Het rijke Vlaamsche wielerleven Karel Van Wijnendaele

33
wel wist dat het niet zou gaan, als ik het beleed van de stad niet te kennen!
En daarmee was 't ‘incident’ gesloten. Ik kon blijven, maar...
- In 't vervolg beter uit je oogen zien!
Ik bleef er 10 maanden - de schoonste van mijn leven! En toen ging ik in dienst,
als ‘chasseur’ in een Automatique.
Later zou ik een bediening krijgen op de Red Star booten, en 't lag in mijne
bedoeling van de wereld rond te reizen!
Maar omdat ik minderjarig was, moest ik de toelating bekomen mijner ouders, die
de onderpastoor gingen vinden, om te zeggen:
- Dat ik verloren zou loopen, en dat ze me nooit meer zouden terugzien!
Op een dag kreeg ik te Brussel een brief van den onderpastoor, om te zeggen:
- Als ge wilt heb ik voor u eene plaats bij den notaris.
Ik ging er henen en 'k werd aanveerd. Daar, bij dien notaris, de meest vervelende
mijner dagen gesleten: het bureel dat bestendig rook naar oude plakbrieven, en
vermuft perkament! En dan die droge, versleten en holle klanken van wetteksten!
Altijd 't zelfde, en eeuwig herhalende vandaag, wat men gisteren al schreef, en morgen
weer zou neerpennen! Om er neurasteniek bij te worden!
Maar dàt moet ik bekennen en toegeven: in die negen jaren notarieele praktijk,
veel bijgeleerd, ‘want ik zou voor Deurwaarder studeeren’. 't Kwam er natuurlijk
niet van. 'k Wil zeggen van dat deurwaarderschap. Van 't studeeren wel. En veel.
Dan ben ik beginnen schrijven in een lokaal blad, over sport, en in 1902 betwistte
ik mijne eerste koersen. Het notariaat zou ik verlaten en ‘coureur’ worden!
Karel Van Wijnendaele, Het rijke Vlaamsche wielerleven