Het rijke Vlaamsche wielerleven Karel Van Wijnendaele

50
om vol te houden, bij inzinkingen en tegenslagen. Waarom? Omdat Binda over
zoodanig veel athletieke eigenschappen beschikte, dat hij het nooit leerde van beroep
te doen op de wilskracht in hem. Zóó was Jules Van Hevel ook. Pier Van de Velde,
integendeel, hebben we weten beginnen en opkomen, weten klauteren en klimmen
op den ladder van de sportkunde, met de wilskracht van iemand die niet versagen
wil, omdat hij het wist dat versagen de beteekenis zou krijgen van verloren te zijn,
doordien dat hij over niet genoeg athletieke vermogens beschikte; al leerden we later:
dat schijn bedriegt! Want van buiten-uit bezien, leek Pier een tenger ventje, dat het
tekort aan lichaamlijke kunde moest aanvullen, met koppige wilskracht. Maar in
Parijs-Robaais en de Ronde van Vlaanderen van 1914, maar vooral in de Zes Dage
n van Brussel van 1922, gezien dat hij veel meer kon dan we wel bevroedden, en
wisten.
Hadden we vroeger ten anderen geleerd aan René Pottier, dat pak beenderen dat
aan mekaar gebonden was met wat zenuwen, maar waarmee wonderen van
uithoudingsvermogen werden verricht!
Leerden we schatten en meten en waardeeren, zegden we, omdat we zelf ter school
waren gegaan om lessen op te zeggen, en dingen te verrichten, waarvoor we niet
eens bekwaam waren. Die bevindingen in die school opgedaan, zijn ons altijd goed
van pas gekomen, en leerden ons dat om een renner werkelijk te leeren meten, men
moest beschikken over het vermogen om diep onder 't rugnummer te gaan kijken,
hoe 't organisme van den athleet werkelijk in mekaar was gestoken!
't Is immers in de Sport lijk in 't Maatschappelijk leven: de harde school van 't
leven is de leerzaamste!
En omdat ik zelf maar een minderwaardige athleet was, heb ik des te gemakkelijker
het maakwerk leeren onderscheiden van de eigenlijke kunde!
* * *
Karel Van Wijnendaele, Het rijke Vlaamsche wielerleven