Programmaboek Bill & Mr.B (PDF, 2.4 Mb) - Het Nationale Ballet

2
igone de jongh, marisa lopez en nicholas mishoe in the second detail 2005
IJkpunten
Ballet heeft zich als kunstvorm de afgelopen driehonderd jaar enorm
ontwikkeld, maar kent toch ook zeer herkenbare historische wortels.
Zonder kennis van het verleden is het heden moeilijk te begrijpen en de
toekomst zelfs niet voor te stellen. Daarom heeft Het Nationale Ballet van
meet af aan een zeer veelzijdig repertoire gedanst, waarin de verschillende
aspecten van ‘ballet’ aan bod komen, en waarin naast belangrijk klassiek
repertoire ook veel plaats is ingeruimd voor creatie en vernieuwing, voor
het beste van het internationale repertoire. In de afgelopen vijftig jaar zijn
tientallen balletten van de grootste choreografen van de wereld uitgevoerd
door Het Nationale Ballet.
Aan het einde van ons jubileumseizoen presenteren wij nu topwerken van
de twee grootste vernieuwers van het ballet in de twintigste eeuw, George
Balanchine en William Forsythe. Met beide choreografen heeft ons
gezelschap een langdurige verbintenis.
Sinds zijn beginjaren heeft Het Nationale Ballet, eerst onder aanvoering van
Sonia Gaskell, een bijzonder uitgebreid repertoire aan Balanchine-balletten
opgebouwd. Jarenlang danste alleen het New York City Ballet, het
gezelschap van Balanchine zelf, meer titels. Tegenwoordig worden de
werken van Balanchine over de hele wereld uitgevoerd, maar nog steeds
nemen zijn balletten een bijzondere plaats in binnen ons repertoire en blijft
zijn werk een ijkpunt voor dansers en publiek.
Symphony in Three Movements is een van zijn meest dynamische en
moderne creaties en het wordt zeer bewonderd door William Forsythe, van
wie het gezelschap sinds 1989 veelvuldig werk heeft uitgevoerd. De twee
choreografieën van Forsythe die in dit programma gedanst worden –
Steptext en The Second Detail – zijn sleutelwerken in zijn oeuvre en
kenmerkend voor zijn onderzoek naar de taal van het klassieke ballet en het
verkennen van de fysieke (on)mogelijkheden van het danserslijf.
Samen zijn dit drie ongelooflijk complexe en opwindende balletten,
choreografieën die het uiterste vergen van de individuele danser én van het
gezelschap als geheel.
Ik wens u een bijzondere voorstelling toe!
Ted Brandsen
Directeur Het Nationale Ballet
3

4
choreografie
muziek
lichtontwerp
lichtregie
instudering
balletmeester
wereldpremière
première bij het nationale ballet
tijdsduur
Symphony in Three Movements is a Balanchine Ballet presented by the arrangement with the George
Balanchine Trust and has been produced in accordance with the Balanchine Style and Balanchine
Techniques Service standards established and provided by the Trust.
