Het rijke Vlaamsche wielerleven Karel Van Wijnendaele

99
gen, dan zou ik die Bordeaux-Parijs zelf gewonnen hebben!
* * *
Wij zullen, hebben we gezegd, nog over Marcel Buysse te spreken hebben, als we
het hoofdstuk schrijven der Zes Dagen, waarin hij eveneens een geweldige rol heeft
gespeeld.
Maar de Buysse van 1909, die den sprinter Marcelli op zijn eigen terrein bedreigde,
omdat hij meer macht had en geweldiger was...
De Buysse, die twee Zondagen te reke naar Duitschland trok, om de beste renners
van die tijden te lossen en te verwinnen...
Of de weergalooze Buysse, van wien Desgrange schreef na de Ronde van Frankrijk
van 1913: ‘te voren nooit gezien van een renner bij de beklimming van de bergen!’...
Neen, die groote, die onstuimige, die onverzettelijke kampioen en overwinnaar
nooit meer teruggevonden!
Die Ronde van 1913 is voor Buysse geweest wat deze van 1912 voor Defraeye
was: de zwanenzang.
De grenslijn van kunnen en vermogen was overschreden, en Buysse was begonnen
aan den aftocht, die voor ons een teleurgang werd, omdat we hem zoo onzeglijk
geeren zagen en sterk bewonderden.
Van Hauwaert, hebben we al gezegd, was een noeste werker, een gewetensvolle
arbeider en kunstenaar terzelvertijde. Defraeye was meer artist, al was hij niet min
krachtig en kranig. Maar Marcel Buysse?... Die was weer iets anders. Hij had genoeg
van de twee - van athletiek standpunt beschouwd - opdat we van hem hadden kunnen
schrijven: hij was hen de meerdere! Omdat hij onstuimiger was, en nog sterker uit
de natuur!
Streuvels heeft zulke kerels geteekend. De Vermeulen uit zijn ‘Vlaschaard’: de
staalsterke boer! Die niet be-
Karel Van Wijnendaele, Het rijke Vlaamsche wielerleven