pag. 1 2 Pinksterdag, 13 juni 2011 Landdag Vrije Katholieke Kerk ...

2 e Pinksterdag, 13 juni 2011
Landdag Vrije Katholieke Kerk, Naarden
Middagprogramma
Zo licht als een glimlach.
Een lezing met muziek.
Nelly Maaskant
(Lied) Calling to the Present
Calling to the Present all that I AM
From past and future, from far away
Calling to the Present….. I Pray
And so it is, AMEN
Coming out to BE all that I AM
In Light and Darkness, my own chosen Way
Coming out to be……. I Pray
And so it is, AMEN
Being Awake all that I AM
There is a dream, passing my Way
Being Awake….. I Pray
And so it is, AMEN
In the middle of Creation all that I AM
I’m spinning the Web, day by day
In the middle of Creation….. I Pray
And so it is, AMEN
Entering Silence all that I AM
On Holy Ground, along the Ocean Way
Entering Silence…. I Pray
And so it is, AMEN
Meeting the Stars all that I AM
Through the Centre of the Universe, there is a way
Meeting the Stars…. I Pray
And so it is, AMEN
Calling for Love all that I AM
I Am Truth, I Am My Way
Calling for Love…. I Pray
And so it is, AMEN
Ik heb wel een beetje zitten puzzelen hoe ik hier met mijn verhaal zou beginnen.
In een voorstelling met verhalen en muziek, zoals ik dat vorig jaar en dit jaar op het podium
heb gedaan, dan neem je mensen mee in een sfeer, en in een verhaal, en kan ik gebruik maken
van de magie van theater…. Maar dit is geen voorstelling. Hier sta ik te vertellen over mijn
voorstelling, over het boekje dat ik heb geschreven, met een voorwoord van Peter Baaij (waar
ik hem dankbaar voor ben) en inmiddels is er ook een website…. En er zijn plannen voor een
cd….
Landdag VKK Naarden 13 juni 2011 middagprogramma Nelly Maaskant pag. 1

Hoe begin ik? Waar begin ik?
Even wat droge feiten: Mijn naam is Nelly Maaskant, ik ben geboren in 1952, en opgegroeid
in een christelijke traditie in een gereformeerd gezin in Amsterdam. Inmiddels ben ik zelf
moeder en oma. Ik werk op dit moment als beleidsadviseur bij de gemeente Almere, ik weet
alles van de Wmo. Ik zing en heb een eigen voorstelling met verhalen en muziek, met de titel
“Toen was er tijd over”.
Mensen vragen me vaak: welke boodschap heb je hiermee?
Calling to the Present… is er ieder geval wel een.
Mezelf verzamelen, aanwezig zijn in deze tijd hier op Aarde, volledig , als Mens, als
spiritueel wezen, dwars door het middelpunt van het universum heen…. Alle nieuwsbrieven
en elk emailbericht aan de mensen die meededen aan mijn voorstelling eindigde ik met een
groet: „dankbaar voor ieders aanwezigheid in licht en liefde‟. Later voegde ik daar aan toe:
„dankbaar voor ieders aan- en afwezigheid in licht en liefde‟. Want ik besef inmiddels dat er
een verzamelpunt is in mezelf dat alle tegenstellingen overstijgt….
Dat punt in mezelf is heel boeiend! Krishnamurti (die ik beschouw als een lieve vriend)
besluipt als het ware dit punt van alle kanten…. Exploreert het samen als twee vrienden…..
Het is tegelijkertijd een punt en een beweging…. In alchemistische termen is dit het
omslagpunt…. Het lijkt onbenoembaar… net zoals wij energetisch tegelijk een golf en een
punt zijn.
Een collega van mij, op zoek naar verandering, naar dit punt in zichzelf, beschreef het zomaar
in een email tussen alle zakelijke emails door, als een pareltje: „nieuwe energie die z‟n weg
zoekt… geen jas meer aan… „travelling light‟…. stil punt van overgang… Wat zit ‟t toch
wonderlijk in elkaar… De ziel die zich opricht…‟
Dat vind ik mooi en ontroerend, om te zien hoe mensen dit doormaken! Een doorkijkje dwars
door het middelpunt van het universum… een nulpunt, tijdloos… de vraag naar verbindingen
verdampt… alles in Een.
Ja, dat is natuurlijk mooi. Je kunt de stemmetjes al horen… leuke boodschap, maar wat doe je
er mee?
