Het rijke Vlaamsche wielerleven Karel Van Wijnendaele

96
op de tegenstrevers, was zoo groot dat hij meende van zonder oefening dat te kunnen,
waarvoor anderen zich weken te voren bereidden en specialiseerden.
Over die Zes Dagen zullen we vertellen als we aan dat hoofdstuk zullen gekomen
zijn, want daar gebeurden dingen, die we nadien nooit meer hebben beleefd, al hebben
we minstens honderd van die koersen op onzen kerfstok.
Het was ook tegen 't gedacht, en niettegenstaande het verbod van ‘Alcyon’, dat
hij startte in onze Ronde van Vlaanderen van 1914.
- Die Ronde win ik, en dan krijg ik gelukwenschen inplaats van kritiek!
En inderdaad, hij behaalde er de zege. Nog iets dat we moeten vertellen.
Rieten Van Lerberghe was zijn boezemvriend. Ze mieken alle twee deel van den
hoofdgroep, die. uit een tiental renners bestond, en de zege in den sprint te betwisten
hadden, op den velodrom van Evergem, van Dees Depoorter, zaliger gedachtenis.
- Rieten, zult ge me trekken in den sprint? Ik win, en we deelen de eerste prijs?
- 't Akkoord!
Zei Rieten. Maar wat hij niet verklapte is: dat hij liever zelf zou gewonnen hebben.
Later heeft hij het me meer dan eens verteld:
- Ik zette me dus aan de leiding, met Buysse aan mijn wiel, en als de laatste ronde
begonnen was., had ik het tempo van den sprint bereikt. Zonder me om Buysse of
wie het ook zijn moge, te bekommeren, stormde ik voorwaarts, zooveel of het maar
kon. Want 'k voelde me goed en sterk genoeg, om alle aanvallen af te weren, ook
deze van Buysse. Wat ik ten andere zou gedaan hebben. Want 'k had wel aanveerd
van Marcel tot ‘trekker’ te dienen bij den sprint, wat nog niet wil zeggen dat, als hij
me niet voorbij kon, ik zelf niet winnen mocht! Zoo was mijn be-
Karel Van Wijnendaele, Het rijke Vlaamsche wielerleven