3 (December '09) - Tanuki
3 (December '09) - Tanuki 3 (December '09) - Tanuki
- Page 2 and 3: COMMISSIELEDEN Lena Bounimovitch Me
- Page 4 and 5: De journalcommissie ...meimert over
- Page 6 and 7: Japan News Tunnel van Zuid-Korea na
- Page 8 and 9: Interview met de Alumnikai: Ronald
- Page 10 and 11: Harm Beukers om iets dergelijks op
- Page 12 and 13: あ 編みぐるみ Het werkwoord
- Page 14 and 15: Ik zwaaide mijn haar over mijn link
- Page 16 and 17: しんはんが 新版画 Dat het f
- Page 18 and 19: J-drama’s Ik herinner me mijn all
- Page 20 and 21: Voor de weinige jongens die dit art
- Page 22 and 23: TFC Banzai tegen Okura Hotel ‘Moo
- Page 24 and 25: コトバによって表現され
- Page 26 and 27: zijn respectievelijk: コウ, コ
- Page 28 and 29: 28 世界樹の迷宮II ポッケ
- Page 30 and 31: Een bespreking van de Kingdom Heart
- Page 32 and 33: や や Het verhaal van De Schoen:
- Page 34 and 35: 34 Jocelyn in 長崎 Voor ik het in
- Page 36 and 37: 36 Sebastian in 別府 別府で生
- Page 38 and 39: met droge cake en lauwe koffie doen
COMMISSIELEDEN<br />
Lena Bounimovitch<br />
Melissa Costa<br />
Liselore Goossens<br />
Martijn Heule<br />
Diana Kuijpers<br />
Carmen Loh<br />
REDACTIE JOURNAL #3<br />
Milan van Berlo, Liselore Goossens,<br />
Diana Kuijpers, Carmen Loh<br />
TANUKI<br />
Amiet Oedit Doebé<br />
assessor<br />
Renzo Goto<br />
webmaster<br />
Martijn Heule<br />
vicevoorzitter, journaleditor<br />
Yori van Hout<br />
praeses<br />
Aranka Leonard<br />
quaestor<br />
Maaike de Vries<br />
ab-actis<br />
CONTACT OVERIGE COMMISSIES<br />
Marco Lambooij<br />
Feestcommissie<br />
marco_lambooy@hotmail.com<br />
Diana Kuijpers<br />
Film en Fotocommissie<br />
diana_kuijpers@hotmail.com<br />
Sue Mudde<br />
Korea Commissie<br />
sue_mudde@hotmail.com<br />
Aafke van Ewijk<br />
Martial Artscommissie<br />
tanukimartialarts@gmail.com<br />
Bob Nijkamp<br />
Reiscommissie<br />
studytrip@tanuki.nl<br />
Renzo Goto<br />
TFC Banzai<br />
renzowg@gmail.com<br />
2<br />
はじめに<br />
Introductie<br />
たたぬきき<br />
Zo, hou deze 太狸記 maar eens goed in je bibberende,<br />
vette knuistjes. Denk, zo vlak voordat je de<br />
kerstvakantie in gaat, eens aan waar je allemaal<br />
naar toe zou willen gaan tijdens de vrije winterdagen.<br />
Jij en ik weten beiden dat jij natuurlijk het<br />
allerliefst naar Japan wil, en dat dit niet gaat gebeuren.<br />
Vind dan zielenheil in dit nummer.<br />
Ook deze maand biedt de 太狸記 weer drie uit-<br />
べっぷ<br />
wisselingsverslagen. Ditmaal valt Sebastian (別府)<br />
きょうと<br />
in voor Mattias (京都). Mattias zal zijn afwezigheid<br />
echter meer dan goed maken door voor het volgende<br />
nummer van begin februari een uitgebreide<br />
review van de Japanse versie van Final Fantasy XIII<br />
te schrijven.<br />
Dit nummer biedt als middel tegen de kilte naast<br />
reguliere verslagen prachtige verhalen van de<br />
Schoen en Dr. Gé, over drinken zoals beschreven<br />
door een Russin, Japanse drama series, Pyke’s<br />
warme holletje en een interview met de Alumnikai<br />
zodat jij weet waar je aan toe bent na je afstuderen.<br />
Tot in begin februari, bij de introductiecolleges van<br />
het tweede semester! Martijn Heule<br />
太狸記・12月号
目次<br />
Inhoud<br />
JAPAN<br />
Japan News<br />
編みぐるみ<br />
飲みニケーション<br />
新版画<br />
J-drama’s<br />
宝塚歌劇団<br />
DE OPLEIDING<br />
Interview met de Alumnikai<br />
6<br />
12<br />
13<br />
16<br />
18<br />
21<br />
VASTE RUBRIEKEN<br />
コトバによって表現された人 24<br />
Pyke’s Holletje<br />
27<br />
Het verhaal van De Schoen 32<br />
Jocelyn in 長崎<br />
34<br />
Gijs in 大阪<br />
35<br />
Sebastian in 別府<br />
36<br />
Dr. Gé<br />
37<br />
ANDERE VERSLAGEN<br />
De Net-Niet pagina<br />
5<br />
TFC Banzai tegen Okura hotel 22<br />
Kingdom Hearts - een review 30<br />
8<br />
太狸記・12月号<br />
Op de cover<br />
Deze foto is genomen toen ik op<br />
reis met mijn vader in Hokkaidō<br />
was, op Mt. Usu (有珠山). Deze<br />
vulkaan ligt in het Shikotsu-Tōya<br />
National Park, zo’n twee uur met<br />
de trein vanaf Sapporo. De sneeuw<br />
ligt tot aan onze knieën en de berg<br />
geeft een fantastisch uitzicht over<br />
het Tōya meer en de witte bergen<br />
en dalen. Pyke van Zon<br />
3
De journalcommissie<br />
...meimert over cruciale vraagstukken. Wat roert hun pen deze maand en, belangrijker,<br />
welke Japanse subcultuur of stereotype jaagt hen de stuipen op het lijf?<br />
Lena Bounimovitch<br />
Vanwege nostalgie naar<br />
het Japanse leven voelde ik<br />
me geroepen te reflecteren<br />
over de wondere wereld<br />
van 飲みニケーション. Haal<br />
dus wat uit de koelkast en<br />
lees mee.<br />
Verder, je zou het niet<br />
verwachten, maar ik ben<br />
als de dood voor de zielloze<br />
ogen van menig salarisman.<br />
Toen ik laatst in de<br />
metro van Tokyo zat en om<br />
mij heen keek voelde ik een<br />
ijskoude rilling. Schijndode,<br />
levensloze, en haast mechanische<br />
blikken bekrasten<br />
mijn creatieve geest. 泣<br />
Diana Kuijpers<br />
Ook deze keer weer een<br />
‘Japan News’ over allerlei<br />
onderwerpen die spelen<br />
in Japan maar tevens een<br />
(zeer beknopt) artikel over<br />
Takarazuka, de vrouwelijke<br />
tegenhanger van het Kabuki<br />
theater (zie vorige journal)<br />
naar aanleiding van een<br />
film die we tijdens het BA3focusvak<br />
Gender Dynamics<br />
gezien hebben.<br />
Het engste stereotype Japanner<br />
in mijn ogen is toch<br />
wel het zogenaamde kogaltype.<br />
En dan niet per se de<br />
kleding, die valt namelijk<br />
nog wel mee, maar het gaat<br />
voornamelijk om de makeup<br />
en huid (vaak oranjebruin<br />
gemaakt). Nog nooit<br />
zoiets onnatuurlijks en lelijks<br />
gezien! En je komt ze<br />
genoeg tegen in Harajuku<br />
of Shibuya.<br />
4<br />
Melissa Costa<br />
Enigszins wegens tijdgebrek<br />
en stress-symptomen van<br />
de aanstormende tentamenweek,<br />
schrijf ik dit keer<br />
over een lichtzinniger, vermakelijk<br />
onderwerp. Ik heb<br />
me ondergedompeld in de<br />
zwijmelige, dramatische<br />
wereld van de J-drama’s!<br />
De perfecte manier om<br />
even aan de Uni-realiteit te<br />
ontsnappen, maar helaas<br />
ook zeer verslavend!<br />
Dit keer een stereotype<br />
dat mij angst aanjaagt?<br />
Niet meer de Yakuza, maar<br />
eerder ganguro of ietwat<br />
doorgedraaide otaku. Zet<br />
die op mijn pad en ik trek<br />
wit weg alvorens gillend<br />
weg te rennen.<br />
Martijn Heule<br />
Wat is een Alumnikai? Deze<br />
vraag beantwoord ik deze<br />
maand, voor jullie. Veel japanologen<br />
weten niet goed<br />
waar de Alumnikai zich zoal<br />
mee bezig houdt en hoe zij<br />
een rol voor afgestudeerde<br />
japanologen kan spelen.<br />
Daarom hopen <strong>Tanuki</strong> en<br />
de Alumnikai op deze manier<br />
wat meer duidelijkheid<br />
te kunnen scheppen.<br />
Wat betreft enge Japanners:<br />
meisjes met veel te<br />
dunne beentjes, die op<br />
veel te hoge hakken veel te<br />
scheef lopen blijft elke keer<br />
griezelen.<br />
太狸記・12月号<br />
Liselore Goossens<br />
Ditmaal geen artikel van<br />
mij in de Tatanukiki. Dit<br />
heeft allerlei redenen,<br />
waarvan ongetwijfeld de<br />
voornaamste mijn aanhoudende<br />
nachtmerries<br />
zijn. Al wekenlang schiet<br />
ik telkens midden in de<br />
nacht wakker, terwijl een<br />
gezicht als dat van een verdronken<br />
panda nog voor<br />
mijn geestesoog zweeft. Ik<br />
droom echter niet van verdronken<br />
panda’s, maar van<br />
Japanse meisjes. Ganguro,<br />
Yamanba – de liters selftanner,<br />
flessen bleach en<br />
neonlights-turned-kleding<br />
bezorgen me koude rillingen<br />
overdag en zenuwslopende<br />
nachtmerries ’s<br />
nachts. Ik kom amper aan<br />
studeren toe, laat staan aan<br />
artike-len voor de Journal<br />
schrijven. Mocht ik bij de<br />
volgende deadline nog niet<br />
opgenomen zijn, dan schrijf<br />
ik er twee ter compensatie.<br />
Carmen Loh<br />
編みぐるみ~! Laten we de<br />
wereld overspoelen met<br />
deze schattige, wollige,<br />
zachte wezentjes! 世界は私<br />
たちのものになります!<br />
Dit komt misschien als een<br />
verrassing, maar het leukste<br />
soort Japanner dat ik<br />
tot nu toe tegen ben gekomen<br />
zijn juist de gyaru/<br />
yamanba/ganguro types.<br />
Ik ben gewoon fan van die<br />
omgekeerde panda’s!
