn en ter-
wyl ik nog steeds de cabine in het oog hield,
riep ik Croydon weer op. Tot myn teleur-
stelling en verbazing kreeg ik geen ant-
woord.
Hallo, Croydon.... Hallo, Croydon.... X
Zanzibar roept u op...." zei ik vergeefs tot
myn ontvanger, terwyl wij verder vlogen
door den ondoordringbaren mist. Maar ik
kreeg geen antwoord. Wat kon er aan de
hand zyn?
Ondanks mijn angst, of misschien wel
juist daardoor, keek ik achter my in de
cabine. Ik zag hoe Jimmy Banks nu klaar-
blijkelijk zyn geduld verloor tegenover Mrs.
Salter en zich met een driftig gebaar om-
draaide en naar zijn pantry terugkeerde.
„Hallo. Croydon...." riep ik weer, en
plotseling kreeg ik antwoord. Ik voelde my
werkelijk opgelucht, maar ik was nog niet
geheel gerustgesteld. Ik was stellig over-
tuigd, dat er iets niet in orde moest
zyn met myn ontvanger; misschien een los-
se draad of iets dergelijks. Ik kreeg echter
myn peiling en we zwenkten weer verder
naar stuurboord. Maar toen ik om een her-
haling vroeg, kreeg ik geen antwoord, en
toen zei er een stem:
„Ik kan je signalen niet goed krygen, X
Zanzibar. Als je je zender niet kunt herstel-
len, kun je beter landen! Je positie is.
Op de terrassen van het Kurhaus te Scheveningen werd een Concours d'Elagance gehouden voor dames,
begeleid door een of twee honden. - Een overzicht.
*
— 23 -
Stop de kinderen in bed ...
ze maken me dol!
. Alles werkt op Uw zenuwen .... zelfs de
kinderen. Ge voelt U te slap om te lachen.
Hoofdpijn, moeheid, stramheid in armen en
beenen .... lederen avond hetzelfde liedje.
Al die klachten wijzen op uitputting door
onzuiver bloed I Duizenden menschen, die
zich nu fit en vroolijk voelen, hadden eens
dezelfde klachten .... tot zij Kruschen Salts
probeerden. Zij voelden hun vroegere levens-
lust en energie terugkeeren. Dat deden Kru-
schen's minerale zouten. En dat kunnen ze
ook voor U doen. Kruschen spoort lever, nieren
en ingewanden aan tot nieuwe werkkracht,
zoodat deze bloedzuiverende organen op natuur-
lijke wijze alle onzuiverheden uit Uw gestel
filteren. Neem regelmatig Kruschen Salts en
over enkele weken zult ge voelen, dat ge allengs
weer de oudewordt. Kruschen Salts verkrijgbaar
bij apothekers en drogisten k f 0.40, / 0.75 en
/ 1.60 (extra groot pak). Fabrikanten : E. Grif-
fiths Hughes Ltd., Manchester (Engeland).
Opgericht 1756.
De stem zweeg plotseling en na vergeefs
geprobeerd te hebben iets aan myn zender
te ontdekken dat niet in orde was, schreef
ik de mededeeling op voor Hogers en keek
weer naar de passagiers. De steward was te-
ruggekomen met een tweede glas bier!
Hogers gaf wat minder gas en begon voor-
zichtig te dalen. Hij boog zich naar my
over, waarom ik myn koptelefoon afdeed.
„Ga het even aan Banks zeggen," zei hy.
„Vertel het eerst aan hem, en dan aan de
passagiers. We zullen waarschijnlijk een
hevigen schok krijgen, maar zeg het hun
niet. Stel ze gerust. ..."
Ik ging naar Banks en merkte, dat hij
erg bleek zag. Waarschijnlijk had hij reeds
begrepen dat er moeilijkheden dreigden.
De beide Franschen, die eveneens ervaren
reizigers waren, schenen ook bezorgd te zijn,
maar de rest scheen er absoluut geen ver-
moeden van te hebben, dat er iets niet in
den haak was. Ik vertelde hun, dat wy moes-
ten landen, maar dat er geen enkel gevaar
was, als zij maar bleven zitten.
Mrs. Salter verloor direct haar bewustzijn.
Toen klonk er een schurend geluid en ik
zag hoe er takken voorbij het raampje
zwiepten. De gravin gilde. We hadden blijk-
baar de toppen van eenige boomen geraakt.
Na RKO Radio's „Sneeuwwitje" en „Gunga Din"
komen nu Astaire - Rogers in
„The story of Vernon and
Irene Castle"
en Irene Dunne en Charles Boyer in
„Love affair"

»ril
DRIE POPPEN AAN HET STRAND
)\ /T ' 2
ran da en Jane keken elkaar aan en slaak-
^^VA ten een ^^P 60 zucht.
..Wat is er toch met jullie, kinderen?"
vroey de kinderjuffrouw.
..Ik zou zoo graag naar het strand willen." zei
Miranda. ..en Jane verlangt er ook zoo naar!"
..Maar dat kan immers niet. ' antwoordde de
kinderjuffrouw. ..Hoe zouden wij daar moeten
komen 7 Wij zijn maar poppen, en poppen moeten
leeren thuis te blijven als de meisjes, die hen
cadeau hebben gekregen, uit zijn!"
..lullie zouden met den sneltrein kunnen gaan."
merkte plotseling de stationschef van den speelgoedtrein
op. ..Over een paar minuten vertrekken
wij."
..O. laten we dat doen," riep Jane, in haar
handjes klappend van plezier. ..Toe. juf. zeg ja!
Zeg alsjeblieft ja!"
Eenige minuten later pufte de expres het station
uit. terwijl juf. Miranda en Jane een gemakkelijk
plaatsje bij de raampjes gevonden hadden.
Het was een heerlijke tocht, waar zij erg veel
van genoten, en toen zij eindelijk aan het strand
gekomen waren, wilden de kinderen direct de
zee in. Poppen-kinderen lijken vee! op echte kinderen:
ze vinden het ook heerlijk om naar hartelust
in het water te mogen plassen.
Miranda was het eerst klaar, en toen zij op de
treden van haar badkoetsje op juf zat te wachten,
ontdekte zij opeens mijnheer Groen, de kikvorsch.
en mijnheer Teddy, de Beer. die uit zee kwamen
en nu hand in hand op het strand een rondedansje
begonnen te maken van louter levensvreugd,
..Dag mijnheer Teddy, dag mijnheer Groen."
riep Miranda.
..Hallo." riepen mijnheer Groen en mijnheer
Teddy tegelijk. ..Dus jullie zijn ook hier gekomen?
Nou. wat je gelijk hebt! Kom maar gauw. het
water is verrukkelijk!"
Even later verscheen ook juf en Jane, en hoewel
de eerste er aanvankelijk niet veel voor voelde
om zoo dol en luidruchtig in zee rond te springen
als de kinderen en mijnheer Groen en mijnheer
r^BW*^
VACANTIE AAN ZEE
Lu is het vacantie,
Nu gaan we naar zee!
We nemen de schopjes
En emmertjes mee!
We graven en bouwen.
Een slot en een gracht,
Met wallen en poorten,
't Wordt waarlijk een pracht!
Dan doen we een wedstrijd
Om 't sterkste kasteel.
Want als het straks vloed wordt,
Eischt 't water zijn deel.
Maar één fort wordt winnaar.
Dat is favoriet.
Het staat er heel trots nog —
Maar läng duurt het nietl
Een golf overspoelt het.
Uit is 't met de pret.. ..
Maar morgen is 't leest weer —
Nu gaan we naar bed....!
— 24 -
Teddy, liet zij zich toch niet lang smeeken en
weldra had het vijftal de grootste pret.
