Het rijke Vlaamsche wielerleven Karel Van Wijnendaele

13
banken, en te spelen of te ravotten! Ge zult helpen zorgen voor de ‘kleintjes’.
Onnoodig te zeggen dat ik er in beet tot over d'ooren! Niet meer naar school gaan!
Gedaan met die vervelende vragen en antwoorden van den meester! En die vier wit
gekalkte muren van de klas, die zoo gevangenisachtig aandeden?... Mogen thuis
blijven, en in de wijde wereld leven en bewegen, zonder 't gareel van den
schooldwang?... Dat was me nu te veel en te schoon, want...
Zie daar was een onderpastoor bij ons, van wien ik nu nog altijd getuig, van nooit
een sluwer en slimmer ventje te hebben ontmoet, in heel mijn leven! Hij was wel
bespraakt en zeer dichterlijk aangelegd. Hij was proost onzer school en...
- Neen, ge moogt hem niet thuis houden. Hij leert te gemakkelijk, en ge zult het
je heele leven beklagen, van hem niet die eenige rijkdom te hebben gegeven, waarover
ge beschikken kunt: wat geleerdheid!
Zei de onderpastoor tegen mijne moeder, die wedervoer:
- Al goed en wel, maar daar zijn hier zooveel groote magen die met kleine middelen
moeten gevuld!
- 't Zal van ergens komen... zei de onderpastoor!
En 't werd beslist: nog 2 jaren school. 't Geleek me een doodvonnis. In die tijden
wel te verstaan. Maar later?... Later geleerd hoeveel dank ik dien onderpastoor
verschuldigd ben, want 't is eigenlijk binst die twee jaren dat ik de weinige kennissen
opdeed, waarmee ik na den schooltijd, de strijd om 't leven zou aangaan! Ik leerde
niet zoodanig veel, maar de goeste die in me opgekomen was, om meer te leeren,
om meer te vernemen van de wereld, van de menschen, van de dingen, van het leven.
In de school leerde ik cijferen; dat de negers in Afrika zwart waren, en... en 'k
leerde zelfs Vlaamsch schrijven zonder fouten! Verder reikten mijne studies niet.
Maar de meester had toch iets in me wakker gemaakt: de be-
Karel Van Wijnendaele, Het rijke Vlaamsche wielerleven