Het rijke Vlaamsche wielerleven Karel Van Wijnendaele

19
op 't land werken, maar moeder die meende dat daar niet veel van in huis kwam, en
op een dag kwam het er uit:
- Als ge in 't landwerk geen zin hebt, waarom zoudt ge niet eene plaats gaan zoeken
in de stad?
Misschien zijt ge verwonderd dat ik bij voorkeur van mijne moeder spreek. Mijn
stiefvader was nen vent lijk nen boom; moeder niet groot. Maar 't is algelijk zij die
de broek droeg, heel ons huishouden beredderde, en alle zaken beslechtte. Dus ook
over mijne toekomst uitspraak te doen had.
- Eene plaats in de stad zoeken?... Gij kunt gelijk hebben. 't Werk is daar lichter,
omdat het meer van den kop vraagt en min van d'handen.
Ik sliep er niet op. Wij kenden een groenselboer die drie maal in de week naar
Oostende Markt reed.
- Indien ik eens vroeg om meê te rijden? - 't Ware nog altijd de kosten van de reis
gespaard?...
Zei moeder. 's Anderendaags stond ze Gustje Koeke te waken, als hij van Oostende
terugkwam.
- Met de meeste liefde van de wereld... zei Gustje!
Koeke was een kort, dik ventje. Zijne vrouw eene reuzin. Om er tegen te klappen
moest hij hemelwaarts kijken. Maar Ons Heere die hem begaafd had, met eene stem
die sneed lijk diamant. Misschien is 't wel aan die ‘snee’ te danken, dat Koeke algelijk
nu en dan ook eens wat mocht bedisselen en beslissen.
Twee dagen later, om 12 ure 's nachts, stapte ik in Koeke's groenselkarre, die me
min of meer deed denken aan de Wietewagen van Gezelle, met dien verstande
nochtans, dat er maar twee wielen onder stonden.
En Koeke's schimmel?... Of 't nu louter gewoonte was of uit nood, maar genoeg
en zooveel is 't, dat de aanmoedigingen en vermaningen van Koeke aan den schimmel,
deden denken aan de lange paternosters van binst de Goede Week.
Karel Van Wijnendaele, Het rijke Vlaamsche wielerleven