Opgave Nederlands (76Kb, pdf) - DUO

Tekst 2
Zwakkeren wordt alle verantwoordelijkheid ontnomen
VVD-Kamerlid Tamara Venrooy is voor haar partij woordvoerder Langdurige Zorg. Zij
studeerde bestuurskunde in Rotterdam. Venrooy vergelijkt de
overheidsbemoeienissen met de verzorgingsstaat met een oud dametje dat niet wil
oversteken, maar dat tegen wil en dank over straat wordt meegesleurd.
"Ik zit in de politiek om mijn idealen te realiseren. Ik beschouw het werkelijk als een
missie om ervoor te zorgen dat goede gezondheidszorg ook in de toekomst
beschikbaar blijft voor onze kinderen en kleinkinderen. Daarom ontkomen we er nu
niet aan om duidelijke en soms pijnlijke keuzes te maken. Als je kijkt naar hoeveel
mensen een beroep doen op ons zorgstelsel, dan zie je dat die groep veel en veel te
groot is. Hervormen we niet, dan dreigt ons zorgsysteem onbetaalbaar te worden.
Dat mensen mij op verjaardagsfeestjes aanspreken op de bezuinigingsplannen, vind
ik niet vervelend. Ik wil mijn standpunt graag verdedigen. Als je niet kiest, dan kies je
namelijk ook. En dan kies je tegen de mensen die het allerzwakst zijn en de zorg in
de toekomst het hardst nodig hebben.
Neem alleen al de Algemene Wet Bijzondere Ziektekosten (AWBZ). Die wet werd in
1968 ingevoerd als sluitstuk van ons zorgstelsel. Er werden toen 50000 langdurige
zieken gefinancierd door de AWBZ, omdat zij onder geen andere zorgverzekering
vielen. Inmiddels financiert de AWBZ zorg voor ruim 700000 mensen. Het aantal
zieken in ons land is echter niet exponentieel gestegen, maar er zijn steeds nieuwe
doelgroepen aan de AWBZ toegevoegd.
Ik noem het wel de pest van de Nederlandse hulpverlenersmentaliteit dat mensen,
onder wie zieken, de regie van hun eigen leven uit handen wordt genomen. Het lijkt
misschien sympathiek om mensen in levenslange, omvangrijke zorgtrajecten onder
te brengen, maar ik signaleer ook dat het systeem individuen klemzet. In plaats van
dat zwakkeren worden gestimuleerd om zo mogelijk zelfstandiger te worden, wordt
hun alle verantwoordelijkheid ontnomen.
Er zal altijd een groep zijn die ondersteuning nodig heeft. Voor hen houd ik de
verzorgingsstaat graag overeind. Ik zie het ook als een taak van de overheid om
kwetsbaren tot aan de startstreep op weg te helpen. Het grote probleem is dat
overheidsbemoeienis daar niet stopt; de hulp schiet veel te ver door. Ik vergelijk het
wel met een oud dametje dat niet wil oversteken, maar dat tegen wil en dank mee de
straat over wordt gesleurd. Daar moeten we mee stoppen. Iedereen moet de ruimte
en de vrijheid hebben om eigen keuzes te maken.
Een manier om de uitdijende kosten van de AWBZ terug te dringen, is te kijken naar
dat wat mensen wél kunnen in plaats van te kijken naar hun beperkingen. Om de
groep AWBZ-verzekerden in te dammen moeten we ook financiële prikkels uit het
systeem snijden. Op werkbezoek in Limburg hoorde ik dat reïntegratiebureautjes die
mensen met een verstandelijke beperking begeleiden naar zelfstandigheid, geen
toegang hebben tot de grote woonzorgcentra. Als hun bewoners namelijk zelfstandig
worden, verliezen die centra inkomsten. Omdat ze er financieel geen baat bij hebben
7 Lees verder ►►►