Profielwerkstuk “ Poollicht”

3.3 Zonnewind
De fotonen banen zich een weg van de kern naar
het oppervlak om zo de zon te kunnen verlaten.
In de convectiezone, de buitenste laag van het
oppervlak van de zon, bevinden zich
convectiestromen bestaande uit geïoniseerde
gassen (geïoniseerde elementen als waterstof
(H), zuurstof (O) en stikstof (N)). De gassen
stromen van de kern richting het oppervlak. Als
de stromen bij het oppervlak aankomen koelen
ze af en keren weer terug richting de kern.
Als de fotonen in aanraking komen met deze
zone, botsen ze tegen geïoniseerde deeltjes en
zoeken een weg richting het heelal.
Door deze botsingen komen de geïoniseerde
deeltjes uit de convectiezone in de atmosfeer en
krijgen hierbij een grote kinetische energie.
Ze krijgen een snelheid van gemiddeld 145km/s
in verschillende richtingen.
De atmosfeer van de zon bestaat uit drie lagen:
de fotosfeer, de chromosfeer en de corona
(afbeelding 3.4). De corona is de buitenste
atmosferische laag. Deze laag kan tot miljoenen
kilometers in het heelal reiken. De corona is niet
gelijkmatig verdeeld en verandert aan de hand
van de fase in de zonnecyclus.
De geïoniseerde deeltjes ontsnappen uiteindelijk
uit de corona aan de aantrekkingskracht van de
zon door het bereiken van een
bewegingssnelheid van 618 km/s. De
magnetosfeer van de zon remt de deeltjes
namelijk af. Bij uitstoot daalt de snelheid dan
ook tot maximaal 400 km/s.
Een verzameling van deze uitgestoten Afb. 3.3 Een zonnevlam
geïoniseerde deeltjes wordt zonnewind genoemd.
Om de aarde te bereiken moeten de deeltjes
een snelheid van minimaal 450 km/s hebben.
Als de gemiddelde snelheid van een
geïoniseerd deeltje 145 km/s is, komen er
maar weinig deeltjes aan bij de aarde en is de
Profielwerkstuk Poollicht
24
zonnewind maar zwak. Te zwak om een
zichtbaar poollicht te creëren.
Er is dus een sterker effect nodig om
zonnewind harder te laten aankomen.
Zonnewind moet een hogere snelheid hebben
en meer geïoniseerde deeltjes bevatten.