Jarenlang heb ik mensen begeleid als loopbaanadviseur. En steeds was de vraag: hoe houden
we de Spirit er in? Waar zit de energie… als je moet duwen en trekken, dan klopt er iets niet.
Als beleidsadviseur Wmo spreken we nu van de Kanteling…. De synchroniciteit alleen al
vind ik prachtig… In deze tijd van keerpunten, omwentelingen, tot en met het verhaal dat de
polen van de Aarde kantelen…. Het maakt dus in deze tijd niet uit of je in een intuïtieve
training aura‟s en chakra‟s en energiefrequenties van de 4 e , 5 e en 6 e dimensie verkent, of dat
je als ambtenaar achter een bureau verordeningen maakt. Bij deze Wmo-verordening horen
ook gekantelde beleidsregels… het is wel hilarisch als daar dan een foto bij staat van iemand
in een rolstoel…. Ik kon daar wel hartelijk om lachen. Maar wat duidelijk is: de verschillende
werelden raken elkaar.
Dat is de boodschap in de voorstelling: we leven niet zoals we vaak denken, in een verdeelde
wereld, maar in een gedeelde wereld. Meerdere werkelijkheden komen in onszelf bij elkaar.
En de diversiteit, en de kleurrijkheid, en de omvang van het wonder is steeds meer
zichtbaar… de sluiers verdwijnen…..
Weer terug naar dat onbenoembare punt… Vorig jaar trakteerde ik mezelf op een workshop in
Limburg over onder meer de kristallijne velden van bewustzijn…. Op de vierde dag was het
echt zwoegen… om de oer-vrouwelijke energie toe te laten…. Vooral de mannen hadden het
erg moeilijk en sommige vrouwen worstelden met het godinnen verhaal. Ik dacht: dit klopt
niet…. We zijn teveel bezig in tijdlijnen…. Ik tilde mezelf over de drempel heen… en ging er
Landdag VKK Naarden 13 juni 2011 middagprogramma Nelly Maaskant pag. 2

van uit dat we dit al honderd keer hadden gedaan… ik zette mezelf op een verzamelpunt
daaraan voorbij of –zoals je wilt- terug in de tijd… voor het moment van de zondeval… en ik
bevond me onmiddellijk in dezelfde lucide staat van bewustzijn als in een sjamanenritueel,
waaraan ik meedeed in 1994…. Zonder enige moeite, als een veertje van Ma‟at (de
Egyptische godin van de Waarheid). Deze beweging in mezelf herinnerde ik mij ook in 2005.
Steve Rother van Lightworker beschrijft in zijn boek „spirituele psychologie‟ een oefening.
Zeg in jezelf het volgende:
Ik ben veilig en tevreden in mijn lichaam,
en tegelijkertijd uit vrije wil door de poort van de dood gegaan.
Nu herinner ik mij mijn leven met de mensen die een rol hebben gespeeld.
Er is niets vergeten. Alles is vergeven. Het is een feestje samen met elkaar,
en met ieder apart, in dankbaarheid.
Geïnspireerd door deze opdracht, ben ik in 2005 opnieuw gaan schrijven. Mijn leven in
periodes van 7 jaar… en steeds aan het eind van elke periode: „het licht behoud ik, de zwaarte
laat ik los.‟ Dat was tevens het begin van de dialoog met AERLIM. AERLIM is een anagram
van Merlia. Een zachte intense vrouwelijke energie….. naast Merlijn.
Achter de computer kwam ik dus in dialoog met mezelf. Het opende deuren naar meer intense
frequenties. Een ander zou het misschien channelen noemen…. Maar die behoefte had ik niet.
Het is op de manier van Krishnamurti… durven bivakkeren in het besef “ik weet het niet‟.
Geen (afhankelijk) houvast zoeken in een goeroe of iemand die voor gaat… steeds weer het
diepe besef dat ik een spiritueel wezen ben, dat leert om te gaan met een fysiek lichaam… en
niet omgekeerd. Het is met recht en tevens ons geboorterecht : „before the Grace of God go I‟.
