B-magazine mei 2013 - Babylon

B-magazine
mei 2013

B-magazine is een uitgave van
Babylon VZW
Babylon VZW
Blijde Inkomststraat 21
3000 Leuven
http://kringbabylon.be
kringblad@kringbabylon.be
REDACTIE
Morien Raeymakers
Alexander Swerts
Anke Van Roy
WERKTEN MEE
Arnaud Aerts
Brent Bertels
Mathieu Bokestael
Lierin Dedeyne
Wouter Demuynck
Melanie Hacke
Sophie Huys
Jolien Janssis
Laura Muylle
Loes Rom
Tine Van Calster
Lisa Van der Auwera
Wout Van Praet
Jasper Vanhaelemeesch
2 B-Magazine 2012-2013 nr:5
Babylon Bedenkt
Voorwoord
Lieve lezers klein en groot,
voor deze laatste B-magazine van het (academie)jaar hebben we het
onderste uit de kan gehaald. De reden daarvoor is tweevoudig: het
is de laatste editie, dus als we het nu niet doen, wanneer dan wel?
Daarnaast, beste Babyloniërs, gaan we jullie ook gewoon missen,
dus willen we afscheid nemen met een B die de moeite waard is (en
die voor eeuwig in jullie herinnering zal nazinderen). Alle meligheid
even terzijde gelaten (cf. infra voor meer), in het beste geval zorgt
dit extra dikke kringblad voor wat welverdiende afleiding tijdens de
blok.
We hebben jullie dan ook weer heel wat te bieden. Herinneren jullie
jullie Babylons Literaire Prijs? Mooi. Want we publiceren de winnende
teksten. Daarnaast hebben we een terugblik op toneel (Babylon
en Spaans), interviews met Elvis Peeters en de bassist van Rhinos
Are People Too, een verslag van Babylons bezoek aan De Munt en
een verlichtende blik op black out-poëzie. We trekken de wereld in
(in casu, naar Belfast), en komen vanuit die wijde wereld weer terug
naar Leuven. De preses praat, Onderwijs praat, wij praten over dode
auteurs (en hun vreemde levenseindes), alle Leuvense studenten
praten in hun eigen dialect en dat levert (geen) spraakverwarring
op. Babylonische spraakverwarring, welteverstaan. Mannen haten
vrouwenboeken, iedereen houdt van Dragon Ball, sommige mensen
houden van Tik Tak. We lezen over literatuur en mode, en vragen
ons af waar je in Leuven het best om koffie gaat (“een goed boek,
dat vraagt om goede koffie”, zei Noam Chomsky). Tot slot hebben
we nog spelletjes, en het Gat. Dat is wel genoeg, lijkt ons.
En dat brengt ons aan het einde van dit laatste editoriaal van het
academiejaar. Wij vonden het fijn, en hopen dat jullie dat ook hebben
gevonden. B-magazine staat er weer voor jullie vanaf volgende
september – en wie wil meewerken, mag dat natuurlijk nog altijd.
Dan rest er ons niets, dan jullie veel succes met de blok en met de
examens te wensen. Doe da goe e manne.
Groetjes,
Anke, Morien en Lex – jullie B-magaziniers van het afgelopen jaar
Mei
23 Morien is jarig (felicitaties via kringblad@kringbabylon.be)
27 Begin blok
Juni
10 Begin examens
27 Preproclamatie-TD 22u @Albatros
Juli
20 Anke is jarig
Augustus
19 Begin herexamens

Babylon Bedankt
Presespraat
Liefste Babyloniërs,
Het academiejaar loopt weer stilaan op zijn einde; een tragisch
voorkomen voor menig student en zo ook voor menig studentenvertegenwoordiger.
De tijd van Fakavonden en feestjes ligt weer
achter ons en die gehate deadlines komen dichterbij, vaak met
een minachtende schaterlach, alsof ze weten dat ze nog onmogelijk
te halen zijn. Desalniettemin blijven we optimistisch en denken
we vooral terug aan wat een fantastisch jaar dit was.
Babylon stond er dit jaar weer met enkele vaste tradities en enkele
vernieuwingen, zoals het hoort. Ik ben dan ook, als preses,
ongelofelijk trots op het bijna vijftigkoppige team dat voor jou
alles deed dit jaar; van briljante kringbladen (wat zij zegt, nvdr.),
tot de überfijne cultuurreis, tot alle marginaal leuke feestjes, tot
het masterpiece dat Toneel neerzette, tot de vlotlopende cursusdienst,
tot alle digitale vernieuwingen, tot het succes van de Literaire
Prijs, tot de duidelijke stem op elke onderwijsvergadering
en nog zoveel meer. Ik kan niets beters bedenken dan die fantastische
groep mensen en hun inzet als vrijwilligers voor jou, de
taal- en letterkundestudent.
Onlangs werd mijn opvolging verzekerd en dus zal Babylon volgend
jaar in de meer dan capabele handen van Kathleen Lewyllie
vallen. Ik kan met andere woorden met een gerust hart op emeritaat vertrekken, maar dat zal uiteraard gepaard
gaan met een dubbel gevoel. Dit jaar was misschien wel vermoeiend op veel vlakken, maar ook overweldigend fijn,
verbazingwekkend gevarieerd en nooit saai. Al is Taal- en Letterkunde een heel boeiende studie en zal ik nooit aan die
studiekeuze twijfelen, toch denk ik dat de ervaringen die het presidium mij heeft opgeleverd, de grootste leerschool
zijn geweest van mijn jongvolwassenheid. Drie jaar lang heb ik me ingezet voor deze kring en voor onze studenten.
Drie jaar lang heb ik samen met mijn vrienden, oude en nieuwe, het plezier mogen beleven een heel gevarieerde
waaier aan activiteiten te organiseren, naast ook de stem van bijna tweeduizend studenten te verdedigen. In die drie
jaar heb ik verschrikkelijk veel bijgeleerd; over verantwoordelijkheid, over de leiding nemen van een team, maar ook
over mezelf. Babylon zal altijd mijn kring blijven en wanneer ik oud en wijs ben, zal ik met trots en heimwee kunnen
terugkijken op deze laatste paar jaren.
Ik ga geen uitvoerige redevoering neerpennen over al mijn ervaringen en verzuchtingen, maar ik wil jou, beste Babyloniër,
toch nog even bedanken dat ik deze kans van jou heb gekregen. Bedankt voor alle herinneringen, voor alle fijne
tijden, voor alle steun. Bedankt voor alles.
Tot volgend jaar in de Fak en veel succes met de examens!
Kusjes, Tine
Index
3 Presepraat
4 Onderwijspraat
5 - 7 Interview Elvis Peeters + Literaire feitjes
8 Column: boek in maag?
9 Operaverslag + Black out-poëzie
10 - 11 Interview Rhinos Are People Too
12 - 13 Mannen die vrouwenboeken haten
13 Over Freud en Tik Tak enzo
15 - 21 Literaire prijswinnaars
22 - 23 Terugblik Babylontoneel
24 - 25 Belfast
25 Babylonische spraakverwarring
26 - 27 Boys meet world
28 -29 In bad met Marat
29 Dragon Ball
30 - 31 Boon voor koffie
32 Spaans toneel
33 Literatuur en mode
34 Gat van de B-reld
nr:5 2012-2013 B-Magazine
3

Babylon Bespreekt
Onderwijspraat
Hallo beste studenten!
Het einde van het semester nadert helaas met rasse schreden. Voor je het weet zit je weer achter je boeken van ’s morgens
tot ’s avonds zonder enig zonlicht op te vangen. Joepie! Maar voor het zover is willen we jullie nog even up-to-date
maken wat onderwijs betreft. Voor de laatste keer dit jaar zullen we enkele Hot Topics op onderwijsgebied bespreken.
Wie wordt rector?
Zoals jullie waarschijnlijk wel al weten zijn het binnenkort
rectorsverkiezingen. Wij, als onderwijsverantwoordelijken,
hebben samen met nog zes andere stemgerechtigden van
Babylon de eer om een stem uit te brengen op een van de
kandidaten. Er zijn vier kandidaten: Rik Torfs, Karen Maex,
Tine Baelmans en Bart de Moor. Wanneer deze B-magazine
uitkomt is de nieuwe rector misschien al verkozen en zijn
we minder up-to-date dan we hoopten. Maar om optimistisch
te blijven, hier zijn een deel van de puntjes waarin
wij specifiek geïnteresseerd zijn. Hoe ziet de kandidaat het
hele dossier van de tweejarige master? Wat zou de kandidaat
als mogelijke oplossing zien voor het geldtekort bij de
bibliotheek Letteren en de overbezetting ervan? Nultolerantie:
ja of nee? Hoe zou de kandidaat kunnen zorgen dat
wij nog duidelijk geprofileerd blijven volgend jaar, wanneer
Toegepaste Taalkunde onder de koepel KU Leuven valt?
We leggen al deze vragen – en nog veel meer – voor aan de
kandidaten, en zullen zo kijken wie daar als beste uitkomt.
Als je meer over de kandidaten wilt weten, en je hebt wat
tijd teveel, kan je altijd hun beleidsplannen lezen. Je kan
ook gewoon even surfen naar de site van LOKO of een mailtje
sturen naar je onderwijsverantwoordelijken, die je met
plezier meer zullen informeren!
Meningen gezocht!
Over bepaalde onderwerpen is het belangrijk zo veel mogelijk
informatie te vergaren. Een studentenverantwoordelijke
weet – raar maar waar – niet alles. Wij hebben niet
met elke taal of elke master ervaring. Momenteel gaat er
veel aandacht uit naar de taal- en tekstvakken. Die zitten
bij sommige talen namelijk beter in elkaar dan bij andere.
Misschien heb jij daar persoonlijk ook wel ervaring mee. Zo
kan het gebeuren dat je presentaties moet geven, terwijl je
eigenlijk nooit hebt geleerd hoe dat moet. Als dat zo is, laat
dat dan zeker aan ons weten. Ook de inhoud van het vak
Heuristiek gaat worden herbeken. Wanneer wij gaan vergaderen
over de inhoud van die vakken, is het altijd beter om
zo veel mogelijk meningen te kunnen voorleggen, in plaats
van enkel de onze. Houd je dus niet in, laat je gerust eens
gaan, en mail ons!
4 B-Magazine 2012-2013 nr:5
We want you … for cc!
Ook al gaan jullie dit in de vakantie allemaal vergeten zijn,
toch gaan we al even wat reclame maken voor onze eigen
functie, met het oog op volgend jaar. Elk jaar hebben wij
mensen nodig voor in onze cc’s, oftewel curriculumcommisies.
Dat zijn vergaderingen specifiek per taal. Je kan er
alle problemen die jij ervaart in desbetreffende taal aankaarten.
Het lijkt misschien eng om minder dan twee meter
van je proffen verwijderd te zijn, maar eigenlijk is dat alleen
maar leuk. Je leert je proffen wat beter kennen, en de sfeer
in zulke vergaderingen is vrij luchtig. Ook wordt er maar
maximum twee keer vergaderd per jaar, en duren zo’n
vergaderingen meestal niet langer dan een uurtje. Iets om
over te reflecteren terwijl je in je tuinstoel met een cocktail
in de hand ligt te zonnen dus.
Rik Torfs werd verkozen tot rector met 772 stemmen. Karen Maex verloor
nipt met 732 stemmen. Torfs zal vier jaar rector van de KU Leuven
zijn, met ingang van 1 augustus 2013
Examens
Tenslotte nog even over de examens. We hopen natuurlijk
dat alles goed gaat, maar meestal sluipt er hier en daar
nog wel een foutje in het systeem. Als je examen plots verplaatst
werd, de prof niet kwam opdagen op je mondelinge
examen, het lokaal verkeerd was aangegeven of iets dergelijks,
meldt dat dan zeker aan ons. Wij kunnen niet beloven
alles te kunnen oplossen, maar we zijn in elk geval een
doorgeefluik om de problemen hogerop aan te kaarten, en
zullen steeds proberen je zo goed mogelijk te helpen. Je
kan ons altijd bereiken op onderwijs@kringbabylon.be. Wij
wensen jullie al heel veel succes!
Loes Rom

Babylon Bevraagt
Auteurs die in de prijzen vallen
Geweldloze actie en burgerlijke ongehoorzaamheid
Na Koen Peeters en Marnix Peeters hebben
we een interview kunnen fiksen met
Elvis Peeters. Het moet wel gezegd worden
dat laatstgenoemde valsspeelt, aangezien
er twee mensen achter zitten die noch Elvis,
noch Peeters heten. Jos Verlooy geeft
interviews die tellen voor twee, aangezien
hij fungeert als bliksemafleider voor de
aandacht waar zijn levensgezellin niet voor
staat te springen.
Het derde boek dat werd uitgebracht onder
dat pseudoniem was Dinsdag. Het werd genomineerd
voor zowel de Libris als voor de
AKO Literatuurprijs. De saga van Elvis Peeters
begon in de muziek, in ‘82 stond Aroma
di Amore in de finale van Humo’s Rock Rally.
Sindsdien vloeit er van alles uit zijn pen, van
monologen tot literaire filmconcerten, van
poëzie tot kinderboeken. Een mens zou voor
minder willen weten wie er achter het pseudoniem schuilgaat!
B-magazine: Vergeef ons onze nieuwsgierigheid, maar wat heb je zelf gestudeerd?
Peeters: «Zelf heb ik een opleiding tot sociaal assistent gevolgd. Ik heb toen geen unief
gedaan omdat ik acht jaar over mijn humaniora heb gedaan. Sociale school was wel
interessant omdat het zo’n brede studie was, maar het beroep heb ik uiteindelijk nooit
gedaan.»
B-magazine: Als je opnieuw zou mogen kiezen om te studeren, wat zou je dan gaan
doen?
Peeters: «Ik zou voor Letteren en Wijsbegeerte kiezen. Nu lees ik graag filosofische werken,
onlangs Zijn en Tijd van Heidegger, wat Slavoj Zizek. Ook filosofische romans zoals
De Toverberg van Thomas Mann.»
“We hopen dat we niet louter ontspanningsliteratuur
schrijven”
B-magazine: Ben je dan aan de slag gegaan als sociaal assistent?
Peeters: «Neen. Ik ben eerst met een rockgroep begonnen en heb een tijd gestempeld.
«Wel heb ik een eindje als gewetensbezwaarde in een buurthuis en in een opvangcentrum
voor ex-gevangenen gewerkt. Daarna heb ik een kringloopcentrum mee opgestart
en nog bij de VRT als losse medewerker gezeten, in de audiotheek.»
«Toen ik op het humaniora zat heb ik wel nog een fanzine (een tijdschrift uitgegeven
door liefhebbers, red.) opgestart, DUS, een punkblaadje. We deden toen nog interviews
met The Clash en The Sex Pistols. Dat begon als een stenciltje, later is het gezet geweest,
maar na dertien nummers hebben we het ter ziele laten gaan.»
Literaire faits
divers
Vrijdag 3 mei is in Antwerpen
de reeks Amoras officieel
voorgesteld, een voor
een volwassen publiek bedoelde
spin-off van de populaire
stripreeks Suske en
Wiske. Scenarist Marc Legendre
en tekenaar Charel
Cambré vormen het duo
achter Amoras. Het eerste
deel lag vanaf woensdag 8
mei in de winkel, een vervolg
is gepland op 6 november.
De Gouden Boekenuil is dit
jaar naar de Nederlandse
schrijver Oek de Jong gegaan
voor zijn roman Pier
en oceaan. Tommy Wieringa
won de prijs van de lezersjury
voor zijn roman Dit
zijn de namen. Daarmee
won hij eveneens de Libris
Literatuur Prijs. Wieringa
had beloofd in de Amstel
te springen als hij won, en
is zijn belofte ook effectief
nagekomen.
Voor alles bestaat tegenwoordig
een iPhone-app.
Zo ook voor het schrijven
van een verhaal. Met de
app Friend Fiction kan je
met maximaal vier vrienden
tegelijkertijd aan een
verhaal schrijven. Iedere
speler schrijft om de beurt
een specifiek aantal woorden
aan het verhaal. Je krijg
steeds een korte inleiding
waar je dan zelf op moet
voortbouwen. Per beurt
kan je de bijdragen van je
vrienden beoordelen met
een aantal punten. De winnaar
is diegene die aan het
einde van het verhaal de
meeste punten heeft gescoord.
nr:5 2012-2013 B-Magazine
5

