HET WEEKBLAD

HET WEEKBLAD 

ft GARBO n 

M A R I E 

WAI : WS CA" 

* -*#■ 

■oae jaargang 

No. 6-19 Febr. 1938 

CIMEMAs 

THEATER 

J*^ 

Li. A.». 

" 

m 

i

FILMSTERREN ABC 139 

MIRIAM SEEGAR 

werd den laten September te Koho- 

mo (Indiana) geboten. Zij werd dan- 

sere», kwam met een revue-ensemble 

naar Londen en probeerde haar geluk 

bij de Engclsche filmindustrie. Als fi- 

gurante vertrok lij weet naar Hollywood 

en had het geluk bij Paramount een 

kleine rol te mogen spelen. Zij viel in 

den smaak en speelde in „Het Concert" 

een belangrijke rol. Haar bekendste films 

zijn: „The dawn trail", „Madame Ju- 

ut" en „Strangers of the evening". 

JO SEFF 

is in ons land niet zoo zeer bekend. 

Hij werd te Praag geboren, bezocht de 

tooneelschool in zijn geboortestad en 

debuteerde aan het Deutsche Theater te 

Praag. Daarna speelde hij vele jaren te 

Brünn. Roda Roda bezorgde hem een 

filmcontract te Weenen en hij speelde 

eenige kleine rolletjes. Met Vlasta Butian 

trad hij in een Tsjechische film op. Hij 

heeft de studios thans weer verlaten en 

speelt alleen tooneel. 

VIVIENNE SEGAL 

wetd te Pine Bluff geboten. Zij was de 

dochter van een bekende opetette-atet en 

ging dan ook op haat vijftiende jaat aan 

het tooneel. Ze behaalde te New York, op 

Broadway, veel succes en werd door de 

directie van de First National Pictures 

te Burbank geingageetd. Ze debuteerde 

in de film „Bride of the regiment". De 

sptekendefilm heeft haar geheel op den 

achtergrond gedrongen. 

GEORGE B. SEITZ 

studeerde kunstgeschiedenis te New York. Hij werd leeraar. maar de 

Him trok hem onweerstaanbaar aan en op zekeren dag verhuisde hij naat 

Hollywood. Louis B. Mayer engageerde hem als volontair, een jaar later 

werd hij assistent-regisseur en weet een jaat laiet maakte hij zeKstandig 

rijn eetate film. Thans behoort hij tot de beate Metto-Goldwyn-Mayet- 

tegisseuts. 

EVELYN SELBIE 

werd te Preston geboren. Zij kwam als figurante naar Hollywood en deelde 

het lot van velen van haar collega's n.I. jarenlang hongerlijden. Toen 

werd ^zij door Clarence Brown ontdekt die haar een kleine rol toever- 

trouwde. Zij speelde bij de Paramount, Warner Bros, Fox en R.K.O. Sedert 

vier jaren is zij bij United Artists geëngageerd; bij deze maatschappij 

speelt zij z.g. „typen". Zij Is een verdienstelijk actrice. 

RUTH SELWYN 

zag het levenslicht den 6den November. Zij bezocht een dansschool te 

Los Angelos en kwam daarna bij een operette-ensemble, dat een tournee 

door de Vereenigde Staten maakte. Zij keerde weer naar Los Angelos 

terug en haar vriendin. Madge Evans, bezorgde haar een filmcontract bij 

de M.G.M. Aan deze maatschappij is zij nog verbonden en speelt er z.g. 

tweedeplans rollen. Zij is zee^ photogenique. 

CHARLOTT SERDA 

wetd den 13den Juli te Karlsruhe als 

dochter van de actrice Juli« Serda en 

den acteur Hans lunkermann geboren. Zij 

debuteerde in het Steglitzer Theater te 

Berlijn, waarvan haat vadet ditecteut 

was. Zij kreeg een contract bij de Ufa; 

haar eerste groote filmrol was In „De- 

viezensmokkelaars". Nadien heeft zij. 

hoewel zij talent heeft, weinig gefilmd. 

JULIA SERDA 

de • moeder van Chatlott. viert haat vet- 

jaatdag den 6den April. Zij speelde reeds 

voor de film toen deze nog in de kin- 

derschoenen stond. Haar eerste toonfilm- 

tol was In de Ufa-film „Liebeswalzet". 

Met haar man vertrok zij naar de M.G.M, 

te Hollywood en filmde in eenige Duit- 

sche versies van Amerikaansche rolpren- 

ten. Thans is zij weer aan de Ufa ver- 

bonden en treedt in „La Habanera" op 

den vootgtond. 

KATHRYN SERGAVA 

werd in Rusland geboren. Met haar 

ouders vluchtte zij in 1917 naar Ame- 

rika. Zij wetd in een Ftansch klooster 

opgevoed, vertrok weer naar Europa en 

ttad in Polen op het tooneel op. Warner 

Bros te Hollywood engageerde haar voor 

een enorm hooge gage. zij heeft echter 

tot op heden geen bijzonder succes mogen 

boeken. . 

Ver.eh«nt wekelUk. - PrU. p.r kwartaal (. 1.05 - Red. en Adm. Oalflewiter 22. Lelden. Tel. 700. Postrekening «880 

ollywood heeft lang moeten vechten alvorens de filmacteur^ 

Homolka er in toestemde, naar Amerika te gaan. Deze acteu 

die in Weenen geboren is, volgde twintig jaar geleden de lessen | 

Kptfde tooneelschool in die stad. In Berlijn, waar hij in kleine theaters 

optrad, werd hjj opgemerkt door Max Reinhardt en onder auspiciën van 

dezen impresario werd de weg naar het succes in korten tijd afgelegd. 

Tien jaar lang bleef Homolka werken op het Reinhardt-tooneel. in 

welke periode h«. met zjjn echtgenoote Grethc, Mosheim. in talrijke 

films optrad. Twee en een half jaar geleden liet hij zich van Grethe 

scheiden, ging naar Engeland, leerde de taal en speelde de hoofdrol in een 

tooneelstuk. Ook daar viel het oog der filmproducers weldra op hem 

én Gaumont-Britisfa was de maatschappij, die hem engageerde. De 

aanvragen' uit Hollywood bleven binnenkomen en dat Homolka alle 

aanbiedingen, die toch waarljjk van belangrijke salarissen spraken, afsloeg, 

vond. zijn oorzaak in de hooge eischen, die hij aan de te spelen rollen 

stelde. Hij is een ras-acteur, die allereerst goede rollen wil hebben en 

daarna pas aan den financieelen kant van de zaak denkt. Op de aanbie- 

ding van Paramount, om een der hoofdrollen in „Ebb tide" te vervuilen, 

is hij echter ingegaan, zoodat wy hem thans in een Amerikaansch film- 

product zullen kunnen aanschouwen. v 

Kortgeleden is Homolka weer opnieuw in 't huwelijk getreden, hij is 

thans op de huwelijksreis. Maar na de wittebroodsweken zal hij weer 

aan 't werk gaan en bedriegen de voorteekenen niet, dan zal hij voor- 

loopig Hollywood trouw blijven. 

M'

BEN VAN EYSSELSTEIN: ZIJNE EMINENTIE 

DOET ZAKEN 

OPGEVOERD DOOR HET ROTTERDAMSCH HOFSTAD-TOONEEL 

A dolphe 

Engers heeft dit stuk geko- 

zen voor zijn jubileum. De opvoe- 

ding, in deir Ron. Schouwburg te 

s-Gravenhage, werd daardoor tot een bij- 

zondere gebeurtenis. 

Stuk en spel werkten hiertoe mee. Van 

Eysselstein heeft een blijspel geschreven, dat 

in het Fransche wijnland speelt. Het werd 

al eens vroeger door amateurs opgevoerd. 

De Comte de Bersac, celibatair, die be- 

last is met de zorg voor de opvoeding van 

een jong, levendig, modern nichtje, leeft 

met hart en ziel nog in de tijden van het 

ancien régime. 

Voor hem zijn de Bourbons, les rois de 

France, de ideale vorsten. In zijn dag-droo- 

men leeft hij als het ware in hun gezelschap. 

Schertsend noemt hij den braven pastoor van 

Bersac bij hun schaakspelletje. Eminentie, 

terwijl de curè zijn vriend, den graaf, met 

Sire aanspreekt. 

Marie Therèse, het nichtje, is ter vol- 

tooiing van haar opvoeding naar Washing- 

ton gegaan, onder de hoede van een ande- 

ren neef, die in de Fransche ambassade al- 

daar een belangrijke rol speelt. 

Van Eysselstein Uat zijn stuk beginnen 

op het moment, dat oom, pastoor en hun 

beider vriendin Mad. Lamartine vol span- 

ning zijn, wijl het „Kleine Comtesje" wordt 

terug verwacht. 

Zij is niet meer het levendige kind. vol 

Fransche gratie, zij komt terug als de Ame- 

^ girl, zakelijk, modern, met durf en 

spint. 

Zij heeft haar vrienden in Bersac niet 

vergeten, noch haar oom, noch den pastoor, 

noch de lieve, ietwat ouderwetsche, maar 

toch heel verstandige moederlijke vriendin 

Mad. Lamartine. Doch ook niet den jon- 

gen notaris Camille Fontain, die met zijn 

auto aan den trein is en daardoor Antoine. 

den deftigen kamerdienaar, met zijn staatsie- 

koets de gelegenheid ontneemt om made- 

moiselle la Comtesse een joycuse rentree in 

het Chateau te doen maken, gezeten in de 

staatsiekoets. getrokken door een amechtig 

rossinant. het ecnig overgebleven paard van 

de eens beroemde stoeterij der Bersacs. 

Graaf Louis heeft terwille van zijn nichtje 

zich feuelijk geruïneerd, hij is in de macht 

geraakt van den ambitieusen jongen notaris, 

die tijdens een gemaskerd bal. onder den in- 

vloed van den koppigen Bersac 1912, al te 

loslippig wordt en zijn waar karakter en 

ambities aan den ouden pastoor blootlegt. 

„Zijn Eminentie" besluit oom en nichtje 

tegen dezen knaap in bescherming te nemen. 

Marie Thérèse toont zich daarbij een ge- 

wiekste medewerkster en het fatale moment, 

waarmee de jonge notaris dreigt, wordt geen 

werkelijkheid. 

Zijn Eminentie doet zaken, geholpen door 

la petite Comtesse. 

Re«m«r. Myr» Ward m Adolph« EnS«n 

Het doel. dat zij beoogen, is ideëel. Meer 

vrijheid voor Marie Thérèse, meer geluk 

voor den Graaf en Mad. Lamartine, die hun 

amour d'automne, hun late liefde, tot een 

gelukkig einde zien komen. 

De graaf wordt door Frenkel voortreffe- 

lijk en met groote distinctie gespeeld. Engers 

vindt in de pastoorsrol gelegenheid om zijn 

bijzondere talenten opnieuw te tooncn.Mimi 

Boesnach weet door spel en uiterlijk Mad. 

Lamartine weer te geven. Haar kleeding tij- 

xx 8 ecosturae "dc bal was uitstekend. 

Myra Ward als de kleine Comtesse. munt 

meer door spel dan door uiterlijk uit. Zij 

heeft voor deze rol niet het meest verkie- 

selijke type. 

Eduard Palmers weet van den onsympa- 

thieken, ambititcuzen jongen notaris een 

aannemelijke vertolking te geven. Roemer is, 

als steeds, zeer goed als de deftige kamer- 

dienaar. 

De decors van Brückmann, zoowel in de 

kelderscene van het voorspel, als de aan- 

kleeding van de Louis XV kamer van het 

kasteel, zijn zeer goed. alleen leek mij de 

„achtergrond", het uitzicht op de wijnber- 

gen, wat te fel van kleur. 

wmvAm 

L. 

MET 

ÏZmn HhYAKhWh 

City-Film. 

Serge Polenoff ... Pierre Richard Willm 

ls amo Sessue Hayakäwa 

Koha na Michiko Tanaka 

Pavlik Roland Toutain 

Namo Lucienne Lemarchand 

Po Gabriello 

De dokter Saillard 

Regie: Max Ophuls. 

De commandant Camille Bert 

Een Geisha Foon Sen 

Huisknecht Arvel 

Japansche officier Paulais 

Geheime agent Ky Duyen 

Russische attachée Philippe Richard 

I n 1860 toen Tokio nog slechts een van de weinige Japan- 

l sehe havens was, die voor vreemde zeeschepen open- 

gesteld waren, was het Yoshiwara van deze stad de 

wijk der theehuizen en der geisha's. 

. Door een hoogen muur was het Yoshiwara van het ove- 

rige deel van Tokio gescheiden en slechts door een groote 

poort met zware deuren kon men er binnenkomen. 

Ue geisha s werden er als gevangenen bewaakt en leid- 

den er een ellendig leven. Toch waren er onder hen veel. 

die vrijwillig dit bestaan hadden gekozen. In nobele zelf- 

opoffering hadden zij zich verkocht aan de pachters der 

theehuizen om met het geld hun arme familieleden te steu- 

nen en vpor algeheelen ondergang te behoeden. 

In dit oord zocht ook de kleine Kohana haar toevlucht, 

toen haar vader uit vrees voor een dreigend bankroet, zich 

he leven had benomen. De koelie Isamo had haar in stilte 

liet en probeerde alles wat in zijn vermogen lag om haar 

vrij te koopen. Als ricksha-koelie verdiende hij echter zóó 

weinig, dat het hem niet mocht gelukken het geld bijeen te 

Dan wordt Tokio bezocht door het Russische fregat 

„ischaika . Ue jonge officieren bezoeken ook het .Yoshi- 

wara . De oudste onder hen, Serge Polenoff, wordt be- 

last met het toezicht. Bovendien wordt hem medegedeeld, 

dat hij verplicht zal zijn om twee weken in. Tokio te blij- 

ven. Hij moet namelijk wachten op de komst van een ge- 

he men Chineeschen agent, die hem een belangrijk document 

zal overhandigen, dat hij na terugkeer van de ..Tschaika" 

aan boord moet afleveren. 

Op zijn ronde door het Yoshiwara komt Serge ook in 

het theehuis waar Kohana vertoeft. Serge neemt het meisje 

onder zijn bescherming en weet den pachter voor veel geld 

te doen beloven, dat zij door niemand zal worden lastig 

gevallen zoolang hij, Serge, in Tokio vertoeft. Isamo, die 

zich eindelijk door diefstal van de koopsom meester heeft 

gemaakt, moet dan ook ontdekken, dat hij te laat is gekomen. 

isamo wordt voor den diefstal gearresteerd, doch men 

laat hem weer vrij, wanneer men ontdekt, dat hij Kohana 

en den Russischen officier kent. Het is uitgelekt, dat Serge 

in Tokio is gebleven ter vervulling van een geheime op- 

dracht. Men stelt nu Isamo aan. om al zijn gangen na te 

gaan." Als prikkeling voor een nauwgezette plichtsvervulling 

belooft men hem de vrijheid van Kohana. 

Terwille van Kohana wil Serge in Japan blijven en hij 

probeert een post te krijgen bij de Russische Ambassade. Men 

weigert echter zijn verzoeken, verbiedt hem zelfs voortaan 

de Europeesche wijk te verlaten, daar zijn leven niet veilig 

meer is. Bovendien kan thans lederen dag de Chineesche 

koerier met het belangrijke document verwacht worden. 

Dank zij Isamo's naspeuringen zijn de Japansche auto- 

riteiten nauwkeurig van alles op de hoogte en wanneer zij 

vernemen, dat Serge het document in zijn bezit heeft en 

het zelfs bij zich draagt, beramen zij een aanslag op zijn 

leven. Op een avond, als Serge Kohana naar het Yoshiwara 

begeleidt, wordt hij overvallen en ernstig gewond, doch hij 

weet nog te ontkomen. Hij heeft echter niet meer de kracht 

om een eventueelen tweeden aanval af te slaan. Hij zendt 

daarom Kohana naar de haven met het document en de 

opdracht bij het schip op hem te wachten. 

Isamo weet haar echter het papier te ontrukken en over- 

handigt het aan de Japansche autoriteiten. Kohana wordt 

daarop gearresteerd wegens medeplichtigheid aan spion- 

nage en zelfs ter dood veroordeeld. Men weet. dat Serge 

op het document wacht en om diplomatieke moeilijkfieden 

te vermijden, wordt Kohana naar het schip gezonden met 

een document, dat oogenschijnlijk het bewuste papier is. 

doch door de Japansche autoriteiten Is vcrvalscht. Kohana 

wordt verbpden ook maar één woord met Serge te wisse- 

len, daar anders zijn leven gevaar loopt. Serge neemt het 

Sessue Hayakawa 

vangst en vermoeac 

niet, terwijl hij af- 

scheid van haar 

neemt en zelfs plan- 

nen maakt voor een 

spoedig weerzien, 

welk afschuwelijk 

lot haar te wachten 

staat. 

Isamo komt hem 

echter waarschu- 

wen, dat Kohana te- 

rechtgesteld zal wor- 

den. Serge bedenkt 

zich geen oogenblik 

en gaat aan land. 

Hij komt echter niet 

verder dan een klei- 

ne Russische kapel, 

waar hij, uitgeput 

door zijn verwondin- 

gen, ineenstort. Daar 

vinden hem later 

zijn kameraden. Hij 

is stervende en in 

een visioen ziet hij 

zijn huwelijksvol- 

trekking met de klei- 

ne Kohana. Slim- 

lachend verwelkomt 

hij zijn kameraden 

als zijn bruiloftsgas- 

ten en bedankt hen, 

dat zij allen tegen- 

woordig wilden zijn 

bij zijn huwelijk met 

Kohana die hij 

in den dood volgt. 

Pierre Richard Willir 

Michiko Tanaka Mlehlko Tanaka en 

Pton« Richard Willm

1 • .' .4 O-'È^ 

JÂ 

s? 

. '"©E^S ■EL ' ^ï ,^1 

e trjger vdn •Ëhnapoe 

Tobis-film. Regle: Richard Bchbcrg. 

De maharadja van Eschnapoer FriU van Dongen 

De maharanl van Eschnapoer La Jana 

Prins Ramiganl, neef van den maharadja ... Alexander Golling 

Fürbringer.^ architect ; Hans Stüwe 

Irene Traven, zijn verlpoMe Kitty Jantzen 

Emil Sperling, medewerker van Fflrbringer ... Theo Llngen 

Lotte Sperling, zijn vrouw , Gisela Schlüter 

Sascha Demldoff Gustav Diessl 

Fjedor Borodin ,., Hans Zesch-Ballot 

Mischa Borodin Harry Frank 

en het beroemde „Menaka-ballet". 

«e avonturiers, Sascha Demldoff, Mischa en Fjedor 

Borodin, trekken door de Junflle. Hun doel is Sltha, 

de maharani van Eschnapoer. De beide broers hebben 

ijetvoorzlen op haar sieraden^Joch Sascha is verliefd op 

deze vrouw, die hij in Parijs heeft leeren kennen. 

Het komt tot een gevecht tussc&cn de mannen; Sascha schiet 

Mischa neer en Fjedor weet te ontkomen, 

• De „menschenjager", een gevaarlijke öjgcr, is een ver- 

schrikkelijke gecsel voor de dorpen aan den rand der Jungle 

en om hem onschadelijk te maken laat de maharadja de noo- 

dlge voorbereidingen treffen Voor een grodte drijfjacht Mer 

slaagt er dan In den tijger te vangen. Zijn gebrul verscheurt 

de lucht, doch het is niet alleen dit angstaanjagend geluld, dat 

de jagers hoeren. De stem van een mensch in. doodsangst 

bereikt tevens hun oor en zij vinden een Europeaan, half 

stervend van honger. Deze man Is Sascha. De maharadja 

verleent hem gastvrijheid en aan de zijde van den vorst be- 

treedt hij onder den schuilnaam graaf Sartow het paleis. 

Vergeefs vecht Sltha tegen haar liefde voor Sascha. Als de 

vorst iets verneemt van Sitha's ontrouw, neemt hij op echt 

Aziatische wijze wraak, doch Sascha en Sitha weten na eet 

reeks van adembenemende avonturen toch te ontkomen. Zi 

zullen rijn Vergelding echter niet onttoopen, al zou hij her 

ook door de geheele wereld moeten achtervolgen. 

In Berlijn wacht een jonge architect, dié eenige opdrachtei 

In Brftsch-Indlè heeft gekregen, op nadere berichten uit Èsch 

aapoer, daar z'n eerste assistent, Sperling, onverrichter zake l? 

teruggekomen. Zijn verloofde Irene Traven leest, dat de ma- 

haradja In Berlijn Is en het lukt dit resolute jonge meisje to: 

hem toegelaten te worden, hem te overreden zijn oude bouw- 

plannen weer op te vatten en haar verloofde met de uitvoering 

te belasten. , 

Dé vorst gaat zelfs nog verder en nood igt haar uit om 

als zijn gast een bezoek aan Eschna- • 

poer te brengen. Op dit oogen- i 

jbJik verschijnt prins Ramigani, de neef 

van den maharadja. Hij heeft Sitha 

gevonden! 

Den volgenden morgen ontvangt 

Irene een ultnoodiging voor een pre- 

mière. Indria, een gevierde tempeldan- 

seres, treedt op. De oogen van cjen 

maharadja verstarren...... het is 

Sltha zijn vrouw! De maharanl 

' van Eschnapoer een variété-danseres? 

Hiervoor moet zij boeten volgens In- 

dische gebruiken! 

Ramiganl krijgt opdracht haar ge- 

vankelijk naar Eschnapoer te brengen. 

Sascha, die als haar manager Sltha 

tot deze wereldfaam gebracht heeft 

gaat naar haar kleedkamer. Er vliegt 

: een kris rakelings langs z'n hoofd en 

'nu is hij er van overtuigd, dat de ma- 

haradja hen ontdekt heeft. Sitha's en 

zijn leven zijn nog slechts door een 

overhaaste vlucht te redden, doch 

overal versperren Indiërs hem den 

weg. Hij grijpt een fakkel en slingert 

dienaar z'n belagers. Een verschrik» 

kelijke brand is het gevolg. Het pu- 

bliek vlucht in paniek, maar Sascha 

ontkomt, ziet nog juist dat Sitha in 

een auto ontvoerd wordt en springt 

op de treeplank. 

Inmiddels heeft de maharadja Irene 

uit de vlammenzee weten te redden. 

Van Ramigani hoort hij, dat Sitha 

ontvoerd is en gevankelljk naar Esch- 

napoer overgebracht zal wórden, doch 

zij hebben bulten Sascha gerekend, die 

haar op het laatste oogenblik bevrijdt 

Nog éénmaal zijn zij aan de wraak 

van den maharadja ontkomen! Doch 

voor hoe lang? En waarom geeft de 

vorst den architect een nieuwe op- 

dracht: den bouw van 'n graftempel 

van gigantische afmetingen, stralend 

van Oostersche pracht en schoonheid? . 

Vtagen, waarop het tweede deel: 

„Het monument eener groote liefde" 

u het antwoord zal geven. 

Sascha ontkomt 

■, i^- 

jk mm 

Jlllll iJÜfH».! . 

*4I

i 

:-i2SS 

•^ 

r* 

4 v. n ^ 

'S *•*. 

„;-;"%,, ■ "S 

./ 

v 

r . 

Zarah Leander 

Zarah Leander en 

Julia Serda 

Een stierengevecht 

u 

* w 

' „11»- ■»■p 

'. r ! 

LAHMNEKA 

Ufa-film Regie: Detlef 

Astree Sternhjelm , , . . . Zatah Ie 

Ana Sternhjelm, haar tante . . . Julia 

Don Pedro de Ayila . . . Ferdinand 1 

: met die van Don Pedro, die heel anders is. 

Op een goeden dag arriveeren er 

twee artsen op Puertorico. Zij willen 

Dr. Sven Nagel Karl M trachten de koörts-baccillen te over- 

Dr. Luis Gomez Boris / winnen, die ieder j aar zooveel menschen- 

Dr. Pardway Paul levens eischen. Een hunner is dr. Nagel, 

Reeder Shumann .... Edwin Jürgi ook. uit Noorwegen afkomstig en een 

Prefect Carl Kühl 

oud vriend van Astree. 

De kleine Juan . . Michael Schulz-Don 

Spaansche danseres Rosita Ai Astree vat het plan op met haar 

De oude baker . Lisa H zoontje naar haar vaderland terug te 

Chauffeur Geza von Föl keeren. Haar man komt er achter en 

A strée Sternhjelm bezoekt, verge verhindert de reis. Het lukt dr. Nagel, 

door haar tante, het prach ondanks alle tegenwerking van de 

eiland Puertorico, waarvan voor autoriteiten ter plaatse, een middel 

jonge knappe Zweedsche vrouw tegen de koorts te vinden. Don Pedro 

zeldzame bekoring uitgaat. Vlak krijgt een koortsaanval. Als dr. Nagel 

haar vertrek leert zij Don Pedrc hem helpen wil blijkt, dat men zijn 

Avila kennen, die onder de bevo nlgeneesmiddelen in beslag genomen en 

van het eiland een buitengewoon vernietigd heeft. Don Pedro sterft en 

| langrijke plaats inneemt. Zij raken dr. Nagel, die van Astree houdt, keert 

liefd op elkaar en een minuut voo met haar naar hun vaderland terug. 

de boot vertrekt, gaat Astree weer 

wal. Zij trouwt met Don Pedro, 

dapper en ridderlijk man. 

Tien jaar later. 

Astree is niet meer gelukkig 

heeft zich toch niet kun 

fr" 

verplaatsen in de ron 

tiek van dit zuide 

eiland en haar n( 

delijke natuur k( 

in bot: 

N < 


Ferdinand Marian 

•WM 

**& 

ÜJL 

Julia Serda en Karl 

Matiell 

Op Puertorico 

fWl 

i j 


Karl Marfell 

>'

GESPREKKEN MET MIJN 

VRIEND PIETERSEN 

I 

s het nu werkelyk waar, dat de gages 

van de Hollywoodsche filmsterren 

ff ^ zoo verminderd zijn?" 

-«NOIL Pietersen, z o ov ui is het ook 

weer niet. Ze kunnen er nog altijd mee toe 

en hoeven heusch geen honger te lijden. Die 

arme Gary Cooper verdiende in het afgeloopen 

jaar maar vijfhonderdduizend gulden en 

Roland Colman moest met vierhonderdduizend 

tevreden zijn. Mariene Dietrich en Mae 

.West ontvingen ongeveer hetzelfde salaris." 

„Misschien vind je het vreemd, maar ik 

vind het genoeg. Ik zou het er dolgraag voor 

doen. Jammer, dat het met de Nederlandsche 

filmindustrie niet naar wensch gaat, 

anders had ik misschien ook nog eens een 

kansje gehad." i 

,,Het is heusch niet alleen om jouw kans 

zoo jammer, dat het met onze filmindustrie 

niet wil vlotten. Er is geld, er zijn spelers, 

er is zelfs één studio teveel, maar het afzetgebied 

blijkt te klein te zijn. Enfin, misschien 

lukt het toch nog wel eens." 

„Verbeeld ik het me of worden er wer- 

kelijk veel meer Franscbe films in ons land 

vertoond?" 