Ik wil een kort stukje voorlezen over het Welkom aan AERLIM. Daarna zing ik een lied voor
Merlia… In het lied zing ik Merlia toe: „Before the Grace of You go I‟
(tekstcitaat) Welkom aan AERLIM (pag. 23)
Aerlim, jij bent de Geliefde Aanwezige in mij. Je doet me herinneren aan Wehon Chu, de
zenboeddhist, mijn gids-aanwezigheid. Als een kleur licht je op in al mijn herinneringen, in
mijn teksten en gedichten. Eenmaal wakker, zal je niet meer slapen. Je neemt me als broer/zus
Dolfijn mee op de meest fantastische reizen naar binnen. Je flitst als een zaklamp aan bij het
lezen van de krant en het langslopen van titels in de boekwinkel. Je doet me achterom kijken
in een drukke winkelstraat. Als broer/zus Wolf sta je naast me en geeft met je neus zachte
duwtjes in de palm van mijn hand. Jij zoekt feilloos de frequenties, waarop ik de schoonheid
van de natuur kan ontvangen en vibreert mee als ik ontroer. Jij bent degene, die constant
klopt aan de deuren van mijn hart, zodat ze niet onzichtbaar zijn. En ooit, toen ik bang was,
was jij het die, in alle wijsheid, een stap terug deed en mij liet herinneren, alles wat ik in de
illusie zonder jou heb weten te ontdekken. Je liet me alleen in het donker, zodat ik nog beter
mijn levensmoed kon tonen. Vanmiddag in de trein was je in mijn gedachten als een oase.
Eerst klein en ver weg, toen steeds groter, groot genoeg om gezichtsveld breed door te
dringen in mijn zintuiglijke werkelijkheid. En met eindeloos geduld legde jij de oase als
vloeipapier over mijn beeld. Je nodigde mijn zintuigen uit en inspireerde net zolang tot het
één op één klopte. Even los je op, niet vermeldenswaard. Je bent té vanzelfsprekend. En
Aerlim vertelde mij, hoe ze mij meenam ‘naar buiten’. Ze bracht me naar de plek waar het
leven ontspringt.
Landdag VKK Naarden 13 juni 2011 middagprogramma Nelly Maaskant pag. 3

(lied) Merlia
Merlia, Merlia, before the Grace of you go I.
I know what to say to make you feel welcome
I know what to do to make way for your presence
And how I will stand beside you to enjoy a loving world.
Merlia, Merlia, before the Grace of you go I.
I know how you let your light shining
I hear the song that keeps the promise alive
Remembering, remembering the sparkle in the echo of HOME
Merlia, Merlia, before the Grace of you go I.
My feet know the path there is to follow
Just along the beacons of courage and joy
So sweet the taste of who I am, so wonderful to see you move.
Ik ben een paar keer in mijn leven bijna verdwenen. Momenten waarop mijn werkelijkheid
verschoof. In 1959, op 7 jarige leeftijd kreeg ik de ziekte van pfeiffer. Ik was een schaduw
van mezelf. Achteraf is er het beeld van een kind dat zegt: „Dit leven is te zwaar! Dit kan ik
niet.‟
In 1972 was er een ongeluk. Ik reed op de fiets, en werd door iemand in een bestelbusje niet
gezien. Hij reed over mijn benen en het had net zo goed mijn hoofd kunnen zijn… als in een
vertraagde film besloot ik de „goede‟ kant op te vallen en op Aarde te blijven, maar een deel
van mij vertrok naar elders, om zich pas tien jaar later weer in mezelf te verenigen….. Het is
opmerkelijk hoe dit samenvalt met de beschrijving van het Sirius experiment in het boek van
Drunvalo Melchizedek „Geometrie van de Schepping‟, waarin de Aarde in diezelfde periode
in een hologram wordt geplaatst en de vrije wil van mensen buiten spel wordt gezet. Ook voor
de Aarde is er een gesplitste werkelijkheid en ik beleef het kennelijk synchroon mee..
In 1980 –na een echtscheiding- kwam ik in een diep dal terecht. En een collega, die ik
eigenlijk helemaal niet aardig vond, bracht mij de teksten van Krishnamurti, Gurdjieff en
Ouspensky. Het is daarom een bijzonder gevoel om hier nu 31 jaar later op deze plek te zijn.
