Iron Maiden

The final piece of the puzzle
The HD-A2 delivers the excellent picture,
sound and interactivity features of
HD DVD, and adds a new, sleek, compact
chassis.
The combination of stellar high-definition
picture quality up to 1080i, near highdefinition
picture-quality of up-converted
standard DVDs output through HDMI, and
leading edge audio (including Dolby True-
HD and Dolby Digital Plus) provides a new
level of Home Theater Experience.
Touch keys on bezel for easy
operation:
Easy-to-access touch keys are conveniently located
on the frame surrounding the player’s screen.
2 built-in headphone jacks:
Share your entertainment with friends and family
with two built-in headphone jacks.
Disc resume:
With disc resume, you can boot up a DVD where
you left off.
Multiple format disc playback:
View movies and photos and listen to music with
multiple format playback.2
Scream Magazine
Concert review van de nieuwe wereld tour van
Iron Maiden!
Spraakmakend Interview with Iron Maiden
drummer
Nicko McBrain
Special over
The history of Metal
En zoals iedere week
Album Reviews en de
Metal album top 20

Stichting Filmfestival Rotterdam zet zich
in voor het stimuleren van de vertoning en
pro-ductie van de kwaliteits lm middels,
onder andere, het Hubert Bals Fonds, de
CineMart en Rotterdam en Route. In januari
organiseert de Stichting jaarlijks het Inter-
national Film Festival Rotterdam dat een
kwaliteitskeuze biedt uit de internationale
onafhankelijke, innovatieve en experimen-
tele cinema. De selectie is afkomstig uit alle
werelddelen, altijd voor het eerst in Neder-
land te zien en voor het allergrootste deel
gemaakt in het voorgaande jaar. Gedurende
twaalf festivaldagen presenteren honderden
lmmakers en kunstenaars op 18 festival-
locaties met 27 bioscoopzalen in het centrum
van Rotterdam hun werk aan een groot festi-
valpubliek en ongeveer 3.000 internationale
festivalgasten.
Het International Film Festival Rotterdam zoekt een
Stagiair(e) voor het
Press O ce
voor de periode half oktober 2008 tot en met half
februari 2009.
Deze afdeling draagt zorg voor de communicatie
van het festivalprogramma, festivaldoelstellingen en
festivalactiviteiten naar een groot aantal media in binnen-
en buitenland. De taken van de stagiair(e) hebben
een administratief, dienstverlenend en representatief
karakter. De stage biedt de kans om mee te maken hoe
een groot publieksevenement met een internationaal
karakter tot stand komt, hoe de organisatie werkt,
welke middelen voor de persvoorlichting worden
aangewend.
Wij zoeken een stagiair(e), studerend aan een WO of
HBO-opleiding, die full time mee- en samenwerkt met
het Press O ce-team en de overige festivalmedewerkers,
communicatief is en onder tijdsdruk kan werken.
Goede beheersing van de Nederlandse en Engelse taal
in woord en geschrift is noodzakelijk.
Nadere inlichtingen kan je inwinnen bij het hoofd van
het Press O ce, Bert-Jan Zoet (010-8909090). Indien je
geïnteresseerd bent ontvangen wij graag op korte termijn,
uiterlijk 30 juni 2008, een schriftelijke sollicitatie
met motivatie en curriculum vitae. Je kunt deze sturen
aan: International Filmfestival Rotterdam T.a.v. dhr. B.J.
Zoet Postbus 21696 3001 AR Rotterdam Of via email
naar press@ lmfestivalrotterdam.com
Scream Magazine
Table of content
Iron Maiden
Concert review van de metal grootheden, tijdens hun Somewhere
back in Time world tour, te Assen.
Nicko McBrain
Meer dan 60 miljoen albums verkocht, voor volle zalen gespeeld,
de hele wereld rond gereisd. 20 jaar nadat drummer Nicko Mc-
Brain Iron Maiden versterkte, blikt hij met ons vooruit op de
komst van het alweer 13e Iron Maiden album
The history of Metal ‘60 - ‘70
Artikel waar de geschiedenis van ons meest geliefde muziek
genre ruim aan bod komt.
3
5
9
Typografie
Uitleg over de keuze van het logo, lettertype en
kleurencombinatie. 11
Cd reviews
Bespreking van de nieuwe albums van Kamelot, Kalmah en Soilwork
13

Iron Maiden
Somewhere Back in Time’ at the Meadowlands
Zaterdag 16 augustus was het heerlijk
warm in Assen. Het perfecte weer voor
een minifestival met bier, friet, mayonaise,
pizza, een vriendelijke file bij de
afslag naar de TT, loempia’s met hete
saus, cola, ontzettend oude grijsharige
hardrockers en hele kleine kinderen die
waarschijnlijk voor het eerst bloot werden
gesteld aan metal geweld, mensen
die hun kans schoon zagen om eindelijk
eens op een racebaan te kunnen pissen,
staren naar een knappe Lauren Harris die
maar saaie nummers heeft, een theatrale
zanger van Kamelot, maar boven alles
was het een geweldige avond voor ‘Eddie
and the boys’ die met hun Somewhere
back in Time World Tour 2008 nummers
speelden die ze al jaren niet hadden
gedaan.
