nummer - Lbc Nvk - ACV

De kans om op een iets of wat genuanceerde
wijze iets over Vlamingen of Franstaligen
te zeggen, is het afgelopen jaar flink
verbeurd verklaard. Onbegrip is troef.
Simplistische beeldvorming over elkaar is
aan beide zijden van de taalgrens de norm
geworden. Tegenstellingen worden verscherpt
en uitvergroot. Taal wordt voorgesteld
als een scheidingselement dat samenleven
onmogelijk maakt, maar geen
ouder of hij/zij zegt met grote fierheid dat
zoon of dochter ‘zo goed is in talen’.
“Er moet een Grote Staatshervorming
(mét hoofdletter) komen” is een stelling
die een wetenschappelijke waarde heeft
gekregen. Die staatshervorming zou goed
zijn voor de economie en voor het bedrijfsleven.
Een bewijs wordt daartoe niet
geleverd en moet ook niet meer worden
geleverd, die stellingen hebben immers het
statuut van een axioma verworven. Solidaire
samenwerking heeft de werknemers
altijd al een grotere dienst bewezen dan
scheidende verdeling.
We vertrekken van een voor ons cruciale
vraag: worden de werknemers en sociaal
uitkeringstrekkers er beter van? Dat is
een beperking qua beoordelingscriteria,
maar er wordt ten minste al vertrokken
van een beoordeling. En het is in ieder
geval een ander criterium dan “de bittere
noodzaak van een bedrijfsvriendelijker
klimaat”, waarover Unizo het heeft. We
bekijken het arbeidsrecht, de sociale zekerheid
en het arbeidsmarktbeleid. In een volgend
nummer belichten we de fiscaliteit.
Laten we beginnen met het arbeidsrecht. Als
het arbeidsrecht een Vlaamse, Brusselse en
Waalse variant krijgt, rijst dé vraag of daar ook
maar iemand beter van wordt. Er is geen argument
te bedenken om verschillende soorten
arbeidsovereenkomsten te aanvaarden afhankelijk
van de tewerkstellingsplaats. Werkgevers
met vestigingen over het hele land (banken,
distributiebedrijven…) zouden er een helse
klus aan hebben. Werknemers zouden in een
toenemende onzekerheid terechtkomen en ze
zouden er qua contractbescherming niet beter
van worden. Werknemers in diverse gewesten
zouden tegen elkaar worden uitgespeeld, en
de contractflexibiliteit zou nog toenemen. Dat
geldt voor zowel het individuele als het collectieve
arbeidsrecht.
Het Vlaams Parlement heeft ooit een decreet
goedgekeurd voor Vlaamse cao’s. Wij zijn er
vanaf dag 1 vierkant tegen geweest. Gelukkig
oordeelde het Arbitragehof er ook zo over op
15 september 2004. Vlaamse onderwerpen
in Vlaamse cao’s “zou de samenhang van het
conventionele arbeidsrecht in het gedrang
kunnen brengen en de door het sociaal overleg
beoogde evenwichten verstoren”, zo klonk het
toen wijs. Ook hier geldt immers dat het bijzonder
complex wordt voor ondernemingen
met vestigingen in de verschillende gewesten.
Dat zou betekenen dat een onderneming verschillende
regels moet toepassen naargelang
de werknemer in een Vlaamse, Brusselse of
Waalse vestiging van het bedrijf werkt.