,,Neen Pietersen, dat is heusch geen ver- 

beelding. De import van Fransche films is 

sterk gestegen. Daarbij komt, dat de Fran- 

sche film-industrie op een steeds hooger plan 

»OHiï Lc Slet all. 

„Dan zullen de productiekosten ook wel 

hooger worden!" 

„Ja, die zijn enorm gestegen. In 1936 

verdiende een Fransche filmregisseur tachtig- 

duizend franc per film, thans honderddui- 

zend, een productieleider negenduizend per 

week, thans vijftienduizend, enzoovoorts." 

„Wat kost een groote Fransche film dan 

wel?" 

„In 1936 ongeveer een milhoî acht hon- 

derd vijf en veertig duizend negen honderd 

•vijf en veertig franc, een jaar later was het 

gemiddelde al twee millioen zes honderd en 

vijftig duizend vier honderd dri? en vijftig 

franc. Dat is veertig procent meer. Maar het 

resultaat is dan ook voortreffelijk!" 

„Als Hollywood nou maar niet jaloersch 

wordt en alle Fransche filmsterren over den 

Oceaan lokt." 

NIEUWS UIT DE STUDIO'S 

Madeleine Carroll werd door Walter Wan- 

ger geëngageerd om de hoofdrol te vertolken 

In de film „The river is blue". 

Herbert Malech regisseert de Duitsche versie 

van^ de Spaansche film „Andalusische nach- 

ten", waarin Imperio Argentina de vrouwelijke 

hoofdrol vervuil. De Spaansche versie wordt 

in scène gezet door Argentina's echtgenoot, 

Florian Rey. 

Herbert Mason ensceneert de Gainsborough- 

Ülm „Strange boarders". De belangrijkste 

rollen xijn in handen van Tom Walls en 

Renee Saint-Cyr. 

Mark Daly, Dick Tubb en Nina Boucicault 

spelen de hoofdrollen in de Belgrave-film 

„Follow your star". Sinclair Hill regisseert. 

Paul Hartmaan heeft een der belangrijkste 

rollen In „Mit versiegelter Order". Karl Anton 

Is regisseur. 

Luis« Ulrich en Viktor de Kowa werden 

door regisseur Gustav Uclcky uitgekozen om 

de hoofdrollen uit te beelden in de Ufa-film 

„Liebesballade". Bruno Duday heeft de pro- 

ductieleiding op zich genomen. 

Vlvl Anne Hulten, een Zweedsche kunst- 

schaatsenrijdster, is door een Hollywoodsche 

filmfirma geëngageerd. Eerst 'zal zij echter 

vier avonden op de kunstijsbaan te Toronto 

verschijnen, waarvoor zij een gage van tien- 

duizend gulden zal ontvangen. 

Frank Capra, de bekende Amerikaansche re- 

gisseur, zal de film „You can't take it with 

you" in scène zetten. Het draaiboek voor 

deze film is geschreven door Robert Rlskin. 

De rolverdeeling staat nog niet vast. 

Jean Blondeli, Melvyn Douglas en Mary 

Astor werden door Columbia-Pictures aange- 

zocht om de hoofdrollen te vervullen In Je 

rolprent „There's always a woman". Regisseur 

Is AI Hall. 

Lanny Rota zal de belangrijkste rol spelen en 

zingen in de film „Paris on Broadway". De 

productieleiding Is in handen van Oscar 

Hammerstein. 

Richard Handwerk, de directeur van het Ber- 

lijnsche Lessing Theater, zal als productieleider 

bij de Deka-Film te Berlijn optreden. 

Lida Baarova, de bekende filmster, Is ernstig 

ziek en zal langen tijd niet kunnen filmen. 

Zarah Leander, Heinrich George en Paul 

Hörblger hebben de hoofdrollen gekregen 

in de Ufa-fllm „Heimat". Regisseur is Carl 

Froellch. 

Julien Dnvivier, de Fransche regisseur, zal 

voor de Metro Goldwyn Mayer te Hollywood 

„De jeugd van Lafayette" in scène zetten. 

Jean Heraholt, de Amerikaansche filmster, 

heeft te Hollywood zijn zilveren bruiloftsfeest 

gevierd. 

Boris Alekin zal in de Fransche film „S.O.S. 

-Afrika" de mannelijke hoofdrol uitbeelden. 

Sonja Henie, de schaatskampioene en film- 

ster, ontving bij een bezoek aan Washington 

van den Noorschen gezant de St. Olav-orde 

1ste klasse. 

Vera Valdor, een Tsjechische film-actrice, 

werd door de Metro Goldwyn Mayer te 

Hollywood geëngageerd. 

was eens bij een bevriend boekhande- 

laar in den winkel en zat er een pas 

verschenen boek door te kijken, toen 

er een juffrouw met een collectebus 

binnenkwam. De boekhandelaar wilde 

eens grappig zijn en zei: „Mijn lieve 

juffrouw, ik heb hier niets te zeggen, 

daar zit de baas," en hij wees naar mijn 

neef. 

Waarop mijn neef zonder blikken of 

blozen zei: „Ik wil graag wat geven 

voor het goede doel. Jan (dit tot den 

boekhandelaar), haal eens een gulden 

uit de winkella en doe 'm in de bus." 

Stem door de telefoon: „Mijn zoon 

kan vanmiddag niet op school komen, 

daar hij niet erg in orde is." 

Onderwijzer: „Zoo, dat is jammer. 

Met wien spreek ik?" 

Stem: „Met mijn vader." 

De gast keek het menu door en be- 

stelde ten slotte oesters. 

„Het spijt me, mijnheer;" was dè 

repliek van den kellner. „We hebben 

geen schaaldieren meer, behalve eieren." 

Een mijnheer werd interlocaal opge- 

beld. r 

„Je spreekt met Dinges. Ik ben hier 

gestrand en heb honderd gulden 

noodig." 

„Er moet iets niet in orde zijn met 

de telefoon." 

„Ik heb honderd gulden noodig."' 

„Er moet iets verkeerd zijn in He 

verbinding." 

De telefoniste (tusschenbeide ko- 

mend) : „Maar ik kan mijnheer heel 

goed verstaan." 

„O. Geeft u hem dan die honderd 

gulden." 

Rechter (tot politieagent): „Waarom 

snelde u den aanklager met ter hulp 

in het gevecht?" 

Politieagent: „Ik wist niet^ dat hij 

aanklager zou worden." 

Professor in de kunstgeschiedenis: 

„Wanneer dé zaal met die kostbare col- 

lectie in brand geraakte, en je had 

slechts den tijd om vijf stukken te red- 

den, welke vijf zou je dan kiezen?" 

Examinandus: „De vijf bij de deur." 

„Er is maar één ding erger dan te 

probeeren je te scheren wanneer je 

vrouw met het scheermes een punt aan 

een potlood geslepen heeft." 

„Wat dan ?" 

„Probeeren met het potlood te schrij- 

ven."

Het voortreffelijke 

wasmiddel met het 

volmaakt reinigende, zelfwerkende sop, thans 

voordeliger dan ooit. 

Deze werkelijk belangrijke prijsverlaging van Radion is het gevolg van het »eit, 

dat door de van jaar lot jaar toenemende populariteit en de daarmee verbonden 

omzetstijging van Radion onze fabricagekosten sterk gereduceerd iijn, van welk 

voordeel wij ons haasten, de Nederlandse huisvrouwen ten volle te laten profiteren. 

Radion is nu in IEDERS bereik en daarmee ook de mogelijkheid, op de ideale 

Radion-manier de was te doen. 

Denk eens aan, wat Radion U biedt - blinkende helderheid van Uw goed, alleen 

door het in Radion te koken. Het is haast ongelofelijk, zo helder wit Uw goed 

uit het Radion sop komt En weet U, waarom Radion zulk een prachtig witte was 

geett? Omdat het zeilwerkende sop geheel in de weefsels doordringt en alle vuil 

verwijdert, zonder dat U extra zepen, bleekmiddelen of een wasbord nodig heeft 

RADION MET 

RAD 41-0190 

BON 

VOOR 

GESCHENKEN 

- 2 — 

ikir? -éQzep 

TE KOOP 

AANGEBODEN 

Te koop : Een gehakt- 

molentje. H. W. Stuit, 

Gibraltarstraat 40-11, 

A'dam (W.). 

Waschvrouw vraagt 

wasschen aan huls. Bill, 

opgemaakt. Kanaalstr. 

32-11. A'dam. 

Normaalfilms I Onze 

nieuwe verhuurcatal. 

voor 1938 is versch. 

Keuze uit ruim 50.000 

M. o.a. Wild-W.films, 

sensatiefilms, kluchten, 

enz., zoowel voor kind. 

voorst, als voor volw. 

Voorz. v. keuringskaar- 

ten en recl.-mater. Rui- 

me sort, voor bijprogr. 

Ook Sound-films. Wij 

hebben ook nog div. 

films te koop : o.a. De 

Trag. Bergbest., zeldz. 

fraaie natuuropn., 5 ac- 

ten, 1700 M. ƒ9.— ; De 

Ellendlgen (Les Misera- 

bles), 6 acten, 2000 M., 

si. ƒ 7.50 ; De Roode 

Aas, W.-W.film. met 

Eddie Polo, 450 M., 

ƒ4.— ; dlv. l-acters In 

prijzen van ƒ0.80 tot 

ƒ 1.75 ; alle inlicht, en 

catal. bij : City Film, 

Amstel, tegenover 312, 

A'dam. Tel. 33088. 

Te koop : een motorboot 

model Kruiser zonder 

motor ƒ25.—. Br. te 

richten aan Tieken, 

Raasdorperw. 38, Post 

Vijf huizen (Haarlem- 

mermeer). 

Te koop : een trekwag. 

voor achter de fiets. 

Stroomlijn. T. e. a. b. 

P. Sterker, Egelantierstr. 

109-1, A'dam (C). 

Te koop : huisbioscoop, 

met vóór- en eindver- 

sterker en electr.dynam. 

luidspreker ; ook afzon- 

derlijk. Uitstekend voor 

grarti. platen-versterking. 

Prinsengracht 482, 

A'dam. 

Te koop : een box en 

kinderst. M. ter Beek, 

Kattenburgervoorstr. 19 

hs., A'dam. 

Te koop : een filmtotst. 

,,Alef" m. tooverlant.- 

pl., films en zilverdoek- 

scherm, ook gen. te rui- 

len v. electr. spoortrein. 

De Rijpstr. 146-11, Am- 

sterdam. 

Gevr. : een verstelbare 

teekentafel, in ruil voor 

e.a.n. voorwerp(en). 

Rijpgr. 59-111, A'dam 

(W.). 

Te ruilen : een radio v. 

koffergram. Adr. : Kiel- 

str. 32, Scheveningen. 

Gratis kunt u gangbare 

bonnen die u niet spaart 

ruilen voor wat u wèl 

spaart en tekort komt. 

Bij zending postzegel 

insluiten voor terugstu- 

ren. Wed. S. v. Zanten. 

Daniël Willinkplein 41, 

A'dam. 

Wie ruilt een radio toe- 

stel, (Philips), 1 knop 

bed. m. electr. dyn., 

Ingeb. luidspr., voor een 

gramofoonpl. wisselaar. 

(Na 6 u.). J. v. Wulften, 

Prinsengracht 747 hs., 

A'dam. 

Te koop : tafelbilj., als 

nw op leiblad. Speel- 

nrimte HO x 70—cM., 

geh. compl. uiterste pr. 

ƒ32.50 franco. Adr. : 

Mare 39, Leiden. 

Te koop : jonge Eng. 

terriers, pr. hondjes, 

no.—. Marnixstr.417-1, 

A'dam (C). 

Ter dekking aangeb. : 

een raszuivere robuste 

Bouvier (reu). Oódecke, 

Baffinstr. 37-1, A'dam. 

Te koop : pr. lichtblauw 

zijden avondjurk, m. 42, 

zeer slank figuur, si. 

I x gedragen, voor 

ƒ12.—. Mej. H. de 

Weerd, Hasebroekstr. 

Ill-H, A'dam (W.). 

Te koop : een kort br. 

lederen jasje met knoo- 

pen, hoog en laag gesl. 

te dragen, een bruine 

ski-broek en een bruine 

regenjas, alles in. 44. 

Z.g.a.n. Pr. jasje ƒ 10.—, 

ski-br. ƒ3.50, mantel 

ƒ3. —; uiterste pr. 

's avonds 6-8 u. of 12-2 u. 

Mevr. Jansen, Roerstr. 

15-1, A'dam. 

Te koop : een nwe licht- 

groene dames winter- 

mantel m. 44, z. bont 

voor ƒ10.—, wegens 

te groot gek; A. Beek, 

Weimarstr. 169, Den 

Haag. 

DIVERSEN 

Te huur : landhuis ä 

ƒ5.—. Omtr. Santpoort. 

Te bevr. Egelantiersgr. 

59 hs., A'dam. 

Vriendinn. gezocht voor 

meisje van 14 j. kun- 

nende fietsen, zwemmen 

die met kano durft te 

varen. J. Oerritse, v. 

Ostadestr. 348, A'dam. 

Wie zendt mij gebr.postz. 

van uwcorresp., buitenl. 

worden voor eigen ver- 

zameling gevr. en bin- 

nenl. worden voor lief- 

dadige doeleinden afgest. 

Deze voortaan niet meer 

weggooien maar te zen- 

den a.u.b. aan Mej. 

L. L. v. d. Hil, Langew. 

Fijnaart (N. Br.). 

RUILRUBRIEK 

Wie ruilt mijn kl. electro 

waschmach, voor een 

zware koffergramofoon ? 

Egelantiersgr. 59 hs., 

A'dam. 

Wie heeft voor mij een 

postzegelcatal. Yvert, 

in ruil voor mijn boek 

„De zaak Dreyfus", 

nw, in pr.band. D. J. 

Siebelink, Hazenlaan 5, 

Doetinchem. 

Aangeb. : 25 kilo prima 

tafelappels (goudrein. 

en pres. v. Eng.) In ruil 

voor art. o.h. gebied 

van radio, fotogr., hen- 

gelsport, hond, knutsel- 

gereedsch., papag., dui- 

ven of andere vogels, 

enz., G. Hana, Den 

Hoek, Nijkerk. 

Te ruilen : 3i P.K. pou- 

siolmotor, in g. st.; voor 

2k motor. Adr. : Pola- 

nehstr. 105-1, A'dam. 

Wie ruilt : 16 Droste-b. 

v. 32 Verk. Boerderij of 

W.W.W. ; 5. Paula-b., 

1 Wybert, 1 Tjoklat 

van bovengen., p. st. 

Adres : Rhenenschestr. 

97, Den Haag. 

TE KOOP 

GEVRAAGD 

Wie heeft te koop 'n 

kinderst. merk „Tho- 

niet" en 'n apparaatje 

voor ladders in kousen 

op te halen wat eenige 

maanden geleden in de 

„Bijenkorf" is gedemon- 

streerd? Br. m. prijsopg. 

enz. p/a. Mevr. Zimmer- 

man, Hugo de Groot- 

kade 88, A'dam. 

Te koop pr. onderh. 

Rudolph Seedier piano. 

Oek. ^50.—. nu 

ƒ250.—. V. Asperen, 

Geuzenk. 84-111, A'dam. 

Te koop : mantel m. 

hoed ƒ5.95 ; 2 mantels 

m. bont ad ƒ2.— en 

ƒ4.75 ; avondjap. ƒ4.50; 

zomerjurk ƒ0,95 ; hee- 

renschoenen ƒ 1.10 ; hee- 

renjas ƒ2.50; dames- 

schoenen ƒ 1.15 ; zomer- 

hoedje ƒ0.65; blouse 

ƒ0.65 ; heerencostume 

ƒ 2.50 ; heerenh. ƒ 1.50. 

Woestdulnstraat 88-11, 

A'dam. 

Wegens verhuizing ter 

overn. aangeb. Pr. gebr. 

clubstel, Slaapkamer m. 

toilet. Dressoir enz. 

Tevens nog voorradig 

nwe meubelen tegen 

spotpr. Let op juiste 

adr. Meubelzaak, Bla- 

siusstr. 58, A'dam. 

Te koop : Singer trap- 

naaimach., ringspoel In 

moderne gesloten salon- 

kast, nw type eikenkast 

onbesch.., z. g. a. n. 

gekost ƒ 265.—, nu voor 

zeer lagen pr, Venecourt, 

Javastr. 141 A, A'dam 

(O.). 

Te koop: een bontm. 

(Zichel), donker en 

lichtbr. gestr., mouw 

iets besch. (geen mot), 

in z. g. st., maat 44-46, 

lang 1.20 M. pr. ƒ20.—. 

Mevr. Feelders, Soestd. 

Str.weg 70 Noord, Bilt- 

hoven. 

Te koop : pracht stroom- 

Ifjn kinderbakw., J. v. 

Lennepkade 204 hs, 

A'dam (W.). 

Wie ruilt mijn pr. electr. 

kachel (4-staafs) voor 

een handnaaimach. ? 

Vermaas, Rivierenl. 94, 

A'dam (Z.). 

Wie ruilt wat nwe meis- 

jesbabykl. v. wat an- 

ders ? Wega, Oudegr. 84, 

Utrecht. 

Te ruilen : 34 Verk.-b. 

W.W.W., v. hetz, aantal 

Verk.-b.„OnzeGr. Riv.". 

De b. W.W.W. zijn geld. 

tot 1-3-'38. Mej. Jo Sto- 

ve, Borneostr. 78-11, 

A'dam (O.). 

Wie wil ruilen Motor 

merk H. D. 2 cyl. 7 P.K. 

voor slaapkamer-ameu- 

blem. Rijnstraat 75-111, 

A'dam. 

Wie ruilt : luidspr. v. 

3-w. fietsje ? Tev. de al- 

bums Tik-Tak-I en II, 

de Wer. in bl.-ll, Zw. 

d. o. land (Geld.), Dros- 

te, Lever, Weegsch., 

Wennex en Klaverbl.-b. 

te ruilen v. H.-b. J. 

Engels, Ie Jan Steenstr. 

106-11, A'dam. Na 7 u. 

(ßetcAojUJUtW/^ MM QJ2MI UVtäJOüMl 

RIO EN DA MBA 

„Alles, wat het dier volkomen kan maken, 

is vereenigd in den hond." 

Zoroaster. 

Baar ik nu Rio en Bamba elk in eén afzonderlijk 

hoofdstuk heb beschreven en een som slechts de 

optelling harer bestanddeelen is, blijft me — volgens 

de mathematiek — nog de taak over, u.mijn hondenpaar 

gezamenlijk voor te stellen. 

Er bestaat geen probater middel om twee vechtende 

honden te scheiden, dan er een vrouwtje tusschen te 

werpen., • r XJ 

Twee reuen bijten elkaar om de kluif en om de liefde, 

üit antipathie of ook alleen maar uit verveling, en twee 

teven bijten elkaar principieel. # 

Wil men dus zijn eigen plezie'r en dat van zijn hond 

méér dan mathematisch verdubbelen, dan houde men twee 

honden van verschillend geslacht. 

Qat ik mijn Sealyham Rio zijn dochter Bamba tot ge- 

zelschap gaf, was eigenlijk niet zoozeer om deze reden als 

wel omdat Rio dik en lui werd. Het alleen in den tuin 

rondloopen verveelde hem, en de uren onder schrijf- 

of schaaktafel doorgebracht, lieten hem meer spek aanzet- 

ten dan dienstig was. Hij had een opfrissching brood- 

noodig. Die heeft Bamba hem wèl bezorgd. 

Zij was zes weken oud toen ze bij mij kwam, en hing 

terstond haar twee pond levenslust aan Rio op. Aan 

zijn baard, aan zijn staart, waar ze hem maar te pakken 

kon krijgen. Daar reuen galant zijn, stelde de brompot 

zich niet te weer. Rukte Bamba hem een pluk haar mt 

het vel, dan vluchtte hij, grommend van pijn, maar hij 

beet haar niet. 

Van het oogenblik af dat Bamba niets liever wilde dan 

ravotten, hielp het Rio geen zier, dat hij ravotten over-, 

bodig vond. Ze joeg hem op, onder de struiken, ja zelfs 

onder mijn schrijftafel vandaan, en beet zich, als hij 

weg wilde loopen, in zijn vel vast, waarop zij zich dan 

onder miauwende kreetjes van plezier, door hem liet 

voortslepen. 

Toen Bamba zoo hard was gegroeid, dat ze Rio zelfs op 

de steenen tafel in den tuin kon naspringen, die zijn 

laatste toeylucht was geworden, schikte hij zich, gelijk een 

man zich steeds schikt, wanneer de vrouw voet bij stuk 

houdt. 

Op een morgen zag ik hem lustig met gewelfden rug 

over het gras jagen, door Bamba met enthousiast ge- 

blaf nagezeten. Toen hij mij in het oog kreeg, hield hij 

wel onmiddellijk op, en ging hij zich zitten krabben om zijn 

verlegenheid te bemantelen — in simuleeren is hij volleerd, 

— maar van dien dag af had de drie maand oude puppy- 

den driejarigen hond het spelen bijgebracht. Intusschen 

was zij ook vrouwelijker geworden, en met een teef je spelen 

leek hem ook zeker minder fnuikend voor zijn waardig- 

heid dan met een jong hondje. Inmiddels duurde het toch 

nog wel eenige weken vóór hij in het publiek met haar 

ronddoolde, een vroolijker hond dan hij ooit was geweest. 

Slanker werd hij er ook van, en het eczeem, waaraan hij 

vroeger bij tijden had geleden, bleef weg. 

Rio bedelt niet; dat is zijn eer te na. 

Bamba daarentegen bedelt schaamteloos. 

Terwijl Rio, als ik aan tafel zit, zich stil houdt, krabbelt 

zij aan mijn stoel, of springt, wanneer niets anders hel- 

pen wil, op mijn schoot; terwijl Rio een waardig stilzwijgen 

bewaart, jankt en blaft Bamba er op los. Ik heb Bamba 

nog nooit een tik gegeven — het is mij even ondenkbaar, 

Bamba te slaan als een klein meisje — maar als zij het 

mtj^tan tafel te bont maakt, dan zet ik een booze stem op. 

Dan verstart het diertje zoo jammerlijk, dat ik me schaam. 

Haar buiten de deur te zetten, heb ik maar één keer ge- 

probeerd. Den heelen dag sloop zij verder met den staart 

tusschen de beenen rond. Er blijft mij niets anders over, 

dan haar om der lieven vrede wil van ieder gerecht een 

proefje te geven. Rechtvaardigheidshalve moet Rio er ook 

een hebben. Hij moet het zelfs het eerst hebben, omdat hij 

niet bedelt, en bovendien de oudste is. Van ieder gerecht, 

dat ik eet, moet ik dus twee snoepstukjes aan de honden 

uitdeelen. Ik neem er in iedere hand een, en laat Rio kie- 

zen. Daarbij kan ik merken, dat honden inderdaad slecht 

zien. Want ofschoon Rio zorgvuldig overweegt, op welk 

hapje hij de keus zal laten vallen, kiest hij soms het 

kleinste. Dan krijgt Bamba haar deel. Het haar ont- 

houden, zou gelijkstaan met haar wereldbeeld te verstoren. 

Reeds terwijl Rio kiest, worden haar oogen vochtig van 

angst, dat de mensch zoo slecht zou kunnen zijn, Rio heide 

hapjes te geven. Neen! zoo slecht kan hij niet zijn! kwispelt 

teeeliikertiid optimistisch haar staartje. 

& J J r RICHARD KATZ. 

- 3 - 

MORGEN IN HET KALE WOUD

'Û. ^^^ s 

, ^1 

i 6? 

,1- 

■ 

J.. 

^pj 

1 

m 

ny ■ ■ 

■ 

5 

' i 

-tr; 

De boeren breken op om het 

hooi te gaan halen. — De sleden, 

waar het op geladen moet wor- 

den, worden klaargemaakt. 

- . s 

A I Ä 

PFßoEß UIT PE BERGEN 

'->• 

ncuJz 

het moeilijkste pas: het hooi 

naar beneden vervoeren. Met 

een bundel hooi op den rug 

glijdt de boer een helling af 

naar de gemeenschappelijke ver- 

zamelplaats. 

W^ 

EEN RAS VAN 

ONBEKENDE HELDEN 

In het bijna ontoegankelijke hooggebergte 

werden in den zwaren strijd om 't bestaan, 

die een voortdurenden kamp vormt met het 

gevaar waarbij 't eigen ieven niet zelden de 

inzet was, de groote bergbeklimmers en skiloopen gevormd, die de 

steilste wanden, de ongenaakbaarste pieken en de gevaarlijkst« IJs- 

bruggen bijna dagelijks, als gold het de gewoonste zaak ter wereld, 

overwinnen. Van velen onder hen is de naam tot ver buiten hun 

woonplaats bekend, doch het zijn niet alleen zij, die de bergen hebben 

overwonnen. Overal In de bergen leeft onbekend, één onder de 

velen, de boer. HIJ öök is een held, een held van het dageiijksch 

leven, in zijn strijd om het karige bestaan. 

Indien er in de bergen ook nog maar één plekje te vinden is, waar 

het harde berggras groeit, dan kunnen rotsen en afgronden hem niet 

weerhouden er heen te klimmen en na den korten zomer, wanneer er 

reeds sneeuw valt, de bergweide af te maaien. En als dan de sneeuw 

meters dik de bergen en dalen bedekt, dan haalt hij dit gras, inmiddels 

tot hooi geworden, als kostelijk voer voor zijn vee naar beneden. 

Een bijna boyenmenschelijke taak! Want lawines, sneeuwstormen 

en spiegelgladde Ijswanden hebben zich dan als bijna onoverkome- 

Xir 

.«..,,. 

(oor WJ. PASSINGMAM 

A : 

GFAUTOßlSITEßOB- VFßTALlNG 

In Engeland woont «gens een man. die een geheimzinnige radiogolf 

heeft uitgevonden, waarmee hij verschillende schepen voor de Theems- 

monding zóó doet schudden, dat ze geheel vernield worden. 

Agenten van vreemde mogendheden probeeren dezen man op te sporen 

0,I L> 2 'i3 daarna van de uitvinding meester te kunnen maken. 

De Bngelsche geh.'ime dienst wil hun echter voor zijn en daarom krijgt 

een der medewerkers, kapitein Felton-Slingsby, opdracht dezen man eo 

zijn ontdekking voor Engeland op te zoeken . . . 

Deze man is Hugh Calder, die heel teruggetrokken met zijn belde 

volwassen dochters Janet en Isabel op zijn buitengoed in een klein 

a/gelegen dorpje leeft. 

Op zekeren dag begint men een groeten weg door het dorpje aan te 

leggen, waardoor dit geheel-uit zijn isolement verlost zal worden, wat 

de niet geringe ergernis van Hugh Calder opwekt, die nu zijn rust 

bedreigd ziet. Als bovendien zijn jongste dochter Janet van den jongen 

ingenieur die den weg bouwt, John Pelman, gaat houden, is zijn ont- 

stemming volkomen. 