Lauren Harris, dochter van Steve Harris, mocht
de spits afbijten op deze zomerse zaterdag
voor een TT-terrein wat zich langzaam aan het
vullen was met maar liefst 27.000 mensen. Aan
het begin van haar set verwaaide het geluid en
duurde het even voordat ze goed te verstaan
was. Daarna werd pas echt goed duidelijk dat
haar muziek afkomstig van haar eerste plaat
een beetje saai is, ondanks dat het wel leuk
werd gebracht. Dertien in een dozijn en goed
als voorprogramma. Na wat nummers en een
warm welkom aan Aáááássen was het alweer
tijd voor haar om het podium te verlaten zodat
het omgebouwd kon worden tot theater voor
Kamelot.
Hoewel je bij Kamelot niet direct denkt
aan een plaats als voorprogramma bij Iron
Maiden, leek hun progressieve powermetal
het goed te doen. Het geluid van Kamelot
was stukken beter dan dat van Lauren
Harris. De band leek het naar hun zin te
hebben en zanger Roy Khan probeerde
het met beperkte middelen zo theatraal
mogelijk te maken. Ze speelden zover ik
kon horen behoorlijk wat muziek van hun
meest recente album Ghost Opera en
konden daarmee op redelijk wat enthousiaste
reacties leiden.
Na wederom een korte pauze was het
tijd voor de vreemde keuze voor het van
eigen bodem afkomstige Within Temptation.
Die vreemde keuze werd nog eens
bevestigd door de enorme drukte die er
op dat moment ontstond bij de diverse
eet- en drankgelegenheden, hoewel dat
natuurlijk ook met het uur van de dag te
maken zou kunnen hebben gehad. Desalniettemin
sprak de band haar enorme
respect uit voor hoofdact Iron maiden en
vulden ze een set van een uur zo goed
als ze konden met hun inmiddels redelijk
omvangrijke oeuvre. Het publiek wat niet
was afgedwaald om wat te eten of drinken
gaf de band een warm welkom wat werd
beloond met een serie van oude en nieuwe
hits. Sharon den Adel leek de hoge
uithalen niet altijd te redden, maar desalniettemin
was het een leuk optreden zo op
klaarlichte dag.
Terwijl de zon nog scheen was het rond half
negen tijd voor het moment waarop iedereen
al wachte: Iron Maiden. Het grote podium was
aangekleed in de stijl van de Powerslave-tour
met een Egyptisch tintje en aan weerskanten
hingen twee grote schermen waarop we de
band van dichtbij konden zien en die bovendien
bij de entree nog eens een mooi introfilmpje
toonden. De show trapte af met Aces High om
vervolgens door te gaan met een setlist van
maar liefst zestien klassiekers uit de periode
van The Number Of The Beast tot aan Seventh
Son Of A Seventh Son. Daar er na de vorige
klassieker tour nogal wat commentaar was
geweest over het ontbreken van wat publieksfavorieten
waren er aan de set nog wat nummers
toegevoegd die niet binnen deze jaren vielen.
Over het algemeen was het geluid erg goed
en was het optreden vlekkeloos. Alleen tijdens
The Trooper waren de hoge uithalen van Bruce
Dickinson amper te verstaan of verwaaiden
deze.
Zoals we van Iron Maiden gewend zijn, was de
show omvangrijk, maar hadden ze dit keer ook
nog eens gezorgd voor een mooie vuurshow en
hier en daar wat vuurwerk. Uiteraard speelde
het decor weer een belangrijke rol bij de invulling
van de nummers en werden we getrakteerd
op een Eddie in mummievorm die uit een oud-
Egyptisch dodenmasker te voorschijn kwam.
Hoewel Iron Maiden doorgaans over alles wat
er met hun shows gebeurt de volledige controle
heeft, had moeder natuur, of Mother Earth om
nog even terug te komen op Within Temptation,
voor de 27.000 gegadigden en de band
nog een extra aardigheidje verzorgd in de
vorm van een maansverduistering die voor
een groot deel tijdens het optreden van
Maiden plaatsvond.
Het was een optreden om nooit te vergeten
met een perfecte harmonie tussen
band en publiek, een geweldige show, en
Bruce Dickinson die erg op zijn praatstoel
leek te zitten van de keer. Het terrein van
de TT te Assen bleek zich perfect te lenen
voor optredens van deze grote, hoewel de
parkeerplaats aan het einde van de avond
wel een enorme chaos was. Maiden zullen
we het komende jaar even moeten
missen, want ze gaan terug de studio in.
Uiteraard hebben ze toegezegd om daarna
weer langs te komen met nieuw en oud
materiaal.
Setlist Iron Maiden:
1. Aces High
2. 2 Minutes to Midnight
3. Revelations
4. The Trooper
5. Wasted Years
6. The Number of the Beast
7. Can I Play with Madness
8. Rime of the Ancient Mariner
9. Powerslave
10. Heaven Can Wait
11. Run to the Hills
12. Fear of the Dark
13. Iron Maiden
Toegift:
14. Moonchild
15. The Clairvoyant
16. Hallowed Be Thy Name
3 4

Toen je twintig jaar geleden bij Iron
Maiden kwam, had je toen ooit kunnen
denken dat je het zo lang zou volhouden?