De Net-Niet Pagina<br />
De Gemaskerde Wreker<br />
Net-niet cover #1 Net-niet cover #2<br />
太狸記・12月号<br />
5
Japan News<br />
Tunnel van Zuid-Korea naar<br />
Kyushu<br />
Zuid-Korea heeft aangegeven<br />
technisch en economisch<br />
onderzoek te willen gaan doen<br />
met betrekking tot de bouw<br />
van onderzeese tunnels naar<br />
Japan en China. Volgens de<br />
Zuid-Koreaanse regering zouden<br />
deze tunnels een netwerk<br />
van transport van materialen<br />
kunnen bewerkstelligen wanneer<br />
de Koreanen verenigd<br />
worden in de toekomst. Of de<br />
tunnels daadwerkelijk gebouwd<br />
zullen worden, is nog de<br />
vraag, aangezien de bouw zelf<br />
zo’n 100 biljoen won (7.5 biljoen<br />
yen) zal gaan kosten.<br />
Geen uitgebreidere hulp aan<br />
Afghanistan<br />
Hoewel Tokyo de nieuwe<br />
Amerikaanse strategie om nog<br />
eens 30.000 troepen naar Afghanistan<br />
te sturen heeft verwelkomd,<br />
is ze niet van plan<br />
haar financiële hulp uit te breiden.<br />
Gedurende vijf jaar zal Tokyo<br />
zo’n vijf biljoen dollar verstrekken<br />
aan Afghanistan, in de<br />
strijd tegen terrorisme en om de<br />
infrastructuur te herbouwen.<br />
PM Hatoyama wil zich focussen<br />
op non-militaire hulp in zijn Afghanistan<br />
beleid, ook om zich<br />
te onderscheiden van zijn voorganger.<br />
En met de pacifistische<br />
Sociaal Democratische Partij<br />
als onderdeel van Hatoyama’s<br />
coalitie van drie partijen, is het<br />
nog onwaarschijnlijker dat Japan<br />
troepen naar Afghanistan<br />
zal sturen. Er is geen overleg<br />
tussen Japan en de VS geweest<br />
om de Japanse SDF (Self-<br />
Defense Forces) in te zetten.<br />
6<br />
太狸記・12月号<br />
Japans ministerie pakt schokkende armoedecijfers<br />
aan<br />
Voor het eerst heeft de Japanse regering armoedecijfers<br />
openbaar gemaakt. Het Hatoyama kabinet<br />
maakt er een hoofdzaak van de ongelijkheid in inkomen<br />
aan te pakken nadat bekend werd dat Japan<br />
één van de hoogste armoedecijfers van ontwikkelde<br />
landen heeft. In 2007 bevond Japan zich met 15,7<br />
procent onder de hoogste van de dertig lidstaten<br />
van de OECD (Organisation for Economic Development),<br />
toen het OECD gemiddelde 10,6 procent<br />
was. De regering maakte tevens de relatieve cijfers<br />
van armoede onder eenoudergezinnen bekend, en<br />
met 53,7 procent was dit cijfer het slechtste van de<br />
OECD.<br />
Deze cijfers laten zien dat Japan niet langer een<br />
enorm welvarend land is waar de meeste gezinnen<br />
zich ‘modaal’ achten, maar nu één op de zes personen<br />
moeite heeft de kost te verdienen, en tonen<br />
tevens de steeds grotere kloof tussen arm en rijk.<br />
Na de bekendmaking van deze statistieken benadrukte<br />
Akira Nagatsuma, de minister van volksgezondheid,<br />
dat de regering hard werkt aan beleidsplannen om<br />
deze cijfers te doen dalen. Eenoudergezinnen moeten<br />
bijvoorbeeld gesteund worden om fulltime banen te<br />
vinden zodat ze in levensonderhoud kunnen voorzien.<br />
Echter, er is gedetailleerd onderzoek nodig om<br />
een effectief beleid te kunnen opstellen, en hiervoor<br />
moeten armoedecijfers geanalyseerd worden<br />
in relatie tot factoren als leeftijd, werkstatus en<br />
samenstellingen van gezinnen. Aan de hand daarvan<br />
kan de regering plannen opstellen om die specifieke<br />
problemen op te lossen.<br />
Momenteel zijn nog niet alle gegevens<br />
beschikbaar en tot dit gebeurt, is het moeilijk om<br />
dergelijke effectieve beleidsplannen op te stellen.<br />
De Kerstman van Kobe<br />
weet wat jij wilt: tamiflu.<br />
Met Kerstmis in gedachten,<br />
brengt de grote Kerstman<br />
die buiten een populair,<br />
westers huis in Kitano<br />
(Kobe) hangt een onconventioneel<br />
cadeau: een<br />
doosje tamiflu. De Kerstman<br />
van 3,5 meter hangt
uiten het Uroko no Ie (House of<br />
Scales), dat in 1905 gebouwd is<br />
als een huurhuis voor rijke buitenlandse<br />
inwoners. Inmiddels<br />
is het ook open voor toeristen,<br />
die met regelmaat op dit district<br />
afkomen.<br />
Dit jaar draagt de Kerstman in<br />
Kobe een chirurgisch masker en<br />
bovenop zijn zak met cadeautjes<br />
kan men een doosje tamiflu<br />
zien. Dit laat de huidige angst<br />
van mensen zien voor de Mexicaanse<br />
griep, die al meer dan<br />
tien miljoen mensen in alleen al<br />
Japan heeft geïnfecteerd.<br />
De manager van het Uroko no Ie<br />
zei: “We willen graag dat mensen<br />
genieten van een rustige en<br />
onbezorgde Kerstmis zonder besmet<br />
te raken.”<br />
Elf mensen gearresteerd voor<br />
het uploaden van copyright materialen<br />
Het Nationale Politie Agent-<br />
schap heeft in tien verschillende<br />
gebieden tijdens een gelijktijdige<br />
inval elf personen gearresteerd<br />
voor het uploaden van copyright<br />
bestanden op het Internet via<br />
Share, software waarmee bestanden<br />
gedeeld kunnen worden.<br />
Onder deze elf distribueerde<br />
een 47-jarige man uit Nagano<br />
achttien copyright liedjes tussen<br />
september en oktober. In oktober<br />
deelde hij er nog een stuk of<br />
veertig, die door zo’n 9600 man<br />
gedownload werden, wat samen<br />
een geschatte ‘schade’ van 77<br />
miljoen yen opleverde. De andere<br />
tien werden gearresteerd<br />
voor het uploaden van games en<br />
andere software, zoals Dragon<br />
Quest IX: Defenders of the Starry<br />
Sky van Square Enix voor de Nintendo<br />
DS.<br />
Hoewel het momenteel alleen illegaal is om copyright<br />
bestanden te uploaden op het Internet, zullen<br />
herzieningen van het autersrecht, die in januari<br />
van kracht worden, het ook illegaal maken om<br />
dergelijke bestanden te downloaden.<br />
Man ter dood veroordeeld voor stichten fatale<br />
brand<br />
In Ōsaka is een 48-jarige man ter dood veroordeeld<br />
nadat hij zestien mensen doodde door brand te<br />
stichten in een video parlour.<br />
Het Ōsaka Districtshof<br />
heeft bepaald dat Kazuhiro<br />
Ogawa, ondanks<br />
dat hij de beschuldigingen<br />
van brandstichting en<br />
moord ontkende, met<br />
opzet de brand heeft<br />
gesticht. Deze zou een<br />
mislukte zelfmoordpoging<br />
zijn geweest, waardoor<br />
tevens zestien<br />
mensen overleden en<br />
vier anderen gewond<br />
raakten. De advocaat van Ogawa tekende meteen<br />
hoger beroep aan en ontkende dat de brand was<br />
begonnen in de kamer die Ogawa bezette. Desondanks<br />
oordeelde de rechter, Hiroshi Akiyama,<br />
aan de hand van verbaal bewijs en de resultaten<br />
van het onderzoek dat de brand wel daar begonnen<br />
was en dat het niet toevallig was gebeurd. De<br />
rechter bepaalde tevens dat Ogawa de mensen<br />
met opzet heeft vermoord, omdat hij zowel van<br />
tevoren wist dat het moeilijk was om in het geval<br />
van brand uit het gebouw te ontsnappen, als<br />
dat er andere mensen aanwezig waren. Daarop<br />
veroordeelde de rechter Ogawa, zoals de aanklagers<br />
eisten, tot de doodstraf en zei: “Ogawa verdient de<br />
uiterste veroordeling en moet voor deze misdaad<br />
met zijn leven boeten.” Diana Kuijpers<br />
太狸記・12月号<br />
7
Interview met de Alumnikai: Ronald Hilhorst<br />
Op maandag 30 november heb ik een afspraak met Ronald Hilhorst, senior regional<br />
sales manager bij het medisch concern Asahi Intecc (asahi-intecc.com). Hij is voormalig<br />
praeses van <strong>Tanuki</strong> en afgestudeerd in 2002. Sinds 2005 is hij tevens secretaris van de<br />
Alumnikai, de organisatie voor afgestudeerden van Talen en Culturen van Japan. Om<br />
drie uur ‘s middags komt hij binnen en beginnen wij ons gesprek in een lege Uyl van<br />
Hoogland over het leven na Japanologie en waar de Alumnikai zich nou precies mee<br />
bezighoudt.<br />
Zou je om te beginnen kunnen vertellen<br />
wie je bent en waar je je zoal mee bezighoudt?<br />
Mijn naam is Ronald Hilhorst, ik<br />
ben in 1996 begonnen met Japans en<br />
in ’97-’98 naar Huis Ten Bosch geweest.<br />
Toen ik terugkwam, ben ik bij het <strong>Tanuki</strong>-bestuur<br />
gekomen: eerst als assessor,<br />
toen als secretaris en uiteindelijk ook als<br />
voorzitter. In 2002 ben ik afgestudeerd en<br />
daarna ben ik gaan werken voor Japanse<br />
bedrijven. Mijn eerste werkgever was<br />
JMAC (jmac.co.jp), waar ik onder andere<br />
heb meegewerkt aan het doorvoeren en<br />
ontwikkelen van procesverbetering op<br />
de werkvloer van Jaguar and Landrover<br />
dealers. Ik heb 3 jaar in de automotive<br />
sector gewerkt, maar gaandeweg verloor<br />
ik mijn interesse en zocht een nieuwe<br />
uitdaging en toen kwam ik mijn huidige<br />
manager tegen.<br />
Ik zit nu alweer vijf jaar bij Asahi Intecc, waar ik ben opgeklommen van supervisor,<br />
whatever that may be, tot area manager en nu ben ik senior regional sales manager,<br />
wat grofweg inhoudt dat ik verantwoordelijk ben voor alles boven Parijs. Van Dublin<br />
tot Vladivostok; van Parijs tot de Noordpool. Ik ben er verantwoordelijk voor om onze<br />
distributeurs in deze landen te managen. Ik ga nu meer de management kant op en wat<br />
minder hardcore in het veld, maar daar ben ik eigenlijk wel klaar voor.<br />
Japan is een stuk verder op verschillende medische vlakken zoals bijvoorbeeld dotteren,<br />
en met veldwerk zit je hier met je neus op. Het is heel leuk, maar kost wel tijd: ik<br />
was afgelopen jaar zo een 140 dagen in het buitenland, terwijl je 250 dagen werkdagen<br />
in een jaar hebt.<br />
Als je in het buitenland zit, waar zit je dan zoal? Eigenlijk alles boven Parijs; vorige<br />
8<br />
太狸記・12月号
week was ik in Wit-Rusland, de week daarvoor in de Oekraïne… alles eigenlijk! Je moet<br />
je lokale partners scherp houden.<br />
Kom je ook nog in Japan? Jawel, ongeveer twee a drie keer per jaar. Onze organisatie<br />
is volledig Japanstalig; de nieuwe mensen die wij aannemen, worden de eerste<br />
buitenlanders die wij aannemen na mij. In januari en juli hebben wij altijd een grote<br />
bijeenkomst in Japan. Ik gebruik mijn Japans nog steeds dagelijks en ik heb nu bijna het<br />
niveau bereikt dat ik wil bereiken. Bij Asahi Intecc moet ik ook al het 専門用語(せん<br />
もんようご)leren – alles over hart- en vaatziekten – en dat is een leuke uitdaging. Er<br />
is in ieder geval geen enkele email die ik niet kan begrijpen.<br />
Op de afgelopen borrel heb ik enkele andere alumni gesproken en het lijkt erop dat<br />
er ook genoeg mensen zijn die na hun studie helemaal niets meer met Japans doen.<br />
Klopt. Sommige mensen proberen wel die richting uit te gaan, maar je moet wel binnen<br />
de Japanse bedrijfscultuur passen. Overal waar je komt, heb je veel traditionele,<br />
informele paadjes die je moet belopen. Je moet in staat zijn om zulke politieke, hiërarchische<br />
routes te belopen.<br />
In hoeverre is het aanbod qua werk in Japan afhankelijk van regio? In Tokyo is veruit<br />
het meeste werk, maar het is geen ideale plek om te wonen vind ik.<br />
Je hebt zelf aangegeven dat je nog met enige regelmaat in Japan komt. Wat zijn je<br />
favoriete en minst favoriete aspecten van het land? Wat doe je daar graag? Wat ik<br />
daar graag doe, is motorrijden! Het grappige van Japan vind ik dat als ik in de trein van<br />
Narita naar Tokyo zit, ik mij echt thuis voel komen. Ik reis voor mijn werk erg veel, maar<br />
ik heb dat alleen in Japan en Nederland. Verder houd ik uiteraard van het eten en zijn<br />
de mensen ook een stuk opener als je goed Japans spreekt.<br />
Toch blijft het moeilijk om Japanners echt te leren kennen, omdat ze 建前(たてまえ)<br />
hebben. Er zijn misschien een of twee Japanners met wie ik eenzelfde soort relatie<br />
als met enkele van mijn Nederlandse vrienden heb. Er blijft toch vaak een beetje een<br />
muur tussen staan.<br />
Een ander nadeel is de hectiek. Je werkt gewoon echt lange dagen. Dat wil niet per<br />
se zeggen dat je arbeidsproductief bent, maar je bent er wel en dat vergt wat van je<br />
sociale leven. Voordeel is wel dat je daarna vaak met zijn allen uit eten gaat. Daarna<br />
naar de お風呂(おふろ) en een massage, en dan lekker naar je hotel. Ideaal. Als ik<br />
vrije tijd heb, ontdek ik ook graag Japan op mijn motor. Dat is echt gaaf.<br />
Hoewel ik zelf maar anderhalf jaar in Japan heb gewoond, denk ik toch dat je altijd de<br />
gaijin blijft. Ik kan mij goed voorstellen dat dit je na verloop van tijd op gaat breken.<br />
Wat betreft de Alumnikai: kun je mij vertellen hoe dit initiatief is opgezet en wat jullie<br />
huidige activiteiten inhouden? Wij hebben de Alumnikai in 2005 opgezet als stichting<br />
en hebben een database geopend nadat Dorina Veldhuis was benaderd door prof.<br />
9<br />
太狸記・12月号
Harm Beukers om iets dergelijks op te zetten. Dorina heeft toen contact met mij en enkele<br />
anderen gezocht. Toen zijn wij op jacht gegaan naar de alumni, want er was nergens<br />
registratie behalve bij het LUF (Leids Universitair Fonds – red). Wij hebben via Paul Wijs-<br />
man contact gezocht met enkele alumni en gevraagd of zij zich wilden inschrijven. Die<br />
mensen contacteerden weer andere mensen. Met zeven mails ben je de hele wereld<br />
