Untitled - Gemeente Maastricht

20
In de notitie “Naar beleid voor woningsplitsing in Maastricht” wordt inderdaad een
woonoppervlakte van 85 m² als ambitieniveau genoemd. De gemeente is er zich
echter van bewust dat een groot aantal gebouwen, met name in de binnenstad, zich
er qua casco niet voor leent om dergelijk grote gestapelde woningen te realiseren en
dat het vaak reeds moeilijk genoeg is om woningen met een gebruiksoppervlakte van
50 m² - welke oppervlakte als basiskwaliteit in de nota wordt aangemerkt – te kunnen
realiseren.
Het gemeentelijke beleid voorziet niet in een verplichte buitenruimte voor gesplitste
woningen. De noodzaak hiertoe ziet de gemeenteraad ook niet in, te meer daar voor
het overgrote deel van het plangebied een “nee, tenzij”-beleid van kracht is, op basis
waarvan in principe geen medewerking aan woningsplitsing wordt verleend en alleen
in bijzondere gevallen, bijvoorbeeld ter voorkoming van leegstand of verloedering,
daarop een uitzondering wordt gemaakt. Het verplicht stellen van een eigen
buitenruimte per gestapelde woning past niet in dit beleid en is – gelet op de dichte
bebouwingsstructuur van de binnenstad – ook fysiek nagenoeg een onmogelijkheid.
Het gemeentelijke beleid voorziet tevens niet in (een minimale oppervlakte voor)
fietsenstalling en zal ook niet overeenkomstig worden aangepast in het kader van dit
bestemmingsplan.
Voor parkeerplaatsen is het gemeentelijke parkeerbeleid van toepassing, zoals
verwoord in de Beleidsnota Parkeren en de Parkeernormen Maastricht 2011. De
parkeernormen maken in de vorm van een bijlage deel uit van de regels.
Voor verbouwingen is het Bouwbesluit van toepassing. De gemeente zal niet als
aanvullende voorwaarde stellen dat woningsplitsing geen irreversibele gevolgen mag
hebben: verbouwingen zijn immers nooit irreversibel.
Conclusie: deze zienswijze is niet gegrond.
8. Een toename van kamerverhuur is ongewenst. De hoofdregel dat een hoofdbewoner
rechtstreeks de mogelijkheid heeft om twee kamers te verhuren mag via een
afwijkingsbevoegdheid worden omgezet naar verhuur van een ongelimiteerd aantal
kamers. Deze afwijkingsmogelijkheid dient te worden beperkt tot een toename van
één kamer (tot maximaal drie kamers in totaal). Tegen het verhuren van kamers
zonder dat er sprake is van een hoofdbewoner wordt ernstig bezwaar gemaakt.
Zonder hoofdbewoner zullen de gestelde voorwaarden in de regels bij toepassing van
de afwijkingsbevoegdheid moeten worden aangescherpt. Buiten het voldoen aan de
parkeernormen en een minimale oppervlakte per kamer betreft het hier een maximaal
aantal toegestane kamers per pand, fietsenstalling en een maximum aantal
studentenhuizen per straat ter voorkoming van ongewenste concentraties.
Ook voor kamerverhuur bevat de notitie “Naar beleid voor woningsplitsing in
Maastricht” het toepasselijke beleid. Het uitgangspunt van dit beleid is dat het in een
groot deel van het plangebied ongewenst is om grondgebonden woningen c.q.
gebouwen die geschikt zijn voor bewoning door gezinnen met kinderen te onttrekken
aan de woningvoorraad. Dit uitgangspunt is in het onderhavige bestemmingsplan
vertaald. In het ontwerp-bestemmingsplan wordt echter niet goed in de regels duidelijk
gemaakt dat de onderverdeling in “nee, tenzij”-regime en “ja, mits”-regime ook voor
kamerverhuur van toepassing is. In het vast te stellen bestemmingsplan zal dit worden
gerepareerd, waarbij het plangebied – met uitzondering van St. Maartenspoort –
onder het “nee, tenzij”-regime wordt gebracht. De gemeenteraad is voorts van oordeel
dat er, buiten het beleid zoals vervat in de nota “Naar beleid voor woningsplitsing in
Maastricht”, het voldoen aan de parkeernormen en de eis dat het woon- en leefklimaat
in de omgeving niet onevenredig mag worden verstoord alsmede de eisen die