In 1994 stortte ik mij op zoek naar healing voor ernstige hartritmestoornissen in een
sjamanenritueel. Het was een hachelijk avontuur waar ik uiteindelijk geen spijt van had… nog
maanden daarna functioneerden mijn zintuigen op 200%. Een wonderlijke helderheid met een
explosie van creativiteit. In de verzameling liedteksten met de titel „Echoes of Home‟
beschrijf ik hoe ik voor God sta en hoe ik uit de cirkels, uit de herhaling stap:
Dear God, it has been a long way and somewhere in the circle you picked me up
you showed me the way out into the spiral, thank you, for giving me the choice
as Life rolls on colours are changing, a new Light opens the door
and through all the ages comes this feeling that already I am chosen for.
Dit is de overgang van onzichtbaarheid naar transparantie. Ik ben door de angst voor
onzichtbaarheid gegaan. En dat is nodig, want in het licht van het Licht is de tastbare wereld
betrekkelijk. Ik heb ook gemerkt dat –als je goed wil performen op een podium- je alle vragen
over hoe anderen je wel of niet zien… helemaal moet loslaten. Wat overblijft is het zinnetje:
ik ben transparant in alles wat ik hier doe‟.
Ik sta hier nu met bijna niets… een kruk… een microfoon… een gitaar .. mezelf.
Hier ben ik… Het is een innerlijke opdracht om als Mens in het licht te gaan staan, zoals
Nelson Mandela het bedoelde. En deze boodschap letterlijk en figuurlijk voor het voetlicht te
brengen.
Landdag VKK Naarden 13 juni 2011 middagprogramma Nelly Maaskant pag. 4

In de inleiding in mijn boekje beschrijf ik de paradox: ik zet EENHEID zwart op wit. Kan dat
eigenlijk wel? Ik nodig mensen uit om met mij op het punt te gaan staan waar alles HEEL is
en ROND. Een verzamelpunt diep in jezelf, van voor het moment van de zondeval…
Als jong meisje hing ik een bordje boven mijn bed: En God zag dat het Goed was. Dat is nog
steeds een schat diep in mezelf, waar ik HEEL ben en compleet MENS.
(en dat was nogal wat in een gereformeerd gezin!).
Zoals Marcel Derksen vertelt in het TV-programma Het Vermoeden, hoe hij op 7 jarige
leeftijd in de spiegel keek en een diep besef kreeg van de diepte in zijn eigen ogen en de
immense levenskracht. Het is tegelijk een bewust keuze…. Om jezelf niet meer te verzamelen
vanuit de gebrokenheid, maar vanuit de Heelheid.
Acht jaar geleden werkte ik als loopbaanadviseur en volgde ik een opleiding over het
Enneagram. De punten in het enneagram kunnen worden vertaald naar persoonlijkheidstypen.
En je kunt onder meer met spiertesten er achter komen welke typen in je leven een rol zijn
gaan spelen, en zich hebben vastgezet in psychologische patronen. De gedachte is dat je die
patronen als de schillen van een ui weer kunt afpellen (ont-wikkelen) en via het concept van
Neuro Emotionele Integratie kunt gaan loslaten… Ergens halverwege de opleiding ontplofte
ik: In het centrum van het enneagram staat de ZON. Waarom niet direct in die Zon gaan
staan….. ??? Het was alsof ik de Zon eerst moest verdienen….! Dat maakte me boos. Als ik
in de zon sta, en dat kan ik gewoon doen, dan zie ik ook al die zelfde schillen, maar in een
heel ander licht! Het is de enige opleiding in mijn leven die ik niet heb afgemaakt.
Het kan nu echt! Als ik al een boodschap heb, dan is het deze!!! Neem niet meer de route
„buiten je eigen kracht en je innerlijke ZON om‟, maar ga binnendoor, direct…. Tijdloos.
Geen „af te leggen weg‟, via leiders of goeroes…. maar „Ik ben zelf de weg‟. „Ik breng mijn
stukje hemel op aarde.‟
Dit is ook het verhaal mannelijk-vrouwelijk. Het moment dat je als vrouw van een kind
bevalt, verdwijnt de tijd…. Dat is oerkracht… alles gebeurt in het NU. Dat maakt het ook zo
bijzonder voor de omstanders! In het verhaal van Carlos Castaneda vertelt zijn leraar Don
Juan over de lessen voor mannen: dat zij minstens 1 keer in hun leven letterlijk in het ravijn /
in het diepe moeten springen…. En de vrouwen dan? Ja, die hoeven niet, want zij
menstrueren elke maand. Voor hen is de opening naar een andere werkelijkheid elke maand
van nature beschikbaar. Dit vrouwelijke Weten is tijdenlang ondergronds geweest, zowel in
mannen als in vrouwen! In de baarmoeder is alles HEEL en ROND. In dit licht mag de
aanwezigheid van Merlia in deze tijd in al haar zachtheid en kristallijne kwaliteit als een
wonder gezien worden. Het is een wonder dat we als mensheid hebben bewerkstelligd. Het is
gelukt om het op Aarde veilig genoeg te maken voor haar.