rond zeggen ze toch? Op deze manier is het gaan lopen. We hebben nu 280 mensen in<br />
onze database, terwijl er bij het LUF 500 bekende afgestudeerden zijn. Na vijf jaar hebben<br />
we dus zestig procent. Geen slechte score. Maar het huidige bestuur onder leiding<br />
van Rachelle Eerhart heeft nog wel de uitdaging de andere 40% te tackelen.<br />
Wij zijn er voor de relatie tussen alumni en andere alumni, alumni en studenten, en<br />
alumni en de universiteit. Wij zijn er in principe voor de alumni. Op het moment dat<br />
jij een alumni bent en iemand nodig hebt, kunnen wij mensen met elkaar linken, ook<br />
vooral op professioneel niveau. Er was laatst bijvoorbeeld iemand die contact zocht<br />
met iemand die veel van thee afwist. Een alumna die ik ken, importeert thee uit Japan<br />
als bedrijf. Zo brengt de Alumnikai mensen met elkaar in contact, als een soort van<br />
professionele dating site, haha.<br />
Het is heel erg leuk, want de Alumnikai is een zeer diverse club van mensen. Als je<br />
bij een studie als economie gaat kijken, kun je ongeveer wel zeggen waar iedereen<br />
terecht gaat komen. Bij Japans weet je dat gewoon niet. Sommigen komen in het bedrijfsleven<br />
terecht, anderen werken bij de overheid. De twee gekste voorbeelden die ik<br />
vaak noem, zijn dat wij zowel een begrafenisondernemer als een brugwachter in ons<br />
bestand hebben staan. Het is toch kicken, dat Japanologen daar terecht komen. Verder<br />
heb je ook mensen bij buitenlandse zaken of bij de EVD.<br />
Jullie hebben dus een heel diverse groep mensen, maar houden jullie er verder ook activiteiten<br />
voor alumni onderling op na? Wat betreft activiteiten die zichtbaar zijn voor<br />
de buitenwereld: wij proberen twee keer per jaar zowel een borrel als een etentje te<br />
organiseren. Deze gebruiken wij als een platform om elkaar te ontmoeten en te socializen.<br />
Het vieze woord netwerken komt er natuurlijk bij kijken, maar daar komt het op<br />
neer. We spreken elkaar weer even, en zo kom je op leuke gesprekken.<br />
Verder organiseren wij ook zaken als het afscheid van de heer Van Gulik; we proberen<br />
veel samen te werken met het Sieboldhuis als daar leuke tentoonstellingen zijn om<br />
korting te regelen voor onze leden. Verder hebben wij ook de beroepenavond samen<br />
met <strong>Tanuki</strong>, met als doel om de band tussen alumni en studenten aan te scherpen.<br />
Volgend jaar hebben we een lustrum. We bestaan dan vijf jaar en willen het iets groter<br />
aanpakken. Misschien proberen we een diner met wat live muziek te organiseren. Je<br />
merkt wel dat mensen echt enthousiast zijn als je een mailtje over dit soort dingen<br />
stuurt. Ik denk dat mensen het feit dat de Alumnikai er is al prettig vinden om toch een<br />
platform te hebben om met elkaar in contact te blijven. Je hebt Hyves en Facebook,<br />
maar dat is veel te algemeen. Dit is een klein, gevarieerd groepje. Het is een utopie<br />
om alle afgestudeerden te registreren, maar dat is wel waar we naartoe werken. We<br />
10<br />
太狸記・12月号
krijgen gemiddeld elke week nog een inschrijving en ik vind het gewoon hartstikke leuk<br />
om te doen. Je leert veel mensen kennen, en je kunt via de Alumnikai in elke sector<br />
wel iemand vinden die een Japanoloog is. We hebben iemand die een ijsfabriek runt!<br />
Het is echt leuk!<br />
Heb je tenslotte tips voor huidige studenten Japanogie? Kapitaliseer op je eigen interesses.<br />
Volg vakken buiten Japans. Niet zo zeer omdat je er ECTS voor krijgt, maar omdat<br />
het in je interessegebied ligt. Ik heb heel veel vakken in Leiden en Rotterdam gevolgd op<br />
logistiek en economisch gebied. Ik heb hier in Leiden een aantal vakken gevolgd en het<br />
Japan Business Program gedaan, dat inmiddels helaas niet meer bestaat. Daar kreeg ik<br />
uiteindelijk wel punten voor, maar het gaat om de kennis die je krijgt. Mensen die het<br />
standaardtraject aflopen, komen ook in de standaard terecht. Mensen die wat meer en<br />
extra dingen doen - dat staat gewoon goed op je CV. Als ik bijvoorbeeld kijk naar CV’s<br />
van sollicitanten, kijk ik na gezien te hebben welke opleiding zij hebben afgerond wat<br />
voor speciale dingen zij hebben gedaan. Waar houden ze zich mee bezig, wat zijn hun<br />
hobby’s, heb je in een studievereniging gezeten, ben je met een uitwisselingsprogramma<br />
weggeweest etc.; dat<br />
zijn interessante zaken.<br />
Daar kijken we naar, en<br />
niet of je een opleiding<br />
Japans hebt afgerond.<br />
Een standaardtip is think<br />
outside the box. Je hebt<br />
nu de tijd en de kans<br />
om zo veel mogelijk te<br />
leren. Als jij straks afgestudeerd<br />
bent en een<br />
baan moet zoeken omdat<br />
je beurs afloopt, is<br />
het moeilijk om opnieuw<br />
een opleiding te gaan<br />
doen.<br />
Hartelijk bedankt, ik denk dat wij onze leden zo een veel completer beeld van de<br />
Alumnikai kunnen geven waar zij ook iets aan zullen hebben. Ik hoop inderdaad dat<br />
jullie er iets aan hebben! Mensen vergeten heel snel dat de Alumnikai bestaat als ze afstuderen,<br />
maar het is heel handig om je in te schrijven. Je adres staat geregistreerd, je<br />
komt in de database en krijgt om de zoveel tijd een email. Dat is als laatste een bericht<br />
wat ik aan de huidige afstuderenden wil meegeven: of het een bachelor of een master<br />
is, is om het even; schrijf je gewoon in.<br />
Het voordeel van onze database is dat als je echt iets of iemand nodig hebt - kennis of<br />
wat dan ook – je binnen vijf minuten iemand kan vinden die jij zoekt. Wij kunnen je zo<br />
in contact brengen met drie, vier mensen en zo gaan de zaken lopen. Zo kun je elkaar<br />
helpen. Martijn Heule<br />
11<br />
太狸記・12月号
あ<br />
編みぐるみ<br />
Het werkwoord 編む (breien/haken) in de naam zegt het al. Dit is tijdverdrijf op z’n<br />
Japans door middel van het breien of haken van schattige diertjes, objecten of wat je<br />
ook maar kan bedenken.<br />
Amigurumi worden over het algemeen van wol in een spiraalvorm<br />
gehaakt of genaaid. Afhankelijk van het soort wol<br />
dat je gebruikt, is het aan te raden een haak te gebruiken<br />
die minstens 2 maten kleiner is dan wordt aangeraden voor<br />
dat soort wol (of je maakt alle steken strak). Dit is nodig,<br />
omdat de steken anders te los zijn en de vulling dan te zien<br />
is of er zelfs uit kan vallen. Dat wil je natuurlijk niet, want<br />
voor een amigurumi is dit hetzelfde als doodbloeden.<br />
De voornaamste eigenschap van deze beestjes is dat ze er<br />
schattig uitzien. Dit zie je terug in het uiterlijk: de hoofden<br />
zijn groot in verhouding tot het lichaam. De patronen die<br />
je voor amigurumi gebruikt zijn vaak ongeveer hetzelfde.<br />
Om je eigen amigurumi speciaal te maken en op zijn eigen<br />
manier schattig te laten zijn, varieer je bijvoorbeeld met<br />
kleuren wol en kleine aanpassingen in het patroon. Als er<br />
ledematen bij horen, dan worden deze vaak los gemaakt en<br />
pas op het einde aan het lichaam vastgenaaid. In plaats van dat je alle gelaatstrekken<br />
in het haakwerk maakt, is het ook mogelijk sommige dingen te maken van vilt. Voor de<br />
ogen zou je bijvoorbeeld kunnen besluiten om plakogen of knopen te gebruiken.<br />
Beschik je niet over de vaardigheden van breien of haken, maar wil je wel deze<br />
wezentjes maken? Vrees niet! Niet alleen staan er op internet verschillende handleidingen<br />
en patronen, er is warempel ook papieren literatuur over te vinden.<br />
Bekende boeken zijn onder andere Kyuuto! Japanese Crafts!: Amigurumi door Takamori<br />
Tomoko, Amigurumi World: Seriously Cute Crochet door Ana Paula Rimoli en Creepy<br />
Cute Crochet: Zombies, Ninjas, Robots, and More!<br />
door Christen Haden. Zoekt, en gij zult vinden.<br />
Na wat oefening zal het niet lang<br />
meer duren voordat je eigen verzameling<br />
groot is geworden en je zo goed<br />
bent geworden dat je zelfbedachte<br />
eigen schepseltjes creëert.<br />
Verveel je je en heb je niks te doen?<br />
Of heb je juist iets te doen maar<br />
probeer je het te ontwijken? Haal<br />
dan je haaknaalden, breinaalden<br />
en ballen wol tevoorschijn en maak<br />
de schattigste, lelijkste, grootste, kleinste,<br />
noem het maar op, amigurumi. Carmen Loh<br />
12<br />
太狸記・12月号
飲みニケーション<br />
Ik mis Nagasaki. Soms zie ik mezelf nog steeds in mijn favoriete 居酒屋(いざかや)<br />
zitten, terwijl ik omgeven ben door talloze lege karafjes hete sake ofwel 熱燗(あつか<br />
ん)en schaaltjes edamame. Ik voel me dan uitermate ontspannen en wordt overmand<br />
door een lichte roes die mijn zogenaamde stressvolle leven in Nagasaki een rooskleurig<br />
tintje geeft. Naast deze licht euforische staat voel ik me tamelijk alert en doe ik altijd<br />
waar ik goed in ben: het observeren van mijn natuurlijke omgeving.<br />
Terwijl ik mijn hoofd opvallend en demonstratief over mijn rechterschouder draai, zie ik<br />
een bekend gezicht. Althans, bekend van dezelfde avond. Ik besluit, uiteraard, om naar<br />
deze forse salaryman te staren, die nog geen uur geleden in zijn maatpak netjes in 正<br />
座(せいざ)zat, zijn gitzwarte haren in een perfecte scheiding had zitten en met volledige<br />
controle aan zijn Mild Seven sigaret zat te hijsen. In datzelfde uur, terwijl ik met<br />
mijn rug naar hem toe heb gezeten, leek het alsof hij een metamorfose was ondergaan.<br />
Zijn gezicht was doordrongen van een diepe, rode kleur, zijn chique colbert lag gekreukeld<br />
in een hoek en het leek alsof zijn kapsel het aan de stok had gekregen met een<br />
wollen kussen. Onze blikken kruisten elkaar en ik voelde me plotseling een gevangene<br />
in zijn bloeddoorlopen ogen. Terwijl ik niets liever wilde dan mijn hoofd omdraaien,<br />
frunnikte hij aan de bovenste knoop van zijn blouse. Curieus wilde ik weten waarom<br />
hij, ondanks mijn brutaliteit, terug staarde. Op dat preciese moment peuterde hij de<br />
bovenste knoopjes van zijn blouse los en bevrijdde hiermee zijn gevangen onderkin. Ik<br />
wist op dat moment precies dat ik mij beter om moest draaien.<br />
Mijn enigszins geschrokken gelaat was mijn tafelgenoten niet ontgaan. Nadat<br />
ze vroegen of het wel goed met me ging, wuifde ik het weg met een geveinsde<br />
うん、大丈夫だ。<br />
太狸記・12月号<br />
13
Ik zwaaide mijn haar over mijn linkerschouder en observeerde een ander schouwspel.<br />
Het nette meisje dat haar onderlichaam in een meterslange spijkerrok had gehuld,<br />
haar frêle schouders met een wollig, grijs vest had bedekt en als een stereotype grijze<br />
muis oogde, had een uur geleden met haar collega’s aan een tafel vol alcoholische versnaperingen<br />
gezeten. Echter, een uur later lag ze met opengesperde mond, uitgelopen<br />
mascara en een vestloos bovenlichaam met haar wang op tafel. Vanonder haar witte<br />
hemdje stak een zwart bh-bandje uit; het equivalent van rood ondergoed hier in het<br />
westen, heb ik mij laten vertellen door een Japanse vriendin. Had ze die laatste cocktail<br />
niet beter kunnen laten staan?<br />
Ik bedacht me plotseling hoe de reis onderweg naar de kroeg was verlopen. Lopend<br />
langs een aantal 居酒屋, terwijl de klok een uurtje of acht sloeg, krioelde het op straat<br />
1<br />
van de dronken 長大-studenten. Vervelend zijn ze absoluut niet. Als er vrouwen<br />
langs lopen, voelen ze zich opgelaten en bieden ze hun<br />
excuses aan over het lompe gebral van<br />
hun medestudenten.<br />
Zij die<br />
niet in staat zijn om te<br />
brallen, liggen op de grond, soms omgeven<br />
door een plas maaginhoud. Ik was bang dat ik op iemand zijn<br />
ledematen zou trappen met mijn naaldhakken, omdat ik even afgeleid werd<br />
door wat geschreeuw achter mij. Een luidkeelse “飲もうぜ!” echode door de straten<br />
en de jongen die een laveloos meisje op zijn rug droeg, schreeuwde een klasgenoot toe<br />
dat hij haar verloren schoenen even moest oprapen.<br />
Ik kon op dat moment niet anders concluderen dan het feit dat Japanners van drank<br />
houden. Mijn mening is tot op de dag van vandaag precies hetzelfde gebleven: in Japan<br />
is drank een levenselixer en iedere zelfrespecterende Japanoloog moet dit in het<br />
achterhoofd houden. Drank is namelijk een integraal onderdeel van 飲みニケーション,<br />
oftewel communicatie via drank.<br />
Na een filosofisch gesprek met De Schoen kwamen we tot de volgende gedachtegang:<br />
drank lost je problemen niet op, maar dient enkel als een middel om er even niet<br />
over te hoeven nadenken. Even niet stil staan bij de problemen en de sleur van het<br />
alledaagse leven. Echter, ik ben er van overtuigd dat het in Japan een veel grotere rol<br />
speelt. Behalve het tijdelijk verminderen van stress, geeft een borrel het zelfvertrouwen<br />
om even te ontsnappen aan de maatschappelijke verwachtingen, hun ware-ik te<br />
tonen en het schept bovendien een band tussen mensen.<br />
1 長崎大学(ながさきだいがく)<br />
14<br />
太狸記・12月号
Ga je met mij mee in deze analyse? In ieder afgezaagd artikel over salarymen ben je<br />
vast het “aan het einde van de avond verplicht met de baas gaan drinken” concept<br />
tegengekomen. De meesten kunnen simpelweg niet weigeren en zijn dus genoodzaakt<br />
