nummer - Lbc Nvk - ACV

In een vorig nummer van Ons Recht
berichtten we over de bedoeling van Carrefour
om in het najaar een nieuwe hypermarkt
te openen in het voor het personeel
nadelige paritair comité 202.01. Dat is het
paritair comité van de middelgrote levensmiddelenbedrijven.
Carrefour behoort tot
het paritair comité van de warenhuizen
(PC 312),waar de loon- en arbeidsvoorwaarden
gunstiger zijn. Maar Carrefour
wil weg uit dit paritair comité. Met sociale
afbraak voor het personeel tot gevolg.
Amper was Ons Recht van de drukpersen
gerold, of ook Delhaize maakte bekend
een supermarkt te openen binnen datzelfde
paritair comité 202.01. Tijdens de
zomermaanden pakte Unizo uit met het
nieuws dat het aantal winkels uitgebaat
door zelfstandigen opnieuw stijgt. De
voorbode van harde tijden voor het winkelpersoneel?
Het is bekend dat de loon- en arbeidsvoorwaarden
voor het winkelpersoneel bij
zelfstandige winkeliers minder goed geregeld
zijn dan die van het personeel in de grote winkelketens
(waar de firma zelf het filiaal uitbaat).
Zo werkt een voltijdse winkelbediende
bij de zelfstandige zaakvoerder nog 36,5 of
38 uur per week terwijl in de grootdistributie
de arbeidsduur al sinds januari 2001 35 uur
is. De baremalonen van het personeel liggen
er ook gemiddeld 30 procent lager dan in de
grootdistributie. En wie bij een zelfstandige
werkt, heeft ook niet al de extra’s, zoals toeslag
voor late uren, een aanvullend vakantiegeld,
een aanvullende eindejaarspremie,… die men
in de grootdistributie wel heeft.
Bovendien werden in heel wat bedrijven de sectorale
afspraken nog verbeterd en aangevuld
met ondernemingsafspraken. Zo hanteren een
aantal ondernemingen een eigen huisbarema
of werden afspraken gemaakt over maaltijdcheques
of een hospitalisatie- en groepsverzekering.
Niets van dat alles vind je ook maar
terug in de zelfstandige kleinhandel.
Niet alleen blijven de sectorale afspraken ver
onder die van de grootdistributie, ook van
ondernemingsoverleg is bij gebrek aan syndicale
werkingsmogelijkheden al helemaal geen
sprake. Dergelijke ondernemingen halen immers
niet de drempel van 50 werknemers zodat
er geen comité voor veiligheid en preventie
of ondernemingsraad moet worden opgericht.
En van vakbondsvertegenwoordiging in die
bedrijven is al helemaal geen sprake, aangezien
de werkgevers angstvallig de deur dicht
houden. Er bestaat gewoon geen sectorale
overeenkomst over de vakbondsvertegenwoordiging
in de bedrijven. En dit terwijl toch meer
dan de helft van het winkelpersoneel bij die
zelfstandige ondernemers werkt.
De jarenlange traditie van sociaal overleg
heeft het winkelpersoneel in de grootdistributie
inderdaad geen windeieren gelegd. In de
grootdistributie werd de afgelopen jaren heel
stevig vakbondswerk geleverd. Daardoor werd
er gebouwd aan een degelijke sociale omkadering
van de tewerkstelling in de sector. Maar
het gemis aan dergelijk afsprakenkader in de
zelfstandige kleinhandel, samen met de toegenomen
concurrentie op het terrein, bedreigen
de sociale verworvenheden van het winkelpersoneel
in de grootdistributie.
In het straatbeeld is het lang niet altijd meer
mogelijk nog het onderscheid te maken tussen
een winkel die in handen is van een zelfstandige
ondernemer en een winkel die door
de distributiefirma zelf wordt uitgebaat. Vele,
vaak echt kleine zelfstandigen hebben de deuren
dicht gedaan. De zelfstandigen die niet
verdwenen zijn, zijn - vooral in de voedingshandel
- uitgegroeid tot grote winkels die zich
zowel qua productgamma als qua verkoopsoppervlakte
kunnen meten met de echte supermarkten
van de distributiereuzen.
Ook in de niet-voeding bestaan er een aantal
typische franchiseketens, waar het personeel
werkt tegen de loon- en arbeidsvoorwaarden