Om eerlijk te zijn, nee. Ik dacht toen helemaal
niet aan hoe lang het zou duren, of het nou
vijf of tien jaar was. Ik hoopte gewoon dat
het zo lang mogelijk zou duren. En naarmate
ik er langer in zat, en het succes toenam en
daarmee ook het aantal fans, wist ik dat het
iets speciaals en unieks was. Natuurlijk zijn er
bands die langer dan wij bezig zijn, zoals Deep
Purple, de Rolling Stones, maar wij hebben
iets extras, namelijk Eddie. En hij is toch ons
boegbeeld. En hij past perfect bij de muziek.
Eigenlijk touren we om hem te laten zien aan
de mensen hahaha. Want als hij niet bij een
concert aanwezig is worden de fans kwaad.
Maar om terug te komen op je vraag: ik had
echt nooit het idee dat het zo zou zijn. Het is
echt boven alle verwachtingen geweest.
Iron Maiden’s nieuwe album, Dance Of
Death, is alweer het dertiende studioalbum,
en jouw tiende met de band. Is
de manier waarop jullie songs schrijven,
oefenen en opnemen tegenwoordig anders
dan toen jij net bij de band zat?
Nee, het is praktisch hetzelfde als twintig jaar
geleden. Behalve dat we tegenwoordig niet
meer zo zat worden als vroeger. Nee, ik moet
dat anders zeggen. Vroeger gingen we vaak als
we als we een nummer af hadden dat vieren in
het cafe. Tegenwoordig doen we dat pas nadat
we met alles klaar zijn, anders krijgen we nooit
5
Interview met Nicko McBrain
Iron Maiden is net als
pindakaas: wie is er niet groot
mee geworden? Binnenkort
komt alweer het dertiende
studioalbum van deze
legendarische Engelse band uit,
getiteld Dance Of Death.
Tijd dus om aan drummer
Nicko McBrain wat vragen te
stellen.
meer een album af. Maar verder is het nog hetzelfde.
We laten de ideeën aan elkaar horen, en
dat werken we dan uit. Vaak werken Steve en
ik onze delen als eerste samen uit, voordat de
rest erbij komt.
Op het nieuwe album gaan we misschien wat
meer terug naar onze roots. Ik bedoel hiermee
dat we wat minder van de moderne techniek
gebruik gemaakt hebben dan we zouden kunnen,
zoals bijvoorbeeld de ProTools software.
We hebben de drums analoog opgenomen,
en daarna pas op een harddisk gezet. Op het
vorige album namen we dat gelijk digitaal op.
Het vorige album was ook meer drum-geörienteerd,
en ik vind dat de gitaren daar relatief
rustig op zijn. Op het nieuwe album is het
andersom, maar dat vind ik niet erg. De drums
zijn nog altijd aanwezig, maar we hebben ze
niet bewerkt. Bijna geen overdubs, wat gitaar
solos, wat zangtracks, en dat is het wel zo’n
beetje.
Op Brave New World zat wat orkest in enkele
nummers. Zit dat op Dance Of Death
ook weer?
Jazeker. In 1 nummer zal dat prominent aanwezig
zijn, en ik denk dat dat als een verrassing
zal komen. En bij een aantal andere songs zitten
er ook zeker wat orkestdelen in. Maar ik zal
je verklappen dat het allemaal uit synthesizers
komt, we hadden geen echt orkest.
Kan je wat over de nummers vertellen?
Eigenlijk niet, want dan is de verrassing er
af hahaha. De thema’s zijn wel typisch Iron
Maiden. Er is een nummer over de Eerste
Wereldoorlog, en het titelnummer is een episch
nummer. Er staan veel erg goeie nummers op
dit album, waaronder een aantal korte snelle
nummers zoals Wildest Dreams en Rainmaker.
No More Lies is echt een typisch Steve Harrisnummer.
Montsegur is dan weer een snelle
rocker, en dat vind ik echt een geweldig nummer.
Dat nummer deed me sterk aan Piece Of
Mind denken.
Mij ook. Het enige wat ik zal zeggen is dat er
op dit album voor iedereen wel wat goeds op
te vinden is. Mensen die Iron Maiden pas bij de
laatste albums ontdekt hebben zullen er goede
nummers op terugvinden, maar ook mensen die
van het debuutalbum en Killers houden zullen
niet teleurgesteld worden. En zoals je al zei dat
dat nummer je aan Piece Of Mind deed denken,
dat is niet bewust zo gedaan. Zo pakte het nou
eenmaal uit. Er staan diverse korte nummers
op. Ik bedoel dan nummers van vier of vijf
minuten, wat voor ons kort is. Ik denk dat iedereen
wel tevreden zal zijn, want er staat voor
iedereen wel wat op.
Jij hebt het nummer New Frontiers geschreven.
Heb je dat alleen gedaan, of
kreeg je hulp?
Adrian heeft me wat met het refrein en de brug
geholpen. Ik had de melodie voor de coupletten
en de text, en dat liet ik aan Bruce horen.
Hij heeft er wat aan gesleuteld want het liep
niet zo goed. Ik vond dat niet erg als het voor
hem zo beter uitkomt. Ik doe daar namelijk niet
zo moeilijk over. Adrian heeft ook de solos in
elkaar gezet.
