nummer - Lbc Nvk - ACV

Dit septembernummer zal bij de lezers toekomen
als voor de meesten van hen ‘vakantie’ moet worden
aangevuld met ‘-herinnering’. Ik mag hopen
als een goede herinnering. De Belgische vakantiewetgeving
behoort tot het betere werk op internationaal
niveau. Ze is het resultaat van vakbondswerk,
zoals dat voor de meeste sociale voorzieningen
in ons land – en elders – het geval is.
Vakbondsmilitanten en -leden hebben in een ver en
een recent verleden gezorgd voor de voorzieningen
die we nu kennen. Het is goed om bij de start van een
nieuw syndicaal werkjaar die geleverde inspanningen
niet uit het oog te verliezen. Het valt niet te ontkennen
dat op vele vlakken getracht wordt om verworvenheden,
oudere en recentere, terug te schroeven.
Een beperking in duur van de werkloosheidsuitkeringen
is daar een spraakmakend voorbeeld van. Het staat nog
steeds op de politieke agenda. Vakbonden en werkgevers
wordt gevraagd om voorstellen te formuleren. Wij
willen geen beperking in duur, dus we hebben ook geen
voorstellen te doen om wat bestaat af te bouwen. Ja, wij
pleiten voor sociaal overleg, maar niet op bevel van regeringsverklaringen.
Zowel in werkgeverskringen als in politieke middens
blijft de idee leven om met de arbeidstijden te knoeien.
Dat levert voorstellen op om de arbeidsduur niet per
week, zelfs niet per maand maar meteen op jaarbasis te
berekenen. Die mogelijkheid bestaat al, maar men wil
af van de optie om dit in overleg met de werknemers te
doen. Alleen de werkgever zou dan beslissen. Economische
belangen worden zo van veel grotere waarde geacht
dan sociale belangen. Laten we niet vergeten dat de 38uren
week en de 8-urendag verworvenheden zijn die we
als werknemers niet zonder slag of stoot bekomen hebben.
Wat moeizaam werd opgebouwd, mag niet zomaar
opzij worden gezet.
De voorstellen om de automatische koppeling van lonen
en uitkeringen aan de index ‘bij te sturen’, blijven met
een vervelende hardnekkigheid geformuleerd worden.
Dat daarmee de koopkracht van de werknemers en sociaal
verzekerden wordt aangetast, deert sommigen blijkbaar
niet. Het lijstje van “bedreigingen” is pijnlijk lang.
Dat moet en zal ons alert houden de komende periode.
De energie die nodig zal zijn om te behouden wat we hebben,
dreigt te vreten aan de energie die we ook moeten
opbrengen om progressie te maken en nieuwe, betere beschermingsregels
voor de werknemers te bekomen. Daar
is maar één oplossing voor: we zullen onze inspanningen
moeten opdrijven. Het gekende “tandje bijsteken”
zal eens te meer nodig zijn. We zijn er ondertussen in
getraind, in zoverre zelfs dat we op souplesse die extra’s
zullen kunnen leveren.
Dit alles komt niet zomaar op ons bord. Als tegen half
september een advies moet geleverd worden aan de regering
over wijze waarop de sociale uitkeringen welvaartsvast
moeten worden gemaakt en welke uitkeringen dus
met hoeveel zouden moeten stijgen, dan zullen we de
werkgevers en de regering moeten overtuigen met onze
argumenten en voorstellen. Dat dossier werd ondertussen
goed voorbereid. Het kan, wat ons betreft, als volgt
worden samengevat: een extra verhoging van de laagste
uitkeringen, een basisverhoging voor alle uitkeringen.
En als we zeggen alle, dan bedoelen we dus ook de werkloosheidsuitkeringen.
Tegen eind november zal een advies moeten worden geleverd
(werkgevers en werknemers samen) over de loonmarge
die bij de volgende cao-ronde voor 2009 en 2010
wordt gehanteerd. Dat zal een nog hachelijker klus zijn
dan we, sinds de wet in 1996 op de loonnorm deze vermaledijde
principes vastlegde, gewoon zijn. De prijsstijgingen
zijn voor ons het argument bij uitstek om loonsverhogingen
te eisen, de werkgevers menen dat juist de
prijsstijgingen geen verhoging mogelijk maken. En dan
dient zich het echte grote werk aan: de onderhandelingen
voor nieuwe cao’s. De LBC-NVK heeft samen met en in
het ACV gepleit om eerst en vooral alles te zetten op zo’n
interprofessioneel akkoord. Zo kunnen de werknemers
uit alle privésectoren mee genieten van te maken afspraken.
Wij willen daarbij vooral aandacht voor een nieuwe
verhoging van de minimumlonen. In 2007 en 2008 (eind
oktober) zijn we erin geslaagd om die met telkens 2 procent
te verhogen. Uitgerekend nu de koopkracht onder
druk staat, willen we die kaart opnieuw trekken.
Ondertussen hebben een aantal politici het debat over
het statuut arbeiders en bedienden offi cieel tot politiek
voorwerp verklaard. In heel veel van wat we gelezen en gehoord
hebben, gaat het over een harmonisering, die voor
de bedienden een harmonisering naar beneden dreigt te
worden. Er worden ook systematisch voorstellen gelanceerd
om de opzeggingsvergoedingen ‘aantrekkelijker’
te maken. Dat zou dan gebeuren door er geen sociale
zekerheidsbijdragen en een lagere fi scale heffi ng dan op
loon voor te voorzien. Ontslagen werknemers-bedienden
zouden dan ‘beter af zijn’. Werkgevers zouden er echter
vooral minder kost aan hebben – het effect daarvan is vrij
voorspelbaar – en de sociale zekerheid zou minder innen.
Dit is niet de harmonisering waar wij op mikken. Overigens
is het verwijt van niet actieve bonden een absoluut
foute voorstelling. Het ACV lanceerde eind juni, dus voor
de gazettenpraat van sommigen, de consultatiecampagne
over de concretisering van dat debat. De LBC-NVK
werkt daar actief aan mee. Op 18 november zal de ACVraad
en niet Jean-Marie Dedecker, niet het Vlaams Belang
of de Open-VLD en niet professor Blanpain de keuzes
vastleggen. Geen van de genoemden moet ons iets leren
over democratie.
U ziet het er wacht ons vanaf de start van het syndicaal
werkjaar weer een hele reeks aan opdrachten. Een organisatie
met meer dan 300.000 leden als de LBC-NVK is
daar niet vies van, integendeel… we beschouwen het als
een uitdaging. Laten we er allen samen onze schouders
onder zetten.