Na verloop van een uurtje verdwenen mijnhee"-
Groen en mijnheer Teddy echter en bleven juf en
de kinderen nog een poosje in het zand spelen.
En toen riep juf: „Maar nu moeten we heusch
naar huis. kinderen, want we mogen den sneltrein
niet missen!"
Miranda zou het niet erg hebben gevonden, als
ze den trein niet hadden gehaald, en ik ben er
wel zeker van, dat Jane er precies zoo over
dacht, maar juf stond er op, dat zij direct naar
huis zouden gaan. Ze waren al laat, en ze dienden
in ieder geval te zorgen, dat zij weer op tijd thuis
waren. Maar helaas ... na een paar minuten
kwamen zij tot de ontdekking dat zij reeds te laat
waren, en dat de trein vertrokken was.
Nadat zij ik weet niet hoeveel dwaze vragen
aan de stationsbeambten hadden gesteld, keerden
juf en de beide kinderen weer terug naar het
strand en toen begon juf opeens te huilen.
En toen Jane zag. dat juf huilde, begon zij ook.
en weldra volgde nu Miranda, want die deed
altijd wat ze anderen zag doen.
Een heele poos klonk het ..hi-boe-hi" der drie
poppen over het verlaten strand en toen verscheen
opeens Jan, de oude visscher,
..Hé, waar is al dat lawaai voor?" riep hij.
..Houd je roer recht, en vertel me. wat er aan de
hand is."
..We hebben den sneltrein gemist en nu kunnen
we niet meer naar huis." zei juf schreiend.
..Dat kunnen jullie wél." zei Jan. „Dacht je nu
heusch. dat treinen onmisbaar zijn? Hier ligt mijn
boot; stap maar in. dan breng ik jullie veilig en
wel naar huis!"
In het eerst voelde juf er niet veel voor. want
ze was erg bang van varen, maar ten slotte liet
ze zich toch overhalen en zoo stapte ze met de
beide kinderen aan boord van Jans visschersboot,
Miranda en Jane vonden het tochtje heerlijk, en
op het laatst begon ook juf er pleizicr in te krijgen.
Toen het echter donker begon te worden en ze nog
maar steeds verder zeilden, vroeg zij den visscher
toch alsjeblieft maar terug te keeren!
..Terugkeeren?" vroeg deze verbaasd. ..Waarom?
Ha-ha! Als we terugkeeren, gaan we verkeerd; dit
is de goede richting!" En hij wuifde rnet zijn hand
naar de wijde, open. donkere zee . . .
En toen kwam de grootste verrassing van den
dag. want juist toen juf begon te denken dat de
visscher hen wilde ontvoeren, zooals de piraten
in vroeger eeuwen wel hadden gedaan, voeren zij
een donkere spelonk binnen en nadat rij nog
eenige seconden waren doorgezeild. werd het weer
licht en kwamen zij tot de ontdekking, dat zij in
de badkamer waren, precies boven de kinder-
kamer!
De visscher hielp hen uitstappen en zoo eindigde
een heerlijke dag aan het strand , . .
■
en ik dacht, dat ons laatste uur
geslagen was. Men kon zich dus
mijn verlichting voorstellen, toen
bleek, dat we een uitstekende
landing hadden gemaakt!
„Prachtig gedaan," riep Brans-
combe. Hy sprong op, en viel
toen weer neer. Hij had een he-
vigen slag van Banks gekregen!
„Blijven zitten, allemaal!"
schreeuwde Banks. „Wie zich
verroert, krijgt een kogel!" Hij
had een revolver in zijn hand.
„Gauw wat, jongens!"
Smith en James sprongen op;
de eerste wierp zich op my; de
ander snelde naar de cokpit. Ik
ben tamelijk sterk maar ik was
geen party voor Smith, die my
tegen den grond sloeg en mijn
hoofd begon te bewerken, tot hij
zelf plotseling in elkaar zakte!
Ik duwde hem opzij, want hij
was boven op mij gevallen, en
stond op. Naast mij stond Mrs.
Salter, een revolver in de eene, en
haar stok in de andere hand. De
revolver leek op die van Banks,
en ik zag. dat de steward languit
in het looppad lag. Klaarblijkelyk
had Mrs. Salter mijn aanvaller
ook builen gevecht gesteld. Naast
hem lag James. ...
„Ha-ha," zei Mrs. Salter, met
haar hoofd een beweging in de
richting van den bewusleloozen
steward makend, „hij dacht, dat ik
flauwgevallen was. Heeft diè zich
even vergist!" Zy glimlachte te-
gen haar fikschen slok. Heur
haar en mutsje zaten verward, en
plotseling rukte zij ze af. Een
paar oorbellen gingen mee... .
„Terry...." zei ik verbaasd.
„Ja." grijnsde Terry. „Het zat
zóó. Terwijl ik een oogje op de
machine hield gisterenavond,
toen ze in den hangar stond, zag
ik, dat onze vriend Banks er heen
ging. Hij had een rol draad bij
zich en wat gereedschappen, en
begon aan de radio-instrumenten
te knoeien. Vandaar begaf hy
zich naar zijn pantry, en bleef
daar ook eenigen tijd. Ik vormde
verscheidene theorieën om zijn
gedrag te kunnen verklaren en
ten einde na Ie kunnen gaan, of
ze juist waren, vermomde ik mij
als een oude dame. Hij mocht niet
weten, dat ik aan boord was,
want dan zou hy misschien arg-
waan hebben gekregen. Tusschen
twee haakjes, laat ik je even
voorstellen aan Julia —■ Julia,
kom eens hier."
„Ja, groolma!" Een grijnzende
Longen kwam naar voren, een
ïrandvol blonde krullen onder
den arm.
„Julia, alias Bobin Elliot, mijn
assistent! Geef Mr. Thornley de
hand," beval Terry lachend, en
toen vervolgde hij: „Ik besprak
mijn plaats aan stuurboordkant, c.ndat
Banks daar gisterenavond ook een heelen
tijd bezig was geweest, en toen ik nog maar
nauwelijks op mijn plaats zat, ontdekte ik
reeds de draden, die hij gisterenavond langs
den stuurboordkant moet hebben aangelegd,
van jouw radio-toestel naar zijn pantry. Je
moei namelijk weten, dat Banks in zyn pan-
try een telefoon verborgen had en een toe-
Rosemary Lane
filmster van
Warner Bros, in
..Vier Dochters"
PEPSODENT
TANDPASTA
...BEVAT IRIUM
VOOR GROOTERE
REINIGENDE WERKING
Een vroolijke schitte-
ring van parelwitte
tanden verheldert Uw
gelaat - zoodra U op-
kijkt - zoodra U glim-
lacht. Dat is de groote
verrassing van IRIUM
in Pepsodent. En wel
op een zoo volmaakt
veilige manier!
Pepsodent met Irium
is absoluut onscha-
delijk voor het
teere tand-
glazuur.
rMii/ UW
vDmiw WEEKBLAD
VROUW MEVROUW
Wekelijks 10 ets. met BIJOU
stel, waarmee hy in staat was jouw radio-
signalen af te tappen en onhoorbaar te ma-
ken "
Ik knikte en begreep nu opeens alles. Ik
begreep nu ook, waarom de stem uit Croy-
don mij zoo vreemd had toegeschenen! Het
was Banks' stem geweest! Ik herinnerde het
mij nu duidelyk, al had hy ze veranderd!
„Kyk nu eens, of je ergens politie kunt
— 25 -
5. Beichermt Uw kleeding tegen transpiratie-
maakt tous-brai overbodig.
