Het rijke Vlaamsche wielerleven Karel Van Wijnendaele

100
geven wil! Niet begeven kan! Omdat hij zich zoo oersterk voelt! Zoo één en zoo
eigen met de laaiende zonne, met de driestige peerden, met den groeienden oogst,
en de onmeetlijkheid van de lucht!
Zoo was Marcel Buysse op wielergebied: de ontembare, die niet versagen wil, de
koppige die niet plooien zal, de sterke die niet overleggen en niet rekenen moet,
omdat hij geen einde ziet aan zijn macht!
- Ware er een weinig overleg bij geweest, hij zou ons allen verpletterd hebben!...
Zei de groote Petit Breton na afloop der Ronde van 1913.
Maar wat de menschen en de mededingers niet vermochten, dat heeft de
onverbiddelijke Tijd gedaan. Eerst zagen we den baanrenner ‘den weg terug’ nemen,
nadien de ontembare Zes Dagen rijder, die plooide. Tot dat de ‘rechter’ kwam en het
opschrift uithong boven de deur van zijn rennersloopbaan:
- Tijd van komen, en tijd van gaan!
En tien jaren nadien kwam die andere rechter, de Eeuwige, om te zeggen: dat zijn
rijk niet meer van deze aarde was.
Het nieuws viel als een ontploffende bom! Het verwekte ontzetting. Omdat men
hem sterk en levenslustig genoeg geloofde, om zelfs de dood te trotseeren.
We stonden bij zijn graf om het woord van eerbiedig afscheid te spreken. En dààr,
op dat oogenblik, heb ik het zoo sterk gevoeld: hoe veel ik van hem hield! Het docht
me dat met hem, een stuk van mijn eigen leven in dat graf zonk!
Misschien wel omdat hij zulk een heerlijk beeld was van dat Vlaamsche Volk,
‘dat wilde wat was recht, en gewonnen heeft wat het wilde’!
Na Buysse zijn andere groote renners gekomen. Maar of die anderen wel zooveel
hert hadden, en het droegen, zoo juist op de plaats, waar het moest?...
Karel Van Wijnendaele, Het rijke Vlaamsche wielerleven