Babylon Bevraagt
Auteurs die in de prijzen vallen
PRITT
B-magazine: Je schrijft niet alleen.
Peeters: «Inderdaad, ik schrijf samen met Nicole van Bael. We zijn een stel samen. Dat
marcheert goed, samen schrijven.»
«De songteksten van Aroma di Amore schreef ik helemaal zelf. Marc Wijns, onze lichtman,
die studeerde af aan het Rits als regisseur en hij wou een muziektheaterstuk op
scène zetten. Maar daarvoor bestaat er weinig repertoire en hij vroeg dan ook aan mij
of ik geen toneelstuk met songs kon schrijven. Ik had dat aan Nicole gezegd en we zijn
daar dan ook samen aan begonnen.»
B-magazine: Muziektheater, wat moet ik me daar dan bij voorstellen? Gaat dat dan
richting musicals, of eerder wat Hans Teeuwen doet?
Peeters: «Het is toch nog iets anders hoor. Het zijn theaterstukken die onderbroken
worden door liedjes die iets te maken hebben met het stuk, vaak zingen personages dan
ook een deel van hun rol. ’t Is moeilijk om ergens mee te vergelijken. Liedjes en goeie
theatertekst. Meestal is het ook grappig omdat je geen liedjes middenin actie verwacht.
De boodschap is, kom er naar kijken.»
B-magazine: Het lijkt me toch ook niet evident om altijd alles samen te doen.
Peeters: «We maken soms ook wel wat ruzie hoor.»
6 B-Magazine 2012-2013 nr:5
“We zijn geen armoedzaaiers”
B-magazine: Vertaalt zich dat in dramatische wendingen in het boek?
Peeters: «Nee. (lacht) We schrijven ieder apart en mailen onze stukken naar elkaar toe.
Ik zit boven in mijn bureau en zij zit beneden te werken. Maar we werken niet altijd tegelijk
hoor. We bewerken alles van zodra we het lezen, zodat we niet van elkaar weten
waar onze stukken eindigen.»
B-magazine: Het is hybride van begin tot eind.
Peeters: «Ja. We vinden van onszelf dat we één stijl hebben, geen stuk dat meer van
Nicole of meer van mij is. Vroeger, op de tikmachine, was dat natuurlijk wat makkelijker
om te zien. Pritt, nieuw papier, iets nieuw tikken en ertussen plakken. Dat was ambacht.
Maar dat was vooral het werk van Nicole, zij kan heel goed structureren.»
RAKETTENBASIS
B-magazine: Het artiestenbestaan is een onzeker bestaan. Jullie zetten toch nogal veel
op het spel door met twee te schrijven, of is dat een berekende gok?
Peeters: «We staan met veel vertrouwen in het leven. Als je een boek schrijft, werk je
een paar jaar en krijg je pas een hele tijd later een loon of een gage of zoiets en dat dan
nog meestal op het einde van het jaar. Dan heb je al een jaar op een andere manier
moeten rondkomen. Dan sparen we dat bedrag meestal, omdat we dan toch al zover
zijn. Met dat geld kun je dan wel iets anders doen, iets groters doen. Ik heb zo onlangs
nog zonnepanelen gelegd.
Maar we zijn met twee en we hebben geen last van een writer’s block want er is altijd
iemand die verder kan. We proberen ook goeie boeken te schrijven waar de uitgever
geen verlies aan doet en waar toch wat respons op komt. Ik ken weinig mensen die het
zouden durven, maar we vertrouwen daarop. We zijn geen armoedzaaiers.»
De Filter Vertaalprijs werd
dit jaar toegekend aan Aai
Prins voor haar levendige
en rijke vertaling uit het
Russisch van de verhalen
en novellen van Gogol.
Uit een onderzoek van
het tijdschrift Opzij blijkt
dat bijna driekwart van de
gerecenseerde literatuur
geschreven is door mannen.
Aangezien er tegenwoordig
door beide seksen
evenveel wordt geschreven
en gepubliceerd, zeggen
de verhoudingen iets
over de mentaliteit van
critici. Vrouwen worden
niet alleen minder gerecenseerd,
er zijn ook nog
steeds een heleboel vooroordelen.
De verzameling typemachines
(160) van Willem Frederik
Hermans is te koop.
Men is bezig om voor de
enorme collectie een
nieuw tehuis te vinden.
Slechts €7500 is nodig.
Auke Hulst heeft de Langs
de Leeuw Literatuurprijs
gewonnen voor zijn roman
Kinderen van het
Ruige Land.
Van de twee Vlamingen
die op de longlist voor De
Gouden Strop 2013 stonden
– de prijs voor het
beste Nederlandstalige
spannende boek – blijft
enkel Jo Claes nog over
op de shortlist. Pieter
Aspe wist de selectie niet
te overleven. Claes is genomineerd
voor zijn boek
Getekend vonnis.
Vierentwintig jaar na zijn
dood krijgt de Vlaamse
schrijver Gerard Walschap,
bekend van de

Babylon Bevraagt
Auteurs die in de prijzen vallen
B-magazine: Je klinkt heel maatschappelijk begaan.
Peeters: «Ik heb nooit op een lijst gestaan of zo, maar ik heb indertijd wel mee tegen de
kernraketten die naar België zouden komen betoogd. We hebben toen met een hoop
mensen een huis gekocht recht tegenover de rakettenbasis en daar acties gedaan in de
jaren 80. Toen was daar een brede antikernrakettenbeweging. We hebben dat goed
aangepakt.»
«Daarna hebben nog verbrandingsovens bezet, de elektriciteit ervan afgezet en zo. Dat
was typisch jaren 90. Dat was het idee van geweldloze actie, burgerlijke ongehoorzaamheid.
Je haalt daar voldoening uit omdat je ergens wel ingrijpt.»
B-magazine: Maar zit dat niet ergens in je boeken? In Dinsdag gaat het om een persoon
die van alles doet en daar eigenlijk nooit wordt voor afgestraft. Als metafoor kan
dat toch tellen?
Peeters: «Ja, dat kan wel. We proberen boeken te schrijven die iets zeggen over deze
tijd en ergens een blik werpen op de mens, zijn manier van handelen, hoe hij zich gedraagt.
We hopen dat we niet louter
ontspanningsliteratuur schrijven.»
B-magazine: Stel dat Peter Mertens
aan u zou vragen om voor hem iets te
schrijven?
Peeters: «Wel, we hebben al eens
een voorwoord geschreven voor een
nieuwe uitgave van het Communistisch
Manifest, wat vorig jaar of twee
jaar geleden is verschenen. Dat is nog
een grappig en poëtisch voorwoord
geworden.»
B-magazine: Waar haal je je inspiratie
vandaan? Heb je nog tips voor beginnende
schrijvers?
Peeters: «Inspiratie kun je overal opdoen
door je zintuigen open te houden.
Het boek Wij is voor negentig
procent gebaseerd op wat in de media
is verschenen. Als je een idee hebt en
je kijkt wat rond, dan kun je je voeden
uit je omgeving.»
«Als het gaat over tips om te schrijven,
dan moet je, zeker als het moeilijk gaat, durven om drastische dingen te doen. Het geslacht
van een personage veranderen en alles eens vanuit dat nieuwe perspectief lezen.
Je krijgt een nieuwe visie op je personage. Als je in een zwart gat dreigt te komen, dan
kan zoiets soms helpen om dingen vanuit een andere hoek te bekijken. Maar je moet
dat wel durven doen. Het is iets wat behoorlijk wat werk kost. Je moet geloof hebben
dat het goed kan aflopen. Als je schrijft, beslis je zelf wat je doet.»
B-magazine: We’ll keep it in mind!
Sophie Huys
romans Houtekiet en
Een mens van goede wil,
een biografie. Jos Borré,
voorzitter van het Gerard
Walschap Genootschap,
werkte zes jaar aan het levensverhaal.
De uitdrukking ‘t Zwien
deur de bjèten joagen, dialect
voor uit de bol gaan,
is verkozen tot de populairste
West-Vlaamse uitdrukking.
Vorig jaar werd
zurkeltrutte (belachelijke,
naiëve vrouw of kwezel)
gekozen als het populairste
West-Vlaamse woord.
Nederlandse Taalkundige
P.C. Paardekooper is op
93-jarige leeftijd overleden.
Paardekooper is
zestien jaar lang gewoon
hoogleraar Nederlandse
Taalkunde aan de KU Leuven
geweest.
Schrijfster en illustratrice
Joke van Leeuwen heeft
voor haar hele oeuvre de
Duitse James Krüss Preis
voor internationale kinder-
en jeugdliteratuur
gekregen. Eerder won ze
al onder meer het Gouden
Penseel en de Zilveren
Griffel.
Dimitri Verhulst noemt
zijn vorige roman De intrede
van Christus in Brussel
een complete mislukking.
Volgens Verhulst is
het onvoldoende uitgediept,
was hij te lui en niet
moedig genoeg. Hij raadt
lezers die het nog niet gekocht
hebben aan dat ook
niet te doen. Ondanks zijn
eigen onverbiddelijke oordeel,
kreeg het boek lovende
kritieken in onder
andere Frankrijk.
Anke Van Roy
nr:5 2012-2013 B-Magazine
7

Babylon Beleest
Heeft de Vlaming ook een boek in zijn maag?
Hoera voor de lezende Vlaming! De boekenverkoop in Vlaanderen is namelijk in het eerste kwartaal van dit jaar met
7,4 procent gestegen ten opzichte van dezelfde periode vorig jaar. En dat terwijl de omzet van de boekenindustrie in
Nederland nu al voor het vijfde jaar op rij lichtjes achteruit gaat. Boek.be is opgetogen: “We zijn oprecht blij dat de
Vlaming in volle crisisperiode toch teruggrijpt naar het vertrouwde boek als belangrijkste bron van ontspanning en informatie”.
Goed nieuws dus! Weg met het pessimisme dat het einde van het boekentijdperk inluidt. Of is dat te vroeg
gejuicht?
De grote vraag is namelijk: “Wat leest de Vlaming dan?”
De Vlaamse lezer is blijkbaar nog steeds sterk verknocht
aan kinderboeken en literaire fictie. Vooral de verkoop van
erotische literatuur is de voorbije maanden sterk de lucht
in gegaan. De Vlaamse huisvrouw wil duidelijk meer dan
brave inspecteur Van Inn die de zoveelste moord oplost in
Brugge. Spanning moet tegenwoordig uit een andere hoek
komen voor de vrouwelijke helft van onze bevolking. Binnen
het non-fictie genre zijn het dan weer de zogenaamde
hobbyboeken die ontzettend populair zijn. Kookboeken zijn
passé, brei- en naaldboeken zijn nu de nieuwe hype. Jeroen
en zijn keuken hebben plaats moeten ruimen voor naald
en draad.
“Al maar minder mensen lijken
het aan te durven een
bekroond literair werk te lezen”
Maar waar zijn onze bekroonde Nederlandstalige auteurs
in dat hele verhaal? Neem nu bijvoorbeeld Oek de Jong,
Peter Terrin, Arnon Grunberg en Marja Vuijsje: allemaal genomineerd
voor de Gouden Boekenuil 2013, maar de kans
is groot dat de doordeweekse Vlaming nog nooit van hen
heeft gehoord. Is optimisme dan wel op zijn plaats? Al maar
minder mensen lijken het aan te durven een bekroond literair
werk te lezen. De Vlaamse lezer is bovendien steeds
minder vertrouwd met de grote canonieke werken uit de
wereldliteratuur. Vlamingen houden zich in hun vrije tijd
bezig met koken, naaien en gezonder eten, niet met het
verslinden van de nieuwste roman van Grunberg of Terrin.
Hoe komt dat toch?
De verklaring hiervoor is vrij eenvoudig: het overgrote deel
van onze Nederlandstalige literaire canon wordt vaak als “te
moeilijk” of “te saai” bestempeld. Een AKO Literatuurprijs
schrikt de doorsnee Vlaming af in plaats van hem nieuwsgierig
te maken. Werken van zulke auteurs zijn moeilijke
lectuur die enkel verstaanbaar is voor een select clubje van
elitaire lezers. Een vooroordeel dat velen maar niet uit hun
hoofd krijgen. “Daarom moeten we op zoek naar een brug
tussen ons en onze “grote” Nederlandstalige literatuur”,
klinkt het altijd veelbelovend. Gemakkelijker gezegd dan
gedaan, denk ik dan.
8 B-Magazine 2012-2013 nr:5
Toch helpt het niet om met de vermanende vinger te staan
zwaaien, zoals vele “kenners” uit de literaire wereld dat
maar al te graag doen. Blijven klagen over het feit dat je
buurman niet weet wie Gerard Reve is, helpt de zaken niet
vooruit. Met een positieve houding kom je veel verder,
hebben ze mij altijd geleerd. De Vlaming grijpt nog steeds
enthousiast naar het boek en dat leesplezier blijven stimuleren,
is het belangrijkste. De drempel naar onze bekroonde
en canonieke Nederlandstalige
literatuur verlagen, is enkel
de kers op de taart. Lezen
betekent voor iedereen iets
anders: voor de ene is het de
perfecte manier om weg te
duiken in een andere wereld,
voor de ander is het dan weer
de ideale manier om zich te
verdiepen in een schat aan informatie.
Elke lezer is anders,
maar dat maakt hem daarom
niet slechter.
Tot slot moeten we er rekening mee houden dat de liefde
voor literatuur nu eenmaal niet voor iedereen is weggelegd.
Sommige mensen hebben eenvoudigweg niets met
boeken, net zoals ik helemaal niets met wetenschap heb.
Filmkenners zouden mij dan weer vervloeken om mijn gebrek
aan kennis over talloze filmklassiekers. Ieder zijn vakgebied,
ieder zijn ding.
“Elke lezer is anders, maar dat
maakt hem daarom niet slechter”
Is onze literaire canon nu in gevaar en moeten we die vermanende
vinger toch ergens in het achterhoofd houden?
Helemaal niet. Zolang prof. De Geest nog voor een volle
aula eerstejaarsstudenten Nederlands enthousiast kan blijven
vertellen over De Grote Vijf, is de toekomst verzekerd.
Wij als studenten Taal- en Letterkunde zijn er om de leesmicrobe
door te geven. Als wij het al niet zouden doen, wie
dan wel? Boeken zijn iets heel aparts en wij weten waarom!
Heidi Van Rompuy

Babylon Bezoekt
Met Babylon naar de opera
Het cultuurteam van Babylon stond een heel academiejaar klaar met een rijk gevuld palet van activiteiten.
Na een cultuurreis naar Istanbul, de wekelijkse film en meer van dat, stond er op 18
april een bezoek aan de opera op het programma. Samen trokken we naar Brussel om in
de Munt een voorstelling van Pelléas en Mélissande van Debussy bij te wonen. Voor mij
was het de eerste keer dat ik naar de opera ging, dus ik was zeer benieuwd naar wat me
te wachten stond. Eerste hoogtepunt van de avond was het prachtige operagebouw. Het
gebouw was zowel binnen als buiten een pareltje. De schouwburg is een belangrijk deel van
onze Belgische geschiedenis en die grandeur straalde het gebouw ook uit.
Voor we konden genieten van de composities van Debussy stond er eerst een Nederlandstalige
uiteenzetting op het programma. Debussy baseerde zich voor zijn enige opera op een theaterstuk
van Maeterlinck, de enige Belgische winnaar van de Nobelprijs voor Literatuur. Debussy nam
de tekst van Maeterlinck zelfs zo goed als volledig over in zijn libretto. Tijdens de uiteenzetting
vernamen we ook dat de actrice die Mélissande zou spelen, zich geblesseerd had en ze wel zou
zingen, maar dat haar understudy wel de rol zou acteren.
Met hooggespannen verwachtingen zochten we onze plaatsen in de top van de schouwburg op.
Gedurende bijna drie uur konden we genieten van (of in sommige gevallen in slaap vallen door) de
muziek van Debussy. De opera was zeker geen stereotiepe opera met meeslepende aria’s. Vooral
het feit dat het proza van Maeterlinck letterlijk gezongen werd, voelde vreemd aan. Het dramatische
verhaal over de verboden liefde van Mélissande en haar schoonbroer Pelléas werd ondersteund door
de prachtige composities van Debussy.
Dankzij deze fijne organisatie van Babylon Cultuur ben ik opnieuw een ervaring rijker. Een wereld
waarin men nadat men neergestoken is, begint te zingen in plaats van te bloeden en waarin de hoofdrolspeelster zingt
over haar haren maar eigenlijk geen haren heeft, kon mij in elk geval bekoren.
Babylon Bespreekt
Black out-poëzie
Stiftgedichten zijn geen nieuw gegeven. Reeds in de achttiende
eeuw werd er druk geëxperimenteerd met poëzievormen
gebaseerd op associaties en collages. Tweehonderd
jaar later, in de jaren twintig, gebruikte Tristan Tzara
krantenknipsels om gedichten samen te stellen. Ook andere
avant-garde artiesten verklaarden zich fan. Maar die experimentele
vorm van poëzie herleefde pas toen de Amerikaanse
schrijver Austin Kleon er in 2010 een boek over
uitbracht, getiteld Newspaper Blackout. Dimitri Antonnissen
bracht de vorm dan weer naar België met zijn Schrap
me (2010), tevens de eerste Vlaamse collectie black outgedichten.
Het principe is dan ook simpel:
Neem een krant of een magazine en duid enkele opvallende
woorden aan in een artikel naar keuze. Kies enkele
functionele verbindingsstukken en zorg voor een zekere
continuïteit in de associatie tussen je kernwoorden. Alle
ongebruikte woorden uit het artikel worden doorhaald met
een zwarte markeerstift. Wat overblijft is je zelfgemaakte
gedicht. Als je helemaal de dadaïstische kant op wil schrap
je gewoon alles buiten de woorden die je leuk vindt en binnen
de kortste keren heb je een gedicht.
Jolien Janssis
Poëzie hoeft niet altijd hermetisch en moeilijk te zijn. Vijf
studenten uit de master Culturele Studies ontwikkelden
een black out-platform dat poëzie toegankelijk wil maken
voor een breed publiek. Je stimuleert niet enkel je innerlijke
genie met deze simpele techniek, maar toont ook dat
je begaan bent met het milieu door krantenpapier te recycleren
tot gedichten. Inspireer en heers, zo willen zij de
mensen dichter bij elkaar brengen. En het blijkt nog hip te
zijn ook.
Meer informatie over de geschiedenis van Black out-poëzie
en de huidige werking van het poëzieplatform kan je vinden
op www.blackoutpoetry.tk.
Jasper Vanhaelemeesch
nr:5 2012-2013 B-Magazine
9

