Het rijke Vlaamsche wielerleven Karel Van Wijnendaele

Eene overgangsperiode.
48
Dat deze enkele bladzijden over de geschiedenis der Wielersport, van 1900 tot 1907
onvolledig zijn, weten we maar al te goed, lijk we er zouden kunnen bijvoegen dat
van nationaal standpunt beschouwd, er niet veel meer bij te halen is. Omdat, lijk we
reeds zegden, de velodroms een stille dood stierven, en de heele beweging scheen
begraven onder de ontzielende onverschilligheid van de menschen, die te voren eene
begeesterende en begeesterde sportmassa vormden.
Van waar dien ommekeer? Dat gebrek aan belangstelling?... Wie is 't wijs?... Ligt
het misschien in de gewone gang van 't leven, met zijn komen en keeren van moden,
van zeden en gewoonten, van levensopvattingen en levenstoestanden?... Na 1907 -
en dat zullen we verder zien - en onder den betooverenden invloed die uitging van
Van Hauwaert's kunde en prestaties, rezen de velodroms weer uit den grond lijk
paddestoelen, en liepen stampvol van toeschouwers; om enkele jaren later - niet veel
- het lot te ondergaan van deze die vóór 1900 bloeiden: eene stille dood!
In Frankrijk hield de beweging stand, en 't is ten anderen dààr dat onze renners
die overwinningen gingen halen, waarmee ze de eigen nationale beweging weer
hebben bezield en in gang gezet. Maar intusschen stonden we voor de naakte en
onverkwikkelijke waarheid: dat de internationale Wielerbeweging bij ons, een doode
letter geworden was. En om het te bewijzen, weze 't genoeg van te herinneren dat in
1902, 1903, en 1904 zelfs niet eens een nationaal Kampioenschap op de piste werd
betwist, ook niet op de baan in 1901 1902, 1903, 1905, 1906. Omdat er geen
belangstelling voor was, en geen bestaand organisme bij machte om het dingen op
de beenen te zetten!
Karel Van Wijnendaele, Het rijke Vlaamsche wielerleven