Dr. H. NANNING's
Zetpillen tegen
Aambeien
werken pijnstillend en genezeo in
korten tijd de ontstoken slijmvliezen.
De
naakt het inbrengen leei gemakkelijk.
Verkrijgbaar bij «11e Apothekers en
Dreg. a f 1.50 per doosje van 12 stuks
vinden. Bill," zei Terry, „Neem Julia mee,
je zult merken, dat je heel goed op haar kunt
steunen...."
We hadden spoedig politie gevonden, en
voordat Banks met zijn trawanten bijkwa-
men, waren zy reeds geboeid.
En zoo eindigde mijn avontuur aan boord
van de „Invicta".

TOULON Frankri f$le oorloqj haven
Het spreekt wel haast vanzel», dat, nu de Middellandsche Zee d
l,d, namelijk de pest, die er zeer vele slachtoffers maakte. De Royaoogenblik
in het middelpunt der politieke belangstelling sta.
n leverden U\ 1793 de stad over aan de Engelschen, maar het repuaandacht
der wereld gedurende den laatsten tijd vooral gev
■insche leger dwong den vijand zich terug te trekken. Napoleon, die
is op de oorlogshavens aan de kusten van dezen blauwgroenen
, nog de eenvoudige, maar kundige artillerie-officier Bonaparte was,
spiegel. Een van die havens is het Fransche Toulon, een even
waardige als schoone stad, waarvan de encyclopedie zegt dat
It aan deze militaire manoeuvre deelgenomen,
edurende de negentiende eeuw «enool Toulon een ongekende weleen
stad en vesting van den eersten rang in Frankrijk, behoorende U t/: lt De haven breidde zich steeds meer uit, het wapen-arsenaal nam
departement Va r, eerste militaire haven van het land en provianded
in omvang en aanzien, en er ontstond een geheel nieuwe stad. In
centrum van het Middellandsche Zee-eskader.
ober van het jaar 1893 bezocht het Russische vloot-eskader de stad,
Deze droge opsomming is niet bepaald in slaat ons eenige int«
bezegeling van het verdrag tusschen Rusland en Frankrijk.
voor Toulon in te boezemen. Nietwaar, U zoudt er niet toe komei
' -e eigenlijke haven van Toulon Is niet één groote kóm, maar bestaat
op Uw vacantiereis Toulon te bezoeken, naar aanleiding van die
verscheidene kleinere bassins: ten eerste.de oude reede van Henprozaïsche
mededeelingen. U gelooft het well En toch., mocht
IV (die dan ook „Darse Viellle" heet), waar de booten liggen, die
Frankrijk reizen en in de buurt van deze havenstad komen, verzuim
r excursies en rondvaarten dienen; aan den anderen kant van den
met Uw schreden er heen te richten. Toulon heeft namelijk doo
Nggmg zijn historie zijn beteekenis voor handel en politiek, een
jangsweg ligt de groote reede met de torpedo's.
'an den oostelijken kant vindt men de kleine Marchand-haven, de
bijzonder e^en karakter, dat deze stad stempelt tot een der opmerl
ste van „la douce France". * jwe reede of Vauban-reede*), de reede van Castigneau, de reede
Mlssiessy, die voor de militaire marir« -. gereserveerd.
ve kleine reede, waar de pantsersch» ^ w^ijn gemeerd, staat in verding
met de groote reede door een sn^ikn waterweg, welke tusschen
, grooten toren en het fort „l'Aigulllette" ligt, verlengd door een
ge pier. De groote reede strekt zich uil tusschen de beide schier-
Toulon heeft honderd vijftien duizend inwoners en is bijzonder s'<
gelegen aan den Oostelijken oever van 'n prachtige baai, la Petite
die als het ware afgesloten wordt door het schiereiland Cépet T
is voorts gedeeltelijk gebouwd op de eerste heuvelachtige verheff
van het groote massieve kalksteengebergte, dat bekroond wordt
donkere wouden.
• J 6 B« d 'J di * te 1 tijde der Romein en den naam Telo Martus droe
sinds 541 de zetel van een aartsbisschop. Het was Hendrik IV di
plaats eigenlijk in een vesting veranderde door ze te doen ómr
met versterkte muren; en die er eveneens een haven van maakte.
Uat de fortificatie voor haar taak berekend was, bleek in 1707
zij weerstand bood aan het Oostenrijksch-Sardijnsche leger en
Engelsch-Hollandsche vloot. In 1720 weerstond Toulon een an
I. Ontschaplng van matrozen op een der kaden.
ï. Krui.ers «n torpedojagen van hat Franache Middellandsche Zaa
de oorlogthaven.
mden Glens en Cépet. r i. -L c _
^oo Is Toulon, de eerste oorlogs- en handelshaven van Frankrijk, ten
rkwaardige, veelzijdige, drukke stad. Een stad, die een bezoek alles-
; waard Is en wier schoone havens noodigen tot een rondvaart door
verschillende bassins.
/auban wai d.gon», dl* da vailingwarlcan voltooid».
Aan de benoemd, kade van Cronatadt. waar zich *•'')*• ""'»•"J^ , "£! ,
"ndan. en waar hat ttaeda aan druk va-et-vlant Is van allarlal sehapallnfan.
•skadJEan der binnenhavens, aan da Quai da la Suisse.
Ean dreigende lucht boven aan dreigend zeekastaal.
MM
ir**

SéÊ
BI ^^ /
* / !A S
a ;>-
>
t&Ntik
^5
-
f W
,
- ■
■
— - -.-.
Dit is Tanambo, het dorp van den slimmen visscher. Het ligt in een
vergeten dal, op het eiland Reunion. Een klein riviertje slingert zich door
het dal en is op heel Reunion bekend om de smakelijke visschen, die er
in zwemmen. Maar met het net of den hengel zijn zij zeer moeilijk te
vangen, want de visschen zijn niet talrijk en het riviertje stroomt zeer
snel. En toen kreeg de slimme Tucubar een idee ...
PE SLIMME YKKHER
UN TAN AM B'
dieqeen vfsscherslaHjn ^preekp!
PVe meeste visschers staan er om bekend, dat zij nogal een
*-' aardfg woordje Latijn spreken, onverschillig of zij die taal
al of niet geleerd hebben. Maar dat schijnt er ook niet direct
voor noodig te zijn . . .
Intusschen is er één visscher - de anderen natuurlijk niet
te na gesproken - die zich van de internationale visscherstaal
niet bedient, en die het ook niet nóódig heeft te doen. Wij
bedoelen den slimmen visscher van Tanambo, dien wij hier
voor onze lezers in actie afbeelden.
Tanambo is een klein plaatsje op een afgelegen plek van
het eiland Reunion in den Indischen Oceaan, en de visscher,
op wien wij Uw aandacht willen vestigen, heet Tucubar.
Het heele - uit zes huizen bestaande plaatsje - is ver-
schrikkelijk trots op hem. Als er een vreemdeling naar
Tanambo komt, dan wijst men hem Tucubar direct aan en
raakt men niet uitgepraat over zijn handigheid om de visschen
te verschalken, en als het èénigszins kan, moet de vreemde-
ling hem vergezellen op zijn tocht naar het kleine bergriviertje,
waar de visschen blijkbaar nooit wijzer worden en nog altijd
in de val loopen, die Tucubar voor hen opstelt. Maar hij bezit
taää^
, dan ook een inderdaad origineel systeem
Dit is Tucubar. de slimme om zi Jn buit binnen te halen, en onze
visscher van Tanambo. foto's laten zien, hoe hij dit doet...