Op een goeden dag krljtt Calder bezoek van een Jeugdvriend van 

hem. Paul Sotchi. Deze veronderstelt, dat Calder de geheimzinnige 

trillingen veroorzaakt, daar deze in zijn Cambridge-jaren reeds belang- 

rijke experimenten op dit gebied deed. Calder ontkent dit echter. Sotchi 

gelooft dit niet en hij doet Calder een zeer verleidelijk aanbod wanneer 

hij zijn uitvinding aan een zekere vreemde mogendheid zou willen ver- 

koopen. Calder blijft echter bij zijn bewering. 

Sotchi is ondertusschen reeds ..ondekt" door kapitein Felton-Slingsby 

en zijn mannen, die hem naar het kasteel gevolgd zijn. 

De geheime dienst besluit hem en de bewoners van het kasteel ook 

verder in de gaten te houden. 

Voor den weg. die er bij Little Calder aangelegd wordt, moet er eerst 

een moeras worden drooggelegd. Dit moeras is voor Hugh Calder van 

groot belang. John Pelman heeft met de drooglegging groote moeilijkheden 

die hem totaal onverklaarbaar zijn, doch die door Hugh Calder worden ver- 

oorzaakt. Daarom krijgt hij van den Geheimen Dienst opdracht kapitein 

Felton Slingsby bij de werkzaamheden toe te laten. 

Ondertusschen heeft Isabel het ondergrondsche laboratorium gevonden. 

Haar vader verrast haar daar. en dan neemt hij haar in vertrouwen 

en vertelt haar alles. 

Paul Sotchi besluit middelerwijl met geweld Caldcrs geheim te ver- 

overen. Met eenige handlangers dringt hij s nachts het kasteel binnen, 

overmeestert de bewoners en neemt Hugh Calder in een auto mee. 

De andere kastcelbewoners worden bevrijd door Alf Anderson den 

assistent van kapitein Felton Slingsby. die ook in het kasteel óp de 

loer lag. 

Isabel snelt dan naar Ben Carter, den waard in het dorp en een ver- 

trouwde medewerker van Hugh Calder. Deze weet met Isabel langs 

onderaardsche gangen op den weg naar de kust te komen, waar Sotchi 

met zijn slachtoffer heen is en hem te bevrijden. Sotchi ontvlucht echter. 

Den volgenden dag krijgt Calder bezoek van Felton Slingsby. Deze 

heeft begrepen, dat hij werkelijk de voortbrenger der geheimzinnige 

golven is en hij raadt Calder aan zijn uitvinding aan Engeland af te 

staan. 

Calder moet er over nadenken en zijn gedachten zijn niet van de 

prettigste soort! 

an den anderen kant — veronderstel dat ze hem vermoordden 

of dat hy een natuurlijken dood zou sterven, wat zou 

er dan met Isabel en Janetgebeuren?Deze vraag deed hem 

ontstellen. Isabel wist nu hoe zij in het laboratorium kon komen 

en deze kennis zou een ernstig gevaar voor haar kunnen beteekenen. 

Vlug stond hy op, ging naar de deur en riep met 

luide stem: 

„Isabel!" 

Toen het meisje verscheen, zei hij op zachten toon: „Ga Janet 

halen en kom dan met haar hier." 

Achter de gesloten deur van zyn studeerkamer sprak Hugh 

Calder ernstig over de toekomst van zyn beide dochters. Toen 

hy zweeg, huilde Janet zachtjes. 

„Denk er aan," besloot hy, „dat als my ooit iets mocht overkomen, 

jullie alleen aan Sir George MacAlister mogen vertellen, 

wat ik je nu heb medegedeeld. Aan niemand anders! Ga nu 

met me mee, dan zal ik jullie iets laten zien wat jullie nooit 

hadden durven vermoeden — en dat zelfs jij, Isabel, niet zult 

hebben durven denken!" 

Ze gingen door de kleine deur in de studeerkamer,terwyl 

Hugh Calder vóór liep en de lantaarn droeg. In plaats van 

echter de steenen trap af te dalen, ontsloot hy een deur aan zyn 

linkerhand. Achter deze deur bevond zich een korte, zeer 

nauwe gang, die aanvankelijk aan het inwendige van een kast 

deed denken. Ze liepen achter elkaar een naar boven kron- 

kelende trap op, welke zich tusschen den buitenmuur en de 

kamers van Calder Manor bevond. Een nauwe deur boven aan 

- 6 - 

„NU, WAT IS ER HIER 

AAN DE HAND?" JOHN 

PBLMAM PLAATSTE 

ZICH TUSSCHEN SAL- 

LY EN DE MANNEN, 

DIE ZIJ ZOO JUIST 

VERVLOEKT HAD... 

de trap gaf toegang tot een plat dak, en hier gekomen wees 

Hugh Calder trotsch op zyn laatste belangrijke geheim. 

Het platte dak van het huis werd geheel ingesloten door 

muren, die ongeveer anderhalve meter hoog waren. Op iederen 

hoek van het gebouw stond een groote, ter versiering dienende 

schoorsteen. Achter den schoorsteen, die aan den kant van het 

moeras stond, bevond zich een dunne stalen mast. Wanneer 

men beneden op den grond stond, kon men dezen mast niet 

zien, daar de muren en schoorsteenen hem voor het oog ver- 

borgen hielden. Boven op den mast was een eigenaardig ge- 

vormde kroon aangebracht, die op een kooi leek en aan een 

zonderling gevormde antenne deed denken. 

„Dit heb ik „Brittanjes nieuwe bolwerk" geijoemd," zei hy, 

„en de mast staat in verbinding met myn laboratorium onder 

den grond. Ik heb er jaren aan gewerkt, en dat hy nu gereed 

is, beteekent een groote voldoening voor my. De geluiden, die 

via de radio zyn uitgezonden, waren slechts een kleine proef- 

neming. Wanneer er een keten van dergelyke masten op af- 

standen van vijf en zeventig kilometer langs de kusten van 

Groot Brittanje werden opgericht, zou geen aanvaller kans zien 

ons land dichter dan tot op dertig myl te naderen. Wy zouden 

onze tegenstanders door middel van geluid kunnen vernietigen, 

hun schepen zonder kanonnen tot zinken kunnen brengen. Groot 

Brittanje zou weer een eiland zyn." 

„Maar hoe kunt u daar zéker van zyn?" vroeg Isabel ge- 

spannen. 

Hugh Calder staarde haar aan en glimlachte wat treurig. „Ik 

kan er natuurlyk niet absoluut zeker van zyn, omdat ik geen 

gelegenheid heb gehad een werkelyk beslissende proef te 

nemen." 

„Ik geloof dat dit alleen maar zou kunnen gebeuren als er 

oorlog was," merkte Janet op. En ze vervolgde lachend: „Mis- 

schien willen ze er u de Engelsche vloot voor leenen." 

Hugh Calder moest eveneens lachen hy dit idee. Hy staarde 

Janet doordringend aan, als zocht hy een inspiratie. „De En- 

gelsche vloot," herhaalde hy dan. 

Zoo plotseling was de verandering die er over hem gekomen 

was, dat zoowel Isabel als Janet hartelyk moesten lachen, en 

hun vader lachte met hen mee, maar hij deed dit eerder van 

opwinding dan omdat hy het zoo grappig vond, 

„Ik moet jullie allebei dringend vragen hetgeen jullie thans 

hebt gezien en gehoord absoluut geheim te houden," zei hy. 

„Jullie weten wat er hier een paar uur geleden is gebeurd. Het 

gevaar schynt toe te nemen, maar ik ben nog niet gereed om 

myn geheim aan de Engelsche experts over te geven. Daar 

niemand iets afweet van het laboratorium onder het moeras, 

zyn wij nog veilig. Maar indien die jonge man van jou er in 

slaagt het moeras droog te leggen, Janet, dan zullen het labo- 

ratorium en de geheime gangen zichtbaar worden en zal de 

heele wereld myn 

geheim kennen." 

Janet keek haar 

^vader aan. Er sprongen 

tranen in haar oogen. 

,Ik begryp heel goed 

wat u bedoelt," zei ze, 

„maar u moet zich ook 

in den toestand van 

John indenken. Indien 

hy er niet in slaagt het 

moeras droog te leggen, 

zal iedereen gelooven, 

dat hy niet geschikt 

was voor zyn taak. Gisteren zyn er nieuwe machines aange- 

komen, en ik geloof, dat die reeds te werk zyn gesteld. Wat zal 

er gebeuren als...." 

„Het gebeurt reeds. Kyk! Er is daar iets niet in orde, vader!" 

Isabel stond op een steen in den hoek, en keek over den 

muur naar beneden. Toen hy den klank in haar stem hoorde, 

sprong Hugh Calder ontdaan naar den muur, heesch zich op 

en keek er ook overheen. Diep beneden hem lag het moeras, 

en het dorp met zyn verspreid staande huizen. By den kring 

van arbeidershutten op de grens van het moeras stond een 

groepje menschen om een aantal arbeiders, en Hugh Calder 

hoorde duidelijk woedende, hooge stemmen. Hy liet zich weer 

van het muurtje zakken. 

„Ga mee, gauw!" riep hy. „Er is daar iets niet in den haak 

beneden. Ik moet er onmiddellijk heen." 

Ze renden naar beneden, naar de studeerkamer. Iemand stond 

op de deur te bonken. 

„Wie is daar?" riep Hugh Calder. 

De opgewonden stem van Anna Nilson gaf antwoord. „Ben 

Carter wil u spreken. Ze willen de machines in het moeras 

gooien...." 

Beneden in de hal liep Ben Carter ongeduldig heen en weer 

en toen hy boven aan de trap Hugh Calder ontdekte, was de 

uitdrukking van opluchting, die er op zyn gezicht verscheen, 

byna komisch om te zien. 

„Pelman heeft naar de politie getelefoneerd," riep hy. „De 

Ouwe Sally Rundie probeert de jongens over te halen de ma- 

chines in het moeras te gooien. Wat moeten we doen?" 

Hugh Calder had over deze vraag reeds nagedacht terwijl hij 

van het dak naar beneden was gekomen. „Ga naar hen terug, 

Ben," beval hy. „Ik kom ook — langs den anderen weg. Wacht 

op my by de hutten." 

Calder keerde via de trap terug naar zyn studeerkamer, ter- 

wijl Ben Carter door de dorpsstraat naar het moeras snelde. 

Een vijftigtal menschen, mannen, vrouwen en kinderen ver- 

drongen zich om een troepje vastberaden arbeiders. Er wer- 

den over en weer bedreigingen geuit, terwyi Ben op een 

tfstand bleef staan om de situatie te overzien. Wat hy zag, 

stemde hem bedroefd. Nooit nog had het moeras zoo laag ge- 

schenen, en Ben staarde als gefascineerd naar hetgeen er door 

het wegtrekkende water werd onthuld. 

Tot nu toe wisten alleen by en Hugh Calder den loop van een 

smallen strook vasten grond, waardoor men het moeras van 

den eenen kant naar den anderen kon oversteken. Nu was dit 

- 7 

geheime pad duidelijk zichtbaar, terwyi het tusschen den 

groenen, drassigen grond doorliep als de top van een half over- 

stroomden muur. Op dezen strook vasten grond stond John 

Pelman, met drie van zyn mannen. 

De ingenieur bestudeerde het geheimzinnige moeras en met 

angst in het hart sloeg Ben gade, hoe zyn aandacht getrokken 

scheen te worden naar de ligplaats van zyn oude geheim — 

het gedeeltelijk blootgekomen dak van Hugh Calders labora- 

torium ! 

Terwyi hij nog stond te kykén zag Ben, hoe een arbeider zyn 

houweel ophief en de scherpe punt er van met een hevigen 

slag op het dak deed neerkomen. Een half gesmoorde kreet 

ontsnapte hem. Er waren overal smalle strooken vaste grond 

zichtbaar geworden, maar er tusschenin bestond de bodem nog 

uit een drabbige, groenachtige substantie.... 

Terwyi Hugh Calder de mannen naderde, vroeg Ben zich af, 

of hy nog op tyd zou komen om de algeheele onthulling van 

zyn geheim te verhinderen. De man met het houweel sloeg er 

lustig op los, en de stukken steen vlogen naar alle richtingen. 

„Wat hebben we hier?" vroeg John Pelman. „Ga maar door 

met je houweel. Ik geloof dat het hol klinkt!" 

„Mr. Pelman!" riep Ben. „Houd er mee op! Kyk eens achter 

u! Er zyn al moeilijkheden genoeg!" 

De ingenieur draaide zich om toen Ben riep, en de man 

met het houweel liet zyn arbeid even rusten om te zien wat 

er zou gaan gebeuren. Uit de richting der hutten klonken luide 

kreten en de menigte, die de pompen bedreigde, drong hoe 

langer hoe meer óp. Pelman riep een waarschuwing, en snelde 

terug langs het smalle, droge pad, Ben wendde zich tot den 

man met het houweel en trok hem aan zyn jas. 

„We zullen däär noodig zyn," zei hy dringend. „Kom mee." 

Zonder te aarzelen volgde de werkman Ben Carter toen deze 

naar de hutten snelde. De stem van de Ouwe Sally Rundie klonk 

als muziek in de ooren van Hugh Calder, die nader kwam op 

het pad door het moeras. 

„Breek ze af!" riep ze, „Houd de menschen uit de stad hier 

vandaan! Laat hen zien, dat wy hier de baas zyn," 

De oude vrouw, die wel iets van een tooverheks had, stond 

blootshoofds te schreeuwen, terwyi zy met haar beenige vin- 

gers naar de werklieden wees. Ze had een mager gezicht, waar- 

in de donkere, gloeiende oogen diep verzonken lagen. De 

arbeiders deden verbaasd, maar alleen de bewoners van Little 

Calder begrepen de bedoeling van haar gedrag. Voor de arbei- 

ders uit Londen was zy niets anders dan een dwaze, oude 

vrouw, die zy half en half als een welkome afleiding be- 

schouwden in de dagelyksche, eentonige-routine van hun werk. 

Maar voor de inwoners van Little Calder heteekende zy de 

verpersoonlijking van een eeuwenoude traditie, en byna hui- 

verend wachtten zy het oogenblik af, waarop zy haar vloek 

over de stadsmenschen zou uitspreken, 

„Als het moeras wordt drooggelegd," riep Sally, „dan zal 

er geen geluk meer zijn voor Little Calder! Wie wonen er onder 

het moeras? Dat weten wij Ai en dat zullen die arme 

dwazen ook weldra weten. Luister I" 

Ze drukte haar handen tegen haar gerimpeld gezicht, de pal- 

men naar buiten gekeerd, en mompelde een reeks woorden, 

welke de menschen in haar nabijheid met vrees en afgrijzen 

vervulden. 

„Jy! Jy! Jy! En jij!" gilde Sally, een beenigen vinger druk- 

kend tegen het gezicht van de arbeiders, die toevallig vlak by 

haar stonden. 

Een gemompel van angst steeg er op uit de menigte achter 

„de wijze vrouw", maar het werd weldra overstemd door het 

gelach van de arbeiders. 

„Weet je, wat ik met je zou doen?" voeg een van hen. „Ik 

zou je...." 

„Nu, wat is er hier aan de hand?" John Pelman plaatste 

zich tusschen Sally en de mannen, die zy zoojuist vervloekt 

had. „Ik wil jullie zeggen, dat ik om politie-assistentie heb 

getelefoneerd, en dat het nog tyd is om moeilijkheden te voor- 

komen als jullie nu rustig uit elkaar gaan. Wy hebben hier ons 

werk te doen, en we zullen het doen ook." 

Uitroepen van goedkeuring, door de werklieden achter hem 

geslaakt, deden John Pelman zich woedend omkeeren. Wat hy 

wilde zeggen, heeft men echter nooit gehoord want op luidruch- 

tige wyze verwelkomden de dorpsbewoners om hem heen een 

anderen kampioen.... 

„De kasteelheer!" riepen zy, en allen keken naar Hugh Calder, 

die zoo snel hy kon naderkwam, 

„Wat voeren jullie allemaal hier uit om dezen tyd van den 

dag?" vroeg hy, hen onderzoekend aankijkend. „Zyn jullie alle- 

maal van je verstand beroofd? En jy, Sally Rundie, ik heb je 

van myn huis uit gadegeslagen, en ik schaam we werkelyk over 

je! Gaan jullie aan je werk, en laat deze mannen hier hetzelfde 

doen." • 

De dorpsbewoners uitten geen enkel woord van protest; 

rustig en zonder te morren verspreidden zy zich naar verschil- 

lende kanten om het bevel van Hugh Calder op te volgen. John 

Pelman en zyn mannen stonden spoedig weer alleen, en de 

ingenieur wendde zich tot Hugh Calder. 

(Wordt vervolgd)

Aangevallen door een krokodil 

Ongeveer een tiental jai'en geleden was 

Ingenieur Ansom Townfall bezig 

met 't bouwen van 'n houten brug 

over de rivier Berjuntai In Selangor, een 

staat op het schiereiland Malakka. De ar- 

beid vorderde goed en snel, ofschoon de 

Chineesche timmerlieden de laatste dagen 

wel wat te veel opium schoven naar zijn 

zin, want ze waren dikwijls erg suf bij hun 

werk. Op een middag had hij daarom een 

onderzoek Ingesteld in het kamp, en daar- 

bij een aantal pakjes van het bedwelmings- 

middei gevonden — bij elkaar zeker wel 

een anderhalf pond! Met de bedoeling ze 

later hier of daar weg te gooien, had hij ze 

In zijn zak gestoken en was daarna een 

kijkje op het werk gaan nemen. 

Toen hij daar kwam, merkte hij direct, 

dat er Iets bijzonders aan de hand was. 

Luid gesticuleerend en allemaal door el- 

kaar pratend stonden de timmerlieden om 

de heistelling. Met één oogopslag zag 

Townfall wat er was gebeurd: de stellage 

was over stag gegaan en lag gedeeltelijk 

in de rivier, die de laatste dagen juist bij- 

zonder snel stroomde en steeds hooger 

steeg. Daar het niet lang meer kon duren 

of de duisternis moest invallen, begreep 

Townfall, dat het onmogelijk was de stel- 

ling dien dag nog geheel op te richten. Hij 

beval den Chineezen daarom naar hun ten- 

ten te gaan en den volgenden ochtend 

vroeg het werk te hervatten. Hijzelf wilde 

zorgen dan eveneens aanwezig te zijn, om 

de noodige aanwijzingen te kunnen geven. 

Toen de Chineezen vertrokken waren — 

verheugd een uur extra vrijaf te hebben 

— besloot Townfall nog even te onderzoe- 

ken wat er precies was gebeurd. HIJ klau- 

terde tegen de zoowat drie meter hooge 

stelling op, maar nauwelijks had hij eenige 

dwarslatten bestegen, of de rivier voerde 

een aantal ontwortelde boomstammen aan, 

die met groote kracht tegen het scheef ge- 

zakte houten gevaarte aanbotsten, waar- 

door dit nog verder omviel. Townfall 

voelde hoe het begon te hellen en eer hij 

kans zag er van af te springen, was hij 

reeds met een smak In het kolkende en 

bruischende water terechtgekomen. Wan- 

hopig greep hij zich aan de houten dwars- 

latten van de helstelling beet, terwijl het 

modderige water in zijn ooren, neus en 

oogen drong. Hij dacht aan de krokodil- 

len, die in de rivier leefden, en klemde 

zich uit alle macht aan het 'lout vast. Nie- 

mand, al was hij nog. zoo'n goede zwem- 

mer geweest, zou hel vijf minuten in dien 

razenden stroom hebben kunnen uithou- 

den, en hij dankte daarom den hemel, dat 

hij een houvast gevonden had. Gelukkig 

dreef hij niet ver van de brug weg; anders 

zou hij zeker tóch nog verdronken zijn, 

want de heistelling zwaaide woest heen en 

weer en hij bevond zich nu eens boven, 

dan weer onder water. Zooals het nu ging, 

werd hij evenwel naar den oever gedreven 

en even later kon hij daar dan ook het 

water uit zijn oogen wrijven, terwijl hij 

nog steeds tusschen de palen en dwarslat- 

ten van de stelling zat. Toen ontdekte hij 

plotseling, op nog geen twee meter af- 

stand, een kolossalen krokodil, die hem 

met zijn wreede oogen loerend opnam... 

Townfall zat schoor tusschen het hout- 

werk en hij voelde bovendien, dat hij ern- 

stig gekwetst was. Maar gelukkig had hij 

geen beenen of armen gebroken. Doch hij 

kwam niet op de gedachte, zich daarover 

te verheugen; de aanwezigheid van het 

monster gaf hem trouwens maar weinig 

reden om zich verheugd te voelen... 

Plotseling kreeg de houten stellage van 

een boom, die door de rivier werd meege- 

voerd, een duw en een der palen kwam 

tegen den kop van den krokodil terecht, 

OP LEVEN EN DOOD 

EEN REEKS SPANNENDE AVON- 

TUREN NAAR WAARHEID VERTELD 

die daarop zoo'n woedend geluid voort- 

bracht, dat het bloed In Townfalls aderen 

scheen te stollen. 

HIJ slaagde er In zich wat op te richten 

en een half staande, half gehurkte houding 

aan te nemen. Daarna kroop hij zoover 

achteruit als het hem in zijn houten kooi 

— de heistelling waarin hij opgesloten zat, 

deed daaraan werkelijk denken — mogelijk 

was. Hij durfde er niet uit te kruipen en 

het oerwoud in te rennen, want hij wist 

hoe snel krokodillen kunnen loopen in de 

modder, maar toen het dier zijn grooten 

langen neus tusschen de latten door pro- 

beerde te steken, sloeg hij er uit alle 

macht naar met zijn vuisten... 

Van het eerste oogenblik af dat Town- 

fall den krokodil had ontdekt, had hij ge- 

meend, dat zijn toestand absoluut hope- 

loos was. Hij zou het ondier niet hebben 

kunnen ontloopen en aan een strijd er 

tegen viel niet te denken. Die zou in 

eenige seconden beslist geweest zijn, daar 

hij ongewapend was. Nu drong het even- 

wel plotseling tot hem door, dat hij tóch 

nog een kans had... De krokodil deed al 

zijn best zijn kop onder het houtwerk te 

steken, maar alles wat hij daarmee be- 

reikte was, dat hij de stellage eenige cen- 

timeters over den modderigen oever voort- 

schoof. Het was duidelijk, dat het ge- 

wicht van de heistelling te groot voor hem 

was om haar te kunnen optillen en omver- 

gooien, hetgeen blijkbaar zijn plan was. 

Townfall voelde zich dus betrekkelijk vei- 

lig voorloopig, en terwijl het monster pro- 

beerde zijn bek door de dwarslatten te 

steken, diende hij het een dracht vuist- 

slagen toe... 

Plotseling snelde het ondier naar den 

anderen kant, maar Townfall verwisselde 

nu ook van plaats en toen begon de strijd 

opnieuw. Begrijpend dat zijn pogingen tot 

niets leidden, bleef de krokodil een poosje 

stil liggen. Toen, opeens, scheen hij een 

opening ontdekt te hebben die iets grooter 

was en werkelijk slaagde hij er in zijn lan- 

gen snuit er zoover In te duwen, dat hij 

Townfalls voet raakte, maar toen hij zijn 

afschuwelijken muil wilde openen om toe 

te happen, lukte hem dat niet, omdat de 

dwarslatten dit beletten! Townfall dankte 

de voorzienigheid, dat de kracht van den 

stroom de heistelling geheel uit zijn ver- 

band had gebracht, zoodat de openingen 

tusschen de palen en verbindingshouten 

thans veel nauwer geworden waren, want 

anders... 

De krokodil was nu buiten zichzelf van 

woede. Hij sloeg op verschrikkelijke wijze 

met zijn staart tegen het houten gevaarte, 

doch gelukkig bleef dit verder In zijn ver- 

band. Intusschen ging Townfall voort zich 

met zijn vuisten zoo goed mogelijk teweer 

te stellen, in de hoop het dier daardoor te 

kunnen afschrikken. Plotseling vlogen 

door zijn heftige bewegingen de pakjes 

opium, die hij in een paar groote boombla- 

deren gerold had, uit zijn zak en een hef- 

tige armzwaai deed ze op den modderigen 

oever terecht komen, betrekkelijk dicht bij 

den krokodil. De bladeren scheurden open 

zoodat de pakjes er uitrolden. Men kan 

zich de verbazing van Townfall voorstel- 

len, toen het dier ze direct naar binnen be- 

gon te werken! Het was op dat oogenblik 

juist bezig zijn tanden te probeeren op 

alles wat er binnen zijn bereik kwam, zelfs 

op de dwarslatten, waarbij het de afschu- 

welijkste geluiden uitstiet — gelulden, die 

- 8 - 

otU^ een onderaardsch gewelf schenen te 

komen! 

Zelfs toen Townfall zag, dat 't dier de opium 

naar binnen slikte, drong het nog niet tot 

hem door, hoe belangrijk dit eigenlijk voor 

hem was; zijn aandacht werd te veel in 

beslag genomen door de pogingen, die hij 

moest aanwenden om zich staande te hou- 

den bij de schokken, die veroorzaakt wer- 

den door de heftige slagen, welke het mon- 

ster tegen de helstelling aanbracht. 

Hoe lang dit zijn aanvallen voortzette, 

kon Townfall onmogelijk gissen. Het leek 

hem een eeuwigheid, maar in werkelijk- 

heid kan het niet langer dan een half uur 

geweest zijn. Langzamerhand werd het 

dier echter kalmer; het ging wat achter- 

uit en keek Townfall woedend aan; daarna 

Jankte het als een hond, die zich bezeert, 

en kwam dan weer naar voren tot zijn 

neus de dwarshouten raakte. Daarop leg- 

de het zich neer en bleef onbeweeglijk naar 

zijn prooi staren... Eenige oogenblikken 

later retireerde het echter weer, alsof het 

Townfall wilde ultnoodigen zijn wijkplaats 

te verlaten. 

Naarmate de tijd verstreek, werden de 

bewegingen van den krokodil steeds lang- 

zamer en eindelijk bleef hij stil liggen, al- 

leen maar naar Townfall kiJJifird. Toen be- 

gon hij te geeuwen — en het was toen, 

dat Townfall aan de opium dacht! HIJ be- 

greep nu, dat wanneer het geweldige rep- 

tiel in slaap viel, als een gevolg van de 

werking der opium, hij uit zijn kool zou 

kunnen sluipen en In het oerwoud verdwij- 

nen. Eenmaal tusschen de boomen, zou hij 

dan betrekkelijk veilig zijn. 

Het zou geen zin gehad hebben om naar 

de Chineesche werklieden in het kamp te 

schreeuwen; ze zouden het boven het ge- 

weld, dat de rivier maakte, niet gehoord 

hebben. Zijn eenige hoop scheen in de 

opium te liggen, en hij sloeg den krokodil 

gade zooals een kat een muis gadeslaat. 

Het was hem alsof het geweldige lichaam 

zich telkens iets ontspande. De voorpoo- 

ten schenen wat van hun strakheid te ver- 

liezen; de kop zonk lager en lager, tot hij 

plat in den modder lag, en daarna sloten 

zich de oogen... 