gedurende de avond hun baas bij te schenken en knikkend naar zijn geklaag te luisteren.<br />
Alhoewel, soms geeft de baas aan dat ze voor de verandering niet met de ます形<br />
(けい)hoeven te praten en gerust gebruik kunnen maken van alle ordinaire equivalenten<br />
van de “だ-stijl”. Dan begint de ontspannen sfeer, de vele rondjes nama-bier en<br />
de verwijdering van het colbert. Tijd staat even stil en de gesprekken variëren van de<br />
nieuwste films tot die ene schattige collega.<br />
お酒(さけ)geeft men ook zelfvertrouwen. Zo bestaat er het volgende: het 一気<br />
(いっき) concept waarbij men in het middelpunt van de belangstelling staat en in<br />
één adem zijn 0.2 liter achter zijn kiezen leegt. Na een geslaagde missie wordt het<br />
ego gestreeld door een hartelijk applaus. Mutserige muurbloempjes kunnen losgaan<br />
en hun badgirl-kant tonen, terwijl ze met hun voetjes naar binnen gedraaid staan en<br />
verlegen hun glas bekijken. Na wat gegiechel en ge-いやぁだ nemen ze dan toch hun<br />
‘15-seconds of fame’ op. Alles om het applaus van hun mannelijke tafelgenoten in<br />
ontvangst te kunnen nemen.<br />
Na een normale 飲み会(のみかい)heeft men meestal genoeg zelfvertrouwen om te<br />
gaan karaoke-en en hebben mannen vaker het lef om wat “お姉ちゃん”(おねえちゃ<br />
ん)mijn kant op te werpen. De vrouwen zwalken in een zigzag over straat, terwijl ze<br />
beschaamd een “hallo” richting de gaijin toewuiven en wat pikantere onderwerpen<br />
met vriendinnen aansnijden. In vino veritas.<br />
Drinken schept ook een band. Studentenverenigingen, bedrijven, sportclubs, allemaal<br />
hebben ze een vaste 飲み会, ondersteund door het sempai-kouhai-systeem.<br />
Mensen onderaan de hiërarchie horen hun hogeren bij te schenken en mogen absoluut<br />
geen drankjes weigeren. Alles moet achterover worden geslagen. Elk glas bier,<br />
atsukan of een mierzoete cocktail waarbij het glazuur van je tanden springt. Dit zijn<br />
geen sadistische ontgroeningspraktijken, maar belangrijke rituelen van het Japanse<br />
leven.<br />
Drankspelletjes scheppen ook een band. Men wordt geacht bij de les te blijven en<br />
scherp te zijn, anders moet diegene iedere smerige mengelmoes van bier, sake en<br />
wodka wegwerken. Binnen de kortste keren beland je dan in de plantenbak en je hoofd<br />
in de wc-pot. Ach ja, dan kan je tenminste met je collega’s de volgende dag oorlogsverhalen<br />
uitwisselen en wat schaterlachen.<br />
Drinken in Japan is de gewoonste zaak van de wereld. Hoe ver je gaat, is eigenlijk niet<br />
relevant. In Nederland is dit simpelweg schandalig en worden kroegescapades met<br />
gefronste gezichten ontvangen. In elkaar gedoken op straat zitten wordt als uiterst ordinair<br />
gezien, waarbij je meteen als een of andere “schorriemorrie” wordt bestempeld.<br />
Wat heerlijk dat niemand in Het Land van de Rijzende Zon je er raar op aankijkt. Ik zeg,<br />
ongeacht de gelegenheid, pak dat wijntje of biertje en beoefen ook deze vorm van<br />
communicatie. Lena Bounimovitch<br />
15<br />
太狸記・12月号
しんはんが<br />
新版画<br />
Dat het fenomeen manga de laatste decennia de wereld verovert, behoeft geen<br />
nadere toelichting. De spannende perspectieven, klare lijnen en fantasierijke stripverhalen<br />
vormen voor de huidige generatie Japanologen vaak de eerste kennismaking<br />
met het land van Wa. De lezers van deze wonderlijke werkjes vol tentakels, pratende<br />
kikkers en prachtig getekende schoolmeisjes zijn helaas vaak minder goed op de hoogte<br />
van de vroegere vormen van het Japanse grafisch ambacht. Derhalve is het de hoogste<br />
tijd om deze lacune te vullen en te kijken naar de Shin Hanga, een in mijn optiek zeer<br />
geslaagde kruisbestuiving tussen de Europese en Japanse prentkunst.<br />
De Shin Hanga, ofwel de<br />
nieuwe print, ontstond<br />
in het begin van de twintigste<br />
eeuw. Japan had<br />
sinds de Meiji restauratie<br />
van 1868 een vloedgolf<br />
aan Europese invloeden<br />
te verstouwen gekregen<br />
en bevond zich in een<br />
identiteitscrisis. De tegenwoordig<br />
in ere herstelde<br />
Ukiyo-e (houtblokdruk)<br />
van artiesten als Hokusai<br />
en Hiroshige kreeg te<br />
maken met stevige concurrentie<br />
van goedkopere en nauwkeurigere reproductietechnieken als de lithografie<br />
en de diepdruk. Hoewel de houtblokdruk op een gegeven moment met uitsterven werd<br />
bedreigd, stond rond de eeuwwisseling een groep kunstenaars op om het tij te keren.<br />
Zij bezagen vol ontsteltenis wat veertig jaar technologische en culturele import uit het<br />
vreemde Europa had aangericht in Japan. Gevreesd werd dat de eigen cultuur van<br />
het eilandenrijk getransformeerd zou worden in een kopie van het westen. Vastbesloten<br />
om dit schrikbeeld niet werkelijkheid te laten worden werd het in verval geraakte<br />
ambacht van de houtblokdruk opgepakt.<br />
De kunstenaars die zich groepeerden rond uitgever Watanabe Shōzaburō wilden echter<br />
niet in het verleden blijven hangen. Ze realiseerden zich terdege dat Europese<br />
stromingen als het realisme en impressionisme niet meer weg gedacht konden worden<br />
uit het arsenaal aan invloeden waaruit de Japanse artiest putte. Wel riep het aanzien<br />
van Ukiyo-e van de grote meesters uit de Edo periode de nodige weemoed op, daar<br />
de afgebeelde taferelen nog geen spoor verrieden van de verwestersing die later zou<br />
plaatsvinden. Ook onder invloed van kunstminnaars uit het westen die de Ukiyo-e als<br />
verfrissend en exotisch beschouwden, werd besloten tot een samensmelting van de<br />
16<br />
太狸記・12月号
Japanse en westerse traditie. Hoewel perspectief, houtskool en realistische uitbeelding<br />
omarmd werden, waren de thema’s van de Shin Hanga immer Japans. Of het nu<br />
een jonk betreft die uitvaart tegen de achtergrond van een dieprode ondergaande zon,<br />
een besneeuwde tempel waar enkel voetafdrukken de stille getuigen vormen van een<br />
zopas voorbijgetrokken monnik of een geisha die haar kimono schikt en de toeschouwer<br />
daarbij een blik vergunt op haar ranke hals; de prenten zijn allen getuigen van een<br />
voorbijsnellend ogenblik. De toeschouwer wordt getroffen door de melancholie die<br />
uit deze prenten spreekt, de onverkwikkelijke wetenschap dat het tafereel uit de prent<br />
reeds voorbij is.<br />
Doordat de Shin Hanga teruggreep op de traditionele Japanse kunsten, werkten de<br />
artiesten vaak in aloude genres als de Fūkeiga (landschappen), Meisho (beroemde<br />
plaatsen), Kachōga (bloemen en vogels), Bijinga (mooie vrouwen) en Yakusha-E<br />
(acteursprenten). Hoewel alle werken binnen de Shin Hanga zonder uitzondering de<br />
moeite van het aanzien waard zijn, springt een aantal artiesten eruit. Een prominent<br />
figuur binnen de beweging was Kawase Hasui die zijn voorliefde voor traditionele<br />
architectuur en taferelen in de indrukwekkende natuur van Japan niet onder stoelen<br />
of banken stak. Waar hij een tegenwicht hoopte te bieden tegen de opkomst van goedkoop<br />
en snel gebouwde westerse architectuur, vervulde Ito Shinsui deze rol in het<br />
genre van de Bijinga. Zijn uitbeeldingen van oogverblindende schoonheden in traditionele<br />
kledij die met hun toilet in de weer zijn, geven uiting aan zijn ergernis over het<br />
afnemende aantal vrouwen dat nog in kimono verschijnt. Naast Kawase en Ito waren<br />
ook figuren als Ohara Koson actief die gebruikmaakten van het westers realisme om<br />
de rijke flora en fauna van Japan weer te geven. Zijn trefzekere uitbeelding van een aap<br />
die terwijl hij aan een tak hangt de weerspiegeling van de maan probeert te grijpen, is<br />
levensecht, maar verwijst tegelijkertijd naar een klassiek thema.<br />
Hoewel de Shin Hanga een relatief korte bloeiperiode van ruwweg 1910 tot 1940<br />
kende, vonden de afdrukken gretig aftrek in met name de Verenigde Staten. Collectioneurs<br />
als Robert O. Muller bewonderden de voor hen geheimzinnige en exotische<br />
taferelen die de Shin Hanga artiesten uitbeeldden. Uitgevers als Watanabe speelden<br />
hier handig op in en vroegen zijn artiesten om deze prenten met hun idealisering van<br />
het Japanse verleden zelfs aan de romantische gevoelens van de westerling tegemoet<br />
te laten komen. Ironisch genoeg zouden de Shin Hanga nooit grote aftrek vinden in<br />
het door de moderniseringsgolf overspoelde Japan. In 1942 werd een abrupt einde<br />
gemaakt aan de nieuwe print, omdat zij in de ban werd gedaan door het militaire<br />
bewind dat enkel nog het vervaardigen van oorlogspropaganda toestond. Gelukkig<br />
is een groot aantal van de prenten bewaard gebleven en vorig jaar zelfs in het<br />
Sieboldhuis tentoongesteld. Voor wie deze expositie gemist heeft, is een selectie van<br />
de beste werken opgenomen in het boek Printed to Perfection van de Nederlandse uit-<br />
geverij Hotei. Het doorkijken van dit werk is een waar genot voor de romantische ziel. Ik<br />
beveel eenieder daarom van harte aan het eens te door te kijken in onze eigen Oost-<br />
Azië bibliotheek. Pim Omes<br />
太狸記・12月号<br />
17
J-drama’s<br />
Ik herinner me mijn allereerste kennismaking met J-drama nog goed. Het was op de<br />
Abunai!-con van 2007. Ik was net door iemand ontvoerd (lang verhaal) en uiteindelijk<br />
waren we in de filmzaal beland waar voor de verandering een live-action show bleek<br />
te draaien in plaats van de normale anime meuk. Geïnteresseerd bleef ik zitten en dat<br />
hield ik uiteindelijk anderhalf uur vol. Oh my, schattige Japanse jongens met acties<br />
die zo uit anime weggelopen leken te zijn en zwijmelige romance? Ik was verkocht en<br />
bracht de hele tijd letterlijk zwijmelend door, tot ongenoegen van de jongen naast me,<br />
die ik compleet was vergeten.<br />
Goed, toen was ik vijftien en werd het me hopelijk vergeven dat ik me als een complete<br />
bakvis gedroeg. Eigenlijk had ik dat ook nog nooit eerder over iets gedaan, dus ik vond<br />
dat dit gerechtvaardigd was. Toch, de drie jaar daarna keek ik geen enkele J-drama<br />
meer. Zo verstreek de tijd en groeide ik op tot een rationele volwassene... NOT. Recentelijk<br />
vertoon ik namelijk weer hetzelfde gedrag als drie jaar geleden, en de schuld ligt<br />
weer bij nog zo’n geweldige uitvinding uit Het Land van de Rijzende Zon.<br />
Feitelijk zijn J-drama’s gewoon Japanse soaps. Meerzijdige romances, dramatische misverstanden<br />
en tranentrekkende momenten wisselen elkaar non-stop af en uiteindelijk<br />
rest vooral het koortsachtige verlangen te weten of Zij nou éindelijk voor Hem kiest,<br />
want wij, de almachtige kijkers, hebben immers alláng gezien dat ze bij elkaar horen!<br />
Kijken je naaste familieleden misschien Days of Our Lives, GTST of As the World Turns,<br />
en haak je hier al af? Dan helpt het misschien als ik zeg dat er zeer veel J-drama’s zijn<br />
die juist op onze leeftijd gefocust zijn. Middelbare scholen of universiteiten zijn een<br />
veelgebruikte locatie en de razende hormonen die het nodige stof en drama doen op-<br />
18<br />
太狸記・12月号
waaien zijn uiteraard volop aanwezig. Voeg daar nog een flinke dosis Japanse humor<br />
aan toe en je hebt een standaard J-drama. De soms typische manier van acteren in<br />
‘anime’-stijl ligt vaak aan het feit dat veel J-drama’s inderdaad live-action versies zijn<br />
van manga- en animeseries.<br />
Laat ik van deze categorie twee beroemde series als voorbeeld geven: Hana Yori Dango<br />
en Hana Kimi. De eerste was toevallig degene waarmee ik onverwacht kennismaakte<br />
op Abunai!-con. Het verhaal over het enige ‘arme’, gepeste meisje op een eliteschool,<br />
welke gebukt gaat onder de dictatuur van vier mooie, rijke jongens wiens charme ze<br />
uiteindelijk wint, klinkt voorspelbaar (en dat is het ook), maar weet toch te vertederen<br />
en stiekem zwijmel je toch mee als de romances de kop opsteken. Kom op, welk meisje<br />
droomt daar nou stiekem niet van? Deze drama heeft overigens ook een Koreaanse<br />
versie: Boys over Flowers.<br />
Een variant op deze formule van ‘outsider wordt geliefd’, een concept waar veel Jdrama’s<br />
om draaien, is Hana Kimi. Deze serie speelt zich eveneens af op een middelbare<br />
school, maar deze keer is het een jongensschool. Ditmaal heeft de vrouwelijke<br />
hoofdrol zich vermomd als jongen om zich onder de leerlingen te mengen, wat uiteraard<br />
veel voorspelbare problemen en humor oplevert. Hana Kimi bewijst zich wel de<br />
leukste van de twee met de constant aanwezige, flauwe visuele grappen en bovendien<br />
alle originele bijrollen: de jongen die voor de vermomde hoofdrolspeelster valt en zich<br />
dus constant afvraagt of hij homo is, de jongen wiens naam niemand kan onthouden,<br />
de jongen die geesten kan zien… Aan het einde van de serie ken je de grote cast bijna<br />
helemaal en zul je ze waarachtig zelfs missen.<br />
太狸記・12月号<br />
19
Voor de weinige jongens die dit artikel nu nog aan het lezen zijn: uiteraard zijn er ook<br />
J-drama’s vanuit mannelijke personages! Voor jongens in deze leeftijd is het natuurlijk<br />
even belangrijk om dat ene meisje uit de klas te vragen... Overigens, een serie die voor<br />
