Het rijke Vlaamsche wielerleven Karel Van Wijnendaele

83
massa van menschen, die hun leven ten offer hadden te brengen in de bloedgrachten
van den IJzer! Liet Odiel Defraeye daar soms de klank van zijn gestaalde spieren,
en den zwier van zijn sierlijken tert?... Wie zal 't uitmaken?... We wisten al zooveel
renners komen, met de aanzwellende muziek hunner triomfantelijke intrede, om weer
te verdwijnen, maar dan zoo heel geruischloos, zonder dat we konden vernemen
langs waar, en waarom...
Is 't Sarah Bernard niet, die 't gezegd heeft:
- Weten dat men moet oud en leelijk worden, is een onverbiddelijke waarheid die
't leven van een tooneelspeelster vergiftigt.
En Defraeye, die in 1912 werd gehuldigd en bezongen, door de heele wereld die
aan sport doet, en later nooit meer kon gaan staan in de zonne van de zege, die de
zonne van de glorie was, zou hij daar soms in geleden hebben?... Of kwam die
kentering naar omlaag geleidelijk, zoodat ze eerst niet voel- en tastbaar was?...
Misschien wel, want een renner is lijk een drenkeling, die met den moed der wanhoop
vecht voor het behoud van zijn leven: de renner verwacht alles van de ‘forme’ die
terugkomen zal, die terugkomen moet! En gelukkiglijk dat die hoop en dat vertrouwen
bestaat, anders ware 't leven van zulk een renner een radeloos bestaan.
Van den ‘val der Engelen’ heeft de geniale Vondel een aangrijpende tragedie
gemaakt. En ik beken het eerlijk: aan den ‘val’ van Defraeye, of beter aan de
waardevermindering van zijn athlethiek vermogen in 1913 en 1914, heb ik geleden.
Wellicht meer dan hij zelf. Want ik had nu ook zoo'n hoogen dunk van zijn kunde.
De stijl, die zoo zuiver was, zoo klassiek, en het vermogen zoo uit de natuur.
Ik zie hem nog rijden in den velodrom van Torhout, op den 29 Juni van 1909, in
een 100 Km. koers, tegen al de beste renners van de wereld, van Hauwaert en Lapize
Karel Van Wijnendaele, Het rijke Vlaamsche wielerleven