Dit was de eerste keer dat jij meeschreef
aan een nummer op een Maiden album.
Heb je sinds Rhythm Of The Beast (1990)
nog meer nummers geschreven?
Ik heb wel het een en ander geschreven, onder
andere met Danny Spitz, en ook met de band
van m’n vrouw. Dat laatste is echter totaal anders
dan je zou verwachten.
Op het internet staat inmiddels een
nummer van jou met Dan Spitz.
Ja inderdaad. Als ik er achter kom wie dat
erop gezet heeft dan doe ik hem wat! Ik
wilde dat bewaren voor later. Ok, het is
wel leuk dat mensen alvast wat kunnen
horen, maar verder gaat er voorlopig nog
niks mee gebeuren totdat het Iron Maiden
album uit is en de tour voorbij is.
Wie zingt er op?
Vanilla Ice. En het is erg goed. Eerst leek
het me niets, want ik wist niet zeker of hij
erbij zou passen. Danny belde me op toen
ik in de studio zat, en zei dat Rob (Vanilla
Ice) hem gevraagd had of hij het mocht
proberen. Dus ze zijn de studio ingedoken
om te zien hoe het zou uitpakken. Dat
was begin dit jaar. Toen ik thuis kwam na
de opnames van Dance Of Death hoorde
ik het resultaat en ik was verbaasd over
hoe goed het was. Daarna hebben we
nog meer nummers geschreven en opgenomen,
en we zijn er erg tevreden mee.
Ik heb erg zin in volgend jaar. Momenteel
ben ik Iron Maiden’s drummer, en meer
doe ik niet. Maar zodra de tour klaar is ga
6

ik dus aan de slag met m’n sideproject met Dan
Spitz. Nee het is geen soloproject, maar een
sideproject, waar ik me mee bezig houd in de
tijd dat Iron Maiden even niks doet.
In het dagboek van producer Kevin
Shirley, wat hij bijhoudt op zijn website,
stond dat jullie ook een acoustisch nummer
opgenomen hebben. Klopt dat?
Dat klopt. We hebben voor één nummer alles
acoustisch opgenomen, dus alle gitaren. En ik
gebruikte zogenaamde bundlesticks, wat eruit
ziet als een soort borstel. Dat geeft een heel
ander geluid, maar past er goed bij. Het nummer
is echt geweldig geworden. Dit was de
eerste keer dat we zoiets deden.
Hoe was het om zoiets te doen?
Eerst hadden we de normale versie van dat
nummer opgenomen, dus met electrische gitaren
en normale drums, en na afloop stelde ik
voor om een acoustische versie op te nemen.
Het was een hele ervaring om een nummer op
die manier te spelen.
Is het toeval dat de eerste single, Wildest
Dreams, ook de albumopener is, net als
The Wicker Man was op Brave New World,
en dat het nummer redelijk dezelfde stijl
is?
Daar had ik nog niet eens bij stilgestaan. Het is
inderdaad erg in dezelfde stijl. Adrian heeft dat
nummer geschreven, wat goed te horen is. Het
heeft ook die dubbele basdrum.
Zei je dubbele bas? Ik dacht dat jij dat
niet gebruikte.
Nee, ik bedoel dat het een snelle basdrum
heeft, die klinkt als een dubbele bas. Ik had
daar eigenlijk twee pedalen moeten gebruiken,
omdat het zo snel is. Ik moet wel bekennen dat
ik op 1 nummer wel twee pedalen gebruikt heb.
Daar moest het wel, want het snelle stuk is erg
lang, en dat had ik nooit kunnen volhouden met
1 voet.
Dat had je nog niet eerder gedaan toch?
Ik krijg regelmatig commentaar van mensen die
denken dat ik nooit zo snel kan spelen, en dat
we ProTools gebruiken om het op het album zo
te laten klinken. Laat ze de live dvd maar bekijken
dan zien ze het. Alles wat je hoort speel ik
echt zelf, met 1 voet. Behalve dan op het nieuwe
album, waarop dus 1 nummer staat waarop
ik twee pedalen gebruik. Je hoort vanzelf wel
op welk nummer het is.
Dance Of Death komt in september uit.
Wanneer begint de tour?
Waarschijnlijk gaan we in de derde week van
oktober op tour, maar dat is nog niet helemaal
zeker. We weten ook nog niet precies waar we
beginnen. We zaten zelf aan Griekenland te
denken, maar ook dat is nog niet zeker.
Deze zomer speelden jullie weer wat
nummers die Maiden al lang niet gespeelt
heeft. Denk je dat sommige van die nummers
ook op de komende tour nog te
horen zullen zijn?
Dat is moeilijk te zeggen. Je weet nooit wat je
krijgt bij ons. Door de jaren heen hebben we
zoveel goede nummers geschreven, en we kunnen
ze nooit allemaal spelen. We hebben nu 13
studio albums, dus er is echt zoveel materiaal.
Ik zelf wil echt heel graag Alexander The Great
live spelen. Dat is een van de weinige epische
nummers die we nog nooit live gespeeld
hebben. Nu dat we drie gitaristen hebben is
er geen reden meer dat we het niet zouden
kunnen, dus mijn stem gaat naar dat nummer.