choreografie
muziek
geluidsontwerp
decor-, kostuum- en lichtontwerp
instudering
balletmeester
wereldpremière
première bij het nationale ballet
tijdsduur
choreografie
muziek
decor-, kostuum- en lichtontwerp
instudering
assistent instudering
balletmeester
wereldpremière
première bij het nationale ballet
tijdsduur
muzikale begeleiding
dirigent
vervaardiging kostuums, rekwisieten, kap en grime
symphony in three movements
productie
voorstellingsleiding
inleidingen
steptext
the second detail
George Balanchine
Igor Stravinsky – Symphony in Three Movements (1942-1945)
Mark Stanley
Jan Hofstra
Elyse Borne
Guillaume Graffin
18 juni 1972, New York City Ballet,
New York State Theatre, New York City
19 maart 1994, Het Muziektheater, Amsterdam
circa 22 minuten
William Forsythe
Johann Sebastian Bach – Partita nr. 2 in d (BWV 1004)
uitgevoerd door Nathan Milstein (cd-opname)
Thom Willems
William Forsythe
Amy Raymond
Félipe Diaz
11 januari 1985, Aterballetto, Reggio Emilia (Italië)
16 juni 2007, Het Muziektheater, Amsterdam
circa 20 minuten
William Forsythe
Thom Willems
William Forsythe
Noah Gelber
Amy Raymond
Sandrine Leroy
21 december 1991, National Ballet of Canada,
Hummingbird Centre, Toronto (Canada)
18 maart 2005, Het Muziektheater, Amsterdam
circa 22 minuten
Holland Symfonia
Otto Tausk
Technische Organisatie Muziektheater
Joshua de Kuyper
Kees Prince, Hester Steijn
Lin van Ellinckhuijsen
igone de jongh en alexander zembrovskyy in steptext 2007
5

6
de balletmeester en de dansvorser
Hun positie is onbetwist: George Balanchine, door zijn dansers
steevast aangeduid als Mr. B., en William – ofwel Bill – Forsythe
staan te boek als de twee grootste dansvernieuwers van de twintigste
eeuw. Waar de eerste het klassieke ballet omtoverde tot een abstracte
kunstvorm vol dynamiek en scherpte, ging de tweede nog
een stap verder door de ballettechniek en -logica volledig op zijn
kop én naar zijn hand te zetten.
In de geschiedenisboeken van de klassieke dans staat het niet
expliciet, maar in 1983 werden twee belangrijke feiten bijgeschreven
in de tijdlijn van de ballethistorie. Al eerder was duidelijk
geworden dat het leven van George Balanchine (1904)
ten einde liep. In 1982 manifesteerde de ziekte die hem fataal
zou worden zich steeds heviger, met gedesoriënteerdheid, evenwichtsstoornissen
en andere neurologische aandoeningen. Pas
na zijn overlijden op 30 april 1983 zou worden vastgesteld dat
de ‘vader van de neoklassieke dans’ leed aan het syndroom van
Creutzfeld-Jakob, de menselijke variant van BSE of de ‘gekkekoeienziekte’.
Balanchine stierf kinderloos, maar de artistieke bloedlijn van de
Russisch-Amerikaanse choreograaf werd voortgezet aan de
overzijde van de Atlantische Oceaan. In datzelfde jaar 1983
maakte Amerikaans William Forsythe (1949) zijn eerste werk
voor het Ballett Frankfurt. De titel, Gänge – ein Stück über
Ballett, zou al gauw veelzeggend blijken te zijn. Forsythe zou
zijn ‘moedertaal’ tot op de laatste komma en punt analyseren.
Net als Balanchine vóór hem, zou hij de academische dans opschudden
en verrijken. Maar wel op een totaal andere manier.
god creates, I assemble
Balanchine, erfgenaam van de grote ballettraditie van het
Tsaristische hof in Sint-Petersburg, vergeleek zichzelf graag met
een meubelmaker, een ambachtsman. Misschien wel een uitmuntende,
maar, zoals hij vaak zei als men naar zijn creatieve
inspiratie vroeg: ‘God creates, I assemble’. Anders gezegd:
Balanchine gebruikte bestaande elementen en baseerde zich op
structuur en wetmatigheden van de klassieke dans zoals die
zich sinds de zestiende eeuw had ontwikkeld, met nadruk op
harmonie en symmetrie. Zijn enorme betekenis ligt in het feit
dat hij de klassieke dans van de verhaaldwang verloste en in
zijn baanbrekende abstracte werken een strakke, scherpe bewegingstaal
introduceerde, waarbij de dans door het opgevoerde
tempo vaak onder hoogspanning lijkt te staan. Zijn ballet Agon
(1957), ook wel aangeduid als het ‘computer- of IBM-ballet’,
onthult als het ware de kwintessens van zijn oeuvre: de choreografie
is geheel ontdaan van enige dramatische ontwikkeling en
alle aandacht is gericht op de pure bewegingsconstructie.
