Het rijke Vlaamsche wielerleven Karel Van Wijnendaele

31
'k Ben nu nagenoeg drie maal verder, en als ik langs dien loop van jaren ga, met mijn
peinzend oog, om te zoeken waar en wanneer het leven mij het schoonst en het
heerlijkst was, dan land ik altijd en onvoorwaardelijk op de bank mijner kar, binst
dat ik de stad rond reed. Een koning te rijk! Met de zon van de jeugd in mijn oogen,
een monkel op de lippen en een lied in den kop, dat ik naar buiten floot!
Nooit in mijn leven niet meer zooveel gezongen en gefloten, zooveel leute gehad,
als binst dat jaar van dat onbekommerd leven van 1899-1900!
Later grooter dagen gekend, lijk toen mijn eerste tooneelstuk zou opgevoerd
worden. Ook dien avond gedenk ik geeren. Of toen ‘we’ zegevierend uit de Ronde
van Frankrijk terug kwamen, en meer andere heerlijke gebeurtenissen beleefden.
Maar toch denk ik nog liefst van al terug, aan die dagen waarop ik, boven op mijn
kar gezeten, die de troon was van mijn koningdom, rond Brussel reed, met in mij de
muziek van een onbekommerd en zooveel belovend leven!
* * *
Maar dien dag, toen de ‘baas’ zei:
- Draag even die boodschap naar de ‘rue de la Putterie’. Ge weet toch waar het
is?
- Zeker, mijnheer!
Dat? Onthoud ik mijn leven lang. Die ‘rue de la Putterie’ lag zoo ongeveer 500
meters van de Vlaanderenstraat af. En 'k was nog niet heelemaal buiten schot, of
daar vroeg ik het aan een voorbijganger, of ze soms de ‘rue de la Potterie’ niet kenden?
- Zeker, maar dat is redelijk ver van hier, in de richting van de Zuidstatie.
Ik er naartoe: 'k moest in nummer 86 zijn. Maar in die straat gekomen, vastgesteld
dat er niet zooveel huizen in
Karel Van Wijnendaele, Het rijke Vlaamsche wielerleven