nummer - Lbc Nvk - ACV

sche vakbond Garteks: “Drie leden van onze
vakbond zijn zwanger. Maar niemand weet van
wie. Opzichters en managers zijn bekend om
hun losse handjes. Maar uit schaamte en angst
wordt er niet over gesproken. Wanneer arbeidsters
stoppen met werken rond 22-23 uur, is er
geen transport meer en worden veel meisjes verkracht.
Wanneer ze dan teruggaan naar het bedrijf
om dat te melden, krijgen ze daar te horen
dat het hun verantwoordelijkheid niet is en worden
de meisjes in het ergste geval ontslagen.”
Ook op het vlak van veiligheid en gezondheid
heersen in de kledingbedrijven schrijnende toestanden.
Volgens de Schone Kleren Campagne
(SKC) die ter plaatse onderzoek deed, is er
dringend nood aan een breed langetermijnprogramma
om de gezondheid en veiligheid in de
hele kleding- en textielsector aan te pakken. Het
uitblijven van veiligheidsmaatregelen in landen
als Bangladesh, resulteert in arbeidsomstandigheden
waarin de dood of verwonding van arbeiders
op alarmerende wijze routine is geworden,
aldus de SKC.
Protesteren of staken is geen sinecure. In de film
‘Daens’ slaan gendarmen te paard een betoging
neer. Ook in Indonesië bijvoorbeeld wordt een
beroep gedaan op politie, leger of knokploegen
bij arbeidsconflicten. In het algemeen is
de macht van de arbeiders beperkt door hoge
werkloosheid, de dreiging met verhuis van het
bedrijf, het gebrek aan steun van de overheid
en de brute repressie als ze hun rechten opeisen.
Toch organiseren de werknemers zich op
vele manieren en gaan ze in staking. Maar soms
leidt dat tot massale ontslagen, sluiting van de
fabriek en verhuis en heropening ervan op een
andere plaats. Zonder de steun van onafhankelijke
vakbonden en andere organisaties zijn de
werknemers veelal niet in staat zich te verweren
tegen massaal ontslag of lock-out. Tijdens stakingen
hebben de werknemers overigens geen
inkomen meer.
Wereldsolidariteit, de derdewereldorganisatie
van het ACW, voert al jaren actie voor menswaardig
werk wereldwijd. Om de arbeidsomstandigheden
in de kledingindustrie te verbeteren,
werkt Wereldsolidariteit nauw samen
met de Schone Kleren Campagne. Het gaat om
een ruim internationaal netwerk met vakbonden
en andere organisaties, ook in de landen
waar kleding wordt gemaakt. De musical Daens
is voor Wereldsolidariteit een concreet aanknopingspunt
om de arbeidsomstandigheden
in de kledingindustrie in de derde wereld onder
de aandacht te brengen. De musical gaat in
première op 4 oktober in het voormalige postsorteercentrum
Antwerpen X in Berchem.
Meer info: www.wereldsoldariteit.be
Musical: www.daens.be of via 070/344.555.
Meer dan 200.000 Vlaamse werknemers
zijn dagelijks meer dan twee uur
onderweg van en naar hun werk. Lange
verplaatsingstijden maken het moeilijk
om het werk in evenwicht te houden met
het privéleven en verhogen het risico op
werkstress. Dat blijkt uit de resultaten
van de “werkbaarheidsenquête” die de
Stichting Technologie Vlaanderen (STV)
vorig jaar uitvoerde.
In de enquête werd aan de werknemers gevraagd
hoelang ze normaal onderweg zijn
van thuis naar het werk en terug. Uit de antwoorden
blijkt dat 40 procent van de werknemers
een reistijd heeft van minder dan een
half uur. Bijna één op vier heeft een verplaatsingstijd
tussen het uur en de twee uur. Eén op
tien is dagelijks meer dan twee uur onderweg.
Wie zijn de werknemers die zo lang onderweg
zijn? Een typisch voorbeeld is de ambtenaar
die dagelijks naar Brussel pendelt. Maar ook
bank- en verzekeringsbedienden en werknemers
uit de communicatiesector en de bouw
hebben gemiddeld erg lange reistijden. Werknemers
die lang onderweg zijn, werken meestal
in grote organisaties en zijn voltijds aan de
slag. 40 procent van hen behoort tot het kader
of het middenkader. Daarnaast blijkt dat 55-
plussers minder dan andere leeftijdscategorieën
behoren tot de groep met zeer korte verplaatsingen.
Bij werknemers die lang onderweg zijn, is het
grotste aantal te vinden met werkstress. Terwijl
het aandeel werknemers met werkstress 25
procent bedraagt voor diegenen met een reistijd
van minder dan een half uur per dag, loopt
dit op tot 40 procent wanneer de dagelijkse
reistijd groter is dan twee uur. De verplaatsingstijd
van en naar het werk verhoogt m.a.w.
het risico op stress. Toch blijft het aandeel van
de werknemers met een hoge werkstress opvallend
kleiner als de werkdruk onder controle
blijft. Ook al lopen de reistijden op tot twee
uur of meer per dag. Anderzijds stellen de onderzoekers
vast, dat het aandeel werkstress het
hoogst is voor werknemers die lange dagen
presteren. Zowel het aantal gepresteerde uren
als de reistijd hangen samen met werkstress.
De verplaatsingstijd heeft ten slotte ook een
invloed op de combinatie van werk en privéleven.
Bij werknemers die dagelijks minder
dan een uur moeten pendelen, heeft “slechts”
9 procent het moeilijk de balans tussen werk
en privé in evenwicht te houden. Bij degenen
die langer onderweg zijn, ligt het aantal haast
dubbel zo hoog. Dat is allicht één van de redenen
waarom werknemers een job dicht bij
huis meer en meer naar waarde schatten. Acht
op tien van alle loontrekkenden vinden werk
dicht bij huis (zeer) belangrijk.