Townfall durfde zich nog niet te verroe- 

ren, want hij kon duidelijk zien, dat het 

dier vocht tegen den slaap, die probeerde 

hem te overmannen. Maar zijn verzet was 

hopeloos. HIJ bewoog zijn staart 'n beetje, 

alsof hij iets wilde wegjagen, geeuwde 

verscheidene keeren achter elkaar en legde 

zich toen zóó neer, dat zijn kop vlak bij 

het water was. Daaruit begreep Townfall, 

dat hij wilde gaan slapen, want krokodillen 

leggen zich dan altijd zóó, dat zij, als Iets 

hen doet schrikken, direct in het water 

kunnen verdwijnen. 

Townfall wachtte geduldig tot het mon- 

ster vast in slaap scheen te zijn; toen 

maakte hij zich voorzichtig uit zijn kooi 

los. Terwijl hij er reeds uit was, bleef hij 

toch nog even met zijn hand aan het hout- 

werk staan, gereed om er direct weer in 

te kruipen, wanneer hij zich vergist mocht 

hebben en de krokodil nog eens niét in 

slaap gevallen was. Maar het dier maakte 

niet meer de geringste beweging. Toen 

zette Townfall het op een loopen en be- 

reikte na eenigen tijd buiten adem zijn 

kamp. Hij .zat geheel onder de modder, 

en zijn armen en beenen en gezicht waren 

met bioed bedekt, maar hij greep zijn ge- 

weer, dat geladen in zijn tent stond, en 

snelde er zoo hard hij kon mee terug. De 

krokodil lag nog rustig te slapen en van 

twee meter afstand schoot Townfall hem 

eenige kogels in den kop. Het dier maakte 

een snelle zijdelingsche beweging, maar 

dat was dan ook zijn laatste levensteeken... 

: 

. 

h:^.- 

\ 

V 

.■ ■ , •■■ Ljlf 

;*■•%%•* 

: -N. 

0. 

, A4 

*. Xr 

< 

* 

.•4 

JÉJa, 

/•4 ■- i:>^- 

im. * -**. 

■*M»**m* 

sr *■*«■. ; »> 

'

Er bestaat wellicht geen land, waar de 

keuken zoo verfijnd is als in China. En 

zoo uitgebreid! Wanneer men bij een 

deftigen Chinees ten eten wordt gevraagd, 

kan men er zeker van zijn, dat het diner uit 

minstens dertig gangen zal bestaan, en daar 

is de vindingrijkheid van den kok uit het 

Hemelsche Rijk dan nog lang niet mee uit- 

geput! De Keizerin-Weduwe kreeg nooit min- 

der dan honderdtwintig schotels bij lederen 

maaltijd opgediend. En de „Oude Boeddha", 

zooals zij werd genoemd, zou zeker niet heb- 

ben geduld, dat men haar twee dagen achter 

elkaar dezelfde gangen voorzette! Eten-wat- 

de-pol-schaft, beteekent in een Chineesch 

huishouden, waar af en toe vreemdelingen als 

gast mee aanzitten, het ter tafel komen van 

minstens vijftien tot twintig schotels . . . 

China is ongetwijfeld de bakermat van de 

fijne keuken. Men beweert dan ook Wel eens, 

dat de kunst van het koken uit het Verre 

Oosten via Rusland . naar het Westen is ge- 

komen, waar zij volgens den Westerschen 

smaak door de Franschen werd volmaakt! 

Sinds onheuglijke tijden zal men in China 

tot geen enkel gewichtige onderneming be- 

sluiten, dan nadat men er eerst eens op ge- 

geten heeft! Peking of Peiping, zooals het 

thans wordt genoemd, telde eenige jaren ge- 

leden op een bevolking van negenhonderd- 

duizend zielen zesduizend restaurants, en . . . 

toen waren er nog niet genoeg, ofschoon de 

Een Chinees, bezig «en portie rijst te verorberen 

met zijn etensstokjes. waar hij zoo handig mee 

overweg kan als wij met vork of lepel. 

VREEMDE LANDEN 

VÊ E MDE GE RÉCHT EU 

gewone eethuizen daarbij niet inbegrepen 

waren. 

ledere Chineesche stad van eenige betee- 

kenis heeft een verbazingwekkend groot aan- 

tal restaurants, en of men er alleen of met 

een gezelschap komt eten, men krijgt steeds 

een kamer apart. 

Een Chinees die een diner wil geven, be- 

spreekt eerst in zijn uitverkoren restaurant een 

kamer, waarin hij het benoodigde aantal tafels 

laat gereedzetten. Nooit worden er meer dan 

tien gasten aan één tafel geplaatst. De tafels 

zijn rond en ze mogen nooit zoo groot zijn, 

dat de gasten moeite zouden hebben om met 

hun etensstokjes het midden er van te be- 

reiken. 

De koks van hei restaurant bereiden de 

spijzen, maar de bedienden van den gastheer 

zijn bij het ter tafel brengen behulpzaam, op- 

dat zij de restanten kunnen weghalen, die thuis 

nog te pas kunnen komen. 

Indien men op een Chineesch. diner wordt 

genoodigd, dient men zijn eigen servet mee te 

brengen en een speld om het aan den schou- 

der te kunnen vastmaken, tenzij men er zeker 

van kan zijn, dat de gastheer hiervoor zorgt. 

Wat er al zoo ter tafel wordt gebracht? 

Wel: tien tot twaalf soorten fruit; soep van 

vogelnestjes, gekookte haaienvinnen, rijst, eend, 

lotus-zaad, waterlelie-zaad, meloen-zaad, zwam- 

men-soep, vischblazen, gestoomde krabben- 

poten; aspergepunten, kip, vleesch en gebak- 

ken oesters. En als nagerecht: gestoomd kip- 

penvleesch, gekookt varkensvleesch, gestoomde 

visch, paddestoelen en gepofte rijst. Haaien- 

vinnen en vogelnestjessoep behooren tot de 

kostbaarste gangen, en de eerste zijn zelfs 

verplicht op ieder eenigszins belangrijk huwe- 

lijksdinerl 

Natuurlijk is hiermee niet het gansche 

Chineesche „menu" weergegeven, doch dit zijn 

de meest voorkomende schotels, waarop men 

zijn gasten onthaalt. 

De Japansche keuken is niet zoo uitgebreid 

als die in China, maar wanneer men u féteeren 

wil, zorgt men toch, dat er minstens tien tot 

twintig schotels ter tafe'l komen. 

Terwijl de Chineezen sinds eeuwen reeds 

tafels en stoelen gebruiken, knielt men in 

Japan op kussens, die op den grond liggen, 

waarop de hoogte van de tafel natuurlijk be- 

rekend is. 

Gestolde boonensoep, fijngestampte visch 

tot ballen gerold en dan gebakken, visch of 

vleesch gekookt met lotus-wortels of zeewier, 

rauwe visch op verschillende wijze toebereid, 

en altijd een schotel prachtige gekookte rijst, 

zietdaar waar de Japanner zijn gast op trac- 

teert. De meeste vreemdelingen kunnen ech- 

ter moeilijk den rauwen visch, die er opge- 

diend wordt, als een lekkernij beschouwen en 

ze zijn daarom maar blij, als er een „yaki- 

mono" ter tafel komt — een rauwe visch in 

een mandje van bamboe, dien men alleen 

maar mag zien en niet opeten! 

In Singapore gebruikt men zijn maaltijd 

vaak in de open lucht. Vooral de „Sateh" is 

daar bekend. Op de hoeken der straten staan 

daar de potten met houtskool van de sateh- 

verkoopers. Om den pot zijn ruwe houten 

banken geplaatst en op een laag tafeltje staat 

een schotel met een of andere pikante saus. 

Op handige wijze houdt de sateh-verkooper 

tien tot twaalf dunne bamboestokjes als een 

waaier tusschen zijn vingers, waaraan kleine 

stukjes vleesch geregen zijn, die hij voort- 

durend nat maakt met cocosolie, terwijl het 

vleesch boven het houtskoolvuur roostert. Na- 

- 10 

Moeren aan tafel. Da „tafel" bestaat uit een mat, 

zoodat aanzittenden niet op stoelen, doch op den 

grond zitten. 

dat ze in den schotel met saus zijn gedoopt, 

worden ze met licht bier naar binnen gewerkt. 

Het bier wordt door den sateh-verkooper 

echter niet verstrekt, doch dit moet de klant 

zelf meenemen! 

In Britsch-lndië dient men de spijzen vaak 

in gouden of zilveren schotels op. Zelfs de 

dranken krijgt. men er dikwijls in zilveren of 

gouden bekers geschonken — natuurlijk wan- 

neer uw gastheer zoo gefortuneerd is, dat hij 

ze bezit. Maar wanneer dit het geval is, zal 

hij niet licht van deze gewoonte afwijken, 

want volgens de Indische medische weten- 

schap bezitten goud en zilver eigenschappen, 

die de gezondheid bevorderen. 

Merkwaardig is zeker, dat men midden in 

de Sahara een uitstekende en maische gazelle- 

biefstuk kan krijgen in de karavansera van 

Tilrempt. Het „restaurant" bestaai uit niets 

anders dan vier wit gekalkte muren, waar de 

kameelen des nachts een onderkomen in vin- 

den en waar ook hun geleider zich een bed 

kan spreiden. 

Ook Noord-Afrika heeft zijn eigen gerech- 

ten. Bekend zijn bijvoorbeeld de jams van 

rozebladeren en dè gekonfijte bloesems, die 

er bijna op geen tafel ontbreken, terwijl min- 

der bekend, maar daarom niet minder ge- 

waardeerd door de vreemdelingen, het zoo- 

genaamde Paleisbrood is, dat .uit een platte 

ronde cake bestaat, gedrenkt in honing en be- 

smeerd met room, die gemaakt is van buffel- 

melk. 

Een Chinees aan den maaltijd: hij had honger en 

doodde daarom een eidcr-eend, die hij nu rauw 

verorbert. 

UIT DE WERELD 

VAN DE SPORT 

Op Houtrust te 's-Gravenhage had de voetbalwedstrijd H.B.S.—Xerxes 

plaats, die door Xerxes mei 5—3 werd gewonnen. — Hoogspringend 

slaat keeper Mul van H.B.S. een der Xerxes-aanvallen af, waarbij Lagendaal 

(links) en Wunder afwachtend toekijken. 

In den te Rotterdam gespeelden wedstrijd slaagde Feijenoord er in Blauw-Wit met 6—1 te verstaan. — Links: Keeper Ferwerda van Blauw-Wit redt. 

Rechts: De keeper van Blauw-Wit tracht nog door uitvallen te redden, doch de bal blijkt onhoudbaar. 

D.W.S. en K.F.C, hebben elkander te Amsterdam ontmoet, met het resultaat, dat D.W.S. met 3—0 wist te zegevieren. — Een tweetal spannende 

momenten voor het doel van K.F.C. 

mm 

{■■■■ • ■"».■...■-.■.- 

i' 

Te Velsen had de wedstrijd V.S.V—Ajax plaats, waarin V.S.V. met 3—1 overwinnaar werd. — Links: Een moment voor het doel van V.S.V. Keeper 

Michel in actie. Rechts: Doelverdediger Keizer van Ajax ziet zijn net bedreigd. (Foto's Pol.)

OPLOSSINGEN ZOEK EN VIND 

9 FEBRUARI 

OPLOSSING KRUISWOORDRAADSEL 

M L |DE s M 

E O n D öi n O L E E 

K 0| |5 E ^■= 1 

E 

■ 

L SBK L E E D 

D ß P P E D Li 

E ■ O B M n H K 

1 E 

S A T A " 1 1 ö e A 

P '■- O L Ho T 

^J 

B E n D EH. s T E ^ 

L h O K R 

OPLOSSING 

RUITENRAADSEL 

OPLOSSING 

VLECHTMATJE 

K S G 

K L A P B E s 

A E L 

5 P E L D E n 

B O E 

G E L E E R D 

S M 0 

OPLOSSING VIERVOUDIG TOOVERKWADRAAT 

i\ \ I rr / i | 

p 0 E T 0 1 E p 

0 O E 0 i B M A 

E E G A E M 1 P 

T P A M i_ : A R K 

OPLOSSING OPLOSSING ONZE FILMPUZZLE 

KETTING- 

RAADSEL 

lieftallig 

lijghallcn 

lentetijd 

tijdruimte 

tegenaan 

aanbieden 

denkelijk 

lijkgaren 

renteschuld 

«chuldelscher 

HEKWERKRAADSEL 

i E 

b_ % 

E r i 

* k in if 

\a y u W QF m ' B 

W i ;L L 1 A M p |O|W|B uu 

Q a i a F iUi m i 11 

T 

E 

n r 

tf » r «i M 

KRUISWOORDRAADSEL 

Horizontaai. 

1. het zij zoo 

3. meisjesnaam 

4. gebogen 

5. vereeniging 

7. iemand met een sterke fantasie 

9. wat op de weverij betrekking 

heeft 

12. wreedaard 

15. aardewerk aaneenhcchten 

17. kreet 

18. nobel 

19. kellner 

20. deel van een voet. 

AARDRIJKSKUNDIG KAMRAADSEL 

2 3

€BN COMPLEET VEßNAAL DOOR ßUSS£LL HILL 

C^ a je uit vanavond, Hylton?'' vroeg 

JT Mrs. Martin, terwijl zy door de 

huiskamer van hun flat liep, hezig 

de tafel af te ruimen waaraan haar man 

zoojuist zyn avondraaaltyd had gebruikt. 

„Ja. Ik ga naar een lezing over de 

symphonieën van Beethoven." 

Er kwam een spottende trek om den 

mooien mond van Mrs. Martin. 

„Begrijp je nu werkelyk, wat ze daar 

allemaal over vertellen? Ik geloof, dat 

Beethoven er zelf over zou lachen als hy 

hoorde, dat er zooveel ophef van zyn 

composities gemaakt wordt. Ze leggen er 

misschien veel meer in, dan hy zélf ooit 

bedoeld heeft. Wat ze er van vertellen — 

ik heb er vroeger eens een en ander over 

gehoord door de radio — werkt altyd 

eenigszins op myn lachspieren, omdat het 

my zoo gezocht lykt...." 

„Dat is jammer genoeg," viel haar man 

driftig uit. „Ik heb heel goed gemerkt, dat 

je hoe langer hoe minder om ernstige 

zaken gaat geven. De dingen van den geest 

laten je onverschillig. Dat baart my wer- 

kelyk zorg " 

Van onder zyn zware, dichte wenkbrau- 

wen keek hy haar misprijzend aan. Zyn 

voorhoofd scheen zich tezamen te trek- 

ken als wolken voor het onweer. 

Ze lachte — een helderen, vroolyken 

lach. 

„Je kunt niet verwachten, dat iedereen 

zoo ernstig is als jy," zei ze. „Wat een 

saaie boel zou de wereld zyn als dat zoo 

was...." 

„Ik mag tenminste verwachten, dat mijn 

vrouw niet alleen belang zal stellen in 

louter materieele zaken," antwoordde hy 

heftig. 

, „Dat doe ik ook niet. Ik luister graag 

riaar de muziek van Beethoven. Dat doe 

jy haast nooit. Jy luistert liever naar 

lezingen er over. Dat begryp ik niet 

en.... wel, ik kan niet zoo ernstig zyn 

AVOND 

als jy. Ernstige dingen maken my som- 

ber — en ik bèn niet graag somber." 

Hy zweeg een oogenblik, terwyl hy haar 

gadesloeg zooals zy gracieus door de ka- 

mer heen en weer liep. Er kwam een heel 

andere uitdrukking op zyn gezicht. Zyn 

oogen begonnen te schitteren en zyn sla- 

pen klopten door het felle bonken van zyn 

hart. 

Hy stond op, trad op haar toe en legde 

zyn handen op haar smalle schouders. 

„Barbara," zei hy. Ze keek hem verwon- 

derd aan, terwyl het begin van een spot- 

tenden glimlach om haar lippen scheen 

te trillen. 

„Barbara," zei hy, „waarom dryven wy 

van elkander af?" Zyn stem klonk 

heesch „Den laatsten tyd ben je hoe 

langer hoe onverschilliger geworden voor 

de dingen die my interesseeren. Het lykt 

wel alsof je het er om doet.... Om my 

te plagen " 

Ze haalde de schouders op. „De dingen 

die jou interesseeren zullen het my mis- 

schien óók gaan doen als ik ouder ben ge- 

worden Nu ben ik nog jong en vraag 

ik wat anders van het leven. Daar kom 

ik eerlyk voor uit Ik zoek het ge- 

luk. ... nu, terwyl ik nog grypen kan. Ge- 

luk en vroolykheid Jy bent nooit vroo- 

lyk Je maakt er my een verwyt van, 

dat ik geen belangstelling koester voor 

de dingen die jou interesseeren, maar jou 

heb ik nog nooit zien lachen — Mrtelyk 

lachen. En lachen interesseert my...." 

Hy haalde verachtelijk de schouders op. 

„Er is een genot, dat boven lachen 

gaat...." zei hy. 

„Onzin!" Ze probeerde zich los te ma- 

ken uit zyn greep< die hoe langer hoe 

vaster scheen te worden, en schrok even, 

toen ie in zyn oogen keek. Het was haar 

alsof ze er haat, verachting in las Ze 

forceerde een korten, hellen lach 

„Jy jy met je eeuwig lachen Er 

- 14 

zyn andere dingen in het leven dan waar- 

om je lachen kunt Dingen van hoo- 

gere orde Je bent myn vrouw en we 

zyn bestemd om samen door het leven te 

gaan. Er zyn slechts twee mogelijkheden: 

we kunnen elkander opheffen, of elkan- 

der omlaaghalen. Een middenweg is er 

niet tusschen man en vrouw...." Zyn 

stem klonk als van een fanaticus. Onwil- 

lekeurig trachtte zij achteruit te wijken, 

maar hy hield haar stevig vast, zyn armen 

nu achter haar rug samengevouwen. 

„Wat wil je eigenlijk van my?" Er klonk 

nu duidelijk angst in haar stem. Ze wist 

hoe ongemotiveerd driftig hy kon zyn. 

Ze had inderdaad zelf ook wel gemerkt, 

dat zy, vooral den laatsten tyd, in gees- 

telijk opzicht steeds verder van elkan- 

der afgingen. Maar zóó; tragisch had zij 

dat nooit opgevat. En ook niet begre- 

pen, dat hy dit deed 

„Ik wil, dat je wat ernstiger wordt 

Je wat meer bekommert om de dingen 

van den geest " Hy zag vuurrood en 

de aderen by zyn slapen zwollen óp. 

„Ik Iaat jou vry, laat jy het my ook..." 

Haar stem klonk nu bedeesd. Zóó vol in- 

gehouden drift had zy hem nog nooit ge- 

zien 

„Neen, je kunt niet vry zyn. Niet 

meer..'.. Je bent myn vrouw en ik voel 

me moreel verantwoordelijk voor je — 

ook wat je opvattingen, je geest be- 

treft ...." 

„Onzin!" Ze rukte zich nu met geweld 

los, was werkelijk bang van hem. „Myn 

geest daar zorg ik zelf wel voor. Bo- 

vendien ben ik geen kind meer. Ik ver- 

lang niet dat je eenige verantwoordelijk- 

heid in dat opzicht voor-mij draagt 

Ik begryp niet waar je over praat. Ga jij 

naar je lezing en laat my met rust " 

Hy staarde haar met groote oogen aan, 

alsof hy aarzelde wat te doen en wat te 

zeggen. Het was hem aan te zien, dat hy 

zich met geweld beheerschte.... 

„Goed," zei hy eindelijk. „Ik ga naar die 

lezing. En alleen. En ik laat jou je rust 

Ik hoop, dat het geen zelfverwijt wordt, 

die rust " 

Even later verliet hy het huis, zonder 

dat zy meer een woord gewisseld hadden. 

II. 

Het was een paar minuten over tienen, 

toen zy zyn sleutel in het slot hoorde. Ze 

zat by den haard te breien en luisterde 

naar de dansmuziek, die de radio uitzond. 

Hy kwam niet direct de huiskamer bin- 

nen, maar bleef aarzelend in de gang 

staan, de lucht opsnuivend als een hond 

die iets ruikt, wat hem in de war brengt. 

Hijzelf rookte nooit, had zelfs een hekel 

aan tabakslucht. En voor het eerst sinds 

zy de flat betrokken hadden, rook hy den 

geur van „het verderfelijke kruid, dat de 

menschen bedwelmt", zooals hy het 

noemde. 

De mogelijkheid, dat zyn vrouw haar 

verachting voor zijn moreele principes 

zoover had gedreven dat zij heimelijk een 

sigaret zou rooken als hy weg was, kwam 

als een schok over hem. 

En als dat niet waar was, bleef er 

slechts één mogelijkheid: dat zy een be- 

zoeker had gehad, en een, die blijkbaar 

vry genoeg was geweest om te rooken in 

het huis van iemand, die rooken veraf- 

schuwde 

Niet in staat uit te maken wie een der- 

gelijke bezoeker geweest zou kunnen zyn, 

duwde hij de deur van de huiskamer open 

en wierp een snellen blik om zich heen. 

Zyn intense nieuwsgierigheid verber- 

gend, trad hy op zyn vrouw toe en gaf 

haar een kus. Er was^ geen tabakshrcht 

aan haar, maar haar lippen beantwoord- 

den zyn kus ternauwernood. 

Ze scheen wat verward door zyn on- 

verwacht betoon van hartelijkheid, iets 

achteruitwijkend voor hem, alsof ze een 

afkeer voor hem voelde. 

Een plotselinge heftige gloed in zyn 

oogen toonde aan, dat hy haar beweging 

gezien en begrepen had, hoe gering die 

ook was geweest. Maar hy zei niets, en 

de rest van den avond werd in drukkend 

zwygen doorgebracht. 

Niet echter, dat hy zyn geest tot zwy- 

gen of rust gebracht had. Er woelde 

een chaos van jaloersche veronderstelliri- 

gen in zyn gedachten — een warboel van 

de wildste combinaties, die menigvuldi- 

ger werden en verontrustender omdat hij 

ze niet tot klaarheid kon brengen. 

Wie was de man, die by zyn vrouw was 

geweest, terwyl hy weg was? Van achter 

zyn boek keek hy de kamer rond, alsof 

hy een bewys zocht, dat zyn vrees zou 

bevestigen. En gedurende al dien tyd 

scheen een flauwe tabakslucht hem als 

een waas te omhullen. 

Ze had hem gevraagd of hy dien avond 

uitging! Waarom? Toen had zij hem tot 

een twistgesprek geforceerd, en ten slotte 

had zy hem gevraagd weg te gaan en haar 

met rust te laten 

Die woorden kon hy niet uit zyn den- 

ken weren. Het was alsof zy met weer- 

haken in zijn hersens vastzaten. Met rust 

laten Wat voor rust? Was het moge- 

lijk dat zij bedoelde.... 

Met een half-gesmoorden kreet stond 

hy op, wierp zijn boek op de tafel. „Ik 

ga naar bed," mompelde hy. 

„Zoo vroeg?" antwoordde ze, nauwe- 

lijks haar oogen opslaand van. haar brei- 

werk. „Dan vind je het zeker wel goed, 

dat ik nog een half uurtje naar de dans- 

muziek luister " 

Hy zei geen woord, ging naar de slaap- 

kamer en deed alsof hy sliep toen zij een 

halfuur later zoowat ook kwam. 

Den volgenden morgen schrok hy met 

hoofdpijn wakker. Zyn onrustige slaap 

was door allerlei droomen verstoord ge- 

worden. Droomen, gewekt door zijn ja- 

loersche fantasieën. 

Uiterlijk kalm, hoewel zyn hersens sche- 

nen te koken van allerlei vermoedens, 

nuttigde hy zwijgend zijn ontbyt en zon- 

der haar zyn gebruikelijke kus te geven 

by het weggaan, vertrok hy naar zyn 

kantoor. 

III. 

Door te doen alsof hy zich ziek voelde, 

slaagde hy er in wat vroeger dan gewoon- 

lijk zyn kantoor te verlaten. Hij haastte 

zich naar huis. Het werd al donker toen 

by bij- het blok flatwoningen kwam. Ko- 

mend van af den overkant, zag hy dat er 

een taxi voor de deur stond. Deze reed 

juist weg toen hy op zyn woning toe- 

liep. Daar hij niet had gezien wie er in 

zat, vroeg hy zich af wie het geweest kon 

zyn terwyl hy, twee treden tegelijk ne- 

mend, de trap opliep waarbij andermaal 

eenzelfde tabakslucht als den vorigen 

avond in zyn neusgaten drong. 

Terwyl hy zoo hevig beefde dat hy am- 

per zyn sleutel in het slot kon ste- 

ken, stond hy langen tyd aan de deur te 

morrelen tot hy er eindelijk in slaagde ze 

te opehen. De deur achter zich dicht- 

slaand, bleef hy een oogenblik onbeweeg- 

lijk staan. 

De tabakslucht was hier sterker. Over- 

tuigd, dat degeen, die gerookt had, nog 

in de flat was of er kort te voren uit ver- 

dwenen was, — misschien in de taxi, die 

hy had gezien — snelde hy naar de deur 

van de huiskamer en wierp die met een 

forschen duw open. 

Een kreet van schrik slakend sprong 

zyn vrouw op en staarde hem verbijsterd 

aan. Ze hield een saamgeknepen zakdoek 

in haar hand en op haar wangen waren 

sporen van tranen. Er hing een dunne, 

gryze mist van tabaksrook in de kamer. 

„Hylton!" kreet ze. „Wat is er? Ben je 

niet goed?" 

Hy stond haar aan te staren, zijn oogen 

van bloed doorloopen, trillend van drift. 

Wat niet meer dan een vermoeden kón 

zyn, was nu in zyn verhitte verbeelding 

werkelijkheid geworden. Langzaam als 

een roofdier dat op zyn prooi loert, kwam 

hy op haar af, zyn vingers gekromd 

„Waar is hy?" 

Zyn stem klonk heesch, bijna onver- 

staanbaar. 

„Wat bedóél je?" hygde ze, teruggaand 

terwyl hy naderkwam. De uitdrukking in 

zyn oogen boezemde haar afschuw in. 

Ze schitterden als van een krankzinnige. 

„De man, die bij je op bezoek was," 

grauwde hij, zyn lip optrekkend. „Denk 

je, dat ik een idioot ben? Gisterenavond 

is hy hier geweest en nu, daarnet, ook ... 

Lieg niet tegen me...." schreeuwde hy, 

toen zy verontwaardigd wilde ontkennen. 

■ Ze was zoo ver teruggegaan als ze kon; 

ze stond nu tegen den divan, toen by met 

een verschrikkelyken kreet op haar toe- 

sprong, zyn vingers om haar keel klauw- 

de Ze viel achterover, maar zijn han- 

den lieten niet los, hoewel zy wanhopig 

worstelde om zich te bevrijden. 

Plotseling zakte zy bewegingloos in 

elkaar. Terzelfder tyd hoorde hy hoe er 

luid op de deur van de flat werd ge- 

klopt; het klonk alsof het van-verren 

afstand kwam. 

