Het rijke Vlaamsche wielerleven Karel Van Wijnendaele

20
Maar de schimmel die 't zich niet aan 't herte liet komen, en voort stribbelde, met de
kar door den nacht, over dat het ging, en naar zijn vermogen. Want een soepel beest
was 't eigenlijk niet.
Met den vroegen morgen landden we te Oostende. In ‘'t Paraplutje’ even handen
en gezicht wat verfrischt, 't haar gekamd, en bij den Apotheker binnen die ‘naar een
loopjongen vroeg’.
Een groote sture vent, die Apotheker, met ruwe schors, maar in den grond, een
goed hert.
- Of ik nog gediend had?
- Neen, Mijnheer. Maar ik weet van algauw te kunnen wat noodig is!
Dat antwoord, naast zooveel andere, op allerlei vragen, dat hem aanstond, en...
- Acht franken te maande en de kost. Wanneer kunt ge binnen komen?
- Hoe eerder, hoe liever, Mijnheer de Apotheker!
- Morgen als ge wilt.
't Was met een hert zoo groot als een koekenbrood dat ik 't blijde nieuws thuis
bracht.
- Acht franken, viel moeder in, is altijd dàt gewonnen. En mogelijks kunt ge later
aan opslag geraken?
- Daar sta ik borg voor. Want eenmaal dat ik de stad ken, zal de Apotheker moeten
‘leggen’, of ik zoek elders.
Karel Van Wijnendaele, Het rijke Vlaamsche wielerleven