. ■
.
lÜ^ä*
ww-
Tucubar is er met eenige vrienden
en bezoekers op uitgetrokken (foto
links). Het water is hier helder en
doorzichtig, en de zon schijnt er pre-
cies op. En dit is allemaal gewichtig
voor den slimmen visscher, zoodat
hij hier aan land stapt... Tucubar
haalt nu (zie hiernaast) een grooten,
van hout gesneden visch tevoorschijn,
die er precies zoo uitziet als de vis-
schen, die in de rivier zwemmen.
■it m-jT:
1^
-
- k
*- J.-LLS
* *Séh
y&Cf
Hij heeft een fonkelend oog van groen
glas en is zilvergrijs geverfd. De
houten visch wordt vervolgens aan een
langen stok bevestigd en ongeveer drie
meter ver in het water geschoven.
Precies zooals men het op boven-
staande foto rechts kan zien. Het
andere einde van den stok heeft hij
aan zijn voet bevestigd en in zijn
hand heeft hij een speer genomen
met twee scherpe punten.
En nu begint de
slimme visscher
met zijn voet den
houten visch lang-
zaam open neer te
bewegen. De zon
schijnt recht op
den visch.die in het
water bedrieglijk
op 'n echten visch
lijkt — zóó be-
drieglijk zelfs, dat
hij de andere vis-
schen aanlokt. En
daarop wacht Tu-
cubar, terwijl hij
zijn speer gereed
houdt. . . Kijk, de
heen en weer
zwemmende hou-
ten visch heeft een
levenden soortge-
noot naderbij ge-
lokt. Bliksemsnel
steektTucubarzijn
speer in het water
enspietstzijnbuit.
Langer dan vijf mi-
nuten heeft hij niet
hoeven te wachten
eer 't zoo ver was,
en als hij naar huis
teruggaat, kan hij
er zeker van zijn,
een mooi „zootje"
bij zich te hebben.
— Zonder vis-
scherslatijn.

1 reter en Dot vlogen nog steeds op den vul-
kaan aan. Peter kon er niets tegen doen, het leek
wel, alsof ze door het vuur aangetrokken werden.
Hel vliegtuig ging nu weer eens omhoog, dan
weer omlaag. Wat zou er van de kinderen wor-
den? Peter was wanhopig
4. „Ik weet het nu zeker, het moet het werk
van een mensch geweest zijn!" „Wat bedoel je,
Peter?" In het vliegtuig teruggekomen, bespraken
de kinderen het geval nauwkeurig. Zou het iels
met den ,,Vogel-man" te maken hebben? Peter was
vast overtuigd, dat iemand had geprobeerd hen. .
7. Maar toen ze de plaats bereikten, was er geen
spoor meer te bekennen van een boot. Die was
even snel verdwenen als ze gekomen was. De
kinderen waren erg onder den indruk van hel
gebeurde. „Hoe kan die boot nu zoo plotseling
^erd wenen zijn; Dot
DE VLIEGAVONTUREN VAN PETER EN DOT Vervolg, -=*c/ ..OrJ-2
2. „Peter, Peter," riep bot zoo hard ze kon.
„Kun je niet 'n andere richting nemen? Het is hier
zoo verschrikkt lijk heet." De rook kwam reeds
voor de ramsn van „De Zilveren Ster" en juist
op het moment, dat Peter alles verloren waande,
kreeg hij het vliegtuig weer in zijn macht.
5. ... door electricittit te vernietigen. Peter her-
innerde zich nu de bliksemflitsen op den vleugel
van hun toestel. Zou het misschien iets te maken
hebben met den geheimzinnigen bewoner van het
eiland? De kirderen besloten op onderzoek uit
te gaan. Ze klommen een heuvel op en . . .
8. Opeens zat) ze een paar duidelijke sporen op
den grond. ,Kijk, Peterl" riep ze uit. „Dit zijn
sporen van een wiel. Wie zou die gemaakt heb-
ben?" Peter maakte dadelijk zijn gevolgtrek-
kingen. „Nu weten we meteen, dat de boot
wielen moet hebben!"
3. Toen ze buiten den krater waren, zagen ze
weldra een geschikt plaatsje om te landen. Peter
zette vlug „De Zilveren Ster" aan den grond.
Hij sprong naar buiten, bekeek het vliegtuig en
merkte toen op: „Het was heelemaal geen storm,
die ons naar den vulkaan heeft gedreven."
mr mr
6. ... plotseling hoorden ze het geluid van een
motor. Zou er een boot in de buurt zijn? Aan
het strand gekomen, zagen ze inderdaad een
boot, die in de richting van een baai voer. Zoo
snel de kinderen konden, begaven ze zich nu
langs het strand naar de baai.
9. Dot had echter nog nooit een motorboot met
wielen gezien, zooals ze dadelijk verklaarde.
Peter begon zoo snel hij kon de wielsporen te
volgen. Dot ging met Peter mee. Ook zij was
benieuwd, wat ze te zien zouden krijgen. Het
spoor leidde het bosch in. Wordt vervolgd.
GEWONE ADVERTENTIES: KOLOMHOOGTE 120 REGELS - KOLOMBREEDTE 5 cM. - REGELPRIJS 25 et,. BRUTO
TEKSTADVERTENTIES: KOLOMH^OGTE 120 REGELS - KOLOMBREEDTE 6.7 cM. - REGELPRUS 50 ets. BRUTO
KORTINGEN VOLGENS TARIEF
- 30 -
£ VOO
A F te L - Het lijkt mij het beste, dat U zich wendt tot de Zeevaart-
schooMn het Zeemanshuls, Foeliedwarsstraat 31, te Amsterdam, of tot de
Zeevaartschool te Den Helder, die gevestigd is: Ankerpark 27.
Mevr G V te A. - U moet beginnen met een kinderkousje, dat U als
model neemt, bij den naad los te tornen (natuurlijk heel voorzichtig te werk
gaan!) en ook den naad van de groote kous. U spreidt nu de be.de kousen
uit legt het kinderkousje op de dameskous en speldt dit er op vast. Nu rijg
U 'den omtrek van het kinderkousje precies na op de groote kous en st.kt
deze lijnen door op de machine, waarbij U natuurlijk erg moet oppassen voor
ladderen. Daarna knipt U den vorm uit en naait het nieuwe kousje in elkaar
Ik hoop, dat deze beschrijving duidelijk genoeg is en dat U slaagt met
het werkje.
Mej D A te d. H. - Natuurlijk moogt U mij ook vragen stellen, evenals
andere abonnees, en als Ik ze kan beantwoorden, zal ik dat zeker met het
grootste plezier doen.
Wat nu Uw vraag betreft: staat Uw Oostindische kers misschien erg op
den wind of In den tocht? Dat Is altijd heel nadeellg en veroorzaakt luis,
die U inderdaad met geen enkel spuitmiddel kunt wegkrijgen. Het
•enige is. dat U do plant ergens anders probeert te plaatsen, wanneer
het bovenstaande ten minste het geval is. Spreekt U er anders nog eens
met een tuinman over. ., „ i
Uw tweede vraag kan ik bevestigend beantwoorden. Voor elke puzzle zijn
een hoofdprijs en vier troostprijzen beschikbaar, waarnaar U dus ook
mededingt.
A. P. te 's-Gr. - Tot mijn spijt heb ik U langer op antwoord moeten
laten wachten, dan mijn bedoeling was, aangezien de gegevens, die ik noodig
had, mij niet eerder bereikten. Thans kan ik U echter mededeelen, dat het
Multatuli-Museum gevestigd Is in de museumzaal van de Universiteitsbiblio-
theek, Singel 421, Amsterdam, tel. 47036. Het is te bezoeken op Woensdag
en Zaterdag van ISVJ tot IÓVJ uur, en na overleg. De entree is gratis. Op
verzoek kan men ook worden rondgeleid.