Zyn vingers afnemend van de keel der 

bewustelooze vrouw staarde hy er eenige 

oogenblikken met een zonderlingen blik 

naar, en toen, zich oprichtend, ging hy 

naar de deur en deed open. 

- 15 - 

IN HET WITTE DORP 

Buiten stond een man. Hy zag mager 

en bleek. Het haar by zijn slapen begon 

reeds te grijzen. Hy hield een sigaret tus- 

schen de vingers van zyn linkerhand ge- 

klemd, die nerveus trilde.... 

„O," zei de vreemde verbaasd en ver- 

ward, toen hij Hylton zag, „u bent zeker 

Mr. Martin? Ik.... u was niet thuis, toen 

ik een paar minuten geleden hier weg- 

ging. Ik.... ik heb " 

Hylton Martin staarde hem sprakeloos 

aan. Zyn gezicht zag doodsbleek, en zyn 

vingers kromden zich weer, zooals eenige 

oogenblikken geleden toen hy op zyn 

vrouw was toegesprongen.... Er kwam 

een roode mist voor zijn oogen.... 

„Mag ik even binnenkomen?" vroeg de 

man hakkelend. „Ik heb mijn sigaretten- 

koker laten liggen " 

Uit de huiskamer klonk een zwak ge- 

kreun. Hylton voorbyspringend, snelde 

de man in de richting van het geluid. 

„Barbara.... Wat mankeert er aan?" 

hoorde Hylton hem vragen. 

Zyn vrouw, die nauwelijks tot bewust- 

zijn was teruggekeerd, slaakte een scher- 

pen kreet. „Vader " En Hylton zag, 

hoe de man zyn armen beschermend om 

zijn vrouw sloeg, die hevig snikte.... 

Er kwam een doffe glans in de oogen 

van Hylton. Alles om hem heen scheen in 

het rond te draaien 

„Vader...." hygde hy verward. „En 

je hebt me verteld dat je vader dood 

was " 

De man keerde zich om en keek Hylton 

een oogenblik zwijgend aan. Toen zei hy: 

„Dat heb ik haar gevraagd Ik was 

reeds verscheidene jaren dood voor haar. 

Een kind is gewoonlijk niet trotsch op 

een vader, die in de gevangenis zit 

Ik.... ik wilde haar nog zooveel mo- 

gelijk zien voordat ik naar het buitenland 

vertrok om om een nieuw leven te 

beginnen." 

„Dat de hemel het my vergeve " 

mompelde de man, terwyl hy waggelend 

als een beschonkene de kamer verliet

Ina houdt zich aan haar 

spraak met Markies de 

elito, ondanks de opmer- 

ki 

eanette MacDonald en 

Allan Jones. 

■ 

:>v 

— 

Nina Maria damt. 

(The Firefly) 

Rolverdeellng: 

Nina Marl« Jeanette MacDonald 

Don Diego . . . Allan Jonas 

Kol. de Rougemont . . ^ . . Warren William 

Gen. Savary .Henry Danlell 

Markies de Melito .... Douglas Dumbrllle 

Metro Goldwyn Mayer-Fllm 

Regie: ROBERT Z. LEONARD 

Madrid in het jaar 1808. Koning Ferdinand N 

brengt xijn eerste bezoek aan de Spaanscl 

hoofdstad en ontvangt aldaar Generaal Savat 

die hem namens Napoleon uitnoodlgt om naar Bayonr 

te 'komen tot een „vriendschappelijk onderhoud" m 

den keizer. Om internationale moeilijkheden te voo 

komen, accepteert Ferdinand deze uitnoodlging, doi 

van harte doet hij het geenszins. 

In een van de voornaamste café's danst en zingt ( 

Madrileensche „Vuurvlleg" Nina Maria, de lievellr 

van alle bezoekers en vooral van de talrijke Franscf 

officieren, die op dat oogenblik In Madrid zijn. Etienr 

Dubois, een dezer officieren, Is doodelijk verliefd c 

Nina Maria. Wanneer hij haar, onmiddellijk na he 

optreden, in haar kleedkamer opzoekt en daar e; 

groote vaas met bloemen ontdekt, wordt hij razen 

jaloersch en zweert den man te zullen dooden, d 

dien avond met zijn geliefde' uitgaat. De „Vuurvlleg 

heeft een afspraak met den Markies de Melito, di 

haar ook de bloemen heeft gestuurd, doch om he 

te beschermen tegen dé wraak van Dubois zegt z 

dat ze verliefd is geworden op Don Diego, een d« 

bezoekers van het café, die een prachtige stem hee 

Etienne daagt Don Diego uit voor een duel en Min 

Maria kan ongestoord haar afspraak met den Markie 

gestand doen ... 

Het blijkt echter, dat Nlna Maria een spionne Is 

dienst van de Spaansche Regeering. 

Don Diego volgt den reiswegen, waarin Nina Mari 

naar Bayonne gaat en bekent, dat hij den tijd van zij 

duel met Etienne heeft verslapen. Nlna vindt Dleg 

buitengewoon charmant en romantisch, doch hai 

patriottische plicht gaat haar boven alles. Zij leert i 

Bayonne kolonel de Rougemont kennen, een der sta 

officieren van Napoleon, die haar vertelt, dat het in 

derdaad de bedoeling is van den keizer om Ferdinar 

gevangen te nemen, zoodra hij de Spaansch-Fransch 

v (1 

hr 

5ant is gepaneerd, an dat dan 

teph, Napolaons broar, op dan 

troon zal worden gazet alt koning 

van Spanja. 

Da Rougemont II van Nlna Maria 

gaan houden, doch deze begint er 

van overtuigd te geraken, dat zij 

haar heele hart heeft verpand aan 

Don Diego, die haar geen oogen- 

blik met rust laat. 

Nina doet een poging om den 

Spaanschen koning te waarschuwen 

door middel van een brief, dien ze 

hem per postduif wil zenden, doch 

de marktkoopman, die haar de 

duiven heeft verkocht en die haar 

thans weer eenige van deze dieren 

moet leveren, is ontdekt als Spaansch 

geheim agent en als zoodanig ge- 

arresteerd. In doodsangst vraagt 

Nina Don Diego om de boodschap 

voor haar naar Madrid te brengen, 

hoewel ze reeds een vermoeden 

heeft, dat hij een Fransch spion is. 

Nlna heeft gelijk. Diego Is inder- 

daad spion In Franschen dienst en 

als zij naar zijn kamer komt om 

daar den brief aan den koning te 

schrijven, heeft zijn chef zich ver- 

borgen achter een gordijn. 

Diego moet namelijk op grond 

van tastbare bewijzen Nina onscha- 

delijk maken en daartoe biedt zich 

thans een prachtige gelegenheid. 

Nina echter is hem te slim af, ver- 

moedt waar hij heen wil en schrijft 

een onschuldigen brief, die over 

alles handelt, behalve over politiek. 

Hoewel men Nina thans niet kan 

arresteeren, omdat men geen be- 

wijzen heeft, moet ze toch Frankrijk 

verlaten, diep teleurgesteld door den 

grooten tegenslag in het uitvoeren 

van haar opdracht en verdrietig bij 

de gedachte, dal Diego's liefdes- 

betuigingen slechts middelen waren 

om zijn politiek doel ie bereiken. | 

Evenwel, voordat zij vertrekt, vertelt I 

*V'- 

- '\, 

.*** 

A 

*•» 

[Generaal Savary 1 

len Nina Maria.I 

Diego haar, dat hij haar werkelijk liefheeft, doch dat zijn plicht 

hem boven alles gaat. 

Inmiddels heeft Ferdinand noodgedwongen afstand gedaan van 

den Spaanschen troon en Joseph is hem opgevolgd. Deze daagt het 

volk uit, executies zijn aan de orde van den dag, hij berooft hen 

van hun eigendommen, verbrandt hun huizen. Het gevolg Is, dat 

het Spaansche volk tegen hem en zijn regime in opstand komt. Vijf 

jaar duurt de strijd. Wederom is Nlna Maria als spionne in dienst 

van haar regeering en wederom ontmoet zij de Rougemont, die 

thans generaal is en de Fransche troepen moet aanvoeren tegen de 

Engelschen, die het Spaansche volk te hulp zijn gekomen. Zij is 

hem nog niet vergeten en zij heeft ook voor hem haar aantrekke- 

lijkheid niet verloren. Bij een van haar bezoeken aan zijn bureau 

ziet hij, dat zij een papier bij zich heeft, waarop een kaart staat 

van de Fransche militaire positie en een mededeellng in code. Hij 

laat kapitein Francois Andre komen om de code te ontcijferen en 

nu blijkt, dat André en Don Diego een en dezelfde persoon zijn. 

André herkent haar, lost de code op en ontmaskert Nlna als 

spionne, waarna zij wordt opgesloten. De boodschap in code vraagt 

of de kaart van de Fransche linies juist is. De Rougemont verandert 

de linies aanmerkelijk en stuurt dan de kaart naar de Engelschen met de 

mededeeling, dat de kaart inderdaad juist is. Doch dit Is juist de 

ondergang van de Fransche troepen. Voordat de linies waren ver- 

anderd, waren deze ondoordringbaar. Nlna had opdracht gekregen 

om zich gevangen te laten nemen en de kaart te laten vinden door 

de Franschen, die dan waarschijnlijk naar aanleiding van hun vondst 

hun positie zouden wijzigen. De Engelschen weten dus, dat de 

kaart Is doorgezonden door de Franschen en valsch is. Zij vallen 

aan op een zwakke plek in de Fransche linies en winnen den slag. 

De Spanjaarden hebben hun vrijheid terug . .. 

Door het raam van haar gevangenis kan Nina zien, dat Diego, 

die haar wil komen bevrijden, gewond neervalt. Na haar bevrijding 

gaat zij hem onmiddellijk opzoeken en thans, nu hun landen geen 

oorlog meer met elkaar voeren, hebben Nlna en Diego de volle 

vrijheid om verder samen door het leven te gaan ...

De recente publicaties van een tweetal beken- 

de astronomen hebben de aandacht van het 

publiek weer eens opnieuw gevestigd op 

de wonderen van het heelal. In de eerste plaats 

was dit de ontdekking van een nieuwe ster door 

dr. Otto Struve verbonden aan 'n observatorium 

fn de Vereenigde Staten. Eigenlijk gaat het hier 

niet zoozeer om de ontdekking van een nieuwe 

ster, dan wel om nieuwe waarnemingen over een 

ster, die reeds lang bekend was, doch waarvan 

men verder nog niet veel wist: de ster Epsilon 

In het sterrenbeeld de Wagenman. Dr. Struve 

heeft nu kunnen vaststellen, dat deze ster een 

soort dubbelster is, bestaande uit een heldere 

ster, die met het bloote oog waarneembaar is 

en een „donkere" helft, die men slechts zien kan 

door gebruik te maken van fotografisch materiaal, 

dat gevoelig is voor de infra-roode stralen die de 

ster uitzendt - en dat zij drieduizend maal zoo 

groot Is al, de zon, hetgeen wil zeggen, dat de 

doorsnede van dit reusachtige hemellichaam veer- 

00 maal zoo groot is als de afstand tusschen de 

aarde en de zonl 

De tweede belangrijke publicatie was de mede- 

deeling van een astronoom uit Zuid-Afrika, dat 

onze aarde bijna in botsing was gekomen met 

de kleine planeet Reinmulh, die pas in 1937 ont- 

7 M 7?L en L vol 8 ens »en, dat zij de voorbode was van allerlei rampen 

jn onheilen. Zooals bijvoorbeeld de komeet van 

1811, die van werkelijk buitengewone afmetingen 

L? S J De . ïta,, r 1 had namelijk een lengte van niet 

hinder dan honderdzeventig millioen kilometer, 

ên .Island, die nog grooter is dan van de aarde 

-ot de zonl Naderhand beschouwde men dit feno- 

jneen als de voorlooper van Napoleons ongeluk- 

,clgen oorlog tegen Rusland . . . 

De, komeet van 1843 was nog geweldiger. Zij 

»ras zeHs midden op den dag zichtbaar en haar 

fin Tl.** Iich 0yer '" len 9 te yan driehonderd 

»lllioen kilometer uit, het dubbele van den afstand 

er aarde tot de zon. De kop der komeet passeer- 

e dit hemellichaam op een afstand van slechts 

ijftigduizend kilometer, hetgeen inderdaad heel 

reinig is in astronomischen zin, wanneer men 

edenkt, dat deze afstand slechts een dertigste 

an den zonnediameter vormtl De warmte, die 

Ie komeet dientengevolge ontving, was dan ook 

legen millioen maal zoo groot als die, welke In 

iet hartje van den zomer op de aardoppervlakte 

t ons komt. Het uiteinde van den staart der 

omeet bewoog zich met een snelheid van hon- 

erdduizend kilometer per seconde door het 

emelruim. Het Is dan ook geen wonder, dat de 

erschljnlng van deze komeet, toen de weten- 

hap nog niet den graad van ontwikkeling, waar- 

op zij thans kan bogen, had behaald, In veel 

landen een algemeene paniek deed ontstaan. 

Een ander astronomisch verschijnsel, dat den 

laatsten tijd de aandacht heeft getrokken, zijn de 

zonnevlekken, die op de radioverbindingen een 

zeer störenden invloed hebben; zij verminderen 

er namelijk de helderheid van, terwijl zij soms 

nog ernstiger storingen doen ontstaan. Volgens 

sommige astronomen en meteorologen schijnen 

deze zonnevlekken samen te gaan met périoden 

van sterken regenval op aarde. 

Hoewel de astronomie de laatste jaren enorme 

vorderingen heeft gemaakt, dank zij de groote 

verbetering der sterrenwachten, is de studie van 

den invloed, dien de verschijnselen aan het hemel- 

gewelf op het aardsche gebeuren (planten 

groei, enzoovoort) uitoefenen, nog slechts 

weinig verder gekomen. In wetenschap 

pelijke kringen wordt op het oogenblik 

vrij algemeen aangenomen, dat een 

dergelijke invloed inderdaad bestaai, 

doch men is nog pas te kort tot 

deze overtuiging gekomen, dan dat 

er reeds van een diepgaande 

studie sprake heeft kunnen zijn. 

Welk een hooge elschen er 

aan het kunnen en de weten- 

schappelijke ontwikkeling van 

den astronoom gesteld wor 

den, blijkt wel duidelijk 

uit hetgeen M. Esctangon, 

directeur van het obser- 

vatorium van Parijs, hier 

over schreef: 

-De moderne sterren- 

wachten zijn ware we- 

tenschappelijke arsena 

len, waar alle vindin- 

gen en hulpmiddelen 

van andere takken van 

wetenschap in practijk 

worden gebracht en 

toegepast. Een astro- 

noom moet heden ten 

dage dan ook zoowel 

een perfect opticien 

als fotograaf zijn, 

scheikundige, electri- 

clen en Ingenieur. Hij 

moet volkomen op de 

hoogte zijn van de 

verkregen resultaten op 

andere wetenschappe- 

lijke gebieden, van de 

natuurkunde, de telegra- 

fie, van de fotografie, 

enzoovoort.' 

De astronomen worden 

voortdurend voor nieuwe 

problemen gesteld. Nieuwe , 

ontdekkingen doen vaak oude , 

gevestigde theorieën in duigen , 

vallen; wat men langen tijd voor ■ 

een onaantastbare waarheid hield, 

blijkt bij het verder schrijden van 

de wetenschap toch heel aanvecht- 

baar te zijn. 

Zoo is bijvoorbeeld een van de grond- 

stellingen van de scheikunde, dat er 

nooit stof verloren gaat, hetgeen dus wil 

zeggen, dat de een of 

andere stof steeds dezelfde 

waarde behoudt, wèi voor 

veranderingen men haar ook 

doet ondergaan. Of de stof 

verwarmd of afgekoeld wordt, 

of haar moleculen uiteen- 

vallen dan wel een andere 

samenstelling krijgen, haar 

totale gewicht blijft steeds 

hetzelfde. 

Nu is er eveneens be- 

wezen, dat een lichaam, het- 

welk licht uitstraalt, aan mas- 

sa verliest. Zoo verliest de 

zon bijvoorbeeld ledere se- 

18 — 

t 

DE GEHEIMEN VA STERRENWERELD 

conde 

één gram 

massa op lede- 

ren vierkanten kilo 

meter van haar opper 

vlakte. In totaal worden 

aldus per seconde zes millioen ton 

der zonnemassa in licht omgezet. - Wij 

behoeven ons echter nog niet ongerust te maken, 

want volgens de berekeningen der geleerden 

heeft 

dezonnog 

tienduizend mil- 

liard jaar noodig 

voor zij geheel uitgeput 

zou zijn. Wat voor de zon 

geldt, gaat natuurlijk ook voor 

andere hemellichamen op, en zoo kan 

men aan het hemelgewelf sterren waarhemen, 

die bijna geheel uitgeput zijn, vergaan in licht. 

Zoo vergaat dus langzaam het gansche heelal? 

vraagt de leek zich wellicht verschrikt af. Welnu, 

de astronomen hebben het hierboven genoemde 

scheikundige principe tot het hunne gemaakt en 

'zooontstond de theorie, dat, wanneer er materie 

omgezet wordt in licht (zooals bijvoorbeeld bij de 

zon het geval Is), deze llcht-energie op haarbeurt 

weer ergens anders in het heelal in materie om- 

gezet wordt, zoodat er zich dus voortdurend de- 

zelfde hoeveelheid materie in het universum zou 

bevinden. Het is vooral de sterrenkundige Nernst, 

die zich met deze theorie bekend heeft gemaakt. 

Maar ... daar deze theorieën slechts theorieën 

zijn, stonden er reeds weer andere geleerden op, 

die twijfelen aan dezen stationnairen toestand van 

het heelal, zooals bijvoorbeeld de abt Lemaire, 

professor aan de universiteit van Luik, wiens 

nieuwe theorieën over de expansie van het 

heelal een sensatie In de astronomische 

wereld hebben veroorzaakt. Deze theo- 

rie grijpt echter te diep, dan dat wij 

er binnen het kader van dit artikel 

nader op in kunnen gaan. De kwestie 

komt evenwel hierop neer, dat bij 

een zich uitbreidend heelal, de 

materie die er in is, een groote 

ruimte te vullen krijgt en hier- 

door, als wij het zoo zeggen 

mogen, verdund zou worden. 

Zooals men weet vormt onze 

zon met alle sterren, die ons 

omringen — andere zonnen 

-r-.den Melkweg, die meer 

dan dertig milliard ster- 

ren omvat. Het is even- 

eens algemeen bekend, 

hoe men met een ster- 

ken telescoop aan den 

nachtelijken hemel ver- 

schillende zwak licht- 

gevende vlekken, als 't 

ware wolkjes, kan 

ontdekken. Dat zijn de 

zoogenaamde nevel- 

vlekken, waarvan de 

bekendste wel die 

uit het sterrenbeeld 

Andromeda is. Deze 

nevelvlekken, die alle 

ver buiten onzen Melk- 

weg liggen, vormen 

ieder weer een melk- 

wegstelsel. Doordat 

deze echter zoo on- 

eindig ver van ons ver- 

wijderd zijn, komen ze 

ons als niet meer dan 

nevelvlekken voor. Met 

de sterkste telescopen, die 

men op het oogenblik bezit, 

heeft men in sommige van 

deze nevelvlekken reeds af- 

zonderlijke sterren kunnen 

waarnemen. Deze nevelvlekken 

bevinden zich op millioenen, soms 

zelfs honderden millioenen licht- 

jaren van ons Melkweg-systeem 

verwijderd en bestaan leder weer 

uit myriaden zonnen. 

In deze 'onmetelijke sterrenhoopen kan 

de astronoom van tijd tot tijd een heel 

eigenaardig verschijnsel waarnemen, na- 

melijk 't plotseling zeer 

helder worden, het „bran- 

den" zou men bijna zeggen, 

van de een of andere ster. 

Deze sterren worden „tijde- 

lijke sterren", „nieuwe ster- 

ren" of „novae" genoemd. 

Aan een bepaald punt van 

den hemel, waar van tevoren 

geen enkele ster scheen te 

zijn, ziet men plotseling een 

nieuwe ster verschijnen, wier 

schijnsel heel snel sterker 

wordt en In enkele dagen 

zóó Intens kan zijn, dat men 

het zelfs overdag kan waar- 

- 19 - 

nemen. Daarna dooft het langzamerhand weer uit. 

De bekendste van deze nieuwe sterren was 

die, welke op 11 November van het jaar 15/2 

verscheen in het sterrenbeeld Cassiopeia. In en- 

kele dagen tijds scheen zij zoo helder als Venus, 

en was zij op klaarlichten dag zichtbaar, s Nacht 

was zij zoo helder, dat zij alle andere hemel- 

lichamen overstraalde, doch in het begin van het 

jaar 1574 verdween zij weer, zonder een enkel 

spoor achter te laten. Bij het publiek veroor- 

zaakte deze ster een ware paniek, daar men ge- 

loofde, dat zij de voorbode was van het einde 

der wereld. 

Hoe moet men echter het plotselinge ver- 

schijnen en verdwijnen van zoo'n nieuwe ster ver- 

klaren? Zijn het twee niet-lichtgevende sterren, 

die tegen elkaar botsen en door de botsing gaan 

gloeien? Is er een afgAoelde ster door de na- 

dering van een ander hemellichaam „gebarsten , 

zoodat men het vurige binnenste ziet? Het een 

zoowel als het ander is weinig waarschijnlijk, en 

de geleerden zijn dan ook tot een andere ver- 

klaring gekomen. Behalve de lichtende nevel- 

vlekken, waarvan wij zooeven spraken, bestaan er 

ook nog zoogenaamde donkere nevelvlekken in 

het heelal, die men zich als een soort uitgestrek- 

te gasmassa zou kunnen denken en die vaak een 

ster voor onze blikken verborgen kunnen houden. 

Nu kan het gebeuren, dat een ster, die met een 

onmetelijke snelheid door het wereldruim suist, 

haar weg door deze donkere nevelvlek kiest. 

Door de geweldige wrijving, die er dan tusschen 

de oppervlakte van de ster en de nevelvlek ont- 

staat, begint de oppervlakte der ster te gloeien, 

en... wordt de - eerst donkere - ster voor 

ons zichtbaar. De weg van de ster door de nevel- 

vlek duurt natuurlijk slechts betrekkelijk kort, 

waardoor het tijdelijke karakter van een „nieuwe 

ster" verklaard is. ... 

Wanneer men dus een nova ziet verschijnen 

Is men eigenlijk getuige van een ramp in het 

wereldruim. 

Bij de nova, die op 22 Februari van het jaar 

1901 verscheen, heeft men het wonderlijk ge- 

beuren nauwkeurig gevolgd. In eenlge uren tijd 

werd deze ster een van de helderste van den 

hemel, terwijl zij daarna weer langzamerhand 

zwakker werd. In Juli verscheen zij In den 

telescoop, als het ware omringd door een"heel 

klein nevelachtig wolkje. De sterrenkundigen waren 

echter niet weinig verbaasd, toen zij zagen, dat 

deze nevelachtige substantie zich In steeds «lau- 

wer wordende kringen van de ster verwijderde, 

op de manier van de kringen, die in het water 

ontstaan als er een steen In is geworpen. Ue 

snelheid van deze „golven" bleek precies gelijk 

te zijn aan die van het licht. Wat nien dus rag, 

was eigenlijk niets anders dan het licht van de 

Ster dat zich door de donkere ma sa van de 

nevelvlek voortplantte en dat op zijn gang ieder 

deeltje er van verlichtte. 

1 Protuberans van de zon. Een protuberans is 

'n gloeiende gasmassa In de zonne-almosleer. 

De hier afgebeelde had een hoogte van hon- 

derdtwintigduizend kilometer. 

2 Kleine planeetjes tusschen Mars en Jupiter. 

3. Een nevelvlek in het sterrenbeeld de Jacht- 

honden, van voren gefotografeerd. 

4. Een foto van een groep zonnevlekken. 

5. Een komeet op haar weg door het heelal. 

6. Een lichte en donkere nevelvlek nabij de ster 

Zeta in het sterrenbeeld Orion.

Er was niets byzonders aan den brief 

—.dat was zeker! 

Natuurlijk beweerde Mrs. Travers, 

de directrice van het hotel, achteraf dat 

zij „er altyd wel een idee van heeft ge- 

had", maar dat kan men veilig onzin 

noemen. Zooals trouwens meer bewerin- 

gen van Mrs. Travers.. . . 

De eenige gedachte die zy had op den 

ochtend dat de brief kwam, was dat zy 

hèèl blij mocht zyn dat er onverwachts 

twee gasten kwamen, zóó maar midden 

in Januari. 

De brief was met de machine geschre- 

ven op een vel postpapier van uitsteken- 

de kwaliteit. Het hoofd alleen imponeer- 

de reeds: Kairoti Goud-Maatschappij, 

Ltd.". En de brief luidde: 

Geachte Mevrouw, — Uw adver- 

tentie gelezen hebbende in de „Daily 

Post", verzoek ik u een kamer met 

twee bedden te willen reserveeren 

voor mij en myn vriend Mr. May- 

hew. Tenzij ik per keerende post van 

u mocht vernemen, dat u dit niet 

mogelijk is, hopen wy aanstaanden 

Woensdag te arriveeren, bytyds voor 

het diner. 

Ik heb in uw advertentie gelezen, 

dat uw pensionprys per dag voor 

dezen tijd van het jaar twaalf shil- 

Een nieuw recept 

Tegen hoest, verkoudheid 

en influenza 

U kunt het xelf klaarmaken 

Influenza, verkoudheid en catarrh zyn 

moeilijk Ie bestrijden, omdat het slym de 

fyne luchtkanaaltjes verstopt en daar- 

door verhindert, dat de geneesmiddelen 

de infecteerende ziektekiemen bereiken. 

Maar hier volgt een middel, dat snel ver- 

lichting zal brengen. Vraagt uw apotheker 

of drogist 30 gram Vervus (dubbel gecon- 

centreerd) en vermengt het met een kwart 

liter heet water en een eetlepel suiker, 

stroop of honing. Hoert het goed door, 

tot het geheel is opgelost. Neemt vier 

maal daags een eetlepel. Dit brengt snel 

verlichting van die hinderlijke hoest; de 

verstopte neusgaten worden geopend, de 

ademhaling wordt gemakkelijker en het 

slijm wordt uit de keel verwijderd. Dit 

recept is heel gemakkelijk te bereiden, 

kost heel weinig en is smakelijk om in te 

nemen, ledereen, die last heeft van een 

catarrh of verkoudheid in welken vorm 

ook, moet dit middel eens probeeren. Er 

is geen beter. 

Knipt deze paragraaf uit om u er aan 

te herinneren Vervus by uw apotheker of 

drogist te koopen. 

EM ZIJN VRIEMD 

ling bedraagt. Wy zyn voornemens 

een week te blyven — mogelijk ook 

langer. 

