Het rijke Vlaamsche wielerleven Karel Van Wijnendaele

32
stonden. Gevraagd en getaald, tot het uitkwam: 'k had me vergist, 't moest ‘rue de la
Putterie’ zijn. Rechtsomkeer gemaakt, en twee uren later was ik opnieuw thuis, om
te zeggen... dat ik misverstaan had, en d'eene straat voor d'andere nam.
'k Kwam er van af met wat ronkende woorden van Mijnheer, die meende dat ik
algelijk wat beter moest opletten!
Erger was 't op dien andere dag.
- Of ik de ‘avenue Livingston’ wist zijn?
- Zeker, mijnheer!
- Ga maar inspannen, en neem de beste wagen!
De schimmel werd in de kar gestoken, en voor de deur gekomen riep de ‘baas’
door 't openstaande venster:
- Even wachten. Mevrouw komt dadelijk!
Ik meende door de grond te zinken! Stel je voren: ik had gezegd de Livingstonlaan
te weten zijn, maar ik kon het niet eens verzekeren of hij in België lag, of in Frankrijk!
Mevrouw zou instappen, en ik ‘ju’ zeggen, zonder te weten of ik rechts of links
moest!
Nooit te voren voor heeter vuren gestaan!
Mevrouw stapte in, en ik... instinkmatig zei ik: ju!... De kar ging aan 't rollen, en
terzelfdertijde de teerling waarmee ik om mijne plaats speelde!
Wat ik tijdens dien tocht naar de Livingstonlaan heb afgezien?... Van binnen in
de wagen, gaf Mevrouw het teeken, waar ik in te slaan, of hoeken om te draaien had!
Die laan? Al den overkant van de stad: minstens 4 Klm. ver! 'n Echte ramp!
En 'k vreesde voor 't ergste! Maar 't liep weeral beter af dan ik dierf vermoeden.
Thuis gekomen riep Mijnheer me bij hem, en...
- Gij hebt gelogen toen ge me verklaardet de stad te kennen. Zeg me waarom?
- Omdat ik kost wat kost aan werk wilde geraken, en
Karel Van Wijnendaele, Het rijke Vlaamsche wielerleven