Maar we gaan natuurlijk op tour om het
nieuwe album te promoten, dus daarvan gaan
we ook diverse songs spelen. En daarop staan
ook veel lange nummers, dus het is nog wat
onzeker hoe we dat gaan inpassen, want je kan
niet al teveel van die lange songs spelen. Normaal
gesproken spelen we tweederde van het
nieuwe album. Natuurlijk spelen we een aantal
vaste nummers, zoals Iron Maiden, Number of
the Beast, misschien Run To The Hills, want
mensen willen die nummers gewoon horen. Net
als Hallowed Be Thy Name, het is ondenkbaar
dat ik dat nummer niet speel. Dat is echt mijn
favoriete Iron Maiden nummer.
Echt? En dat is niet eens een nummer wat
jij origineel opgenomen hebt.
Nee, maar daar zit ik niet mee. Clive speelde
hem ook erg gaaf, maar ik speel het iets anders.
Live is het ook wat sneller, omdat als
we het nummer in het normale tempo zouden
spelen dan lijkt het alsof er iets niet klopt. Dan
mist de sfeer.
Carpal Tunnel Syndrome is iets wat bij
drummers toch redelijk vaak voorkomt.
Heb jij daar ook last van?
Nee, godzijdank niet. Ik heb tot dusver veel
geluk gehad met m’n handen en m’n polsen. Ik
heb alleen wel vaak last van mijn rug, en mijn
linker schouder. Dat komt denk ik door de grote
drumkit waar ik achter zit. Om bij alle drums
te komen moet ik alle kanten op gaan, en ik
ben niet de jongste meer dus dan gaat dat wat
moeilijker. Ik heb wel wat reuma in m’n vingers,
waardoor ze ‘s ochtends wat opgezwollen zijn.
Voordat ik ga drummen moet ik dan eerst wat
oefeningen doen
Metal album top 20
Titel - Artiest Deze
week
NICKELBACK
DARK HORSE
ROB ZOMBIE
HELLBILLY DELUXE 2
PEARL JAM
BACKSPACER
BILLY TALENT
III
THEM CROOKED VULTURE
THEM CROOKED VULTURE
HIGH ON FIRE
SNAKES FOR THE DIVINE
LED ZEPPELIN
MOTHERSHIP
THREE DAYS GRACE
LIFE STARTS NOW
ALICE IN CHAINS
BLACK GIVES WAY TO BLUE -
GREATEST HITS - MOTLEY
CREW
GUNS N’ROSES
GREATEST HITS
FOO FIGHTERS
GREATEST HITS
METALLICA
METALLICA
RISE AGAINS APPEAL TO
REASON
11 11
12 10
13 -
14 15
QUEEN GREATEST HITS 15 16
NICKELBACK
ALL THE RIGHT REASONS
CAGE THE ELEPHAN
CAGE THE ELEPHANT
THEORY OF A DEADMA
SCARS AND SOUVENIRS
FEAR FACTORY
MECHANIZE - STANDARD CD
HIM
SCREAMWORKS: LOVE IN
THEORY
7 8
Vorige
week
1 2
2 1
3 4
4 3
5 5
6 -
7 8
8 11
9 13
10 7
16 17
17 18
18 -
19 14
20 8

THe history of Metal 60-70
Heavy metal is a genre of
rock music that developed
in the late 1960s and early
1970s, largely in the United
Kingdom and the United
States. With roots in bluesrock
and psychedelic rock,
the bands that created heavy
metal developed a thick, massive
sound, characterized
by highly amplified distortion,
extended guitar solos,
emphatic beats, and overall
loudness. Heavy metal lyrics
and performance styles
are generally associated with
masculinity and machismo.
In 1968, the sound that would become
known as heavy metal began to coalesce.
That January, the San Francisco band Blue
Cheer released a cover of Eddie Cochran's
classic "Summertime Blues," from their debut
album Vincebus Eruptum, that many consider
the first true heavy metal recording.
The same month, Steppenwolf released its
self-titled debut album, including "Born to Be
Wild," which refers to "heavy metal" in the
lyrics. In July, another two epochal records
came out: The Yardbirds' "Think About
It"—B-side of the band's last single—with a
performance by guitarist Jimmy Page anticipating
the metal sound he would soon make
famous; and Iron Butterfly's In-A-Gadda-
Da-Vida, with its 17-minute-long title track,
a prime candidate for first-ever heavy metal
album. In August, The Beatles' single version
of "Revolution," with its redlined guitar and
drum sound, set new standards for distortion
in a top-selling context.
The Jeff Beck Group, whose leader had
preceded Page as The Yardbirds' guitarist,
released its debut record that same month:
Truth featured some of the "most molten,
barbed, downright funny noises of all time,"
breaking ground for generations of metal axslingers.
In October, Page's new band, Led
Zeppelin, made its live debut. The Beatles' socalled
White Album, which also came out that
month, included "Helter Skelter," then one of
the heaviest-sounding songs ever released by a
major band.The Pretty Things' rock opera S.F.
Sorrow, released in December, featured "proto
heavy metal" songs such as "Old Man Going."