Babylon Bezingt
Muzikanten in ons midden (2): over neushoorns
en muziek
In onze vorige editie toonden we reeds aan dat muzikaal talent binnen Letteren niet noodzakelijk uit Musicologica
moet komen. We doorbroken dat cliché door twee talentvolle bands van studenten uit onze eigen kring te interviewen,
namelijk Audience in the Street en Booster Club. Die eerste werd winnaar van de Faculty Stars en de tweede wist eervol
tweedes te eindigen op de Interfacultaire Rockrally. En dat is dan nog maar de kers op hun taart van roem, want ze
wisten al veel meer te bereiken. Dat taal- en letterkundigen muziek kunnen maken, staat ondertussen wel vast. En dat
het na die twee toppers niet ophoudt, bewijst nu ook Ewout Decraene, bassist van Rhinos Are People Too. Ja hoor – ook
taal- en letterkundige!
Wie? Loes (vocals), Pieter-Jan (gitaar,
tekst), Tim (gitaar), Ewout (bass, vocals),
Pieter (drums), Hendrik (neushoorn)
Genre? Indie/post-something
Reeds bereikt? Winnaar van De Nieuwe
Lichting 2013
Grote voorbeeld? The Joy Formidable
Favoriete eigen nummer? Until They
Don’t
Volgende optreden? STUK Eindfeest, 30
mei in het STUK
Meer info? Op hun Facebookpagina of
vi.be!
Ewout geeft meteen toe dat het een moeilijke combinatie is, student enerzijds en succesvolle muzikant anderzijds. Hij
heeft zijn studies dan ook een beetje verwaarloosd de laatste tijd, met alle drukte rond De Nieuwe Lichting. Maar met onze
schamele twintig uur les per week – is het al zoveel? – heeft hij nog steeds minder te klagen dan enkele andere bandleden,
die het fulltime rockstar-leven moeten combineren met hun studies vroedvrouw, rechten of ingenieurswetenschappen.
Toch heeft Ewout Taal- en Letterkunde niet gekozen in functie van de muziek, maar echt uit interesse. Hij gebruikt zijn
studie ook niet om bijvoorbeeld teksten te schrijven of te verbeteren, zoals wel het geval was bij Audience in the Street
en Booster Club. Het tekstenschrijven laat hij over aan zijn broer, Pieter-Jan, gitarist van de band. “Ikzelf schrijf soms ook
wel een tekst, maar mijn broer kan het beter”, aldus Ewout. Hij heeft niet voor een muzikale studie gekozen omdat hij
weet dat de toekomst daarbij onzeker is. Zijn toekomst met Taal- en Letterkunde daarentegen ligt al vast: Ewout wordt
leerkracht. “Leerkracht zijn valt volgens mij perfect te combineren met muziek maken.”
“We hadden de overwinning niet zien
aankomen”
Dat de combinatie muziek en studies zo moeilijk is, valt vooral te
wijten aan de overwinning van de Nieuwe Lichting. Ewout zegt zelf
dat die overwinning heel erg onverwacht kwam. De bandleden hadden
al niet gedacht door de eerste selectie te raken, laat staan dat
ze als uiteindelijke winnaars uit de bus zouden komen. “We deden
gewoon mee voor wat naambekendheid, maar zonder al te hoge
verwachtingen.” Die naambekendheid hebben ze ondertussen wel
gekregen, met als bonus een hele hoop nieuwe boekingen en aanvragen.
Het is al bij al een wonder dat de bassist nog tijd wist vrij
te maken voor een interview met B-magazine – weliswaar na eerst
enkele malen te moeten excuseren met de woorden “sorry, dan kan ik niet want dan moet ik optreden …”
Over die naambekendheid valt wel wat meer te zeggen: Rhinos Are People Too is een naam die in ieder geval blijft hangen,
net omdat hij zo origineel is. Toch zit er blijkbaar geen dieperliggende betekenis achter. Dat beweren ze zelf althans, maar
van Roland Barthes hebben we allemaal geleerd dat de auteursintentie geen zier uitmaakt – de auteur is dood, weet je
wel. Dus interpreteer er maar op los, wie weet heeft de naam voor jou wél een diepe psychologische betekenis.
10 B-Magazine 2012-2013 nr:5
Rhinos Are People Too
Rhinos Are People Too, doet het een belletje rinkelen? Dat kan! Want
deze jonge helden wisten zopas de zege van De Nieuwe Lichting van Studio
Brussel op hun palmares te schrijven! Daarbij moesten ze het opnemen
tegen meer dan zevenhonderd andere bands. We gingen praten met
Ewout Decraene, eerstejaars Taal- en Letterkunde Nederlands-Engels en
daarnaast ook nog eens bassist van Rhinos Are People Too. Vrije tijd is
toch overrated …
“De toekomst met een muzikale studie is
onzeker”

Babylon Bezingt
Helemaal in het plaatje van hun creatieve naam passen ook hun songteksten en –titels. Zo is er een lied dat gaat over een
prostituee, en betekent “Pelkuri” “lafaard” in het Fins. (Pelkuri is de single waarmee ze deelnamen aan De Nieuwe Lichting,
red.) De quote op hun vi.be luidt “We’ll sneak up on you like a giraf [sic] in dark glasses trying to get in a polar-bear
only golf club” – een quote uit Blackadder, zo blijkt. Op de koop toe hebben ze tijdens hun optredens steeds mascotte
Hendrik bij, je raadt het goed: een neushoorn. En die wordt ook door het publiek opgemerkt. “Vaak vragen mensen of ze
op de foto mogen. Niet met ons, maar met Hendrik.”
“Op Pukkelpop mogen spelen is een droom die uitkomt”
Het winnen van de Nieuwe Lichting heeft veel teweeg gebracht. Niet alleen krijgt de band nu meer aanbiedingen, ook een
vaste fanbase begint vorm te krijgen. Een optreden in de AB zat eveneens bij de overwinning inbegrepen, en dat was naar
eigen zeggen het leukste optreden tot nu toe. Maar het meest tot de verbeelding van elke muzikant sprekende gevolg, is
toch het feit dat de band deze zomer op Pukkelpop mag spelen. “Al ben ik nog maar één keer zelf op Pukkelpop geweest,
het blijft natuurlijk een droom die uitkomt.” Dat is dan ook waar Ewout binnen vijf jaar
wil staan met Rhinos Are People Too: “Opnieuw op Pukkelpop, maar dan deftig. Nu
mogen we maar vier nummers spelen.” Maar ook dat is al bijzonder, want het blijft Pukkelpop
natuurlijk. Al een chance dat Ewout geen last heeft van plankenkoorts.
Niet iedereen heeft echter dat geluk, want de eerste zangeres van Rhinos Are People
Too is uit de band gestapt omdat ze niet met de stress om kon. Ze heeft daarbij plaats
gemaakt voor haar eigen zus, Loes, die nu nog steeds de dame achter de micro is. Loes
is dus de zus van de voormalige zangeres en Ewout (bassist) is de broer van Pieter-Jan
(gitarist). Maar dat zijn niet de enige connecties binnen de band; Loes en Pieter-Jan
delen niet enkel hun passie voor muziek, maar ook voor elkaar. Als we Ewout vragen of
hij vreest wat er zou gebeuren bij een breuk tussen het liefdeskoppel, is hij overtuigd
dat de band het zou overleven. “Het is namelijk al eens gebeurd. Loes en Pieter-Jan zijn
een tijdje uit elkaar geweest, maar toen bleven we gewoon verder repeteren. Al was de
sfeer toen wel anders.”
Hoewel Rhinos Are People Too al anderhalf jaar bestaat en het ene optreden
het andere ondertussen in sneltempo opvolgt, heeft de band nog geen album
uit. Hun eerste EP lag klaar, maar er is besloten om dat toch niet uit te geven.
Ze willen eerst nog wat meer liedjes schrijven in de stijl van Pelkuri vooraleer ze
effectief iets uitbrengen.
Het is overduidelijk dat Ewout muziek in zijn bloed heeft: niet alleen heeft hij
drie jaar notenleer gevolgd en twee jaar klarinet, hij speelt ook blokfluit, gitaar
en last but not least piano, zijn favoriete instrument. Wie deze taal- en letterkundige
muzikant eens aan het werk wil zien, kan terecht op het STUK eindfeest, 30
mei in het STUK (Leuven). En de trouwe festivalgangers onder ons kunnen hem
natuurlijk toejuichen vanop de eerste rij op Pukkelpop. Ik zal er zijn, jij toch ook?
Lierin Dedeyne en Anke Van Roy
Wist je dat …
… Rhinos Are People Too door
de eerste selectie van De
Nieuwe Lichting raakte dankzij
radiopresentatrice Ayco Duyster,
die zelf ooit Germaanse
studeerde?
… de extra stem in het nummer
Pelkuri gezongen is door
Roel, die nog leerkracht wiskunde
van de bandleden is geweest?
… Ewout zelf fan was van Hear,
hear! (a cheer), een van de andere
finalisten van De Nieuwe
Lichting?
… de band gecontacteerd
werd door het platenlabel van
onder andere Editors?
… Ewout de zanger van Foals
tegen het lijf hoopt te lopen in
de backstage van Pukkelpop?
… er zowel zwarte als witte
neushoorns bestaan, maar
dat beide soorten eigenlijk gewoon
grijs zijn?
nr:5 2012-2013 B-Magazine
11

Babylon Bekritiseert
Mannen die vrouwenboeken haten
Chick lit. De term alleen ontlokt een van-oor-tot-oorsmile aan meer dan één trotse drager van de X-chromosomen. Als
goede literatuurwetenschapsters weten we echter dat een mening gestaafd hoort te worden. Deze vrouw neemt het
daarom op zich negatieve recensies te verdedigen met tekstmateriaal. Omdat het nodig is.
Waarom we chicklits liefhebben
De rubriek “Mannen die vrouwenboeken haten” haalde het
voorbije jaar verschillende boeken aan, die ons als vrouwen
in vervoering (zouden) brengen. Dat een vrouw van vrouwenboeken
houdt, lijkt logisch, maar dat is jammer genoeg
niet altijd het geval. Daartegen moet toch wat weerwerk
geboden worden. Ziehier de lessen die te leren zijn uit
vrouwenliteratuur.
“Voor je het weet is de softe literatuurwetenschap
zowaar een harde
wetenschap geworden”
Tiny of Bridget Jones’s Diary passeerden reeds de revue in
vorige B-magazines. Die literaire parels hebben jonge meisjes
al ontelbaar veel bijgeleerd. Weet je dat in Tiny speelt
moedertje een
recept voor pannenkoeken
staat?
Hoe cool is dat?
Bridget Jones’s
Diary heeft ons
bijgeleerd dat liefdesverhalen
altijd
een gelukkig einde
hebben. Dat is
gewoon de vaste
verhaallijn, en een
beetje voorspelbaarheid
in onzekere
economische
tijden is daarom
ook erg welgekomen.
Als taal- en
letterkundigen is dat een interessant gegeven aangezien de
zekerheid uit chicklits in een ware wetenschap zou kunnen
gegoten worden. Voor je het weet is de softe literatuurwetenschap
zowaar een harde wetenschap geworden. Zekerheden
in literatuur: stel je voor. Alhoewel. Je kunt je wel
inbeelden dat ik erg teleurgesteld was na het lezen van een
zekere chicklit waarin de protagoniste haar vriendje dumpt
op het einde van het verhaal. De chicklit-wetenschap is zowaar
aan ovidische metamorfosen bezig; er komen alsmaar
meer kenmerken van het harde realisme in voor.
En wat een leuke uitvinding zijn chickflicks toch! Etymologisch
gezien zijn dat films, maar laat ik het even over se-
12 B-Magazine 2012-2013 nr:5
ries hebben. Gossip Girl, Sex and the City, en The Carrie
Diaries: een voor een “typische vrouwenseries” gebaseerd
op gelijknamige boeken en die ook door een redelijk aantal
mannen gesmaakt kunnen worden. Ach, wat wil je? Wij
vrouwen zien graag mooie kleren, willen wegdromen bij
romantische taferelen en queen B haar opmerkingsgaven
evenaren. Hoeveel inspiratie en levenslessen vallen ook
niet te halen uit Gossip Girl? Om het niet over de woordspelingen
als motherchucker, Chuck Bass-tard of basshole
te hebben, een geniale inspiratiebron voor een Taal- en
Letterkunde-lover.
Kortom, meisjesboeken zijn educatief, vrouwenseries zijn
rijk aan woordgrapjes en chicklits leren ons de harde realiteit.
Dat gezegd zijnde ga ik nog wat verder lezen in Shopaholic,
hét boek dat
ons aanspoort om
zo veel mogelijk
goede koopjes te
doen. Aaah, waar
is mijn vrouwenboek?
ze een huishoudster is.
Als educatief extraatje:
een fragment
uit Aanpakken
van Sophie
Kinsella (p. 125),
over een vrouw
die een strijkplank
openklapt en haar
bazin Trish heeft
wijsgemaakt dat
Ik reik nonchalant naar de strijkplank, alsof het de gewoonste
zaak van de wereld voor me is. Ik geef een
ruk aan een van de metalen poten, maar er komt geen
beweging in. Ik trek aan een andere poot, tevergeefs.
Ik wrik steeds harder, tot ik het er warm van krijg, maar
het kreng geeft geen krimp. Hoe krijg ik die poten los?
‘Er zit een schuif op,’ zegt Trish, die me verbaasd gadeslaat.
‘Aan de onderkant.’
‘O, natuurlijk!’ Ik glimlach stralend naar haar en tast
dan wanhopig porrend en drukkend rond tot er zon-

Babylon Bekritiseert
der enige waarschuwing een driehoek van poten naar buiten schuift. Het ding
glijdt uit mijn handen, zakt in elkaar en klikt vast op een meter hoogte.
‘Zo!’ Ik lach zenuwachtig. ‘Dan, eh, zet ik hem even goed.’
Ik til de plank op en probeer de poten mee omhoog te laten komen, maar ze
blijven staan. Met gloeiende wangen worstel ik met de plank, wrikkend en
draaiend. Hoe werkt dat kloteding?
‘Bij nader inzien,’ zeg ik langs mijn neus weg, ‘hou ik wel van een lage strijkplank.
Ik laat hem zo.’
‘Zo kun je toch niet strijken?’ zegt Trish met een verbijsterd lachje. ‘Gewoon
dat hefboompje overhalen! Je moet er een ruk aan geven … Ik zal het voordoen.’
Ze neemt de plank van me over en zet de poten met twee bewegingen op
precies de juiste hoogte. ‘Je bent zeker een ander model gewend?’ zegt ze
slim terwijl ze de poten vergrendelt. ‘Ze hebben allemaal hun eigen trucjes.’
‘Ja!’ grijp ik het excuus opgelucht aan. ‘Natuurlijk! Ik ben gewend met de … de
… Nimbus 2000 te werken.’
Trish kijkt me verbaasd aan. ‘Is dat niet de bezemsteel van Harry Potter?’
Shit.
Ik wist dat ik het ergens had gehoord.
Babylon Bekijkt
Lierin Dedeyne
OVER FREUD EN TIK TAK ENZO
Ik baande me driftig een weg naar perron 7 aangezien ik nog maar twee minuten de tijd had. In mijn hoofd had ik alle blonde
kassiersters van de Panos reeds duizend-en-een pijnlijke doden toegewenst. De haast zat als een aapje op mijn rug. “Ik ben
de storm en alle bomen moeten voor mij buigen”, dacht ik. “Zeker diegenen die blond zijn, Vanessa heten en mij in plaats
van een appelflap een kriekenflap geven.” Ik haat kriekenflappen. Er was geen scenario mogelijk waarin ik mijn trein zou
missen, want dan zou ik bijgevolg ook de seizoensfinale van Tik Tak aan mijn neus voorbij zien gaan. Ja, u leest het goed, Tik
Tak.
En dat allemaal terwijl ik die ochtend nog op mijn allerdoodste gemak door gemaaid gras liep. De grasmaaier stond nog buiten, vader
was nergens te bespeuren. Wat was hij toch productief en ik infantiel. Ik liet een scheetje en moest erom lachen. Ik hief mijn banaan
naar de zon, riep “gezondheid, oude reus!” en toonde Tantalus dat fruit eten helemaal niet zo moeilijk is. Ik zat blijkbaar al de hele
ochtend in Griekse sferen. Daarom had ik ook besloten geen broek aan te doen. “Fris die wind, hij trekt ons de kleren van het lijf. Heft
uw liederen en ontwortelt uw baarden, vandaag verkrachten we Noord-Afrika”, zei ik in een taal die ik niet verstond. Was dat Duits?
Ondertussen zat ik al op de trein. In ontkenning. Tik Tak was in dit universum al vier minuten bezig. Maar ach; tijd is relatief. Wie weet
lag er tussen Aarschot en Diest wel een wormgat en zou ik nog tien minuten vóór de zendtijd in de zetel liggen. Ik vroeg mij af waarom
elke conducteur blank is en plots begon mijn alter ego Sigmund Schlomo Freud: “Tik Tak zit vast in zijn anale fase,” zei hij, “er worden
de hele tijd de juiste blokjes voor de juiste gaatjes gezocht.” “Dat klopt, Schlomo, dat klopt”, zong ik zacht. “Kleurrijke torens worden
gebouwd”, vervolgde hij, “en buigen pas als er mee gespeeld is. En wie kan er naast die fallussymboliek de suggestieve rasterbeelden
vergeten?” Ik gaf toe dat het meer dan genieten is als ik vrouwenhondje Peggy pixel voor pixel verschijnen zie. Wat een hete teef is
die Peggy toch.
Tegenover mij at iemand een kriekenflap. Waarschijnlijk had hij om een appelflap gevraagd en niet gekregen wat hij wou. Ik haat
kriekenflappen. En ik haat Bumba ook. Tik Tak is het enige kinderprogramma voor mij. Zo ook voor Freud: “Bumba heeft misschien
wel zijn vader vermoord en zijn moeder verleid, maar kom nu, die bonuspunten voor een verdoken oedipuscomplex vervagen bij de
zwakzinnigheid van zijn special effects”, scandeerde hij. “Okee, de ideeën zijn leuk, maar de uitwerking nihil. Tik Tak is minimalistische
Geniezeit. Voortreffelijke wisselwerkingen tussen kleur, ritme en surreële klankeffecten in een stop-motionjasje, wat de klederdracht
bij uitstek is voor ware kunstliefhebbers. Ik word nergens zo geil van als naar Tik Tak te kijken.”
Jules Jordens
nr:5 2012-2013 B-Magazine 13

