De sigarennijverheid in Culemborg - Voet van Oudheusden

af. Nieuwenhuijsen zou zich
bezighouden met de fabricage,
terwijl Dresselhuijs de verkoop
voor zijn rekening nam. Hij
trachtte de sigaren in eerste instantie
in de omtrek aan de
man te brengen, onder andere
door het openen van een filiaal
in Leerdam en diverse winkels
elders. Volgens een advertentie
in het vakblad De Tabaksplant
uit 1873 bezat de firma op dat
moment winkels te Culemborg,
Den Haag, Rotterdam
(twee), Vianen en Arnhem.
Persoonlijke connecties verschaften
toegang tot de markt
in Amsterdam, waar Dresselhuijs
met B.W. de Jong een
grossierderij in ruwe tabak oprichtte.
De Jong was ook procuratiehouder
bij de Amsterdamse
tabaksmakelaar Henri
Dentz, met wie Dresselhuijs in
de jaren 1890 vele zaken deed
en die hem zo nodig bijstond
bij de verkoop van Culemborgse
sigaren.
Met de intrede van zoon Willem
Bernhard Dresselhuijs in de
sigarenfabriek verruimde men
het blikveld en begon men
zich op de export te richten.
Persoonlijke bemoeienis en inspanning
legden de basis. Zo
reisde Willem Bernhard zelf
naar Zuid-Afrika, bij welke
gelegenheid hij ontvangen
werd door president Paul Kru-
ger. Een constante export naar
dat land, die tot aan de Tweede
Wereldoorlog zou duren, was
het gevolg. 2
Daarnaast maakte men gebruik
van handelsreizigers. De
Cadena had in de jaren 1930 zes
reizigers voor het buitenland
in dienst. 3
Bepalend voor het succes op de
buitenlandse markt waren —
naast een energieke aanpak —
flexibiliteit en aanpassing aan
de specifieke wensen van bepaalde
exportmarkten. Zo
kwam uit China een order
voor 60 000 sigaren van het
merk Mexican Planters, voorzien
van een vorstenlandendek.
Om de sigaar wikkelde
men een havana-bast met etiket,
dat vastgebonden zat met
een kruisband van raffia. Voor
dit karwei werden twintig
thuiswerkers ingezet. Men
verpakte de sigaren in kistjes
van vijftig stuks, die op hun
beurt weer per tien kistjes in
een hermetisch gesloten blik,
beplakt met etiket, gepakt
werden. De Zuidamerikaanse
markt stelde weer heel andere
eisen. Men vroeg hier speciaal
om het merk FCB, dat in zendingen
van 200 - à 400 000
stuks scheep ging. Deze FCB
was een zogenaamde scherpe
bolknak, een lastig te maken
model, waarvoor de firma
Dresselhuijs & Nieuwenhuijsen
meer, vakbekwame, sigarenmakers
moest aanstellen. De
verzending geschiedde in kistjes
van dun cederhout. Voor
Zuid-Afrika, waar de merken
Faust, Kimberly Exhibition,
Gold Fields en Sopla veel gevraagd
waren, verpakte men
de sigaren afzonderlijk in zilverpapier.
De zendingen voor
Engels-Indië (merk: Rembrandt),
Singapore (merk: Vineta)
en Nederlands-Indië sloot
men direct in blikken, dus zonder
extra houten kistjes. 4 Ook
de firma De Ruiter liet rond
1903 in haar briefhoofden vermelden:
'Voor verzending
naar tropische gewesten wordt
door blikken verpakking speciale
zorg gedragen.' 5
In contrast met de professionele
exportmethodes van de
grotere firma's staat de wijze
waarop beginnende of kleine
sigarenmakerijen hun produkten
aan de man brachten. Via
een eerste kennismaking in
vrienden- en familiekring
hoopten zij op een zich uitbreidende
bekendheid. Op een lijst
uit 1881, opgemaakt ten behoeve
van de balans van de sigarenmakerij-annex-winkel
van P.A. van Roon, aan het
Marktveld, prijken de namen
van tweeënzeventig debiteuren
wegens gekochte sigaren. 6