In de ordening van tijd en ruimte bleef Balanchine echter trouw
aan de wetten die al aan het hof van Lodewijk XIV golden. Hij
was kortom een briljante ‘balletmeester’ (een titel die hij gedurende
zijn hele carrière prefereerde), een man van eindeloze, inventieve
variaties op een thema, maar Balanchine was geen iconoclast.
tot op het bot
Anders dan zijn artistieke vader stelde Forsythe wél vragen bij
‘de balletwetten’. Hij meende dat deze in de weg stonden van
een optimaal gebruik van het idioom. Stelselmatig begon hij de
sterke nadruk op frontale presentatie, symmetrie en de vastgeroeste
logica van de balletzinsbouw los te peuteren en op te
schudden. Hij legde het onderliggende systeem van de academische
dans bloot en demonteerde het tot op het bot, inclusief de
relatie met de toeschouwer. Het balletidioom fungeerde slechts
als middel, nadrukkelijk niet als doel, voor een oneindig onderzoek
naar de mogelijkheden van het (getrainde) lichaam, waarbij
improvisatie en andere variabelen extra, onverwachte vormen
en combinaties creëren. Het proces werd zo even belangrijk
als het product.
In die zin is Forsythe eveneens schatplichtig aan de postmodernistische
choreograaf Merce Cunningham, die al eerder begon
zelfs zijn éigen ingesleten ‘wetmatigheden’ te elimineren door
zijn dansstukken door middel van toevalsprocedures en computerprogramma’s
te organiseren. Toch haalde Forsythe altijd
Balanchine aan als zijn ‘artistieke vader’. De onverzadigbare
dansvorser noemde Artifact, de choreografie waarmee hij in
1984 wereldwijd doorbrak, een eerbetoon aan Balanchine.
‘Een ‘thank you note’ voor alles wat ik geleerd heb van het kijken
naar zijn werk.’
Astrid van Leeuwen
7

8
tamás nagy en enrichetta cavallotti 2000
ensemble 2000
symphony in three movements
Muziek wordt zichtbaar
In 1972, een jaar na de dood van Igor Stravinsky, organiseerde
het New York City Ballet een Stravinsky Festival ter ere
van de componist. In één week tijd werden 31 balletten op
zijn muziek uitgevoerd, waarvan er 21 nieuw waren. Met zo’n
overload aan premières zou je verwachten dat het vooral om
gelegenheidsballetten ging, maar met name George
Balanchine bleek in kort tijdsbestek een aantal meesterwerken
te hebben gecreëerd.
Een daarvan was Symphony in Three Movements, op de
gelijknamige compositie die Stravinsky tijdens de Tweede
Wereldoorlog schreef. Hoewel de componist toegaf dat
‘indrukken van een moeilijke tijd, vol heftige en wisselende
gebeurtenissen’ mogelijk hun sporen in het werk hadden
achtergelaten, bleef hij vasthouden aan zijn credo:
‘Componisten combineren noten. Dat is alles.’
Balanchine volgde hem daarin. De componist parafraserend,
zei hij over Symphony in Three Movements: ‘Choreografen
combineren bewegingen, en de bewegingen die ik bij deze muziek
heb gemaakt bevatten geen verhaallijn. Ze proberen de
muziek te ‘vangen’, maar leunen er – hoop ik – niet op.’
Balanchines choreografie laat je Stravinsky’s muziek ‘beter
horen’, ze maakt details, nuances en overgangen in de complexe
partituur zichtbaar. Vaak via meesterzetten die op het
eerste oog muzikaal onlogisch lijken: bepaalde hoofdlijnen
liet de choreograaf ongebruikt, om zijn publiek mee te zuigen
in ritmes en klanktimbres die aanvankelijk ondergeschikt
leken te zijn.
Het ballet voor zes solisten en groot ensemble bestaat uit twee
onstuimige delen die duidelijk door Amerikaanse invloeden
gevoed zijn: de choreografie is sportief, het tempo opgevoerd,
de benen gaan tot de oren en geïnspireerd door andere dansstijlen
is het lichaam vaak off-balance en zijn de voeten
ingedraaid. Tussen de ensemblestukken door – waarin vooral
de vrouwen regelmatig als galopperende paardjes ogen –
duiken briljante solo’s even snel op als ze verdwijnen.