beide geslachten zeer vermakelijk kan zijn, is My Boss, My Hero, een serie over een<br />
ruige Yakuza-baas to-be die zich om de clan over te nemen als tien jaar jonger moet<br />
presenteren om aan de high school die hij nooit heeft afgemaakt alsnog af te kunnen<br />
studeren. Bij deze serie ligt de nadruk echt op humor, ongetwijfeld grotendeels toegeschreven<br />
aan het zeer expressieve acteren van hoofdrolspeler Tomoya Nagase (zie afbeelding),<br />
maar ook de typische onzekerheid van de eerste liefde en de problemen<br />
omtrent het verschuilen achter een andere identiteit spelen zich op de voorgrond af.<br />
Klinkt het allemaal nog te lief? Natuurlijk draaien niet alle J-drama’s om high school<br />
romances en zijn ze ook lang niet altijd om te lachen; de diversiteit van het genre is een<br />
groot pluspunt, omdat vaak zeer uiteenlopende onderwerpen worden aangesneden<br />
en soms ook heel obscure. Japan is een land met veel taboes, maar doorbreekt er<br />
nog veel meer: thema’s zoals homoseksualiteit, pedofilie en verkrachting zul je niet<br />
snel in die mate vinden in Amerikaanse series. Van deze categorie ken ik er nog niet<br />
zoveel, maar wel kan ik Nobuta wo Produce noemen, een drama die draait om het immer<br />
grimmige onderwerp van pesten op middelbare scholen. De vrouwelijke hoofdrol<br />
wordt tevens gespeeld door de actrice uit Hana Kimi, en zodra je meer series kijkt, zul<br />
je ook meer gezichten herkennen: de acteur Oguri Shun, die in Hana Yori Dango het<br />
personage Hanazawa Rui speelt, vertolkt in Hana Kimi de mannelijke hoofdrol. Mocht<br />
de boyband KAT-TUN je ook iets zeggen? Hiervan maken enkele leden hun opwachting<br />
in meerdere drama’s, zoals My Boss, My Hero en Nobuta wo Produce!<br />
Dus, ben je de eeuwige series op tv beu en zoek je iets wat jou persoonlijk kan aanspreken?<br />
Wil je lachen, huilen, meeleven met herkenbare personages of gewoon<br />
zwijmelen bij die ene actrice of die ene acteur? Kijk eens rond in het gigantische<br />
assortiment van J-drama’s en je vindt vast wel wat je zoekt! Ook een leuke manier om<br />
je vocabulaire en informele Japans nog even op te halen. Toch kan ik je eigenlijk niet<br />
aanraden nu nog aan een serie te beginnen. Bewaar dat maar even als een beloning<br />
voor na de tentamens, want als je eenmaal begint, ben je verkocht! Melissa Costa<br />
20<br />
太狸記・12月号
たからずか・かげきだん<br />
宝塚歌劇団<br />
Takarazuka Revue is de vrouwelijke tegenhanger van Kabuki<br />
(zie vorige Journal). Het is een musicaltheater dat alleen uit<br />
vrouwen bestaat, en zij spelen zowel de vrouwelijke (娘役、<br />
むすめやく) als de mannelijke rollen (男役、おとこやく).<br />
De optredens kennen de melodramatische en extravagante<br />
westerse stijl van Broadway en zijn vaak bewerkingen van<br />
beroemde (westerse) romans of musicals, zoals Gone With<br />
the Wind, The Sound of Music en Westside Story. Bekende<br />
bewerkingen van Japanse werken zijn bijvoorbeeld The Tale<br />
of Genji en The Rose of Versailles.<br />
男役 Jun Sena<br />
Het Takarazuka theater, gevestigd in<br />
Takarazuka in de Hyōgo prefectuur,<br />
werd in 1913 opgericht door Ichizō<br />
Kobayashi en was in eerste instan- Phantom of the Opera<br />
tie bedoeld als publiekstrekker voor de stad. Kobayashi vond het<br />
Kabuki theater oud en elitair, en dacht dat Takarazuka veel mensen<br />
aan zou staan, omdat westerse liedjes en dansshows steeds populairder<br />
werden in Japan. Tegenwoordig speelt Takarazuka voor zo’n<br />
2.5 miljoen mensen per jaar. Takarazuka bestaat uit vijf verschillende<br />
troepen van toneelspelers die elk een eigen stijl kent: Hana (bloem),<br />
Tsuki (maan), Yuki (sneeuw), Hoshi (ster) en Sora (kosmos).<br />
Om een Takarazuka actrice te worden, ondergaat een jonge vrouw een<br />
tweejarige training in dans, zang en acteren op de Takarazuka Music<br />
School. Per jaar worden slechts veertig tot vijftig van de duizenden<br />
kandidaten toegelaten en de school staat bekend om haar strenge<br />
discipline en de gewoonte om eerstejaars studentes elke ochtend<br />
het schoolterrein- en gebouw grondig schoon te laten maken. Na het<br />
eerste jaar, waarin alle studentes samen getraind worden, worden de<br />
studentes opgesplitst in 男役 en 娘役 en vanaf dat moment staat hun<br />
rol vast; het komt bijna niet voor dat een studente wisselt van mannelijke<br />
of vrouwelijke rol. Zij die de mannelijke rol op zich nemen, knippen<br />
hun haar kort, gebruiken vanaf dat moment mannelijke spreekwijzen<br />
en nemen een mannelijkere houding aan in het klaslokaal.<br />
男役 Mizu Natsuki<br />
男役 Yū Todoroki<br />
Met name de actrices die de 男役 uitvoeren, zijn populair onder de<br />
Japanse vrouwen. Zij vertolken de rol van de geïdealiseerde man<br />
die niet agressief is en wil domineren, en dus een man die niet in<br />
de echte wereld gevonden kan worden. Deze rol biedt vrouwen een<br />
ontsnapping uit de strenge sekserollen van de maatschappij. Vaak<br />
zijn ze androgyn (両性、りょうせい “combinatie van seksen” of 中<br />
性、ちゅうせい “neutraal, er tussenin”) en representeren daarmee<br />
‘veilige schoonheid’ die in echte mannen niet gevonden kan worden.<br />
Bekende en populaire otokoyaku actrices van dit moment zijn Jun<br />
Sena en Yū Todoroki. Diana Kuijpers<br />
太狸記・12月号<br />
21
TFC Banzai tegen Okura Hotel<br />
‘Mooi weer voetballers’ is een algemeen begrip bij TFC Banzai geworden: mensen die<br />
alleen komen voetballen als het weer goed is. Als het er ook maar een klein beetje naar<br />
uitziet dat het zal gaan regenen, haken ze af. Prima gasten verder hoor. Gelukkig was dit<br />
niet het geval bij de afgelopen wedstrijd. Het KNMI had voorspeld dat het 80% zeker<br />
zou gaan regenen, maar ook al was het veld goed nat, wij werden alleen geplaagd door<br />
een klein beetje motregen. Persoonlijk vind ik een beetje regen erg aangenaam tijdens<br />
het voetballen, ook al kan ik niet goed uitleggen waarom, maar het is wel zo.<br />
Het Okura Hotel is een keten van hoogstaande hotels, opgericht in 1962 met haar<br />
eerste vestiging in Tokyo, en één van die hotels bevindt zich in Amsterdam. In de Amsterdamse<br />
vestiging kan er ook heel erg lekker gegeten worden, wat ik iedereen aan<br />
kan raden die wat geld over heeft. Enfin, dit is natuurlijk geen stuk om reclame te<br />
maken voor het hotel zelf, maar met dit stuk wil ik aangeven hoe het team is. Je zult er<br />
nu wel niks van snappen, maar ik zal het duidelijk maken. Het voetbalteam van Okura<br />
is kwalitatief goed, misschien zelfs uitstekend, maar op een mindere dag zou het wat<br />
minder kunnen zijn. Dit was echter niet van toepassing op deze wedstrijd, want het<br />
team stond redelijk goed. Als je dan Banzai vergelijkt met het Okura Hotel, dan was<br />
Banzai, alleen die dag, te vergelijken met een hotelketen zoals Mercure. Deze keten is<br />
redelijk geprijsd, maar per hotel zul je vaak zien dat de kwaliteit niet even hoog is. Ik<br />
hoop dat dit voor jullie duidelijk is en anders kan ik het je persoonlijk uitleggen op een<br />
whiteboard.<br />
Een legendarisch voetballer zei ooit dat je er altijd voor moet zorgen dat je één<br />
doelpunt meer scoort dan de tegenstander. Ik ben van mening dat er een fout staat in<br />
die uitspraak. Het zou moeten zijn een legitiem doelpunt, in andere woorden: door de<br />
scheidsrechter goedgekeurd. Want je kunt zoveel goals maken als je wilt, maar als er<br />
geen van telt, is het natuurlijk onmogelijk om te winnen. Dit hebben we gemerkt toen<br />
er wegens buitenspel drie goals werden afgekeurd tijdens de wedstrijd. Ik weet dat niet<br />
iedereen weet wat deze voetbalterm precies inhoudt, daarom ga ik die dus niet uitleggen,<br />
omdat ik daar eigenlijk geen zin in heb, maar als je het toch wil weten dan ben je<br />
welkom op de training van Banzai elke vrijdag.<br />
De scheidsrechter is in elke sport een belangrijke factor. Hij bepaalt alles. In deze context<br />
klinkt het een beetje alsof hij een god is, als deze al bestaat, maar dat is hij dus ook.<br />
De god van de wedstrijd. De beslissingen die hij maakt, zijn bindend en je kunt zoveel<br />
met ze in discussie gaan als je wilt, maar veel zal het niet helpen. Het enige dat men<br />
22<br />
太狸記・12月号
kan doen is een schietgebedje opzeggen. God is echter niet partijdig en als de scheidsrechter<br />
en de grensrechter beiden uit het team van de tegenstander komen, kun je je<br />
dus afvragen in hoeverre zij neutraal zijn. Het is natuurlijk moeilijk om een wedstrijd te<br />
fluiten als je behoort tot het andere team, omdat je of de woede van je medespelers<br />
of de woede van de tegenstander op de hals haalt. Daarom begrijp ik deels de beslissingen<br />
die de scheidsrechter nam tijdens de wedstrijd en die moet ik trouwens ook<br />
maar gewoon respecteren. Je hierom boos maken, en dat zullen veel mensen doen, is<br />
dom, want het is maar een spelletje. Een spelletje is het zeker, maar het is ook oorlog.<br />
Nu klinkt het alsof oorlog een spelletje is, maar dat zou ik nooit durven zeggen. Maar<br />
voetbal is wel een spel, waarin je emoties een belangrijke rol in spelen. Regel één is dat<br />
je emoties eigenlijk niet teveel betrokken moeten zijn met het spel. Regel twee is dat je<br />
altijd positief moet blijven denken. Makkelijker gezegd dan gedaan, maar als je hierop<br />
traint, ontwikkel je jezelf en is het mogelijk dat je naar het volgende ‘level’ gaat.<br />
Ik draai nu eigenlijk teveel om de echte boodschap heen, maar voetbal is vooral leuk<br />
als je met hele toffe mensen samen speelt en daarvan zitten er veel tussen bij Banzai.<br />
Om niet al te emotioneel te worden en aan dit stuk een einde te breien wil ik afsluiten<br />
met een quote: “Ik heb wel eens gezegd: als je met 4-0 voor staat en er zijn nog tien<br />
minuten te spelen, kun je beter twee ballen op de lat schieten, zodat de mensen “oei”<br />
en “ai” roepen, want als je 5-0 maakt, is dat alleen maar voor de stand.” Zo was het dus<br />
ook met de wedstrijd, we verloren met 3-0, maar dat telde eigenlijk alleen maar voor<br />
de stand, omdat de wedstrijd al in den beginne was verloren. Renzo Goto<br />
太狸記・12月号<br />
23
コトバによって表現された人 - 字<br />
De vorige keer heb ik iets besproken dat weinig, of eigenlijk niets, met de Japanse taal<br />
te maken heeft, dus deze keer zal ik proberen mijn aandacht wederom te richten op<br />
iets Japans, of tenminste iets dat met Japan van doen heeft. Zoals in de titel te zien is,<br />
bespreek ik deze keer 字, of beter gezegd: kanji. Misschien niet helemaal Japans, maar<br />
Japans genoeg om iets over te schrijven.<br />
Zoals bekend is, komen kanji oorspronkelijk uit China. Het begon met de zogenaamde<br />
orakelbeenderen. Waarzeggers gebruikten in de Shang-dynastie (商朝, ca. 1600~1028<br />
v.c.) stukken bot en schildpadschilden om allerlei voorspellingen te doen voor de<br />
koning. Zowel de uitkomst van de voorspellingen als wat er daarna in werkelijkheid gebeurde,<br />
werd in de stukken bot of in het schild gegraveerd en wanneer er geen plek<br />
meer over was om op te schrijven, werden ze op archief gezet (zie Lindqvist 2007).<br />
We weten allemaal dat een gedeelte van de karakters is voortgekomen uit pictografische<br />
afbeeldingen van hun betekenis. Het karakter voor vogel 鳥 is een gecursiveerde voorstelling<br />
van een pictogram dat een vogel met een lange staart afbeeldt. Met wat fantasie<br />
is begrijpelijk hoe dat er vroeger uit moet hebben gezien. De vier streepjes onderaan zijn<br />
de pluimen, bovenaan zit het hoofd en de haakvormige penseelstreek onderaan is misschien<br />
een overblijfsel van wat vroeger de vleugel was. Ook bij karakters zoals dat voor<br />
hand 手 is het niet moeilijk je een voorstelling te maken van wat dit karakter beduidt.<br />
Deze groep pictogrammen wordt in het Japans shōkei moji (象形文字) genoemd.<br />
Daarnaast zijn er karakters waarvan de betekenis niet of moeilijk uitgebeeld kan worden<br />
door een afbeelding te tekenen. Cijfers zijn hier een goed voorbeeld van. Een cijfer is<br />
een abstract begrip dat niet gemakkelijk weer te geven is. Een vogel kun je natekenen,<br />
maar een getal niet. Probeer maar eens ‘een zes’ te tekenen. Waar je dan het eerst aan<br />
denkt, is waarschijnlijk het schriftteken ‘6’ maar ook dat is een arbitraire en abstracte<br />
representatie die eigenlijk niet veel met het getal zes te maken heeft. Men kan getallen<br />
wel tellen, dus het ligt voor de hand om iets dat telbaar is te maken. Om te beginnen bij<br />
één wordt dat dus: 一, één streep. Ook de karakters voor boven 上 en onder 下 behoren<br />
tot deze categorie. Door een horizontale streek te nemen als basis en daarboven of<br />
onder een markering aan te brengen, wordt duidelijk of boven of onder wordt bedoeld.<br />
Andere cijfers zijn niet zo eenduidig als de karakters voor één tot en met drie, omdat<br />
sommige (zoals tien, 十) afbeeldingen zijn van een handgebaar dat tien betekende. Deze<br />
24 太狸記・12月号
groep ideogrammen wordt shiji moji (指事文字) genoemd, letterlijk: karakters die iets<br />
aanduiden.<br />