In January 1969, Led Zeppelin’s self-titled debut
album was released and reached number 10
on the Billboard album chart. In July, Zeppelin
and a power trio with a Cream-inspired, but
cruder sound, Grand Funk Railroad, played the
Atlanta Pop Festival. That same month, another
Cream-rooted trio led by Leslie West released
Mountain, an album filled with heavy bluesrock
guitar and roaring vocals. In August, the
group—now itself dubbed Mountain—played an
hour-long set at the Woodstock Festival. Grand
Funk’s debut album, On Time, also came out
that month. In the fall, Led Zeppelin II went to
number 1 and the album’s single “Whole Lotta
Love” hit number 4 on the Billboard pop chart.
The metal revolution was under way.
Led Zeppelin defined central aspects of the
emerging genre, with Page’s highly distorted
guitar style and singer Robert Plant’s dramatic,
wailing vocals. Other bands, with a more consistently
heavy, “purely” metal sound, would
prove equally important in codifying the genre.
The 1970 releases by Black Sabbath (Black Sabbath
and Paranoid) and Deep Purple (In Rock)
were crucial in this regard. Black Sabbath had
developed a particularly heavy sound in part
due to an industrial accident guitarist Tony Iommi
suffered before cofounding the band. Unable to play
normally, Iommi had to tune his guitar down for
easier fretting and rely on power chords with their
relatively simple fingering.Deep Purple had fluctuated
between styles in its early years, but by 1969 vocalist
Ian Gillan and guitarist Ritchie Blackmore had led
the band toward the developing heavy metal style.In
1970, Black Sabbath and Deep Purple scored major
UK chart hits with “Paranoid” and “Black Night,”
respectively.That same year, two other British bands
released debut albums in a heavy metal mode: Uriah
Heep with Very ‘eavy... Very ‘umble and UFO with
UFO 1. Budgie brought the new metal sound into
a power trio context.The occult lyrics and imagery
employed by Black Sabbath and Uriah Heep would
prove particularly influential; Led Zeppelin also began
foregrounding such elements with its fourth album,
released in 1971.
On the other side of the Atlantic, the trend-setting
group was Grand Funk Railroad, “the most commercially
successful American heavy-metal band from
1970 until they disbanded in 1976, [they] established
the Seventies success formula: continuous touring.”
Other bands identified with metal emerged in the
U.S., such as Dust (first LP in 1971), Blue Öyster Cult
(1972), and Kiss (1974). In Germany, the Scorpions
debuted with Lonesome Crow in 1972. Blackmore,
who had emerged as a virtuoso soloist with Deep
Purple’s Machine Head (1972), quit the group in
1975 to form Rainbow. These bands also built audiences
via constant touring and increasingly elaborate
stage shows.[66] As described above, there are arguments
about whether these and other early bands
truly qualify as “heavy metal” or simply as “hard
rock.” Those closer to the music’s blues roots or placing
greater emphasis on melody are now commonly
ascribed the latter label. AC/DC, which debuted with
High Voltage in 1976, is a prime example. The 1983
Rolling Stone encyclopedia entry begins,
“Australian heavy-metal band AC/DC...”
Rock historian Clinton Walker writes, “Calling
AC/DC a heavy metal band in the seventies
was as inaccurate as it is today....
[They] were a rock ‘n’ roll band that just
happened to be heavy enough for metal.”
The issue is not only one of shifting
definitions, but also a persistent distinction
between musical style and audience
identification: Ian Christe describes how
the band “became the stepping-stone that
led huge numbers of hard rock fans into
heavy metal perdition.”
In certain cases, there is little debate.
After Black Sabbath, the next major example
is Britain’s Judas Priest, which debuted
with Rocka Rolla in 1974. In Christe’s
description, Black Sabbath’s
audience was...left to scavenge for sounds
with similar impact. By the mid-1970s,
heavy metal aesthetic could be spotted,
like a mythical beast, in the moody bass
and complex dual guitars of Thin Lizzy, in
the stagecraft of Alice Cooper, in the sizzling
guitar and showy vocals of Queen,
and in the thundering medieval questions
of Rainbow.... Judas Priest arrived to unify
and amplify these diverse highlights from
hard rock’s sonic palette. For the first
time, heavy metal became a true genre
unto itself.
Though Judas Priest did not have a top
40 album in the U.S. until 1980, for many
it was the definitive post-Sabbath heavy
metal band; its twin-guitar attack, featuring
rapid tempos and a nonbluesy, more
cleanly metallic sound, was a major influence
on later acts. While heavy metal was
growing in popularity, most critics were
not enamored of the music. Objections
were raised to metal’s adoption of visual
spectacle and other trappings of commercial
artifice, but the main offense was
its perceived musical and lyrical vacuity:
reviewing a Black Sabbath album in the
early 1970s, leading critic Robert Christgau
described it as “dull and decadent...
dim-witted, amoral exploitation.”
9 10

Waar kijk je naar bij het
ontwerpen van een logo?
Wat is belangrijk bij de keuze
van het lettertype? Wat voor
soort kleuren moet je gebruiken
bij het ontwerpen
van een magazine? Dit zijn
een aantal vragen die beantwoord
worden aan de hand
van dit magazine.