Hoogachtend, 

B. W. PHILLIPS. 

P.S. — Myn vriend Mr. Mayhew is 

ziekelijk, zoodat wij graag een kamer 

met uitzicht op zee zouden willen 

hebben. 

i 

Indien Mrs, Travers eenigen twyfel ge- 

koesterd mocht hebben aan de positie van 

Mr. Phillips, dan verdween deze wel 

direct toen zy zyn naam ontdekte links 

boven aan den brief, onder het machtige 

woordje „Directeuren". 

Ze schreef onmiddellijk terug om Mr. 

Phillips mede te deelen, dat zy de ver- 

langde kamer gereserveerd had. Twee 

beeren, die een kamer samen deelden en 

ieder per dag twaalf shilling betaalden, 

was een buitenkansje voor het Hotel Mi- 

nerva! 

Des Woensdagavonds om halfzeven 

hield er een taxi stil voor het hotel. Mrs. 

Travers haastte zich de keuken uit^.j.^ 

Er moest alles gedaan worden dm het 

Mr. Phillips en zyn vriend Mr. Mayhew 

van het begin afaan zooveel mogelijk naar 

den zin te maken. 

Maar er trad slechts één bezoeker door 

de draaideuren het Hotel Minerva bin- 

nen. Een korte, gryze man van omstreeks 

zestig jaar. 

Hy keek onderzoekend om zich heen 

en vroeg, toen hy Mrs. Travers ontdekte: 

„Is u de directrice?" 

„Ja. Bent u eh Mr. Phillips of 

Mr. Mayhew?" 

„O, ik ben Mr. Phillips. Ik we zul- 

len maar direct naar boven gaan om ons 

voor het diner te verkleeden. Dan hebben 

we nog wat tyd om even uit te rusten. 

Ik geloof, dat Mr. Mayhew daar wel be- 

hoefte aan zal hebben na de reis." 

Met haar hand op het hart zou Mrs. 

Travers kunnen beweren, dat zy zich van 

dat oogenblik af minder op haar gemak 

begon te voelen. 

Want — zonder ook maar den minsten 

schijn van gewichtigheid wendde Mr, 

Phillips zich iets naar rechts en zei tegen 

de lucht en den muur van de hall in het 

Hotel Minerva: „Dat ben je zeker wel met 

me eens, nietwaar kerel?" 

„Eh pardon?" mompelde Mrs. 

Travers. 

Mr. Phillips keek haar koel en uit de 

hoogte aan. „Ik had het tegen myn vriend, 

Mrs. Travers," zei hy. „Misschien kan de 

huisknecht onze bagage naar boven bren- 

ben?" 

„Z-zeker, mynheer! Er wordt om half- 

acht gedineerd "Ze wenkte den huis- 

knecht. „Tom, breng dezen heer deze 

beeren naar kamer nummer vyf." 

En Mrs, Travers verklaart dat Mr. Phil- 

lips onder aan de trap beslist wat ter 

zyde ging om iemand anders gelegenheid 

te geven vóór hem uit te gaan. 

„Loop niet zoo hard," zei hy nog tegen 

Tom. „Myn vriend is niet zoo vlug ter 

been — hy is ziekelijk,'' 

" l] ^.^ ät ' mynheer?" De huisknecht 

van het Hotel Minerva bezat totaal geen 

-20 - 

Tom zei niets. Maar voordat hij weer naar boven ging met 

de rest der bagage van den nieuwen gast, stak hij zijn hoofd 

om den hoek van de keukendeur. 

„Goeie genade, mevrouw", zei hij, „we zitten er in. Wc 

hebben een gek op kamer vijl gekregen I 

fantasie. Alleen wat hy zäg, wilde — of 

beter: kón hy maar gelooven. 

„Myn vriend," herhaalde Mr. Phillips. 

„Het is hier een zonderling hotel," voeg- 

de hy er dan wat wrevelig aan toe, 

Tom zei niets. Maar voordat hy weer 

naar boven ging met de rest der bagage 

van den nieuwen gast, stak hy zyn hootd 

om den hoek van de keukendeur, 

„Goeie genade, mevrouw," zei h^j, „we 

zitten er in! We hebben een gek op 

kamer vyf gekregen," 

„Neem er maar geen notitie van," viel 

Mrs, Travers uit, „Uoe maar alsof je het 

heel gewoon vindt en maak het hem zoo- 

veel mogelijk naar den zin." — Want ten 

slotte: indien Mr. Phillips voor zyn 

vriend Mr. Mayhew betaalde, zat er dan 

niet iets in' om net te doen alsof die 

vriend in werkelijkheid bestond? 

Om precies halfacht betrad Mr. Phil- 

lips de eetzaal. Miss Feeny, een der oude, 

getrouwe winter-gasten van het hotel, 

was tegelijk met hem by de deur. , 

Mr, Phillips' hand schoot de leege 

ruimte vóór zich in.... 

- „Vvaeht even, kerel. Dames eersl, weet 

je " 

Hy glimlachte allerhoffelijkst tegen 

Miss Feeny en bleef terzijde staan. „Ik 

geloof niet, dat myn vriend u zäg, ma- 

uami' zei hy verontschuldigend. 

Miss Feeny wankelde naar haar tafel- 

tje by het raam en bracht zich daar weer 

tot haar positieven met behulp van wat 

reukzout. 

„\\at is onze tafel?" vroeg Mr, Phil- 

lips aan de kellnerin. Ze plaatste hem 

aan een klein dubbel-tafeltje achterin de 

zaal. Ze liet een bord soep vallen toen ze 

hem tegen den leegen stoel voor zich 

hoorde zeggen: „Ben je er zeker van, dat 

het hier met te tochtig voor je is, kerel? 

Ik wil per se, dat je nergens last van 

hebt, weet je. Nérgens!" herhaalde hy 

met veel nadruk. 

De kellnerin bediende iedereen van 

soep alvorens zy den moed vond naar het 

tafeltje van Mr. Phillips te gaan. Twee 

maat had zy hem hooren praten tegen 

den „astralen" Mr. Mayhew. 

Ze stak haar hoofd door het bedien- 

luik. 

„Moet ik hem voor één of twee perso- 

nen soep geven?'' 

„V-voor t-twee," zei Mrs. Travers, 

„Voor t-twee, zou ik zeggen " 

Mr, Phillips at zyn soep met smaak, 

doch het bord tegenover hem bleef staan 

en werd koud. 

De gasten van het Hotel Minerva voel- 

den kille rillingen langs hun rug gaan 

toen zy de hooge stem van den nieuwen 

gast tegen de lucht hoorden smeeken: 

„Probeer nu eens iets te eten, ouwe jon- 

gen! Je zul.nooit beter worden, als je 

niet wat gebruikt, weet je," 

Miss Feeny stond op en wankelde naar 

buiten. Het was genoeg om te maken, dat 

iemand het er van op zyn zenuwen kreeg, 

Mrs, Travers had toch werkelijk beter 

moeten weten.... 

De tweede gang werd opgediend, 

„Kom nu, kerel! Die visch is werkelijk 

uitstekend," zei Mr. Phillips. „Zou je geen 

trek hebben in een glaasje wyn? Een 

goede Sauterne? Ik wil beslist, dat je het 

er nu eens van néémt...." 

Mr. Phillips bestelde een flesch van de 

beste Sauterne, die er in den kelder van 

het hotel te vinden was en twee 

glazen! 

—Maar tegen het einde van het diner ^P— 

kende hij, dat zyn pogingen schipbreuk 

hadden geleden. 

„Mijn vriend heeft helaas niets kunnen 

gebruiken," vertelde hy de kellnerin. 

„Het komt van de reis, denk ik. Hy heeft 

het den laatsten tyd ontzettend moeilijk 

gehad." Mr. Phillips zuchtte. „Maar mis- 

schien voelt hij zich morgen wat beter,'' 

fluisterde hy vertrouwelijk. „De zeelucht 

zal hem wel goed doen, denk ik. Daar 

reken ik stellig op," 

Op dat oogenblik had Elsie, de kellne- 

rin, haar tegenwoordigheid van geest te- 

ruggekregen, „Als u maar oppast, dat de 

zeelucht hem niet wegblaast, mynheer," 

zei ze lachend.' 

Er kwam een pijnlijke trek op Mr, Phil- 

lips' gezicht, „Werkelijk," viel hy uit, „het 

is hier een eigenaardig hotel," 

Hy stond op en beijverde zich zyn 

vriend zooveel mogelijk behulpzaam te 

zyn bij het uit zyn stoel komen, 

„Nu wat rusten in de conversatie-zaal 

en dan een klein wandelingetje op den 

boulevard — hoe staat je dat aan? 

Maar in de conversatie-zaal kwam Mr. 

Phillips tegenover een probleem te staan. 

Er waren genoeg leege stoelen, maar hy 

ontdekte er nergens twee tegenover of 

naast elkaar. 

Hy glimlachte medelijdend; bijna smee- 

kend tegen de gasten van het Hotel Mi- 

nerva, maar nergens werd zijn blik be- 

antwoord. Hy draaide zich wat naar 

rechts en zyn gezicht stond werkelijk 

treurig toen hy zei, qp een leegen stoel 

wyzend: 

„Ga jij maar zitten, kerel! Ik neem wel 

op de leuning plaats. We blyven hier toch 

in geen geval lang, nietwaar." 

Tien minuten later stond Mr. Phillips 

op. Hy schraapte zyn keel en wendde 

zich tot den gast, die tegenover hem zat 

— een dokter die zyn 

praktijk had neergelegd 

en den 'winter in Hotel 

Minerva doorbracht. 

„De wind is toch niet 

te koud, zoudt u wel 

denken, mynheer?" in- 

formeerde hy. „U moet 

weten, dat myn vriend 

heel erg ziek is geweest 

— hy mag geen enkel 

risico loopen." 

De dokter glimlachte 

wat verlegen, onhan- 

dig bijna. 

„O neen — het is 

prachtig weer van- 

avond. Het zal uw 

vriend goed doen." 

„Zoo, heb je dat ge- 

hoord? Kom mee, ouwe 

jongen — voordat het 

te laat wordt. Een lek- 

ker wandelingetje langs 

den boulevard en weer 

terug." 

Mr. Phillips en „Mr, 

Mayhew' gingen naar 

buiten. 

Direct werd de con- 

versatie-zaal een bijen- 

korf van verontwaardi- 

ging. 

„Als hij blijft, vertrek 

OVER EEN HALF UURTJE KUNT 

ü VERDER VLIEGEN - BAAS! HET 

QROOTE OPPERHOOFD UGAMBI 

ZENDT U ZIJN TOOVENAARH! 

ik, en ik zal het Mrs. Travers vanavond 

nog zeggen!" 

„Die arme Miss Feeny is geheel ont- 

daan van den schok. En ze vertelde me 

even voor het diner net, dat zij zich wat 

beter begon te voelen." 

—„Het is hier in ieder geval een hotel, 

en geen krankzinnigengesticht." 

De dokter stelde de domes gerust. 

„Ik geloof niet, dat wy het Mrs. Tra- 

vers kwalijk mogen nemen. Maar ik zal 

natuurlijk met haar spreken, en dan zal 

zy hem wel vragen om.... eh...* te 

vertrekken. Dergelijke gevallen zijn heel 

treurig." 

„Als u het niet doet, zal ik het doen," 

viel een zeer resolute dame uit, die een 

paar maanden in het Hotel Minerva lo- 

geerde, waarschijnlijk omdat haar man 

eens onder haar gezag uit wilde zijn. 

„Een verschrikkelijke oude man.... om 

hier te durven komen...." 

,Och, ik geloof dat wy het hem niet 

kwalijk moeten nemen en hem zijn gang 

maar moeten laten gaan. Per slot van 

rekening is hy niet gevaarlijk...." 

„Dat wéét ik nog met " 

De dokter sprak met Mrs. Travers in 

haar kantoortje. 

„Ja, natuurlijk, als zij zoo over hem 

denken, zal hij moeten vertrekken," gaf 

zy toe. „Maar ik kan hem toch vanavond 

niet op straat zetten? Hij kan zyn ont- 

bijt op zyn kamer gebruiken en dan mor- 

genochtend vertrekken. Als hij tenminste 

tvil. Want ik heb een kamer voor hen 

beiden gereserveerd voor een heele week, 

en ik weet niet of hy er dus geen recht 

op heeft om hier te blyven. Hij mag toch 

eigenlijk praten tegen wien hy wil — al 

wil hij het tegen niemand doen...." 

„Ja, het zou best een moeilijk geval 

kunnen worden," meende de dokter pein- 

zend. „Natuurlijk mag hy praten tegen 

wien hij wil Als hy terugkomt, 

zal ik eens probeeren een gesprek 

met hem aan te knoopen en uit 

hem zien te krijgen, wat er 

eigenlijk aan scheelt. Misschien helpt 

het." . 

„Ik begrijp er eigenlijk niets van,' zei 

Mrs. Travers. „Hij moet directeur zijn 

van een Goud-Maatschappij." 

„Overwerkt misschien —■ overspannen 

— Mrs. Travers. Er zijn veel menschen 

overspannen in dezen tyd." 

III. 

De dokter wachtte strategisch in de hal 

toen Mr. Phillips terugkwam. 

Klaarblijkelijk had hij „Mr. Mayhew" 

niet verloren. 

„Ziezoo, kerel, je zult je er morgen- 

ochtend des te beter door voelen — be- 

slist! Er is niets zoo goed als de lucht 

van de Zuidkust 

in den winter." 

Terwyl er zoo 

veel onverzorgde 

invaliden op de 

wereld waren, 

leek het den dok- 

ter toch wel ver-1 

schrikkelijk jam- 

mer, dat Mr. Phil- 

lips zyn aandacht 

en goede zorgen 

besteedde aan 

iemand, die louter 

in zyn verbeel- 

ding bestond. 

„Waarom 

komen u en 

uw vriend 

niet

VARKENSVLEESCH 

(Vervolg). 

Den vorigen keer bespraken wy van 

het varken het spek. Deze week 

willen wy iets zeggen over de eer- 

ste kwaliteit varkensvleesch. 

1. De Ham. De beste ham wordt ge- 

sneden van de ronde bil of achterbout, 

dus het gedeelte dat ligt hij den achter- 

poot. 

Schouderham of voorham is minder in 

kwaliteit en wordt gesneden van den 

schouder. De ham is kleiner, dikwyls 

meer doorr£gen met spek en ook plat- 

ter dan de achterham. 

Prager hamraetjes zijn kleine magere 

hammetjes, die gesneden worden van de 

voorham. 

2. Fricandeau, deze wordt, evenals de 

ham, gesneden van de bil. Men onder- 

scheidt soms nog: 

a. Ronde fricandeau, dit is het mooi- 

ste stuk, dat gesneden wordt van het 

voorste gedeelte van de bil. 

b. Platte fricandeau. 

3. Haas. Evenals bij het rund is ook 

hier „de haas" de buikspier van het 

No. 9089. Keurig plusfour-pak voor de opgroeiende jongens. 

Het jasje is geheel recht en heeft een taillcurkraag met afgeronde 

hoeken. 

No. 9090. Speelpakje voor de kleintjes van bedrukte stof. In 

het lijfje zijn voor en achter twee plooien gestikt, die in het 

broekje openspringen. 

dier. Terwijl bij het rund de haas veel 

als zoodanig wordt geleverd, dus in z'n 

geheel, komt dit bij de varkenshaas niet 

zoo veel voor, om de eenvoudige reden, 

dat de haas erg klein is. De slager snijdt 

er dan ook meestal 

4. Oesters van. 

5. Biefstuk; deze wordt gesneden van 

den achterbout, dus van hetzelfde stuk 

waarvan ook ham en fricandeau afkom- 

stig zijn. 

Is nu dit magere varkensvleesch ge- 

lijkwaardig aan de goede soorten rund- 

vleesch? Deze vraag kan onvoorwaarde- 

lijk met ja worden beantwoord.. 

Het eiwitgehalte komt zoo goed als 

overeen (mager rundvleesch 20.6 %, 

mager varkensvleesch 20.1 %). Het vet- 

gehalte van varkensvleesch is hooger 

(mager rundvleesch 3.5 %, mager var- 

kensvleesch 6.3 %) zoodat in voedings- 

waarde het magere varkensvleesch het 

nog eenigszins wint van het magere 

rundvleesch. 

Ook het gehalte aan vitaminen is voor 

beide vleeschsoorten gelijk. Wanneer 

men dus kiezen moet tusschen runder- 

of varkensvleesch behoeft de waarde 

voor de voeding geen rol te spelen. 

Een volgende maal hierover verder. 

No. 9091. Jongensoverjas van 

beige gabardine. Van voren Is 

het model geheel recht, doch van 

achteren is er een puntig schou- 

derstuk op aangebracht. Midden 

in den rug bevindt zich een plooi, 

die wordt vastgehouden onder 

een half ceintuurtje. De twee 

ferme zakken zullen den kleinen 

mijnheer wel aanstaan. 

Van deze modellen zijn bij de 

administratie van dit blad tegen 

den prijs van f 0.60 geknipte pa- 

tronen verkrijgbaar (lengte en 

leeftijd aangeven). 

9091. 

22 - 

WEEKMENU. 

Maandag: Hutspot met klapstuk; 

rödgröd met vanillesaus. 

Dinsdag: Macaronisoep; runderlap- 

jes, aardappelen en ge- 

stoofde bieten. 

Woensdag: Varkensschüf, aardappe- 

len en Savoye-kool; 

broodschoteltje met ap- 

pelmoes. 

Donderdag: Vleeschpannekoekjes; ge- 

bakken aardappelen en 

veldsla; citroenryst. 

Vrijdag: Gebakken visch, aardap- 

pelen en andijviesla; cho- 

coladepudding met vanil- 

lesaus. 

Zaterdag: Stamppot van snijboonen 

uit het zout met rook* 

worst; bessenvla. 

Zondag: Tomatensoep met room; 

Duitsche biefstuk, spruit- 

jes en pommes frites; ap- 

pelpudding. 

ENKELE RECEPTEN UIT HET WEEKMENU 

Hoeveelheden voor 4 personen. 

Vleeschpannekoekjes. 

Benoodigd: H L. melk, 150 gram bloem, 

2 eieren, iets~~zöUtr~böTef ~ 200 gräm 

vleeschresten (bijvoorbeeld koud var- 

kensvleesch), V/i d.L. bouillon (van 1 

bouillonblokje) of V/i d.L. bruin van jus. 

15 gr. boter of jusvet, 20 gram bloem; 

zout, peper, citroensap. 

Bereiding: Maak van 150 gr. bloem met 

iets zout, 2 eieren en J^ L. melk op 

de gewone wijze een flensjesbeslag. Snijdt 

het vleesch in kleine dobbelsteentjes. 

Maak van V/i d.L. bouillon met 15 gram 

boter en 20 gram bloem een saus die met 

peper, zout en citroensap op smaak wordt 

afgemaakt. Meng hierdoor de dobbel- 

steentjes vleesch. (Indien men een jus- 

rest heeft, dan kan men deze dus voor 

de saus gebruiken, doch men denke er 

dan aan, dat de saus in dit geval niet 

met citroensap wordt afgemaakt). 

Bak in de koekepan van het beslag 

dunne flensjes. Leg op de eene helft van 

het flensje een gedeelte van het vleesch- 

mengsel en sla het dicht. 

Bessenvla. 

Benoodigd: 4 eieren, 2 d.L. bessensap, 

10 gram maizena, 75 gram basterdsui- 

ker, püpkaneel of citroenschil. 

Bereiding: Pypkaneel of citroenschil af- 

trekken in het bessensap en dit binden 

met aangemengde maizena. De dooiers 

met de suiker dik kloppen in een pan. 

Het bessensap toevoegen en de massa 

onder goed roeren binden. Het eiwit 

stijfkloppen en luchtig door de vla roe- 

ren. De vla dan, terwijl men er voor- 

zichtig in roert, nog even verwarmen, 

om te voorkomen, dat het eiwit uitzakt. 

VETPUISTJES? 

Een theelepel Radox iïi een glas warm water 

doet wondeten. Eén behandeling verwijdert ze. 

Bij apothekers en erkende drogisten a f 0.90 

per pak en f 0.15 per Iclein pa'kje. 

RADOX 

- > .',■. ,u f : .x'- 

in den rooksalon zitten?" vroeg hij vrien- 

delijk. „Het is er veel gezelliger dan in 

de conversatie-zaal....' 

„U is zeer vriendelijk, mijnheer. Of- 

schoon — ik geloof, dat Mr. Mayhew lie- 

ver naar bed zal gaan. Hij heeft een zeer 

vermoeienden dag gehad. Nietwaar, 

kerel?" 

De dokter nam zijn kans waar. „Waar- 

om laat u hem niet naar bed gaan en komt 

u dan zelf nog niet even beneden zitten?" 

vroeg hij zachtjes. „Hy zal wel gauw en 

goed slapen na die wandeling." 

Mr. Phillips knikte. „Ja, dat zal ik 

maar doen," zei hij. Hij draaide zich iets 

naar rechts. „Kom mee, kerel." 

En zoo, ongeveer tien minuten later, 

kwam Mr. Phillips weer beneden. Een 

opgewekter, jonger er uitziende man — 

een achtervolgd man, die plotseling ver- 

lost was van zijn idee fixe 

De dokter glimlachte vriendelyk. Mr. 

Phillips moest zeer voorzichtig worden 

behandeld. Men moest zijn vertrouwen 

zien te winnen . . , . 

Maar de dokter dacht nu niet uitslui- 

tend meer aan het comfort van het Hotel 

Minerva of aän de gasten. Hij vroeg zich 

af, of hij Mr. Phillips misschien zou kun- 

nen genezen. De man zag er normaal uit, 

nu hy zyn „Mr. Mayhew" van zich afge- 

schud had. 

„Laten we wat by den haard gaan zit- 

ten. Mr. Phillips," zei hij uitnoodigend. 

„Een sigaar?" 

„Graag, mijnheer. Ik...." 

„Is uw vriend gauw gaan slapen/ 

Ô ja — heel gauw! Hy is zoo zwak, de 

arme kerel. Ik weet werkelijk niet of die 

kleine rustkuur en die korte verandering 

van lucht voldoende zal zyn om hem weer 

heelemaal de oude te doen worden." 

De dokter streek een lucifer aan voor 

Mr. Phillips' sigaar. 

„Dank u wel " zei Mr. Phillips. 

„Eh hier zit ik nu, uw sigaren roo- 

kend en u myn moeilijkheden blootleg- 

Handen geheel verstijfd. 

Nu 83 jaar en even recht 

alsof hij 21 was 

„Ik wil U laten weten, dat ik sinds een 

paar jaar Kruschen Salts gebruik. Voor 

dien tyd waren de gewrichten in mijn 

handen geheel verstijfd en op één van 

myn vingers zat een groote knobbel. Dit 

is nu allemaal verdwenen. Mijn handen 

zyn absoluut zonder pijn en myn vingers 

even recht alsof ik pas 21 was. Ik ben 

hiervoor zeer dankbaar, want ik ben nu 

bijna 83 jaar." S. H. te S. 

Gezwollen pijnlijke vingers zijn het ge- 

volg van een rheumatische aandoening. 

De oorzaak hiervan is meestal een teveel 

aan urinezuur in Uw organisme. De zes 

zouten in Kruschen Salts zuiveren IM 

lichaam van alle schadelijke stoffen, ter- 

wijl zy tevens voorkomen, dat deze zich 

ooit weder ophoopen, daar zij Uw inwen- 

dige organen op natuurlijke wyze tot ge- 

regelde werking aansporen. De dagelyk- 

sche dosis houdt U fit en U voelt zich 

jaren jonger. Kruschen Salts is verkrijg- 

baar bij alle apothekers en erkende dro- 

gisten a ƒ0.40, ƒ0.75 en ƒ1.60 per flacon. 

Let op, dat op het etiket op de flesch, 

zoowel als op de buitenverpakking, de 

naam Rowntree Handels Mij., A'dam, voor- 

komt. 

IN DIT BLAD HEEFT 

MEN ZELFS MET EEN 

KLEINE ANNONCE 

• EEN GROOT SUCCES 

gend en ik weet nog niet eens hoe u 

heet." 

„Weathers — dokter Weathers. Rus- 

tend — jammer genoeg. Ik ben bang, dat 

het invalide uiterlijk van uw vriend al 

myn beroeps-nieuwsgierigheid weer aan 

den dag heeft gebracht. Waar heeft hy 

aan geleden? Hy ziet er werkelijk zeer.... 

eh.... bleek uit." 

Het was de eenige manier om met 

iemand als Mr. Phillips te praten — net 

te doen alsof je dezelfde verschijningen 

zag als de patiënt. 

Mr. Phillips zuchtte. 

„O, ik geloof niet, dat het een werke- 

lijke ziekte is geweest! Hy moet al jaren 

— jaren zoo geweest zijn." Hy kwam plot- 

seling wat voorover en greep den arm 

van den dokter. 

„En u moet ^veten, dokter, dat het alle- 

maal myn schuld is — allemaal 1 Ik voel 

er me zoo verschrikkelijk schuldig door! 

Daarom probeer ik alles om het nog in 

het reine te brengen, voordat het te laat 

is...." 

Dr. Weathers knikte ernstig. 

„Ja, ik begrijp het," verklaarde hy. 

„Hy is pas verleden Week teruggeko- 

men. Ik had hem in geen dertig jaar ge- 

zien. U begrijpt, dat het een verschrik- 

kelijke schok voor my beteekende — hem 

zóó terug te zien, byna als een doode. 

En allemaal myn schuld — hoofdzakelijk 

myn schuld." 

„Maar maar als u hem in al die 

jaren niet heeft gezien. Mr. Phillips " 

Mr. Phillips schudde treurig het hoofd. 

„O, ik weet wel, dat het heel moeilijk 

is om te gelooven. Maar het is wäär — 

helaas maar al te waar. U moet weten 

dat wy dertig jaar geleden compagnons 

waren in Afrika — we zochten toen naar 

goud. 

We waren twee jonge kerels samen. 

We vertrouwden elkaar — deelden het 

weinige dat wij vonden eerlyk. Part- 

ners ...." 

Mr. Phillips sprak de woorden uit als- 

of ze hem op de tong brandden. 

„En we vonden een goudader. Na we- 

ken en weken hard werken zonder dat 

we voor onze moeite beloond werden, 

vonden we een goudader in Kairoti." 

Mr. Phillips zweeg een oogenblik, en 

dr. Weathers dacht reeds, dat hy niet 

verder zou komen. 

„Ik ik heb dien armen Mayhew 

toen verschrikkelijk leelyk behandeld," 

viel Mr. Phillips dan plotseling uit. „Dien 

zelfden dag kreeg hy hooge koorts. En 

ik hielp hem niet — liet hem aan zijn lot 

over, terwijl ik wegging om onze myn 

af te palen, opdat niemand anders er 

aan zou kunnen komen.... 

Toen ik terugkwam, vertelden zy my, 

dat hy dood was. Natuurlijk dacht ik dus, 

dat hy werkelijk gestorven was. En het 

goud was nu allemaal van my — niet 

alleen maar de helft er van. O, het is 

iets verschrikkelijks — hebzucht en be- 

geerte als je jong bent." 

„Inderdaad," zei de dokter rustig. 