Het middendeel, voor een van de solistenparen, kent in contrast
hiermee een bijna meditatieve kalmte. De man en vrouw
bewegen met een hoffelijke verfijning om elkaar heen, maar in
plaats van werkelijk contact te maken lijken ze soms eerder op
twee elkaar afstotende magneten.
Astrid van Leeuwen
9
tamás nagy en sofiane sylve 2000
tamás nagy en enrichetta cavallotti 2000

10
boris de leeuw 2005 igone de jongh en alexander zembrovskyy 2005 igone de jongh en boris de leeuw 2005
steptext
Topsport van de meest goddelijke soort
Eigentijds ballet scherpgeslepen als een diamant. Dat is, in één
zin, Steptext van William Forsythe. Met een vloeiende, doorlopende
compositie heeft dit danskwartet weinig van doen.
De Amerikaanse choreograaf ontleedde en verknipte alle onderdelen
waaruit het ballet is opgebouwd – dans, muziek (de
chaconne uit Bachs Partita nr. 2 voor viool solo) en licht – en
verwerkte deze tot een caleidoscoop van de meest fantasierijke,
korte fragmenten waarin de dans tot op de seconde én de
millemeter gecontroleerd is.
Forsythe maakte de choreografie in 1985 voor het Italiaanse
Aterballetto, en sindsdien is het werk uitgevoerd door prestigieuze
gezelschappen als het American Ballet Theatre, The
Royal Ballet en het Ballet van het Marijinski Theater (voorheen:
Kirov Ballet) en in de eigen programma’s van sterballerina
Sylvie Guillem, die zei dat het ballet ‘gevaarlijk dicht tegen
het onmogelijke’ aan schuurt.
Steptext wordt ook wel ‘het condensaat van Artifact’ genoemd,
het meesterwerk dat Forsythe in 1984 wereldwijde
roem bezorgde en dat ook op het repertoire van Het Nationale
Ballet staat. Waar Artifact baadt in overdaad, toont Steptext
Forsythes toenmalige dansidioom in zijn essentie: puur, zonder
poespas, iets duisterder en geheimzinniger dan in Artifact,
maar even flitsend en virtuoos. Drie mannen in het zwart en
één vrouw in felrood komen samen in wisselend bezette pas
de deux, waarbij zij de grenzen van het academische ballet én
die van het menselijk lichaam tot het uiterste oprekken.
Topsport, maar – door de vereiste timing, scherpte en muzikaliteit
– wel van de meest goddelijke soort.
Astrid van Leeuwen
the second detail
Een verhandeling over chaos en orde
Toen William Forsythe in 1991 The Second Detail maakte
voor het Nationale Ballet van Canada stond hij op het toppunt
van zijn roem. Wereldwijd had hij het publiek overdonderd
met zijn hypertheatrale producties, waarin hij niet alleen
de dansgeschiedenis becommentarieerde, maar ook de klassieke
danstaal van verbluffend virtuoze ‘neologismen’ voorzag.
Het woord danstaal mag hierbij letterlijk worden genomen;
de Amerikaanse choreograaf ziet dans als een symbolische
taal. Het idee achter een van zijn spraakmakende producties
uit de jaren tachtig, The Loss of Small Detail, was zelfs om
een ballet als een tekst te maken door woorden, maar ook tekeningen
en lukrake krabbels van de ‘zwijgende pagina’ te
vertalen naar ademende, levende dimensies op het toneel.
The Second Detail kan worden gezien als de choreografische
essentie van het avondvullende Loss…, en laat zich ‘lezen’ als
een verhandeling over chaos en orde. Voortdurend schakelt de
choreografie heen en weer tussen overzichtelijke groepsformaties
en een massa krioelende ledematen. De toeschouwer
wordt gedwongen een keuze te maken tussen óf het ondergaan
van het geheel óf de concentratie op het detail, de solist.
Het bewegingsmateriaal lijkt een inventarisering van
Forsythes achtergrond, met de academische dans als basis en
de neoklassieke (maar ook constructivistische) stijl van
George Balanchine als directe voedingsbodem voor zijn eigen
deconstructivisme, waarbij de grenzen van de klassieke contour
tot het uiterste worden opgerekt.
