Het rijke Vlaamsche wielerleven Karel Van Wijnendaele

24
Ik zou nooit een Jan Breydel worden! 'k Had er spijt van. Waarom moest ik nu ook
zoo klein gebleven zijn?... Maar Pieter de Coninck? In 't klein?... Misschien!
Want dat ik mijn Vlaanderen, zijne Taal en zijn Volk lief had, dat voelde ik aan
de beroering van mijn gemoed, aan de trillingen van m'n ziele, aan de kloppingen
van mijn hert, bij het lezen dier heerlijke bladzijden over Groeninger Veld en Brugsche
Metten!...
Ik zou ook man worden en mijn weg gaan: man van de daad!
Daarom dat ik het zei op het einde van den winter tegen mijne moeder:
- Straks ga ik weer op zoek naar werk, te Oostende. Ik zal er vinden, en 'k zal me
gedragen ook, want ik voel het dat ik een plicht te vervullen heb, en hulp te brengen!
Ik heb geleerd dat ik 't recht niet meer heb van kinderlijk te doen, dat ik mensch en
man moet worden! En dat zal!
Een maand later was ik in dienst in een winkel van koloniale waren te Oostende;
van 's morgens tot 's avonds liep ik de stad af, met pakken en zakken op eene stootkar,
die 'k bij de kliënten te bestellen had!
Dat ging en paste me beter dan 't spoelen van fleschkens, in die donkere en ziltige
achterkeuken van de apotheek!
Ik won al 15 franken in de maand, ongeminderd het drinkgeld. Na enkele maanden
kreeg ik een aanbod van 20 franken, in een glazenwinkel. 'k Nam aan, maar 't seizoen
eindigde ik in de Scala, waar ik loopjongen werd, en verkooper van programmas.
Eene heel andere doeninge. En 'k hoore 't de baas nog vragen toen ik me ging
aanbieden:
- Ge kunt toch fransch?
- Zeker, Mijnheer!
Gelukkiglijk dat hij het bij mijn antwoord liet, en me niet ondervroeg, of 't zou
spaak geloopen hebben. Want
Karel Van Wijnendaele, Het rijke Vlaamsche wielerleven