Scream Magazine is een muziek blad dat
zich vooral richt op de metal genre. In mijn
ogen dient een metal magazine een zekere
vorm van agressie en rock ‘n roll uit te
stralen. Daarom heb ik voor een rood logo
gekozen, want rood straalt van alle kleuren
in het kleurenspectrum het meeste agressie
uit. Leg dat bovenop een zwarte ondergrond
om het extra te laten opvallen. Tel daar bij
op dat zwart ook iets duisters en mysterieus
uitstraalt.
In de zoektocht naar een juiste font voor het
logo stuitte ik op een font genaamd “Bleeding
Cowboys”. Een logo voor een muziek blad
hoeft in mijn ogen niet complex te zijn. Het
enigste waar het aan moet voldoen, is dat
Typografie
het metal uitstraalt. En dat effect geeft dit lettertype
perfect weer.
Zoals je onedr aan de pagina kunt zien is er
gespeeld met verschillende kleuren voor het
logo. Maar toch gaf alleen rood het gewenste
effect weer.
Voor de achtergrond van het blad heb ik gekozen
voor een roestige plaat. Het is de bedoeling
dat de het magazine hiermee een rauw en
rebels uiterlijk krijgt. Rock ’n Roll is een ruwe
muziekvorm en dat geeft roest erg goed weer.
Het was echter wel van belang dat het lezen
hierdoor niet belemmerd wordt. Dus moest er
wel een beetje gespeeld worden met de transparantie
van de afbeelding.
De paginaindeling is zo gemaakt dat het lezen
vergemakkelijkt. Daarbij is rekening gehouden
dat de marges niet te klein zijn, het aantal
kolommen en de afstand van de tekst tot een
afbeelding.
Verder is voor de inhoud van het magazine het
lettertype “Tahoma” gebruikt gemaakt. De
keuze viel hierop omdat het van groot belang
is dat de tekst goed te lezen is met de roest
als achtergrond. Tel daar bij op dat het een
mooi hoekig lettertype is, wat weer mooi bij het
thema past.
Scream Magazine
Scream Magazine
Scream Magazine
De lettergrootte die gebruikt is varieert van
10 tot 70, afhankelijk wat de gedachte achter
de tekst is. Zo is er voor het logo een zo groot
mogelijke lettergrote gekozen. Want een titel
moet in het oog springen en dat is met name te
realiseren door het veel groter als de rest van
de tekst te laten zijn.
De artikelen zijn geschreven met de lettergrote
12. Een te groot lettertype kan storend
zijn tijdens het lezen en een te klein lettertype
kan het lezen behoorlijk moeilijk maken, wat
het weer minder aantrekkelijk maakt. Tel daar
bij op dat een te kleine lettertype er voor kan
zorgen dat je lappen tekst op een pagina krijgt,
wat intimiderend kan werken. De regelafstand
is standaard gebleven. Why fix if it aint broken?
Durf weer te glimlachen!
Zo kan de inhoud van de tekst nog zo instressant zijn, als de lettergrote te klein is, zal het
nooit gelezen worden.
Hetzelfde geld voor
een te grote tekst. Het
kan een compleet verkeerde
indeling geven,
waardoor de layout er
vreemd uit gaat zien.
Je tanden krijgen het flink voor de
kiezen, de hele dag door. Jaar in, jaar
uit. En weet je wat nou zo lekker is?
Als je tanden strekt zijn, kunnen ze
meer aan. Daarom heeft Prodent als
enigste Active Fluor. Door Active Fluor
nemen je tanden meer Fluoride op, en
wordt het glazuur een pantser, tot wel
twee keer zo sterk! Ze moeten tenslotte
je leven lang mee. Dus poets met Prodent.
Het zijn wel je tanden.
11 12

De twee vorige cd’s Epica en
The Black Halo waren conceptcd’s
met een verhaal verspreid
over die twee albums. Albums
die de band bepaalt geen windeieren
hebben gelegd, en
vooral met The Black Halo lijkt
de fanbasis aanzienlijk gegroeid
te zijn. De Europese tour
voorafgaande aan de nieuwste
cd Ghost Opera was steevast
uitverkocht en volgens mij was
dat voor het eerst voor deze
band. Het is ze gegund, het
is de beloning van jarenlang
kwalitatief hoogstaande cd’s
maken.
Geen concept dit keer, maar gewoon tien opzichzelf
staande nummers (als we de intro niet
meetellen) . Tijdens de tour kon men al kennismaken
met het nummer Ghost Opera. Dit
is het meest traditionele Kamelot-nummer van
de cd en het had zo op Karma kunnen staan.
Nog zo'n typische kraker is het stevige Silence
Of The Darkness. Als je alleen deze songs kent,
zou je denken dat de nieuwe cd niks nieuws te
bieden heeft en Kamelot in de herhaling begint
te vallen.
Kamelot - Epica Kalmah - The Black Waltz
Als je de rest van Ghost Opera hebt gehoord,
dan kom je tot de conclusie dat het zeker niet
het geval is. Het hele sfeertje is door sommige
nummers wat donkerder en spookachtig
geworden. Een dreigend nummer als Rule The
World bijvoorbeeld; een hakkend tempo en
links en rechts hoor je sporadisch op mysterieuze
wijze orkestrale fragmenten. Creepy! Hetzelfde
geldt voor Blücher, een nummer over een
oorlogsschip dat werd gebruikt tijdens WOII
en dat hoor je het hele nummer door, inclusief
een misthoorn tijdens de coupletten. Dit zijn
zeker de betere nummers van de cd. Verder zijn
alle nummers weer compact gehouden en toch
volgepropt met details, en dat alles wederom
met een subliem geluid.
