VAN 2010 - Kliek Publishing

column
ik heb je overal gezocht maar
nergens gevonden
er onder stond liet niets aan de verbeelding over.
“God ziet mij, hier vloekt men niet”. Zelfs al deed ik
niets verkeerd, pas gerust was ik toen de deur zich
achter mij sloot.
Zo geschaduwd moeten topsporters zich ook een
beetje voelen, vooral zij die het genoegen mogen
smaken onderhevig te zijn aan de regels van de
whereabouts. Geef toe, menigeen vindt het een
goed systeem om diegenen, die op een slinkse
manier de zaak willen belazeren, te ontmaskeren.
Tot op het moment dat er een aantal topsporters
tegen de lamp vliegen. Dan heb je gegarandeerd
de poppen aan het dansen. Plots deugt het systeem
langs geen kanten meer. Onschuldigen worden
eens te meer gestalkt en gestraft, zo lijkt het.
Waar hebben we dit nog gehoord? Betrapten die
staalhard ontkennen, of ze zijn geflikt, of hun lichaam
is steeds weer zo uitzonderlijk dat ze het allemaal
zelf aanmaken. Het zijn uitzonderingen die
toegeven en hun verantwoordelijkheid nemen.
Ondanks de misstap zijn zij te bewonderen. Nu
weer lijkt het onontwarbare administratief kluwen
het vergoelijkende struikelblok.
Wanneer je de heisa en sensatie van de berichtgeving
filtert kom je echter tot de vaststelling
dat het systeem van de whereabouts, weliswaar
‘Wanneer je de heisa en sensatie filtert,
zijn de whereabouts een meer dan degelijk systeem.’
Mijn grootouders hadden een klassieke
rijwoning, ergens aan zee. Er was één afzonderlijke
plaats die je enkel bij bijzondere
gelegenheden mocht betreden. Het jaarlijkse
nieuwjaarsfeest en het bezoek van tante nonneke
waren de hoofdredenen om de ruimte te ontgrendelen.
Als kind sloop ik er soms ongemerkt
binnen, de slepende deur zachtjes openend. Binnen
rook het er meestal muf. Enerzijds was ik fier
dat ik dit geheime territorium kon betreden, maar
anderzijds was ik er nooit op mijn gemak. Er hing
immers een onheilspellende kader aan de muur,
wat scheefjes maar wel doordringend van onderwerp.
Het toonde een oog in een driehoek. Waar
ik me ook bevond in de kamer, het oog volgde me
overal, zelfs in de uiterste zijhoek. De spreuk die
24 * wielerbond vlaanderen
niet eenvoudig, maar toch wel degelijk is. Het zijn
toch geen sukkelaars die het allemaal opgesteld
hebben. We kunnen de dopingjagers enkel ondersteunen
in het optimaliseren van hun opzoekingsmethodes.
Vergeet ook niet dat het systeem al een tijdje gekend
is bij de topsporters. De eerste grote naam
die tegen de lamp liep was Rasmussen. Gesignaleerd
en formeel herkend in Italië maar officieel
aangemeld in Mexico. Je kunt er wel eens wat
naast zitten maar zoiets is nu wel erg opvallend.
Het kostte de man een unieke tourzege en de carrière
was gebroken.
Toegegeven, het leven van de topsportman of
-vrouw is niet steeds eenvoudig. De onophoudelijke
belangstelling voor het doen en laten, zowel
professioneel als privé, legt een zware druk. Maar
het toegekende label van topsporter legt je ook
geen windeieren. De verdiensten op korte termijn
zijn fameus. Je moet dan ook tegen een stootje
kunnen, voldoende maturiteit ontwikkelen en je
laten omringen door vaklui die met voldoende
kennis je zaken behartigen. Een dergelijke investering
loont en verhindert dat je in de problemen
geraakt. Het is niet leuk om je privacy te zien inpalmen
door derden die voortdurend willen nagaan
of je geen scheve schaats rijdt. Maar het hoort er
onherroepelijk bij.
Me wagen aan uitspraken in specifieke situaties
doe ik niet. Sla er de blogs en reacties op het internet
op na en je leest een waaier van uiteenlopende
meningen, de ene al wat sterker geargumenteerd
en pittiger gekruid dan de andere. En natuurlijk
heeft iedereen recht op een verdediging.
Hopelijk maskeren de procedureslagen niet de
ware toedracht van de zaak. Al te vaak geraken
we in verschillende maatschappelijke disputen
niet meer tot de kern van de zaak. We zweven er
meestal té lange tijd omheen tot alles muurvast
zit. De hoogste rechtsinstanties worden finaal
gedwongen de steeds ondoorzichtigere zaak te
laten uitdoven, want niemand weet eigenlijk nog
waar het in wezen om gaat.
Zij die de waarheid zoeken en zij die de sporter
zoeken via de whereabouts kunnen dan enkel
nog in koor diep zuchten: “Ik heb je overal gezocht
maar nergens gevonden.”
Luc Tanghe
Sport loopt als een rode draad door het leven
van Luc Tanghe. Op zijn zeventiende zette hij
aan voor een bijna twee decennia durende
scheidsrechterloopbaan in het voetbal.
Deze sporthobby ging nadien naadloos
over in het recreatief fietsen. Momenteel
is hij aangesloten bij de wielerclub van
Wachtebeke.
Beroepsmatig is hij directeur van een woon-
en zorgcentrum in Gavere.