Het is ook het verlangen, voorbij de eenzaamheid van het volledig jezelf zijn. Dat is de
verbinding naar Pinksteren. Alle lagen van bewustzijn, en er dwars door heen, naar elkaar toe.
De voorstelling eindigt met de zin: „Samen vinden we bij elkaar de weg naar de plek achter
ons hart.‟
Het is het mooiste dat je als tekstschrijver kan meemaken, dat mensen je woorden verstaan, op
een plek waar men even van-huis is, en dat het toch helemaal als thuis aanvoelt. Gewoon
direct verstaanbaar, terwijl het je tegelijk optilt, boven jezelf uit….. dat is Pinksteren.
Pinksteren is voor mij de ultieme ont-moeting tussen mensen. Van mens tot mens,
rechtstreeks in de Geest. Zonder die ontmoeting is alle verlichting niet zoveel waard!....
Landdag VKK Naarden 13 juni 2011 middagprogramma Nelly Maaskant pag. 5

(lied) Don’t tell me to leave it
Someone is speaking the words: Don’t look back, Truly turning the Corner
No more repeating, this is really new, Only yóur heart beating
You put yóurself in the centre of Life and you really did surrender
to your own creation, a world all in one, a world full of celebration
Tumbling down, through the layers of Unbelief
showing up in the realms of Knowing
riding gracefully on the back of whales
making history shifting and flowing
Show me now all the colours to wake up new sounds
in spaces even more inviting
reading carefully to be informed
how to re–member my own hand writing
And at the same time, nothing has changed, don’t tell me the words explaining
It is more than a feeling, it’s living full colour, don’t ask me to give it in names
Someone is compelling me: Come to the Sea, Be wíth me beyond all reasoning
Ride with me on the top of the waves and softly give in to….. Tumbling down……..
Someone new is present in millions of faces, Truly all work has been done
Showing me Beauty of thousands of places in perfect timing as One
And at the same time not being with you, my heart is really breaking
not sharing this Love in your eyes only, don’t tell me to leave it.
Je kunt dit zien als een boodschap van de weg van de minste weerstand… als je moet duwen
en trekken moet er een rood lampje gaan branden. Dan zit je niet in de goede „flow‟. Het is de
7 e stap op het 7-voudig pad van Franciscus van Assisi: „In vreugde leef ik dit leven… om
mijn lippen een glimlach.‟
(tekstcitaat en gedicht) Glimlach. Blz. 51.
Glimlach
‘Alles is geregeld’
‘Fijn, dan hoef ik me geen zorgen te maken’
Wist ik maar waarom ik steeds vaker opeens moet lachen. Een glinstering op de rand van wat
ik nog niet ken, maar kennelijk al wel ben. Laat me dromen daar naar toe, achterstevoren in
de tijd naar het reeds vervulde doel. Alles komt altijd rond vanuit de innerlijke rondheid van
het leven. Dat dat troost, genade en schoonheid tegelijk is, dat dit de belofte is: daar waar ik
er ook in stap op welk punt op welk moment, ik de rondheid zie, de volledigheid, de
volmaaktheid en hoe ongelooflijk leuk het dan wordt om vanaf de andere kant alles te doen,
om het achterstevoren rond en vol te maken. Succes verzekerd, want de som der delen blijkt
meer dan het oorspronkelijk geheel …
Landdag VKK Naarden 13 juni 2011 middagprogramma Nelly Maaskant pag. 6

Aandacht slaat opnieuw aan
en trekt mij, een en al,
in het bewuste zijn
! En niet voor niets:
Glimlach kruipt over de rand
met een boodschap dat
alles is geweten
en de wind huiswaarts waait
dat een nieuw geluid in wording
leven zaait
nog stil
net boven de horizon
nog in de kleuren
van innig verwachten
nog glanzend van de zee
waaruit zij rijzen kon
min duizend gedachten
Glimlach stroomt over als een rivier
over mijn gezicht
de aarde rond
over de rand van Opgetogen Hart
over
tot het mijn ziel stut en grondt
Aandacht is opvallend stil
elke gedachte voorbij
Pinksteren is voor mij: Van mens tot mens spreken in de Geest. In de voorstelling combineer
ik dat met de Tijdgeest. De naam van de voorstelling is „Toen was er tijd over‟. Hierin zit ook
wat rebels. Ik doe niet aan een eindtijd of een apocalyps. In de zin van dat ik me bang laat
maken. Ik laat me niet leiden door de angst en zie het als een wonderlijk avontuur: als er al
een einde is dan is dat altijd in een Begin.