Omtrent het andere museum hoop ik U,nog nader te berichten.
W. F. K. W. te G. - Het beste en meest vooraanstaande tijdschrift op
wandelsportgebied is: „Wandel mee", orgaan van de Nederlandsche Wan-
delsport Federatie. Adm. A. Pijper, Ruysdaelkade 45, Amsterdam Zuid. Giro
239923. Het abonnement voor niet-leden kost F. 2.- per jaar, losse
nummers 15 cent. Het blad verschijnt half-maandelijks. Het adres voor
abonnementen en losse nummers is: Schermer's Uitgevers mij. Postbus 11,
Bolsward.
Th. v. B. te N. - Voor alle inlichtingen, die U wenscht, is hot mijns in-
ziens het beste U tot een reisbureau to wenden. Men zal U daar alle ge-
vraagde gegevens kunnen verstrekken.
N. A. J. A. te R. - Ik. zou U aanraden U eens in verbinding te stellen met
den heer G. E. van der Werff Jr., Damrak 69-70, Amsterdam-C. Deze zal
U wel aan het gowenschte adres kunnen helpen.
P. V. te D. H. - Indien U deze studie wilt beginnen, lijkt het mij het
beste om zelf eens naar het politiebureau te gaan; men zal U daar alle
inlichtingen met de noodige details kunnen verstrekken.
J. S. te L. - Ik raad U aan U in verbinding te stellen mot do afdeellng
Militaire Zaken In de plaats Uwer Inwoning.
F, H. te H. - Het hoeft wel wat lang geduurd eer Ik U kon antwoorden,
aangezien ik naar verschillende zijden heb geïnformeerd. Het middel blijkt
tamelijk eenvoudig te zijn. U moet de glazen even in warm water zetten,
waarschijnlijk kunt U ze dan zoo openen. Indien het niet mocht gelukken,
schrijft U mij dan nog even; ik zal dan probeeren nog iets anders voor U
te vinden.
M. de G. te A. - Dank U zeer voor Uw hartelijk briefje. Wat Uw vraag
betreft, ik kan U tot mijn spijt zeer moeilijk helpen, daar iedere huid anders
reageert op deze stoffen. Ik raad U aan eens met Uw huisdokter over deze
kwestie te spreken, allicht kent hij Uw huid beter.
P. v. R. te A. - De Jeugdherbergen zijn alleen toegankelijk voor leden
van de Nederlandsche Jeugdherbergcentrale. Het adres van deze vereeniging
is: Plantage Franschelaan 14, Amsterdam Centrum. Daar kunt U.de trekkers-
kaart aanvragen. De prijs voor overnachten is verschillend: tot en met 18 jaar
zijn de kosten f. 0.30 per nacht, van 19 tot en met 21 jaar f. 0.40, boven
21 jaar f. 0.50. Voor de verdere prijzen verwijs ik U naar het bovenge-
noemde adres. In den omtrek van 's-Gravenhage bevinden zich verscheidene
jeugdherbergen, namelijk in Scheveningen, Noordwijkerhout, Rotterdam,
Oostvoorne, Slulpwljk, en aan het Kagermeer.
L. J. A. J. H. te A. - De kosten voor een Nederlandsche speelfilm zijn
ongeveer f. 100.000. - è f. 150.000-. Op Uw andere vragen kan ik U tot mijn
spijt geen antwoord geven, daar ik niet op de hoogte ben van het genre
fllm,dat U denkt te vervaardigen. Het lijkt mij echter raadzaam, om, vöór U
tot deze onderneming overgaat. Uw licht eens op te steken bij eenige des-
kundigen, o.a. Rudolf Meyer, Cinestone-Studlo's, Duyvendrechtsche kade te
Amsterdam. ' , . . i i
Het was mij niet mogelijk U eerder te antwoorden, maar U ziet, dal Uw
brief wel terecht was gekomen.
De Secretaresse van de VOOR U-CIvb, Noordeinde 8, Leiden.
Wij reproduceeren hierboven een gedeelte van een foto. - Wie van onze
speurders kan ons zeggen, wat het voorstelt?
Er is weer een prijs van f. 2.50 benevens twee troostprijzen beschikbaar
om te verdeelen onder hen, die ons een goed antwoord zenden. De ver-
deeling der prijzen geschiedt, zooals steeds, op een manier, waarbij alle
inzenders van goede oplossingen gelijke kansen hebben op het verkrijgen
van een der prijzen.
U gelieve uw antwoord in te zenden vóór 23 Augustus aan Mr. Detective,
Noordeinde 8, Leiden. Op de briefkaart of enveloppe alstublieft duidelijk
vermelden: Amateur-Detective 23 Augustus.
De oplossing mag bij die van de rubriek „Zoek en Vind" worden inge-
sloten, mits ze op een afzonderlijk velletje papier wordt geschreven.
DE OPLOSSING VAN HET VOORLAATSTE FOTO-PROBLEEM
Indien men de seinpalen van deze foto nauwkeurig vergelijkt met die van
de foto der opgave, zal men gemakkelijk kunnen ontdekken, wat er bij die
der opgave niet klopte. De mogelijkheid om het signaal op groen of rood
te zetten ontbrak, daar een gedeelte van den seinarm was weggenomen!
— 31 -
De hoofdprijs van f. 2.50 werd deze week toegekend aan: mevrouw Chr.
W. Schuit-Booms, Haren. De troostprijzen vielen ten deel aan: den heer
N. J. Hekkon, Warmond en den heer W. Straatman, Wageningen.
„Het is alleen maar om hem zoet te houden terwijl u zijn haar knipt..

Hij bedoelt het waarschijnlijk goed . . .
■■■■■■■-
„Neen, ik
ken haar niet
! //it; erg goed -
f ///\ maar net ge-
swOjVj, noeg om over
'Z?^' haar te kun-
il_J» nen praten."
A)
„Een retourtje
'* -,l •' alsjeblieft."
M
S~t*(l
Hospita: ,,U verlaat mijn huis niet, voordat u uw rekening
hebt betaald!'
Huurder: „Daar zal ik me dan in moeten schikken. - Hoe
is het hier des winters?"
.Wanneer ik maar een lichtje had, zou ik mijn sigaar wel kunnen vinden
Alan Curtis en Madame Wanda
ALAN (URTIi
Eeniae jaren geleden was Wanda nog Mrs. Stronss uit
New York, een society-dame uit eerste kringen, die slechts
voor haar eigen genoegen studie maakte van de occulte
wetenschappen. Financieele tegenslag dwong haar echter
dit onder een pseudoniem „Wanda 1 ' als beroep op te vat-
ten en sinds enkele jaren is zij als de bekende astrologe en
handlünkundige voor filmsterren in Los Angeles gevesigd
Wij laten hier de karakteristiek van Alan Curtis, de
jeugdige filmster, volgen.
Alan Curtis is een zeer charmant persoon mét een overvloed aan magnetisme,
die uitstekend de kunst verstaat om te geven en te nemen. H.j moet het
zeker ver in de wereld kunnen brengen.
Zijn hand is niet zoo „gelijnd" als de meeste handen, ofschoon somrmge experts
op waarzeggebied dit als een goed teeken beschouwen.
De pink wordt de „hark van den croupier" genoemd, daar men zegt, dat iemand
met een lange pink de kunst verstaat om „op te strijken' . Dit zie ik m Alans
hand. Er is daar tevens in aangeteekend, dat hij er van houdt om een kans te
wagen, zooals de meeste goede zakenmenschen doen en tevens graag speelt . D,t
beteekent niet, dat hij een „speler" is. Hij zal echter altijd door geld worden aan-
'"Alan'verstaat tevens de kunst er altijd wèl-verzorgd uit te zien. zelfs wanneer
hij platzak mocht zijn, hoewel het twijfelachig is of hij dat oo.t zal z.jn. Hy zal
altijd in staat zijn een goeden indruk op de menschen te maken.
