VAN 2010 - Kliek Publishing

van oost-vlaanderen
André Denys is met een fiets in zijn maag geboren. Toen het wielertoerisme nog in zijn kinderschoenen stond, trok de huidige
gouverneur van de provincie Oost-Vlaanderen al naar Frankrijk om er de cols te beklimmen. Een berggeit is hij allerminst maar
André Denys hield en houdt er nog altijd van om op zoek te gaan naar zijn eigen grenzen. Eigenlijk is hij meer gemaakt voor het
nerveuzere werk in de Vlaamse Ardennen. Draaien, keren, steile puisten en een portie kasseien, de kwieke zestiger draait er zijn
hand niet voor om. Met de jaren is er misschien wel wat sleet gekomen op de pure snelheid maar het ijzeren karakter is overeind
gebleven.
tekst DiRK VAN THuYNE | Foto FRANK BAHNMuLLER
Half politiek Vlaanderen zit tegenwoordig
op de fiets. Noem een politieke partij en
je vindt er minstens enkele adepten van
de tweewieler. Een van de pioniers van deze fietshype
is ongetwijfeld André Denys. De gewezen
politicus van Open VLD stond in het parlement
bekend omwille van zijn werkkracht maar altijd
hield hij een gaatje open in zijn drukbezette agenda
om te gaan fietsen. Voor hem was dat de ideale
therapie om even zijn hoofd leeg te maken. Met
zijn benoeming tot gouverneur van de provincie
Oost-Vlaanderen zag André Denys in 2004 zijn
politieke carrière bekroond. Sindsdien ziet zijn leven
er helemaal anders uit, behalve dan zijn passie
voor de fiets want die bleef. Meer nog. Binnen enkele
jaren gaat Denys met pensioen en hij hoopt
dan een speciale fietsdroom te realiseren.
Wanneer is de liefde voor de fiets geboren?
andré denYs: “Ik ben afkomstig uit het West-
Vlaamse Gistel en dat is echt een wielergekke
stad. Wielrennen is er haast belangrijker dan voetbal.
Met inwoners als meervoudig Tourwinnaar
Sylvère Maes en Johan Museeuw heeft Gistel dan
ook enkele prachtige hoofdstukken in de Vlaamse
wielergeschiedenis geschreven. Ik ben dus opgegroeid
in een wielerminnende sfeer. In de jaren
zestig van vorige eeuw was Vlaanderen opgedeeld
in twee kampen. Mijn ouders waren fans van Rik
Van Steenbergen terwijl mijn schoonouders supporterden
voor rivaal Rik Van Looy. Gelukkig is het
nog allemaal goedgekomen (lacht). Intussen heb
ik Rik Van Looy beter leren kennen en ik heb het
grootste respect voor hem.”
Heeft u ook nog in competitieverband
gefietst?
andré denYs: “In Gistel begonnen er elk jaar wel
tien jonge rennertjes te koersen en als zeventien-
jarige heb ik ook de stap gezet. Ik heb nooit de
zoete smaak van de overwinning mogen proeven
maar ik eindigde wel vaak in de toptien. Mijn resultaten
waren echter zeer onregelmatig en dat
had alles te maken met het feit dat ik toen al bezig
was met de oprichting van een eigen zaak. Ik moet
ook toegeven dat ik geen toptalent was. Dat besef
kwam er onder andere tijdens een ploegentijdrit
in Deerlijk. Ik was aangesloten bij de Koninklijke
Brugse Velosport en de betreurde Jempi Monseré
was één van mijn ploegmaats. Hij reed met de
handrem op maar er was gewoon niemand van
ons in staat om zijn wiel te houden.”
Was u meteen gewonnen voor het
wielrennen of heeft u ook nog van andere
sporten geproefd?
andré denYs: “Omdat mijn ouders wilden dat
ik de Franse taal zou beheersen, heb ik mijn middelbare
studies in Anderlecht gedaan. Het Sint-
Niklaas Instituut staat nog altijd bekend als één
van de sportiefste scholen van het land. Daar heb
ik een tijdje in de schoolploeg gevoetbald. De collegeploeg
is overigens zowat hofleverancier van
RSC Anderlecht. In mijn tijd liep daar een zekere
Paul Van Himst rond en ik heb recent horen vertellen
dat ook Romelu Lukaku daar op school heeft
gezeten.”
U verhuisde op jonge leeftijd naar het
Oost-Vlaamse Zulte om er een leerlooierij
te starten en even later stapte u ook in de
lokale en nationale politiek. Hoe moeilijk
viel dat te combineren met uw fietspassie?
andré denYs: “Dat was niet altijd even gemakkelijk
maar ik probeerde toch minstens éénmaal
per week een fietstocht te maken van twee à drie
uur. Ook de vakantie stond altijd in het teken van
de fiets. Al sinds begin de jaren zeventig trekken
wij naar Frankrijk. De voorbije jaren heb ik dan ook
zowat alle grote cols beklommen. Ik ben absoluut
geen goed klimmer, maar ik doe het wel graag.
Gezien mijn lichaamsbouw ben ik eigenlijk meer
gemaakt voor het nerveuze, explosieve werk in de
Vlaamse Ardennen. Ook een portie kasseien boezemt
me geen schrik in.”
“De zwaarste col vind ik nog altijd de Mont Ventoux.
Bijna elk jaar heb ik hem beklommen. Vaak
in het gezelschap van Guy Verhofstadt, Marc Stassijns
en Camille Paulus. In mijn beste jaren reed ik
hem naar boven in 1u 47’. Nu heb ik er iets meer
dan 2 uur voor nodig.”
Hoe zit het met uw daalcapaciteiten?
andré denYs: “Vroeger was ik een slecht daler.
Ik herinner me nog een afdaling van Alpe d’Huez
waarbij ik zoveel had geremd dat mijn tubes waren
losgekomen van de velg. Ik ben toen meteen in
Bourg d’Oisans nieuwe wielen met bandjes gaan
kopen. Door de jaren heen heb ik echter heel wat
vorderingen gemaakt en ben ik een behoorlijk daler
geworden. Zo heb ik veel opgestoken van een
video-opname van Eddy Merckx die ergens in de
Zwitserse bergen toonde hoe het eigenlijk moet.
Nooit remmen in de bocht maar wel ervoor, enzovoort.
Daarnaast heb ik ook eens een Touretappe
gevolgd in de wagen van ploegleider Hendrik Redant.
Van hem heb ik geleerd dat je in de bochten
het buitenbeen hard naar binnen moet drukken.
Een beetje zoals de skiërs dat doen.”
Wat is het hoogtepunt van uw fietsseizoen?
andré denYs: “Als Vlaming kan dat natuurlijk
niets anders dan de Ronde van Vlaanderen zijn. Ik
probeer dan echt in topvorm te zijn. De laatste vier
weken voor de Ronde drijf ik de trainingsintensiteit
serieus op. Naast het vaste tochtje van drie uur in
het weekend ga ik dan tijdens de week twee- tot
wielerbond vlaanderen * 13