Het rijke Vlaamsche wielerleven Karel Van Wijnendaele

57
't Is in dien gemoedstoestand, en in die voorwaarden, dat Cyriel Van Hauwaert startte
in Parijs-Robaais van 1907: op zijn eentje en zonder hulp van daarbuiten, tegen goed
uitgeruste, ondervindingrijke en verzorgde tegenstrevers.
Of de renners van nu dat ook nog zouden kunnen en willen, vragen we?
En nu even zien hoe hij het miek onderwege. Laten we hem zelf aan 't woord:
- Bij den uitzet was ik op mijn gemak. 'k Werd niet eens bekeken, en ik kon gerust
aan den ‘steert’ van den groep gaan hangen, zonder dat iemand er op lette, of het me
verhinderen wilde. Ik zag de volgautos met allerhande benoodigdheden en etelijke
waren. Ik bekeek mijn eigen etenszak: twee eieren, en eene flesch limonade. Niet
om aan te moedigen. Maar?... Vermits de wereld aan de durvers behoort?
- Te Beauvais viel ik. 't Gebeurde recht over een winkel waar ik in der haast zes
eieren kocht. 'k Verloor ongeveer drie minuten, maar eer we 25 Km. verder waren,
had ik den hoofdgroep weer vervoegd. Of ze dan niet rapper konden? Te Amiens
bevoorrading. Voor mij was er natuurlijk niemand om me wat te geven. Ik was al de
kontrool voorbij, maar bedacht me: eerst te Arras krijg ik wat van Jules Masselis -
zoo was 't afgesproken - en dat houd ik niet uit. Want ik voelde de honger komen.
Dan maar even op mijne stappen teruggekeerd en eten gaan halen in de kontrool.
Nog eer we den berg van Doullens bereikten, was ik weer bij de eersten. Boven op
den berg nog zes samen: Miel Georget, Trousselier, Privat, Passerieu, Petit Breton
en uw dienaar.
- Ik moest me niet eens weren om met hen den berg op te gaan. Ik kon rapper.
Maar 'k hield me koes: omdat ik Arras wilde afwachten en mijn eenigen gangmaker,
Masselis. Hij was maar alleen, maar 'k wist dat ik er op kon vertrouwen, en dat hij
wat meer kon doen dan die Fransche gangmakers. We komen te Arras...
Karel Van Wijnendaele, Het rijke Vlaamsche wielerleven