Ezechiël: een bewogen grensganger - Protestantse Gemeente ...

Ezechiël moest naar zijn medeballingen
gaan en tot hen ‘het woord van God’
spreken. De goddelozen moest hij waarschuwen
voor hun dreigende lot en de afvallige
rechtvaardigen tot inkeer brengen (3:16-21).
De opdracht die Ezechiël kreeg, werd onderstreept
door een beeld: een hand strekte zich
uit in de richting van de profeet, met daarin
een boekrol, aan twee zijden vol geschreven
Visioen van Ezechïel
27
met klaagliederen en weeklachten. Het beeld
was vol symboliek: het was de aanzegging dat
verdriet en leed zijn deel zouden zijn. Ezechiel
moest die boekrol opeten en ‘het woord
van God’ verteren, zodat het een deel van
hemzelf werd. Ezechiël gehoorzaamde. En
wat onverteerbaar leek, smaakte de taaleter,
de woordenproever, zoet als honing (3:3).
Ezechiël moest in zijn roeping geloven
en niet afhankelijk zijn van het succes
ervan bij de mensen. Hij zou in netelige situaties
komen; hij zou de gebeten hond worden
en de woorden die hem zouden worden toegevoegd,
zouden hem steken. Hij moest zich
er niet door laten afschrikken of ontmoedigen.
Na zijn roepingservaring was Ezechiël
door stomheid geslagen en kon zeven dagen
niets zeggen (3:15). Hij kon pas weer spreken toen God zijn mond opende.
Wat Ezechiël zag en hoorde was mede bepaald door de omgeving waarin hij verkeerde. Bovendien was
het geworteld in de ervaring van zijn volk. Hij kende de verhalen over de roepingservaring van Mozes
(Exodus 3) en mogelijk ook die van Jesaja (Jesaja 6) en Jeremia (10:9-17). Ook hier storm, vuur, donder,
bliksem, een stem die klinkt. En hij kende de verhalen over de ervaring van de zeventig oudsten van het
volk ten tijde van Mozes. ‘Onder Gods voeten was iets als een plaveisel van saffier, helder stralend als de
hemel zelf’ (Exodus 24:10).
27 Terwijl een boekrol gewoonlijk alleen aan de binnenkant was beschreven, was dit geschrift zo overladen dat zelfs de buitenzijde
benut moest worden.
13