nummer - Lbc Nvk - ACV

Het werd akelig stil op de speciale
ondernemingsraad bij
Bekaert in Lanklaar op donderdag
26 juni 2008. De alom
bekende Belgische staalkoordproducent
kondigde er aan dat
hij zijn 37 jaar oude vestiging
in Lanklaar wenst te sluiten.
Hierdoor verliezen 136 werknemers
(114 arbeiders en 22
bedienden) hun job. Ook de
vestiging in Waregem gaat
dicht, de werknemers daar
zullen geïntegreerd worden in
andere Bekaert-vestigingen.
De opgegeven redenen voor
de ‘herschikking’ van de
productie van staalkoord klinken
niet onbekend in de oren.
De klanten van Bekaert bevinden
zich vooral in de automobielindustrie
en zij verhuizen systematisch
naar Centraal-en Oost-Europa en
vragen hun leveranciers te volgen
om zo de kosten (zowel productie
als transport) laag te houden.
Als de concurrentie dit doet, kan
Bekaert niet anders dan volgen,
klinkt het.
Nochtans werd Lanklaar twee jaar
geleden al eens zwaar geherstructureerd.
In september 2005 werd
aangekondigd dat 125 van de 250
werknemers moesten afvloeien.
De werkdruk werd opgevoerd:
meer productie met minder mensen.
De productiemedewerkers
werden verplicht hun familiale
en sociale leven aan te passen om
mee te draaien in het nieuwe arbeidssysteem
(volcontinu, zeven
dagen op zeven), dat o zo nodig
was.
Na maanden van onderhandelingen
startte een afgeslankt
Lanklaar met het nieuwe volcontinu-systeem.
Er werd Lanklaar
nog een mooie toekomst (ook op
lange termijn!) beloofd als ze hun
rol konden waarmaken. Werkelijk
bewonderenswaardig was het om
te zien hoe de Lanklaar-medewerkers
na deze zware mokerslag
in 2005 hun schouders opnieuw
onder de fabriek hebben gezet. Ze
behaalden inderdaad goede cijfers
én een goed rapport. De werknemers
geloofden erin en maakten
de vooropgestelde doelstellingen
waar. Tegen vele verwachtingen
in, ook die van de Bekaert-top!?
Had men verwacht dat Lanklaar
zou falen en zelf kopje onder
zou gaan? Daar lijkt het sterk op
vermits nog geen twee jaar na de
afvloeiingen en de start van het
nieuwe productiesysteem de sluiting
wordt aangekondigd. De ontgoocheling
bij de werknemers is
bijzonder groot. Ooit telde de fabriek
zevenhonderd werknemers.
Een sluiting brengt steeds sociale
drama’s met zich mee en bij
Bekaert is dat zeker niet minder
waar. De meeste werknemers zijn
hun carrière begonnen bij Bekaert
en hebben nooit elders gewerkt.
Op het moment dat ze startten,
kende Bekaert gouden tijden en
het stond toen nog bekend als
een sociaal bedrijf. De loon- en arbeidsvoorwaarden
lagen goed en
de jobzekerheid was er erg groot.
Het fabriek was ook verankerd
in de streek en trok in de eerste
plaats mensen aan uit Lanklaar
en omstreken.
Bovendien zijn er bij de werknemers
in de productie heel wat
kostwinners. Omwille van de
specifieke situatie met het zware
ploegensysteem, beslisten veel
echtgenotes/partners om thuis te
blijven om voor het huishouden
en de kinderen te zorgen.
Heel wat gezinnen zullen dus hun
sociale en familiale leven moeten
omgooien. Ze zullen wellicht
hun mobiliteit moeten vergroten,
eventueel opnieuw overschakelen
naar andere ploegensystemen
en bekijken of het financieel nog
haalbaar blijft om te leven van één
inkomen. De drempel naar ander
werk is niet echt laag. Een goede
begeleiding naar ander werk is
dus een must.
Maar ook Bekaert moet zijn verantwoordelijkheid
nemen. Dat
kan het doen door een degelijk
sociaal plan te voorzien voor de
werknemers. Veel alternatieven
voor naakte ontslagen zijn er echter
niet. Bij de vorige herstructurering
in 2005 gingen immers al
heel wat werknemers met brugpensioen
en werden er arbeidsherverdelende
maatregelen genomen.
Bekaert heeft de intentie om de
sleutel in Lanklaar om te draaien
in oktober. Deze snelle timing
duidt er op dat alles goed voorbereid
is en de productie van
Lanklaar in andere vestigingen
opgevangen kan worden.
De vakbonden zijn echter niet
zinnens zich dit strakke keurslijf
te laten aanmeten. Onderhandelingen
over het sociaal plan starten
ten vroegste vanaf september
en zullen zoveel tijd vergen als
nodig is.
Ook in de andere Belgische vestigingen
(Zwevegem, Aalter, Ingelmunster,
Hemiksem) is er ongerustheid
over de toekomst. Wie
garandeert dat hun staalkoordproductie
in België blijft? In Hemiksem
werd twee jaar geleden
ook al zwaar geherstructureerd.
Om hun ongerustheid te uiten en
hun solidariteit te betonen met
de collega’s uit Lanklaar, werd op
2 juli jl. reeds een 24-urenstaking
georganiseerd in alle Bekaert-vestigingen.
Deze actie werd goed
opgevolgd. LBC-NVK-delegaties
uit de verschillende vestigingen
kwamen hun collega’s in Lanklaar
steun betuigen onder het motto
‘Better together’… of was dat de
slogan van Bekaert?