„Na dien tijd heb ik niet meer aan het 

verleden gedacht. Ik verkocht mijn rech- 

ten aan een maatschappij — en ze be- 

noemden my tot een der directeuren. De 

myn is natuurlijk niet meer wat zij vroe- 

ger was — de ader neemt gaandeweg af! 

Maar ik ben desondanks nog geen arm 

man. Ik had alles omtrent Mayhew ver- 

geten tot....'' 

De stem van Mr. Phillips daalde tot een 

gefluister. 

„Tot verleden week. Want hy was ten 

slotte niet dood. Ze hadden dit maar te- 

gen me gezégd. Hy kwam mijn kantoor 

binnenwaggeïen als iemand, die heel 

ernstig ziek was. . .. 

En dat is, wat hij tegen me zei: „Je 

dacht, dat ik dood was, nietwaar? Maar 

je vergist je." — Verschrikkelijk, niet?" 

Vervolg op pag-. 26 

23 

VERLOOR 16 POND 

BINNEN2WEKEN 

Nieuwe, gemakke///- 

ke, vlugge vermoge- 

ringsmefhode. < 

Ik heb eerst 2 weken 

BonKora genomen en 

verloor reeds 16 pond. 

Busteomvang vermin- 

derde met 10 cM. Heup- 

omvang met Si/j cM. Ik 

_ voel mij uitstekend, 

•t Dikke neisje nooit meer vermoeid., 

niet In trek. schrijft Mevr. F. C. 

Hoeveel pond aoudt U wenschen af te 

nemen? ft pondT 30 pond? Of meer? 

Neem dan BonKora. het nieuwe, veilige, 

aangename vermagerlngsmiddel In 

vloeibaren vorm. . „ 

Dikte verdwönt bi] deze „d-graden 

kuur. Drievoudige werking, drievoudi- 

ge »nelheid. Neem BonKora. Bet flinke 

maaltijden, zooals beschreven op ao 

BonKora-verpakklng. 

BonKora bevat geen schadelijke be- 

■tanddeelen. Deze methode bevordert 

Uw gezondheid, terwijl Uw dikte ver- 

Laat "die afschuwelijke dikte niet Uw 

bekoorlijkheid bederven. Koop vandaag 

Sokeen flesch BonKora i t.2.25 alom 

WkrUgbaar btf apothekers en erkende 

2»glsten. of liliclitingen bü het Bon- 

Kora-Depot, Singel US, Amsterdam-C 

Hier staat U vandaag ... Welken weg 

gaat U op7 HAV BANK, Schiedam. 

Levensverzekering. 

Twee dames waren aan het winkelen. De een 

wist niet, wat zij haar man voor zijn verjaardag 

zou koopen. „Hij heeH alles wat er voor geld te 

koop is," zei ze. 

,,Geef hem een boek, ried, haar vriendin. 

„O, hij heeft al een boek," was het antwoord.

Ip r lag een dikke laag sneeuw in de laan 

K j waar de kinderen aan het spelen waren. 

Plotseling riep Annie: „0, luister 

eens " Er klonk een zwak gemiauw, dat 

van heel ver scheen te komen. 

De kinderen keken elkaar met groote oogen 

van verbazing aan. 

„Laten we gauw naar huis gaan en het 

aan moeder vertellen," zei de kleine Luusje. 

„Het is vast een poesje, dat verdwaald is, en 

wij zullen het nooit kunnen vinden in de 

sneeuw " 

„Neen, en het wordt al donker ook " 

„Wat is er aan de hand, kinderen?" klonk 

er opeens een vroolijke stem achter hen, en 

op hetzelfde oogenblik verscheen het glim- 

lachende gezicht van hun oom boven de haag 

uit, waar zij vóór stonden. „Zijn jullie soms 

bang om naar huis te gaan in die sneeuw?" 

„ü neen," lachte Annie terug. „Maar we 

hooren een poesje miauwen. We denken, dat 

het verdwaald is " 

„Ja, nu hoor ik het ook," antwoordde hun 

oom, nadat hij even geluisterd had. „En ik 

geloof, dat het ergens in mijn tuin is. Komen 

jullie maar hier," zei hij, het hekje openma- 

kend, „dan zullen we er samen naar zoeken." 

Dat lieten Annie en Luusje zich geen twee 

keer zeggen en even later liepen zij met hun 

oom te zoeken. 

„Arm diertje," zei Luusje, „waar zit je?" 

„O," riep Annie, die had gekeken of de 

sneeuw al de mooie crocusjes in den tuin 

van haar oom bedolven had, „kom eens kij- 

ken! Ik heb 'm gevonden. Hij lag tusschen 

de crocussen!" 

„Och, och," zei hun oom treurig, terwijl 

hij het natte poesje, dat onder een struik 

gezeten had, in zijn armen nam. „Ik geloof, 

dat het uit een boom gevallen is of van een 

muurtje, want het komt me voor, dat het 

zijn pootje heeft bezeerd. Ga mee naar bin- 

nen, dän kunnen we zien wat we kunnen doen 

om het gauw beter te maken." 

De kinderen keken toe terwijl hun oom 

een lekker warm mandje met hooi voor het 

poesje gereed maakte en hoe dit even later 

lustig zat te drinken van een schotelje met 

warme melk. Ze vonden het zoo'n lief dier- 

tje — het had zoo'n grappig rood tongetje 

en zulke aardige kraal-oogjes! — dat ze het 

erg jammer vonden toen ze naar huis moes- 

ten. 

„Zou oom het poesje houden?" fluisterde 

Luusje tegen Annie, toen ze lekker warm in 

hun bedjes lagen. 

„Ik wou, dat Moeder goed vond, dat wij 

het kregen," fluisterde Annie terug ■ 

— DE BOUWER 

Jriet «egt: Ik wil bouwer worden 

En dan bouw Ik huizen groot... 

Ik maak zelf de deux en ramen 

En de daken maak Ik rood. 

Ook maak Ik een groote ruimte 

Voor een auto en een paard 

En een vijver voor de vleichen 

Want dan wordt 100'n huls wat waardl 

Eén er van ga 'k zelf bewonen 

Met mijn broer en zusje Nel; 

Pa en Moe krijgen het mooiste, 

Dat begrijp je zeker well 

Wat moet JIJ met een garage 

Zul Je vragen. Is het niet? 

En een ruimte voor een paardje 

Vlieg Je niet te hoog, mijn Plet? 

Maar Ik wil nog véél meer bouwen 

Bouwen zoo verschrikk'lljk veel 

Nog een motor en een hangar 

En die verf Ik netjes geel... 

Een paar dagen later werd er gebeld en 

even daarna verscheen oom in de kamer met 

een klein mandje onder zijn arm. 

„Nu, kinderen," zei hij lachend, „kunnen 

jullie raden wat er in zit? Jullie mogen het 

drie keer probeeren." 

Er kwam een zwak „miauw " uit het 

mandje en de kinderen riepen triomfantelijk: 

„Het poesjeI" 

„Ha-ha," lachten moeder en oom. 

„Nu, wie moet het mandje openmaken?" 

vroeg oom. 

„Annie natuurlijk," zei Luusje, „want die 

heeft haar gevonden!" 

Annie maakte het voorzichtig open en toen 

sprong er een mooi wit katje uit met een 

langen dikken staart. 

„O, wat een mooi, lief diertje," riepen An- 

nie en Luusje als uit één mond, en ze dan- 

sten van vreugde. „Mogen we het houden, 

oom?" 

„Ha-ha, ik zou wel eens willen weten hoe 

het poesje zelf daar over denkt. Maar ik weet 

wat: jullie mogen het houden, doch op één 

voorwaarde. Kom eens hier, Luusje, en voel 

eens in mijn zak." 

Vader zegt: Mijn beste Jongen 

Ik zou eerst eens willen zien 

Dat JIJ bouwt een mooien hangar 

Voor Je speelgoed-vllegmachlen. 

Luusje snelde naar haar oom en stak haar 

hand in den diepen zak van zijn jas. Ze haal- 

de er een klein wit pakje uit. Voorzichtig 

maakte zij het open en wat denk je, dat er 

in zat? 

Een mooi blauw lintje met een belletje er 

aan! 

„Wat prachtig!" riepen de kinderen tege- 

lijk. 

„Toe, mogen we haar houden, oom? Alsje- 

blieft " smeekten zij. 

„Op één voorwaarde. Als jullie den naam 

kunnen lezen die er op het belletje staat, 

mogen jullie het houden " 

»O " 

Annie en Luusje draaiden het belletje om 

en om, terwijl het poesje naar hen toekwam 

en kopjes begon te geven. 

„C-r-o-c-u-s " spelden zij. „Ik weet 

het!" riepen ze toen. „Crocus! O, wat leuk .... 

Kom eens hier. Crocus, dan zullen we je 

lintje omdoen " 

En Crocus hield trots haar kopje op voor 

het mooie blauwe lintje 

'ChotckÄMUJ 

HOOFDOMTREK : 54 

MUTS MET BIJ- 

PASSEND SJAALTJE 

Benoodigde materialen. — 50 gram groene wol en 25 gram wit; 1 haak- 

pen No. S'/j- 

Gebruikte steek. — Vaste steek: de haakpen insteken, een lus doorhalen, 

1 omslag maken en den draad door de twee lussen trekken. 

Werkwijze. — 4 losse st. haken, tot een ring sluiten en met vaste steken be- 

dekken. Om de 4 st. een steek meerderen, gedurende 5 toeren, om een kegel- 

vormpje te maken; vervolgens om de 6 st. meerderen, daarna om de 8 st. en 

om de 10 st., ten einde een omtrek van 54 cm. te krijgen. Dan recht door- 

werken, om 18 cm. hoogte te bereiken, van af het begin van het werk gemeten. 

Garneerreep (witte). — Een reeks losse steken haken, 65 cm. lang en met vaste 

steken overdekken; in eiken toer 1 st. meerderen voor de schuinte aan elke zijde; 

7 toeren haken en afhechten; met groen een tweeden dergelijken reep maken. Die 

twee reepen om elkaar draaien en met eenige steken rondom de muts bevestigen. 

SJAALTJE. 

Uitvoering. — Dezelfde steek als voor de muts. Tot een lengte van 85 cm. 

losse steken haken en er 12 toeren vaste 

steken mei wit op werken en 12 toeren 

met groen. Elke zijde in de schuinte af- 

maken.

Vervole van peg 23 

„Het moet zeker verschrikkelijk zyn 

geweest...." 

„Maar toch was ik biy, dat hij was te- 

ruggekomen, toen ik eenmaal over den 

schok heen was. Ik beloofde hem, dat ik 

alles voor hem zou doen wat ik maar 

kon. Ik zou hem de helft afstaan van alles 

wat ikyrerdiend liadven nog verdienen" 

zóu -ik zou hem minstens even welge- 

steld maken als ik zelf was. U begrypt, 

dat het een prachtige gelegenheid voor 

mij was om hef verleden weer goed te 

maken. 

Ik nam hem by me in huis. Toen sprak 

ik af, dat wij samen een weekje hierheen 

zouden gaan. U moet weten, dat ik zyn 

eenige vriend ben en dat hy geen familie 

heeft.... Hy is dus heelemaal van ray 

afhankelyk, de arme kerel." 

„U doet in ieder geval voor hem wat 

u kunt," zei dr. Weathers rustig. 

Mr. Phillips' oogen begonnen te schit- 

teren. 

„Vindt u dat werkelyk? Het is heerlyk 

■ 

doet...." De stem van Mr. Phillips klonk 

smeekend.... 

„Dat geloof ik niet," antwoordde de 

dokter. „Bovendien wordt het voor ons 

gemakkelyker om te vergeven 'naarmate 

we ouder worden.'' 

„Ja, dat is waar! En we hebben dan 

meer berouw ook. ^Maar ik ben er van 

overtuigd, dat hy kan merken hoeveel 

spijt ik er van heb. Hy móet me dus ver- 

geven. H« heeft het nog niet gezegd, dat 

hy het doen zal, maar ik ben er toch van 

overtuigd. Hy was nooit haatdragend. 

Daarom wil ik, dat hij van alles het beste 

heeft op mijn kosten — opdat hij het 

begrypt. Zoodat " 

In de hal van het Hotel Minerva deed 

een klok een kort melodietje hooren, 

Mr. Phillips keek op zijn horloge. 

„Lieve hemel al over tienen! Ik 

moet gaan. Ik heb zelf ook veel rust noo- 

dig, weet u — het is zeer vermoeiend den 

heelen dag zoo voor Mr. Mayhew te zor- 

gen. Goedennacht, dokter." 

voor me, dat te hooren. — Ja, ik geloof En Mr. Phillips ging naar boven 

üok^dat ik alles doe wat ik kan. En als Dr. Weathers-, rookte nadenkend zyn 

ik daar mee blyf doorgaan, kan hy met sigaar verder op. Het was een uiterst in- 

het verleden toch niet blyven aanreke- teressant psychologisch probleem, het 

nen, nietwaar? Dan kan hij toch niet zoo geval van Mr. Phillips en zyn vriend „Mr. 

verschrikkelijk blyven zwygen als hy nu Mayhew". 

—^— £en ujau^ (jjg 

zijn vriend 

VROUW 

UW WEEKBLAD MEVROUW.' 

/ 

-26- 

practisch had 

vermoord door 

hem alleen te 

laten om te 

• sterven. Jaren 

lang denkt hjj 

er niet meer 

aan. En dan 

plotseling be- 

gint zyn gewe- 

ten zoo heftig 

te spreken, dat 

hy zich zelfs 

verbeeldt dat 

zyn slachtoffer 

weer in het 

leven is terug- 

gekeerd — in 

het leven te- 

ruggekeerd om 

hem te achter- 

volgen.... 

Een heel een- 

voudige ver- 

klaring natuur- 

lijk, zooals er 

meestal te vin- 

den is voor 

dergelijke 

geestelijke af- 

wijkingen. 

Maar het zou 

lang niet zoo 

gemakkelijk 

zyn, om Mr. 

Phillips van 

zyn waandenk- 

beeld te gene- 

zen — om zyn 

achtervolger 

te verwijderen 

voordat hy zélf 

verwijderd zou 

worden naar 

een plaats 

waar men 

zorgt voor hen, 

die te veel fan- 

tasie hebben.... 

Mr. Phillips 

zou alleen ge- 

nezen kunnen 

indien men 

hem deed be- 

seffen dat die 

Mr, Mayhew, 

zyn vriend, 

alleen in zyn 

verbeelding bestond! En om dit te 

kunnen doen terwyl hy iedere minuut 

van den dag doorbracht in het „gezel- 

schap" van Mr, Mayhew, al zijn best 

doend in een wanhopige poging om zyn 

vriend te behagen, in een goede, verge- 

vensgezinde stemming te brengen 

om dit te kunen doen zou veel meer in- 

zicht in dezen specialen tak der medi- 

sche wetenschap vereischen dan waar- 

over dr. Weathers beschikte. 

De dokter zuchtte en ging naar bed.... 

Per slot van rekening oefende hy niet 

langer praktijk uit. Wat beteekende Mr. 

Phillips, die toevallig zyn mede-gast in 

hetzelfde hotel was. eigenlijk voor hem? 

Bovendien, indien Mr. Phillips de waar- 

heid vertelde, dan kreeg hy niet meer 

— of beter: eer minder — dan hij ver- 

diende. 

De dokter vergat alles over Mr. Phil- 

lips en Mr. Mayhew zoo gauw zyn hoofd 

met zyn kussen in aanraking kwam..., 

TV, 

Den volgenden ochtend, toen dr. Wea- 

thers om halftien ongeveer naar zyn 

tafeltje liep om zyn ontbijt te gaan nut- 

tigen, merkte hy, dat er een ongewone 

stemming heerschte in de eetzaal, waar 

nog eenige gasten waren achtergebleven, 

Hy hoorde een paar keer den naam van 

Mr. Phillips noemen en meende te be- 

grijpen, waar men het over had, Waar- 

schynlyk zou hy geweigerd hebben te 

vertrekken 

Hy was juist van plan er naar te infor- 

raeeren, toen zyn blik viel op een brief, 

welke by zyn bord lag. Het adres was 

met een hem onbekende hand geschreven 

en er zat geen postzegel op de envelop. 

Van wien kon de brief zyn.... ? 

Nieuwsgierig geworden scheurde hy de 

envelop open en terwyl hy het epistel 

las, werden zyn oogen van verbazing hoe 

langer hoe grooter Hy moest den 

brief twee keer lezen, eer de inhoud ge- 

heel en al tot hem doordrong.... 

„Zeer geachte dr. Weathers," zoo luid- 

de de brief, die met een vaste hand ge- 

schreven was, „tegenover Mrs. Travers 

héb ik reeds myn verontschuldiging ge- 

maakt, en ik heb haar verzocht myn ex- 

cuses ook aan de gasten te willen over- 

brengen, hoewel ik niet geloof, dat ik erg 

veel tegenover hen misdreven heb.... 

Gisterenavond hebt u zoo welwillend 

naar my geluisterd en my bovendien nog 

een van uw uitstekende sigaren laten op- 

steken, dat ik voel, u een persoonlijke 

uiteenzetting schuldig te zijn. Welnu dan: 

Mr. Mayhew bestaat niet! Dit was u na- 

tuurlijk al lang duidelijk, maar het was 

dit ook voor my! Ik heb eenvoudig maar 

gedaan alsof ik dacht, dat hy by me 

was.... Waarom? Wel: ik ben acteur 

en moet overmorgen in een dergelijke rol 

optreden. Ik vertrouwde myzelf echter 

niet — ik heb nooit een grondige studie 

van psychologische gevallen gemaakt — 

en om my er van te overtuigen, dat ik 

het „levenswaar" deed, heb ik deze proef 

genomen. Ik hoop, dat u het my zulf wil- 

len vergeven.... Uit hetgeen ik om my 

heen gemerkt heb, en ook afgaande op 

uw woorden en welwillend medeleven, 

meen ik te mogen concludeeren, dat myn 

„creaties" niet al te slecht zal zijn. Als 

de critiek er nu ook maar zoo over 

denkt.... 

Met gevoelens van genegenheid en 

hoogachting, verblyf ik, 

WILLIAM DEBOLD, 

Acteur." 

> v ^^? 

^s* 

^^ 

¥m 

ï^ 

• 

iîiy^ 

-V '-i-^ 

Deze vraag stellen vele ouders zich, doch ze wordt gewoonlijk eerst dan actueel, 

wanneer het kind muziekonderwijs krijgt. Zoo lang de kinderen heel klein zijn, 

zoo van één tot vijf jaar ongeveer, wordt er aan hun al of niet muzikalen 

aanleg immers weinig aandacht geschonken. 

Wie echter kleine kinderen wel eens ongemerkt aandachtig heeft gadegeslagen, 

zal tot de conclusie gekomen zijn, dat vele kleintjes een heel fijn gevoel voor muziek 

hebben en nog meer voor rhythme, en dit ook op hun eigen wijze tot uiting brengen, 

al zijn deze uitingen vaak vrij onbegrijpelijk voor volwassenen. 

Er zijn natuurlijk verscheidene ouders, die graag zoo vroeg mogelijk willen weten 

of hun kind muzikaal Is. 

Welnu, men kan dit spelenderwijze, door een paar interessante proeven te nemen, 

zeer gemakkelijk vaststellen. 

Men moet hierbij natuurlijk niet uitgaan van het muzikale systeem der volwassenen, 

doch een voor kinderen bevattelijk muzikale „taal" bezigen. Hun spel geeft ons daartoe 

wel de noodige aanwijzingen. Het geheele onderzoek moet trouwens het karakter van 

een speiiatje dragen, in de eerste plaats omdat bet beter voor het kind Is, en-tn-de 

tweede plaats ook omdat dan de resultaten natuurlijker en dus betrouwbaarder zijn. 

Reeds bij een baby kan men een dergelijk onderzoek Instellen. Men neemt dan 

eerst een rammelaar en maakt hiermede geluid, doch zóó, dat het kind het speel- 

goed niet kan zien. Daarna speelt men wat op een kinderlijk muziekinstrument, zoó- 

als een xylophoontje, een mondorgel of Iets dergelijks - weer zóó, dat het kind 

het niet kan zien - en slaat het dan opmerkzaam gade. Een muzikaal gevoelig kind 

zal direct zijn spel of wat zijn aandacht gevangenhoudt, onderbreken en naar het 

geluid luisteren. Zijn gezichtje krijgt een verheugde uitdrukking, het begint verge- 

noegd te lachen of beweegt zijn lichaam heen en weer. In één woord: de muziek 

maakt een aangenomen indruk op hem en interesseert hem veel meer dan het 

geratel van den rammelaar. 

Wanneer men dan na da proef het instrument aan den kleine geeft, zal hij gewis 

probeeren zélf ook van die mooie muziek te maken I 

Kinderen van twee tot vier jaar kunnen reeds zwaardere muzikale proeven door- 

staan. In de eerste plaats moet men hun onderschei- 

dingsvermogen voor klanken onderzoeken. Daartoe ge- 

bruikt men weer eenige kinder-muziekinstrumenten, 

zooals een xylophoontje, een trompet, een kleine fluit 

en een mondorgel. De klank van al deze instrumenten 

moet het kind natuurlijk heel vertrouwd zijn. Men laat nu 

iemand op een der instrumenten spelen, wederom zóó, 

dat het kind'het niet kan zien, en laat hem dan het instru- 

ment raden, dat wil dus zeggen, den klank definieeren. 

Vervolgens kan men vaststellen in hoeverre 

het gevoel voor toonhoogte, melodie en rhythme 

bij het kind ontwikkeld is. Men n.>emt daartoe 

weer het beste een xylophoontje, het kinder- 

muziekinstrument bij uitnemendheid, en slaat 

daarop een toon aan, dien het kind dan op 

moet zoeken. Dit onderzoek kan men zelfs 

tot heel eenvoudige melodietjes uitbreiden, 

zonder dat er natuurlijk op eenigerlei wijze 

van dwang tegenover het kind sprake mag 

zijn. De heele proefneming mag alleen maar 

het karakter van een nieuw, leuk spelletje 

dragen, waaraan door da kleinen vol enthou- 

siasme en met grooten ernst wordt deelgenomen I 

De piano komt bij het onderzoek eerst In 

aanmerking wanneer îeJdndaren een leeftijd 

van vijf tot zeven jaar hebben bereikt. Wanneer 

zij jonger zijn, gaat dit instrument hun be- 

vattingsvermogen te boven. 

Gevoel voor rhythme heeft bijna ieder nor- 

maal kind. Men kan dit het best consiateeren 

wanneer het aan het spelen is. Vaak zal het dan 

zijn spel met rhythmische gebaren begeleiden. 

Van dezen aanleg kan men bij het onderzoek 

weer gebruik maken door het kind een bepaald 

rhythme op de tafel of den trommel na te laten 

kloppen. Iets grootere kinderen moeten zelfs aan 

een voorgetrommeld rhythme een bepaald, na- 

tuurlijk bekend, liedje kunnen herkennen. 

Dit zijn vanzelfsprekend slechts enkele proef- 

nemingen. Er moet bij een dergelijk muzikaal 

onderzoek veel aan het Initiatief van da ouders 

overgelaten worden, waarbij heel wat liefde en 

geduld en een goed opmerkingsvermogen noodlg 

zijn, terwijl het kind slechts tot een zekeren leef- 

tijd zijn volkomen natuurlijk gevoel voor muziek 

zuiver en ongedwongen bewaart I 

Juist in deze periode, moet de leidende hand 

van den waren muziekpedagoog ingrijpen om bij 

het kind de aangeboren liefde voor muziek te 

behouden en te ontwikkelen. 

1. Voor een rammelaar heeft de baby wel is 

waar belangstelling... 

2. ...doch voor een xylophoontje, waarop moeder 

een eenvoudig melodietje speelt, draait hij zijn 

hoofdje om en luistert vol welbehagen toe. 

3. Kleine Broer (één jaar .oud) verheugt zich 

zichtbaar over de mooie muziek, terwijl hij ver- 

genoegd op en neer wipt... 

4. ...Hij heeft eindelijk het muziekinstrument ont- 

dekt en lacht den oom, die daaruit zulke mooie 

klanken weet te halen, tevreden toe... 

o 

%£* *" / 

1 if 

jR 

% 

i 

-

VB 

H. G. L. te R. — Het adres van de sopraan Erna Sack is: 

Tiergartenstrasse 22, Oresden. 

Th. J. S. te V. (Z.H.). — Waarschijnlijk is de zwavel door wrij- 

ving een klein yveinigje electrisch geworden, waardoor het knap- 

pende geluid is ontstaan, da* u heeft waargenomen. Het snijden 

van gele zwavel'is in het geheel niet gevaarlijk. 

Op uw andere vragen hoop ik u nader te berichten. 

Voor den prijs, dien u wilt besteden, kunt u inderdaad een goede 

encyclopaedic krijgen. Stelt u zich eens in verbinding met uw 

boekhandelaar. 

Mej. J. v. D. te O. — Ik begrijp best, dat het niet leuk is orti 

al met rimpels te loopen, wanneer men nog jong is. Het beste zal 

zijn, dat u de rimpelige gedeelten van uw gelaat masseert lederen 

avond moet u dan met de vingertoppen de huid luchtig bekloppen. 

Daarna legt u er een masker op, dat bestaat uit de dooiers van 

twee heel versehe eieren en het vierde gedeelte van het sap van 

een citroen. Dit masker laat u een half uurtje zitten en verwijdert 

het dan weer. Voor den nacht wrijft u dan de huid in met een 

vette toilet-crème. Voorts moet u er voor zorgen, dat uw gezond- 

heid in uitstekenden staat is, zoodat u zich nooit vermoeid voelt 

Moeheid is namelijk funest voor het uiterlijk. Dus: vroeg naar 

bed, goed eten, -veel in de frissche lucht, enzoovoort — Schrijft u 

mij eens of u vooruitgaat? 

F, A.^. K. -te—b Hterblj^tte gevraagde InlIchttTraënrönv 

trent het pandoerspel: 

Wanneer men pandoer biedt en geen aas mee kan vragen, mag 

men zeer zeker een heer meenemen. 

• Wanneer A. en C. beide een kaart hebben, waarop zij „praatje" 

kunnen bieden, dan mogen zij beide het praatje spelen. Zoodra A. 

opgespeeld heeft moet ook B. zijn kaarten openleggen. Hij hoeft 

met te wachten tot ook C. zijn eerste kaart heeft opgespeeld. 

Er zijn inderdaad pandoerreglementen in den handel. Wendt u 

zich daarvoor eens tot uw boekhandelaar. 

Bij het spelen van pandoer Is men in het geheel niet verplicht 

met troef op te komen. Men kan wanneer men dat wil direct in 

het meegevraagde aas spelen. 

F. J. d. W. te W. aan Z. — De Harwich-boot heeft ongeveer 

zeven en een half uur noodig om den afstand Hoek van Holland- 

Harwich af te leggen. Wendt u 2ich voor verdere inlichtingen tot 

de firma Hudig & Pieters te Hoek van Holland. 

Uw manier van puzzles oplossen is uitstekend. 

De Secretaresse van de VOOR U~CLUB, Galgewater 22. Leidon. 

