Het rijke Vlaamsche wielerleven Karel Van Wijnendaele

29
moest vertrekken, ik voelde weer dat heimwee dat me dezen keer lijk nog dieper in
de ziel ging tasten!
'k Ging op den kant der straat staan, en tegen de gevel van een huis geleund!
Ik voelde tranen in me opwellen, en 'k had behoefte o! zooveel om eens goed te
weenen! Maar 'k hield me sterk, en 'k zei het tegen mijn eigen: niemand die u
verplichtte naar hier te komen. Gij hebt het zelf beslist en beredderd. Nu moet ge uw
plan trekken, en zoeken van je weg en uitkomst te vinden! Ge moet man zijn!
'k Ging wat verder eene zijstraat in, bekeek de herbergen, waar nachtverblijf te
bekomen was, en mat met m'n oogen waar iets van ‘mijn slach’ zou te vinden zijn!
Niet te duur, maar toch mocht ik nu ook niet verzeilen in eene dier kroegen,
waarvan Zola zulke schrikverwekkende dingen vertelde. Mijne keus was weldra
gedaan: ‘In Zottegem’.
Wat me wel verwonderde, 'k sliep lijk 'nen steen, de heele nacht door! Mijn eerste
werk, 's morgens, was: een dagblad koopen, om te zoeken in de rubriek voor
werkverschaffingen.
- Men vraagt: koetsier, de stad kennende en huiswerk kunnende verrichten.
Koetsier? Dat kon er door. Huiswerk? Kon ik ook. Maar de stad kennende?... Was
ander muziek. Maar of ik wel 't recht had voor zulke kleine hindernis te wijken?
En ik naar de Vlaanderenstraat, waar men die koetsier vroeg.
- Ge kunt Fransch?
- Ja, Mijnheer!
- Met peerden omgaan?
- In mijn leven nooit anders gedaan!
- Ge kent de stad?
- Ja, Mijnheer
- Kom dezen namiddag terug!
Karel Van Wijnendaele, Het rijke Vlaamsche wielerleven