14 B-Magazine 2012-2013 nr:5

Babylon Beloont: proza
Winnaars Literaire Prijs 2012-2013
Elk jaar organiseert Babylon haar interuniversitaire Literaire Prijs. Hieronder lezen jullie exclusief de tekst en de gedichten
die dit jaar jury en publiek wisten te bekoren.
1. Maanlanding
Eli Elise Hoopman aka Isabelle
‘Mama, wat is er met dat meisje aan de hand?’ vraagt het
kind op krukken met hoge stem. Anthony werpt een steelse
blik over het dek, geen andere toehoorders, hij wrijft
met zijn wijsvinger over zijn linkerooglid en doet alsof hij
het niet heeft gehoord. De moeder veegt het kwijl van de
mondhoek van het kind. Anthony wil een lied schrijven dat
de wereld zal veranderen. Hij wil een gitaar. Hij wil dat iedereen
erkent dat hij een mooie stem heeft, een stem die
mensen raakt in hun ziel. Iedereen, eender welke muzikale
voorkeur, eender welk tijdperk. Hij wil een stem hebben.
Hij wil ook een grotere piemel. Hij wil dat het hem niets uitmaakt
als mensen denken dat hij een vrouw is. Het maakt
hem nu ook niet zoveel uit. Het maakt hem speciaal, maar
hij wil dat speciaal zijn geen rauw randje meer heeft maar
een glimmend, zacht, misschien zelfs lichtgevend randje.
Anthony kijkt naar de golven en de meeuwen. Hij
stelt zich voor dat er een albatros verschijnt aan de horizon
of beter nog een pelikaan, een zwerm pelikanen. Hoe groot
zouden die zijn? Spanwijdte zes meter. Zware zwangere
buiken onder hun zacht paarse snavels. Anthony wordt
gevuld door een licht, het goddelijke licht. En hij vindt zijn
stem. Hij zucht, naast hem ligt zijn vacuüm verpakte kleding
klaar: Een geruite blouse en zijn nieuwe broek, een spijkerbroek
met wijd uitlopende pijpen. Hij zal naar pijnbomen
ruiken als hij de veerboot verlaat.
“Een maanlandschap vol kraters
en bergen, onontdekt leven”
Zusje weet niet zeker of ze moe is. Ze ligt in bed, ze is moe.
Ze is al zo lang moe dat ze misschien niet meer het onderscheid
kan maken tussen normaal zijn en moe zijn. Ze is
heel lang en heel dun. Ze glijdt met haar vingers langs haar
ribben en stelt zich voor dat ze enkel een skelet is, zo voelt
ze zich vaak: Een skelet met strak gespannen huid eromheen,
geen organen en vooral geen sappen. Zij bestaat niet
voor tachtig procent of hoeveel het ook is, uit water. Zij is
volkomen uitgedroogd. Een mummie met een ziel en een
geur, een geur die doordringender is dan zwavel of zelfs
elgdrikke. De geur van verval vindt ze. Het dringt door de
poriën van haar vel, wasemt door al haar miljarden kleine
gaatjes. Haar vel is helemaal glad, geen haartje, geen pukkeltje,
geen enkele oneffenheid, alleen maar vel om broze
botten. Ze staart naar het plafond. Een maanlandschap vol
kraters en bergen, onontdekt leven, leven zo fijn dat nie-
mand het kan waarnemen behalve zij. Zij is afgesteld op het
leven op de maan. Haar ziel is een maanziel. Zij is een buitenaards
wezen, daarom hoort ze hier niet, daarom kan ze
niets. Zouden haar ouders het weten of zou het al voor haar
geboorte zijn gebeurd? Anthony weet het.
“Hij zal haar scalp masseren
en de geur van de dood
uit haar haren wassen”
‘Mama, ik wil hier blijven.’ snauwt het kind op krukken. De
moeder laat de achterkant van de nek van het kind los. Als
Anthony aankomt op het vaste land zal hij naar het plein
lopen, langs de viskramen, langs mevrouw Ultieme Rimpel
haar raam. Hij zal niet wuiven. Hij zal langs de bloemenwinkel
lopen en niet naar binnen kijken, naar Dis.
Vroeger, voor de dag op de Kaltbrann, was de bloemenwinkel
van Dis altijd de laatste stop op het vaste land
voor ze weer de boot op gingen. Zijn vader kocht bloemen
en zijn moeder wachtte buiten, dan kon hij haar verrassen.
Toen ze nog uitstapjes maakten, om kleren te kopen of voor
een andere boodschap of een dienst of gewoon een wandeling.
Toen Anthony nog niet wist dat hij een buitensporig
kleine piemel had en ook nog niet wist dat eenvoud en
stilte plaats zouden maken voor een brandend verlangen
naar een stem. Toen dacht hij dat hij de stem al had, dat
hij al iemand was, dat hij daar niets voor hoefde te doen,
dat zijn ouders van hem hielden. Hij hield zich toen voor de
eerste keer bezig met het maken van een set vleugels voor
Zusje, zodat ook zij eenvoud en stilte zou kennen, zodat
ze terug zou kunnen vliegen naar waar ze vandaan kwam.
Toen dacht hij nog dat hij dat kon. Toen kende hij het verhaal
nog niet van Icarus en het smeltende kaarsvet of van
de puberteit en pijnlijke groeistuipen en de pyramide der
populariteit of van zijn moeder en elgdrikke of van zijn vader
en de dominee.
Hij veegt zijn haar uit zijn gezicht. Hij heeft gehoord
dat ze nu op het vaste land vloeibare shampoo verkopen.
Hij wil dat graag halen voor Zusje. Hij zal haar scalp masseren
en de geur van de dood uit haar haren wassen.
Zusje sluit haar ogen en de andere kant van het maanlandschap
wordt zichtbaar. De kleuren onder de kraters. Het
leven wordt zichtbaar. Eerst is het een puntje. Alleen gedefinieerd
doordat daar niets is. Doordat dat kleine puntje
geen rotsachtige, kartelige kraterrand is en ook geen vlakte
die op een meer lijkt. Die punt is niets, daar is niets, geen
kleur, niets. Het is een zaadje. Haar zaadje want zij kan niets
zien. Het zuigt haar naar zich toe. Cirkels dijen uit het niets,
nr:5 2012-2013 B-Magazine 15

Babylon Beloont: proza
paars, grijs, groen, rood, steeds groter en steeds meer. Ze
bewegen, komen op haar af. Het is een poort, een toegangspoort.
Op dit moment is het echter alleen nog de deur
waar ze niet door kan. Ze voelt de energie, ze ziet de kleuren
en als ze erg haar best doet ruikt ze ook even de maan
en geen zurig verval, maar het blijft een droom. Ze zou het
bed van zich af willen schudden en verdwijnen in de cirkels.
Toegang krijgen tot het leven onder het maanoppervlak,
zich losmaken van haar lijf van droge takken die knisperend
liggen te wachten om aangestoken te worden. Oplossen in
het niets, in het eeuwige geluid, de eeuwigdurende toon
van het niets. Oneindig lang geleden is er op de gong geslagen,
oneindig lang echoot de slag na. Die eeuwige toon
roept haar, dat cirkelvormige zaadje. Ze hoopt dat Anthony
drugs voor haar zal meenemen. Ze heeft het al zo vaak gevraagd.
Met drugs kan ze vast en zeker leven op de maan.
“Hij is een wonder, opgestegen
uit de geisers van een
exotisch eiland”
‘Mama, wil je een liedje voor me zingen?’ vraagt het kind
op krukken zeurderig. Anthony wilde dat het kind het tegen
hem had. De moeder haalt een kammetje uit haar
borstzakje en trekt een scheiding door de dunne vettige
haren. Anthony wil zingen. Hij kucht, hij kucht nog eens.
Hij prikt met zijn rechterwijsvinger in zijn navel, zijn buik
omsluit zijn bovenste twee kootjes. Hij schraapt zijn keel
en kijkt ernstig, authentiek, charmant, angstig, oppermachtig,
arrogant, speels, mysterieus, zinderend, rebels,
ondoorgrondelijk en ludiek naar zijn prachtige publiek.
‘Niet ludiek, schrap ludiek.’ Zijn prachtige publiek schrapt
ludiek. Dat woord hebben ze nooit gedacht, wel alle voorgaande
woorden. Hij heeft het heilige vuur, het brandt achter
zijn borsten, zijn witte doorzichtige kleed verraadt zijn
goddelijke of toch op zijn minst engelenafkomst, engelen
hebben microscopische geslachtsdelen. Niemand van het
prachtige publiek kent hem. Smør is ver weg. Een romantisch
eiland dat spreekt tot de verbeelding in plaats van zijn
alles overheersende snikhete werkelijkheid. De Kaltbrann
een vruchtbare vulkaan in plaats van de dreigende, stompe
doorn verankerd in zijn geboortegrond. Niemand kent het
doordringende geluid van de trekkspill en de smaak van
Smørkake. Iedereen eet boter uit de winkel en denkt er
geen seconde over na waar die vandaan komt, of misschien
twee seconden maar dan denken ze gewoon aan een koe
en niet aan de eindeloze lessen op school over karnen. In
ieder geval kent niemand liedjes over het proces van het
maken van boter. Niemand weet dat de mensen van Smør
stinken omdat de dampen van de walmende hvalen geysir
in hun wapperende was trekt. Niemand kent danscafé the
Moonlight. En zijn moeder zit al helemaal niet op de eerste
rij van zijn prachtige publiek, breedlachend, een glaasje
elgdrikke in haar opgeheven hand, toostend op haar zoon,
16 B-Magazine 2012-2013 nr:5
in haar nieuwste aanwinst van Olga, afgezet met paarse
veertjes. Hij is een wonder, opgestegen uit de geisers van
een exotisch eiland. Magisch. Groter dan de Beatles. Dat
vooral, groter dan de Beatles. Als hij maar één regel kon
bedenken. Een regel muziek, woorden, melodie, hij weet
niet eens waar te beginnen.
Zusje weet niet meer wanneer precies, het was niet eens
zo heel lang geleden. Anthony zit aan haar bed en vertelt
over de donkere man die is gearriveerd op Smør. Niet alleen
zijn haar maar ook zijn huid is donker, alles aan hem is
bruin van kleur. Anders dan het zongebruinde vel van haar
vroegere vriendinnetje Rane met wie ze buiten speelde of
Ivar de vossenboer. Het heeft niets van veel buitenlucht en
blakende gezondheid, het is geliger, donkerder en vuiler.
In the Moonlight heeft Anthony Maren en Kjellfrid over de
man horen praten. Overdag hing hij rond de haven en nu is
hij gesignaleerd op het marktplein. Niemand wil hem een
hand geven. Ze zijn bang dat hij afgeeft. Zusje knikt, ten teken
dat Anthony verder moet vertellen en staart naar het
plafond. Van Hugh en de gang, oftewel Hugleiker, Asbjorn
en Nils heeft hij opgevangen dat de man een drugsdealer
is. ‘Hij is een hippie, een echte hippie. Hij verkoopt zegels
waar je van gaat hallucineren: Lsd.’ voegt hij er zachtjes aan
toe. Een soort postzegels die je toegang verschaffen tot de
‘strawberry fields’. Tot de maan, weet zij, tot het niets, tot
de cirkels en de eeuwige toon. Ze knikt heviger en luistert.
Anthony, aangewakkerd door haar aandacht vertelt dat hij
denkt dat het hem inspiratie zal geven voor zijn lied. Dat dit
de connecties zal maken in zijn brein die nu nog ontbreken.
Hij zal eindelijk het vuur kunnen doorgeven. Hij vergelijkt
zichzelf met de fakkeldrager van de Olympische spelen, hij
rent en rent maar hij raakt uitgeput en hij is verdwaald.
Waar zijn de spelen? Waar is het publiek? Hij is een eenzame
fakkeldrager en hij heeft hulp nodig om het vuur naar
zijn bestemming te brengen. Zij knikt en vraagt of hij verder
wil vertellen over de avond in The Moonlight. Wat zei Kjellfrid
precies? Wat had ze aan? Wat voor muziek was er? Ze
wil alles weten. Hij is verrast door haar plotselinge interesse.
Hij vertelt alles, welke blikken elkaar gekruist hebben,
hoeveel er gedronken is en wie er met wie gedanst heeft.
Zij sluit haar ogen en zucht. Hij vraagt of ze nog eens meekomt,
dan kunnen ze dansen.
“De hippies komen rond hen staan.
Ze kijken naar het kind.”
‘Mama, mag ik naar dat meisje?’ zucht het kind op krukken.
De moeder leunt ver over de reling. Anthony stelt zich voor
dat als ze aankomen op het vasteland, hij het kind meeneemt
naar het plein. Er zijn daar hippies die muziek maken,
mensen van zijn leeftijd maar ze lijken altijd net iets
ouder, net iets mooier en net iets groter. Ze spelen gitaar
en ze roken wiet. Hij loopt niet in een grote boog om ze

Babylon Beloont: proza
heen maar vlak langs de plein-hippies, goed in het zicht,
doelbewust, langzaam, naast hem het kind op krukken. Anthony
maakt zich geen zorgen over zijn geur. Iedereen mag
ruiken dat hij van Smør komt. Ze gaan zitten op het muurtje
voor de kerk. Hij haalt zijn zakje pinda’s tevoorschijn. Hij
voert het kind pinda’s. De hippies komen rond hen staan.
Ze kijken naar het kind. Ze komen met hen praten. Het kind
praat vlot en kwijlt niet. Ze pakken hun gitaren en zingen en
lachen. Anthony zwijgt en luistert, hij vertelt geen onzin en
denkt niet na over zijn stem of zijn vuur. Hij is stil, zoals hij
stil kon zijn voordat Zusje in bed ging liggen en er niet meer
uitkwam. Ze lag altijd al veel in bed maar sinds de dag op de
Kaltbrann is ze er niet meer uitgekomen. Dat is toch anders.
Zusje wil een lsd postzegel. Ze wil dat Anthony zo’n postzegel
voor haar haalt. Ook zij heeft een vuur, een knetterend,
onprettig vuurtje weliswaar dat zij zo snel mogelijk wil doven.
Soms droomt ze over donkere mannen en lsd in plaats
van de maan.
“‘Een Falabella?’
‘Een gespikkelde Falabella.’
verzekert hij haar.”
‘Mama, wat is er nou met dat meisje?’ Het kind op krukken
fluistert nu. Anthony kan niet zien of de moeder reageert.
Hij is gaan zitten op de houten bank. Het is nu twee jaar
geleden, de dag op de Kaltbrann.
Anthony neemt zijn zusje mee voor een wandeling.
Zij gaat mee, ze houdt van wandelen. ‘Even een frisse neus
halen op de Kaltbrann,’ imiteert hij hun vader. Ze moeten
lachen. Zij lacht zacht hinnikend, haar neusje rimpelt. Hij
geeft haar een suikerklontje omdat ze zo op een paardje
lijkt. ‘Een Falabella?’ ‘Een gespikkelde Falabella.’ verzekert
hij haar. Hij heeft een verrassing voor haar. Zij vraagt niets.
Ze lopen langs een bejaard stel, Amerikaanse toeristen die
naar het bordje met uitleg bij de Giganteske Bregne staan
te turen. Ze praten luid maar hij kan ze niet verstaan door
hun zware accent. Hij herhaalt hun nasale, langgerekte, enthousiaste
klanken. Zusje giechelt en trekt hem mee langs
het restant van de oervaren.
Ze staan op de top van de Kaltbrann. Alleen de televisiemast
torent boven hen uit. De hemel is strakblauw,
behalve langgerekte witte strepen boven zee. Ze kijken uit
over het dorp.
‘Lief Falabella paardje’ zegt hij ernstig. ‘Ik heb vleugels
voor je gemaakt, zoals in mijn verhalen. Ivar heeft mij
geholpen om het echt te doen. We hebben ze samen in zijn
schuur gemaakt, met vliegdoek en dunne houten latjes en
zelfs een kleine propeller. Ze liggen in een juten zak bij de
varme kilder grotten. De laatste voor het bos, die smalle,
die moet je hebben. Daar liggen ze. Ga vannacht naar die
grot, neem ze, ze zijn voor jou.’
Het is een pact. Ze spugen in elkaars hand en leg-
gen die op elkaars borst. Die van haar hard en warm, die
van hem zacht. Ze glimlacht, ze zou niet weten wat ze zonder
haar grote broer moest.
Zusje ligt met gesloten ogen in bed en wandelt over het
maanoppervlak. Ze huppelt bijna. Als Anthony lsd meebrengt
zal ze hier moeiteloos verdwijnen. Ze voelt zich licht,
zoals toen Anthony de vleugels af had en ze op de berg
afscheid namen. Alleen toen was ze er nog niet helemaal
klaar voor geweest. Ze had het nog spannend gevonden
toen ze zwijgend terug naar huis liepen.
Na het avondeten die dag was ze het bos in gelopen
en had alles uitgekotst. Ze hoopte dat er misschien een
vosje van Ivar langs zou komen om aan haar braaksel te
snuffelen, vispotje van haar moeder. Ze had gehurkt in een
stel struiken gewacht tot het donker was. Haar ouders zouden
zeker nog niet ongerust zijn, die waren niet snel ongerust.
‘Heel Smør is je huis liefje, Smør is je bed, Smør zijn je
knuffels, Smør is papa en mama en Anthony.’ Ze fluistert
het voor zich uit. Dat zei haar moeder als ze slecht had gedroomd.
Ze was naar de grot gegaan. Het was heel anders
in het donker, al scheen de maan best fel. Ze had de vleugels
gevonden.
‘Mama, mag ik een kusje?’ vraagt het kind op krukken liefjes.
De moeder stift haar lippen oudroze, ze geeft geen kus.
Sinds de dag op de Kaltbrann vertelt Anthony Zusje over
buiten en hij vertelt soms, zachtjes, buiten over Zusje. Hij
is de enige die de werkelijke wereld en Zusje verbindt. Zelfs
zijn ouders praten niet over haar.
Na die eerste keer heeft hij nog vaak vleugels voor
haar gemaakt, lichte vleugels. Maar Ivar kan hem niet meer
helpen, die heeft zichzelf opgeknoopt. Zijn zoon runt nu
de vossenboerderij en Anthony is bang voor de zoon van
Ivar. Anthony heeft zelfs een prachtige haarband gemaakt
van twee duivenvleugels die hij gevonden had. Hij heeft de
haarband begraven omdat hij bang was.
Ze wil vleugels voor haar geest zei ze tegen hem,
lsd. Ze heeft haar lichaam niet meer nodig om te vliegen.
Hij wil haar niet meer laten vliegen sinds die ene dag. Hij
wil wel kleine vleugels voor haar maken maar hij wil dat ze
blijft. Hij wil zijn stem. Zodat hij haar kan roepen, in haar
oor kan roepen, haar voor eens en voor altijd laten weten
dat ze gewoon een meisje is. Ze zal weten dat ze een meisje
is. Een echt mensenmeisje, geen maankind, geen kind van
een andere wereld. Ze horen hier allebei, bij elkaar. Ze kunnen
samen weglopen of blijven.
‘Meisje, wil jij een liedje voor mij zingen?’ Het
kind op krukken trekt aan zijn mouw. Ze zijn gearriveerd
in Trondheim. De moeder glimlacht verontschuldigend, hij
herkent haar nu, het is Dis, de vrouw van de bloemenwinkel.
Hij verslikt zich en gaat proestend aan land. Pas op het
plein beseft hij dat hij zijn vacuüm verpakte kleding op de
boot heeft laten liggen.
nr:5 2012-2013 B-Magazine
17

