Het rijke Vlaamsche wielerleven Karel Van Wijnendaele

De Wielersport in verval.
43
Het hoofdstuk dat vorengaat is min of meer gemaakt van cijfers en namen, van feiten
en gebeurtenissen, met een kijk op de wording van de Wielersport, en den hoogen
bloei die volgde.
Rond de jaren 1900 kwam de algemeene kentering, en miek de sport eerder een
kringloop naar beneden.
Protin, Houben, Morin, Bourillon, Zimmermann, Meyers, Tommasilli, Momo en
meer anderen bliezen den aftocht, of waren in verval. En van lieverlede ging de
beweging nu dood aan de onverschilligheid van de sportmassa.
Amerika hield zijne Zes Dagen koersen in leven, en Desgrange zijne klassieke
baankoersen boven water, maar in eigen land?... Ging de belangstelling te loor, en
de velodroms ten onder.
Ik ken slechts twee velodroms die de stormen van het bestaan trotseerden: deze
van Robaais, die aan de West Vlaamsche grenzen lag, en van Zurenborg, waar we,
in 1905 het Wereldkampioenschap der sprinters wisten winnen door Poulain, vóór
Mayer en Ellegaard.
Maar buiten dat?... Niets meer in den lande, tenzij in West- en Oost-Vlaanderen
nog wat straatkoersen, die in leven werden gehouden door enkele taaie en koppige
doorzetters.
Het is in die tijden dat we zelf zijn opgetreden als renner, maar spijtig genoeg de
kunde misten, en het athletiek vermogen, om tot buiten onze grenzen te geraken, zoo
dat onze werkkring niet wijder ging en niet verder liep, dan bij de straatkoersen van
West- en Oost-Vlaanderen.
En omdat we 't nu voort willen houden, bij de eigen beleefde gebeurtenissen -
vermits ons boek niet eene Geschiedenis van de Wielersport begeert te zijn - zult ge
ons, hoop ik, wel willen verontschuldigen, zoo het beeld van
Karel Van Wijnendaele, Het rijke Vlaamsche wielerleven