The Second Detail is een van de laatste Forsythe-balletten die
zo sterk gebaseerd zijn op de principes van academische dans.
Zijn choreografische stijl is – tot spijt van sommigen – een
steeds grilliger en ongereglementeerder complex geworden
van de basiselementen ruimte, tijd en energie. Maar hoezeer
zijn huidige werk ook verschilt van The Second Detail, volgens
Forsythe blijft zijn ‘moedertaal’, de ballettechniek, altijd
herkenbaar.
Astrid van Leeuwen
igone de jongh en sarah fontaine 2007 britt juleen en steven etienne 2007 sarah fontaine, rubinald rofino pronk,
boris de leeuw en steven etienne 2007
11

12
george balanchine
choreograaf
Als een van de grootste genieën in de geschiedenis van de kunsten
heeft George Balanchine (1904-1983) zijn stempel op de
ontwikkeling van de theaterdans gedrukt. Zijn balletten schitteren
met name door de razendknappe architectonische opbouw
van de choreografische patronen en dansthema’s waarmee
hij de ruimte bespeelt.
Balanchine werd als Georgi Melitonovitsj Balantsjivadze in
Sint-Petersburg geboren. Daar werd hij gevormd aan de vermaarde
school (nu: Vaganova Academie) van het Marijinski
(Kirov) Ballet volgens de principes en stijl van choreograaf
Marius Petipa. Hierdoor kon Balanchine gedurende zijn hele
carrière putten uit het rijke bewegingsarsenaal van het negentiende-eeuwse
klassiek-romantische ballet. Daarnaast vond
hij als jonge choreograaf inspiratie in het constructivisme, een
kunststroming die opkwam met de Russische Revolutie.
In 1924 werd Balanchine geëngageerd door impresario Serge
Diaghilev, die met zijn legendarische Ballets Russes – waarvoor
hij de grootste Russische dans- en choreografietalenten
naar Parijs haalde – de wereld verbaasde. Diaghilev bracht
Balanchine in contact met de eveneens door hem ontdekte
Igor Stravinsky; het begin van een uiterst vruchtbare samenwerking
tussen de choreograaf en componist.
De belangrijkste inspiratiebron voor zijn vernieuwing van het
academische ballet vond Balanchine in Amerika, waarheen hij
– na de dood van Diaghilev – in 1933 verhuisde, op uitnodiging
van de Amerikaanse kunstkenner Lincoln Kirstein. Tot
Balanchines dood was Kirstein algemeen directeur van het gezelschap
waar Balanchine artistiek de toon aangaf – in 1948
omgedoopt tot New York City Ballet en al gauw een van de
meest fameuze balletgezelschappen ter wereld.
Balanchines productiviteit was ongeëvenaard: hij maakte
meer dan vierhonderd balletten, film-, opera-, revue- en
musicalchoreografieën en zijn creatieve kracht bleef onaangetast
tot enkele jaren voor zijn dood.
william forsythe
choreograaf
William Forsythe (New York City, 1949) groeide op als een
groot fan van Fred Astaire. Hij studeerde klassieke en moderne
dans aan de Jacksonville Universiteit in Florida en ging later
naar de Joffrey Ballet School. In 1973 nodigde choreograaf
en artistiek leider John Cranko hem uit om naar Duitsland te
komen en bij zijn Stuttgarter Ballett te komen dansen. Daar én
bij onder meer het Nederlands Dans Theater ontwikkelde
Forsythe zijn talenten als choreograaf.
Dit leidde in 1984 tot zijn benoeming tot artistiek directeur
van het Ballett Frankfurt. Met dit gezelschap vierde Forsythe
gedurende twintig jaar wereldwijde successen als baan-
brekend choreograaf. Na opheffing van het Ballett Frankfurt,
in 2004, formeerde hij The Forsythe Company, met als vaste
standplaatsen Frankfurt en Dresden.