Kijk naar de manier, waarop deze Metro-Goldwyn-Mayer acteur, in welke film
OOK, zijn nouiu uuuui, in ~ij" "•••— > ^
sehen aard heeft. Het is zijn natuur naar volmaaktheid te
streven.
• Hij heeft een zeer optimistische natuur, doch kan zich ook
terstond terneergeslagen voelen wanneer de dingen niet gaan,
zooals hij ze verwacht.
Alans levenslijn vertoont drie bijzondere punten. Deze
worden aangegeven door de eilanden in de levenslijn. Hij
moet altijd oppassen voor zijn gezondheid; wanneer hij
echter zorgt voor voldoende rust en slaap, zal hij de noodigc
energie hebben om te allen tijde fit te zijn.
Tevens moet hij waken voor zijn oogen. zooals aange-
duid wordt door een „eiland" in de hartlijn.
Een lijn, om den Venusheuvel heen loopend, toont aan,
dat hij niet zal sterven in hetzelfde gedeelte van het land,
waar hij geboren is, doch daar ver van verwijderd. De lijn
van het Lot is gesplitst, hetgeen beteekent, dat hy in twee
dingen tegelijk belangstelde, doch dat tenslotte het een voor
het andere moest wijken. Het haar op zijn hand toont aan,
dat hij een warme, gevoelige natuur bezit en tevens, dat
hij zeer goed in staat is zichzelf te verdedigen. H.j zal nie-
mand toestaan kinderen of dieren te kwellen. Hij houdt er
van fair te zijn, zoowel tegenover zichzelf als tegenover
anderen en in het algemeen gaan hem de belangen van de
minder gefortuneerden zeer ter harte. Hij is een zeer goed
vriend, iemand waar men op aan kan, indien d.t nood.g is.
Alan houdt erg van de zee en zou graag een jacht bezit-
ten Menschen, die eenzelfde hand hebben als Alan, houden
over het algemeen van de zee; zij vinden het prettig met
een pijp in den mond in de ruimte te staren. Het geeft
hun een gevoel van vrijheid. Deze menschen zijn met gauw
tevreden met een gewone plaats in de wereld en zij streven
er naar vooruit te komen. Als gevolg hiervan gaan zij soms
te ver Zij moeten daarom aandacht besteden aan het hart.
zoodat d.t niet onder voortdurenden druk staat. Alan is
geneigd sceptisch te zijn en gelooft in het algemeen met
iets. dat hij niet kan zien. voelen of ruiken.
Het is zijn ideaal om succes te hebben en men zal in
de toekomst nog veel van hem hooren indien h.j n.et te veel
wil ondernemen
MERCUR1US
HOOFDLIJ
LOTSLIJN
SATWPNUS
De hand van Alan Curtis
VENSl
VENUS

Regie: Marcel L'Herbier. Columbla-fil^
Koningin Victoria Gab Mor
bdward VII ■,,. „ '
i,- . , A1 , Victor France
Koningm Alexandra Arlette March
Kitchener , ,- ,,
v . „ , Jean Gallan
Kapitein Roussel pierre Richard ^j,
ten Parijs en kapitein Roussel, uit Fachoda teruggeroepen om
ipport uit te brengen, wordt terstond ontboden bij den diploma-
eken minister Théophile Delcassé. Het is een tragisch onderhoud
usschen den soldaat en den politicus. Delcassé deelt Roussel
iiede, dat Fachoda zal worden ontruimd met het oog op Frankrijks
oekomstige belangen. De kapitein moet zwichten, maar hij voelt
Lord Clayton André Lefa
1J
President Loubet in- Jeze capitulatie als een persoonlijke nederlaag.
1 heophile Delcassé .
Kitchener bezet Fachoda. De Franschen marcheeren af, maar nog
I ean Worm hangen er donkere wolken boven Europa. Dan sterft koningin
Paul P h Jacques Baume Victoria en onder de journalisten, die voor het hek van het kasteel
Piza
Lord Salisbury
Jean Touloi
Sir Joe Chamberlain .
Jean D'y
Sylvia Clayton T"'.
T n „ Janine Darce
Jean Rousell D , ,
Bernard Lancr
arjone ^ . .. ,
p„„ . . Canne Ne so
ten actrice 7 . »
n0 o L Jume Asto
Ue Kussische gezant . A- - ^1 .
r,. r-, , y Aime Clanom
Lady Clayton K, 1, o .
n ' Marcelle Prainc
Ue zangeres M,. _
Prins Albert r" N ^ a ^j
Lord Balfour ... Jacques Catela.,
De Duusche gezant':::::::::::: ^t%
Kamerlid Roussel T LoU1S !f ,fln f, U
De B—-•- • J ac q ues Fransche gezant
Gretilla
Robert Pizan
Prins Von Bülow
... Paul Amio
De koetsier
oningin Victoria is oud, zeer oud, maar nauwgezet blijft zij
hpln K P ^^ " nacht / haar ver antwoordelijke werkzaam]
heden verbonden aan het souvereiniteitsrecht, vervullen
Haar zoon, de prins van Wales, bevindt zich. zooals gewoonliik
m gezelschap van zijn kamerheer lord Clayton in Parjs HTJTS 'en
uitstekend kenner van de Fransche mentaliteit, deze prins Nó
drukt de verantwoordelijkheid van het hoogste staatsambt hem
niet, een verantwoordelijkheid, welke thans n^g door zifn konhik
hjke moeder getorst wordt in omstandigheden, die, pol.tiek beTen
verre van rooskleurig zijn. Generaal Kitchener, de latere lord
Kitchener of Khartoum, thans nog koloniaal veroveraar ten dienste
van Albion s expansieve politiek, is bezig de Engefsche vkg n
geheel Soedan te planten. Ook Frankrijk heeft troepen n dat gebied
en wnjv.ng tusschen dejegers van beide landen P zou ernstige ge
volgen kunnen hebben. De telegrammen uit Parijs verontrusten °c
koningin en haar genialen adviseur lord Salisbury ten zeerste
"weeg. ^ re9i0nen bren9t het de tijding in-ontvangst nemen, bevindt zich Jean. Zijn geliefde,
Sylvia, vertoeft met de andere hofdames binnen de kasteelmuren.
Hij, de Franschman, is evenals zij, de Engelsche, bereid terwille van
eigen levensgeluk de geschillen tusschen beide landen te vergeten,
maar tusschen hen, telgen uit voorname geslachten, hangt de gespannen
sfeer, de steeds toenemende verwijdering. Kamerlid Roussel
wordt zelfs bij den minister ontboden wegens zijn scherpe anti-
Engelsche publicaties en ook bij zijn broer stuit Jean op starre
afwijzing, als hij zijn liefde voor een Engelsche onthult.
De prins van Wales, nu koning van Engeland, begeeft zich voor
een kuur naar het bij politici zeer in trek zijnde Marienbad. Aldaar
heeft Edward VII gelegenheid contact te zoeken met invloedrijke
tegenstanders. Hij spreekt men den norschen Clémenceau, met den
Duitschen rijkskanselier prins Von Bülow.
Weer in Engeland terug, bespreekt de koning de te volgen
gedragslijn met zijn knappen minister Joe Chamberlain. De vorst,
vriend van Frankrijk, meent te weten, dat een verzoening mogelijk
, is tusschen beide volkeren. Ondanks de heerschende antipathie jegens
Dorvill^ hem en zijn volk besluit hij naar Parijs te vertrekken voor een
officieel bezoek. Vergezeld door zijn ministers bezoekt de koning,
na door de Parijzenaars koel te zijn ontvangen, de Comédie Frantaise.
