Untitled - Gemeente Maastricht

37
alleen zorgvuldiger gereguleerd, zodat de gemeente ook beter kan sturen. De
gemeente behoudt zo immers een weigeringsgrond voor (de vele mogelijke)
ongewenste initiatieven en behoudt tegelijkertijd alle mogelijkheden om echt gewenste
afwijkingen toe te laten door middel van een zorgvuldige procedure.
In het onderhavige bestemmingsplan is reeds voorzien in een dergelijke constructie:
het toestaan van andere functies binnen de bestemming “Wonen” is alleen mogelijk
door het gebruikmaken van de bevoegdheid van burgemeester en wethouders tot
afwijking van het bestemmingsplan in de vorm van een omgevingsvergunning. Tegen
een dergelijke vergunning kunnen belanghebbenden bezwaar en beroep instellen.
Ook binnen de bestemming “Gemengd 1” kan een aantal functies (detailhandel,
dienstverlening, horeca, kantoren, cultuur en ontspanning, maatschappelijke
voorzieningen, consumentverzorgende ambachtelijke bedrijvigheid en galeries en
ateliers) alleen worden geïntroduceerd na afwijking van het bestemmingsplan in de
vorm van een omgevingsvergunning, met de daarbij voor belanghebbenden
behorende rechtsbeschermingsmogelijkheden in de vorm van bezwaar en beroep.
Conclusie: deze zienswijze is niet gegrond.
5. In het bestemmingsplan dient een minimale woonoppervlakte van 85 m², als nieuw
minimumniveau te worden opgenomen. Daarnaast dient, omwille van de kwaliteit,
iedere toe te voegen woning te beschikken over voldoende buitenruimte, dient te
worden voldaan aan de parkeernorm, moet er voldoende berging en fietsenstalling
aanwezig zijn, mag er geen overlast voor belendende percelen ontstaan, dienen
monumentale interieurs en exterieurs strikt te worden beschermd en mogen er geen
irreversibele verbouwingen plaatsvinden.
In de notitie “Naar beleid voor woningsplitsing in Maastricht” wordt inderdaad een
woonoppervlakte van 85 m² als ambitieniveau genoemd. De gemeente is er zich
echter van bewust dat een groot aantal gebouwen, met name in de binnenstad, zich
er qua casco niet voor leent om dergelijk grote gestapelde woningen te realiseren en
dat het vaak reeds moeilijk genoeg is om woningen met een gebruiksoppervlakte van
50 m² - welke oppervlakte als basiskwaliteit in de nota wordt aangemerkt – te kunnen
realiseren.
Het gemeentelijke beleid voorziet niet in een verplichte buitenruimte voor gesplitste
woningen. De noodzaak hiertoe ziet de gemeenteraad ook niet in, te meer daar voor
het overgrote deel van het plangebied een “nee, tenzij”-beleid van kracht is, op basis
waarvan in principe geen medewerking aan woningsplitsing wordt verleend en alleen
in bijzondere gevallen, bijvoorbeeld ter voorkoming van leegstand of verloedering,
daarop een uitzondering wordt gemaakt. Het verplicht stellen van een eigen
buitenruimte per gestapelde woning past niet in dit beleid en is – gelet op de dichte
bebouwingsstructuur van de binnenstad – ook fysiek nagenoeg een onmogelijkheid.
Het gemeentelijke beleid voorziet tevens niet in (een minimale oppervlakte voor)
fietsenstalling en zal ook niet overeenkomstig worden aangepast in het kader van dit
bestemmingsplan. Overlast voor belendende percelen dient te worden voorkomen,
reden waarom het bestemmingsplan voorschrijft dat het woon- en leefklimaat in de
omgeving niet onevenredig mag worden verstoord. De regeling van het Maastrichts
Planologisch Erfgoed (MPE) die in het bestemmingsplan is opgenomen dient ertoe
om monumentale interieurs en exterieurs te beschermen.
Voor parkeerplaatsen is het gemeentelijke parkeerbeleid van toepassing, zoals
verwoord in de Beleidsnota Parkeren en de Parkeernormen Maastricht 2011. De
parkeernormen maken in de vorm van een bijlage deel uit van de regels.