Na enige tijd was er een redelijk aantal karakters ontwikkeld waarmee men basale dingen<br />
kon aanduiden, zoals ‘één’, ‘paard’, of ‘boven’. Dit is op zich leuk, maar is natuurlijk<br />
onvoldoende om de gesproken taal volledig mee weer te geven. Ook het oude<br />
Chinees kende een enorm aantal woorden. Door verschillende karakters te combi-<br />
neren werden uit de betekenissen van beide (of alle) componenten nieuwe karakters<br />
gecreeërd. Het karakter voor ‘rusten’ 休 is hier een goed voorbeeld van. Het linkergedeelte<br />
イ (een gekantelde vorm van 人) betekent mens of man, en het rechterdeel<br />
is boom 木. Uit het beeld van iemand die naast een boom ligt uit te rusten kwam de<br />
betekenis ‘rusten’ voort. Deze groep wordt kaii moji (会意文字) genoemd, karakters met<br />
een samengestelde betekenis.<br />
Over de uitspraak die aan de karakters van bovenstaande groepen werd toegekend kan<br />
ik kort zijn. Omdat de spreektaal eerder bestond dan de karakters zelf, werd de uitspraak<br />
ontleend aan de al bestaande spreektaal. Het karakter dat geassocieerd werd met de<br />
betekenis van bijvoorbeeld ‘vogel’ kreeg de uitspraak van het woord dat hetzelfde betekende.<br />
Wat de uitspraak in het oude Chinees is geweest weet ik niet precies, maar misschien<br />
leek het wel op de huidige Japanse on’yomi: chō.<br />
Het principe van het combineren van verschillende onderdelen van karakters kreeg na<br />
enige tijd een nieuwe bestemming. Door het maken van een onderscheid tussen vorm<br />
en betekenis van een karakter kon de karakters een geheel nieuwe toepassing gegeven<br />
worden. Echter, op een bepaald punt in de Chinese geschiedenis kwam men tot het<br />
inzicht dat de klank ook los van de betekenis gebruikt kon worden. Door een betekenisgevend<br />
element, het radicaal, toe te voegen aan een klankgevend element, konden<br />
nieuwe karakters worden gevormd voor woorden waarvan de uitspraak gelijk was of<br />
op elkaar leek. Het karakter 工 dat ‘werk’ betekent, wordt in het modern Chinees uitgesproken<br />
als ‘gōng’. 工 komt echter ook voor als onderdeel in andere karakters, bijvoorbeeld<br />
紅, 攻, 空 en 江. In het modern Chinees is de uitspraak van deze karakters<br />
respectievelijk hóng, gōng, kōng en jiāng. Door klankverschuivingen die in de loop van de<br />
eeuwen hebben plaatsgevonden, lijken de uitspraken van deze karakters misschien niet<br />
meer zo veel op elkaar als ze vroeger mogelijkerwijs gedaan hebben, maar enige overeenkomst<br />
is nog wel te zien. Leuk is ook dat de overeenkomsten tussen de uitspraken in<br />
het Japans onderling dicht bij elkaar liggen. De on’yomi van de bovenstaande karakters<br />
太狸記・12月号<br />
25
zijn respectievelijk: コウ, コウ, クウ en コウ. Karakters uit<br />
deze groep, en dit is veruit de talrijkste, worden keisei moji<br />
(形声文字) genoemd.<br />
Daarnaast is er nog een tweetal groepen. Ten eerste kasha<br />
moji (仮借文字), geleende tekens. Aan woorden waarvoor<br />
nog geen karakter bestond, werd een bestaand karakter<br />
toegekend met een gelijkende uitspraak. Een bekend voorbeeld<br />
hiervan is 来. Van origine duidde dit karakter een soort<br />
graan aan, en was het van pictografische aard. Het woord<br />
voor ‘komen’ had echter een gelijkluidende uitspraak, waardoor<br />
hetzelfde karakter onder een andere betekenis kon<br />
worden gebruikt. Naast dit soort karakters hoort er nog<br />
een groep bij de kasha moji. Aan sommige karakters werd<br />
namelijk een extra element toegevoegd om het te kunnen<br />
onderscheiden van het karakter met de originele betekenis.<br />
其 betekende vroeger ‘mand’. Het Chinese woord voor het<br />
aanwijzend voornaamwoord ‘dat’ had een uitspraak die leek<br />
op het woord voor mand, en kreeg daarom hetzelfde karakter<br />
toegewezen. Om toch een verschil aan te kunnen geven<br />
tussen de twee betekenissen werd er aan het karakter voor<br />
mand een betekenisgevend element (竹, bamboe) toegevoegd<br />
met als resultaat: 箕.<br />
De laatste groep is tenchū moji (転注文字), waarbij de betekenis<br />
van een woord groter wordt. Hiermee bedoel ik niet dat<br />
de betekenis verschuift, maar dat de zogezegde ‘omvang’ ervan<br />
toeneemt en zich verder uitbreidt. Voorbeelden hiervan<br />
zijn het karakter voor slecht 悪 dat daarnaast ook werd<br />
gebruikt in de betekenis voor haten, of 楽, dat zowel muziek<br />
(楽器, 音楽) als gezellig of zelfs gemakkelijk kan betekenen.<br />
De meeste karakters zijn dus gebaseerd op het weergeven<br />
van de betekenis ervan. Bij een groot aantal van de kanji<br />
wordt de uitspraak ervan ook direct weergegeven of tenminste<br />
benaderd door middel van een klankgevend element. In<br />
het geval van kanji is er bij de meeste karakters dus sprake<br />
van zowel klank- als betekenisrepresentatie. Ons schrift, het<br />
latijns alfabet, is echter enkel gebaseerd op klankrepresentatie.<br />
De betekenis vloeit daarbij direct voort uit de klank<br />
van het woord dat wordt gerepresenteerd. Bij het Chinese<br />
schriftsysteem duidt een karakter niet enkel de in het karakter<br />
vastgelegde uitspraak aan, het symboliseert ook direct de<br />
betekenis. Er is bij kanji dus iets anders aan de hand dan bij<br />
ons schrift, maar daarover de volgende keer meer. Denk ik.<br />
再見!! Milan van Berlo<br />
太狸記・12月号
Pyke’s Holletje<br />
Welkom wederom in mijn Holletje. Ook deze keer zal ik weer licht werpen op enkele<br />
(hier) onbekende pareltjes van de manga wereld.<br />
てんしのトッチオ<br />
ウミショー<br />
Deze keer beginnen we weer bij de bekendste uitgever van<br />
onze J-vormige eilandengroep, Shūeisha(集英社), de<br />
uitgever van onder andere Shōnen Jump. In mijn queeste<br />
om werk van Toriyama Akira (Dragonball, Dr. Slump) te<br />
verzamelen, kwam ik op een van mijn manga-tochten een<br />
groot, kleurrijk boek tegen, genaamd Toccio the Angel<br />
(てんしのトッチオ). Warempel; mijn grote held had een<br />
kinderboek gemaakt! In het hele boek, dat gaat over de<br />
stoute engel Toccio, is dan ook geen enkele kanji te bekennen.<br />
De tekeningen zijn bijzonder fraai; iedere Toriyama<br />
fan zal ze te weten waarderen. Bovendien is dit een leuke<br />
manier om je kleine neefje of nichtje eens kennis te laten<br />
maken met het land van manga, shintoïsme en natuurlijk<br />
tenga’s.<br />
Veel mensen met wie ik praat over manga en anime geven<br />
aan dat Love Hina een van hun eerste aanrakingen was<br />
met Japanse cultuur. Dat Love Hina’s formule (één jongen<br />
omringd door een schare mooie dames) goed werkt,<br />
blijkt maar al te goed: er zijn kasten vol manga in dit subgenre<br />
(genaamd ハーレム). Zo ook ケンコー全裸系水泳<br />
部ウミショー(けんこうぜんらけいすいえいぶうみしょ<br />
う), beter bekend als ウミショー, gemaakt door Hattori<br />
Mitsuru en uitgebracht in KC magazine. Hattori’s stijl<br />
is onmiddellijk te herkennen en bovendien humoristisch.<br />
Deze manga gaat, zoals de titel doet vermoeden, over de<br />
jonge coach van een zwemclub waar, in ware manga stijl,<br />
natuurlijk alleen mooie dames lid zijn. Dan komt op een<br />
dag een mysterieuze studente aan op een drijvend huis,<br />
waarna de gekkigheid zogezegd losbarst. Deze serie is in<br />
tegenstelling tot bijvoorbeeld Love Hina niet zozeer gericht<br />
is op romantische onderonsjes met de hoofdpersoon,<br />
maar meer op humoristische gebeurtenissen rondom de<br />
personages van de gehele zwemclub.<br />
太狸記・12月号<br />
27
28<br />
世界樹の迷宮II<br />
ポッケトモンスター<br />
マリオくん<br />
Een andere artiest met een erg uitgesproken stijl is de zogenaamde<br />
FLIPFLOPs. Hij tekende de tweedelige manga<br />
世界樹の迷宮II(せかいじゅのめいきゅう), gepubliceerd<br />
door Rex Comics en gebaseerd op het gelijknamige DS<br />
spel dat hier bekend is als Etrian Odyssey II. De stijl is<br />
tegelijk schattig, grappig en in zekere zin ook stoer, vreemd<br />
genoeg. Voor sommigen ligt het “chibi-gehalte” waarschijnlijk<br />
iets te hoog (met vele grote ogen en erg ronde<br />
gezichten), maar het vormt zeker een vermakelijk geheel.<br />
Een verhaal is niet heel erg aanwezig; de hoofdperso-<br />
nages gaan ieder hoofdstuk op jacht binnenin een gigantische<br />
boom (met meerdere verdiepingen) om geld te verdienen.<br />
Al doende vechten ze tegen allerhande monsters<br />
en wordt het team steeds wat groter. Zoals gezegd, de stijl<br />
is erg vermakelijk, maar je moet er wel van houden.<br />
Om verder te bouwen op deze manga: er zijn natuurlijk<br />
vrij veel manga die gebaseerd zijn op video games. Een<br />
bekend voorbeeld daarvan is natuurlijk The Legend of Zelda.<br />
Praktisch alle games zijn wel gemangaficeerd, hoewel<br />
ze over het algemeen lastiger te krijgen zijn dat het lijkt.<br />
Eén vrij dikke manga in mijn kast is gebaseerd op het hier<br />
vrij onbekende vechtspel Bloody Roar, waarbij de personages<br />
in dieren kunnen veranderen. De tekenstijl is wel<br />
aardig (vooral de haaiman is leuk gedaan), maar hij haalt<br />
het niet bij Pokémon. Er zijn, zoals te verwachten is, vrij<br />
veel verschillende Pokémon manga, maar er is er één die<br />
er met kop en schouders bovenuit steekt.<br />
ポッケトモンスターSpecial is een manga die inmiddels al<br />
in de tientallen volumes zit. Het gaat echter voornamelijk<br />
om de eerste tien, die getekend zijn door mangaka Mato.<br />
Haar stijl past bijzonder goed bij de sfeer van de franchise.<br />
Daarentegen is het verhaal zelf een stuk donkerder dan de<br />
gemiddelde game. Zo is het grootste deel van de gymleaders<br />
eigenlijk een stel criminelen en kunnen Pokémon ook<br />
echt dood (eentje wordt bijvoorbeeld door midden gehakt).<br />
Verdere interessante manga zijn 戦場のヴァルキュ<br />
リア(Valkyria Chronicles) en het erg kinderachtig ogende<br />
Mario-kun.<br />
太狸記・12月号
魔乳秘剣帖<br />
De topper van deze keer is een stuk minder onschuldig dan<br />
bovenstaande manga. Het is zonder twijfel een van de vreemdere<br />
manga in mijn boekenkast: 魔乳秘剣帖 (まにゅうひけ<br />
んちょう). Deze manga is gemaakt door Yamada Hideki en<br />
uitgegeven door het nogal onbekende Techgian Style. Op één<br />
site werd deze manga beschreven als een 「おっぱい時代劇<br />
コミック」, waarmee het basisplot eigenlijk al duidelijk zou<br />
moeten zijn. Het draait in deze versie van feodaal Japan enkel<br />
en alleen om de vrouwelijke voorgevel. 「乳こそがこの世の<br />
理」: de buste is de baas, zo wordt ons meteen verteld.<br />
Een belangrijke speler in deze borstige wereld is een familie<br />
genaamd 魔乳 (Manyū). Ons rijkelijk bedeelde hoofdpersonage<br />
is de opvolgster van deze ninja clan, die in het bezit zijn<br />
van geheime manieren om, eh... goede boezems te maken.<br />
Ontevreden over de onrechtvaardige wereld die door haar<br />
clan geschapen is, vlucht ze, en vecht ze tegen allerhande<br />
tegenstanders, waarvan het grootste deel toch op z’n minst<br />
flinke rugklachten zou moeten hebben.<br />
Ondanks het feit dat het waarschijnlijk niet geschikt wordt<br />
魔乳秘剣帖 geacht voor kinderen, is het niet echt een “vieze” manga.<br />
Toegegeven, vrouwelijk bloot komt vrij veel voor, maar dat zit in de meeste manga van<br />
tegenwoordig wel. Het is hier eigenlijk relatief onschuldig. Er is ook geen sprake van<br />
seks of geslachtsdelen in beeld. Het is zelfs juist wel een humoristisch verhaal en ook de<br />
vechttechnieken zijn op z’n minst creatief te noemen. Zo kan één huurmoordenares gif<br />
uit haar tepels schieten, en kan de hoofdpersoon, ehm... “volume” stelen van de tegenstander.<br />
Niet geschikt dus voor in de trein, maar als je niet al te preuts bent, valt dit<br />
eigenlijk best mee. De tekenstijl is prettig om te zien: humoristisch en vrij gedetailleerd.<br />
Het enige nadeel zit hem voornamelijk in het lezen zelf; het kost relatief veel tijd. Er<br />
staan praktisch nergens furigana en heel veel woorden zoals bijvoorbeeld 何故(なぜ)<br />
staan in kanji. Op zich geen probleem, maar je spendeert vrij veel tijd aan opzoeken.<br />
Ook namen blijven hierbij een beetje open voor interpretatie, hoewel de hoofdpersoon<br />
eigenlijk maar één lezing kan hebben voor haar naam; namelijk Manyu Chibusa. Vrij te<br />
vertalen naar “Magische Tiet Borst.” Alleen in Japan.<br />
Dus; 魔乳秘剣帖, de manga van de maand, is zo slecht nog niet als het bij het eerste aanzien<br />
doet vermoeden. Als je de idiote kant eens op papier wilt zien én een humoristisch<br />
verhaal wilt lezen, kijk dan niet verder. Tot de volgende keer! Pyke van Zon<br />
太狸記・12月号<br />
29
Een bespreking van de Kingdom Hearts serie<br />
In je jeugd is er een aantal dingen die een belangrijke rol speelt bij het creëren van je<br />
fantasie. Het is vaak grappig om te ontdekken bij hoeveel mensen dat overeenkomt.<br />
Als je erover nadenkt, is het niet zo vreemd, want iedereen kijkt tv en iedereen leest<br />
de Donald Duck. Dit is echter de basis. Ik las er bijvoorbeeld ook nog Harry Potter<br />
naast (ook wel redelijk algemeen), maar ik las ook strips van Kuifje, Asterix en Lucky<br />
Luke. Zoals het een japanoloog betaamt, kwam ik uiteindelijk ook in contact met de<br />
juweeltjes van de computerspellen die Square maakte. Vaak ging de diepere betekenis<br />
van die spellen aan mij verloren, en speelde ik ze ook zeker niet tactisch genoeg. Dat<br />