Het mooiste nummer is toch wel de ballad Love
You To Death. Wat een prachtige opbouw naar
het tranentrekkende refrein! Eén van de mooiste
dingen dat Kamelot ooit heeft opgenomen.
Met al die hoogtepunten op één cd is het dus
weer blinde aanschaf voor de Kamelot-fans. En
Roy Khan levert weer fraai zangwerk af zoals
we sinds Siege Perilous eigenlijk al gewend zijn.
Bekijk ook eens de knappe video voor de single
Ghost Opera, die ook inclusief een The Making
Of... op de limited edition zal staan.
Tracklist:
1. Solitaire
2. Rule The World
3. Ghost Opera
4. The Human Stain
5. Blücher
6. Love You to Death
7. Up Through the Ashes
8. Mourning Star
9. Silence of the Darkness
10. Anthem
11. EdenEcho
Score: 85 / 100
Deze Finse moerasmannen hebben
er even voor nodig gehad,
maar drie jaar na het derde album
“Swampsong” ligt de opvolger
“The Black Waltz” eindelijk in de
schappen. De fans zullen echter
beloond worden voor het relatief
lange wachten, want “The Black
Waltz” is een sterk en uitermate
professioneel album geworden.
Mocht het Children of Bodompredikaat
nog steeds aan deze
band kleven, dan wordt daar nu
definitief mee afgerekend.
Na het uitstekende, zeer melodieuze album
“They Will Return” is Kalmah wat intenser geworden
op de latere albums. Dat komt vooral
door de diepere grunt waar frontman Pekka
Kokko zich van bedient, waardoor de band wat
meer richting pure death metal opschuift. Liefhebbers
van het melodieuzere eerdere werk
van Kalmah hoeven zich echter geen zorgen
te maken, want het heerlijke gitaarwerk en de
subtiele, maar vrijwel overal aanwezige keyboards
van Marco Sneck (ook actief in Poisonblack)
zorgen voor een duidelijke nadruk op
melodie.
Zoals wel te verwachten viel, klinkt “The Black
Waltz” productioneel gezien als een klok. Ook
qua instrumentbeheersing valt er helemaal
niets op dit album aan te merken. De nummers
zitten iets complexer in elkaar dan op de
eerdere albums, waardoor wat meer luisterbeurten
geen overbodige luxe zijn. Hoewel ik
de meer krijsende zang van Kokko op “They
Will Return” prefereer, kan ik niet anders dan
concluderen dat ook “The Black Waltz” weer
een prima toevoeging aan de discografie van
deze band is, waarmee de band haar plek in de
subtop van het melodieuze death metalgenre
prolongeert.
Tracklist:
1. Defeat
2. Bitter Metallic Side
3. Time Takes Us All
4. To The Gallows
5. Svieri Doroga
6. The Black Waltz
7. With Terminal Intensity
8. Man Of The King
9. The Groan Of Wind
10. Mindrust
11. One From The Stands
Score: 80 / 100
13 14

Soilwork - Sworn to the great Divide
Dik tweeëneenhalf jaar hebben
we moeten wachten op dit zevende
album van het Zweedse
Soilwork. De prima voorganger
Stabbing The Drama stamt immers
alweer uit februari 2005.
Veel fans die met de band zijn
meegegroeid in de loop der
jaren zullen dan ook reikhalzend
hebben uitgekeken naar
dit album. Die fans krijgen
met Sworn To A Great Divide
een oerdegelijk, solide modern
metalalbum voorgeschoteld,
dat desondanks licht teleurstelt.
Het titelnummer waarmee geopend wordt,
maakt meteen duidelijk waarom. Het is een
prima nummer met vet gitaarwerk en sterke
cleane zangpassages, maar had tevens zó op
Stabbing The Drama kunnen staan. En dat
geldt eigenlijk voor de meeste nummers, met
als echte positieve uitschieter het furieuze The
Pittsburgh Syndrome, dat je flink om de oren
slaat. Dat neemt niet weg dat ieder nummer op
dit album behoorlijk catchy is en ook na meerdere
luisterbeurten blijft boeien. In dat opzicht is
Sworn To A Great Divide dan ook gewoon een
sterk album geworden.
Toch bekruipt mij langzamerhand het gevoel
dat deze band zijn piek bereikt heeft met het
geweldige Natural Born Chaos, waarin agressie
en melodie een perfecte symbiose aangingen.
Daarna blijft Soilwork eigenlijk iedere keer
hetzelfde kunstje doen. Zo ook op dit nieuwe
album dus. Sworn To A Great Divide is een
aanrader voor iedereen die de voorganger goed
vindt, maar de stap naar de échte top wordt
wederom niet gemaakt.
Tracklist:
1. Sworn to a Great Divide
2. Exile
3. Breeding Thorns
4. Your Beloved Scapegoat
5. The Pittsburgh Syndrome
6. I, Vermin
7. Light Discovering Darkness
8. As the Sleeper Awakes
9. Silent Bullet
10. Sick Heart River
11. 20 More Miles
Score: 79 / 100
15