Babylon Beloont: proza
2. Als versteend (fragment)
Tijl Nuyts aka Bebek Vermie
Gefilterd licht dwarrelt als houtkrullen om haar heen, op
het parket, over het bed. Diep beneden glijdt een auto over
het asfalt, onhoorbaar. Ze staat bij het raam en kijkt toe hoe
de avond valt, haar linkerhand op de vensterbank; koud,
glad – net als zijzelf. Ze kijkt naar buiten, door het gordijn,
dat haar als een dun vlies scheidt van de werkelijkheid.
Zijn auto zweeft licht over het straatoppervlak. Hij draagt
zijn grijze pak, heeft hoofdpijn. Net een vernissage met horden
kakelende kunstkenners en tinkelende glazen vol bubbels
achter de rug. Toen iedereen naar huis vertrokken was
en hij eindelijk in zijn auto zat, had hij de jas van handjes
schudden en contracten tekenen afgelegd en dacht hij enkel
nog maar aan haar. Nu staat hij voor het rood. De motor
beeft ongeduldig. Het begint zachtjes te regenen. Hij denkt
aan de eerste, haastig neergekrabbelde potloodschetsen,
het ontwerp, het eindresultaat. Het licht springt op groen.
Ze wacht op hem, maar hij belooft zichzelf dat hij niet zal
gaan kijken voor het ochtend is. De auto gromt zich wakker,
springt vooruit. Morgenochtend. Nu is hij te moe, te verstrooid.
Hij mag haar nu niet zien, mag geen fouten maken.
De garagedeur schuift zoemend open. Hij rijdt de auto binnen,
stapt uit. Zijn hoofd voelt zwaar wanneer hij de gang
inloopt en zijn vest over de kapstok keilt. Hij opent de deur,
voelt dat hij lichtjes zweet. Koorts walmt door zijn kop. Hij
staat in de donkere keuken en kijkt uit over de tuin met de
wiegelende bomen terwijl de regen zacht kusjes kwijlt op
de ruiten. De pijnstiller bruist op in zijn glas. Bedwing jezelf.
Ga morgen kijken. Het is te laat nu en je voelt je niet goed.
Hij loopt de trap op, opent de kamerdeur. Het bed gaapt
hem aan, groot en leeg.
“Vuur laait op, rook waait
over de heuvels en de
vrouwen dansen in
zijn barstende hoofd”
Onder de verstikkende dekens droomt hij. Boven hem
zindert een hemel die gebukt gaat onder het gewicht van
dieprode vlammen, tongen van koorts en verhitte wolken;
gehard, als gebakken in een oven. In een wei staat een
jonge stier. Hij snuift, dampt, spieren rollen hard onder zijn
strakke huid. Hij staat roerloos in het gras wanneer de vrouwen
verschijnen. Ze komen aangelopen over de heuvels in
een witte mantel van zingende stemmen. Staal blikkert in
hun handen terwijl ze om hem heen dansen. Belletjes om
hun enkels als dauwdruppels in het gras. De stier staat stil,
verlamd. De vrouwen houden zijn blik vast. Waterig bruine
koeienogen. Geen medelijden. Ze heffen hun messen, hakken
op hem in. De lemmeten glijden door zijn sneeuwwitte
huid als door boter. Klaprozen van bloed springen open,
hete wijn spuit uit zijn hals. Vuur laait op, rook waait over
de heuvels en de vrouwen dansen in zijn barstende hoofd.
18 B-Magazine 2012-2013 nr:5
De zon fluistert over het parket. Hij wordt wakker en ziet
hoe de ochtend over de daken sluipt, hoe de hemel ontwaakt
in kleurenkabaal. Eén moment is zijn hoofd leeg en
is alles een grenzeloos niet-weten. Dan komt de realiteit.
De sculptuur. Hij werpt de dekens van zich af en voelt zich
haast misselijk van verwachting. De hoofdpijn is weggeebd;
gereduceerd tot een bloesem van lichte pijn ergens
achterin zijn schedel. Aan de wastafel plenst hij ongeduldig
water in zijn gezicht. Hij beslist het ontbijt over te slaan,
daalt ongeschoren de trap af. Er ligt een bundel brieven op
de mat. Uitnodigingen, contracten. Negeer ze. Nu is er alleen
nog zij.
“Het lijkt alsof haar nagemaakte
lichaam smelt onder zijn vingers,
week wordt als was”
Hij staat stil in zijn atelier. Jong zonlicht stroomt door de
ramen. Zijn werken staan als een rommelige erehaag verspreid
opgesteld. Ze knielen, strekken hun armen, bezingen
de gekte. Hij loopt tussen zijn gebeeldhouwde kinderen
en rekken met schelpen en opgespelde, geknakte vlinders
door naar waar hij haar gisteren achtergelaten heeft.
Daar staat ze in het tedere ochtendlicht.
Ze is mooi, naakt, wit. Als vrouw is ze lang niet perfect;
haar blik is leeg, haar neus misschien een tikje scheef. Ze
past niet in zijn oeuvre; ze is te realistisch, te afgewerkt.
De waanzin ontbreekt, ze is te volledig, te mens. Lippen,
benen, marmer. Het beeld zwijgt. Ze kijkt naar de rommel
aan haar voeten, naar de brokken steen, het stof, de werktuigen.
Ze lijkt bevroren in een moment van verbazing, de
lippen een tikje uiteen, ademloos.
Hij gaat dichter staan, volgt haar vormen met zijn ogen.
Nog een stapje dichter. Hij kan niet aan haar weerstaan en
raakt haar aan, overal. Zijn grote handen glijden over het
gladde oppervlak. Ze is koud. Glad. Perfect. Hij wil haar voelen,
omvatten, pijn doen desnoods. Hij omhelst het koude
marmer en kust haar lippen, proeft steen.
Het lijkt alsof haar nagemaakte lichaam smelt onder zijn
vingers, week wordt als was. Hij drukt zijn mond hongerig
op de hare, klemt haar vast en houdt zich voor dat hij voelt
hoe haar rug zich kromt, hoe ze meegaat in zijn omhelzing.
Hij sluit zijn ogen. Haar lippen bloemen open.
Niets dan donkerte en dan het verschroeiende moment
van adem, van ruwe lippen op de hare, van zijn alomtegenwoordige
lichaam. Bloed raast door haar gezwollen aderen,
ze duizelt en dan opeens scheurt het duister open, weken
haar stenen oogleden los en is het eerste dat ze ziet een
naakt, blozend meisje in de spiegelende glazen van zijn bril.
Hij drukt haar dichter tegen zich aan. Haar stamelende
schoonheid bonzend in zijn scheppende armen. Onder haar
marmeren huid beginnen bleekblauwe aderen te kloppen,
als een wazig netwerk van zich vertakkende riviertjes. Een
wasemend rood snelt over haar naakte lichaam. Leven. Hij
opent zijn ogen, trekt zich los, kijkt haar aan.

Babylon Beloont: proza
3. ‘Gent, Gent’ (fragment)
Maarten Luyten aka Wouter Cooman
‘Erik, blijf eens hier!’
‘En hij liep mij gewoon straal voorbij, alsof ik niet bestond!’
‘Bart! Is hij dat niet? Bart!’
‘Neen man, laat het gewoon vallen, dat is de moeite niet.’
‘Erik! Erik, stop eens even. Blijf bij mama, schat.’
‘Hoe ging Frans?’
Hij voelde aan de korsten op zijn bovenlip, zijn lippen
waren uitgedroogd en de zon brandde, maar nergens was
er een plek schaduw te vinden. Hij had dorst maar wou niet
verder wandelen, dus zette hij zich naast Bram op de bank en
ademde met zijn mond wijd open gesperd.
‘Kerel, ik zeg het je, daar is niks van waar.’
‘Sowieso dat ze me gaat buizen, wat ik ook doe.’
‘Vlakbij het station, gewoon aan de overkant linksaf.‘
‘Neen, neen, vijftien!’
‘Ga jij anders al naar de winkel, dan vind ik je daar wel, goed?’
“Willem herinnerde zich hoe Bram
hem ooit haast verblind had door
met een bus Ajax in zijn ogen te
spuiten”
Het was een drukke lentedag, de Korenmarkt werd overspoeld
door jonge gezinnen, bureaucraten, mannen met
baarden en luidruchtige pubers die net de school hadden
verlaten. Terwijl hij delen van andermans gesprekken opving,
tuurde Willem naar de kasseien en pulkte wat aan de
korsten op zijn lip. Het zweet droop van zijn voorhoofd. Hij
was buiten adem, al hadden ze amper gelopen, het was te
warm om in Gent rond te wandelen. Hij hief zijn hoofd op en
liet een grijns ontsnappen terwijl hij hijgend het volk bekeek
dat hun voorbijliep. Naast hem keek Bram zwijgzaam voor
zich uit, naar het niets, in zijn gedachten verzonken.
Toen hij negen jaar oud was en hun moeder laat
thuiskwam en vluchtig een maaltijd in elkaar flanste met enkele
blikken ravioli uit de Colruyt, klaagde Bram dat hij geen
zin had in ravioli – ‘dat heeft geen smaak, ik wil frietjes!’
Daarop barstte hun moeder uit in tranen en schreeuwde dat
ze verdomme overuren had moeten doen omdat Bea niet
was komen opdagen en alles nog eens in het honderd was
gelopen en ze niet eens had kunnen middageten en zich dan
naar huis moest haasten om daar wat eten op tafel te kunnen
zetten en dat ze verdorie ook eens mochten helpen in
huis en als het hun niet zond, dan aten ze maar niets – terwijl
ze hysterisch de borden bijeen raapte en in de vuilbak
leeg kiepte. Daarna bleef Bram aan tafel zitten en staarde
zwijgzaam en verdwaasd voor zich uit, alsof hij het niet begreep
en vergeefs poogde te vatten; alsof hij de wereld niet
begreep. Zo keek hij ook nu. Hij was die ochtend naar Gent
gekomen, ze hadden elkaar al lang niet meer gesproken.
Bram was enkele jaren ouder dan zijn broer en werkte al. Hij
huurde sinds twee jaar een appartement in Strombeek, dicht
bij hun ouders.
(Een moeder nam haar kind stevig bij de hand en leidde hem
langs de tramsporen over het plein terwijl het kind huilde en
met zijn vrije hand in zijn oog wreef. Willem herinnerde zich
zulke scènes en glimlachte.)
‘Waarom lach je?’ vroeg Bram. Nog steeds met open mond
grijnzend keerde Willem zich naar zijn broer en knikte hijgend
het hoofd van links naar rechts. Hij deed zijn trui uit
en leunde languit achterover op de bank en tuurde naar de
toren van de Sint-Niklaaskerk terwijl hij diep inademde en de
zon op zijn oogleden voelde prikken, waardoor hij zijn ogen
haast moest dichtknijpen.
Willem herinnerde zich hoe Bram hem ooit haast verblind
had door met een bus Ajax in zijn ogen te spuiten. Daarop
was hij huilend, met zijn beide handen voor zijn oog de trap
afgehold naar de woonkamer. Toen hij kermend van de pijn
binnenstormde nam zijn moeder hem meteen in haar armen
en leidde hem haastig naar de keuken waar ze met water zijn
oog besprenkelde en probeerde te reinigen. Intussen bleef
zijn vader ongestoord naar de televisie kijken en stamelde
Bram in tranen dat hij dacht dat de bus gesloten was. Soms
kon hij werkelijk verbaasd zijn om zijn eigen daden, alsof hij
nooit besefte wat hij deed, of nooit over iets nadacht, maar
gewoon ‘deed.’
Bram keek weer voor zich uit, wachtte op een antwoord en
luisterde naar een jong koppel dat enkele meters verder gedempt
zat te bekvechten.
‘Ik heb het je nog zo gezegd – ‘
‘Ja, maar – ‘
‘Schat, je gaat me niet vertellen dat je dat al vergeten was.’
‘Ik weet het wel, maar –‘
‘Wel dan! Hoe vaak moet ik je nog vertellen dat ik daar echt
niet van hou.’
“verloren in het labyrint van
zijn gedachten – zoals altijd,
in een wereld waarin hij alle mogelijke
reacties en uitspraken aftastte
en daaruit de beste koos”
Fluisterend kibbelden ze verder, hopend dat niemand hen
hoorde. Bram keek weer naar Willem en pookte hem schuchter
lachend in zijn zij en wees naar het koppel. Willem keek
mee, luisterde even en knikte, maar het schouwspel leek niet
tot hem door te dringen. Toen hij zich weer naar de kerktoren
keerde, stopte Bram met lachen en bedacht wat te zeggen.
(Een peuter holde enkele duiven achterna en zijn moeder
riep dat hij niet mocht weglopen, ze waren reeds laat.)
‘Wist je dat Anne-Marie gaat trouwen? Het lijkt wel
een eeuwigheid geleden.’
Willem reageerde niet en stak met peinzende blik
een sigaret op, verloren in het labyrint van zijn gedachten –
zoals altijd, in een wereld waarin hij alle mogelijke reacties
en uitspraken aftastte en daaruit de beste koos, alsof hij geen
eigen gevoelens had om hem te leiden, geen natuurlijke impulsen
maar slechts een arsenaal van mogelijke emotionele
reacties die op elk moment in gelijke verhouding stonden.
nr:5 2012-2013 B-Magazine
19

Babylon Beloont: poëzie
1. Lukas Meekers aka Klaus Kreemers
Recept voor een gedicht
De wereld nemen en ontbenen. Onderdelen
volgens ritme, smaak en klank sorteren.
Vermengen met de as van voorouders en
stof van ongeboren sterren. Intussen
tranen laten koken. Geheel bestuderen
met blik van kind dat naar de hemel kijkt.
Leeggevreten botten oppoetsen. Strottenhoofd
en staartbeen vijzelen en samenvoegen.
Kokend traanvocht de gekozen componenten
laten drenken. Mengsel in een kom doen.
Eventueel op smaak brengen met druppel bloed.
Een nacht laten trekken in open lucht, liefst
bij stormweer. Vervolgens uren bijvijlen.
Naakt aan de deur zetten. Weggooien en herbeginnen.
En dan te bedenken
En dan te bedenken dat je weg bent,
soms. Niet echt weg, nee, maar even, ja,
alsof je vijf minuten uit mijn hoofd
om sigaretten gaat.
20 B-Magazine 2012-2013 nr:5
Perennitas
Als Plato
op de toren van de Notre Dame
met hologrammen zit te spelen -
Als Aretino
in een discotheek
de bacchanalen viert -
Als Brel
in Mytilene
het lied van Roeland zingt -
dan ga ik met mijn handen door je haar.