was natuurlijk ook nergens voor nodig, want waar Square net als Disney heel erg goed<br />
in is, is het creëren van magische werelden waarin dingen mooier zijn dan in het echt<br />
en waarin je dingen kunt die je in het echt nooit zou kunnen.<br />
Voor de ingewijden is dit een logische<br />
introductie van waar de Kingdom Hearts<br />
serie over gaat. Vandaag de dag is het een<br />
gevestigde serie die zich mag plaatsen<br />
op het pantheon van kwalitatief hoogstaande<br />
spellen die zullen voortleven in<br />
het geheugen van menig gamer. Probeer<br />
je echter eens te herinneren toen dat<br />
spel werd aangekondigd! Square, een<br />
ervaren en door critici bejubeld gamebedrijf,<br />
in samenwerking met Disney, een<br />
bedrijf waarvan de oprichter antisemitische<br />
neigingen vertoonde en zich liet invriezen,<br />
om later verantwoordelijk te zijn<br />
voor gedrochten als High School Musical<br />
en Hannah Montana, waarin alle mensen<br />
alleen maar mooi, hetzelfde, en gelukkig<br />
moeten zijn. Desalniettemin wisten we<br />
dat niet toen we de Donald Duck lazen,<br />
dus dan blijft alleen het idee over dat er<br />
een spel uitkomt waarin je in allerlei Disneywerelden<br />
met een typisch anime-kereltje in samenwerking met Donald en Goofy<br />
met een sleutel op duistere wezens inhakt. Meer nog dan naar Super Smash Bros.<br />
Melee heb ik uitgekeken naar de datum waarop dit spel uit zou komen. Het laten<br />
wachten op release-dates is iets waar Square zeer bedreven in is, om nog maar te zwijgen<br />
van de cryptische onzin om die spellen heen. Het spel kwam toch uiteindelijk uit,<br />
maar ik kon het niet spelen omdat ik had gekozen voor de GameCube. Verdomme.<br />
Uiteindelijk had een vriend van me het spel laten liggen (net voor de eindbaas, want<br />
het blijft een Square game) en kon ik met een geleende Laadstation 2 (ps2) van weer<br />
een andere vriend aan het spel beginnen. Wat heb ik genoten, wat een ongelooflijk<br />
30<br />
太狸記・12月号
gaaf spel! Het was precies wat ik had verwacht en meer! Als in een droom bezocht ik<br />
alle Disneywerelden, hielp ik Alladin uit de klauw in Agrabah en vocht ik tegen Kapitein<br />
Haak op zijn klipper in de oceaan. Uiteindelijk kwam de climax van het spel in werelden<br />
die Square zelf had bedacht en voordat ik het wist was ik erdoorheen. Het klinkt alsof<br />
dat snel was, maar ik heb nog steeds tachtig uren gestoken in het krijgen van alle items<br />
en wapens en om tot level 100 te komen. Toch leek het ook snel te gaan, omdat ik het<br />
echt een fantastisch spel vond!<br />
Toen bleef het stil, heel stil rond de Kingdom Hearts hype. Er kwam maar weinig echt<br />
nieuws, totdat deel twee werd aangekondigd. Ik weet niet of ik dit nu verzin, maar<br />
volgens mij kwam na de aankondiging van deel twee pas de aankondiging voor het tussenspel<br />
op de Game Boy Advance (GBA) uit. Ik had een GBA, dus ik was zielsgelukkig,<br />
maar ook huiverig, want mijn ziel was cynischer geworden van mijn uitwisselingsjaar<br />
in de V.S., waar ik op dat moment verbleef. Mijn negatieve vermoedens over Kingdom<br />
Hearts: Chain of Memories bleken juist. Ondanks reviews van rond de zeven gemiddeld<br />
waren de reacties op dit spel duidelijk teleurgesteld, mede door de mate waarin dezelfde<br />
spelvormen steeds terugkeerden, wat leidde tot een snel inzettende verveling.<br />
Grafisch was het spel zeer in orde, maar de verhaallijn ging niet echt verder en je zat<br />
vast op maar één plek met random generated maps. Ik voelde me bekocht: het spel<br />
bleek niet meer dan een warmhoudertje voor deel twee, die weer op de ps2 zou uitkomen.<br />
Dat Jupiter, het bedrijf achter Chain of Memories, wel wat in huis heeft, bleek<br />
bijvoorbeeld bij The World is Yours op de Nintendo DS.<br />
Goed, deel twee. Net als bij deel één kreeg ik dit deel te laat in handen en heb ik het<br />
pas net uitgespeeld. Ik merk dat ik wat ouder ben geworden, of misschien het spel,<br />
aan het feit dat ik niet meer gegrepen werd door de magie van Kingdom Hearts. Dit<br />
deel is in alle opzichten beter dan deel één, zoals dat een automaat in een auto beter<br />
is dan een versnellingspook. Het vechten is gemakkelijker, je weet sneller waar je heen<br />
moet, en het is beter uitgebalanceerd. Tegelijkertijd is de nieuwigheid eraf en lijken de<br />
gesprekken minder geïnspireerd. Toch had ik toen ik het spel had uitgespeeld weer een<br />
goed gevoel, maar het had een ander smaakje.<br />
Eigenlijk is de Kingdom Hearts serie van dichterbij bekeken niet eens zo heel sterk. Het<br />
camerawerk was vanaf dag één al de grond in geboord, de verhaallijn is flinterdun en<br />
sommige delen van het vechtsysteem zijn compléét onnodig, zoals de summons, en in<br />
deel twee de limits. Eigenlijk was magie (behalve Thunder en Cure) niet echt nodig en<br />
was het spel van begin tot eind nogal eenlijnig. Zo nieuw was het ook niet, want dit is<br />
eigenlijk een Squaresoft spel met een Disney sausje. Toch, Dorito’s smaken ook zoveel<br />
beter als je dipsaus erbij hebt, en dit sausje geeft mijns insziens de Kingdom Hearts<br />
serie genoeg originaliteit om zich te onderscheiden van de andere generieke RPG/adventure<br />
games.<br />
Nu kijken wat het nieuwste DS deel te bieden heeft. Vast nog meer nietszeggende<br />
quasidiepzinnige opmerkingen van gasten die reclameren voor L’Oréal Xtreme hair.<br />
Michiel Boerwinkel<br />
太狸記・12月号<br />
31
や や<br />
Het verhaal van De Schoen: もつ焼き屋<br />
De Schoen slaagde er deze maand niet in een Momentje te pakken. In plaats daarvan<br />
schreef hij een prachtig verhaal in zowel het Japans - gecorrigeerd aldaar - als in het<br />
Nederlands. Na elke alinea staat de vertaling. Deze maand beginnen we met een<br />
voorproefje, maar volgende maand kun je smullen van het geheel. Martijn Heule<br />
毎日毎日を同じように過ごしている。日曜日を除いて毎日だ。<br />
ちょうど六時七分に目覚まし時計が鳴る。ビープ・ビープ音が鳴るとすぐに<br />
起き上がり、シャワーを浴びたり、朝食を食べたり、歯を磨いたりするのに<br />
毎日ちょうど三十分をかけている。六時三十七分に家を出ていくと朝日新聞<br />
はまだ配達されていないから前日の新聞を持っていく。したがって、しよう<br />
がなく、最新のニュースに関する知識を得るのは起こった日の翌日だ。<br />
Elke dag, dag in dag uit, breng ik op dezelfde manier door. Elke dag, behalve zondag.<br />
Precies om 6:07 uur gaat de wekker. Wanneer het piepende geluid klinkt, sta ik meteen op en<br />
elke dag neem ik precies een half uur de tijd om een douche te nemen, te ontbijten, en mijn<br />
tanden te poetsen. De Asahi Shinbun is nog niet bezorgd wanneer ik om 6:37 uur de deur uitga,<br />
vandaar dat ik de krant van de vorige dag meeneem. Hierdoor ben ik altijd pas de dag nadat het<br />
gebeurd is op de hoogte van het laatste nieuws, niets aan te doen.<br />
日曜日を除いて毎日、十二番線から六時五十三分に発車する電車に乗り、立<br />
ったままで前日の新聞を読む。僕と同じように毎日、十二番線から六時五十<br />
三分に発車する電車に乗る顔見知りの人はいる。何人かの顔が分かるように<br />
なったけれど、客車の中ではいつも静かだ。これらの人と話したことはまっ<br />
たくない。<br />
Elke dag, behalve zondag, neem ik de trein die vertrekt om 6:53 uur van spoor 12 en lees ik<br />
staand de krant van de vorige dag. Er zijn mensen die, net als ik, elke dag de trein van 6:53 uur<br />
vanaf spoor 12 nemen, zodat ik van een aantal mensen de gezichten herken. Maar in de coupé<br />
is het altijd stil. Ik heb nog nooit met deze mensen gesproken.<br />
八時に職場に着いてから、最初にコーヒーを飲む。一時までずっと仕事をし<br />
ているけれど、一時から五十分の休息を取る。社員食堂があるけれど、気に<br />
入らなく、ラーメン屋に行く習慣がある。職場に戻り、二時間ごとに十分の<br />
休憩を取り、八時まで働いている。<br />
32<br />
Nadat ik om 8:00 uur op mijn werk ben aangekomen drink ik altijd eerst een kop koffie. Vervolgens<br />
werk ik tot 1:00 uur aan één stuk door en neem ik vanaf 1:00 uur vijftig minuten pauze. Er<br />
is een kantine voor de medewerkers, maar daar ben ik niet zo weg van, dus heb ik de gewoonte<br />
om naar een ramen-restaurant te gaan. Vanaf dat ik weer terug op mijn werk ben, werk ik tot<br />
8:00 uur door, met om de twee uur tien minuten pauze.<br />
太狸記・12月号
仕事が終わってから、帰宅の途中で、あるもつ焼き屋に立ち寄る。このもつ<br />
焼き屋は昼のときに込んでいる商店街にあるけれど、夜十時ごろは客が少な<br />
くなる。日曜日を除いて毎日このもつ 焼きで食べる。<br />
僕はこんなふうに生活をしている。<br />
Wanneer het werk er op zit, stap ik onderweg naar huis altijd een bepaald motsuyaki-restaurant<br />
binnen. Dit restaurant bevindt zich in een winkelstraat die overdag altijd druk is, maar<br />
zo rond tienen zijn er niet zoveel klanten meer. Ik eet elke dag bij dit motsuyaki-restaurant,<br />
behalve op zondag.<br />
Dit is het leven dat ik leid.<br />
何の仕事をしているかと聞かれれば、どう答えればいいかといつも悩んでい<br />
る。説明できないわけではないけれど、直截に言うと誰も信じてくれないも<br />
のだ。<br />
Wanneer mij gevraagd wordt wat voor werk ik doe, weet ik nooit goed hoe te antwoorden.<br />
Het is niet dat ik mijn werk niet uit kan leggen, maar simpelweg dat niemand mij zou geloven<br />
wanneer ik het onomwonden zeg.<br />
赤ちゃんが生まれるときに霊魂はまだ付いていない。僕は赤ちゃんに霊魂を<br />
上げる仕事をしている。もっとよく言えば、霊魂に身体が付いていないの<br />
で、赤ちゃんの身体を霊魂に上げる。重要な仕事だけれど、一回も失敗した<br />
ことはない。実は、いつもなんとかなるから失敗できるわけではない。 もう<br />
三十年間ぐらいこの仕事をしている。<br />
Op het moment dat een baby geboren wordt, heeft het nog geen ziel. Mijn werk bestaat uit het<br />
geven van een ziel aan baby’s. Of beter gezegd, een ziel heeft niet vanaf het begin een lichaam<br />
en het is mijn werk om een pasgeboren lichaam aan een ziel toe te kennen. Het is belangrijk<br />
werk, en ik heb nog nooit ook maar één fout gemaakt. Eigenlijk is het helemaal niet mogelijk<br />
om fouten te maken, het komt altijd uiteindelijk wel goed. Ik doe dit werk nu al ongeveer dertig<br />
jaar.<br />
三十年間、毎日毎日を同じように過ごしている。日曜日を除いて毎日だ。初<br />
めて職場に行った日からこの仕事が気に入っている。毎日は楽しいけれど、<br />
楽な仕事ではない。失敗できるわけではないのに、特に重い責任がない仕事<br />
だというわけもない。時々十二時に帰宅してから眠れないほど仕事に悩まさ<br />
れている。<br />
Deze dertig jaar breng ik elke dag, dag in dag uit, op dezelfde manier door. Elke dag, behalve<br />
zondag. Vanaf de eerste dag waarop ik naar mijn werk ben gegaan, vind ik dit werk leuk. Elke<br />
dag is weer een genoegen, maar het is geen gemakkelijk werk. Het is dan misschien niet mogelijk<br />
om fouten te maken in dit werk, het is ook geenszins het werk dat niet een speciale, zware,<br />
verantwoordelijkheid met zich meebrengt. Soms levert het werk mij zulke hoofdbrekens op dat<br />
ik, nadat ik om 24:00 uur thuis ben gekomen, de slaap niet kan vatten. De Schoen<br />
太狸記・12月号<br />
33
34<br />
Jocelyn in 長崎<br />
Voor ik het in de gaten had, was de winter in Nagasaki zo goed als begonnen.<br />
Het is heel vreemd om hier met een dikke sjaal en een muts op mijn hoofd<br />
rond te lopen, omdat ik Japan tot nu toe altijd in de zomer heb bezocht. Maar<br />
het is in dit stadje met z’n malle, witte kerstbomen in de warenhuizen en<br />
kleurige lichtjes in de bomen van het universiteitsterrein wel heel gezellig<br />
rond deze tijd van het jaar. Ik heb al een クリスマスケーキ besteld voor<br />
wanneer mijn ouders en broertje komen met kerst, maar eerst gaan we met<br />
alle kaaskopjes hier in het huis op z’n Hollandsch Sinterklaas vieren, iets wat<br />
een raar, surrealistisch, maar vooral dronken feestje belooft te worden.<br />
En over dronken feestjes gesproken, die hebben we hier meer dan genoeg.<br />
Elk weekend gaan Arthur, Merel en ik naar de uitgaanswijk 思案橋(しあん<br />
ばし)om de bloemetjes flink buiten te zetten. Elke keer dat we gaan, ontmoeten<br />
we weer nieuwe, gezellige en vooral bezopen mensen en Merel en<br />
ik moeten als westerse hotties de geile サラリーマン constant van ons afmeppen,<br />
wat natuurlijk erg goed is voor ons ego, maar nog beter voor onze<br />
armspieren.<br />
De doordeweekse colleges vormen een schril contrast met onze weekenden,<br />
en misschien is dat maar goed ook, want ook al zie ik niet van elk college het<br />
nut in (denk: elke week een presentatie in het Japans doen, maar na drie minuten<br />
een blaadje voorgelezen<br />
te hebben de rest van het uur<br />
naar Pinda-sensei te moeten<br />
luisteren, omdat hij zichzelf nu<br />
eenmaal zo graag hoort praten),<br />
om op welke manier dan ook<br />
met Japans bezig zijn is en blijft<br />
het toch een geliefde bezigheid<br />
onder het legioen Hollanders.<br />
Vandaag hadden we trouwens<br />
kimono-aandoe-les, wat<br />
resulteerde in de foto hiernaast<br />
かわいいでしょう〜 De sensei<br />
die deze les gaf, was heel lief en<br />
in januari mag ik voor coming of<br />
age day de furisode (even voor de<br />
onwetende sjaarzen: dat is een<br />
kimono met superlange mouwen)<br />
van haar dochter lenen. Ik<br />
kijk er nu al naar uit.<br />
Rest mij alleen nog het volgende: メリークリスマス, lieve <strong>Tanuki</strong>leden!<br />
Jocelyn van Alphen<br />
太狸記・12月号
Gijs in 大阪<br />
Mijn derde maand in Japan is alweer een paar dagen oud. Ik ben er intussen achtergekomen<br />
dat mensen uit Thailand graag ’s nachts rond twee uur nog even wat eten gaan<br />
maken, terwijl ze hard tegen elkaar praten, giechelen en staan te tieren. Dat giechelen<br />
doen ze trouwens tegen iedereen die ze kennen. Heel curieus. Ik giechel maar wat<br />
terug.<br />
Intussen heb ik met een aantal gasten van de Nederlandse klas al wat uitstapjes ondernomen.<br />
Zo zijn we naar een Nederlandse eettent geweest, genaamd ‘Oude Kaas’, waar<br />
ze pannenkoeken, schnitzels, stamppot en Grolsch bier serveren. De Japanners zeiden<br />
dat het bier ‘lekker wegdronk en een lekkere nasmaak had’. Na een half glas was Nobu,<br />
