NTOG 2012 06

302
s.F.p.J. coppus
e s.coppus@mmc.nl
de Vogel J, van der Leeuw-van
Beek A, Gietelink D, Vujkovic
M, de Leeuw JW, van Bavel J,
Papatsonis D.
Am J Obstet Gynecol, 2012,
206(5):404.e1-5.
J.W. Ganzevoort
e j.w.ganzevoort@amc.uva.nl
Oostdam N et al.
BJOG 2012 mei
NOBT
Mediolaterale episotomie bij kunstverlossing
beschermend tegen totaal ruptuur
Een kunstverlossing is een gekende risicofactor voor het optreden van obstetrische
anale sfincter letsels. De literatuur kent tegenstrijdige resultaten of een mediolaterale
episiotomie al dan niet beschermend werkt tegen het optreden van sfincterletsel.
Deze studie was een retrospectieve cohortstudie die alle à terme eenlingbevallingen
tussen 2001 en 2010, waarbij een vaginale kunstverlossing werd verricht, analyseerde.
In totaal werden van 2861 vrouwen maternale en obstetrische karakteristieken
geanalyseerd met behulp van een logistisch regressiemodel. In 81% van de gevallen
werd een mediolaterale episiotomie geplaatst. Vrouwen in deze groep bevielen vaker
per forcipale extractie (12,7% vs 3,9%), vaker van kinderen met achterhoofdligging
met achterhoofd achter (13,2% vs 9%), vaker primipara (87,6% vs 73,5%) en bevielen
vaker met epiduraal anesthesie (22,3% vs 13,8%). Een vacuümextractie werd vaker
verricht in de groep zonder episiotomie (96,1% vs 86,2%). In totaal bedroeg het percentage
sfincterletsels 5,7%, bij de vacuümextractie 5,9% en na forcipale extractie
3,2%. Het absolute risico op sfincterletsel was 3,5% na episiotomie, versus 15,6%
in de groep zonder episiotomie (OR 0,19, 95% BI 0,14-0,26). Na multivariabele analyse,
waarin correctie voor zwangerschapsduur, pariteit, geboortegewicht, leeftijd,
epiduraal anesthesie, indicatie voor kunstverlossing, presentatie van het caput, en
duur van de uitdrijving bleef de beschermende associatie vrijwel ongewijzigd (OR
0,17, 95% BI 0,12-0,24). Gezien de verschillen in absolute risico’s moet men twaalf
keer een episiotomie zetten om één sfincterletsel te voorkomen. Hoewel de auteurs
de beperkingen van hun retrospectieve studie onderkennen, pleitten zij voor het
standaard gebruik van een episiotomie bij de vaginale kunstverlossing, gezien de zes
keer kleinere kans op sfincterletsel.
No effect of the FitFor2 exercise programme
on blood glucose, insulin sensitivity, and
birthweight in pregnant women who were
overweight and at risk for gestational diabetes:
results of a randomised controlled trial
Er is een bekende associatie tussen gewicht alsook gewichtstoename tijdens de
zwangerschap en diabetes gravidarum (DG). De auteurs onderzochten in een gerandomiseerd
design de effectiviteit van een oefenprogramma bij patiënten met
overgewicht/obesitas en risico op DG (voorgeschiedenis van DG of macrosomie, familieanamnese).
Patiënten (n=121) werden gerekruteerd in ziekenhuizen en verloskundigenpraktijken
in de periode 2007-2011. Patiënten kregen normale zorg (n=59)
of een trainingsprogramma (n=62) bestaande uit tweemaal per week een uur aerobe
inspanningen en krachttraining. Intention-to-treat-analyse liet geen effect zien
van het trainingsprogramma op moederlijk nuchter glucose- of insulinegevoeligheid,
noch op geboortegewicht van de baby. De auteurs weten dit aan lage compliantie in
de behandelgroep (slechts 16% van de vrouwen had meer dan de helft van het aantal
sessies gevolgd; deze vrouwen waren vaker dan gemiddeld blank, hoger opgeleid en
nullipara). Andere opzet van interventies die leiden tot betere compliantie moeten
volgens de auteurs nu nader onderzocht worden.