Babylon Beloont: poëzie
2. Mathijs Debaere aka Mat Zeevaert
De leukste namen voor jouw baby
Met jouw af te stemmen exemplaar
Van de meest verkochte smartphone
Ter wereld
Een talloos te filteren foto uploaden
Naar de meest bezochte website
Ter wereld
Van jouw kop zelf gecompileerde koffie, afkomstig
Van de grootste keten koffiehuizen
Ter wereld
En als de barista op die beker dan
Jouw naam onachtzaam heeft gekrabbeld
Voel je je
even uniek
3. Tijl Nuyts aka Bebek Vermie
Nana
Je stuurt me brieven
met droge bladeren
van je sinaasappelboom
Ik ruik
het stof, de wind, de zomer
in de enveloppe
Dartelt je hand nog,
je gom en je potlood
vliegen elkaar in de donkere haren
Je land spiegelt
als een roestige munt in het water
Het schorre gefluister van
je sinaasappelboom
vertakt zich voor mijn ogen
Je hangt de zinnen in de withete zon
te drogen
kleurige wasknijpers klemmen
flarden wereld aaneen.
nr:5 2012-2013 B-Magazine
21

Babylon Blikt terug
De Spaanse Hoer
Terugblik op een jaar Babylontoneel
Als zichzelf respecterende Letterenkring neemt Babylon jaarlijks deel aan het IFTF, oftewel het Interfacultaire Theaterfestival.
Bloed, zweet, tranen – en prijzen. De regisseuse blikt terug op een bewogen jaar.
Begin augustus, putje zomer. Het werd stilaan tijd om voor
dat eerste herexamen aan de slag te gaan. Mijn perfecte
routine van studeren en 5 km lopen werd echter ruw doorbroken
door een bericht van onze kersverse preses Tine.
Bleek dat de oorspronkelijke toneelverantwoordelijke die
functie niet meer op kon nemen en dat ze dus dringend iemand
ter vervanging nodig had. Ik moet bekennen dat ik in
het begin grote twijfels had: toneelverantwoordelijken van
vorige jaren hadden me verteld dat het een hoop werk was,
om nog maar te zwijgen van de bijkomende stress. Bovendien
was mijn deelname aan het Babylontoneel van vorig
jaar ook maar mijn eerste echte toneelervaring, en wist ik
bitter weinig van regisseren af. Maar toch, er moest een
verantwoordelijke zijn of anders zou het toneel niet kunnen
doorgaan. Ik antwoordde Tine dus dat ik deze job wel
zag zitten op één voorwaarde: dat er tegen september een
tweede persoon gevonden zou worden met wie ik de verantwoordelijkheden
en het werk zou kunnen delen.
6 september. Laatste herexamen juist achter de rug en
op weg naar het zonnige Cannes voor een langverwacht
moment van rust. Zoals de aandachtige lezer van dit artikel
waarschijnlijk al weet, was er uiteindelijk geen partner
voor mij gevonden. Toch, eens het creatieve brein begint
te werken, is er meestal geen stoppen meer aan. Ik kon het
niet meer loslaten en de gedachte alleen al dat ik de kans
en de (geld)middelen kreeg om een geheel eigen werk op
poten te zetten, bleef mij aantrekken. Ik besloot dus om de
functie alleen op te nemen. Gelukkig was er nog een vaste
groep van actrices uit de vorige jaren op wiens steun ik altijd
kon rekenen.
Oktober. Het academiejaar was pas van start gegaan en ik
zat al met de eerste vergaderingen; er werd in een ruk een
22 B-Magazine 2012-2013 nr:5
samenkomst met alle actrices van vorig jaar gepland in de
D’Entreprise. Die avond stelde men mij meteen een stuk
voor, namelijk De Spaanse Hoer van Hugo Claus. Hoewel ikzelf
ook nog een paar andere titels in gedachten had, liet ik
mij toch een kopie bezorgen. Onderweg naar Leuven – voor
een keer bleek die anderhalf uur durende treinrit van pas
te komen – had ik ruim de tijd om het stuk eens ongestoord
te lezen. Al meteen de ideeën binnen. Het duurde niet lang
of ik had twee beslissingen genomen: Babylon zou dit jaar
haar hoerigste kant naar boven halen en het moest en zou
gebeuren in een kapel.
Dat gezegd zijnde was het die week ook tijd voor de eerste
toneelvergadering. Ik was verrast door de nogal grote
en toch wel enthousiaste opkomst. Spijtig genoeg was het
aantal “nieuwe kandidaten” op de audities eerder klein. Dat
werd het begin van een – hoe zal ik het zeggen – nogal wispelturig
jaar op het gebied van acteurswisselingen. Na een
(korte) auditie waren de rollen verdeeld. Eén oningevulde
vrouwelijke rol besloot ikzelf op te nemen. Zo konden we
eindelijk beginnen aan de repetities: in het eerste semester
elke woensdag, in het tweede elke dinsdag en woensdag.
Ik maak nu meteen een sprong naar het tweede semester,
een paar weken voor de paasvakantie. Het noodlot
had toegeslagen en maar liefst drie acteurs waren gestopt.
Twee bijrollen konden gelukkig meteen opgevuld worden
door vrienden. De sfeer zat geweldig maar er was één groot
probleem dat mij dit jaar veel onrustige nachten heeft bezorgd:
het wegvallen van een van onze hoofdacteurs. Het
gevaar dat we het gehele stuk moesten aflassen, werd
steeds reëler. Een kleine troost was echter wel dat Medica
niet meer mee zou doen aan het Interfacultair Theaterfestival,
waardoor de Zwartzusterkapel de gehele week voor de
eigenlijke opvoering voor ons ter beschikking werd gesteld
om te repeteren. Na deze euforie kwam er een tweede
geschenk uit de hemel vallen: een vriend van mijn hoofdrolspeelster
had besloten naar de openingsavond van het
IFTF te gaan kijken, waar alle kringen een soort teaser opvoeren.
Op die manier wordt iedereen warm gemaakt om
naar je stuk te komen kijken. Heel warm, zo zou blijken.
Deels dankzij onze geweldige teaser, maar vooral dankzij
de overtuigingskracht van de hoofdrolspeelster, besloot de
dappere jongen om in een sneltempo de berg tekst vanbuiten
te leren en dus de rol van Sempronio op zich te nemen
(waarvoor nogmaals alle dank).

Babylon Blikt terug
Vanaf dan liep alles vrij vlotjes. We versterkten onze band
als toneelgezelschap niet alleen door samen naar de andere
stukken te gaan kijken, maar ook door op een heus
toneelweekend te gaan. Over dat laatste ga ik wegens zelfcensuur
echter niet in dit artikel uitweiden (flauw, nvdr.).
Toen was het eindelijk paasvakantie. Door velen wordt deze
periode als een soort van pre-blokperiode bestempeld. Die
term was echter voor ons niet van toepassing. Drie volle
dagen hebben wij gerepeteerd, (in mijn geval) genaaid, en
een bepaalde jurk gezamenlijk in brand gestoken. Direct na
deze lange en vermoeiende dagen van hard werken, vertrok
ikzelf voor een week naar New York. Studeren zat er
dus voor lange tijd nog niet in.
De paasvakantie was gedaan en onder de negatieve invloed
van een jetlag begon ik samen met mijn acteurs aan
de cakeverkoop. Het was spijtig genoeg ook kiesweek van
Eoos, waardoor het MSI soms te klein leek. Maar wij bleven
enthousiast verder bakken en verkopen. Na een week van
repeteren en andere stukken bekijken, kreeg ik eindelijk
de sleutel van de Zwartzusterkapel in mijn bezit. Het eerste
weekend betekende maar één ding: klimop, klimop en
nog eens klimop. Onder het toeziend oog van de Youtubeschijvenmix
begonnen wij met volle overgave de lege kapel
te transformeren tot een heus betoverend bos. Ik keek en
zag dat het goed was.
Na een week elke avond repeteren, was het moment waar
we een heel jaar naartoe hadden gewerkt eindelijk aangebroken:
de dag van de première. Alles verliep zoals het
hoorde. De mensen kwamen nieuwsgierig binnen en met
een glimlach terug buiten. We spitsten onze oortjes voor
de eerste impressies van de jury en wat we hoorden waren
overwegend positieve reacties.
Na de week van de opvoeringen was het nerveus wachten
op de nieuwe editie van de studentenkrant Veto, waarin
een recensie over ons stuk zou verschijnen. Na ’s avonds de
internetpagina tevergeefs kapot te refreshen, besloot ik het
bedje in te kruipen en te wachten tot de volgende ochtend.
Ik was juist aan het wegzakken naar dromenland toen ik
plots een sms kreeg van een van de actrices. Daarin stond
één enkel woord: “Proficiat”. Meteen zette ik mijn laptop
terug op, en ik was de gelukkige vinder van een toch wel
zeer lovende recensie.
Een week later werden de nominaties bekendgemaakt. Spijtig
genoeg gebeurde dat niet op één tijdstip, maar werd de
bekendmaking van de verschillende categorieën verspreid
over het verlengd weekend. Wreedheid kreeg voor mij een
nieuwe invulling gedurende die paar dagen. Het wachten
werd weliswaar uitgebreid beloond: met zeven van de tien
nominaties stond Babylon voorlopig prompt op de eerste
plaats.
En dan brak uiteindelijk de dag van de uitreiking aan. Na
een uitgebreid en (misschien wel decadent) etentje vol
met speeches, traantjes en cadeaus, vertrokken we in onze
avondkledij naar het STUK voor de slotavond. Eindbalans
voor Babylon: de prijs voor beste vrouwelijke hoofdrol
(proficiat Ariane Devogelaer), beste omkadering, beste
vormgeving en (tromgeroffel) beste regie. Met deze vier
“houten planken” was Babylontoneel de trotse bezitter van
de meeste prijzen.
Achteraf volgde er natuurlijk nog een gratis receptie. Dat
de avond uiteindelijk zeer fijn was, vertelt de langzaam uitdovende
kater mij terwijl ik de laatste regels van dit artikel
neerschrijf. Het was op zijn minst gezegd een druk, stresserend
en slapeloos jaar. Dat was het echter allemaal waard
voor de band die ik nu heb met het toneelgezelschap, het
resultaat dat ik heb mogen aanschouwen en de gratis cava
op de receptie. Redenen genoeg dus om volgend jaar opnieuw
de regisseursstoel in te gaan.
Hierbij zeg ik alvast: tot de volgende opvoering!
Lisa Van der Auwera
23
nr:5 2012-2013 B-Magazine

Babylon Bezoekt
Erasmus in Belfast, een verfilming
Wie mij kent, weet dat ik een hopeloos geval ben. Hopeloos in alles wat ik doe, een geval voor de heilige Rita. Hopeloos
ben ik dus ook in mijn romantische idealisering. Altijd creëer ik voor mezelf onhaalbare verwachtingen die me ontgoocheld
en gefrustreerd achterlaten. Het is alsof mijn verwachtingen een geweldige roman zijn en de realiteit een verwaterde
verfilming ervan. Maar deze keer niet!
Erasmus werd een Oscarwinnende film. De mensen die ik
er ontmoette, kregen de Oscar voor “Best Actor”. De “Best
Supporting Actor”-award ging naar het Noord-Ierse volk,
het sociaalste van de wereld; “Best Original Score”, naar
de traditionele folk in de Ierse pubs, en “Best Costume Design”
dan weer naar de Céilí Dancers. De film won ook “Best
Cinematography”, een ode aan het prachtige Noord-Ierse
landschap. De Academy Award voor “Best Sound Editing”
ging naar het lokale taaltje dat voor Engels moet doorgaan.
De molotovcocktails in de riots wonnen welverdiend de
award voor “Best Visual Effects”. Belfast won ook de prijzen
voor “Best Writing – Original Screenplay” en “Best Writing
– Adapted Screenplay”, voor respectievelijk haar woelige
maar zeer interessante geschiedenis en mijn seminarie
in “Post-War British Poetry”, de beste les die ik ooit heb
gehad. Kortom, Erasmus won zonder twijfel de Oscar voor
“Best Picture”.
Nu vraagt u zich waarschijnlijk af wat voor een film die
Erasmus wel moet zijn om met zoveel prijzen aan de haal
te gaan en Michael R. Roskam jaloers te maken. Misschien
denkt u wel dat het een Tarantino-film was, vol actie, seks
en geweld, en dat was het deels ook, maar een meer accurate
vergelijking zou een goede Woody Allen zijn. Wat zegt
u? Dat zijn trage, pseudo-intellectuele en vooral vervelende
films over een neurotische nerd en een relatie die op de
klippen loopt? Dat is waar, maar daar draait de metafoor
helemaal niet om. Wat ik wil zeggen is niet dat mijn Erasmus
saai of droevig was (want dat was het helemaal niet)
maar dat het niet de hedonistische en decadente Erasmusfeestjes
zijn die mijn Erasmus zo geslaagd hebben gemaakt.
Geloof me, die avonden waren soms legendarisch, maar
wat mij het meest bij blijft zijn de mensen die ik er heb ontmoet.
Als ik dus aan mijn Erasmus denk, dan heb ik niet
24 B-Magazine 2012-2013 nr:5
Vincent Vega en Mia Wallace die de twist dansen voor de
ogen, maar wel Woody Allens muzen, Mia Farrow of Diane
Keaton.
Misschien lijkt mijn Erasmus nog het meest op Annie Hall,
een film over “the nature of love” (Dank u, Wikipedia) waar
het hoofdpersonage, Alvy, een catharsis ondergaat en met
andere woorden iets bijleert over zichzelf, zijn medemens,
de maatschappij en de liefde. In zekere zin is mijn Erasmus
dus net als de film een “coming-of-age story”, een bildungsverhaal
voor de hopeloze Alvy in mij. Het bracht me dichter
tot (wat de maatschappij beschouwt als) emotionele en intellectuele
maturiteit dankzij de nieuwe en andere mensen
die ik er ontmoette en de andersheid van het academische
systeem.
De filmkenner onder u weet ook dat Annie Hall geen happy
end heeft, aangezien de wegen van de twee protagonisten
zich scheiden op het einde van het verhaal. Zo eindigde
mijn Erasmus ook. Op twintig januari verliet ik Belfast, mijn
hartendief, en stapte ik op het vliegtuig richting het moederland.
Drie maanden en twee dagen zijn er verstreken
sinds de première van mijn Erasmus-film tot haar einde
kwam. Sindsdien staat de film eindeloos op repeat in mijn
hoofd en vult hij mijn gedachten en mijn dromen. Het cliché
luidt wel eens dat Erasmus de “tijd van je leven” is. Wel, dat
is een understatement. De beste tijd van je leven hebben,
is een semesterlang orgasme, maar Erasmus slaagt erin dat
te overtreffen.
Het is een mystieke ervaring, de “orewoet” in Hadewijchs
verbinding met God en wat mij nu dus overblijft is de mystieke
nacht: het verlangen naar een nieuwe eenwording
met het goddelijke, een nostalgie en melancholie naar de
dagen van toen. De Hadewijch-kenner weet ook dat de
razernij die gepaard gaat met de eenwording onuitspreek-

Babylon Bezoekt Babylon Brost
baar en onbeschrijfbaar is. Zo ook schieten mij de woorden
tekort bij het schrijven van dit artikel en doe ik mijn semester
in Belfast oneer aan. Toch moet ik dit artikel besluiten
en dat doe ik met een waarschuwing aan alle uitgaande studenten:
pas op, want Erasmus is de verboden vrucht!
Belfast slang
Mathieu Bokestael
Word - Usage - Meaning
Peelers - I was firin’ stones at the peelers. - Police/PSNI
Bake - Shut your Bake! - Face
Boke - I had too much buckie and had to boke. - Vomit
Poke - Ma, gimme money so I can get a poke. - Ice-cream
Melter - She’s a melter. - Annoying woman
Munter - She’s a munter. - Ugly woman
Millie - She’s a big millie! - Vicky Pollard-lookalike
Banjaxed - That car is banjaxed! - Broken
Guddies - Look at my new guddies! - Sneakers
Dander - Let’s go for a dander! - A walk
Kex - I keeked my kex. - Pants
Spuds - We’re having spuds for dinner. - Potatoes
Baltic - It is baltic today. - Cold
Hallian - He’s a dirty hallian. - Unmannered person.
Idioms - Meaning
Alright, mate! - Good Morning!
What about ye? - How are you?
What’s the craic? - How are you?
It is good craic! - It’s good fun!
I’ll do you. - I will murder you.
Dead On! - Ok/alright!
Fuck up! - Shut up!
Way on?! - Are you kidding?
Fuck have you! - No, you haven’t!
Catch yourself on! - You should’ve known better!
Wise up! - Don’t be silly!
Getting your hole. - To have sexual intercourse.
You think I came up the Lagan in a bubble? - You think I
was born yesterday?
Are you getting? - Are you being helped/served?
You’re getting on my wick! - You are annoying me!
To be barred from somewhere. - To be banned from
somewhere.
I’m pregnant. - I think we should get married soon.
Stall the ball. - Wait a minute.
Personal favourite
They’re the type of people that keep a shovel full of shite
on the table to keep the flies off the butter. - They’re
very unhygienic people.
Babylonische
spraakverwarring
Uit welk boerengat je op zondagavond ook naar Leuven
reist, het maakt niets meer uit wanneer je een paar uur later
aan de toog van jouw favoriete fakbar hangt (goedkoop bier
op zondag, jihaa!). Want iedere Leuvense student communiceert
er door middel van dezelfde taal. Onverstaanbare
tongvallen, boerse dialecten? Niets van! Wij slagen erin het
taal- en letterkundige fort helemaal tot bij God te krijgen!
Voor onze Babylonische bouwvakkers was het niet altijd
even leuk om op de Spouw-verdieping te staan hameren en
timmeren, maar aan de verdieping Muilen of Zuipen beleefden
ze des te meer pret. Deze maand krijgt onze toren haar
laatste likje verf. De wolken waarop de engelen een tukje
liggen te doen, zijn in zicht. Babylon schrijft geschiedenis!
Eat that, Historia!
Je kent het wel: de wekker gaat oorverdovend af, maar het lijkt
wel of je oogleden met superlijm aan elkaar vasthangen en bovendien
is dat bed zo warm en zacht … Of je ligt net lekker in
het zonnige park te doezelen wanneer je plots de klok twee uur
hoort slaan. En dan ga je natuurlijk niet naar de les. Voor wie liever
niet wil dat zijn gespijbel aan het licht komt, hebben we een
aantal handige uitdrukkingen klaarliggen. Met verzuimen, mankeren,
omitteren of wegblijven lijkt het tenminste alsof je het
niet met opzet hebt gedaan. Een andere optie is een eufemisme
als achter de haag lopen, wat in het Bonheidens dialect (rekken
die klanken!) haagschool doen wordt. In West-Vlaanderen kan je
al eens dit zinnetje horen vallen: J’ è gie meer geblauwd of in ’t
schoole gezeeten! Naast blauwen zijn ze daar ook van busschen
kappen of busschen maken niet vies. Brusselaars noemen het
de baard trekken, Gentenaars pluimen steken. Heb je nog niet
genoeg inspiratie om een etiket te plakken op je grensoverschrijdend
gedrag? Fatsen, flansen, schouwen, schrikkelen, platlopen,
verkruipen, planken.
Een onbedwingbare taalkundige impuls verplicht mij om het in
deze context even over luxespijbelen te hebben. Dit neologisme
betekent zoveel als “de kinderen van school houden om goedkoper
op (vlieg-)vakantie te kunnen gaan”. Foei!
Maar wat zegt men nu in Leuven, het walhalla van schoolverzuim?
BROSSEN natuurlijk! Van het Franse brosser, wat “buiten
de paden door het bos lopen” zou betekenen, leidden wij ons
alom bekende woord af. In Leuven wordt gebrost! En zo, dankzij
de rijke woordenschat van het Algemeen Leuvens Students, kunnen
wij elkaar wederom perfect verstaan!
Melanie Hacke
nr:5 2012-2013 B-Magazine 25