de enige jongen, al aangeschoten en tijdens de terugrit in de bus viel hij in slaap. Van<br />
de twee meisjes was er één negentien die stiekem een paar slokjes nam, en het andere<br />
meisje dat wel alcohol mag, leek er gemakkelijk tegen te kunnen.<br />
Twaalf december komt er een nieuwe One Piece film in de bioscoop! One Piece Strong<br />
World! Nobu, ook een One Piece fanaat, en ik gaan waarschijnlijk de veertiende kijken<br />
na school. Blijkbaar krijg je ook een speciaal Manga album #0 als je gaat. 最高やで~<br />
De kerstliedjes spelen in de supermarkten om gek van te worden. Maar om nou echt<br />
te zeggen ‘kerstsfeer’, nee. In ieder geval niet hier op de universiteit. Ik ga met kerstmis<br />
trouwens naar mijn hostfamilie van twee jaar terug. Ik heb ze sinds ik in Japan ben nog<br />
niet eens ‘kunnen’ opzoeken (ze wonen in Yokohama). Overigens is mijn hostfamilie<br />
onlangs op televisie geweest in een ochtendprogramma waarin ze een metamorfose<br />
ondergingen. De oma (バァバ) kwam er ook nog even in voor en zei dingen over haar<br />
dochter als ‘ちょっとカワイイでしょ?私の娘だから!バァハハハ~’…<br />
Verder gaan de lessen ook gewoon door. Onder het<br />
ryūgakusei programma van de Universiteit van Osaka<br />
vallen niet alleen gewoon de schoollessen, maar dient<br />
er ook onderzoek gedaan te worden. Je bent vrij in het<br />
uitkiezen van het onderwerp. Ik heb gekozen voor het<br />
verschil tussen 「は」en 「が」. Maar ook al begin je je<br />
er een beetje in te verdiepen, het blijft lastig. Bijvoorbeeld:<br />
1父は帰宅すると、すぐに夕食の準備にとりかかった。<br />
2父が帰宅すると、すぐに夕食の準備にとりかかった。<br />
Het antwoord ligt in de vraag: ‘wie doet wat?’ In de<br />
eerste zin is het de vader die thuiskomt en meteen<br />
met het bereiden van het avondeten begint. Maar in<br />
de tweede zin gaat dit niet op. Natuurlijk is het wel de<br />
vader die thuiskomt, maar is het juist niet de vader die<br />
het avondeten begint voor te bereiden. Wie dan wel?<br />
Dat hangt van de context af die in de vorige zin of zinnen<br />
gegeven is.<br />
1Wanneer vader thuiskomt, begint hij meteen met<br />
de voorbereiding van het avondeten.<br />
2Wanneer vader thuiskomt, begint [iemand anders] meteen met de voorbereiding<br />
van het avondeten.<br />
Tot zover het verslag voor deze keer. Iedereen alvast prettige kerstdagen en een gelukkig<br />
nieuwjaar gewenst! Gijs van Maarseveen<br />
35<br />
太狸記・12月号
36<br />
Sebastian in 別府<br />
別府で生活するのは…<br />
Lieve <strong>Tanuki</strong>leden! Een bijzonder<br />
goedemorgen, -middag,<br />
-avond, of wanneer<br />
jullie dit ook mogen lezen.<br />
Ik studeer inmiddels alweer<br />
twee en een halve maand<br />
aan Asia Pacific University<br />
(APU) in Beppu. Nu weet ik<br />
dat er mensen zijn die met<br />
wat kritische blikken naar<br />
Beppu en APU kijken, iets wat naar mijn mening volkomen onterecht is.<br />
Alle negatieve verhalen die jullie misschien gehoord hebben over「山の<br />
上に住んでいること」zijn allemaal kant-en-klare kletskoek! Daarom zie<br />
ik het nu ook als mijn 目標 om, vooral aan de mensen die overwegen om<br />
volgend jaar een jaar te gaan 留学shimassen, een objectief beeld voor<br />
jullie te schetsen van het studeren aan APU.<br />
Waarom ik deze universiteit gekozen heb, is als volgt. APU is het perfecte<br />
voorbeeld van een ‘global village’ aangezien er maar liefst 98 verschillende<br />
nationaliteiten vertegenwoordigd zijn. Ik vind het belangrijk om<br />
inzicht te krijgen in zoveel mogelijk culturen, omdat er over elke cultuur<br />
wel iets anders te leren is. Ik ga natuurlijk heel veel met Japanners<br />
om, maar het is ook belangrijk om je netwerk wereldwijd te verbreden,<br />
omdat –en dan spreek ik uit eigen ervaring– je daar later altijd iets aan<br />
zult hebben. Verder vond ik het belangrijk dat ik ook andere vakken kon<br />
volgen naast de Japanse taal. Ik was niet op zoek naar een puur taalprogramma,<br />
maar ook naar vakken als management, wiskunde en Japanse<br />
economie. Als uitwisselingsstudent ben je volledig vrij in het kiezen van<br />
je vakken naast je Japanse taalprogramma, dus dat was een perfecte<br />
combinatie voor mij.<br />
Daarnaast hebben we ook een ‘circle’ opgericht, die zich focust op de<br />
relatie tussen Europa en Azië. Door de activiteiten van deze circle hopen<br />
we de culturele kloof tussen Europa en Azië voor alle APU studenten te<br />
verkleinen. We hebben al vele leden en dat bewijst alleen maar weer<br />
hoe men opstaat voor wederzijds cultureel begrip.<br />
Al met al lieve mensen, er liggen talloze mogelijkheden en kansen voor<br />
je klaar als je een jaar in het buitenland gaat studeren. Bedenk voor<br />
jezelf goed wat je uit een uitwisselingsjaar hoopt te halen. Je zult in ieder<br />
geval een onvergetelijke tijd meemaken, en als tweede- of derdejaarsstudent<br />
raad ik je zeker aan om je hiervoor in te schrijven. Mocht<br />
je specifieke vragen hebben, dan kun je me altijd mailen, bellen, porren,<br />
faxen of krabbelen! Succes met de studievoortgang!<br />
別府に居るセバスチャン<br />
太狸記・12月号
Een midwinter verhaal van Dr.Gé<br />
Nu wij reeds in de tweede week van december zijn beland, zal ook menig lezer van deze<br />
太狸記 niet aan de winterdepressie zijn ontkomen. Zelfs dr. Gé bleek niet bestand tegen<br />
de seizoensgeest en het naderend eind van wederom een jaar op de Christelijke kalender.<br />
Deze maand een persoonlijk verhaal voor de kleine, reflectieve uurtjes van een<br />
duistere winteravond. De brieven zullen moeten wachten tot februari Martijn Heule<br />
Mijn oma stierf in 2004, een dag na André Hazes. Had ze die lul er toch nog uitgeleefd,<br />
dacht ik toen. Als ik aan ouder worden denk, gaan mijn gedachten meteen naar haar.<br />
Zoals ze daar zat, enkele jaren na het overlijden van opa, in een hoek van een bruine<br />
kamer met meubels uit de jaren vijftig en zestig. Alleen de tv leek nieuw. En de stoel.<br />
Een grote leren bureaustoel die, meteen nadat je ging zitten, iets achterover leunde.<br />
Goed voor haar rug, zei ze. Op een kastje naast haar stoel stond een telefoon. Zo’n wit<br />
ding met extra grote knoppen dat ze ooit als cadeau had gekregen van mijn moeder.<br />
Als je zo’n foeilelijk apparaat voor je verjaardag zou krijgen zou je het beledigd en met<br />
een rode kop weigeren, maar oude mensen zijn er blij mee. Met die telefoon belde ze<br />
elke dag naar ons huis. 514135. Als ik dat nummer op de nummerweergave zag, wist<br />
ik al dat dit niet mijn telefoontje was en liet ik mijn moeder opnemen. Ze deed dit met<br />
een lichtelijk geïrriteerd gezicht, waar van af te lezen was dat ze het toch als haar plicht<br />
zag haar eigen moeder te woord te staan. Na de gebruikelijke opening volgden twee<br />
woordjes die elkaar als golven afwisselden: “Ja…ja…nee…ja…ja…nee.”<br />
Dan wist ik dat ze daar zat, in die bruine kamer, in die grote stoel. Helemaal alleen. Zou<br />
ze ooit door hebben gehad dat er amper naar haar werd geluisterd? Misschien niet,<br />
ze vertelde tenslotte ook vaak dezelfde verhalen. Als puberende scholier was ik vooral<br />
met mezelf bezig en vermeed steeds vaker de telefoontjes van oma. Je moest dan je<br />
spel op pauze zetten, en die verhalen had je toch al gehoord. Ik kwam ook steeds minder<br />
vaak langs. Alleen om een boodschap af te leveren, en dan snel maken dat ik wegkwam.<br />
In mijn achterhoofd weet ik dat ik te jong was om het echt te begrijpen, maar<br />
sinds haar dood bekruipt me dat gevoel van schuld, dat gevoel van was ik maar iets<br />
vaker langsgegaan, of had ik nog maar wat langer geluisterd, want sinds de dood van<br />
opa was ze alleen. Ze wilde haar huis niet meer uit. Geen zin meer in het leven, zei ze<br />
vaak. Er kwamen wel eens mensen langs, maar zeker niet elke dag. Ik vraag me nu wel<br />
eens af hoe dat moet zijn geweest: alleen in een huis waar je jarenlang hebt gewoond,<br />
waar je met je geliefde gelukkig was, waar je kinderen zijn opgegroeid, maar waar nu<br />
niemand meer wil komen. Omdat je oud bent. En daarna is het opeens afgelopen. En<br />
dan komt de conclusie waar je je hele leven naartoe werkt: ben ik geslaagd of niet?<br />
Heb ik het ultieme geluk bereikt?<br />
Als ik televisie kijk, lijkt het net alsof slagen in dit leven synoniem staat aan slagen in<br />
het opbouwen van een gigantische bankrekening. Als je het kunt betalen om op je<br />
begrafenis Starbucks catering met sushi te verzorgen, dan ben je geslaagd. Moet je het<br />
37<br />
太狸記・12月号
met droge cake en lauwe koffie doen, dan ben je eigenlijk<br />
een beetje gefaald. Zondagmiddag is het televisiemoment<br />
voor de geslaagde Nederlander. Ik zie al voor me dat een<br />
rode-broek-dragend type met overgewicht zijn vrouwtje<br />
(blond; leeftijd: jong) uit winkelen stuurt en de zondagmiddag<br />
achterover in de luie stoel doorbrengt bij RTL. Gefaalde<br />
acteurs uit meerdere soaps, die door een slimme<br />
‘career-move’ gaan presenteren, schotelen je dan jachten,<br />
huizen, vakantiestulpjes ‘voor erbij’ en verre reizen voor.<br />
Welke Nederlander kan dit in godsnaam betalen? Jij niet,<br />
want je bent niet geslaagd.<br />
Een voorbeeld van succesvolle vrouwen: ‘Gooische Vrouwen’.<br />
Bah bah. Linda “oh, wat spreekt ze toch goed Duits”<br />
de Mol in een dramaserie over Gooise mokkels. En wat<br />
hebben ze het toch leuk. De hele dag lekker winkelen,<br />
klessebessen met de vriendinnen, maar ook spanning en<br />
avontuur: je anus bleken, heel veel seks met heel veel mannen<br />
en ruziemaken. Ruziemaken met je eigen vent, omdat<br />
die ook buiten de deur neukt. Want je bent geslaagd.<br />
Ik ben 22, student Japans, en heb een relatie. Stond op<br />
mijn Facebook, dus het is waar. Ik sta bijna op een punt in<br />
mijn leven waarop beslissingen gemaakt zouden moeten<br />
worden. De beslissing om te ‘slagen’ in dit leven, of om<br />
nog wat rond te fladderen en te zien waar ik uitkom. Misschien<br />
wel een droom achterna te gaan. Ik heb al vanaf<br />
mijn twaalfde gezegd dat ik niet op een kantoor wil werken,<br />
maar iets moois wil doen, iets waar ik echt van houd.<br />
Stiekem droom ik ervan om van wat ik nu aan het doen ben,<br />
schrijven, het liefst met humor, mijn dagelijkse bezigheid<br />
te maken. Misschien iets met televisie? Documentaires<br />
spreken me ook aan. Theater? Maar bereik ik daarmee<br />
wel het ideaal? Iemand die volgens het RTL-principe goed<br />
bezig is, gaat op twintigjarige leeftijd al pakken dragen en<br />
gaat bij een studentenvereniging. Dan ga je zuipen, heel<br />
veel zuipen, met je vriendjes op straat ‘brallen’ en heel<br />
veel potentiële neukobjecten zoeken (anders weet je later<br />
niet wat echte liefde is). Daarna ga je werken, het liefst in<br />
het ‘bedrijf van m’n vaderrr’ en dan ga je heel veel geld<br />
verdienen. Als je dan tegen de veertig aanloopt, neem je<br />
een geil jong ding van 23 dat je kaalplukt door met je te<br />
38<br />
太狸記・12月号
gaan winkelen. Maar dat maakt niet uit, want je weet wat je aan elkaar hebt. Jij had al<br />
lang door dat ware liefde toch niet bestaat.<br />
Het hoeft natuurlijk niet altijd zo te gaan. Er zijn toch genoeg jongemannen die het<br />
bedrijfsleven in gingen, succes boekten, en toch heel gewoon bleven? Noem er eens<br />
vijf. De meeste mensen worden opgeslokt in die cultuur, verliezen al hun dromen en<br />
idealen en verruilen ze voor troep die gekocht kan worden. En als het daar dan bij<br />
bleef… Ze planten zich ook voort en hun kinderen worden precies hetzelfde. Het is<br />
mijn ergste nachtmerrie om, mocht ik ook een zoon of dochter krijgen, hem of haar<br />
dan bij een studentenvereniging te zien gaan. Met veel te lange haren, een vies pak, en<br />
een smerig kakaccent. Of Uggs. Soms word ik badend in zweet wakker er schreeuw ik:<br />
“Uggs!” Je weet wel, die Eskimolaarzen met daarin twee veels te dikke benen gehuld<br />
in zwarte leggings met daarboven een bodywarmer. Aaargh!<br />
Nu ik dit opschrijf weet ik al dat de helft sentimenteel gelul is van een mannetje dat in<br />
de jaren zestig is blijven hangen zonder toen ooit geleefd te hebben. Het is gemakkelijk<br />
lullen over andere mensen, maar wat wil ik dan zelf? Ik weet het ook niet. Ik weet wel<br />
precies wat ik niet wil, maar als ik toch een paar dingen op moet noemen… Ik ga allereerst<br />
voor de liefde. Naïef als ik ben, blijf ik geloven in een ware romance en hopelijk<br />
wordt die illusie nooit vermorzeld. Ten tweede kies ik voor een baan waar ik achter sta,<br />
niet zomaar één die veel geld oplevert. Ik ga kiezen voor iets moois, denk ik. Hoop ik.<br />
Waar ik wel heel zeker van ben, is dat ik niet zo wil worden als oma. In die stoel, wachtend<br />
op bezoekers die maar niet willen komen. Ik wil niet aan het einde van mijn leven<br />
wegteren, alleen in een huiskamer, verlamd door ouderdom, ziekte en het verlies van<br />
dierbaren. Absoluut niet. En laat dat nou het enige zijn waar ik helemaal geen keuze<br />
in heb.<br />
Het papier raakt op en daarbij begin ik als Oprah te klinken. Tijd voor wat anders. Volgende<br />
keer doen we weer wat leuks. Ik ga iets flink afzeiken. Nu ga ik schijten. Gé<br />
太狸記・12月号<br />
39