Forsythes streven naar het perfecte theater komt uit
Boeddhistische motieven voort: “Wanneer ik het theater binnenga
heb ik geen antwoorden, en wanneer ik eruit kom weet
ik nog minder.” Forsythe ziet dans niet als een emotioneel of
psychologisch vehikel maar als een proces van abstractie, als
een vorm van denken, als een medium waarmee hij vorm kan
construeren, analyseren en transformeren. Met zijn choreografieopvattingen
heeft hij de belangrijkste internationale
kunststromingen van onze tijd geïnspireerd.
Forsythe was mentor dans van het Rolex Mentor and Protégé
Arts Initiative en een van de artistiek leiders en docent van het
Dance Apprentice Network aCross Europe. Ook is hij erelid
van het Laban Centre for Movement and Dance in Londen,
heeft hij een eredoctoraat van de Juilliard School in New York
en bekleedt hij een lectoraat aan de Rotterdamse
Dansacademie.
13

eerste solisten
tweede solisten
Sefton Clarke
tableau de la troupe
Jurgita Dronina Igone de Jongh Larissa Lezhnina Marisa Lopez Maia Makhateli
Matthew Golding
Steven Etienne
Casey Herd
Anna
Tsygankova
Tamás Nagy Jozef Varga
Natalia Hoffmann Vera Tsyganova Nadia Yanowsky Juanjo Arqués Roman Artyushkin
Matthieu Gremillet Remi Wörtmeyer Artur Shesterikov Alexander
Zhembrovskyy
voor biografieën zie: www.het-ballet.nl
Anu
Viheriäranta
Cédric Ygnace
Suzanna Kaic Emanouela
Merdjanova
Serguei Endinian Koen Havenith Ernst Meisner Oleksey Smolyakov James Stout Rink Sliphorst
Maria Chugai Megan
Zimny Gray
Anatole Babenko Peter Leung
Sasha
Mukhamedov
Laura O’Malley Rachel Oomens Rosi Soto Maiko Tsutsumi
Erica Horwood Joanna Mednick Milena Sidorova
Dario Mealli Bruno
da Rocha Pereira
Angela Agresti Naira Agvanean Krista Ettlinger Hannah de Klein Natasja Lucassen Amanda McGuigan
grands sujets
coryphées
corps de ballet
Aya Okumura
15

corps de ballet
Rebecca Oltheten Pascalle Paerel Sara Ricciardelli Sandra Quintyn Rebeca Taboada
Rivas
Antonina
Chirpanlieva
Wendeline
Wijkstra
Young Gyu Choi Sebastien Galtier Vlad Ilcenco Matthew Pawlicki Chao Shi Bastiaan Stoop Wolfgang Tietze
élèves
adspiranten
Niet op foto: Sae Hyun Kwon
Jingjing Mao
Hannah Grennell
Saya Okubo
Michelle Murphy
Davit Vardanyan
Tess Sturmann
Clothilde
Tran Phat
Edo Wijnen
Jared Wright
Rohan Dunham Vincent Hoffman
Martina Verbeni
Remy Catalan
directeur
Ted Brandsen
hoofd artistieke staf vaste choreografen
Rachel Beaujean Hans van Manen Krzysztof Pastor
artistieke staf
Guillaume Graffin
balletmeester
Judy Maelor-Thomas
balletmeester
Alan Land
balletmeester
Sandrine Leroy
choreologist repetitor
Rinat Gizatulin
senior balletdocent
Félipe Diaz
assistent-balletmeester
17

Postbus 2023
2002 CA Haarlem
info@hollandsymfonia.com
www.hollandsymfonia.com
18
holland symfonia
Met bijna 140 musici is Holland Symfonia een van de grote orkesten
van Nederland. Het orkest treedt in wisselende samenstelling op in
concertzaal, theater en festivals. Holland Symfonia staat onder leiding
van chef-dirigent Otto Tausk. Het orkest is de vaste partner van
Het Nationale Ballet.
Holland Symfonia geeft ook symfonische concerten, in de Randstad,
met als vaste speelplaatsen de Philharmonie in Haarlem, Theater De
Vest in Alkmaar, de Stadsgehoorzaal in Leiden en Schouwburg het
Park in Hoorn. Daarnaast begeleidt Holland Symfonia geregeld het
Nederlands Dans Theater en de Nationale Reisopera.