Babylon Beleeft
BOYS MEET W RLD
Wanneer de zon reeds haar laatste adem heeft uitgeblazen,
zitten we al lang op het openbaar vervoer. Zwaar
geladen beschouwen we het raam van onze rammelende
reismobiel als een gelijkgestemde vriend die onze interne
monoloog aanhoort. Het is weer zondagavond, de wegen
bruisen. Figuranten van ons levensverhaal uit verschillende
oorden verzamelen zich op één punt. Vanaf morgen
zijn we weer gezamenlijke zuipers en eten we weer rotzooi.
Vanaf morgen moeten we als notoire Kempenaars
onze taal weer polijsten, om keurige en verstaanbare antwoorden
te geven in de hoop dat we niet schejef bekeke
worre.
In dit boerengat, Zoersel genaamd, ben ik opgegroeid. Hier
is nog minder te beleven dan in de Fak op zaterdagavond.
Zoersel is zo bebost dat men de wegen met al die bossen
kan plaveien, en dat zou niet eens zo’n slecht idee zijn, gezien
de armtierige staat van de Vlaamse wegen. Ik zou nu
een lange metafoor kunnen schrijven over hoeveel weiland
er hier eigenlijk is, maar geloof me: ik zwaans ni. Het uitgaansleven
staat hier even stil als de Fyra-treinen en om
de dichtstbijzijnde nachtwinkel te bereiken, moet men een
pelgrimstocht van twee dagen ondernemen. Gelukkig bood
er zich na achttien lange jaren een geweldige opportuniteit
aan: Leuven.
Brent Bertels
Al sinds ons eerste levensjaar kennen wij bossen, kortzichtige
mensen en op een latere leeftijd ook luidruchtig vertier
en het vurig uitstoten van maagsappen. Dat gebeurt tevens
26 B-Magazine 2012-2013 nr:5
Club Reflex
… naast een bos. Vrouwen zijn stropkes, mannen zijn Barry’s.
Hoererij bekoop je met de brandstapel, dissidentie verklaart
je vogelvrij. Westerlo wordt niet voor niets de parel
van de Kempen genoemd. Zijn o zo geweldige, uitermate
beleefde cultuur reflecteert zich ook op onze school. In ons
laatste jaar humaniora moesten wij lijdzaam toekijken hoe
veertienjarigen veranderden in achttienjarigen, hoe W817
veranderde in Jersey Shore en hoe Flexen1 de maatstaaf
voor populariteit werd. De mythe van het geweldige Leuven
waar wij als Zuiderkempenaars ooit onze thuisplek van
zouden maken, zagen wij als een waar utopia. We zouden
dan ook niet alleen onze Kempische tongval, maar ook een
groot deel van de Westelse bevolking met ons meesleuren.
Arnaud Aerts en Wouter Demuynck
“Het vervangen van ons eigen dialect
door een universele omgangstaal is
als infanticide plegen”
Van Brent wordt wel eens gezegd dat hij uit Antwerpenstad
komt. Met zijn gast en bangelijk is hij meestal het buitenbeentje
van de groep en het mikpunt van spot. Dat is
echter niets vergeleken met onze noorderbuur Adriaan, die
graag tientjes legt en soms helemaal waus ² is, maar laat ons
daar niet over uitweiden. Wij Zuiderkempenaars dragen
eveneens de vloek van een vreemd accent. Onlangs werd
ons nog de gênante vraag gesteld of wij niet uit Limburg
kwamen. Toch is dat positief: opeens lijkt Limburgs niet zo
1 Discotheek Reflex opende zijn deuren begin jaren 90, ten tijde van pure xtc-import en waar Jambers elk moment zou hebben kunnen opduiken om je te ondervragen over het leven als
lid van de onderkant van de maatschappij. Anno 2013 wordt het werkwoord “flexen” pejoratief gebruikt voor het zestienjarige gespuis dat tot diep in de nacht escapeert en veinst dat het
kapitaalkrachtiger is dan hun idolen op MTV.
2 Helemaal van de kaart

Babylon Beleeft
traag, opeens kan je dat accent van Antwerpen wel smaken
en opeens lijkt West-Vlaams niet zo erg op een taal uit het
verre Scandinavië.
“Hoe meer wij deze hutsepot van
dialecten beginnen te pruimen, hoe
meer de strenge universiteit ons als
een dictator oplegt een verstaanbare
taal te spreken”
Toch is er hier een paradox: hoe meer wij deze hutsepot van
dialecten beginnen te pruimen, hoe meer de strenge universiteit
ons als een dictator oplegt een verstaanbare taal
te spreken, of dat nu Duits, Engels, Nederlands of Japans is.
Dat is vergelijkbaar met ons veranderend voedingspatroon.
Hoe hoog onze verwachtingen ook waren om elke dag Mc-
Donald’s te eten, om elke dag onze pens te laten toenemen
in volume en meer vet te bevatten dan onze eenzame suikertante
Hedwige ³ , die alleen woont met haar cognacflessen,
chocoladebonbons en acht katten, hoe meer wij snakken
naar peestoemp me wöst van het moederschip. Zo gaat
het ook met onze taal. Het vervangen van ons eigen dialect
door een universele omgangstaal is als infanticide plegen.
De week loopt ten einde. Onze vuile was begint zich op te
stapelen, het gemis naar de moederkloek begint groter te
worden (lees: bij Brent) en de heimwee naar ons zachte
donzige bed des huizes bereikt mijlhoge punten. Nu nog
een rit op het openbaar vervoer, waar evenveel volk zit als
in Doc’s Bar in een parallel universum. We komen aan in
het Kempische paradijs. Geen drommende drukte, geen
net Nederlands, nauwelijks nachtwinkels en bedrijvige boeren.
(Nowet in men leive haddek gedoecht zowen schrijfsel
ut men polle te sloage.) Uiteindelijk lijkt onze verdomde
streek niet zo slecht. Een weekend vol boswandelingen,
afkickend van onze toenemende alcoholverslaving, da doe
Zoersel-Centrum
oek al is goe. Een marginale tentfuif van de Chiro, waar
je om de haverklap door talrijke kennissen wordt aangeklampt,
is een nostalgische variant op een doordeweekse
uitgaansnacht in Leuven, waar we in een duister kluwen
van mensen tasten. Onze nachtelijke escapades naar de
plaatselijke kebabzaak nemen dan wel meer tijd in beslag,
maar da’s gen eireg.
Het drukke marktleven in Westerlo
Na deze ondervindingen kunnen we stellen dat ook onze
thuishaven niet te onderschatten charmes heeft. In Leive
on de stoase es er veil ammesoase, maar de verwachtingen
kunnen je ook een pees op oe bakkes geive.
Hoe kunnen we dit samenvatten? Als twee studenten uit
Taal- en Letterkunde en een uit Geschiedenis (de verrader!)
hebben wij nog absoluut geen verstand van lange thesissen
en veelzeggende besluiten. We kunnen enkel zeggen dat
we nog in een overgangsfase zijn in onze taal, in ons omgaan
en in het verstaan van onze leerstof, die dadelijk weer
voor onze neus ligt. Met nostalgie kijken we terug naar de
tijden waar onze bedden werden opgemaakt door onze ouders
en waar openingszinnen nog werden beperkt tot “Wilt
gij het met mij aan?”. Maar verandering is een element van
de werkelijkheid. We zijn geen jongens meer, we worden
mannen met baarden, die te kaap’ren varen, al heten we
niet allemaal Jan, Piet, Tjores of Korneel. Zoals we al zeiden:
dit is een overgangsperiode. We kunnen genieten van
wat jong zijn ons nog te bieden heeft, maar tegelijk beginnen
we formulieren te tekenen en onze eigen bedden op te
maken en ons af te vragen of we met onze geliefden naast
liefhebben ook zouden kunnen samenleven. We zijn geen
kinderen, we zijn geen volwassenen, we zijn studenten!
Studenten die het echte leven voor zich zien staan, studenten
aan het begin van de reis. De reis genaamd het leven. 4
Brent Bertels,
Arnaud Aerts en
Wouter Demuynck
3 Dit is fictie. Alle overeenkomsten met werkelijke tantes Hedwige zijn louter toeval.
4 Deze meligheid was intentioneel. Het was warm, er stond een raam open, de nacht was al gevallen en op de achtergrond speelde ontroerende filmmuziek. Lap, nu doen we het weer.
nr:5 2012-2013 B-Magazine
27

Babylon Beschrijft
In bad met Marat
Omdat hij aan een of andere enge huidziekte leed, schreef Jean-Paul Marat altijd in bad. Maar toen hij op een goede
dag zo zat (of liever: lag) te werken, werd hij door de girondijnen (een gematigd linkse, politieke groepering tijdens de
eerste fase van de Franse Revolutie, red.) neergestoken. Popsterren als Jim Morrison, Elvis Presley en Claude François
volgden zijn voorbeeld. So last year dus, sterven in je bad. Daarom zette B-magazine speciaal voor jullie de interessantste
en origineelste laatste uren van bekende auteurs op een rijtje.
In het lijstje met de meest raadselachtige sterfgevallen aller
tijden staat de dichter Shelley met stip op één. Zoals veel
romantici verhuisde hij naar Italië, hoogstwaarschijnlijk omdat
het daar minder vaak stortregende dan op het Engelse
platteland – maar daarin had de stumperd zich toch flink
vergist. Tijdens een van zijn boottochtjes deed een hevige
rukwind het schip kapseizen. Niet iedereen is het echter met
deze hypothese eens, want sindsdien doen talloze broodjeaapverhalen
de ronde. Shelley zou niet door de storm zijn
omgekomen, maar zou zelfmoord hebben gepleegd. Prometheus
Unbound-fans met een iets perverser inbeeldingsvermogen
beweren dat hij werd omgebracht door piraten
die hem voor die andere grote Engelse dichter, Lord Byron,
hielden. De volgende zinnen zijn niet geschikt voor gevoelige
lezers, maar des te meer voor wie van lugubere weetjes
houdt: het lijk spoelde pas tien dagen na de schipbreuk aan,
zo verminkt dat de identificatie op basis van de kledij moest
gebeuren. Wegens hygiënische redenen (verrotting, bacteriën,
enge ziektes enzovoorts enzoverder) werd er meteen
een brandstapel op het strand gebouwd om het stoffelijk
overschot te verbranden. Alleen Shelley’s hart bleek niet zo
fantastisch goed te branden, dus werd het aan zijn weduwe
Mary Shelley (schrijfster van het horrorverhaal Frankenstein)
cadeau gedaan. Ze was er vast heel blij mee.
28 B-Magazine 2012-2013 nr:5
De Franse classicistische toneelschrijver Molière stierf tijdens
de opvoering van zijn eigen stuk, Le Malade Imaginaire,
waarin hij zelf de hoofdrol voor zijn rekening nam. Hij
kroop er in de huid van Argan, een ziekelijk mannetje dat
bij het minste kwaaltje dacht ongeneeslijk ziek te zijn en
dat beweerde aan allerhande verzonnen aandoeningen te
lijden. Molière, die al jaren aan tuberculose leed, werd midden
in een scène overvallen door een hoestbui en overleed
nog diezelfde avond. Boontje komt om zijn loontje …
“Mark Twain voorspelde zijn eigen
sterfdag”
De beroemde literatuurwetenschapper Roland Barthes, die
we vooral van zijn Mort de l’auteur kennen, stierf op een
wel héél ongelukkige manier: de arme stakker kwam onder
een bestelwagentje terecht. De weinigen onder ons die
de klankwetten van Grimm en Verner boven Rolands literatuurtheorieën
verkiezen, zullen er allerminst rouwig om
zijn. Barthes keerde na een lunch in de stad terug naar zijn
eenzame Parijse zolderkamertje toen hij ergens de straat
moest oversteken. Hoewel de brave man volgens getuigen
plichtsbewust naar links en rechts keek voor hij de straat
overstak, had hij niet door dat er een busje aan kwam rijden.
Het camionnetje (voor wie van details houdt: van een
wasserij) slaagde er niet meer in de argeloze voetganger te
vermijden en reed zo recht op Barthes in. Auwtsch! Barthes
werd echter niet meteen hemelwaarts gestuurd om zijn riz
au lait daar met een gouden lepeltje te gaan opsmikkelen.
Hij spendeerde nog een volle maand in het ziekenhuis voor
hij uiteindelijk aan zijn verwondingen overleed.
Hoogstwaarschijnlijk is op dit eigenste moment ergens een
forensisch specialist bezig met het afborstelen van Pablo
Neruda’s beenderen. Liever hij dan ik; het lijk ligt al sinds
1973 onder de zoden! Begin april werd het stoffelijk overschot
van de Chileense dichter opnieuw opgegraven, nadat
zijn chauffeur-secretaris beweerde dat zijn patron niet aan
prostaatkanker was gestorven, maar door Pinochet vergiftigd
was. Salvador Allende, de Chileense president die
generaal Pinochet met een militaire coup van zijn plaats
stootte, was namelijk een goede vriend van Neruda en Pinochet
vreesde dat de invloedrijke Nobelprijswinnaar het
nieuwe boegbeeld van Allende’s volgelingen zou worden.
Daar stak die sluwe Pinochet dus snel een stokje voor …

Babylon Beschrijft
Onze laatste schrijver stierf dan misschien aan een doodgewone
hartaanval, toch heeft hij zijn plaatsje op deze bladzijde
dubbel en dik verdiend. Mark Twain, de geestelijke vader
van de legendarische kwajongens Tom Sawyer en Huckleberry
Finn, voorspelde zijn eigen sterfdag. Zijn geboortedag
in 1835 was een van de weinige dagen waarop de komeet
Halley aan het hemelfirmament kon gespot worden; Halley
is slechts één keer om de 75 jaar te zien. Twain stond er dan
ook op dat hij zijn laatste adem zou uitblazen op de dag dat
Halley langs de aarde raasde:
Babylon Bejubelt
Dragon Ball
Als jonge tiener (of als kind, voor sommigen onder jullie - ik word al wat ouder) leek het haast de normaalste zaak
van de wereld: mij naar huis haasten na schooltijd, om me op de zetel te zetten en Dragonball Z te kijken (ja, ik was
zo iemand). Later volgden de spelletjes, de boekjes en, ja, een poster. De personages leidden hun eigen levens in mijn
hoofd, maar bij de auteur achter de verhalen stond ik geen enkele keer stil – onterecht, zo bleek.
Afgelopen winter kreeg Japans manga-tekenaar Akira Toriyama in Angoulême, op het International Comics Festival, een
speciale Grand Prix als erkenning van zijn veertigjarige carrière. Toriyama, bekend van Dr. Slump en, in het bijzonder, de
Dragonball reeks, wordt op die manier bekroond voor verwezenlijkingen in een genre dat, hoewel minder niche dan pakweg
twintig jaar geleden, nog steeds allesbehalve mainstream is.
Manga (en anime) heeft echter een lange geschiedenis: het Japanse beeldverhaal kent zijn oorsprong in de twaalfde
eeuw, als we sommige bronnen mogen geloven – al dateert de “moderne” vorm van iets na de Tweede Wereldoorlog. Het
naoorlogse Japan bleef bezet door de Amerikaanse troepen, die “hun” cultuur, waaronder stripverhalen, meebrachten en
verspreidden. Er ontstond op die manier een rijke wisselwerking tussen het traditionele en het vreemde, met een enorme
boom als gevolg. Kunstenaars als Osama Tezuka legden met reeksen als Astro Boy de grondslag voor wat we vandaag
onder manga verstaan (fun fact: een van de belangrijkste prijzen binnen het genre ontleent zijn naam aan den Osama).
Er onstonden subgenres, subgenres binnen die subgenres, en zo verder – van schoolgaande jongens tot eenzame huismoeders
en geobsedeerde mannen van middelbare leeftijd, elke doelgroep vindt op die manier tegenwoordig zijn gading.
Fast forward een veertigtal jaar, en Toriyama
publiceert zijn eerste succesvolle bundel: Dr.
Slump, over de belevenissen van uitvinder
Senbei Norimaki en Arale, zijn (meisjes)robot;
maak daarvan wat je wilt. Vier jaar later zou
Toriyama beginnen aan Dragonball, en zich
op die manier in het collectieve geheugen van
de jaren tachtig en negentig schrijven. Ka-meha-me-haaaaa,
it’s over nine thousand, en de
talloze pogingen van master Roshi om (soms
letterlijk) in Bulma’s slipje te geraken – we
danken het allemaal aan hem. De reeks kende
een enorme internationale verspreiding, werd
vertaald en hertaald naar het grote doek, videospelletjes,
enzovoort. En met de reeks,
ging ook zijn auteur internationaal.
Alexander Swerts
“It will be the greatest disappointment of my life if I don’t go
out with Halley’s Comet. The Almighty has said, no doubt:
‘Now here are these two unaccountable freaks; they came
in together, they must go out together.’”
Zo gezegd, zo gedaan: op 21 april 1910, de dag nadat de
komeet voorbij de aarde was gekomen, stierf Mark Twain
aan een hartaanval.
Melanie Hacke
nr:5 2012-2013 B-Magazine
29