Naast hem zit president Loubet en tegen het protocol in maakt
de vorst gedurende de pauze een wandeling door den foyer. Zijn
gemoedelijk optreden, de vriendelijkheid, waarmede hij oude bekenden
begroet en zelfs geduchte tegenstanders als het kamerlid Roussel
ontwapent, doet de publieke opinie ten gunste van hem omslaan en
na de pauze brengt de volle zaal hem een donderende ovatie. Bij
het daaropvolgende hofbal wordt de eerste quadrille gedanst door
Koningin Alexandra en minister Cambon. Er is een sfeer van hartelijkheid
ontstaan tusschen de vertegenwoordigers van de twee
naties en de enthousiaste journalisten laten niets na om in hun
bladen te getuigen van hun bewondering voor den koning. Een
basis voor onderhandelingen is thans aanwezig en president Loubet
vertrekt naar Londen, waar hij door een jubelende bevolking wordt
ontvangen. In tegenwoordigheid van alle groote diplomaten, Chamberlain-Delcassé-Balfour,
wordt een „Entente Cordiale" (verdrag
^-WXt van vriendschappelijke toenadering) geparafeerd en een tijdperk van
Sylvia Clayton, de dochter van den kamerh
strubbelingen afgesloten. Twee mogendheden zullen schouder aan
pnns heeft liefde opgevat voor Jean Roussel, z5
schouder de klunende moeilijkheden bekampen. Twee menschen,
Engelsch gezinde kamerlid Roussel, die bovendien als
Sylvia en lean.^zlen de zich tusschen hen bevindendeMBationaliteitshet
blad Cocarde uiting aan zijn gevoelens kan
klove iWps: Overbrugd. A*^«*.* j? L'
broer is kap^ein bij de in Fachoda gelegerde missie
eft een groot, een nf^^t^fii^.tiegfjgj^. Zijn gezond
juist daar landt Kitchener met zijn troepen om het'foh
wankel. Dan, na
Kapitein Roussel confereert met generaal Kitchener. Beifle
merheer Clayton, blaast
bereid voor hun vaderland tot het uiterste te gaan maJf a«
rd den Derby gewönne
weten ook, dat een conflict, in Fachoda begonnene geEe Te
^jjartÖdoorlog breekt uit. Enge
m vuur en vlam zal zetten. «c'wcie wc,
liiïcöten strijde. Roussel. thans k
Inmiddels is de reactie in beide 1;
an li?d Kitchener en in zijn ho*
weet niet wat te doen
ngeren wapenbroeder de volgen
Vele Engelschcn
id, zullen
^pnze landen zegevieren".

pf Miom
ZOON
Warner Bros-film. Regie: Lloyd Bacon.
1893. — De vruchtbare bodem van den Ameri-
kaanschen Staat Oklahoma wordt voor kolonisten
opengesteld en op het .teeken van een geweerschot
spoeden zij zich bij honderden voorwaarts om hun
aanspraken op een nieuw leven te kunnen laten
gelden.
John Kincaid (Hugh Sothern) en zijn zoon Ned
Kincaid (Harvey Stephens) arriveeren op de plek,
welke hun het best lijkt om er een stad op te bouwen
en treffen daar Whip McCord (Humphrey Bogart),
een berucht type en zijn handlangers aan, die reeds
bezit van den grond genomen hadden zonder het
geweerschot af te wachten.
Er ontstaat een meeningsverschil, maar al spoedig
komt men. tot overeenstemming: Kincaid krijgt den
grond en McCord het monopolie om speelhuizen te exploi-
teeren.
Als het dobbelen en de misdaad in het inmiddels ver-
rezen stadje welig tieren, besluiten de inwoners John
Kincaid tot burgemeester en zijn zoon Ned tot sheriff te
kiezen, ten einde de stad te zuiveren. John Kincaid wordt
geheel ten onrechte door Whip McCord van moord be-
schuldigd.
Dit bericht bereikt „The Oklahoma Kid" (James
Cagney), een berucht vogelvrij verklaarde van het Westen
en weggeloopen zoon van John Kincaid.
In de stad ontmoet hij Jane Hardwick (Rosemary Lane),
Ned's meisje, en van haar verneemt hij alle bijzonderheden.
James Cagney.
Hij neemt zich voor de heele zaak tot klaarheid te brengen. Whip McCord ziet kans
rechter Hardwick (Donald Crisp), Jane's vader, door een valsch bericht de stad
uit te krijgen. De plaatsvervangende rechter wordt omgekocht, John Kincaid schul-
dig bevonden en tot den strop veroordeeld. De Kid weet tot in de gevangenis, waar
zijn vader het vonnis afwacht, door te dringen, doch de oude Kincaid weigert te
vluchten en wordt spoedig daarop door McCord's bende gelyncht.
Kid zweert den dood van zijn vader te zullen wreken, hetgeen hij op afdoende
wijze doet en hij komt zelfs van één der kerels te weten, dat McCord dit alles op
touw heeft gezet.
De laatste verbergt zich in een slijterij, waar Ned en Kid bijna gelijktijdig arri-
veeren. Een kogel uit McCord's revolver verwondt Ned zwaar. Tusschen Kid en
McCord ontstaat een hevig gevecht, doch Ned maakt aan alle onzekerheid een
einde, door, op den grond liggend, McCord neer te schieten, waarna hij zelf ook
sterft. Nu de moord op zijn vader gewroken is. besluit de Kid zijn eenzaam leven
vaarwel te zeggen en met de verloofde van Ned. Jane Hardwick. een nieuwe toe-
komst in een nieuw land tegemoet te gaan.
Bosemary Lane en lames Cagney.
GESPREKKEN MET MIJN
VRIEND PIETERSEN
n, Pieterscn. was je nichtje Katja niet
blij met al de inlichtingen over de
t**-* geheimen van Hollywood, die je haar
verleden week hebt kunnen vertellen?"
,,Ze was in de wolken, maar je weet hoe
vrouwen zijn. Ze zei: „Loop nu volgende week
even bij je vriend aan en vraag of hij je niet
nog meer kan verraden!" Nou, hier ben ik.
Weel je nog meer van dat nieuws?"
„Die Katja lijkt me een nieuwsgierig Aagje!
Vertel haar maar eens van den regenmaker."
„De regenmaker? Zoo iemand hebben we
in ieder geval in ons land niet noodig, want
hier regent het me al veel te veel naar mijn zin.
Maar wat is de taak van dien man?"
„De regenmaker is iemand, die met een
grooten gieter de spelers besprenkelt, die zoogenaamd
net uit een regenbui komen. Je moet
niet denken, Pietersen, dat iedereen dat „vakkundig"
kan opknappen."
„En de oude vodden, die ze vaak in de
films dragen, hoe komen de spelers daar aan?"
„Je hebt te Hollywood eenige menschen, die
nieuwe kleeren oud kunnen maken, dat ook
aiet zoo eenvoudig is als het lijkt. Met veel
geduld worden de nieuwe kleedingstukken met
vette modder behandeld, onder steenen plat gewreven
en gebeukt, tot de rafels er bij hang en -"
„Een mooi werk voor jonge honden!"
„Dan hebt je nog Rod Blair. Hij kent de
behandeling van wapens en de commando's in
bijna alle beschaafde landen. Hij heeft een geweldige
wapenverzameling, waaruit men natuurlijk
vaak keuze maakt."
„Weet je nog meer specialisten?"
