Het rijke Vlaamsche wielerleven Karel Van Wijnendaele

102
Van 1900 tot 1908 hoorde men weinig of niet van velodromkoersen, en voor zoover
ik me herinner is Zurenborg de eenige, die zich recht houden kon in dit orkaan van
verdelging. 't Is ten andere daar dat we ons eerste wereldkampioenschap bijwoonden,
gewonnen door Poulain vóór Ellegaard en Mayer bij de sprinters, en door Bobby
Walthour vóór Guignard en Dickentman bij de stayers.
Na de herwording der wielersport, door Van Hauwaert in 1907 weer in gang gezet,
kregen we een aantal nieuwe velodroms, vooral in de twee Vlaanders, maar 't zijn
doorgaans de baanrenners die er de plaats van de sprinters innemen. Misschien wel
omdat we geen Houben's meer hadden, en geen Protin's.
Integendeel waren we rijk aan goede stayers. Wij hadden er voornamelijk drie,
die 't met de beste van de wereld konden opnemen: Arthur Van der Stuyft, die meestal
in Duitschland reed en verbleef; Victor Linart, die vier keer 't wereldkampioenschap
won, en ten slotte de weergalooze Karel Verbist, die in 1909 wereldrekordman was
over één uur, en op 12 Juli van dat jaar, zoo noodlottig om het leven kwam: gevolg
van een val in den velodrom van 't Karreveld te Brussel.
Op dien nationalen feestdag werd een koers ingericht, over één uur achter groote
motos met Verbist, Arthur Van der Stuyft Schipke en Samson. Die koers ging door
ten bate van een liefdadig werk. De velodrom was bomvol geloopen. Op 6 seconden
van 't einde lag Verbist in winnende positie ; hij had juist nog 300 meter af te leggen,
toen zijn gangmaker bandbreuk leed, met het gevolg dat renner en gangmaker ten
gronde werden geslingerd, toen ze rijdende waren tegen een snelheid van 80 per uur!
Ceurremans werd bezijden de piste geworpen, en kwam er met het verschot en
lichte kneuzingen van af. Erger was 't met Verbist, die eerst tegen de omheining
terecht kwam, van boven in de bocht, en bij het naar beneden
Karel Van Wijnendaele, Het rijke Vlaamsche wielerleven