Babylon Beproeft
Een boon voor koffie
De dagen worden langer, de zon begint te stralen, dikke wollen sjaals worden vervangen door zonnebrillen en shorts.
De zomer is weer in het land ... Hah, you wish! Het monotone België kent maar één seizoen en dat heet winter. Het
is algemeen geweten dat kille klimaten doen teruggrijpen naar gemoedsopliftende dranken, waarvan de exuberante
wodkaconsumptie in Siberië getuige is. Rusland zijn Schmirnoff, Leuven zijn Stella, zou je denken, maar neen ... wanneer
het barre winterweer onze wallen van het studeren nog meer aftekent en de gure wind ons die extra slag in het
gezicht geeft, hebben wij iets sterkers nodig ... koffie. En voor een keer heeft de Stad Leuven oren naar de wensen van
haar studenten, want de cafeïnebehoevende blokker kan zo goed als op elke straathoek aan zijn dagelijkse dosis geraken.
Het overaanbod aan koffiebars wordt bijna een luxeprobleem: waar in godsnaam kan je tegenwoordig terecht
voor de beste koffie van Leuven? Laat dat nu net de queeste van dit artikel zijn.
30 B-Magazine 2012-2013 nr:5
Punto
Onze verwachtingen van Punto, een vaste waarde in de Leuvense coffee scene,
waren hooggespannen. Helaas bleven we op onze metaforische honger zitten
met het minieme espressootje en de flauwe Nutty Latte, wiens smaak het
moest hebben van de grabbel studentenhaver die in de beker dreef. De porties
vallen klein uit, tenzij je de soepkom koffie bestelt en er serieus wat euro’s
voor neertelt. De blend van koffie zelf had te weinig zing om de ochtend door
te komen en hoewel het uitzicht op de Essentiel voor fashionista’s misschien
interessant is, was er van gezelligheid weinig te bespeuren op de bovenverdieping.
Punto verdient dus maar één pietluttig koffieboontje.
Noir
Een naam als deze vraagt om pure zwarte koffie. Maar moeilijke mensen moeten
altijd speciaal doen, dus gaan wij voor een Einstein Latte en een Gingerino met gember. De ietwat bijzondere ervaring
van een pikante gembercappucino maakt het ochtendgloren meteen wat frisser en de wallen onder onze vermoeide
ogen zichtbaar kleiner. Combineer die sensatie met de zachtheid van een heel assortiment aan lattes (met onder andere
smarties voor de zoetebekjes) en met de gezellige sfeer die de mikmak aan zeteltjes creëert (inclusief tijdschriften en een
krijtbord om je uit te leven), en je bent zoet voor een ganse namiddag. Approved!
Coffee College
Een Amerikaanse sfeer, daar gaan ze hier duidelijk voor. De typische college font en lattes zoals “the cheerleader” en “the
jockey” begroeten je aan de deur. Verleid door subtiele verkooptechnieken, waagden we ons aan een latte’ke. Peanut
butter? Hallelujah! Helaas vonden we die smaak meer terug op de kaart dan in onze koffietas. Toch is de blend van koffie
zeker te smaken en als je into Amerika bent, kom hier dan maar eens langs! Ideaal voor een meeneemkoffie onderweg
naar de les, maar laat je niet vangen door alle smaken die ze je beloven. Wat we je hier kunnen aanraden? Twintig meter
verderstappen naar Mont Café.
Koffie Onan
Geluk in een koffietas, dat vonden we in Onan café. Het kleine huis lijkt je
bijna te knuffelen als je binnenwandelt, met een heerlijke muur vol koffieblends
en heerlijke thees. Als je subtiel je rug wendt naar de iets minder
geslaagde muurschildering, kan je volop genieten van hun perfecte
blend of de latte van de dag. Zowel de koffiekenner als de cafeïneleek
kan hier wel wat lekkers bespeuren. Een gratis chocolaatje en wat people
watching later, lijken die gevreesde deadlines nog maar een puntje
aan de horizon. Een half koffieboontje minder dan perfect, want perfectie
verwachten we nooit, al komt dit zeer dichtbij.

Babylon Beproeft
Mok
Wie zich in het achterste deel van de Diestsestraat waagt en over goede ogen beschikt, heeft misschien wel het geluk op
de gezellige koffiebar, Mok, te stuiten. Met enthousiasme zet de barista zijn zak koffiebonen opzij wanneer we hem om
suggesties vragen. “Alles is lekker.” Twee latte macchiato’s dan maar, met een scheutje speculoossiroop om speciaal te
doen. De prijs is goed, de koffie nog beter, de gezelligheid verdient een superlatief. “De latte smaakt het best als je niet
roert.” De barista is duidelijk trots op de kopjes latte art die hij ons mag voorschotelen en die passie proef je. Een aanrader.
De Dry Coppen
Een koffiebar die tevens een boekenhandel is: wij zijn fan! Ook al herbergt
het oude pand voornamelijk Nederlandstalige boeken – ikzelf
heul consequent met Penguin Classics of Libres de poche –, koffiedrinken
in dit hipsterige interieur is zowat een guilty pleasure van ons
geworden. Dat komt vooral door het concept en de sfeer van de zaak,
dan wel door de koffie die weliswaar goed is maar niet beter dan een
Koffie Onan of een Mok ... deels te verklaren door mijn bloedhekel
aan slagroom op koffie. De prijs is dezelfde als elders, maar dat heb
je ervoor over om eens lekker de literaire (intellectuele?) snob uit te
hangen. Wij zijn in onze nopjes.
Coffee Cup
Als een aap in de zoo, zo drink je koffie in de Coffee Cup. Het interieur
is weinig gezellig; de bediening staart wanneer je de tijd neemt om je
keuze te maken. De Crême Brûlée Latte smaakt in eerste instantie als een van de betere lattes tot dusver, maar de zoetheid
van de koffie wordt overweldigend naar het einde toe. Zijn €3,80 had iets minder mogen zijn, de vriendelijkheid iets
meer. Ben je in de buurt van de Punto, kom dan hier voor je afhaalkoffie ... maar spaar je geld nog liever voor iets anders.
Mont Café
De beste plek in Leuven voor een lekkere afhaalkoffie is Mont Café. Zijn populariteit bij de Letterenstudent is verdiend,
want niet alleen is de keuze voldoende gevarieerd, de prijs die je betaalt zal ook meteen bij de laagste van alle koffiebars
zijn. Dat vertaalt zich in de kwaliteit? Absoluut niet. De Happy Italian Latté is een geslaagde koffie met een zachte nasmaak
van tiramisu en zeker zijn €3,30 waard. “I drew a smiley face on it” liet de barista me weten en toegegeven, het cacaopoederige
ventje op mijn melkschuim vertrok eerder in een grimas, maar weten dat een uitgelaten glimlach hier gratis bij de
koffie komt, gaf mij alvast een voldaan gevoel.
UP /
Het voelt oneerlijk het UP te betrekken in de vergelijking: de koffie is gewoon, maar gratis. De IKEA-tafeltjes en het bureau
in de hoek roepen een gezellige kotsfeer op. Gemoedelijk, eerlijk en verwelkomend. Het is voor die sfeer dat je naar het
UP komt. Het voelt bijna onwennig om zo te profiteren van de vrijwilligers, die met plezier opveren om je te bedienen.
Laat je gêne je zeker niet tegenhouden en stap gerust eens binnen, want had ik al gezegd dat het gratis is? De ideale blokpauze
op wandelafstand van het Erasmushuis.
Erasmushuis
Ook ons geliefde Erasmushuis, waar de beminde boeken en purperen plompe plaatsen menig Letterenstudent bekoren,
beschikt over een vorm van koffie. Voor enkele luttele eurocenten krijg je een bekertje vol warme goodness. Goed genoeg
om wakker te blijven in lessen, in ieder geval, and that’s all we need. De ideale noodoplossing; cheap and effective! We
geven u één boontje, Erasmushuis, even veel als er in uw bekertjes koffie zitten.
Tine Van Calster en Wout Van Praet
nr:5 2012-2013 B-Magazine 31

Babylon Beoordeelt
Spaans toneel: La casa de Bernarda Alba
Zing vecht huil bid lach werk en bewonder
ZING
Maar het bloedvergieten moest even wachten. Eerst was
er live-muziek, flamenco, opgefleurd (bloem in het haar inclusief)
door een danseres. Zeer mooi. We vergaten even
dat we ons in Kessel-Lo bevonden en niet in het zwoele
Andalusië. De toon was gezet, en meteen daarna namen
drie jonge viriele mannen het podium in voor wat poëtische
inslag. Beeldt u Antonio Banderas in, maal drie, en u weet
dat een hoop testosteron op het podium vuur moet opleveren.
En de hommage aan Lorca die ze brachten, stond bol
van die passionele bewondering. Maar het gedicht was niet
meteen zeer bekend en hier en daar net iets minder goed
verstaanbaar. Het was aangewezen geweest om de tekst
te projecteren of in het programmaboekje te verwerken,
waardoor ook de inhoud van het gedicht beter tot zijn recht
zou zijn gekomen. Niettegenstaande een knappe prestatie,
want het waren lange verzen vol “andalucismen”.
VECHT
Bernarda, zeer overtuigend gespeeld overigens, is niet vies
van de occasionele opvoedende afranseling en deinst er
niet voor terug haar wandelstok te gebruiken om hardhandig
haar dochters’ vlees te kneden. Om de bronstige Pepe
weg te jagen, haalde ze zelfs de grove middelen uit de kast.
Een geweerschot later liep de minnaar dan ook voor zijn leven,
broek op de enkels. Adela werd valselijk overtuigd van
zijn overlijden, waarop ze zich afzonderde en zich radeloos
op een dolk wierp, deze keer wel met de dood tot gevolg.
Geweld is een thema dat Lorca gebruikte om de sociale realiteit
van twintigste-eeuws Spanje te schetsen.
HUIL
Tranen hebben we gezien, om overledenen, om vermeende
minnaars, om verloren minnaars en in het algemeen om
onder de tirannie van de strenge matriarch Bernarda uit te
komen. Tevergeefs, de teugels zaten strak en huilen was
niet toegelaten in het bijzijn van anderen.
32 B-Magazine 2012-2013 nr:5
Een in rouw gehuld huishouden in het zwoele Andalusië herbergt de weduwe Bernarda
Alba, haar vijf dochters en enkele huismeiden. Binnen die verstikkende muren zwaait
Bernarda de scepter met harde en streng katholieke hand. Sommige romantische zielen
kunnen echter niet aan (rouw)banden gelegd worden en ontvluchten de morele beklemming,
recht in de armen van een prins op het Andalusisch paard, Pepe el Romano
in dit geval. Allemaal goed en wel, maar deze Spaanse stud Pepe de Romein was beloofd
aan de rijke Angustias, zus van passioneel woelwater Adela. En de tragedie volgt
onvermijdelijk. De Spaanse toneelgroep nam de handschoen op om dit meesterwerk
van Lorca op de planken te brengen.
BID
De paternosters vlogen ons spreekwoordelijk om de oren.
Extreem katholiek Spanje was terug te vinden in het oubollige
sobere decor vol portretten, crucifixen, en personages
in zwarte rouwkleding. Kruistekens werden veelvuldig geslagen,
Onze Vaders werden in koor opgezegd, maar dat
weerhield de situatie er niet van te escaleren.
LACH
La Poncia, de huismeid die door lange jaren dienst als enige
vrouw in het huis durft op te komen tegen Bernarda, werd
prachtig vertolkt en bracht met haar komische toetsen het
publiek geregeld aan het lachen. De al even sublieme seniele
oma die op haar oude dag wel een groen blaadje zou lusten,
maar uit gebrek daaraan een lammetje adopteert om
daarmee over het podium te flaneren, werkte ook enorm
op onze lachspieren. Aan het einde van het stuk is zij nog
steeds op zoek naar een prins om haar weg te voeren naar
de oevers van de zee, iets wat ze herhaaldelijk zeer expressief
door de zaal riep. Opmerkelijk was wel dat de diepst
ongelukkige momenten uit de tragedie vaak ook diegene
waren die door het publiek onthaald werden op gegniffel,
mede door hun overdadig tragische karakter. Overacting,
much? Aartsmoeilijk als het is die cruciale spannende passages
weer te geven, nam niemand daar aanstoot aan.

Babylon Beoordeelt
WERK EN BEWONDER
We nemen graag onze sombrero af voor de prestatie van
regie en acteurs. De beste productie in jaren is twee opeenvolgende
avonden zeer passend ten berde gebracht.
Het van nature donkere stuk kwam goed uit de verf door
de, al dan niet gewilde, onderbelichting van het podium
waardoor de personages in duisternis gehuld werden.
Dat was toepasselijk met betrekking tot hun emoties en
ook tot de setting en het isolerende effect van de ondoordringbare
gesloten ramen en deuren. Met beperkte
Babylon Bestudeert
Literatuur en mode (2)
Galabals zijn mijn ding. Van megalomane zalen verlicht door schimmige beats tot sullig voetgeschuifel op schoolfeestjes,
‘k heb het allemaal gehad. Niet dat ik nee zou zeggen tegen de charme van een gezellig pintje in een wannabe bruin
café of op een zonovergoten terrasje, integendeel. Voor een galabal offer ik echter met plezier mijn avondje tooghangen
op. Voor vrouwen een gelegenheid om een extra kilo schmink aan te rekenen en voor mannen om hun wijdetshirtmetshort-kostuum
in de kast te verbergen en zich strak in het pak te hijsen. En natuurlijk wordt een extraatje aan
de wekelijkse financiële sponsoring van ouderstwege ten zeerste geapprecieerd door galabalkleedjeswinkelsuitbaters.
Dit jaar liet ik mij voor de eerste keer verleiden tot een galabal in het zwembad. Geen pinten verzetten in zwemtenue
(been there, done that: vuile boel), maar een deftige get-together in de bar van het sport- en spelcomplex. Toegegeven,
’t was nie mis. Schone zaal, goei muziek en een waardevolle bijdrage aan mijn eeuwige
galabalhobby: kleedjes kijken.
Nog nooit heb ik een galabal geweten waar uniciteit zo hoog in het vaandel wordt gedragen.
Van boeren tot koninginnen: diversiteit troef. Zelf opteer ik het liefst voor een
LBD (never lets me down). Met mijn safe yet classy outfit kon ik de genodigden van op
een veilige afstand goed- en afkeuren. Terwijl de meeste bals blijk geven van een soort
onderlinge kledingsovereenkomst onder de genodigde feestgangers, leken deze galaballiefhebbers
hun uniciteit te willen vertalen in hun tenue. Hoera, iedereen is uniek!
Enkele flamboyante gewaden trokken mijn aandacht en mijn enthousiasme voor het
modegevoel van de Letterenstudent koelde af. De discussie om het vermeende “kijk
mij-gehalte” van onze generatie, een topic waar de Standaard – een serieuze krant –
enkele weken geleden haar pagina’s mee opvulde, laait weer op.
middelen, enkele stoelen en tafels, werd het huiselijke
leven geschetst met Bernarda als dictator vaak centraal
op het podium. Het verst van haar stond de jonge rebel
Adela en Martirio week als volgzame en brave dochter
niet van haar moeders zijde. Of het zo uitgekiend werd is
niet geweten, maar het plaatje klopte wel.
Als u er niet bij was dit jaar, of geen Spaans kan, sla dan
maar een cursus open deze zomer en maak dat u volgend
jaar wel aanwezig bent. Topeditie.
Jasper Vanhaelemeesch
Indien u de afgelopen maanden bij boeddhisten in Nepal geleefd zou hebben: de Belgische
modewereld stond in rep en roer. De serieuze kranten vertaalden de catfight
fronsend voor hun lezers. Inderdaad, meer personages bevolken het Belgische fashion
theater dan alleen Raf Simons. Voor de “ik volg die shit niet”-hipsters onder jullie geef
ik een korte recapitulatie: een columniste van de ELLE (een boekske met kleren) noemde een Belgische blogster “een
principeloos blond wicht zonder stijl, met een ziekelijke portie aan narcisme”. (Om alle discussies uit de weg te gaan:
dit is een eigen – tikkeltje dramatische – hertaling van haar woorden. Zo klinkt het gewoon leuker.) Elke dag een tiental
foto’s van jezelf trippelend in een nieuwe outfit met de wereld delen, getuigt toch van een zekere graad van eigenliefde,
non? “Kijk mij – kijk mij”, het zet mij aan het denken. Evolueren wij met onze generatie mee naar een zwak afkooksel
van Ovidius’ tragische geesteskind? Neen, wij willen liever een hete nimf dan verdrinken in een plas water! Kledij is een
belangrijk hulpmiddel om u uit de grijzemuizengemeenschap te wringen. Waan u echter alstublieft niet de koningin van
Sheba als u het aandurft in uw onesie met koeienvlekken een brik melk te gaan kopen in Delhaize. En deel het al zeker niet
via Twitter. World no care, darling!
Laura Muylle
nr:5 2012-2013 B-Magazine
33

34 B-Magazine 2012-2013 nr:5

Babylon Brost
De literaire spelletjes
Met de examens voor de deur leven wij, taal- en letterkundigen, met nog meer kronkels in ons hoofd dan ooit. Het is tijd
om onze weg te zoeken door het doolhof der examens. Hoe te werk gaan?
1. Suit up!
2. Find your center.
3. Embrace your inner penguin!
VEEL SUCCES MET DE EXAMENS,
xoxo jullie B-magaziniers editie 2012-2013!
nr:5 2012-2013 B-Magazine
35