Vanaf seizoen 2012-2013 zal Holland Symfonia zich specifiek op
de begeleiding van ballet richten en zal het een symfonieorkest voor
de dans vormen. Tevens is er een educatieorkest in ontwikkeling,
dat als doelstelling heeft het muziekonderwijs in het basisonderwijs
een nieuwe impuls te geven en de sociale samenhang in woonwijken
te vergroten.
otto tausk
dirigent
Of hij nu een symfonie van Sjostakovitsj dirigeert, een nieuwe
opera van Michel van der Aa of een werk van Pierre Boulez;
het is altijd een inspirerende muzikale belevenis door de chemie,
het vakmanschap en de dynamiek waarmee Otto Tausk
zijn orkest leidt. Zijn aandacht voor details van de partituur,
de energie en het enthousiasme waarmee hij deze overdraagt
op zijn musici zijn uitermate aanstekelijk.
Tijdens zijn vijf seizoenen als chef-dirigent van Holland
Symfonia dirigeerde Tausk onder andere de Vijfde symfonie
van Mahler, het eerbetoon aan Harry Bannink In de Ban van
Bannink, diverse familieconcerten en het Requiem van Verdi.
Hij begeleidde tal van voorstellingen bij Het Nationale Ballet,
waaronder Romeo en Julia en het premièreprogramma In het
spoor van Balanchine. De chef-dirigent heeft tevens de eerste
drie officiële cd’s van Holland Symfonia opgenomen: Romeo
& Juliet, In de Ban van Bannink en Dutch Sessions.
Tausk heeft gastengagementen bij de grote Nederlandse orkesten,
maar ook bij orkesten in Duitsland, Zweden, Schotland,
België, Italië, Australië en Nieuw-Zeeland is hij een graag geziene
gastdirigent. Zijn affiniteit met vocale muziek blijkt uit
de programma’s die hij dirigeerde, zoals Beethovens Negende
symfonie en Brittens War Requiem.
Tausk neemt per 1 september 2012 een betrekking aan in het
buitenland: hij wordt chef-dirigent van het orkest en muzikaal
leider van de opera in Sankt Gallen, Zwitserland.
19

20
seizoensbrochure
kassa-bespreekbureau
t 020 625 5455
www.het-ballet.nl
Nationale
Balletacademie
Informatie over audities en open dagen
www.nationaleballetacademie.nl
De Nationale Balletacademie is als
enige balletopleiding in Nederland
gelieerd aan Het Nationale Ballet
Het jubileumseizoen van Het Nationale Ballet wordt mede mogelijk gemaakt door: subsidiënten
met dank aan
teksten en eindredactie Astrid van Leeuwen coördinatie Eric Korsten planning en productie Marjolijn Vis coverfoto Erwin Olaf
coverfoto achterzijde Erwin Olaf foto’s binnenwerk Ruud Baan, Gerry Hurkmans, Deen van Meer, Erwin Olaf, Angela Sterling
grafisch ontwerp Sander van der Duin, Martin Pyper [omslag] lay-out Sander van der Duin druk Stadsdrukkerij Amsterdam N.V.
uitgever Het Nationale Ballet postadres Postbus 16822, 1001 RH Amsterdam bezoekadres Waterlooplein 22, 1011 PG Amsterdam
telefoon [020] 551 82 25 fax [020] 551 80 70 email info@het-ballet.nl
Fotografie Antoinette Mooy
21

donateurs
bedankt!
u maakte dit jubileumseizoen mede mogelijk
op naar de volgende 50 jaar: draag ook bij!
Als Vriend voor €50 of €200 euro per jaar
Als lid van de Geefkringen voor €1.000, €5.000 of €10.000 euro per jaar
fiscaal voordeel
Steun aan Het Nationale Ballet is fiscaal aantrekkelijk. Zo bent u al
Gouden Vriend vanaf € 88 per jaar en Geefkringlid vanaf €350 per jaar. 1
meer informatie
Kijk op www.het-ballet.nl/steunen of bel 020 -551 8218.
Wij staan u graag te woord.
1 Indien u een periodieke schenking afsluit en onder IB-tariefgroep 52% valt.
23