Ezechiël: een bewogen grensganger - Protestantse Gemeente ...

De ‘hangende tuinen’ in Babylon (= Poort van God) bestonden uit
een serie terrassen, omringd door muren met torens. Op die
muren waren bomen, struiken en bloemen geplant. De tuinen
'hingen' als het ware boven de oevers van de rivier de Eufraat.
Bijzonder was de irrigatiemethode: onderaardse kanalen zorgden
voor de aanvoer van water. Volgens de legende liet Nebukadnezar
de tuinen aanleggen om zijn depressieve kersverse echtgenote,
Amytes, op te vrolijken. Amytes kwam uit een bergachtige
streek en was gewend veel groen om zich heen te hebben. De
tuinen moesten haar helpen wennen aan het leven in het grote
Babylon.
me en assimilatie, leerde een individuele verantwoordelijkheid
en bereidde de herbouw
van de joodse staat na de ballingschap voor.
Hoewel hij geen spoedige bevrijding verwachtte,
zag hij toch in de verre toekomst een
nationaal herstel (33–37) en maakte hij het
bestek van een nieuwe tempel met gedetailleerde
bijzonderheden (40–43). Het benadrukken
van de geboden en van Gods trouw
door Ezechiël, maakte dat de ballingen zich
min of meer gingen vastklampen aan de wetsgehoorzaamheid
en de belofte van Gods
trouw. Uit deze houding groeide een nieuwe
geloofsbeleving rond en in de synagoge waar
de Thora werd gelezen en geleerd.
De tijd waarin Ezechiël leefde
Ezechiël leefde in een roerige tijd. De Scythen
(een Indo-Europees nomadisch volk van
Iraanse afkomst dat leefde op de steppen van
Centraal-Azië) en Cimmeriërs (een vroeg-
Europees ruitervolk) plunderden het gebied
ten noordwesten van de Eufraat. De Meden
(een Iraans volk) verwoestten in 614 Assur
(gelegen aan de Tigris in het huidige Irak). Nabopolassar, de koning van Babylonië, sloot zich bij de Meden
aan en bracht samen met hen in 612 'de woning van de leeuwen', Ninevé, de hoofdstad van Assyrië
(eveneens aan de Tigris gelegen), ten val. Het eens zo machtige Perzische (Assyrische) Rijk was nu gereduceerd
tot een aantal troepen, generaals en edelen die zich om Harran (een stad in het zuidoosten van Turkije
bij de grens met Syrië), rond de laatste Assyrische koning, Assur-uballit II, schaarden.
Josia, de koning van de Assyrische vazalstaat Juda, zag zijn kans schoon. Hij herstelde het Judese
gezag over een groot deel van het gebied waarover David eens regeerde. Hij streefde naar een nationaal en
religieus reveil om langs die weg de onafhankelijkheid van zijn land te bewaren. Josia had de kant van de
opstand tegen Assyrië gekozen en was dus bereid Nabopolassar te steunen. Maar Necho II, de Egyptische
farao, vreesde een nieuwe sterke macht in de streken van de Eufraat en de Tigris en koos ervoor om het
zwakke Assyrische rijk te steunen. Toen dit in 610 onder de voet dreigde te worden gelopen, schoot hij te
hulp. Josia wilde voorkomen dat Necho Juda zou beschouwen als een hem toebehorende doorgangsweg
naar het noorden. Hij probeerde Necho en het optrekkende Egyptische leger bij Megiddo tegen te houden.
Josia kwam daarbij om het leven (608). De Egyptenaren
staken nu de Eufraat over en belegerden samen met Assuruballit
II Harran. De Babyloniërs wisten zonder al te veel tegenstand
te ontmoeten Harran in te nemen. Assur-uballit moest
vluchten. Necho trok zich terug. Wel liet hij een leger achter
om Syrië verder te controleren.
Op zijn terugtocht naar Egypte zette Necho Joachaz,
die zijn vader Josia was opgevolgd als koning van Juda, af en
verving hem al na drie maanden door diens broer Eljakim die
toen van Necho de naam Jojakim ontving (2 Koningen 23:34).
Daarmee werd Juda een vazalstaat van Egypte. Ondertussen
probeerden de Babyloniërs de Egyptenaren te verdrijven uit
hun posities ten westen van de Eufraat. Hun koning, Nabopolassar,
liet in 605 het commando over aan zijn zoon Nebukadnezar
II. Die wist de Egyptenaren kort daarna beslissend te
verslaan in de Slag bij Karkemish. Met de invloed van Egypte in
Syrië en Palestina was het nu afgelopen. Juda werd vazalstaat
van Babel. Met de strijd om de macht tussen Egypte en Baby-
Nebukadnessar
3