dpo_10434.pdf

i 7o KORTE VERHANDELING DER
(1) De kei- of kiezelaarde.
§ 271. De kei- of kiezelaarde (silicia) wordt
zeer overvloedig in de natuur aangetroffen ; doch
zelden geheel zuiver of op zich zelve; maar men
treft haar aan , (waarvan zij ook een zeer groot
bestaandeel uitmaakt) , in de agaten , kwarisen,
leisteenen, bergkristallen, enz. , in verbinding
met andere zelfstandigheden.
§ 272. Om de lei- of kiezelaarde afzonderlijk
of zuiver daar te stellen , onderwerpt men leiof
vuursteenen aan eene gloeijende hitte , gedurende
eenige oogenblikken, waarna men dezelve
in water werpt, en haar eene brosheid te doen
bekomen. Dit verrigt zijnde wrijft men dezelve
tot poeder, waarna men dit poeder met 5 a 4
malen aan zijn gewigt met zuivere potaseh in
een kroes aan eene hevige hitte blootstelt, waardoor
men eene glasachtige zelfstandigheid zal bekomen.
Vervolgens lost men deze bekomene stof
in water op , en na hetzelve gefiltreert te hebben
, wordt het zoo lang met zoutzuur overgoten
, men eindelijk daar geen nederplofsel meer
ontdekken kan , welk nederplofsel, — na vooraf met
kokend water uitgeloogd , daarna gedroogd en vervolgens
gegloeid te zijn, — de zuivere kei- of kiezelaarde
is.
§ 270. Deze hier boven beschrevene bekomene
stof is zeer wit; zandachtig op het gevoel; reuken
smaakloos, in water en in alle zuren (uitgenomen
het vloeizuur, vloeispaatzuur) onoplosbaar.
Wordt er 1 deel kei- of kiezelaarde met 4 deelen
zuivere potaseh gesmolten, dan bekomen wij
eene glasachtige zelfstandigheid , welke in water
volkomen oplosbaar is; aan de dampkringslucht
blootgesteld zijnde, trekt dezelve de vochtigheid
uit