Lofoten - REIZEN Magazine

78 |
Lofoten reportage
Bevroren regenboog
Ironie. Bergachtiger landschap dan de Lofoten zul je
moeilijk vinden, en toch zitten we er bijna altijd op
zeeniveau. Daar liggen alle nederzettingen – wie
bouwt er een vissersdorp in de bergen? – en daar
lopen de wegen. Gevolg is dat je vrij gemakkelijk
een totaal andere blik op de archipel kunt krijgen:
loop simpelweg ergens omhoog.
Op zonnige winterdagen binden de Lofoters het liefst
hun ski’s onder om daarna een willekeurige helling
te bestijgen en vervolgens door maagdelijke poedervelden
naar beneden te glijden. Hoezo skiliften?
Met een paar sneeuwschoenen kunnen ook mensen
zonder dergelijke Scandinavische skicapaciteiten
genieten van de verstilde bergwereld-in-zee. Met die
‘tennisrackets’ bedwing je met gemak iedere helling,
hoe diep de sneeuw ook is. Sneeuwschoenwandelen
is bovendien nauwelijks moeilijker dan normaal
wandelen. Wel iets vermoeiender, merken wij al
snel, wanneer we op een knisperkoude ochtend een
helling vlakbij ‘hoofdstad’ Svolvær (4100 inwoners)
bestijgen. Zigzaggend omhoog tussen dennenbomen
en mini-berkjes, tot we na een half uur stijgen open
zicht krijgen op dit weergaloze mozaïek van baaien
en bergen.
‘Je kunt hier oneindig wandelen, er zijn duizenden
routes’ vertelt sneeuwschoengids Jann Engstad.
’Ze vallen allemaal onder Allemannsretten, het
Noorse allemansrecht. De natuur is voor iedereen.’
Vervolgens legt hij uit wat die rare cirkel rond de zon
is. ‘Een halo. Een meteorologisch verschijnsel dat
ontstaat door de reflectie van zonlicht op ijsdeeltjes
in de lucht.’ Een soort bevroren regenboog dus,
waarover Jann ook nog weet dat ze vaak wijzen op
naderende weersverandering. Profetische woorden,
want amper twee uur later zitten we midden in een
furieuze sneeuwstorm.
Maelstroms en kattenrugbruggen
Feit: de E10 is een van de mooiste wegen op aarde. Vanuit het vasteland
voert deze weg in dik 340 kilometer naar het einde van de Lofoten,
kreunend, kronkelend, stijgend en dalend langs de Noorse Zee. Onderling
worden de eilanden verbonden door meerdere tunnels en een aantal
waanzinnig steile kattenrugbruggen. Kom je zo’n brug tegen, dan loont het
om te stoppen en hem te voet te beklimmen. Dan krijg je namelijk een
spectaculair zicht op de maelstroms, woeste stromingen in de smalle zeekanalen
tussen de eilanden. Het water bereikt snelheden tot 35 km per uur,
je ziet draaikolken met onheilspellend donkere gaten en, met een beetje
geluk, een vissersbootje vechtend tegen de elementen. Ben je ‘s zomers op
de Lofoten, dan kun je vanuit het dorp Reine een boottochtje maken naar
de Moskenstraumen. Deze stroom kolkt langs de zuidpunt van de archipel
en geldt als sterkste en gevaarlijkste zeestroming op aarde.