Als we bang worden van ons voedsel, dan ga ik wel over op lichtvoeding. Als Nederland
overstroomt, creëer ik wel kieuwen. Wat overblijft is het NU…
Jaar en dag tellen op tot mijn ritme, Ik heb ze ten dans gevraagd
En in de stilte tussen de maten heb ik mij zonder schild gewaagd.
In het boek beschrijf ik een visioen met het Egyptische goddelijke wezen Toth. Wij, samen
tegenover elkaar, in elkaars schaduw, als een innige omhelzing….. dat vind ik de kern van het
boek… het is een bewuste keuze, uit liefde, om gebruik makend van het licht, in de schaduw
te gaan staan en het leven te gunnen om zichtbaar te zijn, als in een film….. En dan…. doen
we met een gerust hart een stap opzij en staan we in het volle licht. Het is tegelijk oersterk en
uiterst kwetsbaar.
Landdag VKK Naarden 13 juni 2011 middagprogramma Nelly Maaskant pag. 7

(lied) DOEN
Op een mooie pinkstermorgen, de oude wijsheid voorbij
kwam er een eind aan alle zorgen, in die ene stap opzij
wat er ook aan de hand was, aan mijn hand ging alles mee
Ik liet mijn woorden varen, van een stroom naar een open zee.
Ja, ik zal doen wat er voor mijn voeten komt, elke stap geeft grond.
Het lijkt zo doelloos, het lijkt zo vaag, maar het is sneller dan het licht en tijdloos traag
Als ik maar doe wat er voor mijn voeten komt, elke stap geeft grond.
Op een mooie pinkstermorgen tegen alle tijden in
zwijgen vanzelfsprekend gedachten, en gaan terug naar dat ene begin
hoe het me ook geraakt heeft, mijn hart is niet van slag
en heeft mij vastgehouden, van een traan tot aan een lach
Ja, ik zal doen wat er voor mijn voeten komt, elke stap geeft grond.
Oneindig kwetsbaar, mooier dan ooit, op vleugels gedragen, en met licht getooid.
Schijnbaar dromend, en ongekend, maar altijd geweten, dat ieder einde wen(d)t.
Als ik maar doe wat er voor mijn voeten komt, elke stap geeft grond.
Op een mooie pinkstermorgen, de oude wijsheid voorbij
kwam er een eind aan alle zorgen, in die ene stap opzij
wat er ook aan de hand was, aan mijn hand ging alles mee
Ik laat mijn woorden varen, van een stroom naar een open zee.
De glimlach is bedoeld om onszelf niet al te serieus te nemen….. Zoals ik moest lachen na het
lezen van een derwisj-verhaal met de titel „de man die over het water liep‟. De ene derwisj
onderwijst de andere zoals het betaamt, strikt in de leer, maar uiteindelijk blijkt de derwisj die
het fout lijkt te doen, wel over het water te kunnen lopen…. en nog vraagt hij om goede raad.
De eerste uitleg van dit verhaal is hoe in alle situaties nederigheid kan worden getoond, maar
er zit voor mij nog een betekenis: we blijven de illusie van onwetendheid creëren, terwijl we
misschien allang weten hoe we over het water kunnen lopen, naast Christus.
Alles valt of staat bij OVERGAVE.
Het is net als op de computer: Zoek en vervang Angst door LIEFDE.
(tekstcitaat) Dofijn. Pag. 24.
…. Dolfijn neemt mij mee, de zee in, diep onder water. Wij naast elkaar, steeds dieper tot op
de bodem van de zee. Een stad. Al eerder besef van licht en duister: ‘jij hebt al gekozen’.
