Het rijke Vlaamsche wielerleven Karel Van Wijnendaele

72
Vlaanderen, het brandpunt der Wielerbeweging.
Wanneer we nu ons peinzend oog laten gaan, langs dat stuk draad van ons leven in
de wielerwereld, dat gaat van 1907 tot 1914, dan ontwaren we naast het reuzenbeeld
van Cyriel Van Hauwaert, vijf renners, waarbij we even zullen stille staan, om ze
onder het vergrootglas der ontleedkunde te nemen, en uit te maken, welke rol zij
hebben gespeeld gedurende die periode der ‘herwording’.
Wancour, die de evenknie van Van Hauwaert had moeten zijn, omdat hij nog rijker
bedeeld was door Moeder Natuur, met de ‘gave’ van den sprint, verzonk stillekens
aan in de onderlagen der pistekoersen. Het bleek dat Haeck al over zijn hoogtepunt
was, terwijl Persijn, Devoghelaere's en Leon Buysse bij voorbeeld den weg volgden,
die Wancour hen aantoonde: naar de velodroms. Later kregen we Henri van Lerberghe
en Jules Van Hevel, met Cesar De Baets en Aloïs Persijn, Depauw en Pier Van de
Velde, waaruit de beruchte groep der Flandriens zou gemaakt worden door Mac
Bolle; maar voor 't oogenblik houden wij het bij de vijf, waarbij en waarrond we
hebben geleefd, en wier opkomen we hebben gevolgd, voet voor voet en stap voor
stap, omdat ze de dragers moesten worden, die de vlagge van Van Hauwaert zouden
overnemen en in de hoogte houden.
Die vijf waren: Jules Masselis, René Van den Berghe, Odiel Defraeye, Marcel
Buysse en Michel De Baets. Eerstgenoemde stond dichter bij Van Hauwaert. Hij
was ten andere dezes vriend en beschermeling, oefenmakker en ploegmaat en werd,
door tusschenkomst van Van Hauwaert zelf, opgenomen in de ploeg ‘Alcyon’, wat
zooveel beteekende als: de middelen in de handen worden gestopt om het hoogste
te bereiken!
Karel Van Wijnendaele, Het rijke Vlaamsche wielerleven