„Roy Kreuger is een kattendresseur, wiens
beestjes alle mogelijke kunstjes kennen; Carl
Farmer doet niets anders dan sleutels maken,
niet alleen trouwens requisieten, maar ook echte
sleutels, waarvan er in een filmstudio, een
„huis met duizend deuren", nogal eens een
wegraken wil; A. C. Zoulis waakt voor de
veiligheid, en krijgt bijvoorbeeld zulke sommetjes
uit te rekenen als: hoeveel koormeisjes
kunnen er over een ijzeren brug in het decor
wandelen, zonder dat de boel omlaag stort?"
„Dat lijkt me een verantwoordelijk baantje!"
„Anne Bauchens, die al twintig jaar lang
Cecil B. de Mille's films monteert, kan aan de
geluidsstrook op de film zien wat er gezegd
wordt! Wally Westmore kan zulke echte bloedvlekken
maken, dat Scotland Yard er door zou
worden bedrogen. Hij maakt ze van een bruinachtige
gom-houdende vloeistof. Hij is verder
specialist in het maken van litteekens."
„Dat zal mijn nichtje zeker interesseeren. Ze
is dol op bloederige verhalen!"
FILM-ENTHOUSIASTEN
T. G. L. te Rotterdam. De vrouwelijke
hoofdrol in „La béte humaine" wordt ge-
speeld door Simone Simon. In „Stand up
and fight" traden Robert Taylor en Wal-
lace Beèry op.
B. R. te Utrecht. Hierbij de gevraagde
adressen: Joan Bennett: Warner Bros
Studio's, Burbank, Californië. Jack Oakie:
5451 Marathon Street, Hollywood. Erich
Walter: Kleiststrasse 6, Berlijn.
A. E. te Amsterdam. Wij zonden u een
foto van Deanna Durbin en van Kay
Francis. Gustav Froehlich is gescheiden
van Gitta Alpar. Victor Mac Laglen is
der uden December jarig.
J. O. te Rotterdam. Op brieven, die
niet met volledigen naam en adres zijn
onderteekend, geven wij geen antwoord.
Mady Rahl en Ernst Dumlce In ,War es der im dritten Steck
gezet deer Karl Boete
S. v. d. W. te Roermond. Wij zonden
u de twee gevraagde foto's. Anny Ondra
is getrouwd met Max Schmeling. Katja
Pohl woont: Luitpoldstrasse 35, Berlijn.
Robert Young kunt u schrijven: Metro-
Goldwyn-Mayer-Studio's, Culver-City, Cali-
fornië.
F. R. M. te Hengelo. Hierbij de ge-
viaagde verjaardagen. George Formby
26 Mei. Griffith Jones 19 November.
Charles Boy er 28 Augustus. Nelson Eddie
is getrouwd met Ann Franklin.
R. P. T. M. te VGravenhage., De regis-
seur van „Four daughters" is Michael
Curtiz. Michael Redgrave is getrouwd met
Rachel Kempson. Desmond Tester is den
I7den Februari jarig.
L. R. te Haarlem. Basil Rathbone is
gescheiden van Ethel Forman. Hij is thans
getrouwd met Quida Bergere. Wij zonden
u de twee gevraagde foto's.
H. J. H. te 's-Gravcnhage. Wij hopen
spoedig aan uw wensch te kunnen vol-
doen. Dorothy Lamour heeft haar lokken
niet laten afknippen; zij draagt in enkele
films een pruik.
E. d. J. te Rotterdam. Wij zonden u de
twee gevraagde foto's.
G. K. te Groningen. Alan Marshall is
niet getrouwd. Hij is den zgsten Januari
jarig. Rudolf Forster filmt niet meer
in Duitschland. Hij is niet getrouwd. Voor
foto drie antwoordcoupons insluiten, die
aan ieder postkantoor verkrijgbaar zijn.
M. d. R. te 's-Gravenhage. Het adres
van Bob Burns is: 545 1 Marathon Street,
Hollywood. Eddie Burns debuteerde in
191 7 voor de film. Hij is den aysten Sep-
tember te Philadelphia geboren. Fred
Burns is te Fort Keogh, Montana, geboren.
Hij heeft in „Branded", „The sadle bust-
ter" en „The fighting test" gespeeld. Van
den anderen Burns weten wij niets bij-
zonders.
M. H. te Vlissingen. Het adres van
Dorothy Lamour is 5451 Marathon Street,
Hollywood. Kaethe von Nagy kunt u
schrijven: Rue Ernest Delvison, Neuilly.
Zij zal thans weer bij de Uta filmen. De
twee gevraagde foto's zonden wij u toe.
.7" — Een Ulm in scène
DE DERDE MUZE
IN UNIFORM"
Onder regie van Henri A. van Eijsden Jr.
heeft de Personeelvereeniging Thabur,
afd. Tooneel, in Musica een opvoering
gegeven van het reeds vaak gespeelde detective-
spel „In Uniform", door J. van Randwijk.
Het was de eerste maal, dat deze vereeniging
een werk in drie bedrijven ten tooneele bracht
en, dit in aanmerking genomen, mogen wij met
het resultaat tevreden zijn. Het tempo was pret-
tig vlot, het samenspel afwisselend goed èn
minder goed, de uitspraak beschaafd en over
het algemeen duidelijk en de rolkennis vast. Met
de rol van Virginia debuteerde tevens op 't too-
neel mejuffrouw Wera Kajanoff. Zij heeft deze
vrij moeilijke rol niet onverdienstelijk gespeeld,
al was het duidelijk, dat zij nog over weinig
tooneelroutine beschikte. Haar uitspraak was
wat monotoon en haar gelaatsexpressie kan
beter worden. De geheele vertolking was echter
beschaafd en wij hebben vertrouwen in deze
speelster. J. van Sas speelde de rol van Van
Rossum eveneens met verdienste. Het gesproken
woord kan door wat meer actie nog onderstreept
worden. Heel goed was de huisknecht Jack van
W. Smit. Uitstekend was zijn grime, stil spel
en ook zijn dood was zeer natuurlijk. H. J.
Segaar was een keurige luitenant, die sterker
spel gegeven zou hebben, wanneer zijn tegen-
speelster van gelijke kracht was geweest. B. Ber-
ger had rustiger kunnen spelen als de vader
Oldenrode Sr. Het zwaaien met de armen was
wel eens hinderlijk. Zijn uitspraak was duide-
lijk. Het beste spel gaf J. Veitkamp als de
detective Piek in het eerste en tweede bedrijf.
Toen was hij de situatie meester, later in III
zakte het peil, hetgeen ook toegeschreven moet
worden aan minder sterke rolkennis. Natuurlijk
en zonder overdrijving beeldde mejuffrouw
C. van der Steen de dienstbode Marie uit. In
111 badden wij bij bet bekend worden van het
feit, dat haar minnaar een getrouwd man is,
wel wat meer bewogenheid willen zien. Goed
vertolkte mejuffrouw B. Wubben de rol van
de onbekende viouw. en E. Oostdam was even-
eens verdienstelijk als de onbekende man.
Alles bij elkaar een opvoering waarover men,
gezien het debuut, niet ontevreden mag ziir.

HET WEEKBLAD
CIMEMAs.
THEATER
VERSCHIJNT WEKELIJKS - PRIJS PER KWARTAAL f. I.M -
VOOR INDIË EN BUITENLAND F.9.M PER JAAR. - RED EN ADM
NOOROEINOE ». LEIOEN. TEL.U74I POSTREKENING 4I8W
v
i ♦
"SHMlHHIHm
GERALDINE KATT
IIN DE UFA-FILM
".ZWÖLF MINUTEN!
NACH ZWÖLF'