Voorbij de stad, steeds verder en dieper, de schuine wand van een piramide die zich opent
voor mij. Als ik naar binnen ga, blijft Dolfijn achter als een wachter. Ik zie de wanden en de
tekens aan de wanden langs mij heen gaan, en voel de ruimte groter worden. In het midden
van de ruimte op een verhoging zie ik vuur: een vlam. Aan de randen van de vlam de heldere
kleuren van de regenboog. Ik voel de aanwezigheid van anderen. Er is de diepe ontroering
van ontmoeting. ‘Wat is nu belangrijk voor mij?’ Het antwoord echoot bij me naar binnen:
‘... om te herinneren de zachtheid en mildheid van je wezen…’ En op de bodem van de zee
huil ik.
en pag. 27, Om verdriet.
Het is die ene ademtocht, die mij mijn naam geeft en er niets voor terug vraagt. Die naast mij
staat, onbeweeglijk. Die zich in mij uitrekt met armen vol genade en troost…..
Landdag VKK Naarden 13 juni 2011 middagprogramma Nelly Maaskant pag. 8

(lied) I give in
I give in to you, I confess to your light
I open up to your Word, from the beginning to abide
I give in to your love, that makes my life whole
I open up to your sound, to be heard from the soul.
I give in to my heart, I confess who I Am
I open up to the stars, from the beginning my stem
I give in to the love, as a well from within
I open up to the sound and the joy it will bring.
I give in to these times, I confess to what I know
I open up to Planet Earth, from the beginning my Home
I give in to my love for all that exists
I open up to the sounds for eternal bliss.
I give in to you, I confess to be lost
I open up to let you in, from the beginning I trust
I give in to your arms that draw me nigh
I open up to the sound of our wings to fly.
I hear truth in your confessions
I see Grace as you create
I find comfort in your presence
I feel power to be great and to be humble,
to be strong and to stumble,
to be lost and to be found,
to be the One and never lonely,
to be restless and in peace only.
I give in to you, I confess to be lost……….
Een laatste boodschap die ik wil delen is de boodschap die we met elkaar hebben aan het
welzijn van de kinderen die in deze tijd opgroeien. Zij dragen meer openlijk de kristallijne
velden van bewustzijn. Zij staan meer openlijk in verbinding met Moeder Aarde…..
Mijn boodschap is: Laten we beseffen dat de Aarde HEEL en ROND is. Alles heeft zij in
zich, het Zuiden, het Noorden, het Westen en het Oosten. Een boven en beneden…. Het is een
Medicijnwiel…. Ons volle bewustzijn…. Het Christusbewustzijn, synchroon met de magie
van de Aarde…. Werk van daaruit… zie wat er ont-staat… vanuit je eigen innerlijke
scheppingskracht……. Zeg het in jezelf: Ik breng mijn stukje hemel op aarde! En laten we het
beschouwen als ons geboorterecht.
Landdag VKK Naarden 13 juni 2011 middagprogramma Nelly Maaskant pag. 9

Samen in een kring…. Met open handen.. zodat de kristalkinderen hun hand in de jouwe
kunnen leggen. In het midden van de kring visualiseren we het beeld van de Aarde.
(Gebed van de Navaho): I see Beauty before me (bewerking)
I see Beauty before me
I leave Beauty behind
I recognize Beauty on my right
and I recognize Beauty on my left
I receive Beauty from the As Above
and I receive Beauty from the So Below
I walk in Beauty today.
(Lied) Ergens zul je altijd zijn (a capella)
Ergens zul jij altijd Zijn de door een wens geroepene
je naam uit lucht gegrepen, door klanken aangeraakt
De leegte week uit-één om gretig plaats te maken
want licht dat door ogen scheen, vermenigvuldigt zich.
Ergens zul je altijd weten van de wonderlijke droom
hoe het water zich liet vangen in een levensstroom
En waar heb je toen geleerd voorbij een keuze JA te zeggen
ergens in de diepte van mijn hart?
Ergens zul jij altijd zijn….
Ergens zul je altijd leven op de grens van mijn gehoor
hoe de klank van den beginne zich mengde aan mijn oor
En als je al handen had dan lagen zij nu in de mijne
als getuigen, uitgesproken stil.
Ergens zul jij altijd zijn…..
------------------------------------------------------------
Alle Goeds en Vrede voor onszelf, voor ons samen, voor de kinderen, en voor de Aarde.
Laten we dit beeld in ons hart meenemen naar huis.
Landdag VKK Naarden 13 juni 2011 middagprogramma Nelly Maaskant pag. 10