DELIA 

Foto-School 

Tel. 93730 

Verwacht: 

OPULAIRE FOTOLESSEN 

in de practljlc met gebruik van toestellen 

en donkere, kamer 

F. 1.- 

CHARLES BOYER 

GRETA GARBO 

twee der grootste sterren van 

het witte doek, in de Metro- 

Goldwyn-Mayer film 

„Marie Walewska" 

geheele cursus 

J 

PER LES 

goedkooper 

Amsterdam Z. 

Merwedeplein 2a 

achter den wolkenkrabber 

Dr. H. NANNINQ'» 

Zetpillen tegen 

Aambeien 

werken pijnstittetul «■ faeeiM lm 

korten lijd de ontstoken «fiitnvÜezcB. 

De 

mankt het inbrengen teer tsmkfcefijk. 

Verkrijgbaar bij alle Apotheken en 

Drog.i f 1.50 perdoonje vu 12 stuk* 

- 30 

DE AMATEm-DETECTIVE 

Bijgaande tee- 

kening vertoont 

één fout — 'n 

onmogelijkheid 

zelfs! 

Wie van onze 

speurders kan 

ze vinden? 

WIJ zullen 

weer een prijs 

van f. 2.50 be- 

nevens twee 

troostprijzen 

verdeelen onder 

hen, die ons 'n 

goed antwoord 

zenden. De ver- 

deeling der prij- 

zen geschiedt op 

een manier, 

waarbij alle in- 

zenders van 

goede oplossin- 

gen gelijke kan- 

sen hebben op 

het verkrijgen 

van een der 

prijzen. U gelie- 

ve Uw antwoord 

In te zenden 

AFDRUKKEN 

voor 2 Maart aan Mr. Detective, 

Galgewater 22, Leiden. Op brief- 

kaart of enveloppe duidelijk ver- 

melden: 

Amateur-Detective, 2 Maart. , 

OPLOSSING VAN HET VOOR- 

LAATSTE PROBLEEM 

Dit luidde: 

De hierbij afgebeelde persoon 

beweegt zich in kringen, waarin 

hij niet thuis hoort. Kunt U na- 

gaan waaraan dit te zien is? 

Het antwoord luidt: 

Aan het feit, dat de man bij 

een rokcostuum een zwart dasje 

draagt.' 

De hoofdprijs van f. 2.50 werd 

deze week verworven door den 

heer F. de Sterke, 's-Gravenhage; 

de troostprijzen vielen ten deel aan: 

den heer A. M. van Teerling, 

Middelburg en den heer W. Her- 

ckehrath, 's-Gravenhage. 

van in dit nummer gepubliceerde 

aclueeie foto's met aanduiding Pol. kunt 

U bestellen bij het Foto-Persbureau 

POLYGOON N.V. 

DAMRAK 53. AMSTERDAM 

waar U, indien U vermeldt dat U abonné 

is op dit blad, 25 0 /o reductie geniet 

T. Peter en " verwacht op het 

eenzame eiland, waarop ze terecht waren gekomen, 

een brief te vinden, die aan hun vader gericht was. Ze 

waren er al verbaasd over geweest er een visschershut 

aan te treffen, maar nu waren ze heelemaal in de war. 

Dot kon haar ongeduld haast niet bedwingen. Ze had 

den brief wel dadelijk open willen scheuren, maar 

Peter draaide hem nog gens. om en om. 

4. Ze keerden naar de hut terug en Dot bakte vlug den 

visch. Ze zotte ook een stuk of wat appels op de tafel, 

zoodat ze werkelijk nog een heerlijk maal hadden. 

Peter nam de houten kist om er op te gaan zitten en 

Dot de rieten mand. Dat gaf ten minste nog wat ge- 

zelligheid en het deed dan de teleurstelling van den 

brief eenigszins vergeten. 

7. Hij gooide den brandenden lucifer op de takken en 

toen gebeurde er iets eigenaardigs. Iets wat ze zeker 

niet hadden verwacht. De vlara verplaatste zich snel 

over den grond, juist daar, waar zich er een spieetin 

bevond. Dot staarde er verschrikt naar. „Hoe zou dat 

komen?" stamelde ze angstig. Peter was ook ge- 

schrokken en keek in gedachte naar de groote vlam. 

Abonné's op dit blad, welke in onte registors zijn 

ingeschreven en in het bezit zijn van een door 

onze administratie afgegeven polis, zijn gratis ver- 

zekerd volgens polisvoorwaarden: f. 3000.— bij 

levenslange invaliditeit; f. 000.— bU overlijden; 

f. MO.— bij verlies van een hand, voet of oog; 

f. 75.— bi} varlies van duim pf wijsvinger; f. 30.— 

bty verlies van een anderen 'vinger, een en nnder 

■ ■ ' 

peX\Vt REN STfJ^ 

DE VLIEGAVONTUREN VAN PETER EN DOT Vervolg- -?cy 

2. Eindelijir~maakte haar brorertje^ 

vingers open en las hem haastig. Maar dat was een 

teleurstelling! Hü bevatte slechts een mededeeling 

over de lading van een of ander, dat hun vadermoest 

meenemen. En ze hadden nog wel gehoopt iets te 

vinden, waaruit ze hadden kunnen opmaken, waar ze 

hun vader moesten zoeken. Dus dat was weer nietsl 

5. Na den maaltijd verlieten ze hun „villa", zooals 

Dot het hutje noemde, en begaven zich naar een 

rotsplateau, vanwaar ze ver over de zee konden uitzien. 

Ze keken naar alle kanten, maar er was geen spoor 

van een schip te bekennen op de wijde watervlakte. 

Daarom stelde Peter voor een vuur aan te leggen, dat 

zeker tot ver in den omtrek zichtbaar zou zijn. 

8. Toen, opeens, sprong hij snel naar voren en greep 

een met bladeren overdekten tak. „Gauw, we moeten 

probeeren den brand te blusschen, Dotl We moeten 

hem beslist uit zien te krijgen I" Hij sloeg zoo hard hij 

kon met den tak op het vuur en Dot zocht, hoewel ze 

er niets van begreep, ook een tak uit, om haar broertje 

te heipen. 

ten gevolge vnn een ongeval. Is het ongeval een 

gevolg van een aan een personentrein, tram of 

autobus enz. overkomen ongeval, waarin verzekerde 

als gewoon betalend passagier reist, dan wordt 

de uitkeering bij levenslange invaliditeit gesteld op 

f. 3000.— en de uitkeering bij overlijden op f 1000..— 

Da uitkeering deier bedragen geschiedt door de 

NIEUWE HAVBANK N.V. te Schiedam. 

— 31 - 

3. Een poosj«4atei^trok-Petfir ex maar eens op vj'l, 

om wat te gaan visschen. Dot zat er naar te kijken, 

terwiil ze smakelijk een paat appels opknabbelde. 

Eensklaps slaakte Peter een kreet, hjj had werkelijk 

beet en vol trots haalde hij een flink beestje naar 

boven. Dat was nog eens een geluk. Nu konden ze ton 

minste dien avond heerlijk smullen. 

6. Dot vond het een prachtig denkbeeld en even latei 

waren ze al druk bezig eenige droge takken en wat 

kreupelhout bijeen te zoeken, om het vuur zoo gauw 

mogelijk te kunnen ontsteken. Toen ze een heelen 

hoop bij elkaar hadden, haalde Peter een doosje lucifers 

te voorschijn. „Ziezoo," zei hij tevreden, „dit zal zeker 

door ieder schip, dat voorbijkomt, worden opgemerkt." 

9. Na veel moeite slaagden ze er eindelijk in het vuur 

te blusschen en Peter boog zich voorover om den 

bodem te onderzoeken. Dot stond er nog steeds niet 

begrijpend bij. Eindelijk zei Peter iets. „Dot, het is 

petroleum, daarom vloog het zoo plotseling in brandl" 

Wordt vervolgd 

Denk er om bij een eventueel ongeval binnen 

3x24 uur aan het kantoor der N.V. Nieuwe 

Havbank te Schiedam daarvan kennis te 

geven, ook al meent U, dat de directe ge- 

volgen niet ernstig kunnen zijn. Anders 

vervalt het recht op uitbetaling.

H U 

„Wanneer zul je leeren niet steeds op mijn teenen „Maar waarom gaat hij er „Ik heb dat gezicht meer gezien, doch waarom zou ik 

te trappen?" niet onderdoor, vader?" het eerst groeten?" 

„Wie zoeken jullie? 

„Handen opl" 

Captain (tot speler op den doorweekten grond): 

„Waar wacht je nog op? Op de reddingboot?" 

„Scheren en knippen, en hier heb je een lijstje van Fotograaf: „Zal ik «en vergrooting van 

de onderwerpen, waarover je vandaag kunt praten I" u maken, mijnheer?" 

,Hé, hier blijven I De ronde is nog niet ultl" 

TOT FlimSTER

en. Want de nieuw aangekomenen zijn zes van Amerika's meest bekende teekenaars- Peter 

Arno, McClelland Barclay. Arthur William Brown, Rube Goldberg, John La Gatta en 

Russell Patterson. 

Het zestal baant zich een weg naar voren, naar het tooneel. Het ziet de dansende 

schoone en staat met open monden. 

Er dreunt een bekkenslag door de zaal. De lichten flitsen aan. De dans is uit. 

En in het middelpunt van de spotlights staat de danseres en buigt voor het stormachtige 

applaus. Storm rond Sandra Stormel Want deze schoone is Sandra Storme, Engelands 

bekendste schildersmodel, naar Hollywood gekomen om zich een weg naar roem te banen. 

De zes kunstenaars omringen Sandra. „Waar ter wereld hen je je heele leven geweest?" 

roepen ze uit en twee minuten later zit de verbaasde Sandra In een auto op weg naar het 

huis van den filmregisseur Raoul Walsh. „Hier is het mooiste meisje van Europal" 200 

stellen de teekenaars haar voor. „Ze moet optreden in je nieuwe film!" 

Walsh begint met protesteeren, Er wordt al gewerkt aan zijn film, hij kan het heele 

manuscript toch niet laten omwerken, omdat de beeren artisten een meisje ontdekt hebben, 

dat wat mooier is dan de andere?" 

Maar dan breekt Walsh zijn woordenstroom af. Hij heeft naar Sandra Storme gekeken 

en is meteen overwonnen. Sandra teekent het contract voor haar eerste film. 

Dat was het begin van de filmcarrière van miss Storme. Maar dan ook slechts het 

begin! W^nt wat gebeurt er als zes bekende kunstenaars een vrouw, van wie men tot dan 

toe slechts weinig wist, als één man tot de schoonste van Europa verklaren? Dan komt 

het heele Hollywoodsche apparaat, dat den weg naar het succes voorbereidt, in werking. 

Om te beginnen, 

droeg regisseur Raoul 

Walsh zijn scenario- 

schrijvers Eva Gree- 

ne en Harlan Ware 

op het gegeven van 

de reed» ünde maak 

zijnde film zoodanig 

te veranderen, dat 

Sandra Storme er 

een rol in kon krij- 

gen. Maar niet al- 

leen de schoone de- 

butante krijgt haar 

deel van het plotse- 

linge succes. Haar 

ontdekkers worden 

er ook in betrokken. 

FILM-ENTHOUSIASTEN 

A. d. G. te Amersfoort. Willy Fritsch 

is met een danseres getrouwd. Hij woont 

Griegstrasse 27, Berlijn. Benjamino 

Gigli is den 2osten Maart jarig. Viktor 

Staal woont thans Cicerostrasse 49a, 

Berlijn. , 

G. K. te Rotterdam. Het adres van 

Bette Davis is, Warner Bros Studio's, 

Burbank, Calüomië. Voor foto drie ant- 

woordcoupons insluiten. Wij hebben u 

een foto van Maria Cebotari gezonden. 

I. T. R. te Rotterdam. Charles Boyer 

is getrouwd. Hij heeft geen nieuw con- 

tract met de Metro-Goldwyn-Mayer ge- 

sloten. U kunt hem in het Fransch of 

Engelsch schrijven. Het zal ongeveer 

drie maanden duren, maar vaak ant- 

woordt hij direct op de brieven van zijn 

vereerders. 

P. L. S. v. d. L. te 's-Gravenhagc. 

Richard Arien is getrouwd.en heeft een 

zoontje. Zijn adres is 5451 Marathon 

Street, Hollywood. Constant Remy 

woont Avenue Junot 45, Parijs. In het 

Fransch schrijven en niet vergeten een 

antwoordcoupon in te sluiten. 

S. B. te Amsterdam. Hierbij de ge- 

vraagde adressen. Vivien Oakland, Me- 

tro-Goldwyn-Mayer-Studio's, Culver-' 

City, Californië. Ann Hovey, RKO-Ra- 

dio-Studios, Gower Street, Hollywood. 

Zar alt Leander, Wildpfad 24, Berlijn. 

^ 

De (••kanaor Mc 

Clelland Barclay 

schalst Sandra. 

Een Uekenlng Tan 

Sandra, ontworpen 

door zei beroemde 

Amorikaanschè 

kunstonaars. 

TnmivpfyeHJ't nmmtyaa: 

VICTOÖ fQAHCen 

IN 

0P€NT oeuweti 

en HAflSimSe« 

ir* / 

i^^^^jÈW 

AUC£fAy€vMT«tr 

HAA0 Lfy/eiiQcOOP 

APTtfrP ANP 

JACK eennv 

ONZE WEKELUKSCHE 

PRIJSVRAAG 

Vraag vierhonderd twee en zeventig 

Door wien werd de microscoop uitge- 

vonden en wanneer was dat? 

Wij stellen een hoofdprijs van / 2.50 en 

vijf troostprijzen beschikbaar om te verdee- 

len onder hen, die vóór 8 Maart (abon- 

né's uit overzeesche gewesten vóór 5 Mei) 

goede oplossingen zenden aan ons redactie- 

adres: Galgcwatcr 22, Leiden. Op enveloppe 

of briefkaart gelieve men duidelijk te ver- 

melden: Vraag 472. 

DE OPLOSSING 

Vraag vierhonderd acht en zestig 

De langste telefoonlijn ter wereld is de 

nieuwe telefonische verbinding tusschen 

Khabarovsk en Moskou, die een lengte heeft 

van negenduizend kilometer. Daarvóór werd 

het record gehouden door de lijn Halifax— 

Vancouver met zesduizend zevenhonderd 

kilometer. 

Met de juiste oplossing van deze vraag 

verwierf de heer F. v. d. Stien te Am- 

sterdam den hoofdprijs, terwijl de troost- 

prijzen toegekend werden aan mejuffrouw 

P. J. F. de la Manca te Den Haag, den 

heer R. Th. Ramstra te Rotterdam, me- 

vrouw F. Y. van Harmeien—Randbeek te 

Groningen, den heer W. E. Flink te Am- 

sterdam, den heer D. K. Erichse te Rot- 

terdam. 

TEN WESTEN VAN SHANGHAI 

Warner Bros-film. 

Een Jon« Amerikaan. Jim Hallet (Gordon Oliver), heeft oliebronnen ontdekt in Noord- 

Cbina. Van zijn landgenoot Myron Galt heeft hij $ 50.000 geleend om een aanvang 

te maken me{ de exploitatie. Als de vervaldatum van zijn schuldbekentenis is ver- 

«treken, besluit Galt zich to het bezit te stellen van de petroleumvelden. Doch ook een 

andere Amerikaansche finander, Gordon Creed (Ricardo Cortez), loert op Hallets ter- 

reinen. Galt, Creed eh diens dochter Lola (Sheila Bromley), nemen, op weg naar de 

olievelden van Hallet, welke gelegen zijn bij het stadje Sja Ho Sjen, den trein naar Soei- 

Jan. In denzelfden trein bevindt zich generaal Tsjou Foe Sjan (Vladimir Sokoloff). In 

aljn coupé wordt de generaal vermoord door spionnen van generaal Fang (Boris Karloff), 

den gevreesden „Witte Tijger", die het grootste gedeelte van Noord-China beheerscht. 

• Ten slotte komen Galt, Creed en Lola te Sja Ho Sjen aan, welke stad in het bezit is 

van generaal Pang, Hier maken zij kennis met Jim Hallet en met Jane Creed (Beverly 

Roberts), die in het zendelingenhuis werkzaam is. Jane is Creeds echtgenoote, doch zij 

leeft gescheiden van haar man. Jim Hallet heeft haar lief en zij beantwoordt zijn gevoelens. 

Uit principe verzet ze zich ethter tegen een echtscheiding. 

Het heele gezelschap wordt door Fang gevangengenomen, doch tot hun geluk blijkt, 

dat Hallet eens het leven heeft gered van den „Witte Tijger" en. daar deze wreede man, 

in wiens ziel alle menschelljke gevoelens nog niet zijn verstikt, blij is zijn redder te ont- 

moeten, wil hij niets liever dan zijn dankbaarheid toonen. Dus maakt hij zich meester van 

de schuldbekentenis aan Galt. waarna hij dit document in stukken scheurt. Daarna onder- 

handelt hij met Galt en Creed over de oliebronnen, waarbij hij Creed de $ 50.000, die 

deze had meegebracht, weet te ontfutselen. 

_Dan besluiten XJaltea Creed-Fang te bedriegen^ Daarvoor koopen ^ kapitein Noei 

om. A|» deze handtastelijk optreedt tegen Jane Creed, wordt hij door Jim Hallet neerge- 

slagen. tengevolge waarvan de jonge Amerikaan wordt gearresteerd. Generaal Fang komt 

Jim te hulp en schiet Noei neer. Doch te voren had Hallet reeds zijn bediende Pao met 

een list uit de stad weten te krijgen en hem om hulp gezonden naar den Regeerings-generaal 

Ma. Déze geeft aan de roepstem gehoor en trekt met zijn troepen naar Sja Ho Sjen op. 

Pang weet, dat hij verloren is. Hij doodt den verraderlijken Creed, zoodat Jane vrij is om 

Hallet te huwen. Hij weigert het gevecht door te zetten, uit vrees, dat zijn beschermelingen 

door het vijandelijke vuur zullen worden getroffen. Dus geeft hij zich over en de film 

eindigt, als Pang tegenover het vuur-peleton van generaal Ma wordt geplaatst...

DE 

„Zoo moet je haar 

omhelzen .... " 

I LOFT 

Metro-Goldwyn-Mayer-film'. 

Charlie Um . . William Powell Kio . . . . . . . . Sidney Toler 

Margit Agnew Myrna Loy Juffrouw Kio ' Mary Gordon 

lxr n ^ A i aew ■■■■ FIoren « Ri« FUnt Barnett Parker 

Waldo Beaver . . . i . . John Beal Claire Lam .... Kath. Alexander 

Mevr. Kenamgton-BIye Felice .... Priscilla Lawson 

- .. „ . Je s«e Ralph Shrank Bert' Roach 

Spike . . . . Edgar Kennedy "REGIE: Richard Thorpe. 

Jrene Agnew en haar verloofde, Waldo Beaver, zgn b« den schilder 

Charlie Lam in diens woonwagen op bezoek. Hij leest hun het 

manuscript voor van een door hemzelf geschreven film-scenario, 

waarvan h« zich gouden bergen voorstelt. De beide jonge menschen 

worden zoodanig meegesleept door deze lectuur, dat zy den t^d ver- 

geten en den ganschen nacht bleven luisteren. Als de morgen aanbreekt, 

haasten zjj zich naar huis, want z« zyn doodsbang voor den toom van 

Irenes oudere zuster Margit, bü wie zy inwonen. Margit heeft een 

" despotisch karakter en Irene lydt er onder, dat Waldo zich 

zoo gemakkelijk onderwerpt aan de bevelen van haar 

zuster. Het jonge meisje voelt zich zeer gevleid 

over het feit. dat Charlie Lam haar en haar 

verloofde de hoofdrollen heeft toebe- 

deeld in de. door hem ontworpen, 

film. _ By het ontbyt deelt 

argit hen mede, dat zy 

tot de spoedige voltrek- 

king van het huwe- 

lijk tusschen Irene 

Margit wordt geschil- 

en Waldo besloten heeft. Ofschoon het jonge meisje oprecht van haar 

verloofde houdt, kan zij diens lydzaamheid moeilyk verkroppen. Dit 

maakt, dat zy eenige dagen later, wanneer zy met Waldo repeteert, 

gretig gehoor geeft aan Charlie Lams betuigingen van afkeer van Mar- 

gits gedrag. Als Waldo zich te weinig verliefd toont in de scène, 

welke hij met zyn meisje moet doornemen, doet de onconventioneele 

schilder, die als regisseur optreedt, 't hem voor. Hy kust Irene onstui- 

mig, maar wordt onderbroken door de plotselinge komst van Margit, 

die door haar butler Kio, een gewezen en weinig schranderen detective, 

van het doen en laten der verloofden op de hoogte is gesteld. 

Zy is zeer boos, scheldt den onverstoorbaren schilder uit voor 

al wat leelyk is en neemt haar zuster en aanstaanden zwager mee. 

Irene is nu zoo verbolgen over Waldo's gebrek aan flinkheid, dat 

zy de verloving verbreekt. Zy beweert op Charlie verliefd te zyn 

en hoopt Waldo daardoor tot verzet te prikkelen. Doch dit mislukt, 

de jonge man blijft even lijdzaam. 

Margit maakt zich zeer ongemst over het gebeurde. Zij begeeft 

zich naar Charlies verblijf en beveelt, hem elke relatie met 

haar zusje te verbreken. De wereldwyze heer Lam 

zegt haar op uiterst geestige manier de waar- 

heid en wendt voor'veel. voor Irene 

te voelen. Hij doet dat om Waldo 

te prikkelen, om Margit te 

straffen voor haar 

hertschzuchtr doch 

ook, omdat hij 

zeer onder haar 

bekoring is 

^ William Powell, 

Florence Rice en 

John Beal 

geraakt en voelt, dat hy haar alleen veroveren kan door haar jaloersch 

te maken. Ten slotte belooft hy de oudste miss Agnew haat zusje 

op te geven, indien eerstgenoemde bereid is voor hem te poseeren. 

Hierin stemt Margit onder protest toe. 

Tegen haar wil voelt het meisje zich zeer aangetrokken tot dhatlie 

Lam, wiens geestigheid en vryheidsliefde zy in laar hart niet nalateh 

kan te bewonderen. Doch geloovend. dat hy op Irene verliefd is — 

hy speelt zyn rol uitnemend, «i aangezet door haar trots, be- 

handelt zij hem op zeer laatdunkende wijze. Zij doet alles om haar 

opkomende liefde te onderdrukken en gelast Kio Charlie's gangen 

na te gaan in de hoop compromitteerende gegevens omtrent hem 

te kunnen verzamelen, met de bedoeling Irene te genezen. 

Onze vriend de schilder wil niet anders dan %ijn belofte het 

jonge meisje niet weer te zien, gesund doen, doch eenige dagen 

later bezoekt Irene hem in Zyn woonwagen, wat natuurlijk juist 

door Margit wordt gezien! 

- Charlie doet wat hy kan om Waldo en Irene te verzoenen, doch 

het slappe optreden van den jongen man belet iedere 

toenadering. Als laatste redmiddel deelt Lam . 

• . Waldo mede, dat hy dien middag Irene zal * 

trouwen, hoewel hy van plan » dit 

met Margit te doen. En eindelijk - 

gelukt 't hem Waldo den 

noodigen moed te ver- 

schaffen, zoodïtrwir^ 

, getuigen zyn van 

een dubbel« 

bruiloft.

POPGYQ 

QNTMoer 

Over de onafzienbare zandvlakten van de eindclooze woestyn 

diaven AH Baba en zjjn veertig roovers. AH Baba zingt 

zyn lyflied en zwaait met zyn kromzwaard. De veertig 

«»vers zingen de begeleiding en zwaaien nog woester met hun 

sabels. De woestijn dreunt onder de kameelenhoeven. AH Baba «n 

zon mannen zjjn in aantocht! 

Zoo J>egint een JMeuw« Popeêteekenfifan.die ParamonnrlHa^ 

nenkort in ons land zal uitbrengen. Het formaat — letterlijk en 

figuurlijk — van deze short rechtvaardigt de speciale aandacht, 

die wij er aan besteden. 

Deze „AH Baba en de veertig roovers" is een film van het- 

zelfde genre als „Sinbad the sailor", die het vorig jaar in omloop 

werd gebracht. Bioscoopbezoekers uit talrijke plaatsen van ons 

land zullen zich deze teekenfilm herinneren. In »Sinbad" had 

Max Fleischer, de knappe teekenaar van de Popeye-films. meer 

gelegenheid ons zijn talent te toonen dan hjj tot dan toe in de 

- 

t^ 

t—. 

m£*r 

1 

PP-- —' 

rl 

M71 

'TOI I 

\ i.,- i 

H : 

c^ 

K!tC«fM 

\ ^. m 

L'-lä ^ 

^ m 

bekende een-acters kon doen. Dé film werd van dubbele lengte, 

zij werd in kleuren opgenomen en voor het eerst zag men er de 

derde dimensie in toegepast, die den beelden een grootere diepte 

geeft. Oorspronkelijk bestonden teekenfilms slechts uit teeken in- 

gen met twee dimensies. Fleischer ging over tot het bouwen van 

kleine, maar echte decors. De figuren, op doorzichtig celluloid 

geteekend. worden voor deze decors gezet en aldus gefilmd. Bo- 

vendien heeft men bij dit systeem het voordeel, dat men het ge- 

heele decor kan laten voorbijschuiven. De figuren behouden ten 

opzichte van de camera hun plaats, de achtergrond beweegt en 

aldus krijgen de toeschouwers den indruk, dat de figuren bewe- 

gen en de achtergrond stilstaat. 

Meer geheimen uit de teekenfilm-keuken willen we niet ver- 

klappen; ieder, die „AH Baba" ziet, zal zich van de groote moge- 

lijkheden van Fleischers systeem kunnen overtuigen. 

Het bekende verhaal van de „Veertig roovers" was een dank- 

baar object om voor de teekenfilm bewerkt te worden! En het 

leverde weinig moeite op er den wereldberoemden spinazie-man in 

te verwerken. 

Popeye doet in deze geschiedenis dienst bij de kustwacht. Hij 

krijgt op zijn post het bericht, dat AH Baba en zijn handlangers 

in aantocht zijn en oogenblikkciyk beginnen Popeye, zyn broodjes- 

etende kameraad Wimpy en de schoone Olive Oyl in een vlieg- 

tuig de achtervolging. Edoch, het ongeluk achterhaalt hen boven 

een dorre zandwoestijn; het vliegtuig moet landen en de drie 

dapperen beginnen een triesten tocht door de eenzame oneindig- 

heid, waar slechts lugubere geraamten en fatamorgana's te zien 

zijn. Eindelijk bereikt het drietal een stad, waande eerste ontmoe- 

ting met de roovers plaats heeft en waar. . . . maar wij willen 

.U niet den geheelen inhoud van de film verraden. 

Twintig minuten duurt het vertoonen van deze rolprent. Flei- 

scher en zijn staf maakten er om en bij de achtentwintigduizend 

teekeningen voor!

HET WEEKBLAD

Create successful ePaper yourself

Delete template?

Save as template?