Nieuwsbrief 10 - Zeesleepboot Holland

De ‘Holland’ en libido
Schepen lijken dode materie en toch
voelen geharde zeelieden ze leven. Zelfs
landrotten kunnen tot de fanclubs van
schepen behoren. Zo kon je vroeger als
school via de Nevas een schip adopteren.
In die tijd waren koopvaardijschepen nog
mooi, je kon er een sentimentele band mee
hebben. De bloedmooie K- en G-series
van de HAL, de prachtig scherpe ‘Straat’schepen
van de KJCPL, de vriendelijke
‘Wono’s van de Koninklijke Rotterdamse
Lloyd, de algemeen bewonderde ‘Prins
Willem van Oranje’ van Hudigs Oranje-lijn
en Smits beroemde sleepboot ‘Zwarte
Zee III’, later ‘Ierse Zee’, wie voor al dat
schoons géén zacht plekje had, had geen
hart. Hoezeer de opvarenden zich in deze
geliefde schoonheden ook voelden als in
een beschermende Freudiaanse baarmoeder,
toch zijn al deze schepen geëindigd
in slopershanden. De dreigende sloop van
een dierbaar schip leidt echter vaak tot
luide protesten. Wat het lot van de histo-
1
rische ‘Nieuw Amsterdam’ (II) niet mocht
verbeteren, maar misschien de ‘Rotterdam’
(V) wel heeft gered. Dat is zeker het geval
met een schip dat min of meer vanaf de
geboorte een eigen fanclub heeft genoten
en iedereen die ermee in aanraking kwam
op merkwaardige wijze libineus scheen te
beroeren: Doeksens beroemde sleepboot
‘Holland’ (IV).
Het is met schepen zoals met vrouwen:
praktisch is niet altijd het meest populair.
Qua voortplanting zouden wij heren moeten
vallen op een vruchtbaar bekken, productieve
borsten en een zorgende natuur. Maar
neen, het modebeeld wordt bepaald door
slanke godinnen met een academische opleiding
die hun kroost naar de voor-, tussen-
en naschoolse opvang sturen. Voor slepen
kun je het best grofstoffelijke geweldenaren
hebben zoals de ‘Smit Rotterdam’ of brede,
krachtige ASD-bulldogs, maar die ploeteren
zich naamloos suf in havens en voor boor-
Op uitnodiging van de Stichting Zeesleepboot Holland en de Stichting Guusjen gingen op 25
september zo’n 50 oud-opvarenden, vergezeld van hun partner, naar zee. (Foto Jan Heuff)