Begraven in de kerk, op het kerkhof of op de begraafplaats

4
vrijheid had tot ‘het aanzeggen’ (bij gemeenteleden gaan vertellen) van een sterfgeval.
Minder snel op te lossen was, dat het consistorie na verloop van tijd geen overzicht meer
had wie waar in de kerk begraven was en hoeveel ruimte er nog over was. Vaak was alleen maar
genoteerd wie begraven was, maar niet waar. Zo lezen we in de aantekeningen:
‘4 maart 1724 Sophia Woldenborg overleden aan de kinderpokjes in onse kerk begraven’, ‘4 oct 1727
Is de huijvrouw van den Heer luitenant Wunder op den Toetenburg overleden en enige dagen daarna
in onse kerk begraven.’ ‘8 october Is de huijsvrouw van de heer Doctor Gimborn overleden ’s morgens
omtrent acht uur nadat ze daags tevoren van een welgeschapen jonge dogter verlost was, en den 11
oct ’s avonds in onse kerk begraven. 26 oct 1728 niet lang daarna is ook het even voornoemde jonge
dogtertje van Heer Gimborn Johanna Geertruij overleden en in onse kerk begraven.’
Nadat de koster zonder overleg zijn overleden vrouw in de kerk had laten begraven, besloot de kerkenraad
(op 25 januari 1730), dat voortaan niemand meer zonder toestemming van de predikant in
de kerk begraven mocht worden. Zoals priesters begraven werden nabij het altaar, zo had de predikant
het recht dicht bij de preekstoel te worden begraven. Toen op 14 juli 1762 ds. Johannes ter
Beek (º 1696) stierf, werd deze dan ook in de kerk vlak ‘op het Choor voor de Predikstoel’ begraven.
Om enig zicht erop te krijgen wie waar begraven was, vroeg het consistorie op 26 januari
1767 de oude doodgraver dit zo mogelijk aan te wijzen. Twee maanden later rapporteerde dezer
zijn bevindingen. Hij had steeds op een kladblaadje de namen van de overledenen genoteerd. Samen
met zijn zoon had hij aan de hand daarvan zo goed mogelijk uitgezocht wie waar begraven
was. Het consistorie besloot voor zover mogelijk na te gaan wie een graf in de kerk gekocht had en
daar dus ook in de toekomst aanspraak op kon maken. Dit resulteerde erin, dat de predikant op basis
van wat de doodgraver gerapporteerd en wat gemeenteleden verteld hadden, een plattegrond
tekende waarin alle graven waren aangegeven met de namen van de eigenaren. Aan de doodgraver
werd gevraagd na te gaan of de plattegrond klopte.
Leonard Frederik Vermeer (1762-1844), zoon van de plaatselijke landschrijver, vestigde zich in 1795 als arts in
Zevenaar en oefende zijn praktijk uit tot 1844. Vanaf 1838 tot 1844 was hij burgermeester van Zevenaar.
Vermeer was daarnaast vele jaren lid van de Provinciale Commissie van Geneeskundig Onderzoek en Toevoorzigt.
Op 28 juni 1844 gaf de kerkenraad toestemming het graf van Vermeer te bedekken met een zerk tegen
betaling van f. 25,-. Foto: Ab Hendriks, mei 2010.